Gezondheid
alle pijlers
WPW syndroom
dinsdag 18 augustus 2009 om 23:00
Gisteren is mijn man in het ziekenhuis opgenomen met een hartritmestoornis. Zijn hartslag was veel te hoog, tot wel 300 slagen per minuut.
Medicijnen hielpen niet, maar na cardio versie was zijn ritme gelukkig weer normaal.
Na een paar angstige uren hoorden we dat het gaat om het WPW syndroom. Hij heeft gelijk (nou ja, een dag later in een ander ziekenhuis) EFO onderzoek gehad waarbij twee ablaties uitgevoerd zijn.
Wie heeft er ervaring met het WPW-syndroom? Hoe gaat het verder na die ablaties? Blijft hij hartpatient? Of is het nu eigenlijk gewoon over?
Medicijnen hielpen niet, maar na cardio versie was zijn ritme gelukkig weer normaal.
Na een paar angstige uren hoorden we dat het gaat om het WPW syndroom. Hij heeft gelijk (nou ja, een dag later in een ander ziekenhuis) EFO onderzoek gehad waarbij twee ablaties uitgevoerd zijn.
Wie heeft er ervaring met het WPW-syndroom? Hoe gaat het verder na die ablaties? Blijft hij hartpatient? Of is het nu eigenlijk gewoon over?
dinsdag 18 augustus 2009 om 23:12
quote:reisa1978 schreef op 18 augustus 2009 @ 23:00:
Gisteren is mijn man in het ziekenhuis opgenomen met een hartritmestoornis. Zijn hartslag was veel te hoog, tot wel 300 slagen per minuut.
Medicijnen hielpen niet, maar na cardio versie was zijn ritme gelukkig weer normaal.
Na een paar angstige uren hoorden we dat het gaat om het WPW syndroom.
WPW syndroom staat voor Wolff Parkinson White syndroom en gaat voor zover ik weet vaak gepaard met een (de?) bundel van Kent. Tenminste, die zorgt ervoor dat de problemen komen.
quote:Hij heeft gelijk (nou ja, een dag later in een ander ziekenhuis) EFO onderzoek gehad waarbij twee ablaties uitgevoerd zijn.Als er ablaties uitgevoerd zijn, had hij dan ook die bundel van Kent?quote:Wie heeft er ervaring met het WPW-syndroom?
Nou, ikke dus WPW-syndroom i.c.m. bundel van Kent dan.
Bij mij begonnen de problemen op m'n 15e, op m'n 17e de diagnose en op m'n 18e de ablatie.
quote:Hoe gaat het verder na die ablaties?Ik heb een maandje aspirine moeten slikken om bloedstolsels te voorkomen, en dat was 't. Geen op hol geslagen hartslag meer, geen medicatie meer (die slikte ik voor de ablatie wel), nergens meer last van.quote:Blijft hij hartpatient? Of is het nu eigenlijk gewoon over?
De professor die bij mij de ablatie uitgevoerd heeft vertelde me dat ik officieel, voor verzekeringen ed. hartpatient zou blijven, omdat het een ingreep aan het hart betrof. Maar tegelijkertijd adviseerde hij me om het niet op voorhand zelf te melden omdat de ingreep in die zin rigoreus is dat als het werkt, de problemen voor altijd over zijn en er dus geen risico is in de zin van herhaling van de problemen.
Ik moet er wel bij zeggen dat ik patient nummer 9 was die met die ingreep geholpen werd destijds, het was allemaal erg nieuw nog. Maar zoals ik er op terugkijk was het op dat moment wel erg eng allemaal maar de ablatie was goed gelukt en de problemen zijn over. Kan me niet voorstellen dat het er voor anderen waarbij de ablatie gelukt is anders uitziet.
voor jou en je man, want het is wel schrikken he...
Gisteren is mijn man in het ziekenhuis opgenomen met een hartritmestoornis. Zijn hartslag was veel te hoog, tot wel 300 slagen per minuut.
Medicijnen hielpen niet, maar na cardio versie was zijn ritme gelukkig weer normaal.
Na een paar angstige uren hoorden we dat het gaat om het WPW syndroom.
WPW syndroom staat voor Wolff Parkinson White syndroom en gaat voor zover ik weet vaak gepaard met een (de?) bundel van Kent. Tenminste, die zorgt ervoor dat de problemen komen.
quote:Hij heeft gelijk (nou ja, een dag later in een ander ziekenhuis) EFO onderzoek gehad waarbij twee ablaties uitgevoerd zijn.Als er ablaties uitgevoerd zijn, had hij dan ook die bundel van Kent?quote:Wie heeft er ervaring met het WPW-syndroom?
Nou, ikke dus WPW-syndroom i.c.m. bundel van Kent dan.
Bij mij begonnen de problemen op m'n 15e, op m'n 17e de diagnose en op m'n 18e de ablatie.
quote:Hoe gaat het verder na die ablaties?Ik heb een maandje aspirine moeten slikken om bloedstolsels te voorkomen, en dat was 't. Geen op hol geslagen hartslag meer, geen medicatie meer (die slikte ik voor de ablatie wel), nergens meer last van.quote:Blijft hij hartpatient? Of is het nu eigenlijk gewoon over?
De professor die bij mij de ablatie uitgevoerd heeft vertelde me dat ik officieel, voor verzekeringen ed. hartpatient zou blijven, omdat het een ingreep aan het hart betrof. Maar tegelijkertijd adviseerde hij me om het niet op voorhand zelf te melden omdat de ingreep in die zin rigoreus is dat als het werkt, de problemen voor altijd over zijn en er dus geen risico is in de zin van herhaling van de problemen.
Ik moet er wel bij zeggen dat ik patient nummer 9 was die met die ingreep geholpen werd destijds, het was allemaal erg nieuw nog. Maar zoals ik er op terugkijk was het op dat moment wel erg eng allemaal maar de ablatie was goed gelukt en de problemen zijn over. Kan me niet voorstellen dat het er voor anderen waarbij de ablatie gelukt is anders uitziet.
voor jou en je man, want het is wel schrikken he...
Iets anders
dinsdag 18 augustus 2009 om 23:17
Hier wel ervaring met hartritmestoornis maar de naam WPW is er nooit aan gegeven. Mijn vriend heeft dit af en toe sinds hij een jaar of 12 was. Normaal gesproken is het binnen een uur of twee wel over maar hij heeft 1x bijna 12 uur achterelkaar een hartritme van ongeveer 240 gehad. Hij kreeg toen ook cardioversie, wat wel even hielp maar later kwam het weer terug. Maar na nog een uurtje ofzo hield het vanzelf weer op.
De uitleg die wij kregen leek heel erg op WPW en de oplossing was een ablatie. Maar mijn vriend durft dat niet en volgens de cardioloog is het ook geen noodzaak. Hij kon er wel 100 mee worden...Hij heeft het nu nog 1 a 2 keer per jaar maar is redelijk snel weer over.
Ik moet zeggen dat wij het nooit als iets dramatisch hebben ervaren, behalve dan die ene keer..
Volgens de arts zou een ablatie wel definitief zijn, dus hopelijk is dat voor je man ook zo!
Schrikken zeg!
De uitleg die wij kregen leek heel erg op WPW en de oplossing was een ablatie. Maar mijn vriend durft dat niet en volgens de cardioloog is het ook geen noodzaak. Hij kon er wel 100 mee worden...Hij heeft het nu nog 1 a 2 keer per jaar maar is redelijk snel weer over.
Ik moet zeggen dat wij het nooit als iets dramatisch hebben ervaren, behalve dan die ene keer..
Volgens de arts zou een ablatie wel definitief zijn, dus hopelijk is dat voor je man ook zo!
