Relatie, middelengebruik en machteloosheid

Om een beginnend beeld te schetsen van de situatie; Ik ben een vrouw, 23 jaar en heb zit in een 'relatie' met een man van 36. Ik ken hem al vanaf mijn negentiende en wist in die tijd geen richting te geven aan mijn leven. Ik was al meerdere keren gestopt met een opleiding, gebruikte zelf frequent middelen en wist mijzelf geen houding te geven in de maatschappij. Ondanks had ik een fijn netwerk rondom mij, was bezig mijn Havo te halen en had stabiel werk. Toen leerde ik hem kennen. De eerste interactie was toen ik daar kwam om middelen te halen. Na deze ontmoeting volgde er meerdere. Ik bleef steeds langer hangen en we praatten veel. Het nam een andere afslag toen ik een avond te veel gebruikt had, niet in staat was mijn grenzen meer te geven. Jong als ik was, vertelde ik mijzelf dat ik de controle zou hebben over de situatie wanneer ik er op stond dat we sindsdien een relatie hadden. Dit vond hij overigs geen probleem. Hoewel de relatie al niet goed van start ging, werd het van kwaad tot erger. Ik begon door zijn introductie andere middelen te gebruiken en de voorgaande situatie, waarbij geen consent was gegeven en smeekbedes niet werden verhoord, gebeurde nog vele keren. Langzaam werd ik afgezonderd van familie, vrienden en de maatschappij, want 'zij zouden mij toch niet beter willen zien' en 'zij hebben een slechte invloed op jou'. Wanneer ik opkwam tegen deze laster, was de ruimte te klein. Ik ging onder angst gebukt. Rustig praten was er niet bij, waar hij emotionele uitbarstingen had, werd ik non-verbaal. Het gegeven dat hij in die tijd steevast onder invloed was hielp er ook niet aan bij. Uiteindelijk, met veel praten met vrienden en zelf stoppen met middelengebruik, gaf voor mij de doorslag om voorgoed een punt achter de relatie te zetten toen ik de zeilen bij zette en ervoor koos om mijzelf voorop te zetten. Ik blokkeerde hem op alles, zette al mijn sociale media op prive en vermeed plekken waar de kans groot was hem tegen te komen.

Voor ongeveer een jaar werkte dit. Ik kreeg mijn leven weer op orde, voelde mij gelukkig, haalde mijn propedeuse en had rust en regelmaat. Ik ging ook weer mijn vrienden meer zien, beleefde prachtige momenten met hun en kwam weer dichter bij mijn familie te staan. Tot een half jaar geleden. Opeens stond hij bij mij op werk. In eerste instantie weigerde ik hem te woord te staan, maar toen hij niet weg ging, gevraagd wat hij kwam doen. Vanaf dat moment zat ik eigenlijk alweer in mijn oude situatie. Hij heeft enorme overmacht op mij en is zich daar uitermate van bewust. Hierna hadden we het contact vrij snel weer opgepakt en ik begon hem weer te zien. Ik had hem wel verteld dat ik grenzen had. Ik wou niet dat hij nog gebruikte, dat hij aan zichzelf ging werken en professionele hulp ging zoeken. Daarnaast wou ik het oppervlakkig houden, geen intieme relatie. Alleen vrienden/kennissen. Dat laatste was vanaf mijn kant naïef, ik had kunnen weten dat dat er niet inzat. Desondanks vond hij het allemaal prima en beloofde hij deze grenzen te respecteren. De eerste maanden ging het goed. We gingen zo nu en dan samen sporten en het was oprecht gezellig. Totdat hij weer vaak naar alcohol begon te ruiken en daarop volgde een keer dat ik hem betrapte met GHB en speed op. Daarna zag ik vaker dat hij onder invloed was en kwam ik tot de conclusie dat hij nooit gestopt was. Hij had het alleen verborgen voor mij.
Vervolgens begon hij dat intimiteit en afhankelijkheid van mij te verlangen. Ik zou moeten blijven slapen, meer tijd met hem doorbrengen en hem moeten geven wat hij wilde, 'want dat doen mensen die om elkaar geven'. Begrijp mij niet verkeerd, ik gun hem het beste, maar niet ten koste van mijzelf. Daarbij zie ik ook zeker dat hij sprongen vooruit maakt, zoals de expressie van emoties en normaal verbaal communiceren wanneer miscommunicatie is.
Gister was ik even bij hem voor zijn verjaardag en kerst. Een paar dagen had ik hem niet gezien. Wederom was hij onder invloed en hij vertelde mij, wat ik wel eerlijk van hem vond, dat hij al meerdere dagen wakker was en aan de speed zat. Hij rechtvaardigde zichzelf hiervoor en vertelde dat hij het allemaal in de hand heeft......

Ik deze situatie niet langer aan. Ik ben extreem bang van hem en voel mij rondom hem machteloos en gevangen. Ik haat mijzelf niet, behalve rondom hem. Ik voel mij dan miserabel en onzeker en ver verwijderd van de maatschappij. Je dient er op je tenen te lopen. Een ondoordachte uitspraak en de spanning vliegt omhoog.

Je zou nu denken, 'waarom blijf je in godsnaam met hem om gaan?'. Het is ook tamelijk absurt en wanneer ik dit allemaal opschrijf zie ik dat zelf ook in. Het grootste euvel is; Ik weet niet hoe ik het contact voorgoed kan verbreken. Het voelt net alsof er doorzichtige kettingen rondom mij zitten. Het werkt ook niet mee dat zijn uitspraak was, 'nu ik eenmaal weer mij tanden in jou heb gezet, laat ik je nooit meer gaan'. Hij houdt daad bij het woord, want hij weet mij steeds weer terug te trekken wanneer ik afstand probeer te nemen. Daarnaast ben ik ook bang dat hij zichzelf iets gaat aandoen zijn uitspraken; 'Als er vanavond iets met mij gebeurt of ik doe mijzelf pijn, dan is het jou schuld.''Vind je het leuk om mij zo geëmotioneerd te zien? Kick jij daarop?' 'Dankzij jou, omdat jij mijn aan mijn lot over liet, ben ik in een GHB verslaving beland'. 'Je bent egoïstisch, je kiest alleen maar voor jezelf en laat mij stikken.'

Mijn vraag is nu, wie heeft er in soortgelijke situaties gezeten en hoe ging je hiermee om? Ben ik dan echt zo egoïstisch dat ik er niet voor hem wil/kan zijn? Hoe kom ik van die onzichtbare kettingen af? Ik hoop dat het verhaal nog een beetje navolgbaar is gebleven. Bedankt alvast.