Kinderen
alle pijlers
...en toen was daar het verdriet!
vrijdag 24 juli 2009 om 11:43
Zes jaar geleden kregen wij een kinderwens.
Al snel bleek dat kinderen krijgen voor ons niet makkelijk zou zijn.
Later bleek dit een understatement en in Januari dit jaar, na 4 jaar medische molen en 2 afgebroken adoptieprocedures, kregen wij te horen dat wij uitbehandeld zijn.
Hier zal nooit een kindje komen... Ik brak en heb nog nooit zo hard gehuild als toen.
Al snel voelde ik mij best weer sterk. We zagen een toekomst met ons tweetjes best positief in.
Mijn man vond het wel prima. Hij was het beu om steeds mijn pijn, het verdriet en de teleurstellingen (elke maand) te zien.
Als we wel een kindje zouden krijgen vond hij dat geweldig maar zonder kinderen kan hij ook zeer zeker tevreden zijn met zijn/ons leven.
Ik dacht dit ook.. tot vorige week.
Ik heb zelfs een tijdje terug een interview met Esta gedaan. (komt nog in het blad)
Nu.. nu ben ik een wrak.
Ik kan alleen maar huilen. Het is zo oneerlijk!!
De namen die we hadden verzonnen en vaak benoemden zullen nooit meer door ons genoemd worden.
De ontkenning dat ik niet kan leven zonder een kind voelt niet meer als een ontkenning.
Ik weet gewoon niet meer hoe mijn toekomst er uit moet gaan zien.
Voor mijn man en omgeving is het boek gesloten. Alle lieve vragen, medeleven en interesse is weg.
Voor hen is het klaar maar voor mij begint het pas..
Al snel bleek dat kinderen krijgen voor ons niet makkelijk zou zijn.
Later bleek dit een understatement en in Januari dit jaar, na 4 jaar medische molen en 2 afgebroken adoptieprocedures, kregen wij te horen dat wij uitbehandeld zijn.
Hier zal nooit een kindje komen... Ik brak en heb nog nooit zo hard gehuild als toen.
Al snel voelde ik mij best weer sterk. We zagen een toekomst met ons tweetjes best positief in.
Mijn man vond het wel prima. Hij was het beu om steeds mijn pijn, het verdriet en de teleurstellingen (elke maand) te zien.
Als we wel een kindje zouden krijgen vond hij dat geweldig maar zonder kinderen kan hij ook zeer zeker tevreden zijn met zijn/ons leven.
Ik dacht dit ook.. tot vorige week.
Ik heb zelfs een tijdje terug een interview met Esta gedaan. (komt nog in het blad)
Nu.. nu ben ik een wrak.
Ik kan alleen maar huilen. Het is zo oneerlijk!!
De namen die we hadden verzonnen en vaak benoemden zullen nooit meer door ons genoemd worden.
De ontkenning dat ik niet kan leven zonder een kind voelt niet meer als een ontkenning.
Ik weet gewoon niet meer hoe mijn toekomst er uit moet gaan zien.
Voor mijn man en omgeving is het boek gesloten. Alle lieve vragen, medeleven en interesse is weg.
Voor hen is het klaar maar voor mij begint het pas..
If you want to tell people the truth, make them laugh, otherwise they`ll kill you
vrijdag 24 juli 2009 om 11:49
Lieve Maijken,
Ik zit niet in dezelfde situatie dus zal ook niet zeggen dat ik begrijp wat je doormaakt, maar bij het gevoel kan ik me wel veel voorstellen.
Ik wens je heel veel kracht, die je hopelijk toch bij jezelf kan vinden, hoe eenzaam en frustrerend dat ook is.
Het spijt me zo voor je, ik kan je alleen maar tijd voor jezelf gunnen en heel veel liefde.
Zouden er ergen sin je omgeving vrouwen zijn die echt weten wat je doormaakt?
