Oudere man, relatieproblemen.

Er staat niet echt een maat op wat normaal is.



Aangezien je ook zelfkritiek hebt lijkt me jouw vraag niet onrealistisch. Komt op mij vooral over dat je wilt worden meegenomen in zijn leven, wat hij wil, wat hij denkt etc.



Wat ik denk is dat je je gevoelens juist naar hem moet uiten, ook al vind je dat misschien eng ivm onzekerheid.



(in hoeverre hebben jullie een relatie juist omdat hij, naar mij gevoel, de sterkere partij is? loop jij een beetje achter hem aan?)

Als ik het zo lees is mijn indruk dat jullie niet je leven delen maar naast elkaar leven. Is een groot verschil en ik denk dat dit niet thuishoort in een exclusieve liefdesrelatie. Na een half jaar mag je toch wel op zijn minst verwachten dat hij meldt dat hij van plan is te verhuizen.

In hoeverre zie jij de relatie als serieus en in hoeverre ziet hij jullie relatie als serieus? Zit daar misschien een verschil tussen? Waarom blijft hij bij zijn ex slapen? Voor de gezelligheid of omdat om praktische redenen (bv omdat ze in een andere stad woont)? Ik zou het iig een beetje vreemd vinden..

Als jullie pas een half jaar bij elkaar zijn en er nu al 'relatieproblemen' zijn, lijkt me dat niet echt een geweldige voorspeller voor de toekomst. Maar goed.



Ik heb tot voor kort ook een relatie gehad met een oudere man (ik 24, hij 36) en herken wat je vertelt wel. Als hij al heel lang alleen is voor hij jou leerde kennen, is hij inderdaad niet gewend om zijn leven met iemand te delen. Maar vergeet niet, dat hij dat misschien ook gewoon niet kan. Als hij eerder getrouwd is geweest of lange relaties heeft gehad (meer dan 1 of 2 jaar) dan is hij misschien wel in staat om een succesvolle relatie te hebben, maar als hij op zijn leeftijd nog steeds alleen is en volledig zijn eigen leven leidt, dan lijkt het me bijzonder moeilijk voor hem om om te schakelen naar een leven delen met iemand.



Dat was in ieder geval mijn ervaring: hij was al zo lang alleen (en heeft daar ook vaak bewust voor gekozen) en leidde volledig zijn eigen leven. Het klinkt alsof je iemand nodig hebt die je wel het gevoel geeft dat hij volledig voor je gaat. En dat verdien je ook! Ik kan er naast zitten, maar de kans lijkt mij klein dat hij je kan geven wat jij duidelijk nodig hebt.



Los daarvan lijkt een relatie waarbij de sex al zo vroeg op een laag pitje komt te staan, mij niet echt de moeite waard, maar dat is een heel ander verhaal...

Lieve TO, ik denk niet dat dit met het leeftijdsverschil te maken heeft hoor.

Maar meer met de manier waarop jullie beide in de relatie staan.

Heb je het daar al eens met hem over gehad?

Nou, met 23 en 43 zit je toch wel in heel verschillende levensfasen hoor. Lijkt me niet iets waar je zo overheen stapt.

Jij wat minder kinderachtig, hij zich inbeelden hoe hij was op jouw leeftijd.



Ik kan me voorstellen dat hij graag zelfstandig beslissingen neemt en zaken alleen doet. Zo ben ik ook (en ik ben maar net ouder dan jij, TO). Ik heb die evoluatie gehad van 'ik wil alles met anderen doen' naar 'ik kan het zelf het best en ben graag alleen.' Sommigen krijgen dat nooit, anderen met de jaren.



Ik denk niet dat het een specifiek leeftijdsverschilprobleem is. Het kan zijn dat iemand gewoon met de jaren wat anders is geworden (aanleg en vermeerdering van aantal geleefde jaren), of altijd al zo was.



