Werk & Studie
alle pijlers
Zit er helemaal doorheen...
dinsdag 8 september 2009 om 19:23
Ik weet even totaal niet meer wat ik moet doen. Ik werk nu zo'n 4 jaar bij een overheidsinstantie, na daar eigenlijk per toeval terecht te zijn gekomen, nadat ik in mijn eigen werkveld niet aan het werk kon en eigenlijk ook niet meer wilde. Aanvankelijk vond ik het een prima baantje: ik hoefde er weinig moeite voor te doen, ik kon er lopend naartoe en het betaalde niet slecht. Wel altijd in gedachten gehouden dat het tijdelijk zou zijn, want het is beneden mijn niveau (niet arrogant bedoeld) en lang niet uitdagend en boeiend genoeg om voor lange tijd te kunnen blijven doen. Ook merkte ik vanaf dag 1 dat ik totaal niet in de groep collega's paste (10 vrouwen op 1 kamer), ik begreep hen niet en zij mij niet, althans zo voelde dat.
Maar je weet hoe dat gaat, je raakt gewend aan een plek en ik ben al niet zo'n durfal dus ik bleef zitten. Ik dacht: ik zing het voorlopig wel uit en er komt wel iets anders op mijn pad.
Nu heb ik net 2 weken vakantie gehad en ik heb in mijn vakantie alleen maar aan mijn werk gedacht: straks moet ik weer en ik wil niet en hoe moet dat nou. Ik merkte dat ik supermoe was en in eerste instantie begreep ik niet hoe dat kon. Het is gewoon een 9 tot 5 baan, 36 uur per week, en zo ingewikkeld is het allemaal niet. Maar het feit dat ik totaal niet klik met mijn collega's en ik me af en toe compleet een buitenstaander voel, plus daarbij het feit dat het werk me steeds meer begint tegen te staan, kost kennelijk heel veel energie.
Ik heb helemaal niet genoten van mijn vakantie. Om de haverklap was ik in tranen, ik sliep nauwelijks en als ik sliep, had ik de meest vreselijke nachtmerries, en zelfs op leuke dingen kon ik me nauwelijks verheugen. En nu ik weer terug ben op kantoor is het eigenlijk alleen maar erger geworden. Ik ben vandaag tig keer naar de wc gehold omdat ik de tranen gewoon voelde branden. En waarom? Het klinkt kinderachtig, maar ik voel me daar gewoon zo niet op mijn plek. Ik heb het idee dat ik het zwarte schaap ben: als anderen naar de kapper zijn geweest of nieuwe kleren hebben, worden ze de hemel ingeprezen, maar ik krijg nooit een compliment. Ik heb duidelijk aangegeven niet lekker in mijn vel te zitten, maar niemand die vraagt of het een beetje gaat. Gewoon, collegiaal gedrag, dat ik op mijn beurt naar hen toe wel probeer te tonen. 'Wie goed doet, wie goed ontmoet' is mij geleerd en zo probeer ik ook naar mijn collega's toe te zijn. En ik wil niet een soort behoeftig hondje zijn, dat smeekt om een aai over haar bol, maar kom op, ik zit daar de hele week, ik wil het ook gewoon een beetje gezellig hebben en het idee hebben dat ik erbij hoor.
Ik merk dat ik paniek bij de gedachte dat ik bepaalde werkzaamheden moet doen, waar ik een paar maanden geleden nog mijn schouders voor ophaalde. Ik begin fouten te maken en windt me daar dan vervolgens vreselijk over op, waardoor ik helemaal blokkeer.
Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. Het zijn niet de meest goede tijden om van baan te wisselen en ik moet ook gewoon de hypotheek kunnen blijven betalen. Ik betrapte mezelf erop dat ik vanmiddag dacht: ik hoop dat ik de Mexicaanse griep krijg, kan ik lekker een weekje thuisblijven. Maar dat lost natuurlijk helemaal niets op.
