Werk & Studie
alle pijlers
Zit er helemaal doorheen...
dinsdag 8 september 2009 om 19:23
Ik weet even totaal niet meer wat ik moet doen. Ik werk nu zo'n 4 jaar bij een overheidsinstantie, na daar eigenlijk per toeval terecht te zijn gekomen, nadat ik in mijn eigen werkveld niet aan het werk kon en eigenlijk ook niet meer wilde. Aanvankelijk vond ik het een prima baantje: ik hoefde er weinig moeite voor te doen, ik kon er lopend naartoe en het betaalde niet slecht. Wel altijd in gedachten gehouden dat het tijdelijk zou zijn, want het is beneden mijn niveau (niet arrogant bedoeld) en lang niet uitdagend en boeiend genoeg om voor lange tijd te kunnen blijven doen. Ook merkte ik vanaf dag 1 dat ik totaal niet in de groep collega's paste (10 vrouwen op 1 kamer), ik begreep hen niet en zij mij niet, althans zo voelde dat.
Maar je weet hoe dat gaat, je raakt gewend aan een plek en ik ben al niet zo'n durfal dus ik bleef zitten. Ik dacht: ik zing het voorlopig wel uit en er komt wel iets anders op mijn pad.
Nu heb ik net 2 weken vakantie gehad en ik heb in mijn vakantie alleen maar aan mijn werk gedacht: straks moet ik weer en ik wil niet en hoe moet dat nou. Ik merkte dat ik supermoe was en in eerste instantie begreep ik niet hoe dat kon. Het is gewoon een 9 tot 5 baan, 36 uur per week, en zo ingewikkeld is het allemaal niet. Maar het feit dat ik totaal niet klik met mijn collega's en ik me af en toe compleet een buitenstaander voel, plus daarbij het feit dat het werk me steeds meer begint tegen te staan, kost kennelijk heel veel energie.
Ik heb helemaal niet genoten van mijn vakantie. Om de haverklap was ik in tranen, ik sliep nauwelijks en als ik sliep, had ik de meest vreselijke nachtmerries, en zelfs op leuke dingen kon ik me nauwelijks verheugen. En nu ik weer terug ben op kantoor is het eigenlijk alleen maar erger geworden. Ik ben vandaag tig keer naar de wc gehold omdat ik de tranen gewoon voelde branden. En waarom? Het klinkt kinderachtig, maar ik voel me daar gewoon zo niet op mijn plek. Ik heb het idee dat ik het zwarte schaap ben: als anderen naar de kapper zijn geweest of nieuwe kleren hebben, worden ze de hemel ingeprezen, maar ik krijg nooit een compliment. Ik heb duidelijk aangegeven niet lekker in mijn vel te zitten, maar niemand die vraagt of het een beetje gaat. Gewoon, collegiaal gedrag, dat ik op mijn beurt naar hen toe wel probeer te tonen. 'Wie goed doet, wie goed ontmoet' is mij geleerd en zo probeer ik ook naar mijn collega's toe te zijn. En ik wil niet een soort behoeftig hondje zijn, dat smeekt om een aai over haar bol, maar kom op, ik zit daar de hele week, ik wil het ook gewoon een beetje gezellig hebben en het idee hebben dat ik erbij hoor.
Ik merk dat ik paniek bij de gedachte dat ik bepaalde werkzaamheden moet doen, waar ik een paar maanden geleden nog mijn schouders voor ophaalde. Ik begin fouten te maken en windt me daar dan vervolgens vreselijk over op, waardoor ik helemaal blokkeer.
Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. Het zijn niet de meest goede tijden om van baan te wisselen en ik moet ook gewoon de hypotheek kunnen blijven betalen. Ik betrapte mezelf erop dat ik vanmiddag dacht: ik hoop dat ik de Mexicaanse griep krijg, kan ik lekker een weekje thuisblijven. Maar dat lost natuurlijk helemaal niets op.
Ik kan op zich goed opschieten met mijn baas maar ik vind het ook weer zowat om huilend op zijn kantoor te gaan zitten, hij vind mij juist altijd zo'n 'stoer wijf'. Dit met mijn collega's bespreken vind ik ook doodeng, want aan de ene kant heb ik ook zoiets van: wat boeit mij het nou of jullie me aardig vinden of niet, ik vind jullie zelf niet eens leuk. Maar aan de andere kant: je brengt zoveel tijd met ze door, ze kunnen je het leven flink zuur maken.
