Gezondheid
alle pijlers
Actief bemoeien met behandelwijze?
donderdag 27 augustus 2009 om 17:13
De laatste paar jaar hebben wij door verslechterende gezondheid van mijn man, veel met artsen en verpleegkundigen te maken.
Door ervaring heb ik me aan moeten leren alles wat artsen en verpleegkundigen doen met argusogen te bekijken.
Bij alles vraag ik tegenwoordig waarom, en bij alles wat gedaan wordt hang ik er met m'n neus boven.
Zo zag ik in een open wond nog hechtingen zitten waarop de verpleging zei "zo goed had ik nog niet gekeken" . Wondbehandelingen worden niet aangepast aan de veranderende wondomstandigheden , wel helemaal volgens een ooit opgesteld protocol maar wonden veranderen en "je kunt toch zelf ook wel even nadenken? " denk ik dan.
Artsen kijken je laatdunkend aan als je ze ergens op wijst en zeggen dan " dat komt wel goed ": een week later is het dus niet meer goed.
Mijn vraag is: doen jullie dat ook?
Stellen jullie ook bij alles vragen of denken jullie "de dokter zal het wel het beste weten" ?
En voor de professionals onder ons: wat vinden jullie van mensen die zich met alles bemoeien (een zwaar woord) en bij alles vragen "waarom?"
Door ervaring heb ik me aan moeten leren alles wat artsen en verpleegkundigen doen met argusogen te bekijken.
Bij alles vraag ik tegenwoordig waarom, en bij alles wat gedaan wordt hang ik er met m'n neus boven.
Zo zag ik in een open wond nog hechtingen zitten waarop de verpleging zei "zo goed had ik nog niet gekeken" . Wondbehandelingen worden niet aangepast aan de veranderende wondomstandigheden , wel helemaal volgens een ooit opgesteld protocol maar wonden veranderen en "je kunt toch zelf ook wel even nadenken? " denk ik dan.
Artsen kijken je laatdunkend aan als je ze ergens op wijst en zeggen dan " dat komt wel goed ": een week later is het dus niet meer goed.
Mijn vraag is: doen jullie dat ook?
Stellen jullie ook bij alles vragen of denken jullie "de dokter zal het wel het beste weten" ?
En voor de professionals onder ons: wat vinden jullie van mensen die zich met alles bemoeien (een zwaar woord) en bij alles vragen "waarom?"
donderdag 27 augustus 2009 om 17:28
Ik doe dat ook bij mijn huisarts bijvoorbeeld, en dat is rete-irritant. Tenminste, ik geloof niet dat ie echt amused is
Professioneel gezien;
Ik denk dat het ligt aan de manier waarop het gedaan wordt. En ik vind vooral dat als jij je werk goed doet, dat je gewoon in staat moet zijn om aan patiënt en familie uit te leggen waarom jij handelt zoals je handelt.
Ik heb het in de praktijk ook meegemaakt, eigenlijk beide kanten. Een patiënt van wie de dochter enorm betrokken was en die ik bewust ook zoveel mogelijk betrok bij de behandeling van haar vader, zodat ze in elk geval altijd wist waar ik mee bezig was.
Maar ook de andere kant; de man van een patiënte die o-ve-ral iets op aan te merken had, terwijl zijn vrouw écht goed behandeld werd daar. Overal commentaar op, op de meest domme dingen, en ja, dat irriteert me dan wel. Aan de andere kant houd ik me dan ook maar voor dat die man alleen het beste wil voor zijn vrouw.
Het belangrijkste is denk ik de manier waarop je het brengt. Ik vind het totaal niet vervelend als mensen willen weten wat je doet en als ze betrokken zijn, maar ik vind het wél vervelend als familie van een patiënt alles bekritiseerd wat jij doet en bij voorbaat er al vanuit gaat dat je allerlei dingen verkeerd doet.
Daar kan ik dus wel slecht tegen. Je zult voor jezelf uit moeten maken waar jij staat
Zuiver interesse; wat heb jij voor opleiding gedaan Sarah?
Professioneel gezien;
Ik denk dat het ligt aan de manier waarop het gedaan wordt. En ik vind vooral dat als jij je werk goed doet, dat je gewoon in staat moet zijn om aan patiënt en familie uit te leggen waarom jij handelt zoals je handelt.
