Kinderen
alle pijlers
Zorgen om buurkindjes...
dinsdag 11 augustus 2009 om 09:50
Medeforummers,
Het volgende waar ik al een tijd mee zit:
De buurvrouw van mijn vader is vorig jaar bij haar vriend weggegaan met haar tweeling van nu bijna 3 jaar oud. Ze woont nu alleen met de tweeling en hoe ze met de kinderen omgaat heeft ons altijd zorgen gebaart.
Mijn vader heeft haar echt heel erg veel geholpen omdat zij zelf geen contact met haar vader heeft en haar moeder is niet zo sterk lichamelijk en geestelijk.
Hij heeft veel voor haar geklust, gekookt, boodschappen gedaan, omdat zij zelf met heel andere dingen bezig was. Op zoek naar een nieuwe vriend, maken van sexafspraakjes ed.
Het probleem is dit:
De kinderen wordt nauwelijks naar omgekeken. Ze MOETEN uren op hun kamertje zijn, samen want dat moet bij een tweeling (?) met alle gevolgen van dien; ze bijten, krabben en slaan elkaar tot bloedens toe.
Wij hebben echt onze twijfels of deze kinderen wel regelmatig eten en drinken krijgen. Mijn vader heeft vaak fruithapjes gebracht en later gaf ze toe dat ze die zelf op had gegeten. Er was nooit eten in huis (warm eten)
De kinderen komen nagenoeg nooit buiten, worden altijd in hun kamertje gezet.
Het huis is walgelijk smerig en de kinderen zitten altijd onder de snot en viezigheid. Pampers liet ze in het verleden zo lang omzitten dat hun billetjes helemaal open lagen.
De kinderen kunnen nauwelijks praten, het zijn nog steeds losse woorden, terwijl ze over 3 weken 3 jaar oud worden!
Nu heb ik hier veel met mijn vader over gesproken wat er dan met haar aan de hand is. Ik kan het gewoon niet begrijpen, het lijkt wel of geeft ze helemaal niets om haar kindjes.
Ik word er gewoon helemaal verdrietig van, het zijn zulke lieve kindjes, ze verdienen zoveel beter!
Mijn vader trekt deze zorgen ook allemaal niet meer, heeft het bij het Consultatiebureau al aangekaart toen zij even wegliep om met een man te kunnnen smsen. Ook al zorgen uitgesproken bij de huisarts maar wat kun je nog meer doen in zo'n situatie?
Zelf heb ik er weinig zicht op en kan ook weinig doen, woon zo'n 100 km verderop en heb ook kinderen.
Bedankt alvast!
Het volgende waar ik al een tijd mee zit:
De buurvrouw van mijn vader is vorig jaar bij haar vriend weggegaan met haar tweeling van nu bijna 3 jaar oud. Ze woont nu alleen met de tweeling en hoe ze met de kinderen omgaat heeft ons altijd zorgen gebaart.
Mijn vader heeft haar echt heel erg veel geholpen omdat zij zelf geen contact met haar vader heeft en haar moeder is niet zo sterk lichamelijk en geestelijk.
Hij heeft veel voor haar geklust, gekookt, boodschappen gedaan, omdat zij zelf met heel andere dingen bezig was. Op zoek naar een nieuwe vriend, maken van sexafspraakjes ed.
Het probleem is dit:
De kinderen wordt nauwelijks naar omgekeken. Ze MOETEN uren op hun kamertje zijn, samen want dat moet bij een tweeling (?) met alle gevolgen van dien; ze bijten, krabben en slaan elkaar tot bloedens toe.
Wij hebben echt onze twijfels of deze kinderen wel regelmatig eten en drinken krijgen. Mijn vader heeft vaak fruithapjes gebracht en later gaf ze toe dat ze die zelf op had gegeten. Er was nooit eten in huis (warm eten)
De kinderen komen nagenoeg nooit buiten, worden altijd in hun kamertje gezet.
Het huis is walgelijk smerig en de kinderen zitten altijd onder de snot en viezigheid. Pampers liet ze in het verleden zo lang omzitten dat hun billetjes helemaal open lagen.
De kinderen kunnen nauwelijks praten, het zijn nog steeds losse woorden, terwijl ze over 3 weken 3 jaar oud worden!
