Gezondheid
alle pijlers
extreem moe, kan dat een teken van uitzaaiingen zijn?
dinsdag 4 augustus 2009 om 13:32
Mijn moeder (al 68 jaar een ontzettende bezige bij) heeft een aantal weken geleden te horen gekregen dat er een tumor op haar blaas zit. Eind augustus wordt ze geopereerd, haar blaas, baarmoeder en eileiders worden verwijderd. Haar lever is goed, dat heeft de echo uitgewezen. Nu is ze (eigenlijk sinds ze het te horen heeft gekregen) extreem moe. Ik ken haar niet meer terug. Als ze een boodschapje heeft gedaan (met de auto) dan moet ze echt gaan liggen. De trap oplopen en ze is uitgeput. Ik ben ontzettend bang dat dit een teken is dat er toch uitzaaiingen in haar lichaam aan het woekeren zijn. Ik kan me niet voorstellen dat die moeheid veroorzaakt kan zijn doordat ze zich druk maakt over de operatie e.d. Graag wil ik jullie mening, niet om gerustgesteld te worden, maar om uit ervaringen te horen of mijn angst reeel is.
dinsdag 4 augustus 2009 om 14:33
dinsdag 4 augustus 2009 om 14:40
quote:Bianca40 schreef op 04 augustus 2009 @ 14:18:
[...]
Maar die tumor zat er al voordat ze het hoorde. En die extreme moeheid kwam daarna. En dan praten we over de periode tussen nu en ongeveer 6 weken geleden. Ze was super opgelucht dat de echo van haar lever goed was. Viel jij ook af en was je zo moe, vrijwel direct nadat je de had gehoord dat je kanker had, nog voordat er behandelingen waren geweeest?
Bianca, het heeft niet zoveel zin om de situatie van je moeder te vergelijken met die van anderen in dit geval. Alleen de specialist kan beoordelen waar hier sprake van is. Als je, of je moeder, het niet vertrouwt, dan moet je bellen, vind ik.
Ik snap je wel hoor, mijn moeder heeft ook kanker en ik herken je ongerustheid en je behoefte aan informatie. Alleen het lullige is dat niemand je hier een antwoord kan geven op je vraag. Ieder type kanker is verschillend, ieder type mens is verschillend. Dus ik zou je echt willen aanraden om dit soort medische vragen aan een specialist te stellen en dit forum te gebruiken om bijvoorbeeld ervaringen te delen met andere meiden die in dezelfde situatie zitten. Ik denk dat dat je meer rust brengt dan dat wij hier speculeren over wat er aan de hand kan zijn -of wat er niet aan de hand kan zijn.
Heel veel sterkte voor jou en je moeder. Ik hoop dat de vermoeidheid er 'gewoon' bijhoort en dat ze na de operatie weer meer energie heeft.
[...]
Maar die tumor zat er al voordat ze het hoorde. En die extreme moeheid kwam daarna. En dan praten we over de periode tussen nu en ongeveer 6 weken geleden. Ze was super opgelucht dat de echo van haar lever goed was. Viel jij ook af en was je zo moe, vrijwel direct nadat je de had gehoord dat je kanker had, nog voordat er behandelingen waren geweeest?
Bianca, het heeft niet zoveel zin om de situatie van je moeder te vergelijken met die van anderen in dit geval. Alleen de specialist kan beoordelen waar hier sprake van is. Als je, of je moeder, het niet vertrouwt, dan moet je bellen, vind ik.
Ik snap je wel hoor, mijn moeder heeft ook kanker en ik herken je ongerustheid en je behoefte aan informatie. Alleen het lullige is dat niemand je hier een antwoord kan geven op je vraag. Ieder type kanker is verschillend, ieder type mens is verschillend. Dus ik zou je echt willen aanraden om dit soort medische vragen aan een specialist te stellen en dit forum te gebruiken om bijvoorbeeld ervaringen te delen met andere meiden die in dezelfde situatie zitten. Ik denk dat dat je meer rust brengt dan dat wij hier speculeren over wat er aan de hand kan zijn -of wat er niet aan de hand kan zijn.