Ik heb het in de praktijk ook meegemaakt, eigenlijk beide kanten. Een patiënt van wie de dochter enorm betrokken was en die ik bewust ook zoveel mogelijk betrok bij de behandeling van haar vader, zodat ze in elk geval altijd wist waar ik mee bezig was.
Maar ook de andere kant; de man van een patiënte die o-ve-ral iets op aan te merken had, terwijl zijn vrouw écht goed behandeld werd daar. Overal commentaar op, op de meest domme dingen, en ja, dat irriteert me dan wel. Aan de andere kant houd ik me dan ook maar voor dat die man alleen het beste wil voor zijn vrouw.
Het belangrijkste is denk ik de manier waarop je het brengt. Ik vind het totaal niet vervelend als mensen willen weten wat je doet en als ze betrokken zijn, maar ik vind het wél vervelend als familie van een patiënt alles bekritiseerd wat jij doet en bij voorbaat er al vanuit gaat dat je allerlei dingen verkeerd doet.
Daar kan ik dus wel slecht tegen. Je zult voor jezelf uit moeten maken waar jij staat
Zuiver interesse; wat heb jij voor opleiding gedaan Sarah?
668, the neighbour of the Beast
donderdag 27 augustus 2009 om 17:31
Gewoon mee bemoeien, ook al vinden de professionals dat irritant. Ik ben zelf verpleegkundige geweest. Ik vond het zelf niet erg om aangesproken te worden, maar vaak wordt het als kritiek en aanval gezien en dat dan ook nog door een leek. Niks van aantrekken zou ik zeggen. Je bent zo nauw bij de situatie betrokken dat je je moet kunnen uiten, of je nu het bij het rechte eind hebt of niet.
En verpleegkundigen en artsen zien ook niet alles.
En verpleegkundigen en artsen zien ook niet alles.
donderdag 27 augustus 2009 om 17:35
Juist Tirsa, maar ik vind wel dat de manier waarop daarbij belangrijk is. Sommige mensen hebben de neiging om je als hulpverlener al te wantrouwen voor je je mond open doet en er van uit te gaan dat alles wat je doet fout is.
Gezonde bemoeizucht vind ik prettig, wat ik hierboven beschrijf niet
Gezonde bemoeizucht vind ik prettig, wat ik hierboven beschrijf niet
668, the neighbour of the Beast
donderdag 27 augustus 2009 om 17:35
Nooit van z'n leven zou ik op alles en iedereen ongefundeerde kritiek leveren.
Maar inderdaad denk ik vaak: kun je het als leek maken om je ermee te bemoeien? Gelijk daarna denk ik dan inderdaad: waarom niet? Het gaat om mijn man z'n gezondheid.
Maar wat zou het voor de professionals dan toch zo moeilijk maken om daadwerkelijk te luisteren en er iets mee te doen?
Maar inderdaad denk ik vaak: kun je het als leek maken om je ermee te bemoeien? Gelijk daarna denk ik dan inderdaad: waarom niet? Het gaat om mijn man z'n gezondheid.
Maar wat zou het voor de professionals dan toch zo moeilijk maken om daadwerkelijk te luisteren en er iets mee te doen?
donderdag 27 augustus 2009 om 17:38
quote:Marels schreef op 27 augustus 2009 @ 17:35:
Juist Tirsa, maar ik vind wel dat de manier waarop daarbij belangrijk is. Sommige mensen hebben de neiging om je als hulpverlener al te wantrouwen voor je je mond open doet en er van uit te gaan dat alles wat je doet fout is.
Gezonde bemoeizucht vind ik prettig, wat ik hierboven beschrijf niet Zo ver zou ik niet willen gaan. Maar door ervaringen wijzer geworden let je wel meer op alles en ben je eerder geneigd om je ermee te bemoeien. Ikke dan hè
Juist Tirsa, maar ik vind wel dat de manier waarop daarbij belangrijk is. Sommige mensen hebben de neiging om je als hulpverlener al te wantrouwen voor je je mond open doet en er van uit te gaan dat alles wat je doet fout is.