Nu heb ik hier veel met mijn vader over gesproken wat er dan met haar aan de hand is. Ik kan het gewoon niet begrijpen, het lijkt wel of geeft ze helemaal niets om haar kindjes.
Ik word er gewoon helemaal verdrietig van, het zijn zulke lieve kindjes, ze verdienen zoveel beter!
Mijn vader trekt deze zorgen ook allemaal niet meer, heeft het bij het Consultatiebureau al aangekaart toen zij even wegliep om met een man te kunnnen smsen. Ook al zorgen uitgesproken bij de huisarts maar wat kun je nog meer doen in zo'n situatie?
Zelf heb ik er weinig zicht op en kan ook weinig doen, woon zo'n 100 km verderop en heb ook kinderen.
Bedankt alvast!
dinsdag 11 augustus 2009 om 10:51
quote:LemonLime schreef op 11 augustus 2009 @ 10:45:
Even heel hard: waarom heb je in vredesnaam niet eerder aan de bel getrokken? Ik neem aan dat dit namelijk niet iets is wat pas de laatste paar dagen speelt. Denk dat het voor iedereen wel duidelijk is dat hier iets gruwelijk aan het mis gaan is en zoals iedereen ook al zegt: ga bellen!Haar vader heeft toch ook pogingen ondernomen, hoe je het laat overkomen hebben zij helemaal niks gedaan. Haar vader heeft het bij het consultatiebureau ter sprake gebracht en bij de huisarts. Lijkt mij verstandig als ze dit ook bij een instantie kan aangeven. Maar natuurlijk moet er nu snel wat gebeuren!
Even heel hard: waarom heb je in vredesnaam niet eerder aan de bel getrokken? Ik neem aan dat dit namelijk niet iets is wat pas de laatste paar dagen speelt. Denk dat het voor iedereen wel duidelijk is dat hier iets gruwelijk aan het mis gaan is en zoals iedereen ook al zegt: ga bellen!Haar vader heeft toch ook pogingen ondernomen, hoe je het laat overkomen hebben zij helemaal niks gedaan. Haar vader heeft het bij het consultatiebureau ter sprake gebracht en bij de huisarts. Lijkt mij verstandig als ze dit ook bij een instantie kan aangeven. Maar natuurlijk moet er nu snel wat gebeuren!
dinsdag 11 augustus 2009 om 10:56
quote:LemonLime schreef op 11 augustus 2009 @ 10:45:
Even heel hard: waarom heb je in vredesnaam niet eerder aan de bel getrokken? Ik neem aan dat dit namelijk niet iets is wat pas de laatste paar dagen speelt. Denk dat het voor iedereen wel duidelijk is dat hier iets gruwelijk aan het mis gaan is en zoals iedereen ook al zegt: ga bellen!Klopt dit speelt al een tijd. Tja, toch de hoop dat ze met hulp van mijn vader de boel wat op de rit kon houden. Hij zorgde voor hun. Bracht eten, nam ze mee naar buiten, deed klussen in huis enz enz. Mijn vader is dolwijs met ze, ze noemen hem opa. En ik had al lang verwacht dat hij het niet meer aan zou kunnen en dat is nu het geval. Ik heb overigens al eerder tegen mijn vader gezegd dat ik er werk van zou maken maar toen hebben we best wel heftige ruzie gehad. Hij is zo bang dat ze uit huis geplaatst worden maar ziet nu ook wel in dat dat dan misschien het beste is.
Even heel hard: waarom heb je in vredesnaam niet eerder aan de bel getrokken? Ik neem aan dat dit namelijk niet iets is wat pas de laatste paar dagen speelt. Denk dat het voor iedereen wel duidelijk is dat hier iets gruwelijk aan het mis gaan is en zoals iedereen ook al zegt: ga bellen!Klopt dit speelt al een tijd. Tja, toch de hoop dat ze met hulp van mijn vader de boel wat op de rit kon houden. Hij zorgde voor hun. Bracht eten, nam ze mee naar buiten, deed klussen in huis enz enz. Mijn vader is dolwijs met ze, ze noemen hem opa. En ik had al lang verwacht dat hij het niet meer aan zou kunnen en dat is nu het geval. Ik heb overigens al eerder tegen mijn vader gezegd dat ik er werk van zou maken maar toen hebben we best wel heftige ruzie gehad. Hij is zo bang dat ze uit huis geplaatst worden maar ziet nu ook wel in dat dat dan misschien het beste is.
dinsdag 11 augustus 2009 om 11:01
dinsdag 11 augustus 2009 om 11:10
Het AMK bellen, en wel nu !