Liefs,
mamaD
(vervelend Nick nu, maar ben helaas nu (nog) geen mama)
Ik zit niet in dezelfde situatie dus zal ook niet zeggen dat ik begrijp wat je doormaakt, maar bij het gevoel kan ik me wel veel voorstellen.
Ik wens je heel veel kracht, die je hopelijk toch bij jezelf kan vinden, hoe eenzaam en frustrerend dat ook is.
Het spijt me zo voor je, ik kan je alleen maar tijd voor jezelf gunnen en heel veel liefde.
Zouden er ergen sin je omgeving vrouwen zijn die echt weten wat je doormaakt?
Liefs,
mamaD
(vervelend Nick nu, maar ben helaas nu (nog) geen mama)
vrijdag 24 juli 2009 om 11:57
Ik ken het gevoel. Mijn man en ik zitten voor een groot deel in hetzelfde schuitje. Het is inderdaad een klote gevoel dat je in je kern van je bestaan raakt. Hoe erg het ook is, volgens mij sluit je dit nooit helemaal af. Het blijft pijn doen, het blijft een wond.
Ik merk zelf dat het met vlagen komt. Dan gaat het tijden goed en dan gaat het weer tijden niet goed en zit ik weer in dit grote verdriet.
Ik denk dat het belangrijk is dat je wel het gesprek met belangrijke mensen in je omgeving blijft aangaan. Het is voor hen afgesloten schrijf je. Dat hoeft niet zo te zijn. Het kan ook jouw pijn zijn die je dit doet denken. Ga het gesprek met ze aan. Vertel dat het voor jou niet klaar is, wellicht ook nooit zal zijn, en dat je behoefte aan erkenning en een luisterend oor hebt.
Even iets van heel andere orde. Heb je overwogen om pleegouder te worden. Mijn man en ik zijn namelijk aspirant pleegouder. Wij zien dat niet als vervanging van onze kinderwens, maar het doet ons wel heel erg goed om op deze wijze toch iets goeds met kinderen te kunnen doen. Wellicht zou het iets voor jullie kunnen zijn.
Heel veel sterkte!!! (f) Ik wilde dat ik iets kon doen om je verdriet te verlichten. Helaas heb ik de magische oplossing/woorden zelf ook niet voor handen.
Ik merk zelf dat het met vlagen komt. Dan gaat het tijden goed en dan gaat het weer tijden niet goed en zit ik weer in dit grote verdriet.
Ik denk dat het belangrijk is dat je wel het gesprek met belangrijke mensen in je omgeving blijft aangaan. Het is voor hen afgesloten schrijf je. Dat hoeft niet zo te zijn. Het kan ook jouw pijn zijn die je dit doet denken. Ga het gesprek met ze aan. Vertel dat het voor jou niet klaar is, wellicht ook nooit zal zijn, en dat je behoefte aan erkenning en een luisterend oor hebt.
Even iets van heel andere orde. Heb je overwogen om pleegouder te worden. Mijn man en ik zijn namelijk aspirant pleegouder. Wij zien dat niet als vervanging van onze kinderwens, maar het doet ons wel heel erg goed om op deze wijze toch iets goeds met kinderen te kunnen doen. Wellicht zou het iets voor jullie kunnen zijn.
Heel veel sterkte!!! (f) Ik wilde dat ik iets kon doen om je verdriet te verlichten. Helaas heb ik de magische oplossing/woorden zelf ook niet voor handen.
vrijdag 24 juli 2009 om 11:58
Ach lieverd, ik wil je even een hele dikke knuffel geven!!!! Wat is het toch ontzettend oneerlijk... Zoveel mensen krijgen ongewenst/ongepland een kindje en jij die er zo naar verlangt, krijgt er geen. Een kindje krijgen is zoiets fundamenteel, zo existentieel, dat kun je niet even zomaar van je afzetten als het niet lukt. Volgens mij zit je nu middenin een rouwproces, met pieken maar helaas ook diepe dalen. Ongewenst kinderloos blijven is zo omvattend, het heeft een impact op je hele leven (hoe je dagen eruitzien, de stilte in je huis, op je vrije tijd en vakanties, op alles wat je doet en denkt). Mensen die 'zomaar' zwanger worden, kunnen zich met de beste wil van de wereld niet voorstellen hoe dit voelt. Er is veel onbegrip, je krijgt vast veel botte en onnadenkende opmerkingen te verwerken...