Ik kan op zich goed opschieten met mijn baas maar ik vind het ook weer zowat om huilend op zijn kantoor te gaan zitten, hij vind mij juist altijd zo'n 'stoer wijf'. Dit met mijn collega's bespreken vind ik ook doodeng, want aan de ene kant heb ik ook zoiets van: wat boeit mij het nou of jullie me aardig vinden of niet, ik vind jullie zelf niet eens leuk. Maar aan de andere kant: je brengt zoveel tijd met ze door, ze kunnen je het leven flink zuur maken.
Ik kan het niet meer van me afzetten, ook thuis ben ik hier voortdurend mee bezig, en het lukt me nauwelijks meer te ontspannen. Wie kan me tips geven hoe hiermee om te gaan?
Maar je weet hoe dat gaat, je raakt gewend aan een plek en ik ben al niet zo'n durfal dus ik bleef zitten. Ik dacht: ik zing het voorlopig wel uit en er komt wel iets anders op mijn pad.
Nu heb ik net 2 weken vakantie gehad en ik heb in mijn vakantie alleen maar aan mijn werk gedacht: straks moet ik weer en ik wil niet en hoe moet dat nou. Ik merkte dat ik supermoe was en in eerste instantie begreep ik niet hoe dat kon. Het is gewoon een 9 tot 5 baan, 36 uur per week, en zo ingewikkeld is het allemaal niet. Maar het feit dat ik totaal niet klik met mijn collega's en ik me af en toe compleet een buitenstaander voel, plus daarbij het feit dat het werk me steeds meer begint tegen te staan, kost kennelijk heel veel energie.
Ik heb helemaal niet genoten van mijn vakantie. Om de haverklap was ik in tranen, ik sliep nauwelijks en als ik sliep, had ik de meest vreselijke nachtmerries, en zelfs op leuke dingen kon ik me nauwelijks verheugen. En nu ik weer terug ben op kantoor is het eigenlijk alleen maar erger geworden. Ik ben vandaag tig keer naar de wc gehold omdat ik de tranen gewoon voelde branden. En waarom? Het klinkt kinderachtig, maar ik voel me daar gewoon zo niet op mijn plek. Ik heb het idee dat ik het zwarte schaap ben: als anderen naar de kapper zijn geweest of nieuwe kleren hebben, worden ze de hemel ingeprezen, maar ik krijg nooit een compliment. Ik heb duidelijk aangegeven niet lekker in mijn vel te zitten, maar niemand die vraagt of het een beetje gaat. Gewoon, collegiaal gedrag, dat ik op mijn beurt naar hen toe wel probeer te tonen. 'Wie goed doet, wie goed ontmoet' is mij geleerd en zo probeer ik ook naar mijn collega's toe te zijn. En ik wil niet een soort behoeftig hondje zijn, dat smeekt om een aai over haar bol, maar kom op, ik zit daar de hele week, ik wil het ook gewoon een beetje gezellig hebben en het idee hebben dat ik erbij hoor.
Ik merk dat ik paniek bij de gedachte dat ik bepaalde werkzaamheden moet doen, waar ik een paar maanden geleden nog mijn schouders voor ophaalde. Ik begin fouten te maken en windt me daar dan vervolgens vreselijk over op, waardoor ik helemaal blokkeer.
Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. Het zijn niet de meest goede tijden om van baan te wisselen en ik moet ook gewoon de hypotheek kunnen blijven betalen. Ik betrapte mezelf erop dat ik vanmiddag dacht: ik hoop dat ik de Mexicaanse griep krijg, kan ik lekker een weekje thuisblijven. Maar dat lost natuurlijk helemaal niets op.
Ik kan op zich goed opschieten met mijn baas maar ik vind het ook weer zowat om huilend op zijn kantoor te gaan zitten, hij vind mij juist altijd zo'n 'stoer wijf'. Dit met mijn collega's bespreken vind ik ook doodeng, want aan de ene kant heb ik ook zoiets van: wat boeit mij het nou of jullie me aardig vinden of niet, ik vind jullie zelf niet eens leuk. Maar aan de andere kant: je brengt zoveel tijd met ze door, ze kunnen je het leven flink zuur maken.