Gezonde bemoeizucht vind ik prettig, wat ik hierboven beschrijf niet Zo ver zou ik niet willen gaan. Maar door ervaringen wijzer geworden let je wel meer op alles en ben je eerder geneigd om je ermee te bemoeien. Ikke dan hè
donderdag 27 augustus 2009 om 17:43
quote:propje schreef op 27 augustus 2009 @ 17:35:
Nooit van z'n leven zou ik op alles en iedereen ongefundeerde kritiek leveren.
Maar inderdaad denk ik vaak: kun je het als leek maken om je ermee te bemoeien? Gelijk daarna denk ik dan inderdaad: waarom niet? Het gaat om mijn man z'n gezondheid.
Maar wat zou het voor de professionals dan toch zo moeilijk maken om daadwerkelijk te luisteren en er iets mee te doen?
Ik vind inderdaad; het gaat hier om jouw man dus jij hebt het volste recht om te willen weten wie waar mee bezig is. Nu kan ik niet helemaal oordelen hoe dat is als arts of verpleegkundige, ik doe nét iets anders, maar ook ik heb veel contact met patiënten en hun familie. Ik vind het een kwestie van respect om de familie van je patiënt te betrekken bij je behandeling en om de familie ook te informeren. Wanneer je dat niet doet, vind ik dat je als wat voor behandelaar dan ook niet goed bezig bent.
Ik weet dat dat er bij ons op de opleiding heel hard ingeramd werd; niet alleen naar de cliënt kijken, maar naar het cliëntsysteem, dus ook de mensne om je cliënt heen. Maar misschien is dat wel weer belangrijker in mijn vak dan in dat van een arts ofzo.
Nooit van z'n leven zou ik op alles en iedereen ongefundeerde kritiek leveren.
Maar inderdaad denk ik vaak: kun je het als leek maken om je ermee te bemoeien? Gelijk daarna denk ik dan inderdaad: waarom niet? Het gaat om mijn man z'n gezondheid.
Maar wat zou het voor de professionals dan toch zo moeilijk maken om daadwerkelijk te luisteren en er iets mee te doen?
Ik vind inderdaad; het gaat hier om jouw man dus jij hebt het volste recht om te willen weten wie waar mee bezig is. Nu kan ik niet helemaal oordelen hoe dat is als arts of verpleegkundige, ik doe nét iets anders, maar ook ik heb veel contact met patiënten en hun familie. Ik vind het een kwestie van respect om de familie van je patiënt te betrekken bij je behandeling en om de familie ook te informeren. Wanneer je dat niet doet, vind ik dat je als wat voor behandelaar dan ook niet goed bezig bent.
Ik weet dat dat er bij ons op de opleiding heel hard ingeramd werd; niet alleen naar de cliënt kijken, maar naar het cliëntsysteem, dus ook de mensne om je cliënt heen. Maar misschien is dat wel weer belangrijker in mijn vak dan in dat van een arts ofzo.
668, the neighbour of the Beast
donderdag 27 augustus 2009 om 17:53
Ik werk in de thuiszorg en ik merk dat clienten die in het ziekenhuis hebben gelegen soms van niks weten omdat de arts het hen niet verteld heeft en zij (vaak ouderen) niets hebben gevraagd. Tegenwoordig moet je juist zelf veel vragen lijkt het wel. Ik heb er geen problemen mee als mij wordt gevraagd waarom ik de dingen op een bepaalde manier doe. Vind het zelfs leuk om dingen te vertellen. Maar het is wel hoe het gezegd wordt.
donderdag 27 augustus 2009 om 18:00
donderdag 27 augustus 2009 om 18:06
Willen weten waar een behandelaar mee bezig is logisch. Maar kun je nog verder gaan? Gaan sommige van ons nog verder?
Ik zeg bijvoorbeeld wel eens, als ik zie dat iets niet goed gaat, kun je het niet beter zo of zo doen?
Concreet voorbeeld:een beenwond, met vlak ernaast nog een wond. (bijna genezen, hechtingen net verwijderd.)
Op de eerste wond gaat men een vac.pomp zetten. Prima. Sponsje in de wond om het vocht door af te zuigen.Daarbij wordt gebruik gemaakt van een soort folie die over de spons en dus de wond komt. De 2e wond komt daarbij ook onder de folie te liggen. Ik merk op dat er langs de wond waar met het sponsje het vocht wordt afgevoerd een stroompje vocht naar de 2e wond loopt waardoor deze 24 op 24 vochtig onder de luchtdichte folie zit. Dat maakt de huid toch week en zacht?