Overigens niet eens met 'nu al problemen voorspelt niet veel goeds.' TO maakt het een probleem. Het is geen probleem, alleen een andere verstandshouding, en daar kun je over praten. Als je de uitkomst van het gesprek kent, kun je pas spreken van een eventueel probleem en daarnaar handelen (kappen/accepteren).

quote:lentemeisje schreef op 24 juli 2009 @ 19:07:

Ik heb een relatie met een oudere man. Ik ben 23 en hij 43, we zijn nu een half jaar bij elkaar. De laatste maand gaat het wat minder.



Hij is voor mij een hele tijd alleen geweest en hij woont alleen en heeft dus bijna nooit rekening hoeven houden met anderen. En hij vind dat nu moeilijk om met mij te doen. Hij maakt afspraken met vrienden als ik er ben zonder te overleggen en vorige week maakte hij zelfs een afspraak met een makelaar om een huis te gaan bezichtigen in een andere stad zonder dat ik daar ook maar iets van wist.



Mijn vriend is erg druk met zijn werk. Dat houdt in dat hij vaak moe is. Hij heeft wel energie om er met mij nog lekker op uit te gaan maar 's avonds moet hij rond 10 uur naar bed om de volgende dag fit te zijn. De tijd nemen voor elkaar 's avonds en seks zit er dus ook weinig in. En gebeurd het wel, is hij de volgende dag moe. Daarnaast heeft hij ook nog goed contact met zijn ex, die tevens zijn beste vriendin is. Hij blijft bij haar en haar nieuwe partner ook slapen en nodigt mij daarbij niet uit. Ik vind dit heel vervelend.



Ik mis een stukje overgave in onze relatie. De afgelopen jaren waren best moeilijk voor mij, ik heb een eetstoornis gehad. Waardoor ik soms nog wel onzeker ben en veel bevestiging nodig heb. Hij weet dit ook en gelukkig kunnen we hier goed over praten. Verder is het een schat, doet veel lieve dingetjes en verteld me vaak hoe lief en leuk ik ben. Toch zou ik willen dat hij wat meer zou praten over onze relatie en hoe hij dingen ziet.



Misschien ben ik te kieskeurig, verwacht ik teveel?



Vroeg me af of een van jullie ooit in zo'n situatie heeft gezeten? En als iemand mijn verhaal leest, wat denk je dan?Wat moet ik me daarbij voorstellen?

Dit topic - en de reacties - maakt dat ik toch wil reageren. Ik heb overigens geen antwoorden, aangezien ik zelf in een soortgelijke situatie zit. Alleen is het in mijn geval vrijwel exact andersom: ik ben man, de oudste van ons tweeen (30-er vs 20-er met >10 jaar leeftijdsverschil) en degene die meer commitment wil hebben.



Ik denk daarmee niet dat het ook maar iets met leeftijd of levensfasen te maken heeft, maar met persoonlijkheid. De een leeft liever 'samen, apart', de ander ziet het liever 'samen, samen'. Dit is wel degelijk een probleem, aangezien er verschillende verlangens zijn. Zonder verlangens geen problemen, dan zijn er alleen maar feiten....



Wat ik gedaan heb en doe, is het in eerste instantie proberen te negeren: mijn verlangens (tijdelijk) opzij te zetten, om te zien of dit uiteindelijk de situatie verandert. In mijn ogen is het zelfstandig/ onafhankelijk willen leven (maar wel bij voorkeur zo veel mogelijk aandacht van de partner eisen als het jezelf uitkomt) een uiting van egoisme (en voordat iedereen hier bovenop springt: ik heb hier in eerste aanleg GEEN waarde oordeel over, er bestaat wel degelijk zoiets als "gezond egoisme"). In het geval van mijn vriendin in combinatie met een jarenlang opgebouwd imago waarin de omgeving dit gedrag verwacht. Ik geloof niet dat mijn vriendin van nature is zoals ze nu reageert, maar aangeleerd gedrag, om bij de populaire groep op high school te horen (ik woon en werk in de VS en heb een amerikaanse vriendin). Zodoende mijn reactie om af te wachten...