Ik kan het niet meer van me afzetten, ook thuis ben ik hier voortdurend mee bezig, en het lukt me nauwelijks meer te ontspannen. Wie kan me tips geven hoe hiermee om te gaan?
dinsdag 8 september 2009 om 19:34
quote:Lily1981 schreef op 08 september 2009 @ 19:33:
Kan dat buiten mijn baas om? Ik heb op dit moment nog geen vast contract, krijg dat wel over een paar weken..Weet niet eens of ik dat wil, maarja, wie slaat in deze tijd nou een vast contract af?Misschien dat de baas wel te horen krijgt dát je gaat maar niet waarom. Dat is geheim en tussen jou en de arts.
Kan dat buiten mijn baas om? Ik heb op dit moment nog geen vast contract, krijg dat wel over een paar weken..Weet niet eens of ik dat wil, maarja, wie slaat in deze tijd nou een vast contract af?Misschien dat de baas wel te horen krijgt dát je gaat maar niet waarom. Dat is geheim en tussen jou en de arts.
dinsdag 8 september 2009 om 19:35
Het is geen schande om een keer huilend bij de leidinggevende te zitten. Een goede leidinggevende zal je ook vertellen dat het verstandiger is om je gevoelens te uiten en het probleem te benoemen, dan om door te werken tot je met een burn-out thuis zit en je adviseren om naar de bedrijfsarts te gaan.
dinsdag 8 september 2009 om 19:37
quote:ColeTurner schreef op 08 september 2009 @ 19:35:
Het is geen schande om een keer huilend bij de leidinggevende te zitten. Een goede leidinggevende zal je ook vertellen dat het verstandiger is om je gevoelens te uiten en het probleem te benoemen, dan om door te werken tot je met een burn-out thuis zit en je adviseren om naar de bedrijfsarts te gaan.Maar misschien niet al te slim om te doen vlak voordat je een vast contract krijgt..
Het is geen schande om een keer huilend bij de leidinggevende te zitten. Een goede leidinggevende zal je ook vertellen dat het verstandiger is om je gevoelens te uiten en het probleem te benoemen, dan om door te werken tot je met een burn-out thuis zit en je adviseren om naar de bedrijfsarts te gaan.Maar misschien niet al te slim om te doen vlak voordat je een vast contract krijgt..
dinsdag 8 september 2009 om 19:38
Bij mijn vorige bericht wist ik nog niet dat TO nog geen vast contract had. Als ik de OP lees, vraag ik me af wat de meerwaarde is van een vast contract bij een bedrijf waar je niet meer wilt werken.
Ik heb ooit een tijdelijk contract een maand uit moeten zitten, omdat het bedrijf niet genoeg werk had. Ik kreeg geen nieuwe projecten meer, maar deed alleen archiefwerkzaamheden als tijdverdrijf. Ik ging met lood in mijn schoenen naar mijn werk. Dat had ik nog nooit meegemaakt en gelukkig heb ik het daarna ook niet meer mee hoeven maken.
Ik heb ooit een tijdelijk contract een maand uit moeten zitten, omdat het bedrijf niet genoeg werk had. Ik kreeg geen nieuwe projecten meer, maar deed alleen archiefwerkzaamheden als tijdverdrijf. Ik ging met lood in mijn schoenen naar mijn werk. Dat had ik nog nooit meegemaakt en gelukkig heb ik het daarna ook niet meer mee hoeven maken.
dinsdag 8 september 2009 om 19:40
quote:ColeTurner schreef op 08 september 2009 @ 19:38:
Bij mijn vorige bericht wist ik nog niet dat TO nog geen vast contract had. Als ik de OP lees, vraag ik me af wat de meerwaarde is van een vast contract bij een bedrijf waar je niet meer wilt werken.zekerheid, vast inkomen...oh ik kan wel een paar dingen bedenken hoor. De vraag is alleen waar ze haar prioriteiten stelt en wat haar gezondheid haar nu toestaat.