Ik kan het niet meer van me afzetten, ook thuis ben ik hier voortdurend mee bezig, en het lukt me nauwelijks meer te ontspannen. Wie kan me tips geven hoe hiermee om te gaan?
Maar je weet hoe dat gaat, je raakt gewend aan een plek en ik ben al niet zo'n durfal dus ik bleef zitten. Ik dacht: ik zing het voorlopig wel uit en er komt wel iets anders op mijn pad.
Nu heb ik net 2 weken vakantie gehad en ik heb in mijn vakantie alleen maar aan mijn werk gedacht: straks moet ik weer en ik wil niet en hoe moet dat nou. Ik merkte dat ik supermoe was en in eerste instantie begreep ik niet hoe dat kon. Het is gewoon een 9 tot 5 baan, 36 uur per week, en zo ingewikkeld is het allemaal niet. Maar het feit dat ik totaal niet klik met mijn collega's en ik me af en toe compleet een buitenstaander voel, plus daarbij het feit dat het werk me steeds meer begint tegen te staan, kost kennelijk heel veel energie.
Ik heb helemaal niet genoten van mijn vakantie. Om de haverklap was ik in tranen, ik sliep nauwelijks en als ik sliep, had ik de meest vreselijke nachtmerries, en zelfs op leuke dingen kon ik me nauwelijks verheugen. En nu ik weer terug ben op kantoor is het eigenlijk alleen maar erger geworden. Ik ben vandaag tig keer naar de wc gehold omdat ik de tranen gewoon voelde branden. En waarom? Het klinkt kinderachtig, maar ik voel me daar gewoon zo niet op mijn plek. Ik heb het idee dat ik het zwarte schaap ben: als anderen naar de kapper zijn geweest of nieuwe kleren hebben, worden ze de hemel ingeprezen, maar ik krijg nooit een compliment. Ik heb duidelijk aangegeven niet lekker in mijn vel te zitten, maar niemand die vraagt of het een beetje gaat. Gewoon, collegiaal gedrag, dat ik op mijn beurt naar hen toe wel probeer te tonen. 'Wie goed doet, wie goed ontmoet' is mij geleerd en zo probeer ik ook naar mijn collega's toe te zijn. En ik wil niet een soort behoeftig hondje zijn, dat smeekt om een aai over haar bol, maar kom op, ik zit daar de hele week, ik wil het ook gewoon een beetje gezellig hebben en het idee hebben dat ik erbij hoor.
Ik merk dat ik paniek bij de gedachte dat ik bepaalde werkzaamheden moet doen, waar ik een paar maanden geleden nog mijn schouders voor ophaalde. Ik begin fouten te maken en windt me daar dan vervolgens vreselijk over op, waardoor ik helemaal blokkeer.
Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. Het zijn niet de meest goede tijden om van baan te wisselen en ik moet ook gewoon de hypotheek kunnen blijven betalen. Ik betrapte mezelf erop dat ik vanmiddag dacht: ik hoop dat ik de Mexicaanse griep krijg, kan ik lekker een weekje thuisblijven. Maar dat lost natuurlijk helemaal niets op.
Ik kan op zich goed opschieten met mijn baas maar ik vind het ook weer zowat om huilend op zijn kantoor te gaan zitten, hij vind mij juist altijd zo'n 'stoer wijf'. Dit met mijn collega's bespreken vind ik ook doodeng, want aan de ene kant heb ik ook zoiets van: wat boeit mij het nou of jullie me aardig vinden of niet, ik vind jullie zelf niet eens leuk. Maar aan de andere kant: je brengt zoveel tijd met ze door, ze kunnen je het leven flink zuur maken.
Ik kan het niet meer van me afzetten, ook thuis ben ik hier voortdurend mee bezig, en het lukt me nauwelijks meer te ontspannen. Wie kan me tips geven hoe hiermee om te gaan?
dinsdag 8 september 2009 om 20:55
quote:Loesathome schreef op 08 september 2009 @ 20:19:
Nou zwiebel, ik vind het vaak niet de meest sjieke oplossing om je ziek te melden. Een gesprek met je leidinggevende is in de basis natuurlijk veel beter.
