Kinderen
alle pijlers
Bange peuter
vrijdag 28 augustus 2009 om 10:06
Mijn peuter van drie is erg angstig aangelegd. Op zich vinden we dat ok, het ene kind is nu eenmaal banger dan het andere. Dat hij bang is voor kippen, of voor springkussens, daar groeit hij misschien wel overheen. Of niet, en dan is dat ook niet erg.
Maar wat ons wel veel zorgen baart is zijn sociale angst. Hij gaat drie keer per week naar het kinderdagverblijf en elke keer is hij bang. Thuis vraagt hij of hij alsjeblieft niet hoeft, en eenmaal op het kinderdagverblijf doet hij elke dag weer alsof hij leidsters en kinderen niet kent. Kinderen die enthousiast op hem afrennen, weert hij af. Ook als de (superlieve) leidsters hem gedag zeggen en met hem proberen te praten, kijkt hij weg.
Het blijkt dat als we eenmaal weg zijn, hij dan wel gaat spelen. Maar echt samenspelen doet hij niet. Hij is bang voor andere kinderen, weet niet hoe te reageren, mee te doen met hun spel. Als hij met een ander kindje probeert te spelen, dan stelt hij zich vooral heel afhankelijk op, kopieert het gedrag van de ander, maar neemt zelf weinig initiatief. En zodra de spelletjes ruwer worden, haakt hij helemaal af.
Kortom, hij isoleert zichzelf. Nu is dat nog niet echt een groot probleem, omdat andere kinderen hem dat nog niet aanrekenen. Maar over een half jaar gaat hij naar de basissschool. En ik maak me zorgen dat hij zich blijft afzonderen, en mikpunt van pesterijen zal worden. Of dat zijn klasgenootjes (en leraren) hem gewoon links zullen laten liggen. Dat anderen consequenties gaan verbinden aan zijn bange en afwerende gedrag.
Terwijl hij volgens mij hij juist heel graag wél mee wil doen. Hij is altijd de andere kinderen aan het observeren als ze aan het spelen zijn en ook de leidsters houdt hij in de gaten. Maar hij durft gewoon geen contact te maken.
We ondernemen trouwens wel van alles om hem wat te begeleiden in het overwinnen van zijn angst. Maken speelafspraakjes met leeftijdgenootjes waar we dan bij blijven. Maar ook dan blijft hij aan ons plakken en speelt niet of nauwelijks met het andere kind.
Zijn er ouders die ook zulke bange kinderen hebben, en die hun angsten hebben weten te overwinnen? En hoe stimuleer je dat bij zo'n klein kind? Ik zou het zo sneu vinden als hij zijn hele jeugd het zo moeilijk blijft houden.
(Overigens is hij niet voor iedereen bang: hij is bijvoorbeeld gek op zijn grootouders en op zijn kleine broertje. Het lijkt vooral te gaan om angst voor groepen en voor leeftijdsgenoten. Wanneer er van hem een zekere mate van autonomie wordt gevraagd.)
Maar wat ons wel veel zorgen baart is zijn sociale angst. Hij gaat drie keer per week naar het kinderdagverblijf en elke keer is hij bang. Thuis vraagt hij of hij alsjeblieft niet hoeft, en eenmaal op het kinderdagverblijf doet hij elke dag weer alsof hij leidsters en kinderen niet kent. Kinderen die enthousiast op hem afrennen, weert hij af. Ook als de (superlieve) leidsters hem gedag zeggen en met hem proberen te praten, kijkt hij weg.
Het blijkt dat als we eenmaal weg zijn, hij dan wel gaat spelen. Maar echt samenspelen doet hij niet. Hij is bang voor andere kinderen, weet niet hoe te reageren, mee te doen met hun spel. Als hij met een ander kindje probeert te spelen, dan stelt hij zich vooral heel afhankelijk op, kopieert het gedrag van de ander, maar neemt zelf weinig initiatief. En zodra de spelletjes ruwer worden, haakt hij helemaal af.
Kortom, hij isoleert zichzelf. Nu is dat nog niet echt een groot probleem, omdat andere kinderen hem dat nog niet aanrekenen. Maar over een half jaar gaat hij naar de basissschool. En ik maak me zorgen dat hij zich blijft afzonderen, en mikpunt van pesterijen zal worden. Of dat zijn klasgenootjes (en leraren) hem gewoon links zullen laten liggen. Dat anderen consequenties gaan verbinden aan zijn bange en afwerende gedrag.
Terwijl hij volgens mij hij juist heel graag wél mee wil doen. Hij is altijd de andere kinderen aan het observeren als ze aan het spelen zijn en ook de leidsters houdt hij in de gaten. Maar hij durft gewoon geen contact te maken.
We ondernemen trouwens wel van alles om hem wat te begeleiden in het overwinnen van zijn angst. Maken speelafspraakjes met leeftijdgenootjes waar we dan bij blijven. Maar ook dan blijft hij aan ons plakken en speelt niet of nauwelijks met het andere kind.
Zijn er ouders die ook zulke bange kinderen hebben, en die hun angsten hebben weten te overwinnen? En hoe stimuleer je dat bij zo'n klein kind? Ik zou het zo sneu vinden als hij zijn hele jeugd het zo moeilijk blijft houden.
(Overigens is hij niet voor iedereen bang: hij is bijvoorbeeld gek op zijn grootouders en op zijn kleine broertje. Het lijkt vooral te gaan om angst voor groepen en voor leeftijdsgenoten. Wanneer er van hem een zekere mate van autonomie wordt gevraagd.)
En zo is het toevallig ook nog eens een keer
vrijdag 28 augustus 2009 om 10:30
Gossie.....wat sneu.... Breekt het niet je hart?
Ik heb ook een zoon van 3, die is ook wel verlegen aangelegd (hmm heeft ie van mij ) maar dat is vaak zo over, vooral in bekende omgevingen zoals de creche.