Bij mijn vorige bericht wist ik nog niet dat TO nog geen vast contract had. Als ik de OP lees, vraag ik me af wat de meerwaarde is van een vast contract bij een bedrijf waar je niet meer wilt werken.zekerheid, vast inkomen...oh ik kan wel een paar dingen bedenken hoor. De vraag is alleen waar ze haar prioriteiten stelt en wat haar gezondheid haar nu toestaat.
dinsdag 8 september 2009 om 19:44
quote:ColeTurner schreef op 08 september 2009 @ 19:43:
@Zwieber, ik heb net mijn vorige bericht aangevuld. Ik moet er niet aan denken om met tegenzin naar mijn werk te moeten gaan, vreselijk. Je zou er toch ziek van worden.Soms heb je weinig keus. Met tegenzin naar het werk laten zitten of de huur betalen laten zitten wordt toch vaak gewoon de huur betalen...
@Zwieber, ik heb net mijn vorige bericht aangevuld. Ik moet er niet aan denken om met tegenzin naar mijn werk te moeten gaan, vreselijk. Je zou er toch ziek van worden.Soms heb je weinig keus. Met tegenzin naar het werk laten zitten of de huur betalen laten zitten wordt toch vaak gewoon de huur betalen...
dinsdag 8 september 2009 om 19:48
Jeetje Lily wat een vervelende situatie (nog zwak uitgedrukt). Heb je verhaal wel een paar keer nagelezen. In een bepaald opzicht herken ik je verhaal. Niet van mijzelf, maar wel van een ex collega'tje van mij. Dit verhaal speelde een aantal jaren geleden. Zij zat met nog 3 andere meiden op een kamer (ik een kamer ernaast). Hoorde vaak gekibbel (en erger) en naderhand vaak ook bezoekjes naar het toilet. Toen ik haar op een keer achterna liep en mn arm om haar heen sloeg om haar te troosten brak ze.
Ik vind het verschrikkelijk dat je directe collega's je zo apart zetten van de groep. Ze mogen zich schamen echt waar, maar ja.. de vraag die jij stelt is... wat moet ik ermee.
Dat je je gehele vakantie bezig bent geweest met je werk is natuurlijk absoluut niet goed. Ik vraag me af of je er met iemand over kan praten zoals een partner, ouders of goede vriend/vriendin. Je moet het in ieder geval echt niet opkroppen.
Heb je een beetje een goede band met je leidinggevende? Zie je het zitten om met hem/haar te praten of eventueel met een bedrijfsarts? Het is namelijk makkelijk gezegd, maar je moet het ook maar aandurven. Zo doorgaan is geen optie.
Misschien is het verstandig alvast verder te kijken naar een andere baan. Al heb je de tijd niet mee. Ondanks dat je het solliciteren e.d. misschien moeilijk vind. Denk maar aan hoe je je nu voelt. Dat moet neem ik aan genoeg motivatie genoeg zijn.
Laat even weten hoe het je op het moment vergaat en blijf erover praten... desnoods middels berichten op dit forum.
Ik vind het verschrikkelijk dat je directe collega's je zo apart zetten van de groep. Ze mogen zich schamen echt waar, maar ja.. de vraag die jij stelt is... wat moet ik ermee.
Dat je je gehele vakantie bezig bent geweest met je werk is natuurlijk absoluut niet goed. Ik vraag me af of je er met iemand over kan praten zoals een partner, ouders of goede vriend/vriendin. Je moet het in ieder geval echt niet opkroppen.
Heb je een beetje een goede band met je leidinggevende? Zie je het zitten om met hem/haar te praten of eventueel met een bedrijfsarts? Het is namelijk makkelijk gezegd, maar je moet het ook maar aandurven. Zo doorgaan is geen optie.
Misschien is het verstandig alvast verder te kijken naar een andere baan. Al heb je de tijd niet mee. Ondanks dat je het solliciteren e.d. misschien moeilijk vind. Denk maar aan hoe je je nu voelt. Dat moet neem ik aan genoeg motivatie genoeg zijn.
Laat even weten hoe het je op het moment vergaat en blijf erover praten... desnoods middels berichten op dit forum.
dinsdag 8 september 2009 om 19:56
Dankjewel voor jullie berichtjes, dat helpt enorm. Ik heb gelukkig een hele lieve vriend en vriendinnen die mijn geklaag willen aanhoren, maar soms weten die ook niet meer wat ze ervan moeten maken. Begrijpelijk natuurlijk.
