ik? hypochonder?

Klinkt inderdaad als hypochondrie...



Een vriendin van me heeft dit ook...als ze leest over bijv. kanker, denkt ze dat zij dat heeft...



Als ze lang hoofdpijn heeft (door stress in haar relatie) heeft ze een hersentumor....



Als ze steken in de rug heeft, is het longkanker (maar stoppen met roken doet ze niet)...



Ik denk dat je eens af moet vragen waarom je je zoveel zorgen maakt...



Een mens lijdt het meest, door het lijden wat hij vreest...kortom: Psycholoogje?

nou nee, geen hypogonder.

Denk eerder aan een angst stoornis. zoek daar maar eens wat over op...

Is het geen hyperventilatie? Daardoor kun je ook zo slecht voelen. Het schijnt dat je dan de trap op en neer moet lopen. Dan voel je je al snel een stukje beter.

TO, ik zou je vraag anders formuleren. Of jij een hypochonder bent of niet, dat kunnen wij niet vaststellen. Zou eerder vragen of mensen het herkennen en wat zij ermee hebben gedaan. Second opinion o.i.d.

klinkt idd meer als een angststoornis.. Neem contact op met de huisarts en laat je eventueel doorverwijzen naar een psycholoog. Maar idd ik kan ook geen diagnose stellen op basis van een berichtje dus...

Hypochondrie is ook een angststoornis, tenminste, in de meest gebruikte zin van het woord. Er wordt onderscheid gemaakt tussen "bang zijn om ziek te worden of te zijn" (officieel heet dat dan ziektevrees), of "ervan overtuigd zijn ziek te zijn" (dat is de officiele hypochondrie).



In ieder geval, ik vind het wel herkenbaar. Bij mij trad de angst op in een fase in mijn leven dat er veel ontwikkelingen gaande waren op privé gebied (vooral leuke dingen hoor), er een chronische ziekte (niet ernstig) bij mij werd geconstateerd, en er tegelijkertijd in mijn omgeving jonge mensen écht ziek werden.



Wat ik heb gedaan: ik heb mijn angstklachten met de huisarts besproken. Niet in de zin van dat ik nú daar een doorverwijzing voor wilde, maar meer om hem op de hoogte te stellen en een periode af te spreken waarna het 'beter' moest gaan. Alleen dit al luchtte mij flink op, waarna de behoefte om nogmaals naar de huisarts te gaan verdwenen was.



Daarnaast ben ik mijn angsten gaan opzoeken, en tegelijkertijd juist afleiding gaan zoeken. Ook ik was vooral bang voor kanker (en bijvoorbeeld niet voor hartproblemen, ik noem maar eens wat). Niet voor de lichamelijke aspecten, het risico om dood te gaan, maar vooral om de psychische aspecten; controleverlies. Dat ik me dat realiseerde was al de halve weg.



Lees de topics van bijvoorbeeld Robo en Zoebie hier op dit forum, lees de kracht en het doorzettingsvermogen dat deze vrouwen laten zien op het moment dat het echt nodig is, in plaats van de topics te vermijden omdat het hart in je keel bonkt zodra je de titel leest. Spreek de eventuele zieken in je omgeving gewoon aan, in plaats van ze te vermijden. Kennis is macht. En tegelijkertijd stelde dat mij in staat om te relativeren, te zien hoe gelukkig ik mezelf eigenlijk mag prijzen, en me te realiseren hoe zonde het is om dat geluk te laten bederven door ongegronde angsten.

Een schop onder de kont had ik nodig, en het is me goed gelukt daar binnen afzienbare tijd weer overheen te komen.



Bij mij was het echter echt een "fase", als het iets is dat jij al je leven lang bij je draagt is het misschien toch verstandig er professionele hulp bij te zoeken, maar dat kun jij alleen zelf bepalen.

Zo'n fase heb ik ook gehad; vreselijk! Als je een complete check hebt gehad en daar niet rustig van bent geworden rest wat mij betreft het zoeken van afleiding. Ik corrigeerde me zelf steeds. Als ik dacht dat ik iets had, weerlegde ik dat rationeel met feiten. Zo van: ik heb gisteren nog dit gedaan dat gaat niet met die ziekte. Bij mij is het vanzelf verdwenen. Succes!

Burnout/overspannen?

Als je met name in bed deze klachten hebt, heeft het volgens mij alleen maar met spanningen te maken. Ik heb het ook gehad. Overdag nergens last van, maar zodra ik in bed lag, dan begon het. Heeft volgens mij met hyperventilatie te maken.