Ik heb geen tips voor je, ik hoop van harte dat je iets vindt waardoor hij het wat makkelijker krijgt
Ik heb ook een zoon van 3, die is ook wel verlegen aangelegd (hmm heeft ie van mij ) maar dat is vaak zo over, vooral in bekende omgevingen zoals de creche.
Ik heb geen tips voor je, ik hoop van harte dat je iets vindt waardoor hij het wat makkelijker krijgt
vrijdag 28 augustus 2009 om 10:36
Jeetje, inderdaad sneu zeg! Lijkt me erg lastig hoor!
Zelf heb ik 3 kinderen, de oudste gaat sinds kort naar de basisschool en is juist erg 'sociaal' op zijn eigen manier. Hij praat, speelt en doet met alles en iedereen. (wat trouwens soms ook erg lastig is, want hij ziet juist nergens gevaar in.)
Mijn middelste, een meisje, is bijna 3 en ook erg 'angstig', ze kijkt altijd graag de kat uit de boom, op de peuterspeelzaal is het nog steeds elke keer drama als ik weg ga of als er verwacht wordt dat ze 'mee doet met de rest'. We laten het voorlopig maar gaan, volgens de leidsters is het ook nog 'normale angst'. Verder ondernemen we wel veel met haar, nemen haar zoveel mogelijk mee met alles wat we doen.
Ik blijf maar mee lezen, want ik kan me je zorgen wel voorstellen, hopelijk krijg je hier goede tips!
Zelf heb ik 3 kinderen, de oudste gaat sinds kort naar de basisschool en is juist erg 'sociaal' op zijn eigen manier. Hij praat, speelt en doet met alles en iedereen. (wat trouwens soms ook erg lastig is, want hij ziet juist nergens gevaar in.)
Mijn middelste, een meisje, is bijna 3 en ook erg 'angstig', ze kijkt altijd graag de kat uit de boom, op de peuterspeelzaal is het nog steeds elke keer drama als ik weg ga of als er verwacht wordt dat ze 'mee doet met de rest'. We laten het voorlopig maar gaan, volgens de leidsters is het ook nog 'normale angst'. Verder ondernemen we wel veel met haar, nemen haar zoveel mogelijk mee met alles wat we doen.
Ik blijf maar mee lezen, want ik kan me je zorgen wel voorstellen, hopelijk krijg je hier goede tips!
vrijdag 28 augustus 2009 om 10:38
och dejavu, wat naar.
misschien kan je er mee naar de huisarts of het consultatiebureau gaan, waar ze je misschien door kunnen wijzen naar begeleiding hierin.
misschien eens laten spelen bij een leeftijdsgenootje en dan zelf juist wel even weggaan, even boodschappen doen, gewoon een half uurtje ofzo, en dan weer terugkomen
of een kindje bij jullie thuis laten spelen, zonder de ouders erbij, en dat jij je dan even terugtrekt.
iig veel succes ermee. kan me voorstellen dat je je zorgen maakt voor de basisschool straks.
misschien kan je er mee naar de huisarts of het consultatiebureau gaan, waar ze je misschien door kunnen wijzen naar begeleiding hierin.
misschien eens laten spelen bij een leeftijdsgenootje en dan zelf juist wel even weggaan, even boodschappen doen, gewoon een half uurtje ofzo, en dan weer terugkomen
of een kindje bij jullie thuis laten spelen, zonder de ouders erbij, en dat jij je dan even terugtrekt.
iig veel succes ermee. kan me voorstellen dat je je zorgen maakt voor de basisschool straks.
vrijdag 28 augustus 2009 om 10:48
Sarah Scott, dank voor je lieve reactie. Ja, het breekt mijn hart inderdaad. Zat het verhaal ook met tranen in mijn ogen op te schrijven. Je wilt zo graag dat een kind plezier met anderen heeft, vriendschappen sluit.
Soms denk ik, ach het is thuis wel een blij en open kind, dus misschien groeit hij er wel overheen. Maar ja, ik was ook zo'n kind en ik vond mijn schooltijd vreselijk. Vanwege die sociale angst, die ik maar niet heb weten te overwinnen (pas toen ik ging studeren en eindelijk begon te snappen hoe groepen in elkaar steken en wat ik aan mijn gedrag kon veranderen, kwam ik los). Ook mijn ouders hadden geen idee hoe ze me konden helpen. Vandaar dat ik hoop dat iemand hier succesvolle tips heeft.
Soms denk ik, ach het is thuis wel een blij en open kind, dus misschien groeit hij er wel overheen. Maar ja, ik was ook zo'n kind en ik vond mijn schooltijd vreselijk. Vanwege die sociale angst, die ik maar niet heb weten te overwinnen (pas toen ik ging studeren en eindelijk begon te snappen hoe groepen in elkaar steken en wat ik aan mijn gedrag kon veranderen, kwam ik los). Ook mijn ouders hadden geen idee hoe ze me konden helpen. Vandaar dat ik hoop dat iemand hier succesvolle tips heeft.
En zo is het toevallig ook nog eens een keer
vrijdag 28 augustus 2009 om 10:52
Als ik in jouw schoenen stond zou ik eens een kinderpsycholoog/speltherapeut bellen om te kijken wat hij/zij aanraadt: vaak zijn onzekere kinderen met wat handvaten, tips, grapjes nog best te helpen om over een drempel te komen. Er zijn kinderpsychologen die ook voor jonge kinderen speltherapie bieden. Klinkt misschien zwaar, maar het gaat er natuurlijk om dat je kind zo snel mogelijk zo veel mogelijk succeservaringen heeft op dit vlak en als een therapietje daarbij kan helpen zou ik daar eens naar informeren. Ook hebben ze vaak hele goede tips voor ouders hoe je hier mee om kan gaan: wanneer bevestigen dat iets eng is,, wanneer je kind een zetje geven om over zijn angst heen te komen, waar leg je die grens?
Het voordeel is dat een professional snel zal signaleren als er meer speelt en kan adviseren of er eventueel nader onderzoek gedaan moet worden.