Tja, waarom zou ik daar willen blijven, goede vraag. Op dit moment zeg ik: zekerheid, dan weet ik in ieder geval dat ik de rekeningen kan betalen. Maar ik merk wel dat ik steeds meer zoiets krijg van: alles is beter dan dit doodongelukkige gevoel, en die onbeheersbare paniek die zich af en toe meester van me maakt.
Tja, waarom zou ik daar willen blijven, goede vraag. Op dit moment zeg ik: zekerheid, dan weet ik in ieder geval dat ik de rekeningen kan betalen. Maar ik merk wel dat ik steeds meer zoiets krijg van: alles is beter dan dit doodongelukkige gevoel, en die onbeheersbare paniek die zich af en toe meester van me maakt.
dinsdag 8 september 2009 om 20:08
Kijk Lily.. .ik weet niet hoe je financiele situatie in elkaar steekt. Bedenk wel dat opzeggen ervoor zorgt dat je geen baan en dus ook geen geld meer hebt (dat eerste zal heerlijk voelen, maar geen geld is een stuk minder fijn). En waarschijnlijk heb je niet zo maar weer een nieuwe baan (gok ik).
Wat vinden de mensen in je omgeving wat je moet doen? Niet dat je die keuze moet maken, maar uit nieuwsgierigheid. Ieder neemt het toch weer anders op he.
En wat ik nu ga zeggen mag ik natuurlijk niet zeggen, maar.... ziek melden? Je kan er ook zo beroerd van worden dat je er zelfs aan onder door kan gaan dus...
Wat vinden de mensen in je omgeving wat je moet doen? Niet dat je die keuze moet maken, maar uit nieuwsgierigheid. Ieder neemt het toch weer anders op he.
En wat ik nu ga zeggen mag ik natuurlijk niet zeggen, maar.... ziek melden? Je kan er ook zo beroerd van worden dat je er zelfs aan onder door kan gaan dus...
dinsdag 8 september 2009 om 20:10
quote:Loesathome schreef op 08 september 2009 @ 20:08:
Kijk Lily.. .ik weet niet hoe je financiele situatie in elkaar steekt. Bedenk wel dat opzeggen ervoor zorgt dat je geen baan en dus ook geen geld meer hebt (dat eerste zal heerlijk voelen, maar geen geld is een stuk minder fijn). En waarschijnlijk heb je niet zo maar weer een nieuwe baan (gok ik).
Wat vinden de mensen in je omgeving wat je moet doen? Niet dat je die keuze moet maken, maar uit nieuwsgierigheid. Ieder neemt het toch weer anders op he.
En wat ik nu ga zeggen mag ik natuurlijk niet zeggen, maar.... ziek melden? Je kan er ook zo beroerd van worden dat je er zelfs aan onder door kan gaan dus...Waarom zou je dat niet mogen zeggen? Als het zo erg is, dat ze het mentaal niet meer aankan dan is ziekmelden een optie. Maar beter is het voor te zijn en een preventief gesprek met de arts te hebben, alhoewel ik denk dat het in dit geval eerder een kwestie gaat zijn van schadebeperking dan van voorkomen.
Kijk Lily.. .ik weet niet hoe je financiele situatie in elkaar steekt. Bedenk wel dat opzeggen ervoor zorgt dat je geen baan en dus ook geen geld meer hebt (dat eerste zal heerlijk voelen, maar geen geld is een stuk minder fijn). En waarschijnlijk heb je niet zo maar weer een nieuwe baan (gok ik).
Wat vinden de mensen in je omgeving wat je moet doen? Niet dat je die keuze moet maken, maar uit nieuwsgierigheid. Ieder neemt het toch weer anders op he.