Je leven loopt totaal anders dan je had gepland of gehoopt en dat is moeilijk. Ik wil je heel veel sterkte wensen en ik hoop dat je op termijn weer kan gaan genieten van het leven, van de kleine dingen die het toch de moeite waard maken, van je relatie en alle mensen om jullie heen....
Lieve groetjes van Marlies (na 5 jaar vruchteloos proberen zwanger worden, een lange weg in de medische molen, bezig met verwerken van kinderloosheid toch nog tegen alle verwachtingen na een allerlaatste wanhoops- euh-ICSI-poging zwanger geworden en een dochter gekregen - ik vind haar echt een wonder en voor elke dag en elk moment met haar ontzettend dankbaar)
Je leven loopt totaal anders dan je had gepland of gehoopt en dat is moeilijk. Ik wil je heel veel sterkte wensen en ik hoop dat je op termijn weer kan gaan genieten van het leven, van de kleine dingen die het toch de moeite waard maken, van je relatie en alle mensen om jullie heen....
Lieve groetjes van Marlies (na 5 jaar vruchteloos proberen zwanger worden, een lange weg in de medische molen, bezig met verwerken van kinderloosheid toch nog tegen alle verwachtingen na een allerlaatste wanhoops- euh-ICSI-poging zwanger geworden en een dochter gekregen - ik vind haar echt een wonder en voor elke dag en elk moment met haar ontzettend dankbaar)
vrijdag 24 juli 2009 om 11:58
@ Zennah,
Ik zit sinds maart indeeltijdtherapie voor wat andere dingen uit mijn verleden en ik ben nog niet zo ver dat ik dit daar kan gaan verwerken.
Gaat zeker aan bod komen.
Ik ben zo bang dat ik in het verdriet blijf hangen als ik lotgenoten ga zoeken..
moeilijk.. want om het alleen te doen is ook geen pretje..
MamaD,
Mijn tante heeft precies hetzelfde meegemaakt maar zij zit na 25 jaar nog steeds in het verdriet en ik wil haar niet lastig vallen.
Ik moet er niet aan denken dat dit gevoel de rest van mijn leven blijft... pfff
Bedankt voor de knuffels. Het doet me goed dat er hier, op een anoniem forum zelfs, mensen met me meeleven.
Ik zit sinds maart indeeltijdtherapie voor wat andere dingen uit mijn verleden en ik ben nog niet zo ver dat ik dit daar kan gaan verwerken.
Gaat zeker aan bod komen.
Ik ben zo bang dat ik in het verdriet blijf hangen als ik lotgenoten ga zoeken..
moeilijk.. want om het alleen te doen is ook geen pretje..
MamaD,
Mijn tante heeft precies hetzelfde meegemaakt maar zij zit na 25 jaar nog steeds in het verdriet en ik wil haar niet lastig vallen.
Ik moet er niet aan denken dat dit gevoel de rest van mijn leven blijft... pfff
Bedankt voor de knuffels. Het doet me goed dat er hier, op een anoniem forum zelfs, mensen met me meeleven.
If you want to tell people the truth, make them laugh, otherwise they`ll kill you
vrijdag 24 juli 2009 om 12:01
vrijdag 24 juli 2009 om 12:04
@ wzk, het is nu nog te vers maar wij willen in de toekomst (lees over een paar jaar) zeker gaan beginnen met pleegzorg. Wij hadden dit ook gedaan als we wel een kindje hadden gekregen.