Rot he, als je kind het moeilijk heeft met dingen... goed dat je het serieus neemt, hoop dat je snel wat kan 'doen' om je kind goed te begeleiden.
Het voordeel is dat een professional snel zal signaleren als er meer speelt en kan adviseren of er eventueel nader onderzoek gedaan moet worden.
Rot he, als je kind het moeilijk heeft met dingen... goed dat je het serieus neemt, hoop dat je snel wat kan 'doen' om je kind goed te begeleiden.
vrijdag 28 augustus 2009 om 10:54
O, ik zie nu ook pas de andere reacties. Veel dank daarvoor. Ik ga vanmiddag op jullie allemaal reageren, ik moet nu helaas weg. Ik merk dat het me wel heel hoog zit, ben blij dat ik het hier heb neergeschreven, en ben blij met de reacties.
Dat mijn man meer effect zou kunnen bereiken, is trouwens wel een goede. Hij is nu eenmaal ook het rolmodel. Hij probeert hem wel te stimuleren, maar hij wordt er momenteel nogal moedeloos van. Het lijkt nauwelijks effect te hebben. Hij snapt het gedrag van onze zoon ook niet goed, omdat hij zelf heel extravert is en makkelijk vrienden maakt.
Dat mijn man meer effect zou kunnen bereiken, is trouwens wel een goede. Hij is nu eenmaal ook het rolmodel. Hij probeert hem wel te stimuleren, maar hij wordt er momenteel nogal moedeloos van. Het lijkt nauwelijks effect te hebben. Hij snapt het gedrag van onze zoon ook niet goed, omdat hij zelf heel extravert is en makkelijk vrienden maakt.
En zo is het toevallig ook nog eens een keer
vrijdag 28 augustus 2009 om 10:57
Dejavu, wat ontzettend moeilijk zeg! Ten eerste breekt het je moederhart, je wil het beste voor je kleine moppie en het liefst voorkom je alle tegenslag in zijn leven en ruim je moeilijke dingen voor hem uit de weg. Het is niet de manier om je kind zelfvertrouwen bij te brengen, dat weet iedereen, maar toch voelt het anders als je zelf moeder bent.
Mijn zoontje is nu bijna 4 en hij is aan het proefdraaien op de basisschool en gelukkig gaat dat goed, maar de eerste tijd op de peuterspeelzaal was ook een drama voor hem. Hij riep ook huilend dat hij daar niet heen wilde en tja, dan stond ik zelf ook af en toe te huilen. Pedagogisch natuurlijk helemaal onverantwoord (volgens de leidsters), maar ik kon er niks aan doen. Weet je hoe het voelt als je kind zich huilend aan je vastklampt en jij moet weg? Heb hem toen van de psz afgehaald (hij was toen net 2, waarschijnlijk was hij net te jong i.c.m. hectische tijd i.v.m. verhuizing) en een half jaartje later bij een andere psz opnieuw geprobeerd en dat ging godzijdank goed.
Ik heb eerlijk gezegd geen idee wat je aan zijn sociale angst kan doen (ik kan mij goed inleven in hem, ik ben ook geen ster in grote groepen enz.), maar wil je wel heel veel sterkte wensen en een dikke knuffel
Mijn zoontje is nu bijna 4 en hij is aan het proefdraaien op de basisschool en gelukkig gaat dat goed, maar de eerste tijd op de peuterspeelzaal was ook een drama voor hem. Hij riep ook huilend dat hij daar niet heen wilde en tja, dan stond ik zelf ook af en toe te huilen. Pedagogisch natuurlijk helemaal onverantwoord (volgens de leidsters), maar ik kon er niks aan doen. Weet je hoe het voelt als je kind zich huilend aan je vastklampt en jij moet weg? Heb hem toen van de psz afgehaald (hij was toen net 2, waarschijnlijk was hij net te jong i.c.m. hectische tijd i.v.m. verhuizing) en een half jaartje later bij een andere psz opnieuw geprobeerd en dat ging godzijdank goed.
Ik heb eerlijk gezegd geen idee wat je aan zijn sociale angst kan doen (ik kan mij goed inleven in hem, ik ben ook geen ster in grote groepen enz.), maar wil je wel heel veel sterkte wensen en een dikke knuffel
vrijdag 28 augustus 2009 om 10:58
Ik denk dat het goed is om hierin actie te ondernemen, schakel huisarts of cb in, kijk of er mogelijkheden zijn bijv. speltherapie of iets dergelijks. Het klinkt mij nl best extreem in de oren, een beetje verlegenheid oke, maar dit klinkt inderdaad als heel erg isoleren en uitzonderingspositie innemen en bovendien heeft je kereltje het er zelf ook heel moeilijk mee. Op de basisschool zal het mogelijk niet veranderen en tja, je wilt hem toch een leuke schooltijd gunnen. Ik zou er dus wel echt iets mee doen. Heb even gegoogeld en je hebt al cursussen voor 4 jarigen
sociale vaardigheidstraining
sociale vaardigheidstraining
vrijdag 28 augustus 2009 om 11:25
quote:Dejavu schreef op 28 augustus 2009 @ 10:48:
Maar ja, ik was ook zo'n kind en ik vond mijn schooltijd vreselijk. Vanwege die sociale angst, die ik maar niet heb weten te overwinnen (pas toen ik ging studeren en eindelijk begon te snappen hoe groepen in elkaar steken en wat ik aan mijn gedrag kon veranderen, kwam ik los). Ook mijn ouders hadden geen idee hoe ze me konden helpen. Vandaar dat ik hoop dat iemand hier succesvolle tips heeft. Juist omdat je zelf weet hoe het was, kan je je kindje goed helpen! Ik ben inmiddels (sinds de komst van oudste) ook wat minder verlegen, vooral omdat niemand anders voor je baby opkomt. Jij moet het doen. Dat heeft mij wel veel geholpen. En dankzij man, die net als jouw man mijn tegenpool is wat dat betreft Hij stapt overal zo op af, en gelukkig heeft jongste dat van hem gekregen Die is voor de duvel niet bang Maar juist vanwege mijn eigen verlegenheid, ben ik erg waakzaam op dat punt bij oudste. Laat hem ook bewust vaak met mijn man optrekken, "jongens onder elkaar" lekker wild doen, nieuwe dingen uitproberen, juist ook buitenshuis. Maar goed, daar heb je denk ik niks aan, aangezien jouw zoon echt angstig is, en dat is die van mij niet. Ik denk dat de post van MissMara een hele goede is, ik hoop dat je daarmee verder kunt