Maar ik vraag me inderdaad ook af of het uiteindelijk goed komt.
Als het de groep is tegen 1...Je leidinggevende kan het vaak niet oplossen, dit soort dingen liggen in jezelf.
Nou zwiebel, ik vind het vaak niet de meest sjieke oplossing om je ziek te melden. Een gesprek met je leidinggevende is in de basis natuurlijk veel beter.
Maar ik vraag me inderdaad ook af of het uiteindelijk goed komt.
Als het de groep is tegen 1...Je leidinggevende kan het vaak niet oplossen, dit soort dingen liggen in jezelf.
dinsdag 8 september 2009 om 21:03
Lily, ik herken alles uit je OP. Ik zat vorig jaar rond deze periode in jouw situatie.
Ik werk nog steeds bij hetzelfde bedrijf, gelukkig met iets meer plezier dan vorig jaar maar daar zitten een burn-out of hoe je het noemen wil, veel vermoeidheid en mentaal uitgeput zijn.
Meld je een week ziek, ookal heb je je been niet gebroken of heb je geen koorts; je bent niet in orde en waarschijnlijk uitgeput.
Maak in die week een afspraak met je huisarts, het zou kunnen dat je wordt doorverwezen naar een psycholoog of een coach.
Rust uit in die week en zorg goed voor jezelf, en bespreek na die week met je leidinggevende wat je wilt: vertel je alles of vertel je dat je vanwege prive redenen een aantal keren onder werktijd een uurtje afwezig zal zijn.
Je kan misschien niet zo 1,2,3 van baan wisselen maar je kan wel voor jezelf zorgen en proberen het beste van de situatie te maken.
Ik werk nog steeds bij hetzelfde bedrijf, gelukkig met iets meer plezier dan vorig jaar maar daar zitten een burn-out of hoe je het noemen wil, veel vermoeidheid en mentaal uitgeput zijn.
Meld je een week ziek, ookal heb je je been niet gebroken of heb je geen koorts; je bent niet in orde en waarschijnlijk uitgeput.
Maak in die week een afspraak met je huisarts, het zou kunnen dat je wordt doorverwezen naar een psycholoog of een coach.
Rust uit in die week en zorg goed voor jezelf, en bespreek na die week met je leidinggevende wat je wilt: vertel je alles of vertel je dat je vanwege prive redenen een aantal keren onder werktijd een uurtje afwezig zal zijn.
Je kan misschien niet zo 1,2,3 van baan wisselen maar je kan wel voor jezelf zorgen en proberen het beste van de situatie te maken.
dinsdag 8 september 2009 om 21:05
quote:Zwieber schreef op 08 september 2009 @ 20:55:
[...]
Je leidinggevende kan het vaak niet oplossen, dit soort dingen liggen in jezelf.Zwieber heeft helemaal gelijk, en misschien kan jij het ook niet zomaar in 1x oplossen. Maar je kan wel leren, met professionele steuntjes in de rug, om er beter mee om te gaan en met de waarschijnlijk vaste denkpartronen die je nu hebt. (tenminste dat was tenminste mijn ervaring, ik had het idee dat mijn hoofd helemaal vol en vast zat).
[...]
Je leidinggevende kan het vaak niet oplossen, dit soort dingen liggen in jezelf.Zwieber heeft helemaal gelijk, en misschien kan jij het ook niet zomaar in 1x oplossen. Maar je kan wel leren, met professionele steuntjes in de rug, om er beter mee om te gaan en met de waarschijnlijk vaste denkpartronen die je nu hebt. (tenminste dat was tenminste mijn ervaring, ik had het idee dat mijn hoofd helemaal vol en vast zat).
woensdag 9 september 2009 om 07:40
Dat ik hier nog geen vast contract gekregen heb, heeft te maken met allerlei bedrijfstechnische redenen, ik van van een uitzend- naar een detacheringscontract gegaan. Het strekt een beetje ver om alles hier neer te zetten (ook vw herkenbaarheid) maar daar is verder niets raars mee aan de hand. Ik heb altijd goede beoordelingen gekregen.