Ik heb trouwens prive hele goede ervaringen met zowel de kinderbescherming als jeugdzorg, daar hoef je echt niet bang voor te zijn.
Ook heb ik een keer het AMK gebeld omdat ik me zorgen maakte om een vriendinnetje van mijn dochter. Ik heb in eerste instantie (anoniem, dat mag ! ) gebeld voor advies. De medewerker was heel vriendelijk en heeft heel mijn verhaal aangehoord. Ik heb om advies gevraagd, en ze adviseerde dringend wel een melding te doen, al dan niet anoniem. Als ik dat niet wilde had ze wel tips om het gezin bij te staan. Ik heb even bedenk tijd gevraagd, en uiteindelijk besloten een melding te doen.
Er kwam heel snel hulp op gang, en ik ben blij dat ik een melding gedaan heb !
Ik heb trouwens prive hele goede ervaringen met zowel de kinderbescherming als jeugdzorg, daar hoef je echt niet bang voor te zijn.
Ook heb ik een keer het AMK gebeld omdat ik me zorgen maakte om een vriendinnetje van mijn dochter. Ik heb in eerste instantie (anoniem, dat mag ! ) gebeld voor advies. De medewerker was heel vriendelijk en heeft heel mijn verhaal aangehoord. Ik heb om advies gevraagd, en ze adviseerde dringend wel een melding te doen, al dan niet anoniem. Als ik dat niet wilde had ze wel tips om het gezin bij te staan. Ik heb even bedenk tijd gevraagd, en uiteindelijk besloten een melding te doen.
Er kwam heel snel hulp op gang, en ik ben blij dat ik een melding gedaan heb !
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
dinsdag 11 augustus 2009 om 11:17
Wil je PLEASE meteen bellen en er ook bij zeggen dat er spoed achter zit? Die kids zijn al behoorlijk lang verwaarloosd als ik het zo lees...
Zit op mijn werk maar krijg tranen in mijn ogen. Krijg al helemaal visioenen dat ik de tweeling lekker in bad doe en dat ze schoon en fris lekker gezond eten krijgen en dat ik ze een boekje voorlees voor het slapen gaan... Gewoon zoals het hoort!
Zit op mijn werk maar krijg tranen in mijn ogen. Krijg al helemaal visioenen dat ik de tweeling lekker in bad doe en dat ze schoon en fris lekker gezond eten krijgen en dat ik ze een boekje voorlees voor het slapen gaan... Gewoon zoals het hoort!
dinsdag 11 augustus 2009 om 11:23
Heb gebeld. Moet tussen 2 en 5 weer terugbellen, was net te laat voor het spreekuur.
Bedankt voor je verhaal trouwens Borodini. Ga eerst mijn verhaal doen maar denk ook gelijk een melding. Als het goed is doet haar ex dat vandaag ook. Heb mijn vader al geprobeert te bellen maar neemt niet op. Ik weet dat dit een zwarte dag voor hem is. Inderdaad, ook al is het beter, het is gewoon een verdrietige toestand.
Ik houd jullie op de hoogte!
Bedankt voor je verhaal trouwens Borodini. Ga eerst mijn verhaal doen maar denk ook gelijk een melding. Als het goed is doet haar ex dat vandaag ook. Heb mijn vader al geprobeert te bellen maar neemt niet op. Ik weet dat dit een zwarte dag voor hem is. Inderdaad, ook al is het beter, het is gewoon een verdrietige toestand.