Maar ja, ik was ook zo'n kind en ik vond mijn schooltijd vreselijk. Vanwege die sociale angst, die ik maar niet heb weten te overwinnen (pas toen ik ging studeren en eindelijk begon te snappen hoe groepen in elkaar steken en wat ik aan mijn gedrag kon veranderen, kwam ik los). Ook mijn ouders hadden geen idee hoe ze me konden helpen. Vandaar dat ik hoop dat iemand hier succesvolle tips heeft. Juist omdat je zelf weet hoe het was, kan je je kindje goed helpen! Ik ben inmiddels (sinds de komst van oudste) ook wat minder verlegen, vooral omdat niemand anders voor je baby opkomt. Jij moet het doen. Dat heeft mij wel veel geholpen. En dankzij man, die net als jouw man mijn tegenpool is wat dat betreft Hij stapt overal zo op af, en gelukkig heeft jongste dat van hem gekregen Die is voor de duvel niet bang Maar juist vanwege mijn eigen verlegenheid, ben ik erg waakzaam op dat punt bij oudste. Laat hem ook bewust vaak met mijn man optrekken, "jongens onder elkaar" lekker wild doen, nieuwe dingen uitproberen, juist ook buitenshuis. Maar goed, daar heb je denk ik niks aan, aangezien jouw zoon echt angstig is, en dat is die van mij niet. Ik denk dat de post van MissMara een hele goede is, ik hoop dat je daarmee verder kunt
vrijdag 28 augustus 2009 om 14:24
Zo weer terug, net een twee uur durende wortelkanaalbehandeling achter de rug. Heerlijk ontspannen, ben zelfs in slaap gevallen. En dat terwijl ik jaren bang ben geweest voor de tandarts. De pijnbestrijding is tegenwoordig fantastisch, je voelt niks meer.
Dat was off topic, nu weer on topic.
Even het rijtje af
Noni, wat je beschrijft, herken ik helemaal. Ik heb ook lang gedacht dat het 'normale angst' en dat we het maar een beetje moesten laten gaan. We dachten ook dat het goed was om hem al als baby naar het kinderdagverblijf te laten gaan, dan zou hij later niet beter weten. Het leek me dat vier jaar dicht bij mama en dan opeens naar de basisschool een behoorlijk angsttrauma kon opleveren.
Maar helaas, zodra hij zich bewuster werd van de wereld om hem heen, sloeg ook de angst toe. In al die jaren is hij misschien een keer niet verdrietig geweest als ik of mijn man hem wegbrachten. Ik kan echt jaloers zijn op ouders van wie de kinderen het kinderdagverblijf inrennen, enthousiast gaan spelen met hun vriendjes en niet meer om- of opkijken als die ouder afscheid van ze wil nemen (kan me voorstellen dat dat voor een ouder ook niet altijd even leuk is, maar mij lijkt het geweldig, sorry
Ik hoop mee met je dat het voor je dochtertje een voorbijgaande fase zal zijn. Ik begin in ons geval te denken, dat het een structureler probleem is. En dat is balen, maar goed er worden hier aardig wat tips genoemd die zouden kunnen helpen.
Dat was off topic, nu weer on topic.
Even het rijtje af
Noni, wat je beschrijft, herken ik helemaal. Ik heb ook lang gedacht dat het 'normale angst' en dat we het maar een beetje moesten laten gaan. We dachten ook dat het goed was om hem al als baby naar het kinderdagverblijf te laten gaan, dan zou hij later niet beter weten. Het leek me dat vier jaar dicht bij mama en dan opeens naar de basisschool een behoorlijk angsttrauma kon opleveren.
Maar helaas, zodra hij zich bewuster werd van de wereld om hem heen, sloeg ook de angst toe. In al die jaren is hij misschien een keer niet verdrietig geweest als ik of mijn man hem wegbrachten. Ik kan echt jaloers zijn op ouders van wie de kinderen het kinderdagverblijf inrennen, enthousiast gaan spelen met hun vriendjes en niet meer om- of opkijken als die ouder afscheid van ze wil nemen (kan me voorstellen dat dat voor een ouder ook niet altijd even leuk is, maar mij lijkt het geweldig, sorry
Ik hoop mee met je dat het voor je dochtertje een voorbijgaande fase zal zijn. Ik begin in ons geval te denken, dat het een structureler probleem is. En dat is balen, maar goed er worden hier aardig wat tips genoemd die zouden kunnen helpen.
En zo is het toevallig ook nog eens een keer
vrijdag 28 augustus 2009 om 14:33
Mayls, dat is inderdaad het proberen waard. Tot nu toe vond ik hem altijd wat te jong om hem alleen ergens te laten spelen, maar hij komt nu op een leeftijd dat dat wel zou moeten kunnen. Ik hoop alleen maar dat die andere ouder hem dan wel een beetje in de gaten wil houden. Zo leuk is het misschien niet om een klein jongetje in huis te hebben, dat niks tegen je durft te zeggen.
Tjee, nu ik dit zo opschrijf, merk ik dat ik me zelfs voor zijn gedrag geneer. Ik vind het gewoon rot hoe hij die leidsters, ouders en kinderen afweert, en snap ook wel dat sommigen hem daarom niet zo leuk zullen vinden.
Gelukkig zijn in ieder geval zijn zijn belangrijkste leidsters heel invoelend en begrijpen ze waar zijn gedrag vandaan komt. Heb ook grote bewondering voor het feit dat ze hem altijd weer even vrolijk en hartelijk tegemoet treden. Terwijl hij al die jaren lang dan elke keer weer achter me wegduikt...