Ik weet ook niet zeker of het voor hen afgesloten is of dat ze het moeilijk vinden.
Ik weet dat mijn moeder heel verdrietig is dat ze geen oma zal worden maar zodra ik er over begin dan begint ze over reizen en andere toekomst beelden.
Misschien een manier voor haar om er mee te dealen?
@VivaMarlies,
Wow wat fantastisch!! Mensen doen vaak lacherig of lullig als iemand een kind of kinderen krijgen een wonder noemt maar een kind is zeker een wonder van de natuur!
Ik weet ook niet zeker of het voor hen afgesloten is of dat ze het moeilijk vinden.
Ik weet dat mijn moeder heel verdrietig is dat ze geen oma zal worden maar zodra ik er over begin dan begint ze over reizen en andere toekomst beelden.
Misschien een manier voor haar om er mee te dealen?
@VivaMarlies,
Wow wat fantastisch!! Mensen doen vaak lacherig of lullig als iemand een kind of kinderen krijgen een wonder noemt maar een kind is zeker een wonder van de natuur!
If you want to tell people the truth, make them laugh, otherwise they`ll kill you
vrijdag 24 juli 2009 om 12:06
vrijdag 24 juli 2009 om 12:12
Wat zal dit verschrikkelijk moeilijk voor je zijn!
Hier geen ervaringsdeskundige, wij zijn ook bezig maar loopt ook niet echt soepel en echt dit is een van mijn grootste angsten!
Het lijkt me zo verschrikkelijk, ik kan je alleen maar heel veel sterkte wensen en een hele dikke
En praat erover dan verwerk je het toch het best!
En WZK ook een dikke
Hier geen ervaringsdeskundige, wij zijn ook bezig maar loopt ook niet echt soepel en echt dit is een van mijn grootste angsten!
Het lijkt me zo verschrikkelijk, ik kan je alleen maar heel veel sterkte wensen en een hele dikke
En praat erover dan verwerk je het toch het best!
En WZK ook een dikke
vrijdag 24 juli 2009 om 12:39
Hoi Maeijken,
Mijn partner en ik zijn ervaringsdeskundigen. Na acht jaar IUI/IVF en ICSI, twee operaties en een onsteking in mijn baarmoeder, als gevolg van het leegzuigen van een cyste, moeten wij helaas ook kinderloos door het leven gaan.
Mijn partner kan ook gemakkelijker doorleven, terwijl er voor mij geen dag voorbij gaat zonder aan kinderen krijgen te denken. Wij zijn in 2005 gestopt met de behandelingen.
Ik heb alle energie in mijn werk gegooid. Dit heeft helaas nu geresulteerd in een burn-out. Daarnaast heb ik een minderwaardigheidscomplex ontwikkeld omdat ik het gevoel heb waardeloos te zijn.
Weet dat je altijd mag huilen en verdrietig mag zijn. Wanneer je behoefte hebt, hoop ik dat je toch met je man en vrienden/familie erover kunt praten. Uit ervaring weet ik dat de omgeving het nogal eens lastig vind, omdat velen er niet mee weten om te gaan.
Ik wens je ontzettend veel sterkte in deze moeilijke tijd.
Dikke knuffel, Lentezon68.
Mijn partner en ik zijn ervaringsdeskundigen. Na acht jaar IUI/IVF en ICSI, twee operaties en een onsteking in mijn baarmoeder, als gevolg van het leegzuigen van een cyste, moeten wij helaas ook kinderloos door het leven gaan.
Mijn partner kan ook gemakkelijker doorleven, terwijl er voor mij geen dag voorbij gaat zonder aan kinderen krijgen te denken. Wij zijn in 2005 gestopt met de behandelingen.
Ik heb alle energie in mijn werk gegooid. Dit heeft helaas nu geresulteerd in een burn-out. Daarnaast heb ik een minderwaardigheidscomplex ontwikkeld omdat ik het gevoel heb waardeloos te zijn.