Ik vind het zelf ook zo raar: eerder voelde ik me ook wel de vreemde eend in de bijt maar ik kon ermee omgaan. Nu is het gewoon helemaal ontploft lijkt het wel. En praten met mijn collega´s zie ik totaal niet zitten, ik weet bijna zeker dat dat niets uithaalt. Ze hebben een eigen clubje (waarin ze overigens ook weer over elkaar lullen, dus ze zijn wel consequent) en op de een of andere manier pas ik daar niet in.
Er zijn mogelijkheden om binnen het bedrijf naar een ander team te gaan, maar geen concrete kansen op dit moment. Dat is dus ook altijd mijn motivatie om te blijven: zie dat vaste contract te krijgen, en verkas dan. Maar het blijft maar duren, en ik weet niet hoe lang ik het nog volhou.
Ik vind het zelf ook zo raar: eerder voelde ik me ook wel de vreemde eend in de bijt maar ik kon ermee omgaan. Nu is het gewoon helemaal ontploft lijkt het wel. En praten met mijn collega´s zie ik totaal niet zitten, ik weet bijna zeker dat dat niets uithaalt. Ze hebben een eigen clubje (waarin ze overigens ook weer over elkaar lullen, dus ze zijn wel consequent) en op de een of andere manier pas ik daar niet in.
Er zijn mogelijkheden om binnen het bedrijf naar een ander team te gaan, maar geen concrete kansen op dit moment. Dat is dus ook altijd mijn motivatie om te blijven: zie dat vaste contract te krijgen, en verkas dan. Maar het blijft maar duren, en ik weet niet hoe lang ik het nog volhou.
woensdag 9 september 2009 om 08:07
Wat ontzettend rot, Emily. Weet je ongeveer hoe lang het nog gaat duren voor je een vast contract krijgt?
Als dit niet al te lang gaat duren dan zou ik daar op wachten en daarna met een bedrijfsmaatschappelijkwerker/bedrijfsarts/leidinggevende gaan praten. Gooi alles eruit en vraag of er mogelijkheden zijn op een andere afdeling. Misschien lijkt het nu alsof daar geen mogelijkheden zijn op dit moment maar wie weet wat er allemaal mogelijk is als je dit bespreekt met de personen die hier over gaan of invloed op hebben.
En wil je terug de journalistiek in? Ondertussen lekker verder blijven zoeken, meid.
Ik hoop dat je het nog een tijdje uit kunt zingen. Zo niet dan voorspel ik dat je binnenkort thuis komt te zitten met een burnout. Niet vervelend bedoeld overigens maar nog maanden zo doorgaan, dat houdt geen mens vol.
Succes meid!
Als dit niet al te lang gaat duren dan zou ik daar op wachten en daarna met een bedrijfsmaatschappelijkwerker/bedrijfsarts/leidinggevende gaan praten. Gooi alles eruit en vraag of er mogelijkheden zijn op een andere afdeling. Misschien lijkt het nu alsof daar geen mogelijkheden zijn op dit moment maar wie weet wat er allemaal mogelijk is als je dit bespreekt met de personen die hier over gaan of invloed op hebben.
En wil je terug de journalistiek in? Ondertussen lekker verder blijven zoeken, meid.
Ik hoop dat je het nog een tijdje uit kunt zingen. Zo niet dan voorspel ik dat je binnenkort thuis komt te zitten met een burnout. Niet vervelend bedoeld overigens maar nog maanden zo doorgaan, dat houdt geen mens vol.
Succes meid!
woensdag 9 september 2009 om 08:12
Maar Emily, heb je gelezen wat Wuiles schreef? Jij bent verantwoordelijk voor jouw baan, jouw carrière. Als jij nu merkt dat je werk ten koste gaat van je gezondheid, zal je actie moeten ondernemen. Dus of de situatie proberen te verbeteren ( gesprek leidinggevende, collega's, vertrouwenspersoon), of een andere baan zoeken!Als je niets onderneemt zit je straks ziek thuis, kun je dat vaste contract ook wel vergeten. Misschien heb ik het gemist, maar ben je aan het solliciteren? Zo nee, is dat niet de oplossing dan.