Ik dacht dit lang vol te kunnen houden en haar zo maanden, of zelfs jaren de tijd te geven om langzaam maar zeker terug te keren naar haarzelf (of niet, dat is uiteindelijk haar eigen keus). Maar na enkele maanden blijk ik dat toch niet te kunnen, zodat ik haar heb aangegeven wat mijn verlangens zijn. Hoe dat af gaat lopen weet ik niet, maar de uitkomst zal ik accepteren. Accepteren betekent in dit geval dat ik haar, met haar keuze zal accepteren. De keus die ze maakt betekent ofwel dat het einde relatie is, of dat we doorgaan.



Heb ik dit als ultimatum zodanig voorgelegd? Nee, want dat kan een te grote invloed op de keus hebben. Waarom ik wel de keus heb voorgelegd? Dat is zelfbescherming. Ik kan niet leven zonder commitment, waarbij samen keuzes worden gemaakt en samen geleefd wordt. Dit is iets anders dan dat je 24/7 op elkaars lip leeft en alles samen moet doen. Ik vind het heerlijk om regelmatig een dag/ avond alleen of met vrienden door te brengen, en zij idem-dito.



@ Digitalis: mijn 'evolutie' is exact tegensteld aan die van jou: ik wilde en deed altijd alles alleen, maar wil nu juist graag verbondenheid en dingen samen doen. Of het daarmee evolutie is? Ik weet het niet.



So far for my two cents.... Ik weet niet of TO hier iets aan heeft, maar weet dat er meer mensen met dit 'probleem' worstelen. Het probleem ontstaat omdat je (zelf) tegenstrijdige verlangens hebt: je wilt graag met je vriend een relatie hebben, maar jouw invulling van de relatie is anders dan die van hem. Is het genoeg om niet verder te willen? Kijk hoe hij is en als je dat weet, accepteer dat hij zo is (en heb niet de hoop dat hij verandert) en acteer daarop. The choice is yours... En nee ik weet uit ervaring dat het geen makkelijke keus is. Want in mijn geval is het de liefde van mijn leven, die ik door heel veel spelingen van het lot ben tegengekomen en 'nee' zeggen tegen de persoon waarvan je weet dat ze voor je bedoeld is (of in iedergeval lijkt) is heel erg lastig!



Heel veel succes!

Digi, denk ook niet dat het leeftijdsverschil perse het probleem hoeft te zijn. Volgens mij heeft TO meer een probleem met zijn houding naar haar en hun relatie toe, namelijk dat hij voor haar gevoel er niet echt voor gaat. En ze geeft zelf aan dat ze daar moeite mee heeft, omdat ze vanuit haar ervaringen in het verleden juist wel behoefte heeft aan een dieper niveau van commitment.



TO, ik zou erover praten met je vriend en hem eerlijk vertellen hoe zijn gedrag jou laat voelen. Het is aan hem om aan te geven of hij je meer kan geven binnen jullie relatie. Of hij dat kan of niet heeft inderdaad weinig met zijn leeftijd te maken, ik ben er gewoon een tegengekomen van zijn leeftijd die het niet kon

Birdie, dat was precies wat ik in mijn posting ook bedoelde

Het zit hem volgens mij niet in de leeftijd maar aan de invulling van de relatie die ze beide op een andere manier zien

@ summerdance

Ik had je posting ook zo gelezen en begrepen. Mijn reactie kwam met name, omdat TO ook had gevraagd of meer mensen deze situatie kenden. En het antwoord is dus ja...



Verder lentemeisje: nee je bent niet te kieskeurig (niet op basis van deze posting in iedergeval). Iedereen heeft zijn en haar eigen verlangens. Wat je wel moet beseffen is dat het iedere keer de vraag is: weegt het 'positieve' op tegen het 'negatieve'.

In mijn geval is het antwoord 'nee'. Commitment/ overgeven in de relatie is voor mij van essentieel belang. Ik ben liever alleen dan ongelukkig. Ik hoop nog steeds dat mijn vriendin haarzelf wordt. En misschien is dat onterecht of naief en ben ik in denial. Dat zal de tijd wel leren...