Ik houd jullie op de hoogte!
dinsdag 11 augustus 2009 om 11:29
Huh? Voor zover mij bekend heeft het AMK geen spreekuur. Je kunt gewoon altijd bellen. Je komt dan binnen bij het centrale meldpunt en zij nemen je melding op. Die wordt doorgesproken met het intake-team en daar wordt de prioriteit bepaald. Afhankelijk daarvan ondernemen ze op korte termijn actie (onderzoek door het AMK) en kijken ze of moeder bereid is vrijwillig hulp te aanvaarden. Is dat niet het geval, dan kan een raadsonderzoek volgen met opgelegde hulp. Dat kan ook als men de situatie direct al beoordeeld als zaak voor de kinderbescherming, dan doet het AMK verder niks en doet de Raad voor de kinderbescherming het onderzoek. (Tenminste, zo is het mij verteld toen ik belde voor advies/melding).
dinsdag 11 augustus 2009 om 11:34
quote:Meave_on_the_road schreef op 11 augustus 2009 @ 11:29:
Huh? Voor zover mij bekend heeft het AMK geen spreekuur. Je kunt gewoon altijd bellen. Je komt dan binnen bij het centrale meldpunt en zij nemen je melding op. Die wordt doorgesproken met het intake-team en daar wordt de prioriteit bepaald. Afhankelijk daarvan ondernemen ze op korte termijn actie (onderzoek door het AMK) en kijken ze of moeder bereid is vrijwillig hulp te aanvaarden. Is dat niet het geval, dan kan een raadsonderzoek volgen met opgelegde hulp. Dat kan ook als men de situatie direct al beoordeeld als zaak voor de kinderbescherming, dan doet het AMK verder niks en doet de Raad voor de kinderbescherming het onderzoek. (Tenminste, zo is het mij verteld toen ik belde voor advies/melding).Een melding kan altijd maar ik wil eerst mijn verhaal doen en dat kon tussen 9 en 11 en tussen 2 en 5.
Huh? Voor zover mij bekend heeft het AMK geen spreekuur. Je kunt gewoon altijd bellen. Je komt dan binnen bij het centrale meldpunt en zij nemen je melding op. Die wordt doorgesproken met het intake-team en daar wordt de prioriteit bepaald. Afhankelijk daarvan ondernemen ze op korte termijn actie (onderzoek door het AMK) en kijken ze of moeder bereid is vrijwillig hulp te aanvaarden. Is dat niet het geval, dan kan een raadsonderzoek volgen met opgelegde hulp. Dat kan ook als men de situatie direct al beoordeeld als zaak voor de kinderbescherming, dan doet het AMK verder niks en doet de Raad voor de kinderbescherming het onderzoek. (Tenminste, zo is het mij verteld toen ik belde voor advies/melding).Een melding kan altijd maar ik wil eerst mijn verhaal doen en dat kon tussen 9 en 11 en tussen 2 en 5.
dinsdag 11 augustus 2009 om 11:48
quote:Lotus7 schreef op 11 augustus 2009 @ 11:34:
[...]
Een melding kan altijd maar ik wil eerst mijn verhaal doen en dat kon tussen 9 en 11 en tussen 2 en 5.
Ah, ik snap het. Misschien verschilt het ook per regio.
(Overigens is mijn ervaring iets minder positief dan die van Borodini, dus zit ze vooral ook achter de vodden tot er werkelijk iets gebeurt!)
[...]
Een melding kan altijd maar ik wil eerst mijn verhaal doen en dat kon tussen 9 en 11 en tussen 2 en 5.
Ah, ik snap het. Misschien verschilt het ook per regio.
(Overigens is mijn ervaring iets minder positief dan die van Borodini, dus zit ze vooral ook achter de vodden tot er werkelijk iets gebeurt!)
dinsdag 11 augustus 2009 om 11:51
Quertu, het kan best zijn dat er al een melding ligt, maar bij ons in de regio is de ervaring dat als je er niet vreselijk achteraan zit, je nogal lang moet wachten tot er actie wordt ondernomen. De mensen aan de telefoon hadden het over kindermishandeling toen ik mijn verhaal vertelden, maar toch zijn we inmiddels bijna 5 maanden verder en hebben ze net het onderzoek afgerond en is er nog geen hulp voor de kinderen...
Maar goed, op marketingles is mij verteld dat N=1 geen representatief beeld geeft. Dus ik hoop maar dat wij gewoon pech hebben en dat andere kinderen die snel hulp nodig hebben, dat wel gewoon krijgen.
Maar goed, op marketingles is mij verteld dat N=1 geen representatief beeld geeft. Dus ik hoop maar dat wij gewoon pech hebben en dat andere kinderen die snel hulp nodig hebben, dat wel gewoon krijgen.