Tjee, nu ik dit zo opschrijf, merk ik dat ik me zelfs voor zijn gedrag geneer. Ik vind het gewoon rot hoe hij die leidsters, ouders en kinderen afweert, en snap ook wel dat sommigen hem daarom niet zo leuk zullen vinden.
Gelukkig zijn in ieder geval zijn zijn belangrijkste leidsters heel invoelend en begrijpen ze waar zijn gedrag vandaan komt. Heb ook grote bewondering voor het feit dat ze hem altijd weer even vrolijk en hartelijk tegemoet treden. Terwijl hij al die jaren lang dan elke keer weer achter me wegduikt...
En zo is het toevallig ook nog eens een keer
vrijdag 28 augustus 2009 om 14:47
Miss Mara en Royanne, die speltherapie lijkt me inderdaad een goede. Ik ben al een keer naar de huisarts geweest, maar die kon me niet verder helpen. Ook op het consultatiebureau wisten ze niet wat ik kon doen. Voor speltherapie was hij nog te jong, zeiden ze. Maar nu blijkt het dus al vanaf vier jaar te kunnen, dat is mooi. Ik ga zo op die link kijken.
Gek toch, dat er vele boeken bestaan over hoe je je baby, dreumes, peuter moet verzorgen, hem kan stimuleren om te lopen, zelfstandig te eten en te spelen, maar dat er geen enkel boek lijkt te bestaan over hoe je je 0-3-jarige kind helpt zijn sociale vaardigheden te ontwikkelen. Of kijk ik misschien met mijn neus, en bestaan die boeken wel?
Ik heb trouwens al eens een bevriende kinderpsychologe gevraagd wat we nou het beste konden doen. Zij stelde dat het het belangrijkste was dat je de angst van het kind erkende. Zodat hij zich niet alleen ermee voelde. En dat je je kind wel moest blijven confronteren met datgene waar hij bang voor was, maar aan hem moest overlaten wat hij ging doen. Je moest hem in ieder geval niet pushen, niet over gevoelens heenwalsen.
Dat proberen we nu ook wel te doen, maar het is zo lastig om te weten of we het wel goed aanpakken. Mijn man vindt bijvoorbeeld dat ik te beschermend ben als hij bang is. Dat ik daardoor zijn angst cultiveer. Terwijl ik het belangrijk vind dat hij zich op zo'n moment veilig voelt.
Gek toch, dat er vele boeken bestaan over hoe je je baby, dreumes, peuter moet verzorgen, hem kan stimuleren om te lopen, zelfstandig te eten en te spelen, maar dat er geen enkel boek lijkt te bestaan over hoe je je 0-3-jarige kind helpt zijn sociale vaardigheden te ontwikkelen. Of kijk ik misschien met mijn neus, en bestaan die boeken wel?
Ik heb trouwens al eens een bevriende kinderpsychologe gevraagd wat we nou het beste konden doen. Zij stelde dat het het belangrijkste was dat je de angst van het kind erkende. Zodat hij zich niet alleen ermee voelde. En dat je je kind wel moest blijven confronteren met datgene waar hij bang voor was, maar aan hem moest overlaten wat hij ging doen. Je moest hem in ieder geval niet pushen, niet over gevoelens heenwalsen.
Dat proberen we nu ook wel te doen, maar het is zo lastig om te weten of we het wel goed aanpakken. Mijn man vindt bijvoorbeeld dat ik te beschermend ben als hij bang is. Dat ik daardoor zijn angst cultiveer. Terwijl ik het belangrijk vind dat hij zich op zo'n moment veilig voelt.
En zo is het toevallig ook nog eens een keer
vrijdag 28 augustus 2009 om 14:55
Je man en jij mogen ook verschillende rollen vervullen. Vaders dagen kinderen vaak meer uit, spelen ruwer, verkennen zo grenzen. Moeders zijn vaak veiliger, bevestigender, beschermender. Daar is niks mis mee. Het is wel goed denk ik dat je man meer inzicht krijgt in je zoon zodat zijn ergernis en onbegrip vermindert, en hij op een prettige manier je zoon een beetje kan pushen en uitdagen. Want je zoon voelt haarfijn aan wat je man van hem vindt. Dat is het mooie van speltherapie bij een goede psycholoog: daar krijgen ouders ook gesprekken waarin samen wordt nagegaan hoe het kind geholpen kan worden.
vrijdag 28 augustus 2009 om 14:55
Jackie, wat jij beschrijft is interessant. Je zegt dat je kind te jong was de eerste keer dat hij naar de peuterspeelzaal ging en dat het de tweede keer wel goed ging. Had het denk je alleen met leeftijd te maken, of was de sfeer bij de tweede peuterspeelzaal ook anders? Waren de leidsters anders?
Heftig he, zo'n kind dat zich aan je vastklampt bij het afscheid. Ik heb er nu zelfs twee... De jongste van 1,5 gaat ook heel hard gillen en huilen als ik afscheid neem. En ook hij heeft niet echt vriendjes, speelt meestal alleen.
Toch maak ik me bij hem minder zorgen. De oudste komt zo kwetsbaar en gevoelig over, terwijl de jongste een meer stoicijnse, ontspannen houding heeft. Hij gaat gewoon zijn eigen gang en doet alleen waar hij zin in heeft. Hij houdt zich ook niet echt bezig met wat andere kinderen doen, het lijkt hem niet te boeien.
Heftig he, zo'n kind dat zich aan je vastklampt bij het afscheid. Ik heb er nu zelfs twee... De jongste van 1,5 gaat ook heel hard gillen en huilen als ik afscheid neem. En ook hij heeft niet echt vriendjes, speelt meestal alleen.
Toch maak ik me bij hem minder zorgen. De oudste komt zo kwetsbaar en gevoelig over, terwijl de jongste een meer stoicijnse, ontspannen houding heeft. Hij gaat gewoon zijn eigen gang en doet alleen waar hij zin in heeft. Hij houdt zich ook niet echt bezig met wat andere kinderen doen, het lijkt hem niet te boeien.