Heel veel sterkte voor jou en je moeder. Ik hoop dat de vermoeidheid er 'gewoon' bijhoort en dat ze na de operatie weer meer energie heeft.
dinsdag 4 augustus 2009 om 15:14
En lieve Bianca, ik weet niet hoe jouw band met je moeder is, maar als hij goed is vergeet dan niet dat moeders vaak hun kinderen niet willen belasten. Misschien is je moeder al tijden moe en lusteloos maar heeft ze het simpelweg verzwegen. Mijn moeder was daar ook een ster in. Niet alleen omdat ze mij niet wilde belasten maar ook omdat ze zelf wist dat er iets helemaal niet goed zat. En vaak is het de ontkenning tot er de confrontatie is. Nu 'mag' ze moe zijn en er aan toegeven. Maar nogmaals net als wat Robo zegt, kanker op zich vermoeid en put uit. En dat kan zomaar in een paar dagen veranderen. Voor jezelf maar zeker ook voor je moeder ga je niet gek zitten maken door dit soort negatieve gedachtes. Wees er gewoon voor je moeder en wees vooral positief. Gun je moeder de rust als ze dat nodig heeft. Angst is altijd een slechte raadgever zeker als daar onwetendheid bij komt.
dinsdag 4 augustus 2009 om 15:26
Allemaal onwijs bedankt voor jullie reacties. Heb inderdaad net mn moeder (weer) gebeld en ze gaat de oncoloog bellen om voor maandag te proberen een afspraak te maken (want dan moest ze toch naar het ziekenhuis voor een gesprek met de anaesthesist). En ik heb haar verteld dat ik geen dingen meer aan haar ga vragen, maar gewoon dingen ga doen omdat ze anders toch blijft zeggen dat het allemaal niet nodig is. Dus morgen ga ik lekker koken bij haar thuis en ik heb gezegd dat ik heel zielig ga kijken als ze heel weinig eet. Daar moest ze dan wel weer om lachen en ze zei dat ik een 'trut' ben. Heerlijk mens is het.
dinsdag 4 augustus 2009 om 15:39
Ik vraag me af waarom het zolang duurt voordat je moeder geopereerd gaat worden. Je hebt het over eind augustus.
Wordt je moeder behandeld in een gespecialiseerd ziekenhuis? Zij hebebn daar meestal mensen rondlopen die heel goed advies kunnen geven. Denk aan maatschappelijk werkers, patiëntenbegeleiders e.d..
Ga zelf mee naar het ziekenhuis. Je stelt andere vragen dan je moeder. Als ik om me heen kijk bij de oudere generatie nemen ze toch wel veel aan van de arts zonder verder te vragen. Bij mijn schoonvader ben ik een paar keer meegeweest. Dit was heel verhelderend, ik hoorde nu dingen die mijn schoonouders nooit verteld hadden en zelfs niet wisten.
En zoals al eerder hier geschreven. Misschien is ze al langere tijd moe en wilde ze daar nooit aan toegeven. Nu er een oorzaak is kan ze dat wel. En dat samen met de onzekerheid e.d. kan er zeker voor zorgen dat ze extreem moe is.
Wordt je moeder behandeld in een gespecialiseerd ziekenhuis? Zij hebebn daar meestal mensen rondlopen die heel goed advies kunnen geven. Denk aan maatschappelijk werkers, patiëntenbegeleiders e.d..
Ga zelf mee naar het ziekenhuis. Je stelt andere vragen dan je moeder. Als ik om me heen kijk bij de oudere generatie nemen ze toch wel veel aan van de arts zonder verder te vragen. Bij mijn schoonvader ben ik een paar keer meegeweest. Dit was heel verhelderend, ik hoorde nu dingen die mijn schoonouders nooit verteld hadden en zelfs niet wisten.
