Kinderen
alle pijlers
Borstvoeding niet gelukt
vrijdag 11 januari 2008 om 22:32
Mijn dochter is nu zeven maanden. Voordat ze geboren werd, was ik vast van plan om borstvoeding te geven. Ik zag het al helemaal voor me: kindje lekker drinken bij mama en als mama weer ging werken kwam mama een paar keer per dag naar het kdv toe (dat zit naast mama's werk) om baby te voeden. Vantevoren had ik me goed ingelezen over borstvoeding en ook de borstvoedingsvoorlichtingsavond was bezocht.
Helaas liep het anders. Tijdens de kraamweek was het al één en al tepelkloven (auwww!!) en het aanleggen ging van geen kanten. Baby dronk weinig, kreeg de melk zowat niet uit mijn (platte) tepels, waardoor ik binnen de kortste keren met harde plekken zat. Snel aan de kolf, want borsten moesten leeg ivm dreigende borstonsteking. Ondertussen toch maar proberen er wat bij dochterllief in te krijgen. Zeven voedingen per dag betekende een half uur vantevoren een warmwaterzak op de borsten en na het voeden ijskompressen om zo bij mij de schade te beperken. Na een week of twee toch een borstonsteking met hoge koorts. Na drie weken werd ik ongerust van al die droge luiers en ging ik baby wegen. 't Arme kind zat ver onder haar geboortegewicht. In overleg met het consultatiebureau ben ik direct met flesvoeding begonnen. Tranen bij het eerste flesje, van mij. Omdat ze er als een hongerig wolfje op aanviel en omdat ik haar zó graag zelf had gevoed. Maar het ging echt niet. Ik werd er ziek van en zij groeide er niet van.
Achteraf denk ik: er had een lactatiedeskundige moeten komen. Maar da's dus niet gebeurd. En ik weet niet of dat geholpen had.
Maar waarom word mij toch zo'n schuldgevoel aangepraat door alles om mij heen? Want wat staat er met koeieletters op het pak voeding? Borstvoeding is het beste voor uw kindje! En wat lees je verder zoal: elke vrouw kan borstvoeden, vrouwen stoppen veel te vroeg met borstvoeding, vrouwen geven het te snel op, enzovoort, enzovoort.
Om mij heen heb ik alleen maar schoonzussen en vriendinnen bij wie de borstvoeding prima verloopt. Ben ik de enige met bovenstaande ervaring? Of trek ik het me gewoon teveel aan allemaal?
Liefs, Poekie
Helaas liep het anders. Tijdens de kraamweek was het al één en al tepelkloven (auwww!!) en het aanleggen ging van geen kanten. Baby dronk weinig, kreeg de melk zowat niet uit mijn (platte) tepels, waardoor ik binnen de kortste keren met harde plekken zat. Snel aan de kolf, want borsten moesten leeg ivm dreigende borstonsteking. Ondertussen toch maar proberen er wat bij dochterllief in te krijgen. Zeven voedingen per dag betekende een half uur vantevoren een warmwaterzak op de borsten en na het voeden ijskompressen om zo bij mij de schade te beperken. Na een week of twee toch een borstonsteking met hoge koorts. Na drie weken werd ik ongerust van al die droge luiers en ging ik baby wegen. 't Arme kind zat ver onder haar geboortegewicht. In overleg met het consultatiebureau ben ik direct met flesvoeding begonnen. Tranen bij het eerste flesje, van mij. Omdat ze er als een hongerig wolfje op aanviel en omdat ik haar zó graag zelf had gevoed. Maar het ging echt niet. Ik werd er ziek van en zij groeide er niet van.
Achteraf denk ik: er had een lactatiedeskundige moeten komen. Maar da's dus niet gebeurd. En ik weet niet of dat geholpen had.
Maar waarom word mij toch zo'n schuldgevoel aangepraat door alles om mij heen? Want wat staat er met koeieletters op het pak voeding? Borstvoeding is het beste voor uw kindje! En wat lees je verder zoal: elke vrouw kan borstvoeden, vrouwen stoppen veel te vroeg met borstvoeding, vrouwen geven het te snel op, enzovoort, enzovoort.