woensdag 9 september 2009 om 08:32
Ik ben ook aan het solliciteren, vooral op het gebied van de journalistie, maar dat is niet bepaald de makkelijkste sector om binnen te komen, zeker nu niet. Ik merk dat ik blokkeer, normaal ben ik iemand die vrij daadkrachtig handelt, maar nu hoeft iemand maar boe te roepen of ik ben in tranen. Ik vind het heel erg moeilijk om dit toe te geven, ik voel me een aansteller. Zit het niet allemaal in mijn hoofd, ben ik te fijngevoelig, dat soort dingen spelen door mijn hoofd. Ik vind het ontzettend moeilijk om die stap te nemen om dit te bespreken met mijn leidinggevende of iemand anders van mijn werk.
woensdag 9 september 2009 om 10:10
ik zou toch met de bedrijfsarts en je leidinggevende gaan praten. Als je bij je leidinggevende niet wil vertellen hoe je je voelt, kan je misschien wel aangeven dat je een andere uitdaging binnen de organisatie wil. Misschien zijn er binnen de organisatie andere kansen waar je op dit moment niets van weet.
Werk is belangrijk, je moet je rekeningen betalen uiteindelijk. Uit werk haal je ook een stuk erkenning, waardering. En als je nu al 4 jaar in een baan zit waar je het niet naar je zin hebt, moet je je eens gaan afvragen of het geen tijd wordt er iets aan te gaan doen. (bedoel ik niet zo hard als dat het klinkt) Het is het niet waard om ziek te worden van je werk. (of je collega's)
Het is ook ontzettend moeilijk om een stap te gaan nemen. Maar je hebt 2 keuzes, of je gaat door en je blijft diep ongelukkig met uiteindelijk een burn out. Of je probeert er iets aan te doen.
Werk is belangrijk, je moet je rekeningen betalen uiteindelijk. Uit werk haal je ook een stuk erkenning, waardering. En als je nu al 4 jaar in een baan zit waar je het niet naar je zin hebt, moet je je eens gaan afvragen of het geen tijd wordt er iets aan te gaan doen. (bedoel ik niet zo hard als dat het klinkt) Het is het niet waard om ziek te worden van je werk. (of je collega's)
Het is ook ontzettend moeilijk om een stap te gaan nemen. Maar je hebt 2 keuzes, of je gaat door en je blijft diep ongelukkig met uiteindelijk een burn out. Of je probeert er iets aan te doen.
woensdag 9 september 2009 om 13:19
quote:Emily81 schreef op 09 september 2009 @ 11:38:
Ik voel me ook zo´n oplichter: ik krijg een vast contract en ik geef aan dat ik weg wil. Maar ik weet ook niet waarom dit nu opeens gebeurt, ik weet alleen dat ik me zo ongelukkig voel dat ik nu het liefst huilend weg zou rennen.
Ik heb een vermoeden, je hebt vakantie gehad en voldoende rust om stil te staan bij dit probleem. En hierbij komen ook allerlei emoties los.
Journalistiek is de laatste jaren geen makkelijke sector. Is het iets om communicatiemedewerker te worden bij een andere overheid of organisatie? (Ik neem aan dat je nu ook al iets in die richting doet voor je huidige opdrachtgever?)
Ik voel me ook zo´n oplichter: ik krijg een vast contract en ik geef aan dat ik weg wil. Maar ik weet ook niet waarom dit nu opeens gebeurt, ik weet alleen dat ik me zo ongelukkig voel dat ik nu het liefst huilend weg zou rennen.
Ik heb een vermoeden, je hebt vakantie gehad en voldoende rust om stil te staan bij dit probleem. En hierbij komen ook allerlei emoties los.
Journalistiek is de laatste jaren geen makkelijke sector. Is het iets om communicatiemedewerker te worden bij een andere overheid of organisatie? (Ik neem aan dat je nu ook al iets in die richting doet voor je huidige opdrachtgever?)
woensdag 9 september 2009 om 17:50
quote:ColeTurner schreef op 09 september 2009 @ 13:19:
[...]
Ik heb een vermoeden, je hebt vakantie gehad en voldoende rust om stil te staan bij dit probleem. En hierbij komen ook allerlei emoties los.