En zo is het toevallig ook nog eens een keer
vrijdag 28 augustus 2009 om 15:09
Miss Mara, heb je zelf ook ervaring met speltherapie? Wat voor effect had het bij jullie?
Ik merk dat mijn man er soms gewoon niet zoveel zin in heeft, en dat ik daarom de meeste tijd de kinderen onder mijn hoede heb.
Misschien dat als ze ouder zijn, en je beter met ze kunt praten, dat hij er dan meer 'lol' in heeft. Hij heeft moeite met die hele kleine kinderentijd. Hij is meer type docent, ik ben meer verzorgend.
Maar ik ga proberen om hem meer met oudste alleen dingen te laten ondernemen. Dat kan alleen maar positief uitpakken.
Ik merk dat mijn man er soms gewoon niet zoveel zin in heeft, en dat ik daarom de meeste tijd de kinderen onder mijn hoede heb.
Misschien dat als ze ouder zijn, en je beter met ze kunt praten, dat hij er dan meer 'lol' in heeft. Hij heeft moeite met die hele kleine kinderentijd. Hij is meer type docent, ik ben meer verzorgend.
Maar ik ga proberen om hem meer met oudste alleen dingen te laten ondernemen. Dat kan alleen maar positief uitpakken.
En zo is het toevallig ook nog eens een keer
vrijdag 28 augustus 2009 om 15:27
@ Dejavu: ik wilde alleen even reageren op dat bij andere kindjes laten spelen. Ik was zelf een enorm verlegen kindje, durfde niets, stond het liefst de hele dag achter de rokken van mn moeder. Ik ging overigens ook niet naar een KDV. Mijn moeder is vanaf dat ik 3-4 was juist erg gaan stimuleren dat ik bij andere kindjes ging spelen. Ging eerst niet altijd goed (volgens mij heeft ze me een paar keer na een uurtje opgehaald- ze spak af met de betreffende andere moeder haar te bellen als het niet ging- en is de eerste paar keren met mij mee gegaan). Door een soort afgebakende veiligheid voor mij -mama komt als het nodig is- ging het al heel snel goed en speelde ik overal met plezier. Ik leerde mezelf als "overlevingsmechanisme" aan om dan maar heel veel te praten met die vreemde ouders/kindjes (dan zeiden ze tenminste niet zoveel terug, als ik steeds aan het woord was was mijn redenatie) en mede daardoor ben ik juist enorm gegroeid en vond ik het allemaal niet meer zo eng. (Het duurde nog tot mn 10de oid tot ik ergens durfde te logeren)
Ik zou me dus niet bij voorbaat al schuldig voelen naar die ouders toe, maar het gewoon uitleggen en je eventueel laten bellen als het na een uurtje echt niet gaat. En wat dat betreft ben ik het eens met jou, dat je hem juist veiligheid moet bieden. En daarbij denk ik dat er niets op tegen is als papa het daarmee oneens is en juist niet doet. Mijn man is ook een stuk onbesuisder met onze dochter dan ik maar dat is denk ik ook een onderdeel van het "papa-zijn"
Ik zou me dus niet bij voorbaat al schuldig voelen naar die ouders toe, maar het gewoon uitleggen en je eventueel laten bellen als het na een uurtje echt niet gaat. En wat dat betreft ben ik het eens met jou, dat je hem juist veiligheid moet bieden. En daarbij denk ik dat er niets op tegen is als papa het daarmee oneens is en juist niet doet. Mijn man is ook een stuk onbesuisder met onze dochter dan ik maar dat is denk ik ook een onderdeel van het "papa-zijn"
vrijdag 28 augustus 2009 om 15:28
Sarah,
Je schreef dat omdat ik er zelf last van heb, ik mijn zoontje beter zou kunnen helpen. Dat ervaar ik helaas niet zo. Ik heb het redelijk overwonnen (ik heb er nog steeds wat last van, maar heb er een mooi leven omheen weten te bouwen), maar dat heeft heel lang geduurd.
Pas toen ik 'vrij' was, dwz niet meer gedwongen deel uit hoefde te maken van groepen, kon ik die angst loslaten. Na mijn eindexamen durfde ik opeens van alles, en ging ik opeens wel deel uitmaken van groepen (zelf gekozen groepen, en dat is misschien wel het grote verschil).
Maar daarvoor is hij gewoonweg nog te jong. Hij moet naar school, hij zal de komende jaren in klassen zitten, sportteams, noem maar op. En hij mist het inzicht hoe hij daarin functioneert, of beter gezegd niet functioneert. En ik weet het ook niet, want het is mij ook niet gelukt.
Ik denk wel dat het belangrijk is om heel veel zelfvertrouwen bij hem te kweken. Hij heeft nu al aanleg voor een negatief zelfbeeld, merk ik. Hij is snel gefrustreerd, en geeft het op wanneer iets niet direct lukt. 'Ik kan niet' horen we wel erg vaak uit zijn mond komen. Of 'Ik ben te klein', 'Ik ben niet zo sterk'.
Wat trouwens wel grappig is: We kijken nu elke dag naar Kai-Lan, of hoe heet ze. Een tekenfilmserie waarbij je wat woordjes Chinees leert (Ni Hou!), maar ook hoe je met moeilijkheden om moet gaan. Aan het eindje zingen ze altijd een liedje: 'Ik kan het, Ik kan het, Ik weet het zelfs heel goed, Ik kan het, Ik kan het, Ik weet nu het moet'. En dat lijkt hem zowaar te inspireren. Dus als hij iets nieuws moet leren, waarbij hij direct 'Ik kan niet' roept, dan zingen we dat liedje en zowaar lukt het hem dan soms toch
Je schreef dat omdat ik er zelf last van heb, ik mijn zoontje beter zou kunnen helpen. Dat ervaar ik helaas niet zo. Ik heb het redelijk overwonnen (ik heb er nog steeds wat last van, maar heb er een mooi leven omheen weten te bouwen), maar dat heeft heel lang geduurd.