En wat ik nu ga zeggen mag ik natuurlijk niet zeggen, maar.... ziek melden? Je kan er ook zo beroerd van worden dat je er zelfs aan onder door kan gaan dus...Waarom zou je dat niet mogen zeggen? Als het zo erg is, dat ze het mentaal niet meer aankan dan is ziekmelden een optie. Maar beter is het voor te zijn en een preventief gesprek met de arts te hebben, alhoewel ik denk dat het in dit geval eerder een kwestie gaat zijn van schadebeperking dan van voorkomen.
dinsdag 8 september 2009 om 20:19
dinsdag 8 september 2009 om 20:19
Zoals jij het beschrijft, lijkt het wel of jouw carriere iets is dat jou is overkomen. Je bent erin gerold en je bent blijven hangen, terwijl je eigenlijk weet dat je het werk niet leuk vindt. Vroeg of laat breekt dat op en dat is nu bij jou het geval. En nu voel jij je gevangen in de situatie waarin je verkeerd.
De enige manier om hier iets aan te doen, is door zelf de regie over je eigen carriere weer in handen te nemen. Dit nog jaren zo door laten gaan, daar wordt je echt niet gelukkiger van. En natuurlijk is financiele zekerheid belangrijk, maar zekerheid heb je nooit. Als er morgen gereorganiseerd wordt, dan ben je ook misschien je baan wel kwijt.
Maak gebruik van de gunstige positie waarin je nu verkeerd (je hebt werk en dat betekent dat je niet elk willekeurig ander baantje aan hoeft te nemen wat voorbij komt) en zet voor jezelf op een rijtje wat jij kan en wil voor de toekomst. Hoe kun je dat bereiken? Surf op het internet naar leuke banen en ga solliciteren. Wat heb je te verliezen?
Ik denk dat het je alleen al heel erg goed zou doen door hiermee aan de slag te gaan. Door weer het gevoel te krijgen dat jij zelf de baas bent over jouw carriere. Dat je keuzes mag en kunt maken. Alleen al dat gevoel van vrijheid zal de druk van je huidige baan waarschijnlijk al een stuk verlichten. En dan is het alleen nog een kwestie van tijd (en goed zoeken) voor je die geweldige baan tegenkomt en in de wacht sleept.
De enige manier om hier iets aan te doen, is door zelf de regie over je eigen carriere weer in handen te nemen. Dit nog jaren zo door laten gaan, daar wordt je echt niet gelukkiger van. En natuurlijk is financiele zekerheid belangrijk, maar zekerheid heb je nooit. Als er morgen gereorganiseerd wordt, dan ben je ook misschien je baan wel kwijt.
Maak gebruik van de gunstige positie waarin je nu verkeerd (je hebt werk en dat betekent dat je niet elk willekeurig ander baantje aan hoeft te nemen wat voorbij komt) en zet voor jezelf op een rijtje wat jij kan en wil voor de toekomst. Hoe kun je dat bereiken? Surf op het internet naar leuke banen en ga solliciteren. Wat heb je te verliezen?
Ik denk dat het je alleen al heel erg goed zou doen door hiermee aan de slag te gaan. Door weer het gevoel te krijgen dat jij zelf de baas bent over jouw carriere. Dat je keuzes mag en kunt maken. Alleen al dat gevoel van vrijheid zal de druk van je huidige baan waarschijnlijk al een stuk verlichten. En dan is het alleen nog een kwestie van tijd (en goed zoeken) voor je die geweldige baan tegenkomt en in de wacht sleept.
dinsdag 8 september 2009 om 20:23
In mijn optiek is het duidelijk een geval van: ze moeten me niet. Ik ben zo anders dan zij, ik pas er gewoon niet tussen, hoe ik ook mijn best doe. Ik kom uit de journalistiek en werk nu bij een lokale overheid. Misschien is er ook niet eens kwade opzet in het spel hoor, gedragen ze zich zo en beseffen ze het niet eens. En ik vond altijd dat ik er boven moest staan, me er niets van aan moest trekken, maar daar zit kennelijk een taks aan..
dinsdag 8 september 2009 om 20:26
In plaats van bedrijfsarts zou je ook kunnen kijken of er bedrijfsmaatschappelijk werk is. Die spelen een rol als het gaat om niet lekker in je vel zitten etc en kunnen je daar ook bij begeleiden. Een bedrijfsarts kan in een later stadium altijd nog.