Schrikken zeg!
dinsdag 18 augustus 2009 om 23:35
Babsjuh, ik heb begrepen dat de plek in het hart dat die extra puls geeft de bundle of Kent heet. Bij hem waren het er dus twee. Fijn dat bij jouw alle probleme over zijn. Ik hoop dat dat hier ook zo is.
Ik neem aan dat we morgen nog wel een cardioloog te spreken krijgen. Vandaag ging dat niet er was veel haast bij.
Gliene, vervelend dat je vriend ook een hartritmestoornis heeft. Gelukkig niet bedreigend. Eerst was er gisteren veel paniek, later niet, toen zeiden ze in het eerste ziekenhuis dat het zoals bij jouw vriend vervelend was, maar niet levensbedreigend. In het Erasmus Medisch Centrum waren ze het daar niet mee eens. Ik geloof dat dat ligt aan de plaats van de bundle of Kent. Maar ik weet dat niet zeker.
Ik neem aan dat we morgen nog wel een cardioloog te spreken krijgen. Vandaag ging dat niet er was veel haast bij.
Gliene, vervelend dat je vriend ook een hartritmestoornis heeft. Gelukkig niet bedreigend. Eerst was er gisteren veel paniek, later niet, toen zeiden ze in het eerste ziekenhuis dat het zoals bij jouw vriend vervelend was, maar niet levensbedreigend. In het Erasmus Medisch Centrum waren ze het daar niet mee eens. Ik geloof dat dat ligt aan de plaats van de bundle of Kent. Maar ik weet dat niet zeker.
dinsdag 18 augustus 2009 om 23:51
WPW i.c.m. bundel van Kent is eigenlijk een combinatie van 2 dingen die los van elkaar lang zo vervelend niet zijn:
WPW
Vanuit de hersenen loop een grote centrale zenuw naar het hart. De hersenen sturen door die zenuw pulsen die er voor zorgen dat de hartspier samentrekt. Bij WPW worden er veel te veel pulsen afgegeven. Het hart slaat bij alléén WPW niet (zo snel) op hol omdat tussen die centrale zenuw en de hartspier zich de sinusknoop bevindt. De sinusknoop werkt als een doseringslicht bij de oprit van de snelweg: alleen die pulsen die nodig zijn om het hart in het gewenste tempo te laten kloppen, worden doorgelaten.
Bundel van Kent
De sluiproute die het doseringslicht op de snelweg omzeilt waardoor er teveel pulsen bij de hartspier terecht komen. Een extra vertakking van de centrale zenuw tussen de hersenen en het hart.
Mensen die of het een of het ander hebben, komen daar waarschijnlijk nooit achter. Het is de combinatie van die twee die zo rottig uitvalt.
Bij een ablatie wordt d.m.v. laser de bundel van Kent "doorgebrand" op de plek waar die de hartspier raakt. Die plek wordt opgespoord door in de lies een (slag?)ader aan te prikken waardoor een katheter naar het hart wordt gevoerd. Vergelijkbaar met dotteren. Alleen zit er dan geen ballonnetje aan het eind, maar een electrode. Door met die electrode op verschillende plaatsen de wand van de hartspier te raken wordt de plek opgespoord van die extra zenuw. Wordt die plek geraakt, dan slaat het hart namelijk weer op hol.
Als die plek gevonden is, komt de laser in actie. Feitelijk wordt het hart dus van binnenuit geopereerd. Ik was voor dat moment heel bang, maar ik herinner me het niet als heel pijnlijk. Voor mij voelde het net als het brandende gevoel dat je in je slokdarm kunt hebben bij brandend maagzuur, maar dan een stukje meer naar links.
Het wondje dat de laser achterlaat verandert in een littekentje. Omdat er aan de binnenkant van het hart een wondje zit, wordt er medicatie voorgeschreven tegen bloedstolsels. Bij mij was die medicatie niet zo spectaculair: ik was 18, net aan m'n hart geopereerd d.m.v. een toen revolutionaire nieuwe techniek en ik werd potdulleme naar huis gestuurd met een doosje sinaspril! Dat deed voor de 18-jarige in mij toch wat afbreuk aan het sensationele verhaal dat ik kon vertellen
Anyway: dat littekentje is héél klein, en zal geen invloed hebben op de pompfunctie van het hart. Het is in ieder geval niet te vergelijken met het litteken dat een hartinfarct achterlaat, echt een heel ander litteken.
WPW
Vanuit de hersenen loop een grote centrale zenuw naar het hart. De hersenen sturen door die zenuw pulsen die er voor zorgen dat de hartspier samentrekt. Bij WPW worden er veel te veel pulsen afgegeven. Het hart slaat bij alléén WPW niet (zo snel) op hol omdat tussen die centrale zenuw en de hartspier zich de sinusknoop bevindt. De sinusknoop werkt als een doseringslicht bij de oprit van de snelweg: alleen die pulsen die nodig zijn om het hart in het gewenste tempo te laten kloppen, worden doorgelaten.
Bundel van Kent
De sluiproute die het doseringslicht op de snelweg omzeilt waardoor er teveel pulsen bij de hartspier terecht komen. Een extra vertakking van de centrale zenuw tussen de hersenen en het hart.
Mensen die of het een of het ander hebben, komen daar waarschijnlijk nooit achter. Het is de combinatie van die twee die zo rottig uitvalt.
Bij een ablatie wordt d.m.v. laser de bundel van Kent "doorgebrand" op de plek waar die de hartspier raakt. Die plek wordt opgespoord door in de lies een (slag?)ader aan te prikken waardoor een katheter naar het hart wordt gevoerd. Vergelijkbaar met dotteren. Alleen zit er dan geen ballonnetje aan het eind, maar een electrode. Door met die electrode op verschillende plaatsen de wand van de hartspier te raken wordt de plek opgespoord van die extra zenuw. Wordt die plek geraakt, dan slaat het hart namelijk weer op hol.
Als die plek gevonden is, komt de laser in actie. Feitelijk wordt het hart dus van binnenuit geopereerd. Ik was voor dat moment heel bang, maar ik herinner me het niet als heel pijnlijk. Voor mij voelde het net als het brandende gevoel dat je in je slokdarm kunt hebben bij brandend maagzuur, maar dan een stukje meer naar links.
Het wondje dat de laser achterlaat verandert in een littekentje. Omdat er aan de binnenkant van het hart een wondje zit, wordt er medicatie voorgeschreven tegen bloedstolsels. Bij mij was die medicatie niet zo spectaculair: ik was 18, net aan m'n hart geopereerd d.m.v. een toen revolutionaire nieuwe techniek en ik werd potdulleme naar huis gestuurd met een doosje sinaspril! Dat deed voor de 18-jarige in mij toch wat afbreuk aan het sensationele verhaal dat ik kon vertellen
Anyway: dat littekentje is héél klein, en zal geen invloed hebben op de pompfunctie van het hart. Het is in ieder geval niet te vergelijken met het litteken dat een hartinfarct achterlaat, echt een heel ander litteken.
Iets anders
woensdag 19 augustus 2009 om 06:52
Mijn zoon (toen 18) heeft het ook gehad. Ze waren er bij toeval achter gekomen toen hij voor een onderzoek een ECG moest laten maken. Hij heeft toen ook een ablatio gehad via de lies. De eerste keer is dat mislukt maar de tweede keer ging het allemaal goed. En nu is hij weer zo gezond als een vis en heeft nergens last meer van. Hij mag ook weer alles doen.
woensdag 19 augustus 2009 om 08:18
woensdag 19 augustus 2009 om 08:21
Basjuh, die ablatieis maf he! Ik was vantevoren niet zo nerveus, ik dacht echt 'Mwah, die paar ritmestoornisjes, die kunnen we hebben' maar een ritmestoornis zonder medicijnen is heel wat anders dan eentje met.