En zoals al eerder hier geschreven. Misschien is ze al langere tijd moe en wilde ze daar nooit aan toegeven. Nu er een oorzaak is kan ze dat wel. En dat samen met de onzekerheid e.d. kan er zeker voor zorgen dat ze extreem moe is.
dinsdag 4 augustus 2009 om 15:48
Omdat de uroloog met vakantie is wordt ze pas eind augustus geopereerd. De uroloog zei ook dat het geen kwaad kan en het zeker niet supersnel verder groeit. Ik - en mijn broer - gaan bij elk gesprek mee naar het ziekenhuis. Mn moeder wil dat juist graag omdat ze vindt dat wij de dingen beter onthouden. Is trouwens wel heel mooi om te zien. Normaal gaan we allemaal heel erg onze eigen gang. Mn broer reist 1/2 jaar per jaar. Mn moeder overwintert minimaal 4 maanden elk jaar. Eigenlijk altijd vrij weinig contact. Mn vader en stiefmoeder zijn ook altijd de hort op maar nu zijn we echt in 1 klap 1.
vrijdag 7 augustus 2009 om 14:47
Maandag een gesprek met de oncoloog, ben heel benieuwd. Ze is werkelijk geen 10 % van wat ze normaal is. Ze praat ook heel zacht en trekt zich enorm terug. Vandeweek bij haar thuis gekookt en heeft ze een halve gehaktbal gegeten. Verder die dag een paar druiven en wat aalbessen. En verder niets. Ze heeft gewoon absoluut geen trek maar is daardoor wel 5 kilo afgevallen. En dat terwijl ze die reserves straks na de operatie zo hard nodig heeft.
donderdag 20 augustus 2009 om 12:05
Nou... moeder is vervroegd opgenomen in het ziekenhuis. Na veel aandringen is ze gisteren opgenomen. Ze heeft na het gesprek met de oncoloog special voeding gekregen maar zelfs dat kreeg ze haast niet weg (vloeibaar spul) en regelmatig moest ze weer overgeven. Gisterochtend in het ziekenhuis werd gelijk haar bloedsuiker gecontroleerd en deze bleek 1,1 te zijn!!! Paniek in de tent dus en godzijdank dat ze gelijk in goede handen was. Ze krijgt nu sondevoeding en hopelijk is ze dan volgende week sterk genoeg voor de operatie. Ik ben er nog steeds niet achter of dit een normale (psychische en/of lichamelijke) reactie is door het bericht dat ze blaaskanker heeft of dat het echt erger blijkt te zijn.
donderdag 20 augustus 2009 om 14:41
Heb jij niet een of ander heksendrankje?? Gewoon wat spinnen en hagedissen vermengen met brandneteltulpschoonkruid en alles is weer goed! God... wat zou dat lekker zijn.
Ik begin nu ook te denken (en hopen) dat die suikerwaarde er mee te maken had. Ze prikte wel altijd zelf haar suiker maar die schommelde nogal, was meestal te hoog en eigenlijk nooit te laat. Maar door het niet-eten van de laatste weken is dat veranderd. Maar ach.. .diabeetverpleegkundige vond het nou niet direct nodig om haar op te laten nemen.
Ik begin nu ook te denken (en hopen) dat die suikerwaarde er mee te maken had. Ze prikte wel altijd zelf haar suiker maar die schommelde nogal, was meestal te hoog en eigenlijk nooit te laat. Maar door het niet-eten van de laatste weken is dat veranderd. Maar ach.. .diabeetverpleegkundige vond het nou niet direct nodig om haar op te laten nemen.
donderdag 20 augustus 2009 om 15:09
quote:madamemicmac schreef op 20 augustus 2009 @ 15:01:
Misschien moet je als je toch in het ziekenhuis bent even een bezoekje brengen aan de diabeetverpleegkundige.
.Nee, ik besteed mn aandacht wel aan mn moeder. Ik denk dat diabeetverpleegkundige al knap geschrokken is van het feit dat de suiker was gezakt naar 1,1 en als prof zou ze daar toch van moeten leren?
Misschien moet je als je toch in het ziekenhuis bent even een bezoekje brengen aan de diabeetverpleegkundige.