Sja ik snap het net als Wuiles ook niet. Overgave, sja, het zal wel. Ik kan mezelf niet ehm overgeven, zeg maar (wel een teveel aan drank). Ik blijf gewoon in mijn eigen smeerboel wonen, dingen alleen doen, alleen reizen. Zegt niks over hoe ik me kan 'overgeven' als ik bij hem ben. Ik ga er gewoon vanuit dat onze mentale commitment sterk genoeg is en dat ik niet telkens maar aan de buitenwereld moet tonen dat we een commitment hebben (samenwonen, samen op vakantie altijd, etc). En dat 'ie dat begrijpt. Essentieel, dat begrip.

Hi digitalis,



Ik denk dat ik uitstekend snap waar je staat. Jij vind het waarschijnlijk prettig om gewoon je eigen ding te doen en (in extrema) je ziet wel wanneer je elkaar ziet en dingen samen doet.

Voor sommige andere mensen is dat niet genoeg en die willen graag rekening met hun partner houden en anderzijds dat hun partner rekening met hun houdt. Zodat belangrijke beslissingen in iedergeval gemeldt worden (voor de beslissing genomen is). Dat wil niet zeggen dat de uitkomst anders zal zijn!



Waar je volgens mij de kern raakt, waardoor duidelijk is dat je vanuit jezelf niet de behoefte hebt om 'alles' samen te doen en onderdeel uit te maken van elkaar leven is je opmerking "aan de buitenwereld moeten tonen dat we een commitment hebben". Voor mij heeft het namelijk helemaal NIETS met de buitenwereld te maken. Het heeft met mij en mijn beleving/verwachting/verlangen van een relatie te maken. De buitenwereld kan mij volstrekt gestolen worden hierin (of ze het nou 'normaal' vinden of volslagen absurt wat ik vind, voel en doe). En ik weet niet of je je daar iets bij voor kunt stellen, maar er zijn mensen die voor zichzelf graag samen in een relatie staan, in tegenstelling tot 2 individuen die een relatie hebben.



Als je hierin allebei exact hetzelfde wilt is dat geen probleem. Zo niet, dan is er altijd 1 en zijn uiteindelijk meestal 2 mensen ongelukkig. Ongeacht hoeveel ze van elkaar houden.

Volledig OT:

Summerdance: je signature zou nog beter zijn in bevestigende vorm.. "(een) ongeluk zit in een klein hoekje, geluk in de rest!"

Die las ik in een van de boeken die ik recent gelezen heb. En oh zo waar voor de mensen die het zien!

Misschien heb je juist wel de ideale situatie als je in zijn buurt durft over te geven? ( Waar is de kotssmiley als je m nodig hebt?)



Ben het met mijn medepoststers eens dat dit geen leeftijds-issue is maar een verschil in persoonlijkheid of in de relatie staan. Ik zou het ook niet zo leuk vinden als mijn vriend zijn verhuisplannen voor me zou verzwijgen, en eigenlijk leggen we idere week de agenda's wel even naast elkaar om afspraken te maken. Ik maak afspraken zonder eerst toestemming te vragen, maar stel m wel op de hoogte. Naar vrienden of familie vraag ik m meestal wel mee, soms ook niet. Ben geen siamese tweeling, maar we vinden het allebei wel leuk om elkaar te betrekken. Als je dat mist bij hem en in je relatie, dan moet je daar iets aan doen. Je kunt het een paar keer duidelijk zeggen. Volgens de regels van de "relatiefeedback; bij jezelf houden, zegen wat zijn gedrag met jou doet en vragen of hij daar rekening mee wil houden". Doet hij dat niet en/of geeft ie aan dat ie niet wil, dan moet jij je weer afvragen of je onder die voorwaarden met m door wil. Dan ben je niet raar of veeleisend, maar gewoon te verschillend.

quote:birdie76 schreef op 25 juli 2009 @ 00:25:

Volledig OT:

Summerdance: je signature zou nog beter zijn in bevestigende vorm.. "(een) ongeluk zit in een klein hoekje, geluk in de rest!"

Die las ik in een van de boeken die ik recent gelezen heb. En oh zo waar voor de mensen die het zien!

Nou nee hoor, want ik ben nog steeds niet overtuigd dat geluk dan in een hoekje zit

Dus jij mag het dan beter vinden.....ik niet