Relaties
alle pijlers
Moeite met ex van vriend
dinsdag 23 december 2025 om 10:06
Ik weet niet of ik dit de goede plek hiervoor is, maar ik zit erg in de knoop met mezelf in deze situatie, dus waag een poging.
Mijn vriend en ik kennen elkaar nu ongeveer twee jaar, waarvan er meteen vanaf het begin een 'spark' was. Dat hebben we een tijdje onderdrukt, omdat we toen allebei nog een relatie hadden. Ik was toen 6 jaar samen met mijn ex. Hij was bijna 20 jaar getrouwd met de zijne en heeft twee zoons van (nu) 13 en 15. Begin dit jaar zijn onze beide relaties verbroken en vrij snel daarna kwamen wij bij elkaar.
Zijn ex en hij zijn vlak voor de zomer officieel gescheiden, en pas sinds een week is zij officieel uit huis. Zij weet al die tijd al van mijn bestaan af en de jongens heeft hij het sinds september verteld, die staan er tot nu toe zeer positief tegenover. Ik heb verder nog niemand ontmoet.
Natuurlijk wist ik van tevoren dat hij kinderen had en daarmee een ex die in beeld zou blijven, maar ik heb echt de impact daarvan onderschat. Ook omdat hij en zijn ex al die tijd nog hebben samengewoond en pas officieel vanaf het nieuwe jaar gaan beginnen met de omgangsregeling. Wat dat betreft denk ik dat ik veel te vroeg in deze dynamiek verzeild ben geraakt, maar ik ben nou eenmaal verliefd geworden.
Mijn vriend is ontzettend lief en ik merk aan alles dat hij vol voor mij wil gaan. Daarnaast merk ik ook dat mijn eigen onzekerheid mij ontzettend in de weg zit. Hij is zelf nog redelijk lovend over zijn ex, zegt haar nog steeds leuk te vinden (niet meer als romantische partner), en wil graag vriendschappelijk en gemoedelijk contact met haar onderhouden. Omwille van de jongens natuurlijk ook.
Zijn ex heeft allemaal wat meer moeite met de situatie. Is nog erg verdrietig en stuurt hem regelmatig nog lange berichtjes met al haar verdriet en vol met verwijten, of begint moeilijke gesprekken als ze elkaar zien. Maar daartussendoor appt ze hem ook nog veel over van alles en nog wat over de jongens. Stelt ze voor om samen te eten, was er zelfs nog kort sprake van dat ze met z'n 4'en op vakantie gingen komende voorjaarsvakantie (gaat gelukkig niet door).
Ik vind het echt ontzettend moeilijk om me hiertoe te verhouden, merk dat ik er soms een beetje aan onderdoor ga en dat het mijn gedachten overheerst. Ik voel me jaloers en ergens ook een beetje bedreigd hiervoor. Mijn vriend en ik zien elkaar momenteel maar één keer per week, dus ik moet alles van een afstandje meemaken.
Ik weet niet zo goed wat ik van mijn vriend kan vragen qua grenzen stellen, ook omdat hij zelf nog zoekende is in hoe ze dit het beste kunnen vormgeven. En hij kan nu nog niet voorspellen hoe het contact straks al gaan als de omgangsregeling officieel ingegaan is. En we hebben er ook al wel eens ruzie over, want hij ziet haar echt als de moeder van zijn kinderen, maar ik zie haar echt als zijn ex. En daarnaast hebben ze 20 jaar aan herinneringen en blijft ze belangrijk voor hem. Maar hoe moet ik nou opboksen tegen iemand die zoveel geschiedenis met hem heeft en ook nog een onbreekbare band door het gezamenlijk hebben van twee kinderen...
Nu weet ik dat ik het misschien meer tijd moet geven, want dit is een rare overgangsfase. En als ik me in haar schoenen verplaats, snap ik het verdriet ook. Want ze zijn nog maar kort uit elkaar en hij heeft alweer een nieuwe vriendin. Ze zit nog vol in de verwerking.
Maar ik ben zo bang dat ik me nooit helemaal gerust ga voelen in deze dynamiek, en merk dat mijn vriend het soms moeilijk vindt om mij te begrijpen. Ik zoek gewoon advies of tips, of in ieder geval een stukje herkenning bij iemand anders.
Als iemand mij wilt helpen, heel graag.
Mijn vriend en ik kennen elkaar nu ongeveer twee jaar, waarvan er meteen vanaf het begin een 'spark' was. Dat hebben we een tijdje onderdrukt, omdat we toen allebei nog een relatie hadden. Ik was toen 6 jaar samen met mijn ex. Hij was bijna 20 jaar getrouwd met de zijne en heeft twee zoons van (nu) 13 en 15. Begin dit jaar zijn onze beide relaties verbroken en vrij snel daarna kwamen wij bij elkaar.