.Nee, ik besteed mn aandacht wel aan mn moeder. Ik denk dat diabeetverpleegkundige al knap geschrokken is van het feit dat de suiker was gezakt naar 1,1 en als prof zou ze daar toch van moeten leren?
dinsdag 25 augustus 2009 om 05:16
Laatste nieuws van het front. Gisteren heeft de uroloog besloten dat er eerst nog een echo van de nieren en een bottenscan gemaakt gaan worden. En dat terwijl woensdag de operatie gepland staat! Het kalkgehalte in haar bloed is te hoog, vandaar die bottenscan. Ik heb geen idee of dat kalkgehalte in dit geval altijd wil zeggen dat het in de botten ook foute boel is. Maar als ik diep in mn hart kijk denk ik werkelijk dat het foute boel is. Ze is nog steeds zo in de war en zo ziek, houdt niets binnen wat ze zelf eet. Gelukkig krijgt ze sondevoeding. Nu klaarwakker (ondanks mijn altijd werkende slaaprecept van port) en 's nachts ziet alles er altijd wat pessimistischer uit dan overdag. Maar ik ben verschrikkelijk bang dat ze het ziekenhuis niet eens meer uit gaat komen. Waar ik al weken mee loop en eigenlijk geen kant mee op kan is het volgende:
Ik ben niet echt gelovig of bijgelovig maar kreeg zo overduidelijk 2 x een teken waar ik wel bij stil moest staan.
1. op haar verjaardag in juli zaten we in de tuin bij haar en kwam er een vlinder op haar linkerborst zitten. Die heeft daar zeker een minuut gezeten. Vlinder associeer ik altijd een beetje met overledenen dus dat blijft maar in mn hoofd rondspoken.
2. we waren in het ziekenhuis voor een gesprek en zaten in de wachtkamer. Mijn stiefvader (20 jaar lang steun en toeverlaat voor mn moeder en voor mn broer, mn zus en mij) had nogal een aparte achternaam. Na zijn overlijden in 1998 heb ik die naam ook nooit meer gehoord. Wordt er in de wachtkamer van het ziekenhuis gewoon zijn naam omgeroepen. Echt bizar, mn moeder en ik keken elkaar gelijk aan.
Tekens van bovenaf of gewoon stom toeval dat me normaal gesproken niet eens opgevallen zou zijn?
Vandaag wordt een spannend dag, idioot dat ik nu al weet dat ik vandaag hoor of er een kans is dat ze er doorheen gaat komen. Bizar gewoon.
Ik ben niet echt gelovig of bijgelovig maar kreeg zo overduidelijk 2 x een teken waar ik wel bij stil moest staan.
1. op haar verjaardag in juli zaten we in de tuin bij haar en kwam er een vlinder op haar linkerborst zitten. Die heeft daar zeker een minuut gezeten. Vlinder associeer ik altijd een beetje met overledenen dus dat blijft maar in mn hoofd rondspoken.
2. we waren in het ziekenhuis voor een gesprek en zaten in de wachtkamer. Mijn stiefvader (20 jaar lang steun en toeverlaat voor mn moeder en voor mn broer, mn zus en mij) had nogal een aparte achternaam. Na zijn overlijden in 1998 heb ik die naam ook nooit meer gehoord. Wordt er in de wachtkamer van het ziekenhuis gewoon zijn naam omgeroepen. Echt bizar, mn moeder en ik keken elkaar gelijk aan.
Tekens van bovenaf of gewoon stom toeval dat me normaal gesproken niet eens opgevallen zou zijn?
Vandaag wordt een spannend dag, idioot dat ik nu al weet dat ik vandaag hoor of er een kans is dat ze er doorheen gaat komen. Bizar gewoon.
dinsdag 25 augustus 2009 om 05:49
Hé Bianca,
Je denkt dus vandaag een bevestiging van je voorgevoelens te krijgen? Ik hoop voor je dat jullie een goede uitslag krijgen en je moeder de operatie aankan.
Mijn vader is vorig jaar gestorven aan kanker, ik kan me de onzekerheid en de bezorgdheid nog zo goed herinneren. Het is een spannende tijd en ik hoop dat je mensen hebt die je steunen.
Sterkte vandaag
Je denkt dus vandaag een bevestiging van je voorgevoelens te krijgen? Ik hoop voor je dat jullie een goede uitslag krijgen en je moeder de operatie aankan.
Mijn vader is vorig jaar gestorven aan kanker, ik kan me de onzekerheid en de bezorgdheid nog zo goed herinneren. Het is een spannende tijd en ik hoop dat je mensen hebt die je steunen.