Om mij heen heb ik alleen maar schoonzussen en vriendinnen bij wie de borstvoeding prima verloopt. Ben ik de enige met bovenstaande ervaring? Of trek ik het me gewoon teveel aan allemaal?
Liefs, Poekie
donderdag 17 september 2009 om 20:28
Oh, wat herkenbaar! Zeker als je het zo graag wilt!!!! Ook mij is het nooit gelukt, ik ben tot ruim 4 maanden door gegaan met kolven, want zoonlief was te vroeg geboren en kreeg het drinken aan de borst de eerste 3,5 week niet voor elkaar (te zwak) en daarna is het ook nooit gelukt. En het leek me zo praktisch. Al die tij dheb ik hoop gehad en heb ik hem minimaal 1 keer per dag aangelegd, maar nee... meneer wilde echt niet. Dan dus maar afgekolfde melk, maar achteraf ben ik daar veel te lang mee door gegaan (schuldgevoel speelde bij mij wel mee, het beste willen geven), maar ik werd er zelf niet gezelliger van (alles dubbel werk..)
Probeer het los te laten... Je hebt het geprobeerd, het is jammer genoeg niet gelukt. Je bent daardoor geen slechte moeder!!!!!
Probeer het los te laten... Je hebt het geprobeerd, het is jammer genoeg niet gelukt. Je bent daardoor geen slechte moeder!!!!!
donderdag 17 september 2009 om 21:18
Poekie,
Je hebt al veel reacties gekregen, beetje teveel om nu allemaal te lezen. Maar ik heb helaas dezelfde ervaring als jij gehad, zowel bij de eerste (die uiteindelijk in het ziekenhuis belandde na 8 dgn aan de sondevoeding) als bij de tweede. Ik wilde het perse bij de tweede nog een keer proberen om bv te geven, maar al na 7 dagen werd duidelijk dat mijn kind alleen afviel en niet aankwam door de bv. Toen direct de fles erin en sindsdien gaat het prima (is nu 4 wkn) met haar. Veel mensen in mijn omgeving hebben me bij de tweede gevraagd of ik echt wel weer bv ging geven, maar ik wilde het perse nog een keer proberen, voelde me bij de eerste zo mislukt en helaas bij de tweede dus weer. Het gevoel is nu anders, ik heb het geprobeerd en alles gedaan wat ik kon (ook hier kloven en geklooi met tepelhoedjes ivm ingetrokken tepel) en ben blij dat kind nu voeding binnen krijgt, hoe interesseerd me op dit moment niet zo. Maar goed dit is gevoel van nu, ik weet dat in de toekomst de pijn van het mislukken misschien nog wel zal komen. Maar mochten we ooit een derde willen en ook krijgen, dan komt er hier geen bv meer, daar gaat vanaf dag 1 de fles in.
Om je niet heel negatief te beinvloeden mocht je het ooit nog eens willen proberen, ik hoor ook veel goede verhalen, dat het bij een eerste niet lukte en bij de tweede geweldig liep.
Sterkte met het verwerken! Ik kan me heel goed voorstellen dat je romantische beeld nu in het water is gevallen!
Je hebt al veel reacties gekregen, beetje teveel om nu allemaal te lezen. Maar ik heb helaas dezelfde ervaring als jij gehad, zowel bij de eerste (die uiteindelijk in het ziekenhuis belandde na 8 dgn aan de sondevoeding) als bij de tweede. Ik wilde het perse bij de tweede nog een keer proberen om bv te geven, maar al na 7 dagen werd duidelijk dat mijn kind alleen afviel en niet aankwam door de bv. Toen direct de fles erin en sindsdien gaat het prima (is nu 4 wkn) met haar. Veel mensen in mijn omgeving hebben me bij de tweede gevraagd of ik echt wel weer bv ging geven, maar ik wilde het perse nog een keer proberen, voelde me bij de eerste zo mislukt en helaas bij de tweede dus weer. Het gevoel is nu anders, ik heb het geprobeerd en alles gedaan wat ik kon (ook hier kloven en geklooi met tepelhoedjes ivm ingetrokken tepel) en ben blij dat kind nu voeding binnen krijgt, hoe interesseerd me op dit moment niet zo. Maar goed dit is gevoel van nu, ik weet dat in de toekomst de pijn van het mislukken misschien nog wel zal komen. Maar mochten we ooit een derde willen en ook krijgen, dan komt er hier geen bv meer, daar gaat vanaf dag 1 de fles in.