Als ik dan opmerk of ze niet moeten zorgen dat de 2e wond buiten de folie komt te liggen, ga ik dan te ver?
Dokters en verpleegsters schudden eens met hun hoofd, kijken elkaar eens zuchtend aan en doen gewoon hoe ze het gewend zijn. Resultaat na 2 hele weken van zeuren en niet luisteren: een 2e wond die ook open is gaan staan van het vochtig zijn.
En dan?
Ik zeg bijvoorbeeld wel eens, als ik zie dat iets niet goed gaat, kun je het niet beter zo of zo doen?
Concreet voorbeeld:een beenwond, met vlak ernaast nog een wond. (bijna genezen, hechtingen net verwijderd.)
Op de eerste wond gaat men een vac.pomp zetten. Prima. Sponsje in de wond om het vocht door af te zuigen.Daarbij wordt gebruik gemaakt van een soort folie die over de spons en dus de wond komt. De 2e wond komt daarbij ook onder de folie te liggen. Ik merk op dat er langs de wond waar met het sponsje het vocht wordt afgevoerd een stroompje vocht naar de 2e wond loopt waardoor deze 24 op 24 vochtig onder de luchtdichte folie zit. Dat maakt de huid toch week en zacht?
Als ik dan opmerk of ze niet moeten zorgen dat de 2e wond buiten de folie komt te liggen, ga ik dan te ver?
Dokters en verpleegsters schudden eens met hun hoofd, kijken elkaar eens zuchtend aan en doen gewoon hoe ze het gewend zijn. Resultaat na 2 hele weken van zeuren en niet luisteren: een 2e wond die ook open is gaan staan van het vochtig zijn.
En dan?
donderdag 27 augustus 2009 om 18:11
Dat lijkt me inderdaad superfrustrerend Propje...
Dat soort dingen heb ik niet mee te maken, maar ik kan me beide wel voorstellen. Van jou dat je het niet vertrouwt, en terecht achteraf, en van de verpleegkundigen dat ze zich aangevallen voelen.
In dit geval zou alleen de verpleegkundige zich over haar trots heen moeten zetten en haar ongelijk toegeven, maar dát is moeilijk.
Dat soort dingen heb ik niet mee te maken, maar ik kan me beide wel voorstellen. Van jou dat je het niet vertrouwt, en terecht achteraf, en van de verpleegkundigen dat ze zich aangevallen voelen.
In dit geval zou alleen de verpleegkundige zich over haar trots heen moeten zetten en haar ongelijk toegeven, maar dát is moeilijk.
668, the neighbour of the Beast
donderdag 27 augustus 2009 om 18:18
quote:Marels schreef op 27 augustus 2009 @ 18:11:
Dat lijkt me inderdaad superfrustrerend Propje...
Dat soort dingen heb ik niet mee te maken, maar ik kan me beide wel voorstellen. Van jou dat je het niet vertrouwt, en terecht achteraf, en van de verpleegkundigen dat ze zich aangevallen voelen.
In dit geval zou alleen de verpleegkundige zich over haar trots heen moeten zetten en haar ongelijk toegeven, maar dát is moeilijk.
Eens met Qwertu hierboven.
En als ik dit soort dingen vraag: waarom zouden ze zich dan aangevallen voelen? Ik zeg het op een normale manier. Waarom niet denken: hmmm...misschien kan het zo inderdaad ook.
Waar ligt de grens voor ons qua inspraak die je ook daadwerkelijk krijgt?
Dat lijkt me inderdaad superfrustrerend Propje...
Dat soort dingen heb ik niet mee te maken, maar ik kan me beide wel voorstellen. Van jou dat je het niet vertrouwt, en terecht achteraf, en van de verpleegkundigen dat ze zich aangevallen voelen.
In dit geval zou alleen de verpleegkundige zich over haar trots heen moeten zetten en haar ongelijk toegeven, maar dát is moeilijk.
Eens met Qwertu hierboven.
En als ik dit soort dingen vraag: waarom zouden ze zich dan aangevallen voelen? Ik zeg het op een normale manier. Waarom niet denken: hmmm...misschien kan het zo inderdaad ook.