Weet dat je altijd mag huilen en verdrietig mag zijn. Wanneer je behoefte hebt, hoop ik dat je toch met je man en vrienden/familie erover kunt praten. Uit ervaring weet ik dat de omgeving het nogal eens lastig vind, omdat velen er niet mee weten om te gaan.
Ik wens je ontzettend veel sterkte in deze moeilijke tijd.
Dikke knuffel, Lentezon68.
vrijdag 24 juli 2009 om 12:46
Ik begrijp dat je door een rouwproces gaat als één van je grootste wensen niet in vervulling gaat. Je zult het een plek moeten geven en er mee om moeten leren gaan. Het klinkt misschien knullig, maar helpt het je om stil te staan met de dingen die wel heel waardevol zijn in je leven?
Het klinkt alsof je een hele lieve steunende man hebt. En je hebt misschien beide ouders nog, werk en een leuke vriendenkring.
Iedereen krijgt in het leven met teleurstellingen en tegenslag te maken. Sommige dingen zijn relatief klein, sommige dingen zijn ingrijpend en veranderen je leven voorgoed. Dat zijn de dingen die ervoor zorgen dat het fundament onder je leven in stukken valt. Met dat gebroken fundament moet je een nieuw leven opbouwen. Een leven dat anders zal zijn. Maar anders is niet waardeloos, niet minder, niet slechter.
Wij mensen willen graag geloven in de maakbaarheid van het leven, maar de waarheid is dat er ook aan die maakbaarheid een grens zit. Mensen kunnen niet in leven gehouden worden en gaan dood. De techniek vermag het niet om jullie een kindje te geven en zo blijft een droom vol liefde ongeboren en lijkt je toekomst leeg.
Gelukkig is je toekomst wel een beetje maakbaar. Jij kunt namelijk zelf kiezen hoe je om gaat met deze situatie. Kun je die op termijn accepteren en een alternatieve invulling aan je leven geven? Andere goede dingen doen met de energie en liefde die je graag aan je kind had willen geven?
Ik wens je heel veel sterkte.
Het klinkt alsof je een hele lieve steunende man hebt. En je hebt misschien beide ouders nog, werk en een leuke vriendenkring.
Iedereen krijgt in het leven met teleurstellingen en tegenslag te maken. Sommige dingen zijn relatief klein, sommige dingen zijn ingrijpend en veranderen je leven voorgoed. Dat zijn de dingen die ervoor zorgen dat het fundament onder je leven in stukken valt. Met dat gebroken fundament moet je een nieuw leven opbouwen. Een leven dat anders zal zijn. Maar anders is niet waardeloos, niet minder, niet slechter.
Wij mensen willen graag geloven in de maakbaarheid van het leven, maar de waarheid is dat er ook aan die maakbaarheid een grens zit. Mensen kunnen niet in leven gehouden worden en gaan dood. De techniek vermag het niet om jullie een kindje te geven en zo blijft een droom vol liefde ongeboren en lijkt je toekomst leeg.
Gelukkig is je toekomst wel een beetje maakbaar. Jij kunt namelijk zelf kiezen hoe je om gaat met deze situatie. Kun je die op termijn accepteren en een alternatieve invulling aan je leven geven? Andere goede dingen doen met de energie en liefde die je graag aan je kind had willen geven?
Ik wens je heel veel sterkte.
vrijdag 24 juli 2009 om 13:09
Maeijken, mag ik je vragen waarom twee adoptieprocedures zijn afgebroken? Was dat omdat jullie niet in aanmerking kwamen, of hebben jullie de procedure zelf afgebroken?
Ik ben adoptiemoeder, mijn kinderen zijn inmiddels volwassen. Ik ken je pijn, je verdriet, ook het onbegrip van de mensen om je heen. 'Nou, jullie kunnen lekker twee keer per jaar met vakantie, jullie kunnen lekker uitslapen, jullie kunnen doen en laten wat je wilt, ik zou best wel een dagje met je willen ruilen, wil je die van mij een weekendje lenen?'.