Pas toen ik 'vrij' was, dwz niet meer gedwongen deel uit hoefde te maken van groepen, kon ik die angst loslaten. Na mijn eindexamen durfde ik opeens van alles, en ging ik opeens wel deel uitmaken van groepen (zelf gekozen groepen, en dat is misschien wel het grote verschil).
Maar daarvoor is hij gewoonweg nog te jong. Hij moet naar school, hij zal de komende jaren in klassen zitten, sportteams, noem maar op. En hij mist het inzicht hoe hij daarin functioneert, of beter gezegd niet functioneert. En ik weet het ook niet, want het is mij ook niet gelukt.
Ik denk wel dat het belangrijk is om heel veel zelfvertrouwen bij hem te kweken. Hij heeft nu al aanleg voor een negatief zelfbeeld, merk ik. Hij is snel gefrustreerd, en geeft het op wanneer iets niet direct lukt. 'Ik kan niet' horen we wel erg vaak uit zijn mond komen. Of 'Ik ben te klein', 'Ik ben niet zo sterk'.
Wat trouwens wel grappig is: We kijken nu elke dag naar Kai-Lan, of hoe heet ze. Een tekenfilmserie waarbij je wat woordjes Chinees leert (Ni Hou!), maar ook hoe je met moeilijkheden om moet gaan. Aan het eindje zingen ze altijd een liedje: 'Ik kan het, Ik kan het, Ik weet het zelfs heel goed, Ik kan het, Ik kan het, Ik weet nu het moet'. En dat lijkt hem zowaar te inspireren. Dus als hij iets nieuws moet leren, waarbij hij direct 'Ik kan niet' roept, dan zingen we dat liedje en zowaar lukt het hem dan soms toch
En zo is het toevallig ook nog eens een keer
vrijdag 28 augustus 2009 om 15:28
Nonovrouw, wat goed om te lezen. Wat fijn dat dat bij jou zo goed heeft gewerkt. Moet ik wel de stoute schoenen gaan aantrekken en vragen of hij bij kinderen kan komen spelen. Vind dat zelf best moeilijk (ik ben blijkbaar nog altijd bang voor afwijzing). Tijd om daar eens overheen te komen, hop hop.
En zo is het toevallig ook nog eens een keer
vrijdag 28 augustus 2009 om 16:46
quote:Dejavu schreef op 28 augustus 2009 @ 15:28:
Sarah,
Je schreef dat omdat ik er zelf last van heb, ik mijn zoontje beter zou kunnen helpen. Dat ervaar ik helaas niet zo. Ik heb het redelijk overwonnen (ik heb er nog steeds wat last van, maar heb er een mooi leven omheen weten te bouwen), maar dat heeft heel lang geduurd.
Pas toen ik 'vrij' was, dwz niet meer gedwongen deel uit hoefde te maken van groepen, kon ik die angst loslaten. Na mijn eindexamen durfde ik opeens van alles, en ging ik opeens wel deel uitmaken van groepen (zelf gekozen groepen, en dat is misschien wel het grote verschil).
Maar daarvoor is hij gewoonweg nog te jong. Hij moet naar school, hij zal de komende jaren in klassen zitten, sportteams, noem maar op. En hij mist het inzicht hoe hij daarin functioneert, of beter gezegd niet functioneert. En ik weet het ook niet, want het is mij ook niet gelukt.
Ik denk wel dat het belangrijk is om heel veel zelfvertrouwen bij hem te kweken. Hij heeft nu al aanleg voor een negatief zelfbeeld, merk ik. Hij is snel gefrustreerd, en geeft het op wanneer iets niet direct lukt. 'Ik kan niet' horen we wel erg vaak uit zijn mond komen. Of 'Ik ben te klein', 'Ik ben niet zo sterk'.
Wat trouwens wel grappig is: We kijken nu elke dag naar Kai-Lan, of hoe heet ze. Een tekenfilmserie waarbij je wat woordjes Chinees leert (Ni Hou!), maar ook hoe je met moeilijkheden om moet gaan. Aan het eindje zingen ze altijd een liedje: 'Ik kan het, Ik kan het, Ik weet het zelfs heel goed, Ik kan het, Ik kan het, Ik weet nu het moet'. En dat lijkt hem zowaar te inspireren. Dus als hij iets nieuws moet leren, waarbij hij direct 'Ik kan niet' roept, dan zingen we dat liedje en zowaar lukt het hem dan soms toch
Nouja, je signaleert dingen wél eerder. Stel dat jij zo was geweest als je man, dan had je zijn gedrag nooit zo goed kunnen analyseren. Juist omdat jij, zoals je zegt, ook dat inzicht mist, trek jij nu aan de bel, daarmee help je hem toch?
Zoon hier heeft idd ook van die momenten "kan ik niet" "durf ik niet". Vaak doe ik dan iets voor (mits mogelijk ) of man, of we gaan eerst een keertje samen met hem. Dan ervaart hij dat er niets erg gebeurt en durft ie het zelf ook.
Jongste hier is juist "zelluf doen" en die loopt ook overal op af.
Sarah,
Je schreef dat omdat ik er zelf last van heb, ik mijn zoontje beter zou kunnen helpen. Dat ervaar ik helaas niet zo. Ik heb het redelijk overwonnen (ik heb er nog steeds wat last van, maar heb er een mooi leven omheen weten te bouwen), maar dat heeft heel lang geduurd.
Pas toen ik 'vrij' was, dwz niet meer gedwongen deel uit hoefde te maken van groepen, kon ik die angst loslaten. Na mijn eindexamen durfde ik opeens van alles, en ging ik opeens wel deel uitmaken van groepen (zelf gekozen groepen, en dat is misschien wel het grote verschil).
Maar daarvoor is hij gewoonweg nog te jong. Hij moet naar school, hij zal de komende jaren in klassen zitten, sportteams, noem maar op. En hij mist het inzicht hoe hij daarin functioneert, of beter gezegd niet functioneert. En ik weet het ook niet, want het is mij ook niet gelukt.