Zijn ex en hij zijn vlak voor de zomer officieel gescheiden, en pas sinds een week is zij officieel uit huis. Zij weet al die tijd al van mijn bestaan af en de jongens heeft hij het sinds september verteld, die staan er tot nu toe zeer positief tegenover. Ik heb verder nog niemand ontmoet.
Natuurlijk wist ik van tevoren dat hij kinderen had en daarmee een ex die in beeld zou blijven, maar ik heb echt de impact daarvan onderschat. Ook omdat hij en zijn ex al die tijd nog hebben samengewoond en pas officieel vanaf het nieuwe jaar gaan beginnen met de omgangsregeling. Wat dat betreft denk ik dat ik veel te vroeg in deze dynamiek verzeild ben geraakt, maar ik ben nou eenmaal verliefd geworden.
Mijn vriend is ontzettend lief en ik merk aan alles dat hij vol voor mij wil gaan. Daarnaast merk ik ook dat mijn eigen onzekerheid mij ontzettend in de weg zit. Hij is zelf nog redelijk lovend over zijn ex, zegt haar nog steeds leuk te vinden (niet meer als romantische partner), en wil graag vriendschappelijk en gemoedelijk contact met haar onderhouden. Omwille van de jongens natuurlijk ook.
Zijn ex heeft allemaal wat meer moeite met de situatie. Is nog erg verdrietig en stuurt hem regelmatig nog lange berichtjes met al haar verdriet en vol met verwijten, of begint moeilijke gesprekken als ze elkaar zien. Maar daartussendoor appt ze hem ook nog veel over van alles en nog wat over de jongens. Stelt ze voor om samen te eten, was er zelfs nog kort sprake van dat ze met z'n 4'en op vakantie gingen komende voorjaarsvakantie (gaat gelukkig niet door).
Ik vind het echt ontzettend moeilijk om me hiertoe te verhouden, merk dat ik er soms een beetje aan onderdoor ga en dat het mijn gedachten overheerst. Ik voel me jaloers en ergens ook een beetje bedreigd hiervoor. Mijn vriend en ik zien elkaar momenteel maar één keer per week, dus ik moet alles van een afstandje meemaken.
Ik weet niet zo goed wat ik van mijn vriend kan vragen qua grenzen stellen, ook omdat hij zelf nog zoekende is in hoe ze dit het beste kunnen vormgeven. En hij kan nu nog niet voorspellen hoe het contact straks al gaan als de omgangsregeling officieel ingegaan is. En we hebben er ook al wel eens ruzie over, want hij ziet haar echt als de moeder van zijn kinderen, maar ik zie haar echt als zijn ex. En daarnaast hebben ze 20 jaar aan herinneringen en blijft ze belangrijk voor hem. Maar hoe moet ik nou opboksen tegen iemand die zoveel geschiedenis met hem heeft en ook nog een onbreekbare band door het gezamenlijk hebben van twee kinderen...
Nu weet ik dat ik het misschien meer tijd moet geven, want dit is een rare overgangsfase. En als ik me in haar schoenen verplaats, snap ik het verdriet ook. Want ze zijn nog maar kort uit elkaar en hij heeft alweer een nieuwe vriendin. Ze zit nog vol in de verwerking.
Maar ik ben zo bang dat ik me nooit helemaal gerust ga voelen in deze dynamiek, en merk dat mijn vriend het soms moeilijk vindt om mij te begrijpen. Ik zoek gewoon advies of tips, of in ieder geval een stukje herkenning bij iemand anders.
Als iemand mij wilt helpen, heel graag.
dinsdag 23 december 2025 om 23:16
Je weet het antwoord zelf wel, TO.
Jij komt nóóit op plek 1, 2 of 3 te staan. Das een hard gelach, maar die plekken zijn vergeven.
Als je daar genoegen mee kunt nemen, prima.
Maar ik denk dat het voor jou écht veeeeeel leuker is om een leven op te bouwen met een 'blanco' man en daar samen een gezin/leven mee te stichten en die 20 jaar mee te beleven!
Jij komt nóóit op plek 1, 2 of 3 te staan. Das een hard gelach, maar die plekken zijn vergeven.
Als je daar genoegen mee kunt nemen, prima.
Maar ik denk dat het voor jou écht veeeeeel leuker is om een leven op te bouwen met een 'blanco' man en daar samen een gezin/leven mee te stichten en die 20 jaar mee te beleven!
woensdag 24 december 2025 om 00:18
Hangt wel een beetje van je leeftijd af. Als je 28 bent misschien wel, maar ik denk dat het ook gezond is om je te realiseren dat je op een bepaalde leeftijd al een veel langere geschiedenis hebt met anderen (ex, kinderen, vrienden, familie eigenlijk in het algemeen) en dat het niet per se hoeft te betekenen dat er geen stabiele relatie opgebouwd kan worden. Alleen ben je als nieuweling niet meteen in die positie van stabiel, vertrouwd, vol met herinneringen. Ik vind het heel goed dat TO zich al realiseert dat dit bij haar voor jaloerse gevoelens zorgt. Ik kan zelf alleen met terugwerkende kracht zeggen wat mij "jaloers" maakte en waarom. Het heeft niet te maken met op nummer 1 willen staan. Althans dat had het voor mij niet en zo klinkt het niet uit TO's verhaal.Joepie40 schreef: ↑23-12-2025 23:16Je weet het antwoord zelf wel, TO.