Wat ik wel heel mooi vond was het 3-D model dat ze maken tijdens het EFO om te zien waar je bundeltje zit. 'Mijn hart in kaart gebracht' dat was dan wel het voordeel van niet onder narcose zijn tijdens de ingreep.
Wat ik wel heel mooi vond was het 3-D model dat ze maken tijdens het EFO om te zien waar je bundeltje zit. 'Mijn hart in kaart gebracht' dat was dan wel het voordeel van niet onder narcose zijn tijdens de ingreep.
woensdag 19 augustus 2009 om 09:22
Ik heb ook WPW, volgens de cardioloog was het een aangeboren afwijking maar in dusdanige mate dat ik er niet aan geholpen hoefde te worden. Mijn bloeddruk bleek ook te hoog en daarvoor ben ik nu wel voor onder behandeling bij een internist. Binnenkort begin ik met hardlopen (niet op eigen houtje hoor) en ben toch wel erg benieuwd hoe dat zal gaan, of ik dan meer last krijg van de stoornis. Het is onder leiding van fysiotherapeuten en we krijgen vantevoren allemaal een screening waarin ook naar medische "mankementen" gevraagd zal worden, daar ben ik wel blij om. Toch vind ik het wel reuze spannend. Als ik veel stress heb merk ik dat mijn hart vaker "op hol slaat". Hebben jullie dat ook?
woensdag 19 augustus 2009 om 09:48
quote:tilalia2 schreef op 19 augustus 2009 @ 08:18:
Mijn cardioloog heeft gezegd dat ik nu geen hartpatient meer ben, ook niet voor de verzekering, omdat het helemaal over is.Tof!! Dan ga ik het ook nergens meer melden Deed ik toch al niet eigenlijk... Maar bij mij was het nog een beetje vaag omdat de techniek nog in de kinderschoenen stond en de resultaten op lange termijn nog niet bekend waren (ben geholpen in 1992).
Mijn cardioloog heeft gezegd dat ik nu geen hartpatient meer ben, ook niet voor de verzekering, omdat het helemaal over is.Tof!! Dan ga ik het ook nergens meer melden Deed ik toch al niet eigenlijk... Maar bij mij was het nog een beetje vaag omdat de techniek nog in de kinderschoenen stond en de resultaten op lange termijn nog niet bekend waren (ben geholpen in 1992).
Iets anders
woensdag 19 augustus 2009 om 10:09
quote:tilalia2 schreef op 19 augustus 2009 @ 08:21:
Basjuh, die ablatieis maf he! Ik was vantevoren niet zo nerveus, ik dacht echt 'Mwah, die paar ritmestoornisjes, die kunnen we hebben' maar een ritmestoornis zonder medicijnen is heel wat anders dan eentje met.
Wat ik wel heel mooi vond was het 3-D model dat ze maken tijdens het EFO om te zien waar je bundeltje zit. 'Mijn hart in kaart gebracht' dat was dan wel het voordeel van niet onder narcose zijn tijdens de ingreep.
Die ablatie is inderdaad heeeeeeel maf!!! En als je op die tafel ligt voelt zo'n ritmestoornis idd heel erg anders. Heftiger, alles is op dat ritme gefocust natuurlijk, had toen helemáál het gevoel dat m'n hart m'n borstkas uit zou komen zetten, zo hard ging het naar mijn idee.
Dat 3-D model had ik dan weer niet, da hadduh zuh vroegah nog nie Bij mij werd er geklooid met contrastvloeistof en lag ik eigenlijk continu onder een soort rontgenapparaat. Ik kon die beeldschermen allemaal goed zien en was op een moment heeeeeel erg bezorgd hoe al die dingen met die haakjes ooit weer uit m'n aderen gehaald zouden gaan worden zonder dat die haakjes ergens achter bleven hangen.... Bleken die haakjes gewoon de electrodes die op m'n huid geplakt waren
Wat ik dan weer wèl had was veel publiek en een assistent speciaal om mijn hand vast te houden en de muziek te regelen.
Ik zou alleen voor onderzoek naar het ziekenhuis, om te kijken of die nieuwe ingreep uberhaupt mogelijk was bij mij. Dat onderzoek was dus wel dat aanprikken en met die electrode op zoek naar de plek van die zenuw. Ik was net 18, honderden km's van huis, had het onderzoek zelf geritseld want mijn eigen cardio wilde wachten tot ze die ingreep zelf kon doen ooit. Mijn ouders steunden me aan alle kanten maar omdat er was gezegd dat het alleen onderzoek was, zouden ze me de dag er na weer op komen halen en zou ik 's-avonds bellen.
Dus ik lig daar op die tafel, paar hartritmestoornissen zijn opgewekt en ik lig bij te komen daarvan, ondertussen grapjes makend met die assistent die m'n handje vast moest houden. Maar ik stond stijf van de zenuwen!
Komt de professor naar me toe:"Nou, het ziet er goed uit, we kunnen er goed bij, zullen we de ingreep gelijk maar doen? Je ligt er nou toch!" Het was maar goed dat ik al lag... anders was ik onderuit gegaan van de schrik!
En nog vóór ik ja had kunnen stamelen gaat achter het glazen scherm waar de professor had gezeten een deur open en stroomt er een mènsenmassa binnen!!!! Ze stonden op krukken en tafels, zaten zelfs op kasten! Tja, academisch ziekenhuis waar de prof een nieuwe ingreep uit gaat voeren, dan krijg je dat
En toen was het heel snel bekeken, die ablatie zelf is heel snel voorbij. Ik kreeg aan alle kanten complimenten dat ik zo stoer was, want voelde me toch wel eventjes heel erg alleen, zo ver van huis. Ik had tot dan toe behoorlijk pittige medicatie moeten slikken en mijn eigen cardio had me bang gemaakt met verhalen over onvruchtbaar worden en allerlei andere ellende. En ineens, poef! Waren die problemen weg!!!
Terwijl ik op die tafel verbonden werd, was "mijn" assistent ineens even weg. Toen hij terug kwam kneep ik z'n hand fijn. Hij aaide me over m'n haren en zei:"Mooi he? Wat de professor kan? En er komt nòg een verrassing maar die verklap ik niet..."
Een paar uur later, ik was terug op zaal, hoorde ik ineens héél bekende voetstappen... Ik schreeuwde het uit:"MAAAAAAAMAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!!!!!!!!!!!!!"
en was weer eventjes heel klein.... Daar was ze: mama! Mijn assistent had haar gebeld, mijn vader zat aan de andere kant van het land maar mijn oom heeft z'n winkel dichtgedaan en is mijn moeder komen brengen.
Hè... het is 17 jaar geleden maar ik schiet weer helemaal vol...
Basjuh, die ablatieis maf he! Ik was vantevoren niet zo nerveus, ik dacht echt 'Mwah, die paar ritmestoornisjes, die kunnen we hebben' maar een ritmestoornis zonder medicijnen is heel wat anders dan eentje met.
Wat ik wel heel mooi vond was het 3-D model dat ze maken tijdens het EFO om te zien waar je bundeltje zit. 'Mijn hart in kaart gebracht' dat was dan wel het voordeel van niet onder narcose zijn tijdens de ingreep.
Die ablatie is inderdaad heeeeeeel maf!!! En als je op die tafel ligt voelt zo'n ritmestoornis idd heel erg anders. Heftiger, alles is op dat ritme gefocust natuurlijk, had toen helemáál het gevoel dat m'n hart m'n borstkas uit zou komen zetten, zo hard ging het naar mijn idee.