Waar ligt de grens voor ons qua inspraak die je ook daadwerkelijk krijgt?
donderdag 27 augustus 2009 om 18:19
Begrijp ik Qwertu, maar probeer ook de andere kant te begrijpen.
Ik ben een beginnend ergotherapeut. Als ik een patiënt voor me krijg die mij vanaf dag 1 wantrouwt, maakt mij dat ook onzeker. Ik heb niet veel ervaring, dat weet ik, maar dat maakt mij geen slecht therapeut. Ik heb mensen meegemaakt die mij al op mijn leeftijd veroordelen, mensen die inderdaad een eerder trauma hebben met hulpverleners.... Al dat soort dingen. Ik begrijp dat, en vooral die tweede groep mensen, mensen zoals jij dan ook, probeer ik te helpen en hun vertrouwen stap voor stap te winnen. Maar je moet ook snappen dat dat fundamentele wantrouwen mij als beginnend therapeut ook onzeker maakt.
Ook wanneer je al langer in het vak zit denk ik dat het moeilijk is met zo'n houding om te gaan. Jij hebt immers niets verkeerd gedaan, maar je moet opboksen tegen de fouten van je voorganger. Doordat een ander fouten gemaakt heeft, ben jij al bij voorbaat niet te vertrouwen en zal jij het ook wel verkeerd doen. Dat is ook heel frustrerend en moeilijk om mee om te gaan.
Ik ben een beginnend ergotherapeut. Als ik een patiënt voor me krijg die mij vanaf dag 1 wantrouwt, maakt mij dat ook onzeker. Ik heb niet veel ervaring, dat weet ik, maar dat maakt mij geen slecht therapeut. Ik heb mensen meegemaakt die mij al op mijn leeftijd veroordelen, mensen die inderdaad een eerder trauma hebben met hulpverleners.... Al dat soort dingen. Ik begrijp dat, en vooral die tweede groep mensen, mensen zoals jij dan ook, probeer ik te helpen en hun vertrouwen stap voor stap te winnen. Maar je moet ook snappen dat dat fundamentele wantrouwen mij als beginnend therapeut ook onzeker maakt.
Ook wanneer je al langer in het vak zit denk ik dat het moeilijk is met zo'n houding om te gaan. Jij hebt immers niets verkeerd gedaan, maar je moet opboksen tegen de fouten van je voorganger. Doordat een ander fouten gemaakt heeft, ben jij al bij voorbaat niet te vertrouwen en zal jij het ook wel verkeerd doen. Dat is ook heel frustrerend en moeilijk om mee om te gaan.
668, the neighbour of the Beast
donderdag 27 augustus 2009 om 18:23
Ik vind dat veel mensen juist veel te weinig vragen aan hun arts!
En er zijn een hoop artsen die inderdaad erg paternalisitisch zijn ingesteld, maar tegenwoordig kan dat eigenlijk niet meer.
Ik heb veel begrip voor vragen van patienten of familie, de overgrote meerderheid zijn geen zeikerds of sensatiebelusten, maar gewoon mensen die zelf ook denken. Of mensen die gewoon overbezorgd zijn, die probeer ik gerust te stellen door uitleg. Communicatie is echt HET toverwoord.
En als mensen inderdaad onredelijk zijn en ik kan niet voldoen aan hun wensen, zeg ik dat. Ze mogen ergens anders heen, maar als je dat zegt bindt iedereen eigenlijk wel in. Ik weet van mezelf dat ik me er erg voor inzet, laagdrempelig bereikbaar ben en dat ze het bij veel andere hulpverleners slechter treffen qua communicatie.
En er zijn een hoop artsen die inderdaad erg paternalisitisch zijn ingesteld, maar tegenwoordig kan dat eigenlijk niet meer.
Ik heb veel begrip voor vragen van patienten of familie, de overgrote meerderheid zijn geen zeikerds of sensatiebelusten, maar gewoon mensen die zelf ook denken. Of mensen die gewoon overbezorgd zijn, die probeer ik gerust te stellen door uitleg. Communicatie is echt HET toverwoord.
En als mensen inderdaad onredelijk zijn en ik kan niet voldoen aan hun wensen, zeg ik dat. Ze mogen ergens anders heen, maar als je dat zegt bindt iedereen eigenlijk wel in. Ik weet van mezelf dat ik me er erg voor inzet, laagdrempelig bereikbaar ben en dat ze het bij veel andere hulpverleners slechter treffen qua communicatie.