Ik denk wel dat het belangrijk is om heel veel zelfvertrouwen bij hem te kweken. Hij heeft nu al aanleg voor een negatief zelfbeeld, merk ik. Hij is snel gefrustreerd, en geeft het op wanneer iets niet direct lukt. 'Ik kan niet' horen we wel erg vaak uit zijn mond komen. Of 'Ik ben te klein', 'Ik ben niet zo sterk'.
Wat trouwens wel grappig is: We kijken nu elke dag naar Kai-Lan, of hoe heet ze. Een tekenfilmserie waarbij je wat woordjes Chinees leert (Ni Hou!), maar ook hoe je met moeilijkheden om moet gaan. Aan het eindje zingen ze altijd een liedje: 'Ik kan het, Ik kan het, Ik weet het zelfs heel goed, Ik kan het, Ik kan het, Ik weet nu het moet'. En dat lijkt hem zowaar te inspireren. Dus als hij iets nieuws moet leren, waarbij hij direct 'Ik kan niet' roept, dan zingen we dat liedje en zowaar lukt het hem dan soms toch
Nouja, je signaleert dingen wél eerder. Stel dat jij zo was geweest als je man, dan had je zijn gedrag nooit zo goed kunnen analyseren. Juist omdat jij, zoals je zegt, ook dat inzicht mist, trek jij nu aan de bel, daarmee help je hem toch?
Zoon hier heeft idd ook van die momenten "kan ik niet" "durf ik niet". Vaak doe ik dan iets voor (mits mogelijk ) of man, of we gaan eerst een keertje samen met hem. Dan ervaart hij dat er niets erg gebeurt en durft ie het zelf ook.
Jongste hier is juist "zelluf doen" en die loopt ook overal op af.
vrijdag 28 augustus 2009 om 16:51
Geen ervaring met speltherapie, maar ik heb me er laatst in verdiept omdat ik overweeg daar met mijn oudste (nu 6) heen te gaan. En ik heb de psycholoog gesproken die dat deed. Het klonk iig laagdrempeliger dan ik dacht, dus niet alleen voor zwaar getraumatiseerde/misbruikte kinderen ect, maar ook voor kinderen die lange tijd niet lekker in hun vel zitten zeg maar.
vrijdag 28 augustus 2009 om 17:11
Dat is waar Sarah Scott, ik zie het wel sneller. Mijn moeder is heel anders dan ik, en heeft me nooit goed begrepen. Wel geprobeerd hoor, maar het was lastig voor haar om goed inzicht hierin te krijgen. Op een gegeven moment dacht ze dat ik misschien autistisch was. Nu ja, bepaalde trekjes vertoon ik misschien wel, maar verder geloof ik dat vrij 'normaal' ben. En mijn zoontje ook. Mijn vader vertoont deze typische karaktertrek trouwens ook, dus het lijkt wel iets erfelijks te zijn.
Ik ben benieuwd Miss Mara naar je ervaringen. Zou je willen laten weten of je er besluit naar toe te gaan? En wat je ervan vindt? Heeft je zoontje van dezelfde dingen last als de mijne? Ik kan me van een topic van je herinneren dat hij ook vrij bang is aangelegd, klopt dat? Of is er iets anders aan de hand?
Ik ben benieuwd Miss Mara naar je ervaringen. Zou je willen laten weten of je er besluit naar toe te gaan? En wat je ervan vindt? Heeft je zoontje van dezelfde dingen last als de mijne? Ik kan me van een topic van je herinneren dat hij ook vrij bang is aangelegd, klopt dat? Of is er iets anders aan de hand?
En zo is het toevallig ook nog eens een keer
vrijdag 28 augustus 2009 om 20:02
Hij heeft wel last van onzekerheid en angsten af en toe ja, faalangst komt vooral op school de kop op steken. Hij zit net een week in groep 3 en het gaat nog niet zo goed. Hij heeft al een paar keer heel hard en lang gehuild in de klas, terwijl de juf zei dat hij op moest houden. Maar hij is sociaal bijzonder vaardig, maakt hij heel makkelijk vrienden, is erg populair, praat vrijuit, maakt veel grapjes etc. Omdat hij zo lekker in zijn vel zit, op school na, twijfel ik dus een beetje of we naar die psych moeten. Maar hij heeft ruim een jaar geleden wel iets traumatisch meegemaakt (bijna verdronken) en omdat dat ook een rol zou kunnen spelen denk ik dat we, als hij eenmaal een beetje gewend is op school en we een duidelijker beeld hebben van zijn problemen in de klas, toch die psych nog eens gaan bellen.
vrijdag 28 augustus 2009 om 20:22
Wat heftig, Miss Mara, die gebeurtenis. Denk je dat die (faal)angst daarmee te maken heeft? Heeft hij sinds dat moment ander, angstiger gedrag vertoond dan voorheen?
En zouden het ook gewenningsproblemen kunnen zijn nu hij net in groep 3 zit? Ik weet niet hoe de overgang is van 2 naar 3, maar vroeger ging je dan van kleuter naar lagere school. Opeens moest je gaan 'presteren', kreeg je echte lessen. Dat is voor een kind dat dingen graag goed wil doen, maar nog te speels is om serieus aan het werk te gaan, misschien wel erg heftig.
Ik ga nu trouwens eens die link over speltherapie bekijken, was er nog niet aan toegekomen.
En zouden het ook gewenningsproblemen kunnen zijn nu hij net in groep 3 zit? Ik weet niet hoe de overgang is van 2 naar 3, maar vroeger ging je dan van kleuter naar lagere school. Opeens moest je gaan 'presteren', kreeg je echte lessen. Dat is voor een kind dat dingen graag goed wil doen, maar nog te speels is om serieus aan het werk te gaan, misschien wel erg heftig.
Ik ga nu trouwens eens die link over speltherapie bekijken, was er nog niet aan toegekomen.
En zo is het toevallig ook nog eens een keer