Sterkte vandaag
dinsdag 25 augustus 2009 om 05:53
Oh ja, mensen die steunen zijn er volop. Allereerst mijn man, de rust zelve, een alles-komt-goed-type. Mn vader en mn stiefmoeder (die beiden heel goed contact met mn moeder hebben). en zo kan ik er nog een paar noemen. Gelukkig durven we ook alles uit te spreken tegen elkaar, alleen dat verhaal van die (in mijn ogen) voortekens vertel ik niet. Thanks voor je bericht Paulo, en hoop dat jij met heel veel glimlachen en goede herinneringen aan je vader kan terugdenken.
dinsdag 25 augustus 2009 om 12:09
dinsdag 25 augustus 2009 om 12:11
quote:Melpomene schreef op 25 augustus 2009 @ 12:09:
Fijn dat de echo goed is! Nog veel sterkte vandaag.
Probeer niet teveel belang te hechten aan voorgevoelens. Het zal je nu allemaal sterker opvallen, maar sta er niet al te veel bij stil.
Ik heb die dingen ook wel eens gehad, en het bleek achteraf allemaal echt toeval te zijn.Daar ga ik vooralsnog ook van uit, alleen heb ik van die momenten (meestal na 2 glaasjes port) dat ik zo verschrikkelijk verdrietig wordt, alles zwart zie en heilig geloof in de voortekenen. Dus schuif ik de port in deze dagen even aan de kant, evenals mijn voorgevoel.
Fijn dat de echo goed is! Nog veel sterkte vandaag.
Probeer niet teveel belang te hechten aan voorgevoelens. Het zal je nu allemaal sterker opvallen, maar sta er niet al te veel bij stil.
Ik heb die dingen ook wel eens gehad, en het bleek achteraf allemaal echt toeval te zijn.Daar ga ik vooralsnog ook van uit, alleen heb ik van die momenten (meestal na 2 glaasjes port) dat ik zo verschrikkelijk verdrietig wordt, alles zwart zie en heilig geloof in de voortekenen. Dus schuif ik de port in deze dagen even aan de kant, evenals mijn voorgevoel.
woensdag 26 augustus 2009 om 09:39
Opluchting ! De botscan was goed, de nieren zijn goed. Dit had ik echt niet durven dromen, ik ben geen pessimist maar zag het toch wel erg somber in. De operatie wordt wel een week uitgesteld omdat ze nu gewoon te zwak is. Blijkt dat haar kalkgehalte te hoog is waardoor ze zo beroerd en warrig is. Dat kalkgehalte willen ze dus eerst naar beneden zien te krijgen. Hebben jullie daar weleens van gehoord, dat je kalkgehalte zo'n grote invloed op je algehele gestel kan hebben?
Ik in elk geval voor nu superblij!!
Ik in elk geval voor nu superblij!!
woensdag 26 augustus 2009 om 11:30
En ik schrijf gewoon lekker verder, dit is als een soort dagboek. Ik ga deze topic ook zeker uitprinten en hopelijk ooit aan mn moeder geven. Ze is niet zo'n prater en ik wil haar ook niet forceren om te praten over dingen waar ze het niet over wil hebben. Op deze manier kan ze toch een keer meelezen wat mijn gedachten waren in deze tijd.
Vandaag voel ik me dubbel. Heel blij dat de scan en de echo goed zijn. Gisteren voelde echt alsof het doodsvonnis geveld zou worden. En nu is er gewoon weer meer kans op haar toekomst. Normaal overwintert ze elk jaar in een lekker warm land, rijdt dan met haar auto 1500 km om lekker in de zon te zitten en te genieten. Dit jaar kan ze niet weg maar o... wat zou ik haar graag in haar auto zien stappen, met de kat, en weg zien rijden.
Aan de ene kant ben ik zo blij... aan de andere kant nog zo bang, want de operatie komt nog. En ik besef dat kanker echt een ziekte is van hoge pieken diepe dalen. De enige dag goed nieuws om de vervolgens weer een genadeklap te krijgen. Pfff wat een dag was het gisteren. Ik kan oprecht zeggen dat dit de ergste dag in mn leven was. 's Morgens al weten dat je einde van de dag zult weten of je moeder nog een kans maakt of niet. Toen de opluchting van de echo en gelijk de gedachte van de pieken en de dalen. Als de echo goed is zal de botscan wel slecht worden want ik durfde echt niet te dromen dat ook deze goed zou zijn. Wel dus!