Ik zou trouwens wel zorgen dat je vast contract krijgt, dat geeft toch meer zekerheid, ook als je bijvoorbeeld een omscholing of bijvoorbeeld begeleiding bij het zoeken van ander werk wilt hebben. Dan heb je bij een vast contract meer rechten.
Ik zou trouwens wel zorgen dat je vast contract krijgt, dat geeft toch meer zekerheid, ook als je bijvoorbeeld een omscholing of bijvoorbeeld begeleiding bij het zoeken van ander werk wilt hebben. Dan heb je bij een vast contract meer rechten.
dinsdag 8 september 2009 om 20:35
Heel vervelend, jouw situatie. Herkenbaar ook. Uiteindelijk heb ik eieren voor m'n geld gekozen: ben op zoek gegaan naar een baan die wel leek te voldoen aan mijn verwachtingen en binnen een half jaar was ik vertrokken. Mentaal flink ingedeukt maar dankzij m'n nieuwe lieve collega's stukje bij beetje aan vertrouwen teruggewonnen. Op het moment dat het niet meer werkt en niet het gevoel hebt dat praten wat oplost, kun je wat mij betreft beter voor jezelf kiezen. Mensen verander je niet, je kunt alleen jezelf veranderen en een situatie voor jezelf creëeren waarin jij je goed voelt.
Ik vraag me overigens wel af hoe het kan dat je schrijft dat het een functie betreft die onder je niveau is (snap best dat je het zo schrijft, had ik bij m'n vorige baan ook), dat je de functie al vier jaar op je sloffen aankunt maar dat je na die vier jaar nog geen vast contract hebt. Ik bedoel het niet zo bot als dat ik het er nu neer zit maar dan vraag ik me wel af of er niet misschien ook andere factoren zijn die meespelen in jouw verhaal. Gezien de wijze waarop jij schrijft over jouw functie, had ik op z'n minst verwacht dat je een contract voor onbepaalde tijd zou hebben.
Ik vraag me overigens wel af hoe het kan dat je schrijft dat het een functie betreft die onder je niveau is (snap best dat je het zo schrijft, had ik bij m'n vorige baan ook), dat je de functie al vier jaar op je sloffen aankunt maar dat je na die vier jaar nog geen vast contract hebt. Ik bedoel het niet zo bot als dat ik het er nu neer zit maar dan vraag ik me wel af of er niet misschien ook andere factoren zijn die meespelen in jouw verhaal. Gezien de wijze waarop jij schrijft over jouw functie, had ik op z'n minst verwacht dat je een contract voor onbepaalde tijd zou hebben.
dinsdag 8 september 2009 om 20:38
quote:Lily1981 schreef op 08 september 2009 @ 20:23:
In mijn optiek is het duidelijk een geval van: ze moeten me niet. Ik ben zo anders dan zij, ik pas er gewoon niet tussen, hoe ik ook mijn best doe. Ik kom uit de journalistiek en werk nu bij een lokale overheid. Misschien is er ook niet eens kwade opzet in het spel hoor, gedragen ze zich zo en beseffen ze het niet eens. En ik vond altijd dat ik er boven moest staan, me er niets van aan moest trekken, maar daar zit kennelijk een taks aan..Lily, heb je hier in die 4 jaar dan nooit een gesprek over gevoerd? Als jij je afvraagt of zij beseffen welk effect hun gedrag op jou heeft, dan is het wellicht een idee om daar eens een balletje over op te gooien.
In mijn optiek is het duidelijk een geval van: ze moeten me niet. Ik ben zo anders dan zij, ik pas er gewoon niet tussen, hoe ik ook mijn best doe. Ik kom uit de journalistiek en werk nu bij een lokale overheid. Misschien is er ook niet eens kwade opzet in het spel hoor, gedragen ze zich zo en beseffen ze het niet eens. En ik vond altijd dat ik er boven moest staan, me er niets van aan moest trekken, maar daar zit kennelijk een taks aan..Lily, heb je hier in die 4 jaar dan nooit een gesprek over gevoerd? Als jij je afvraagt of zij beseffen welk effect hun gedrag op jou heeft, dan is het wellicht een idee om daar eens een balletje over op te gooien.
