zorgen om voortijdig ontslag vader uit revalidatiecentrum

(Bij voorbaat excuus voor het lange verhaal), situatieschets; mijn vader (87) verblijft sinds enige maanden in een revalidatiecentrum vanwege een gecompliceerde enkelbreuk door een val binnenshuis (tweede keer al dit jaar). Hij woonde tot dit gebeurde nog zelfstandig. Dat ging allemaal nog maar net goed, maar het ging. Mijn vader heeft een zeer kwetsbare gezondheid (ernstig hartfalen, langdurige diabetes) met alle gevolgen van dien. Ook cognitief is hij de afgelopen maanden hard achteruit gegaan, ik heb het idee dat het ongeval dit heeft versneld. Omdat het revalidatieproces zo goed als afgerond is (de enkel is inmiddels hersteld) heeft het revalidatiecentrum de ontslagdatum vastgesteld; 5 december a.s. moet mijn vader terug naar huis, weliswaar met inzet van thuiszorg 2x per dag, maar wij (broer, zus en ik) maken ons enorm veel zorgen hierover omdat zelfstandig wonen naar onze mening niet meer verantwoord is. Dit hebben we ook al meerdere malen aangekaart bij de behandelaren, maar zij houden voet bij stuk; enkel is genezen, revalidatiedoel is bereikt, dus terug naar huis. Gisteren is mijn vader een dagdeel thuis geweest op ‘proefverlof’ om te kijken hoe hij zich in de thuissituatie zou redden. Ik was daarbij en ben geschrokken van hoe het ging. Mijn vader raakte zelfs bij de meest eenvoudige dagelijkse handelingen (zelf broodje smeren, magnetron bedienen) compleet overvraagd en bevroor gewoon. Hij raakte snel in paniek (‘hoe moet dat nou straks’) ook al probeerde ik hem gerust te stellen (want wil mijn zorgen niet te veel op hem overbrengen). Vanwege zijn hartfalen was ie al na een paar meter lopen (achter de rollator) doodop en buiten adem. Daarnaast was ie ook weer regelmatig duizelig bij (te snel) opstaan – reden waarom ie al regelmatig is omgevallen, met alle gevolgen van dien.

We hebben al deze bevindingen gedeeld met het revalidatiecentrum, maar we vinden geen gehoor. Voor een indicatie in een instelling is mijn vader in hun ogen nog ‘te goed’ – inmiddels hebben we trouwens wel zelf een aanvraag ingediend (met medewerking van de huisarts van mijn vader) bij het CIZ, maar besluitvorming kan natuurlijk nog weken/maanden duren (als hij al een positieve indicatie krijgt).

Omdat we bij het revalidatiecentrum niet verder komen, hebben we vandaag contact opgenomen met de huisarts van mijn vader. Die begrijpt onze zorgen, maar kan niet veel omdat hij op dit moment geen hoofdbehandelaar is en geen ontslag kan tegenhouden als een andere behandelaar daar op staat. Het bevreemdt hem wel dat er geen tussenoplossing kan worden bedacht. Volgens hem is er, als de behandelend arts bij het CIZ in overleg gaat, de mogelijkheid om de aanvraag van de indicatie te versnellen en zou een (tijdelijke) opname op een beschikbaar verpleeghuisbed mogelijk moeten zijn. De huisarts heeft aangeboden om in (telefonisch) overleg te gaan met de hoofdbehandelaar (arts van het revalidatiecentrum) – we hebben nu per mail gevraagd of de hoofdbehandelaar contact op wil nemen met de huisarts. Maar we zijn er dus compleet afhankelijk van of zij dit gaat doen en de tijd gaat inmiddels wel dringen. En ik krijg echt buikpijn bij het idee dat mijn vader vanaf vrijdag zich thuis in zijn eentje moet gaan redden.

Nouja, mijn vraag is eigenlijk ; zijn er nog andere machtsmiddelen die we in kunnen zetten? Of hebben we gewoon echt geen poot om op te staan en is dat hoe het tegenwoordig gaat? Ik begin echt aan mezelf te twijfelen ondertussen, al bevestigt de reactie van de huisarts wel dat dit toch niet helemaal is zoals het hoort te gaan. Ik hoop dat er iemand is met ervaring in dit domein want ik weet het intussen niet meer.