Mee eens. En daarnaast komt nu ook het vaste contract dichterbij. Het zou best kunnen dat dit voor jou als een zwaardere last wordt gevoeld.
[...]
Ik heb een vermoeden, je hebt vakantie gehad en voldoende rust om stil te staan bij dit probleem. En hierbij komen ook allerlei emoties los.
Mee eens. En daarnaast komt nu ook het vaste contract dichterbij. Het zou best kunnen dat dit voor jou als een zwaardere last wordt gevoeld.
donderdag 10 september 2009 om 22:46
Heb nog niet het hele topic gelezen maar mijn eerste ingeving was: eerst even de tijd nemen om alles in deze probleemsituatie op een rijtje te krijgen. Hoe kan je de negatieve spiraal van het kinderachtig gedrag van je collega's doorbreken? Door misschien hen heel direct te confronteren op een niet aanvallende manier? Dus bijv. zeggen ik heb last van dat en dat omdat het nogal wiedes is dat als er geen collegiale sfeer op het kantoor is het niet echt prettig is.
Mensen schrikken vaak al heel erg van dat ze daadwerkelijk geconfronteerd worden met hun gedrag. Ze dachten namelijk dat ze er wel mee weg konden komen omdat jij niet voor jezelf op zou kunnen komen en de baas er niks van zegt (omdat hij het niet weet).
Maar eerst even op een rijtje krijgen wat het probleem is en hoe je anderen in je bedrijf medeverantwoordelijk voor het aanpakken van dit probleem kunt maken (dus eerst bedrijfsarts, na vast contract baas en duidelijk maken dat je hem niet heb willen bedriegen door te wachten op dat vaste contract).
Mensen schrikken vaak al heel erg van dat ze daadwerkelijk geconfronteerd worden met hun gedrag. Ze dachten namelijk dat ze er wel mee weg konden komen omdat jij niet voor jezelf op zou kunnen komen en de baas er niks van zegt (omdat hij het niet weet).
Maar eerst even op een rijtje krijgen wat het probleem is en hoe je anderen in je bedrijf medeverantwoordelijk voor het aanpakken van dit probleem kunt maken (dus eerst bedrijfsarts, na vast contract baas en duidelijk maken dat je hem niet heb willen bedriegen door te wachten op dat vaste contract).
vrijdag 11 september 2009 om 04:52
Lily en Emily,
Je zit al heel lang niet op je plek. Je hebt een hbo opleiding en doet mbo werk blijkbaar. Cole gaf een goede tip, meer richting je opleiding zoeken en eventueel doorgroeien binnen je eigen organisatie. Ook bij de overheid kunnen ze communicatiemedewerkers goed gebruiken.
Over je contract, als je ergens drie jaar aaneengesloten werkt dan is je werkgever er stilzwijgend mee akkoord gegaan dat je daar voor vast werkt. Helaas voor hem, fijn voor jou.
Misschien is het een idee om een cursus (door de baas betaald ) te doen in iets wat je interessant vind.
Een week ziek melden lijkt me heel handig, zeg gewoon dat je griep hebt. De arbodienst moet jou officieel bellen en als ze dat doen kun je jouw verhaal voorleggen of niet. Ha ook prima.
Uiteindelijk: andere functie maar eerst uit deze bore-out komen. (jaja die bestaan ook)
veel succes
Je zit al heel lang niet op je plek. Je hebt een hbo opleiding en doet mbo werk blijkbaar. Cole gaf een goede tip, meer richting je opleiding zoeken en eventueel doorgroeien binnen je eigen organisatie. Ook bij de overheid kunnen ze communicatiemedewerkers goed gebruiken.
Over je contract, als je ergens drie jaar aaneengesloten werkt dan is je werkgever er stilzwijgend mee akkoord gegaan dat je daar voor vast werkt. Helaas voor hem, fijn voor jou.
Misschien is het een idee om een cursus (door de baas betaald ) te doen in iets wat je interessant vind.
Een week ziek melden lijkt me heel handig, zeg gewoon dat je griep hebt. De arbodienst moet jou officieel bellen en als ze dat doen kun je jouw verhaal voorleggen of niet. Ha ook prima.