Dat 3-D model had ik dan weer niet, da hadduh zuh vroegah nog nie Bij mij werd er geklooid met contrastvloeistof en lag ik eigenlijk continu onder een soort rontgenapparaat. Ik kon die beeldschermen allemaal goed zien en was op een moment heeeeeel erg bezorgd hoe al die dingen met die haakjes ooit weer uit m'n aderen gehaald zouden gaan worden zonder dat die haakjes ergens achter bleven hangen.... Bleken die haakjes gewoon de electrodes die op m'n huid geplakt waren
Wat ik dan weer wèl had was veel publiek en een assistent speciaal om mijn hand vast te houden en de muziek te regelen.
Ik zou alleen voor onderzoek naar het ziekenhuis, om te kijken of die nieuwe ingreep uberhaupt mogelijk was bij mij. Dat onderzoek was dus wel dat aanprikken en met die electrode op zoek naar de plek van die zenuw. Ik was net 18, honderden km's van huis, had het onderzoek zelf geritseld want mijn eigen cardio wilde wachten tot ze die ingreep zelf kon doen ooit. Mijn ouders steunden me aan alle kanten maar omdat er was gezegd dat het alleen onderzoek was, zouden ze me de dag er na weer op komen halen en zou ik 's-avonds bellen.
Dus ik lig daar op die tafel, paar hartritmestoornissen zijn opgewekt en ik lig bij te komen daarvan, ondertussen grapjes makend met die assistent die m'n handje vast moest houden. Maar ik stond stijf van de zenuwen!
Komt de professor naar me toe:"Nou, het ziet er goed uit, we kunnen er goed bij, zullen we de ingreep gelijk maar doen? Je ligt er nou toch!" Het was maar goed dat ik al lag... anders was ik onderuit gegaan van de schrik!
En nog vóór ik ja had kunnen stamelen gaat achter het glazen scherm waar de professor had gezeten een deur open en stroomt er een mènsenmassa binnen!!!! Ze stonden op krukken en tafels, zaten zelfs op kasten! Tja, academisch ziekenhuis waar de prof een nieuwe ingreep uit gaat voeren, dan krijg je dat
En toen was het heel snel bekeken, die ablatie zelf is heel snel voorbij. Ik kreeg aan alle kanten complimenten dat ik zo stoer was, want voelde me toch wel eventjes heel erg alleen, zo ver van huis. Ik had tot dan toe behoorlijk pittige medicatie moeten slikken en mijn eigen cardio had me bang gemaakt met verhalen over onvruchtbaar worden en allerlei andere ellende. En ineens, poef! Waren die problemen weg!!!
Terwijl ik op die tafel verbonden werd, was "mijn" assistent ineens even weg. Toen hij terug kwam kneep ik z'n hand fijn. Hij aaide me over m'n haren en zei:"Mooi he? Wat de professor kan? En er komt nòg een verrassing maar die verklap ik niet..."
Een paar uur later, ik was terug op zaal, hoorde ik ineens héél bekende voetstappen... Ik schreeuwde het uit:"MAAAAAAAMAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!!!!!!!!!!!!!"
en was weer eventjes heel klein.... Daar was ze: mama! Mijn assistent had haar gebeld, mijn vader zat aan de andere kant van het land maar mijn oom heeft z'n winkel dichtgedaan en is mijn moeder komen brengen.
Hè... het is 17 jaar geleden maar ik schiet weer helemaal vol...
Iets anders
woensdag 19 augustus 2009 om 18:24
Mooi verhaal Babsjuh!! Vind het nog steeds stoer ondanks de sinasprilletjes;)
Bedankt voor de uitleg.
Misschien is het zoals de bundel van Kent al heb ik niets gehoord over 'een extra vertakking van de centrale zenuw tussen de hersenen en het hart'.
Hij krijgt de hartkloppingen door een bepaalde beweging. Zo ademt hij altijd in voor hij iets van de grond raapt bijvoorbeeld. Als hij dat niet doet, dan krijgt hij hartkloppingen.
Ons is uitgelegd dat dit komt door een aangeboren afwijking. Een soort beschadiging in het hart (verdikking oid) waardoor de stroomstoot die de sinusknoop afgeeft plots een andere (korte) route kiest. En die route blijft herhalen tot het hart even een opdonder krijgt en weer de oude weg vervolgt. Ze kunnen door een ablatie dat stukje wegbranden zodat de verkorte routen niet meer gekozen kan worden.
Reisa, hoe is het nu met je man?
Bedankt voor de uitleg.
Misschien is het zoals de bundel van Kent al heb ik niets gehoord over 'een extra vertakking van de centrale zenuw tussen de hersenen en het hart'.
Hij krijgt de hartkloppingen door een bepaalde beweging. Zo ademt hij altijd in voor hij iets van de grond raapt bijvoorbeeld. Als hij dat niet doet, dan krijgt hij hartkloppingen.
Ons is uitgelegd dat dit komt door een aangeboren afwijking. Een soort beschadiging in het hart (verdikking oid) waardoor de stroomstoot die de sinusknoop afgeeft plots een andere (korte) route kiest. En die route blijft herhalen tot het hart even een opdonder krijgt en weer de oude weg vervolgt. Ze kunnen door een ablatie dat stukje wegbranden zodat de verkorte routen niet meer gekozen kan worden.
Reisa, hoe is het nu met je man?
woensdag 19 augustus 2009 om 20:41
Gliene, wat je beschrijft is precies WPW, al vind ik het nog steeds ingewikkeld, want ik geloof dat ook de plaats van die beschadiging (volgens mij is dat de bundel van Kent) van invloed is op de ernst van de hartkloppingen.
Mijn man is vandaag lekker thuis gekomen. Als het goed is weer helemaal gezond. De ablatie was hem best tegengevallen, door een spoedgeval tussendoor, heeft hij uiteindelijk 15 uur stil moeten liggen. Alles deed pijn en hem was verteld dat al veel eerder de buisjes uit zijn liezen mochten, maar ja een spoedgeval. En het duurde al veel langer omdat ze na de eerste ablatie opzoek moesten naar nog een. Maar gelukkig is het achter de rug. Nu lekker uitrusten.
Mijn man is vandaag lekker thuis gekomen. Als het goed is weer helemaal gezond. De ablatie was hem best tegengevallen, door een spoedgeval tussendoor, heeft hij uiteindelijk 15 uur stil moeten liggen. Alles deed pijn en hem was verteld dat al veel eerder de buisjes uit zijn liezen mochten, maar ja een spoedgeval. En het duurde al veel langer omdat ze na de eerste ablatie opzoek moesten naar nog een. Maar gelukkig is het achter de rug. Nu lekker uitrusten.
vrijdag 21 augustus 2009 om 10:29
Lieve allemaal,
Het is al weer enige jaren geleden dat ik actief was op het Viva-forum, maar moet zeggen dat ik het fijn vind dit topic tegen te komen. Niet omdat anderen ook de diagnose WPW hebben gekregen, maar meer omdat ik nu mijn ervaringen kan delen.