We dont make mistakes here, we just have happy accidents. We want happy, happy paintings. If you want sad things, watch the news. Everything is possible here. This is your little universe -Bob Ross
donderdag 27 augustus 2009 om 19:21
Ik heb ook wel patienten die er bovenop zitten en soms is dat behoorlijk irritant. Nog voor ik iets gedaan heb zeggen zij hoe het moet of dat ik het fout doe (terwijl ik dus nog niks gedaan heb). Maar die mensen zijn gewoon irritant.
Maar het ligt er ook aan hoe het gezegd wordt. Ik vind dat patienten of partners van patienten best hun mond open mogen doen. Soms is dat ook echt nodig om verder te komen, omdat de arts anders niet aanpakt.
Maar het ligt er ook aan hoe het gezegd wordt. Ik vind dat patienten of partners van patienten best hun mond open mogen doen. Soms is dat ook echt nodig om verder te komen, omdat de arts anders niet aanpakt.
donderdag 27 augustus 2009 om 19:25
Ik doe de opleiding verpleegkunde. En er word bij ons maar al te vaak ingestampt dat we de patient altijd op de hoogte moeten stellen, wat er gaat gebeuren, wat we kunnen verwachten,en waarin de patient zich nu verkeert.
Het word ons haast bijna elke dag er in gestampt ; vertel waar de patient aan toe is!!!!
En ook tijdens onze opleidig horen wij vaak dat artsen nogal nalatig zijn. Uitspraken als ; de beenamputatie van kamer 301, is aan het herstellen. Best respectloos als je op zo een manier met je patienten om gaat En dat patienten die langdurig in het ziekenhuis liggen, juist meestal complicaties op lopen door onzekerheid. Niet wetend hoe het er voor staat. Juist daardoor worden ze nog meer zieker. Aan de TO gewoon mee bemoeien en vragen, dat is je goed recht. Succes!
Het word ons haast bijna elke dag er in gestampt ; vertel waar de patient aan toe is!!!!
En ook tijdens onze opleidig horen wij vaak dat artsen nogal nalatig zijn. Uitspraken als ; de beenamputatie van kamer 301, is aan het herstellen. Best respectloos als je op zo een manier met je patienten om gaat En dat patienten die langdurig in het ziekenhuis liggen, juist meestal complicaties op lopen door onzekerheid. Niet wetend hoe het er voor staat. Juist daardoor worden ze nog meer zieker. Aan de TO gewoon mee bemoeien en vragen, dat is je goed recht. Succes!
donderdag 27 augustus 2009 om 19:30
Ja Qwertu, ik snap je echt helemaal, ik probeer alleen aan te geven wat de invloed van zoiets op mij als persoon is. Zeker ben je op zo'n moment professioneel en ga je met iets om, maar ik probeer alleen de andere kant te schetsen.
Ik vind een fout niet goed te praten. Ja, fouten worden gemaakt, ja, het blijft mensenwerk. Maar de arrogantie van bepaalde professionals waardoor die fouten gemaakt wordt, dat vind ik onacceptabel. Wat ik probeer aan te geven dat ik als onschuldig zieltje de fouten van anderen op mijn brood krijg, en dat ik dáár moeite mee heb.
Maar dan nog, ik vind dat je daar als professional mee om moet gaan, inderdaad. Ik vind het belangrijk om op zo'n moment met een cliënt in gesprek te gaan en meestal blijkt dat een goeie oplossing. Ik wil ook geenszins zeggen dat ik vind dat we maar rekening moeten houden met de tere zieltjes van hulpverleners, hadden ze maar een ander vak moeten leren. Wat ik alleen maar aan wil geven is hoe sommige mensen je kunnen laten voelen. Ik denk dat ik daar goed mee om kan gaan, maar ik kan me voorstellen dat andere mensen daar meer moeite mee hebben.
Ik vind een fout niet goed te praten. Ja, fouten worden gemaakt, ja, het blijft mensenwerk. Maar de arrogantie van bepaalde professionals waardoor die fouten gemaakt wordt, dat vind ik onacceptabel. Wat ik probeer aan te geven dat ik als onschuldig zieltje de fouten van anderen op mijn brood krijg, en dat ik dáár moeite mee heb.