Sommige mensen kiezen voor adoptie, anderen niet, dat is een heel persoonlijke keuze. Nu, met twee volwassen kinderen, weet ik voor mezelf dat wij indertijd de goede keuze voor onszelf hebben gemaakt. Wij zijn geen kinderloos echtpaar gebleven, wij zijn 'compleet', wij hebben geen verdriet meer om wat niet was, onze kinderen voelen voor ons alsof we ze zelf gemaakt hadden, er is geen verschil, alleen in hun uiterlijk.
Ik ben adoptiemoeder, mijn kinderen zijn inmiddels volwassen. Ik ken je pijn, je verdriet, ook het onbegrip van de mensen om je heen. 'Nou, jullie kunnen lekker twee keer per jaar met vakantie, jullie kunnen lekker uitslapen, jullie kunnen doen en laten wat je wilt, ik zou best wel een dagje met je willen ruilen, wil je die van mij een weekendje lenen?'.
Sommige mensen kiezen voor adoptie, anderen niet, dat is een heel persoonlijke keuze. Nu, met twee volwassen kinderen, weet ik voor mezelf dat wij indertijd de goede keuze voor onszelf hebben gemaakt. Wij zijn geen kinderloos echtpaar gebleven, wij zijn 'compleet', wij hebben geen verdriet meer om wat niet was, onze kinderen voelen voor ons alsof we ze zelf gemaakt hadden, er is geen verschil, alleen in hun uiterlijk.
vrijdag 24 juli 2009 om 13:22
Lieve Maeijken,
Ook van mij, heel veel sterkte. Wat vreselijk dat jullie grootste wens onvervuld lijkt te blijven.
Zelf heb ik een tijd heel diep gezeten, nadat wij na jaren wel zwanger raakten maar ons kindje overleed bij 20 weken zw. Zo diep als je dan zit... maar voor jou zal het nog anders zijn. Ik heb nu wel ons grote geluk, nl een dochtertje naast me zitten van 9 maanden, maar ben niet meer dezelfde persoon als die ik was voor het grote verdriet, en dat wordt maar door weinig mensen begrepen en geaccepteerd. Veel familie en vriendencontacten zijn verbroken of op zn minst bekoeld door onbegrip en idd 'het moet maar eens over zijn, niet meer zeuren nu, het leven gaat door' en dat soort opmerkingen.
Ik zou graag iets schrijven waar je echt wat aan hebt, maar dat kan ik niet. Wel wens ik je heel veel moed en kracht toe. In elk geval vind ik het heel erg logisch dat je je zo voelt, je hoeft je niet langer groot te houden. Je verdriet mag er gewoon zijn.
Ook van mij, heel veel sterkte. Wat vreselijk dat jullie grootste wens onvervuld lijkt te blijven.
Zelf heb ik een tijd heel diep gezeten, nadat wij na jaren wel zwanger raakten maar ons kindje overleed bij 20 weken zw. Zo diep als je dan zit... maar voor jou zal het nog anders zijn. Ik heb nu wel ons grote geluk, nl een dochtertje naast me zitten van 9 maanden, maar ben niet meer dezelfde persoon als die ik was voor het grote verdriet, en dat wordt maar door weinig mensen begrepen en geaccepteerd. Veel familie en vriendencontacten zijn verbroken of op zn minst bekoeld door onbegrip en idd 'het moet maar eens over zijn, niet meer zeuren nu, het leven gaat door' en dat soort opmerkingen.
Ik zou graag iets schrijven waar je echt wat aan hebt, maar dat kan ik niet. Wel wens ik je heel veel moed en kracht toe. In elk geval vind ik het heel erg logisch dat je je zo voelt, je hoeft je niet langer groot te houden. Je verdriet mag er gewoon zijn.