En ook gisteren kreeg een vriend van ons zn 3 maandelijkse controle waar hij heel erg bang voor was. Ook deze uitslag bleek goed te zijn, hij hoeft pas over 3 maanden weer terug te komen. Gisteravond nog lekker bij mn vader en stiefmoeder op visite geweest, mn broer er ook bij en heerlijk herinneringen op zitten halen aan vroegere vakanties e.d. Onder het genot van een wijntje werd de stemming steeds uitbundiger. En ik ben dan zo dankbaar dat ik mn vader en mn lieve stiefmoeder heb. Dat zij heel veel om mn moeder geven en ook bijna elke dag naar het ziekenhuis gaan (ze hebben al jaren supergoed contact met elkaar). Dankbaar voor mn lieve broer en vooral mn eigen man! Die geeft me rust, zegt soms niets maar pakt dan alleen ff mn hand beet en dat is genoeg. Hij is heel positief, weleens te positief, alles komt altijd goed in zijn ogen. Een hele happy bianca dus vandaag, in mn winkeltje achter mn pc, muziekje op (tranentrekkers, dat wel). Zo... dat wou ik ff kwijt, kan me voorstellen dat er geen hond zal zijn die dit onsamenhangende verhaal gaat lezen maar dat boeit niet. Ik schrijf dit voor mezelf en voor mn moeder
Vandaag voel ik me dubbel. Heel blij dat de scan en de echo goed zijn. Gisteren voelde echt alsof het doodsvonnis geveld zou worden. En nu is er gewoon weer meer kans op haar toekomst. Normaal overwintert ze elk jaar in een lekker warm land, rijdt dan met haar auto 1500 km om lekker in de zon te zitten en te genieten. Dit jaar kan ze niet weg maar o... wat zou ik haar graag in haar auto zien stappen, met de kat, en weg zien rijden.
Aan de ene kant ben ik zo blij... aan de andere kant nog zo bang, want de operatie komt nog. En ik besef dat kanker echt een ziekte is van hoge pieken diepe dalen. De enige dag goed nieuws om de vervolgens weer een genadeklap te krijgen. Pfff wat een dag was het gisteren. Ik kan oprecht zeggen dat dit de ergste dag in mn leven was. 's Morgens al weten dat je einde van de dag zult weten of je moeder nog een kans maakt of niet. Toen de opluchting van de echo en gelijk de gedachte van de pieken en de dalen. Als de echo goed is zal de botscan wel slecht worden want ik durfde echt niet te dromen dat ook deze goed zou zijn. Wel dus!
En ook gisteren kreeg een vriend van ons zn 3 maandelijkse controle waar hij heel erg bang voor was. Ook deze uitslag bleek goed te zijn, hij hoeft pas over 3 maanden weer terug te komen. Gisteravond nog lekker bij mn vader en stiefmoeder op visite geweest, mn broer er ook bij en heerlijk herinneringen op zitten halen aan vroegere vakanties e.d. Onder het genot van een wijntje werd de stemming steeds uitbundiger. En ik ben dan zo dankbaar dat ik mn vader en mn lieve stiefmoeder heb. Dat zij heel veel om mn moeder geven en ook bijna elke dag naar het ziekenhuis gaan (ze hebben al jaren supergoed contact met elkaar). Dankbaar voor mn lieve broer en vooral mn eigen man! Die geeft me rust, zegt soms niets maar pakt dan alleen ff mn hand beet en dat is genoeg. Hij is heel positief, weleens te positief, alles komt altijd goed in zijn ogen. Een hele happy bianca dus vandaag, in mn winkeltje achter mn pc, muziekje op (tranentrekkers, dat wel). Zo... dat wou ik ff kwijt, kan me voorstellen dat er geen hond zal zijn die dit onsamenhangende verhaal gaat lezen maar dat boeit niet. Ik schrijf dit voor mezelf en voor mn moeder