Even kort mijn verhaal:
Eind februari 2009 kreeg ik behoorlijke benauwdheidsklachten, dus acuut gestopt met roken. De huisarts verwees me door naar de longarts, want het vermoeden was dat ik astma had. De longarts heeft dit ook bevestigd. Bij de longarts is het echter standaard dat zij ook een ECG laten maken. Uit dit ECG bleek dat ik een aangeboren hartafwijking had, maar meer kreeg ik op dat moment niet te horen, ik moest maar een afspraak maken bij de cardioloog. Uiteindelijk daar in de molen terecht gekomen en WPW geconstateerd. Op dat moment vielen alle puzzelstukjes op z'n plaats. Vanaf mijn 20e ongeveer had ik een paar keer per jaar een behoorlijk op hol geslagen hart. Schijterd als ik ben durfde ik niet naar de dokter. Uiteindelijk toch een keer bij de huisarts terecht gekomen en die constateerde dat ik overwerkt was en last had van hyperventilatie. Lichte beta-blokkers voorgeschreven gekregen tegen de stress. Nu weet ik echter dat het geen overwerkt zijn of hyperventilatie was of paniekaanvallen. Ik heb dus gewoon een hartritmestoornis.
Holteronderzoek en een hartecho volgden. Met de cardioloog de afspraak gemaakt dat wanneer mijn rikketik weer op hol zou gaan ik me direct bij het ziekenhuis moest melden.
27 mei moest ik terug naar de cardioloog voor de uitslagen van de holter en echo, maar toen ik 's morgens wilde gaan douchen sloeg ie weer op hol. Dus direct naar het ziekenhuis, aan de kastjes en weet ik veel wat nog meer. Doorgestuurd naar de hoofdlocatie van het ziekenhuis, omdat ze een injectie wilden geven die de hoge hartslag op zou heffen en dit mag alleen op de hartbewaking gebeuren.
Na dit hele gedoe was de cardioloog van mening dat ik toch voor een EFO en ablatie moest gaan, in plaats van verder met medicatie (Verapamil) zoals zijn plan eerst was.
Op de wachtlijst van het LUMC gezet, werd mij verteld dat het nog wel 5 a 6 maanden kon duren voordat ik aan de beurt was. Kreeg 2 weken na de inschrijving een brief dat de wachttijd 2 maanden bedroeg. Ik zou dus eind augustus aan de beurt zijn. Maar ja dan staat de vakantie gepland, dus ik heb gebeld met het LUMC om het daarvoor of daarna te laten plannen. Tot mijn verrassing en blijdschap kon ik 24 juli al terecht.
Ingreep heeft dus al plaatsgevonden. Voel me al stukken beter, heb alleen nog wel wat last van mijn lies. Na de ingreep heb ik een forse bloeduitstorting gehad in het aanprik-gebied, met onderhuidse zwelling ter grootte van een pingpong-bal.
Nu wil ik graag weten: hoelang hebben jullie met klachten in de lies gezeten? En hoelang heeft het geduurd voordat jullie weer enigszins fit waren na de ingreep (niet meer moe, geen overslagen meer etc).
Ehmm ik was van plan om het kort te houden, maar is toch niet helemaal gelukt geloof ik!....
Groetjes,
Winniethepooh
Het is al weer enige jaren geleden dat ik actief was op het Viva-forum, maar moet zeggen dat ik het fijn vind dit topic tegen te komen. Niet omdat anderen ook de diagnose WPW hebben gekregen, maar meer omdat ik nu mijn ervaringen kan delen.
Even kort mijn verhaal:
Eind februari 2009 kreeg ik behoorlijke benauwdheidsklachten, dus acuut gestopt met roken. De huisarts verwees me door naar de longarts, want het vermoeden was dat ik astma had. De longarts heeft dit ook bevestigd. Bij de longarts is het echter standaard dat zij ook een ECG laten maken. Uit dit ECG bleek dat ik een aangeboren hartafwijking had, maar meer kreeg ik op dat moment niet te horen, ik moest maar een afspraak maken bij de cardioloog. Uiteindelijk daar in de molen terecht gekomen en WPW geconstateerd. Op dat moment vielen alle puzzelstukjes op z'n plaats. Vanaf mijn 20e ongeveer had ik een paar keer per jaar een behoorlijk op hol geslagen hart. Schijterd als ik ben durfde ik niet naar de dokter. Uiteindelijk toch een keer bij de huisarts terecht gekomen en die constateerde dat ik overwerkt was en last had van hyperventilatie. Lichte beta-blokkers voorgeschreven gekregen tegen de stress. Nu weet ik echter dat het geen overwerkt zijn of hyperventilatie was of paniekaanvallen. Ik heb dus gewoon een hartritmestoornis.
Holteronderzoek en een hartecho volgden. Met de cardioloog de afspraak gemaakt dat wanneer mijn rikketik weer op hol zou gaan ik me direct bij het ziekenhuis moest melden.
27 mei moest ik terug naar de cardioloog voor de uitslagen van de holter en echo, maar toen ik 's morgens wilde gaan douchen sloeg ie weer op hol. Dus direct naar het ziekenhuis, aan de kastjes en weet ik veel wat nog meer. Doorgestuurd naar de hoofdlocatie van het ziekenhuis, omdat ze een injectie wilden geven die de hoge hartslag op zou heffen en dit mag alleen op de hartbewaking gebeuren.
Na dit hele gedoe was de cardioloog van mening dat ik toch voor een EFO en ablatie moest gaan, in plaats van verder met medicatie (Verapamil) zoals zijn plan eerst was.
Op de wachtlijst van het LUMC gezet, werd mij verteld dat het nog wel 5 a 6 maanden kon duren voordat ik aan de beurt was. Kreeg 2 weken na de inschrijving een brief dat de wachttijd 2 maanden bedroeg. Ik zou dus eind augustus aan de beurt zijn. Maar ja dan staat de vakantie gepland, dus ik heb gebeld met het LUMC om het daarvoor of daarna te laten plannen. Tot mijn verrassing en blijdschap kon ik 24 juli al terecht.
Ingreep heeft dus al plaatsgevonden. Voel me al stukken beter, heb alleen nog wel wat last van mijn lies. Na de ingreep heb ik een forse bloeduitstorting gehad in het aanprik-gebied, met onderhuidse zwelling ter grootte van een pingpong-bal.
Nu wil ik graag weten: hoelang hebben jullie met klachten in de lies gezeten? En hoelang heeft het geduurd voordat jullie weer enigszins fit waren na de ingreep (niet meer moe, geen overslagen meer etc).
Ehmm ik was van plan om het kort te houden, maar is toch niet helemaal gelukt geloof ik!....
Groetjes,
Winniethepooh
vrijdag 21 augustus 2009 om 15:12
Hmm, de huisarts zei (toen ik even gegevens langs ging brengen) dat met een week zijn lies wel genezen zou zijn. Ik vind een maand best lang.
Waar ik trouwens op dit moment best van baal/mee zit is dat mijn man in februari dezelfde klachten had, allerlei testen heeft gehad (echo, ecg's, inspanningstest) en dat daar niets bij gevonden is. Nu wordt er door het personeel in het ziekenhuis tijdens de ingreep en de huisarts gezegd dat ze het hadden moeten zien, tijdens de inspanningstest in febr.
Omdat daar niets uitgekomen was is mijn man maandag met zijn klachten gewoon gaan werken en toen toch maar langs de huisarts gegaan. Eigenlijk voelde hij zich een beetje een aansteller, want zijn hart was in orde. Er was niets aan de hand volgens de cardioloog. Gelukkig dat hij toch maar gegaan is.
Waar ik trouwens op dit moment best van baal/mee zit is dat mijn man in februari dezelfde klachten had, allerlei testen heeft gehad (echo, ecg's, inspanningstest) en dat daar niets bij gevonden is. Nu wordt er door het personeel in het ziekenhuis tijdens de ingreep en de huisarts gezegd dat ze het hadden moeten zien, tijdens de inspanningstest in febr.