Jij komt nóóit op plek 1, 2 of 3 te staan. Das een hard gelach, maar die plekken zijn vergeven.
Als je daar genoegen mee kunt nemen, prima.
Maar ik denk dat het voor jou écht veeeeeel leuker is om een leven op te bouwen met een 'blanco' man en daar samen een gezin/leven mee te stichten en die 20 jaar mee te beleven!
woensdag 24 december 2025 om 00:34
Ik begrijp best dat het lastig is, maar dit is wel de situatie waarmee je de rest van jullie relatie zult moeten dealen. Zij delen iets dat jullie niet hebben en dat is (terecht) heel belangrijk voor hem. Daar valt niet tegen op te boksen en dat moet je ook helemaal niet willen. Met ruzie maken trek jij uiteindelijk aan het kortste eind, dus de vraag is of jij de situatie zoals ie is kunt accepteren. Als het antwoord "nee" is, en dat mag gewoon, dan gaat jullie relatie helaas niet werken.
woensdag 24 december 2025 om 00:55
woensdag 24 december 2025 om 06:17
Kan best zijn dat ze naast de ouders van de kinderen ook gewoon vriendschappelijk met elkaar blijven omgaan. Zoals ik het lees hadden ze een hecht en goed huwelijk.
Bij mij is er een relatie van 2,5 jaar stukgelopen op die vriendschap en er waren geen kinderen. Toch bleven ze samen op reis gaan, bij elkaar logeren, verjaardagen/kerst... samen vieren en ik had de keuze: mee gaan of thuis blijven.
Bij jullie zijn er kinderen en komt er dus nooit een eind aan omgang met elkaar. Ze gaan nog samen dingen doen voor/met de kinderen en die kinderen zullen wel eens gaan trouwen en kinderen krijgen waar verjaardagsfeestjes, schoolfeestjes... bij horen.
En aangezien je daar heel moeilijk mee om kan ga je toch wel eens goed moeten nadenken of je daar ooit wel gaat mee om kunnen of er altijd ruzie gaat blijven over maken.
Bij mij is er een relatie van 2,5 jaar stukgelopen op die vriendschap en er waren geen kinderen. Toch bleven ze samen op reis gaan, bij elkaar logeren, verjaardagen/kerst... samen vieren en ik had de keuze: mee gaan of thuis blijven.
Bij jullie zijn er kinderen en komt er dus nooit een eind aan omgang met elkaar. Ze gaan nog samen dingen doen voor/met de kinderen en die kinderen zullen wel eens gaan trouwen en kinderen krijgen waar verjaardagsfeestjes, schoolfeestjes... bij horen.
En aangezien je daar heel moeilijk mee om kan ga je toch wel eens goed moeten nadenken of je daar ooit wel gaat mee om kunnen of er altijd ruzie gaat blijven over maken.
woensdag 24 december 2025 om 09:26
Wat Bastuba zegt eigenlijk. Ik heb een partner met een kind uit een vorige relatie, dus ik snap dat het lastig is en herken het ook, maar het is wel wat het is. Ik vond het ook lastig dat zij de moeder van zijn kind is en zij zo veel geschiedenis samen hebben. Zijn ex gaat soms ook nog een soort trip down memory lane doen op de app. Dat irriteert me, maar dat slik ik in. Uiteindelijk vind ik het namelijk vooral belangrijk dat de situatie goed is voor zijn kind. En dus dat de relatie met zijn ex goed is. En daarom slik ik af toe wat. Liever dat dan een vader die zijn kind geen prioriteit geeft.
Nu was in mijn geval de relatie al lang uit en had korter geduurd dan bij jouw vriend. Ik vind het heel knap dat je vriend en zijn ex het goed proberen te regelen en nog goed contact hebben. Maar het zal even duren voor de situatie stabiel is en een deel is hoe het voorlopig zal blijven. De vraag is vooral of jij daar mee om kunt gaan. En als je het een kans wilt geven is het verstandig om ook bij jezelf te gaan kijken wat je onzekerheid zo triggert en hoe je daar beter mee om kunt gaan. Stiefouder zijn is niet niks.
Nu was in mijn geval de relatie al lang uit en had korter geduurd dan bij jouw vriend. Ik vind het heel knap dat je vriend en zijn ex het goed proberen te regelen en nog goed contact hebben. Maar het zal even duren voor de situatie stabiel is en een deel is hoe het voorlopig zal blijven. De vraag is vooral of jij daar mee om kunt gaan. En als je het een kans wilt geven is het verstandig om ook bij jezelf te gaan kijken wat je onzekerheid zo triggert en hoe je daar beter mee om kunt gaan. Stiefouder zijn is niet niks.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