Uiteindelijk: andere functie maar eerst uit deze bore-out komen. (jaja die bestaan ook)
veel succes
vrijdag 11 september 2009 om 11:04
Dankjewel voor jullie reacties. Inmiddels is mijn vaste contract getekend, ik ben dus binnen. Heel dubbel: aan de ene kant veilig, en aan de andere kant denk ik: ja maar ik wil hier helemaal niet zijn. Het lukt me beter de kinderachtigheid van mijn collega´s van me af te zetten maar het zwaarmoedige gevoel blijft. Ik denk dat ik toch volgende week een gesprek aan vraag met mijn leidinggevende. Ik vertrouw hem maar zal niet het achterste van mijn tong laten zien. Ik wil hem gewoon laten weten hoe ik me voel en misschien kan hij me helpen om gauw op een andere plek te komen.
Het liefst zou ik inderdaad weer de communicatie-kant op gaan (doe nu iets heeeel anders) maar de vacatures zijn niet dik gezaaid..
Het liefst zou ik inderdaad weer de communicatie-kant op gaan (doe nu iets heeeel anders) maar de vacatures zijn niet dik gezaaid..
vrijdag 11 september 2009 om 17:55
Praten hierover zorgt er voor dat je hulp krijgt van iemand die het bedrijf kent. Ik kan hier als forumster steun bieden maar iemand in het echte leven kan je echte hulp bieden bij dit probleem. En bedrijfsartsen/bedrijfsmaatschappelijk werkers zijn niet voor niets in het leven geroepen. Veel problemen vinden hun eerste stap bij hun oplossing bij praten, oftewel communiceren. Pas als je baas weet wat er aan de hand is kan hij zijn functie uitvoeren, namelijk zorgen dat alles goed loopt op de werkvloer.
Zodra iemand anders met je meedenkt op het werk zul je zien dat je niet meer alleen staat daar.
Misschien helpt het om van te voren met behulp van mensen hier uit te schrijven wat, en belangrijker nog HOE, je dingen gaat zeggen. Dat bepaalt veel in de zin van hoe je baas of iemand anders hierop gaat reageren. Proberen Ik-boodschappen te geven in plaats van verwijten etc.
Snel huilen is trouwens een eerste signalement van overspannenheid. Pas dus op!
Zodra iemand anders met je meedenkt op het werk zul je zien dat je niet meer alleen staat daar.
Misschien helpt het om van te voren met behulp van mensen hier uit te schrijven wat, en belangrijker nog HOE, je dingen gaat zeggen. Dat bepaalt veel in de zin van hoe je baas of iemand anders hierop gaat reageren. Proberen Ik-boodschappen te geven in plaats van verwijten etc.
Snel huilen is trouwens een eerste signalement van overspannenheid. Pas dus op!
vrijdag 11 september 2009 om 18:51
quote:Emily81 schreef op 11 september 2009 @ 11:04:
Dankjewel voor jullie reacties. Inmiddels is mijn vaste contract getekend, ik ben dus binnen. Heel dubbel: aan de ene kant veilig, en aan de andere kant denk ik: ja maar ik wil hier helemaal niet zijn. Het lukt me beter de kinderachtigheid van mijn collega´s van me af te zetten maar het zwaarmoedige gevoel blijft. Ik denk dat ik toch volgende week een gesprek aan vraag met mijn leidinggevende. Ik vertrouw hem maar zal niet het achterste van mijn tong laten zien. Ik wil hem gewoon laten weten hoe ik me voel en misschien kan hij me helpen om gauw op een andere plek te komen.
Het liefst zou ik inderdaad weer de communicatie-kant op gaan (doe nu iets heeeel anders) maar de vacatures zijn niet dik gezaaid..Onlangs had ik een gesprek met ambtenaren van gemeenten uit dezelfde regio als mijn opdrachtgever. Het blijkt dat meerdere gemeenten de komende periode bezig zijn met opzetten van een eigen KlantContactCentrum (KKC), één loket / frontoffice voor de gehele ambtelijke organisatie. Voor het KCC wordt ook gezocht naar mensen met een HBO opleiding.