Omdat daar niets uitgekomen was is mijn man maandag met zijn klachten gewoon gaan werken en toen toch maar langs de huisarts gegaan. Eigenlijk voelde hij zich een beetje een aansteller, want zijn hart was in orde. Er was niets aan de hand volgens de cardioloog. Gelukkig dat hij toch maar gegaan is.
vrijdag 21 augustus 2009 om 15:43
quote:reisa1978 schreef op 21 augustus 2009 @ 15:12:
Hmm, de huisarts zei (toen ik even gegevens langs ging brengen) dat met een week zijn lies wel genezen zou zijn. Ik vind een maand best lang.
Waar ik trouwens op dit moment best van baal/mee zit is dat mijn man in februari dezelfde klachten had, allerlei testen heeft gehad (echo, ecg's, inspanningstest) en dat daar niets bij gevonden is. Nu wordt er door het personeel in het ziekenhuis tijdens de ingreep en de huisarts gezegd dat ze het hadden moeten zien, tijdens de inspanningstest in febr.
Omdat daar niets uitgekomen was is mijn man maandag met zijn klachten gewoon gaan werken en toen toch maar langs de huisarts gegaan. Eigenlijk voelde hij zich een beetje een aansteller, want zijn hart was in orde. Er was niets aan de hand volgens de cardioloog. Gelukkig dat hij toch maar gegaan is.
Hi Reisa,
De artsen gaven mij allemaal andere antwoorden als ik vroeg hoelang ik bepaalde dingen niet kon doen. In het LUMC zei de zaalarts dat ik beter 2 weken niet kon autorijden, de cardioloog die de lies heeft aangeprikt zei dat ik na 3 dagen wel weer kon autorijden. Mijn eigen cardioloog hier in mijn woonplaats zei dat het per persoon verschilt. In eerste instantie zei hij dat beweging goed is om die bloeduitstorting te laten verminderen. Toen ik van de week belde om te vragen of ik weer extra last kan hebben van het autorijden zei ie dat ik dan misschien toch weer te snel ben gegaan en dat ik toch iets minder moest belasten....
Is de lies van jouw man erg blauw?
Misschien was de deltagolf (is aanwijzing voor WPW) die op het ECG van jou man te zien was niet heel erg duidelijk. Ik denk dat het ook per persoon weer verschilt hoe duidelijk deze zichtbaar is. Bij mij was ie niet te missen, maar ik snap eigenlijk ook niet zo goed dat ze 'm bij mij met eerdere operaties (waarvoor ik ook plakkertjes op had) nooit gezien hebben. Maar ja, misschien letten ze dan alleen maar op bepaalde zaken.
Hoop in ieder geval dat jouw man snel opknapt!
Hmm, de huisarts zei (toen ik even gegevens langs ging brengen) dat met een week zijn lies wel genezen zou zijn. Ik vind een maand best lang.
Waar ik trouwens op dit moment best van baal/mee zit is dat mijn man in februari dezelfde klachten had, allerlei testen heeft gehad (echo, ecg's, inspanningstest) en dat daar niets bij gevonden is. Nu wordt er door het personeel in het ziekenhuis tijdens de ingreep en de huisarts gezegd dat ze het hadden moeten zien, tijdens de inspanningstest in febr.
Omdat daar niets uitgekomen was is mijn man maandag met zijn klachten gewoon gaan werken en toen toch maar langs de huisarts gegaan. Eigenlijk voelde hij zich een beetje een aansteller, want zijn hart was in orde. Er was niets aan de hand volgens de cardioloog. Gelukkig dat hij toch maar gegaan is.
Hi Reisa,
De artsen gaven mij allemaal andere antwoorden als ik vroeg hoelang ik bepaalde dingen niet kon doen. In het LUMC zei de zaalarts dat ik beter 2 weken niet kon autorijden, de cardioloog die de lies heeft aangeprikt zei dat ik na 3 dagen wel weer kon autorijden. Mijn eigen cardioloog hier in mijn woonplaats zei dat het per persoon verschilt. In eerste instantie zei hij dat beweging goed is om die bloeduitstorting te laten verminderen. Toen ik van de week belde om te vragen of ik weer extra last kan hebben van het autorijden zei ie dat ik dan misschien toch weer te snel ben gegaan en dat ik toch iets minder moest belasten....
Is de lies van jouw man erg blauw?
Misschien was de deltagolf (is aanwijzing voor WPW) die op het ECG van jou man te zien was niet heel erg duidelijk. Ik denk dat het ook per persoon weer verschilt hoe duidelijk deze zichtbaar is. Bij mij was ie niet te missen, maar ik snap eigenlijk ook niet zo goed dat ze 'm bij mij met eerdere operaties (waarvoor ik ook plakkertjes op had) nooit gezien hebben. Maar ja, misschien letten ze dan alleen maar op bepaalde zaken.
Hoop in ieder geval dat jouw man snel opknapt!
vrijdag 21 augustus 2009 om 19:45
Winniethepooh, ik heb net op het topic van digi mijn ervaringen neergezet.
Ik heb een behoorlijke blauwe plek gehad, maar niet zo'n grote zwelling. Maar ik had al heel snel geen last meer van die lies.
c/p
Ik voelde me direct na de ablatie al beter - en kreeg tranen in mijn ogen toen ik m'n ecg zag: wat was ie mooooi! - moest 1 nacht in het ziekenhuis blijven ivm de anti-stollingszooi en het dichtgroeien van de snijgaatjes in mijn lies.
Ik heb het die dag thuis nog rustig aangedaan, al ben ik wel al-opoe-sjokkend met Lief naar de winkel geweest. De tweede dag na de ingreep maakte ik-opoe een wandelingetje door het park en was ik gevloerd, maar de derde dag was ik al op een feestje. Waar ik heb zitten opbieden qua herstelproces tegen ouwetjes met heupoperaties enzo. "Vorige maand een knie-operatie? Wow! ik ben afgelopen vrijdag aan mijn hart geopereerd, goed he!" Wel heel rustig aan gedaan hoor, dat wel. Ik ben de week daarna rustigjes aan mijn conditie weer gaan opbouwen: stukje fietsen, stukje wandelen, beetje huishouden en 2 weken na de ingreep was ik weer helemaal Tha Bomb en ook weer aan het werk. Ik heb die twee weken 'ziek' genomen op aanraden van de cardioloog, maar ik had het met anderhalve week ook kunnen doen.
Daarna nog een keer of 3, 4 op controle geweest (gok ik?), laatste keer bijna 2 jaar na de ingreep. Ik had tussendoor een kind gekregen, en cardio wilde dat ik geheel ontzwangerd zou zijn voor laatste check. Die check was goed, en ik kon gelijk mijn kind laten zien dat ik dankzij haar vasthoudendheid wel kon krijgen
Ik heb een behoorlijke blauwe plek gehad, maar niet zo'n grote zwelling. Maar ik had al heel snel geen last meer van die lies.
c/p
Ik voelde me direct na de ablatie al beter - en kreeg tranen in mijn ogen toen ik m'n ecg zag: wat was ie mooooi! - moest 1 nacht in het ziekenhuis blijven ivm de anti-stollingszooi en het dichtgroeien van de snijgaatjes in mijn lies.
Ik heb het die dag thuis nog rustig aangedaan, al ben ik wel al-opoe-sjokkend met Lief naar de winkel geweest. De tweede dag na de ingreep maakte ik-opoe een wandelingetje door het park en was ik gevloerd, maar de derde dag was ik al op een feestje. Waar ik heb zitten opbieden qua herstelproces tegen ouwetjes met heupoperaties enzo. "Vorige maand een knie-operatie? Wow! ik ben afgelopen vrijdag aan mijn hart geopereerd, goed he!" Wel heel rustig aan gedaan hoor, dat wel. Ik ben de week daarna rustigjes aan mijn conditie weer gaan opbouwen: stukje fietsen, stukje wandelen, beetje huishouden en 2 weken na de ingreep was ik weer helemaal Tha Bomb en ook weer aan het werk. Ik heb die twee weken 'ziek' genomen op aanraden van de cardioloog, maar ik had het met anderhalve week ook kunnen doen.