Maar dan nog, ik vind dat je daar als professional mee om moet gaan, inderdaad. Ik vind het belangrijk om op zo'n moment met een cliënt in gesprek te gaan en meestal blijkt dat een goeie oplossing. Ik wil ook geenszins zeggen dat ik vind dat we maar rekening moeten houden met de tere zieltjes van hulpverleners, hadden ze maar een ander vak moeten leren. Wat ik alleen maar aan wil geven is hoe sommige mensen je kunnen laten voelen. Ik denk dat ik daar goed mee om kan gaan, maar ik kan me voorstellen dat andere mensen daar meer moeite mee hebben.
668, the neighbour of the Beast
donderdag 27 augustus 2009 om 19:30
quote:Marels schreef op 27 augustus 2009 @ 18:06:
(wat leuk lijkt me dat Sarah! Dan is het inderdaad logisch dat je veel medische zaken ook gehad hebt in je opleiding.)
Ben er nooit werkzaam in geweest Destijds niet de beste studiekeuze geweest, ondanks dat ik het vakgebied wel heel leuk vind.
Wat mezelf en ontopic betreft; het heeft mij wel veel artsen anders doen bekijken. Een internist die een vetknobbeltje bij mijn oma doorsneed, zonder onderzoek, terwijl het dus letterlijk een kankerbultje was (is ze dus uiteindelijk na veel chemo en gedoe alsnog aan overleden).
En bij mezelf toen man geïnfecteerd was met CMV, terwijl ik net zwanger was van mijn jongste. Zijn internist beweerde op het consult doodleuk dat er voor mij geen gevaar was, laat staan voor de baby. Na bezoek aan de huisarts, daar in overleg bloedonderzoek laten doen, bleek dus dat ik ook geïnfecteerd was én dat er een redelijke kans was op besmetting van kind (omdat wij beiden al geïnfecteerd waren op moment van bevruchting). Anywayz....bloedonderzoek bij baby werd niet aangeraden ivm kans op miskraam, dus bij 20 weken echo wisten we pas dat ze geen zichtbare afwijkingen had. Toch na geboorte nog speciaal (urine- en bloed-)onderzoek geweest bij haar, om álles uit te sluiten. (Want cmv-geinfecteerde baby's kunnen zonder zichtbare afwijkingen zomaar doodgaan binnen een jaar, mijn schrikbeeld dus) Het onderzoek na geboorte was niet standaard, maar wij hebben flink aangedrongen. Gelukkig was er een kinderarts die wél wilde onderzoeken.
(wat leuk lijkt me dat Sarah! Dan is het inderdaad logisch dat je veel medische zaken ook gehad hebt in je opleiding.)
Ben er nooit werkzaam in geweest Destijds niet de beste studiekeuze geweest, ondanks dat ik het vakgebied wel heel leuk vind.
Wat mezelf en ontopic betreft; het heeft mij wel veel artsen anders doen bekijken. Een internist die een vetknobbeltje bij mijn oma doorsneed, zonder onderzoek, terwijl het dus letterlijk een kankerbultje was (is ze dus uiteindelijk na veel chemo en gedoe alsnog aan overleden).
En bij mezelf toen man geïnfecteerd was met CMV, terwijl ik net zwanger was van mijn jongste. Zijn internist beweerde op het consult doodleuk dat er voor mij geen gevaar was, laat staan voor de baby. Na bezoek aan de huisarts, daar in overleg bloedonderzoek laten doen, bleek dus dat ik ook geïnfecteerd was én dat er een redelijke kans was op besmetting van kind (omdat wij beiden al geïnfecteerd waren op moment van bevruchting). Anywayz....bloedonderzoek bij baby werd niet aangeraden ivm kans op miskraam, dus bij 20 weken echo wisten we pas dat ze geen zichtbare afwijkingen had. Toch na geboorte nog speciaal (urine- en bloed-)onderzoek geweest bij haar, om álles uit te sluiten. (Want cmv-geinfecteerde baby's kunnen zonder zichtbare afwijkingen zomaar doodgaan binnen een jaar, mijn schrikbeeld dus) Het onderzoek na geboorte was niet standaard, maar wij hebben flink aangedrongen. Gelukkig was er een kinderarts die wél wilde onderzoeken.