Dankjewel voor jullie reacties. Inmiddels is mijn vaste contract getekend, ik ben dus binnen. Heel dubbel: aan de ene kant veilig, en aan de andere kant denk ik: ja maar ik wil hier helemaal niet zijn. Het lukt me beter de kinderachtigheid van mijn collega´s van me af te zetten maar het zwaarmoedige gevoel blijft. Ik denk dat ik toch volgende week een gesprek aan vraag met mijn leidinggevende. Ik vertrouw hem maar zal niet het achterste van mijn tong laten zien. Ik wil hem gewoon laten weten hoe ik me voel en misschien kan hij me helpen om gauw op een andere plek te komen.
Het liefst zou ik inderdaad weer de communicatie-kant op gaan (doe nu iets heeeel anders) maar de vacatures zijn niet dik gezaaid..Onlangs had ik een gesprek met ambtenaren van gemeenten uit dezelfde regio als mijn opdrachtgever. Het blijkt dat meerdere gemeenten de komende periode bezig zijn met opzetten van een eigen KlantContactCentrum (KKC), één loket / frontoffice voor de gehele ambtelijke organisatie. Voor het KCC wordt ook gezocht naar mensen met een HBO opleiding.
vrijdag 11 september 2009 om 20:07
Emily,
Nare situatie hoor. Maar ik denk dat ziekmelden alleen om er even uit te zijn, niet helpt. Uiteindelijk moet het volgens mij met de groep besproken worden. Dat kan behulp van een bedrijfarts/maatschappelijk werk of leidinggevende. Een stok tussen de spaken, leidt altijd tot een verandering. Treedt er geen verbetering op, dan weet je ook dat dit jouw verkeerde werkplek is, en kan je ook begeleidt worden naar ander werk.
Ik weet dat ik makkelijk praten heb hoor.
Sterkte
Nare situatie hoor. Maar ik denk dat ziekmelden alleen om er even uit te zijn, niet helpt. Uiteindelijk moet het volgens mij met de groep besproken worden. Dat kan behulp van een bedrijfarts/maatschappelijk werk of leidinggevende. Een stok tussen de spaken, leidt altijd tot een verandering. Treedt er geen verbetering op, dan weet je ook dat dit jouw verkeerde werkplek is, en kan je ook begeleidt worden naar ander werk.
Ik weet dat ik makkelijk praten heb hoor.
Sterkte
dinsdag 22 september 2009 om 11:47
wow ik lees hier mijn verhaal.
m.u.v. de collega's dan.
Die doen tegen mij gewoon aardig, maar ik word er helemaal peuneveu van.
Ik zit op een punt dat ik alles niet leuk meer vind, met grote tegenzin naar mijn werk ga, bijna niets uitvoer uit verveling, frustratie en chagerijnigheid, en dat levert uiteraard nóg meer frustratie op.
Gelukkig heb ik over 2 weken een sollicitatiegesprek, weliswaar voor 21 uur, maar het is een vaste baan, itt tot wat ik nu heb.
Heb geen opleiding voor het werk wat ik nu doe, ben er in gerold zeg maar, maar begin behoorlijk tegen een bore out aan te lopen, om het maar even zo te noemen...
Ben dan ook naarstig op zoek naar tips om uit deze negatieve spiraal te komen. Heb vorige week al 2 middagen vrij genomen maar dat kan ik natuurlijk niet blijven doen...
sorry TO dat ik je topic even leen....
m.u.v. de collega's dan.
Die doen tegen mij gewoon aardig, maar ik word er helemaal peuneveu van.
Ik zit op een punt dat ik alles niet leuk meer vind, met grote tegenzin naar mijn werk ga, bijna niets uitvoer uit verveling, frustratie en chagerijnigheid, en dat levert uiteraard nóg meer frustratie op.
Gelukkig heb ik over 2 weken een sollicitatiegesprek, weliswaar voor 21 uur, maar het is een vaste baan, itt tot wat ik nu heb.
Heb geen opleiding voor het werk wat ik nu doe, ben er in gerold zeg maar, maar begin behoorlijk tegen een bore out aan te lopen, om het maar even zo te noemen...
Ben dan ook naarstig op zoek naar tips om uit deze negatieve spiraal te komen. Heb vorige week al 2 middagen vrij genomen maar dat kan ik natuurlijk niet blijven doen...
sorry TO dat ik je topic even leen....
Sloerie en Huppelkut, aangenaam!