Daarna nog een keer of 3, 4 op controle geweest (gok ik?), laatste keer bijna 2 jaar na de ingreep. Ik had tussendoor een kind gekregen, en cardio wilde dat ik geheel ontzwangerd zou zijn voor laatste check. Die check was goed, en ik kon gelijk mijn kind laten zien dat ik dankzij haar vasthoudendheid wel kon krijgen
vrijdag 21 augustus 2009 om 19:47
Mijn ecg was trouwens altijd duidelijk vwb wpw. Ik hoefde geen ritmestoornis te hebben voor de afwijkende golfjes.
Maar ja, ik had dan ook al jaren een veel te hoge hartslag. Wist ik veel, ik dacht dat dat door het eten van suiker kwam. Daar kan ik nl. niet tegen. Ben na een stuiterende ritmestoornis naar de huisarts gegaan, met als klacht dat ik mijn reactie op suiker nou toch wel heel vervelend begon te vinden. Hij keek me aan alsof ik gek was, want daar had ie nog nooit van gehoord, maar vulde al heel snel alle bloedonderzoekformulieren en ecg-aanvragen in. Een week later was ik opeens hartpatient. Dat was zó raar!
Maar ja, ik had dan ook al jaren een veel te hoge hartslag. Wist ik veel, ik dacht dat dat door het eten van suiker kwam. Daar kan ik nl. niet tegen. Ben na een stuiterende ritmestoornis naar de huisarts gegaan, met als klacht dat ik mijn reactie op suiker nou toch wel heel vervelend begon te vinden. Hij keek me aan alsof ik gek was, want daar had ie nog nooit van gehoord, maar vulde al heel snel alle bloedonderzoekformulieren en ecg-aanvragen in. Een week later was ik opeens hartpatient. Dat was zó raar!
zaterdag 22 augustus 2009 om 10:15
quote:tilalia2 schreef op 21 augustus 2009 @ 19:47:
Mijn ecg was trouwens altijd duidelijk vwb wpw. Ik hoefde geen ritmestoornis te hebben voor de afwijkende golfjes.
Maar ja, ik had dan ook al jaren een veel te hoge hartslag. Wist ik veel, ik dacht dat dat door het eten van suiker kwam. Daar kan ik nl. niet tegen. Ben na een stuiterende ritmestoornis naar de huisarts gegaan, met als klacht dat ik mijn reactie op suiker nou toch wel heel vervelend begon te vinden. Hij keek me aan alsof ik gek was, want daar had ie nog nooit van gehoord, maar vulde al heel snel alle bloedonderzoekformulieren en ecg-aanvragen in. Een week later was ik opeens hartpatient. Dat was zó raar!
Ik heb ook even gereageerd via het andere Topic.
Mijn WPW was inderdaad zonder een op hol geslagen hart ook altijd duidelijk te zien als die deltagolf. Ze wilden 'm alleen ook vastleggen als ik een aanval had. Nou das gelukt...
Had 27 mei een aantal glunderende co's aan mijn bed staan op de hartbewaking.... Ze hadden nog geen WPW gevangen tijdens hun co-schappen... Was blij voor ze hoor, maar ik lag daar wel lekker beroerd te zijn... GRRRRR
Mijn ecg was trouwens altijd duidelijk vwb wpw. Ik hoefde geen ritmestoornis te hebben voor de afwijkende golfjes.
Maar ja, ik had dan ook al jaren een veel te hoge hartslag. Wist ik veel, ik dacht dat dat door het eten van suiker kwam. Daar kan ik nl. niet tegen. Ben na een stuiterende ritmestoornis naar de huisarts gegaan, met als klacht dat ik mijn reactie op suiker nou toch wel heel vervelend begon te vinden. Hij keek me aan alsof ik gek was, want daar had ie nog nooit van gehoord, maar vulde al heel snel alle bloedonderzoekformulieren en ecg-aanvragen in. Een week later was ik opeens hartpatient. Dat was zó raar!
Ik heb ook even gereageerd via het andere Topic.
Mijn WPW was inderdaad zonder een op hol geslagen hart ook altijd duidelijk te zien als die deltagolf. Ze wilden 'm alleen ook vastleggen als ik een aanval had. Nou das gelukt...
Had 27 mei een aantal glunderende co's aan mijn bed staan op de hartbewaking.... Ze hadden nog geen WPW gevangen tijdens hun co-schappen... Was blij voor ze hoor, maar ik lag daar wel lekker beroerd te zijn... GRRRRR
zondag 23 augustus 2009 om 11:49
hallo,
Mijn zoon was 5 a 6 jr oud toen hij steeds vage klachten had, dan zei hij ik ben helemaal dizzy en hij zag dan zwart/wit. Omdat hij op die leeftijd erg slecht at, dacht ik dat het daar door kwam, gaf hem dan snel een snee brood, en siroop en had dan het idee dat het weer beter ging.
Paar keer bij de dokter geweest, maar konden niets vinden.
Toen hij 9 was had hij weer zo'n aanval en ik legde mijn hand op zijn borst en wat ik toen voelde, daar krijg ik het nog koud van.......zijn hartslag ging als een razende te keer, was niet eens te tellen, dokter gebeld, konden gelijk komen en zat dat kind naast me in de auto te zweten en half weg te vallen, hij voelde zijn benen ook niet meer.
Bij de dokter had hij nog een hartslag van 174 en die heeft de cardioloog gebeld en daar konden we de volgende dag terecht.
Nou toen kreeg hij een 24-uurs holter en we moesten bijhouden wat hij in die 24 deed, spelen, rusten, tv kijken, slapen.
Volgende dag holter teuggebracht en kreden een dag voor kerst de telefonische uitslag. Cardioloog belde en het enige wat ik hoorde was "aangeboren hartafwijking, WPW,operatie" en het enige wat ik dacht was "mijn kind gaat dood"
Hij zou geopereerd worden zo rond zijn 15e als zijn hart wat meer volgroeid zou zijn, kreeg medicijnen, maar de aanvallen kwamen door de medicijnen heen. Hij had bijna elke dag wel een taghydardie ( op hol geslagen hart ).
Ook zo erg soms dat we hem naar de eerste hulp brachten, en dan kreeg hij een infuus, en daar werd dan wat ingespoten, maar er stonden dan altijd 2 mensen bij met van die ijzers, voor als het mis ging....BRRRRR vreselijk vond ik dat
Dat kon zo niet langer, niet voor hem maar ook niet voor ons, op een gegeven moment wil je alleen nog maar dat je kind bij jou in de buurt is en dat is niet gezond.
Hij heeft een EFO en ablatie gehad toen hij net 10 was geworden, en ze hebben 3 bundeltjes gelaserd, gelukkig niet te dicht bij de AV-knoop, anders krijg je een pacemaker.
Wel vertelde de cardioloog dat er altijd een kans bestaat dat de bundeltjes zich herstellen, nou die pech had hij ook en is vorig jaar weer voor ablatie geweest, het gaat nu goed, hij word bijna 16, maar op het laatste ECG zagen ze nog steeds de deltagolf.
Wat betekend dat het dus niet weg is, maar zolang hij geen klachten heeft, hoeven we niet meer op controle.
We hopen maar dat de klachten weg blijven......