Om je niet heel negatief te beinvloeden mocht je het ooit nog eens willen proberen, ik hoor ook veel goede verhalen, dat het bij een eerste niet lukte en bij de tweede geweldig liep.
Sterkte met het verwerken! Ik kan me heel goed voorstellen dat je romantische beeld nu in het water is gevallen!
donderdag 17 september 2009 om 22:33
donderdag 17 september 2009 om 22:51
Poekie, waar ik eigenlijk wel benieuwd naar ben (gewoon onbeschaamde nieuwsgierigheid ):
In je OP vertel je dat je een schuldgevoel kreeg door wat er wettelijk op de pakken voeding staat, dat bv de beste voeding is, en dat je het overal leest en hoort. Ervaar je dat nu, nu het goed gaat, anders? Ik bedoel, geeft je het nu nog een naar gevoel, laat het je terugkijken op de eerste keer waar het niet goed ging, of zie je het vanuit hoe het nu gaat anders?
In je OP vertel je dat je een schuldgevoel kreeg door wat er wettelijk op de pakken voeding staat, dat bv de beste voeding is, en dat je het overal leest en hoort. Ervaar je dat nu, nu het goed gaat, anders? Ik bedoel, geeft je het nu nog een naar gevoel, laat het je terugkijken op de eerste keer waar het niet goed ging, of zie je het vanuit hoe het nu gaat anders?
donderdag 17 september 2009 om 23:01
Wen, de afgelopen week heeft me duidelijk gemaakt dat er de vorige keer heel veel is misgegaan. Samen met mijn kraam hebben we het zorgplan van de vorige keer doorgenomen en zij schrok er echt van. Kindje niet groeien, mama die er beroerd bij lag... haar conclusie was dat de vorige kraam veel eerder had moeten ingrijpen en aan de bel had moeten trekken. Ze had de verloskundige, een lactatiedeskundige en het consultatiebureau moeten inschakelen, al die eerste week. Nu denk ik wel dat het achteraf makkelijk praten en wijzen is, zij was er natuurlijk ook niet bij, maar toch. Maar ik laat het nu achter me. Mijn dochter is nu 2 jaar, is kerngezond en het heeft geen zin om er nu nog over te blijven doorgaan. Het was zoals het was en daarmee moet het maar klaar zijn.
En die kreet 'borstvoeding is het beste', tja, het is natuurlijk wel waar en ik weet ook wel dat het verplicht op die pakken staat. Het deed me toen pijn, gaf mij een gevoel van falen, maar ook dat laat ik nu achter me. Dat kán ik nu ook, omdat het nu wél lukt. En mocht het toch mislopen... wel, dan heb ik het toch geprobeerd met alle mogelijke hulp en kan ik oprecht zeggen er niets aan te kunnen doen.
Maar voor nu: welterusten... ik ga mijn zoon nog even voeden!
En die kreet 'borstvoeding is het beste', tja, het is natuurlijk wel waar en ik weet ook wel dat het verplicht op die pakken staat. Het deed me toen pijn, gaf mij een gevoel van falen, maar ook dat laat ik nu achter me. Dat kán ik nu ook, omdat het nu wél lukt. En mocht het toch mislopen... wel, dan heb ik het toch geprobeerd met alle mogelijke hulp en kan ik oprecht zeggen er niets aan te kunnen doen.
Maar voor nu: welterusten... ik ga mijn zoon nog even voeden!
donderdag 17 september 2009 om 23:14