Mijn zoon was 5 a 6 jr oud toen hij steeds vage klachten had, dan zei hij ik ben helemaal dizzy en hij zag dan zwart/wit. Omdat hij op die leeftijd erg slecht at, dacht ik dat het daar door kwam, gaf hem dan snel een snee brood, en siroop en had dan het idee dat het weer beter ging.
Paar keer bij de dokter geweest, maar konden niets vinden.
Toen hij 9 was had hij weer zo'n aanval en ik legde mijn hand op zijn borst en wat ik toen voelde, daar krijg ik het nog koud van.......zijn hartslag ging als een razende te keer, was niet eens te tellen, dokter gebeld, konden gelijk komen en zat dat kind naast me in de auto te zweten en half weg te vallen, hij voelde zijn benen ook niet meer.
Bij de dokter had hij nog een hartslag van 174 en die heeft de cardioloog gebeld en daar konden we de volgende dag terecht.
Nou toen kreeg hij een 24-uurs holter en we moesten bijhouden wat hij in die 24 deed, spelen, rusten, tv kijken, slapen.
Volgende dag holter teuggebracht en kreden een dag voor kerst de telefonische uitslag. Cardioloog belde en het enige wat ik hoorde was "aangeboren hartafwijking, WPW,operatie" en het enige wat ik dacht was "mijn kind gaat dood"
Hij zou geopereerd worden zo rond zijn 15e als zijn hart wat meer volgroeid zou zijn, kreeg medicijnen, maar de aanvallen kwamen door de medicijnen heen. Hij had bijna elke dag wel een taghydardie ( op hol geslagen hart ).
Ook zo erg soms dat we hem naar de eerste hulp brachten, en dan kreeg hij een infuus, en daar werd dan wat ingespoten, maar er stonden dan altijd 2 mensen bij met van die ijzers, voor als het mis ging....BRRRRR vreselijk vond ik dat
Dat kon zo niet langer, niet voor hem maar ook niet voor ons, op een gegeven moment wil je alleen nog maar dat je kind bij jou in de buurt is en dat is niet gezond.
Hij heeft een EFO en ablatie gehad toen hij net 10 was geworden, en ze hebben 3 bundeltjes gelaserd, gelukkig niet te dicht bij de AV-knoop, anders krijg je een pacemaker.
Wel vertelde de cardioloog dat er altijd een kans bestaat dat de bundeltjes zich herstellen, nou die pech had hij ook en is vorig jaar weer voor ablatie geweest, het gaat nu goed, hij word bijna 16, maar op het laatste ECG zagen ze nog steeds de deltagolf.
Wat betekend dat het dus niet weg is, maar zolang hij geen klachten heeft, hoeven we niet meer op controle.
We hopen maar dat de klachten weg blijven......
zondag 23 augustus 2009 om 11:52
hallo,
Mijn zoon was 5 a 6 jr oud toen hij steeds vage klachten had, dan zei hij ik ben helemaal dizzy en hij zag dan zwart/wit. Omdat hij op die leeftijd erg slecht at, dacht ik dat het daar door kwam, gaf hem dan snel een snee brood, en siroop en had dan het idee dat het weer beter ging.
Paar keer bij de dokter geweest, maar konden niets vinden.
Toen hij 9 was had hij weer zo'n aanval en ik legde mijn hand op zijn borst en wat ik toen voelde, daar krijg ik het nog koud van.......zijn hartslag ging als een razende te keer, was niet eens te tellen, dokter gebeld, konden gelijk komen en zat dat kind naast me in de auto te zweten en half weg te vallen, hij voelde zijn benen ook niet meer.
Bij de dokter had hij nog een hartslag van 174 en die heeft de cardioloog gebeld en daar konden we de volgende dag terecht.
Nou toen kreeg hij een 24-uurs holter en we moesten bijhouden wat hij in die 24 deed, spelen, rusten, tv kijken, slapen.
Volgende dag holter teuggebracht en kreden een dag voor kerst de telefonische uitslag. Cardioloog belde en het enige wat ik hoorde was "aangeboren hartafwijking, WPW,operatie" en het enige wat ik dacht was "mijn kind gaat dood"
Hij zou geopereerd worden zo rond zijn 15e als zijn hart wat meer volgroeid zou zijn, kreeg medicijnen, maar de aanvallen kwamen door de medicijnen heen. Hij had bijna elke dag wel een taghydardie ( op hol geslagen hart ).
Dat kon zo niet langer, niet voor hem maar ook niet voor ons, op een gegeven moment wil je alleen nog maar dat je kind bij jou in de buurt is en dat is niet gezond.
Hij heeft een EFO en ablatie gehad toen hij net 10 was geworden, en ze hebben 3 bundeltjes gelaserd, gelukkig niet te dicht bij de AV-knoop, anders krijg je een pacemaker.
Wel vertelde de cardioloog dat er altijd een kans bestaat dat de bundeltjes zich herstellen, nou die pech had hij ook en is vorig jaar weer voor ablatie geweest, het gaat nu goed, hij word bijna 16, maar op het laatste ECG zagen ze nog steeds de deltagolf.
Wat betekend dat het dus niet weg is, maar zolang hij geen klachten heeft, hoeven we niet meer op controle.
We hopen maar dat de klachten weg blijven......
ps, Hij heeft deze ablaties onder algehele narcose ondergaan
Mijn zoon was 5 a 6 jr oud toen hij steeds vage klachten had, dan zei hij ik ben helemaal dizzy en hij zag dan zwart/wit. Omdat hij op die leeftijd erg slecht at, dacht ik dat het daar door kwam, gaf hem dan snel een snee brood, en siroop en had dan het idee dat het weer beter ging.
Paar keer bij de dokter geweest, maar konden niets vinden.
Toen hij 9 was had hij weer zo'n aanval en ik legde mijn hand op zijn borst en wat ik toen voelde, daar krijg ik het nog koud van.......zijn hartslag ging als een razende te keer, was niet eens te tellen, dokter gebeld, konden gelijk komen en zat dat kind naast me in de auto te zweten en half weg te vallen, hij voelde zijn benen ook niet meer.
Bij de dokter had hij nog een hartslag van 174 en die heeft de cardioloog gebeld en daar konden we de volgende dag terecht.
Nou toen kreeg hij een 24-uurs holter en we moesten bijhouden wat hij in die 24 deed, spelen, rusten, tv kijken, slapen.
Volgende dag holter teuggebracht en kreden een dag voor kerst de telefonische uitslag. Cardioloog belde en het enige wat ik hoorde was "aangeboren hartafwijking, WPW,operatie" en het enige wat ik dacht was "mijn kind gaat dood"
Hij zou geopereerd worden zo rond zijn 15e als zijn hart wat meer volgroeid zou zijn, kreeg medicijnen, maar de aanvallen kwamen door de medicijnen heen. Hij had bijna elke dag wel een taghydardie ( op hol geslagen hart ).
Dat kon zo niet langer, niet voor hem maar ook niet voor ons, op een gegeven moment wil je alleen nog maar dat je kind bij jou in de buurt is en dat is niet gezond.
Hij heeft een EFO en ablatie gehad toen hij net 10 was geworden, en ze hebben 3 bundeltjes gelaserd, gelukkig niet te dicht bij de AV-knoop, anders krijg je een pacemaker.
Wel vertelde de cardioloog dat er altijd een kans bestaat dat de bundeltjes zich herstellen, nou die pech had hij ook en is vorig jaar weer voor ablatie geweest, het gaat nu goed, hij word bijna 16, maar op het laatste ECG zagen ze nog steeds de deltagolf.
Wat betekend dat het dus niet weg is, maar zolang hij geen klachten heeft, hoeven we niet meer op controle.
We hopen maar dat de klachten weg blijven......
ps, Hij heeft deze ablaties onder algehele narcose ondergaan
