Relaties
alle pijlers
Vriendin van mijn vader....grrr!
vrijdag 18 september 2009 om 13:25
Hoi allemaal. Ik zit met een probleem, waarover ik graag wat meningen van anderen zou willen horen.
Allereerst even wat achtergrondinformatie in het kort. Laat ik vooropstellen dat mijn ouders al 28 jr geleden zijn gescheiden en ik koester absoltuut geen wraakgevoelens meer, of wat dan ook. Mijn vader ging destijds vreemd en hij is vervolgens 15 jr bij haar gebleven, heeft ook een zoontje gekregen, mijn halfbroer dus, die 8jr jonger is dan ik. Op mijn 15e werd hij weer verliefd op iemand anders, wat wederom volgde in een scheiding. Zijn nieuwe vriendin was oprecht de liefde van zijn leven en er volgde echt een fantastische tijd! Helaas is zij na 8 jr overleden aan borstkanker
.
Nu het probleem:
De tijd na haar overlijden was echt vreselijk zwaar, maar na 1,5 jaar ontmoette mijn vader iemand via internet die exact hetzelfde had meegemaakt. Twee kinderen uit twee eerdere huwlijken en haar laatste vriend was ook overleden aan kanker. Een raakvlak.
Aanvankelijk vond ik haar best aardig en ik wilde haar natuurlijk ook oprecht en eerlijk beoordelen, zonder haar te vergelijken met mn vaders geweldige "ex". Het enige wat ik heel bizar en raar vond bij onze eerste onmoetingen, was dat ze telkens maar tegen mij begon te zeggen dat ze zo vreselijk verliefd was op mijn vader en dat ik zo'n geweldig leuke vader heb, etc. Heel leuk hoor, maar zeg dat maar tegen je vrienden en niet zo tegen mij.
Mijn vader daarintegen zei telkens dat hij haar best lief vond en dat het fijn was om weer genegenheid met iemand te hebben, zeker als zij hem zo goed kon begrijpen, maar dat hij absoluut niet verliefd was op haar en dat hij het eigenlijk ook niet zo zag zitten allemaal. Begrijpelijk, want, eerlijk; ze past echt totaal niet bij mijn vader.
Dus ging het uit en mijn broer en ik reageerden een beetje opgelucht en nuchter. Prima, er zijn veel leukere vrouwen.
Maar tot onze grote verbazing was het na een maand plotseling weer aan:-O! Mijn vader was er nogal vaag over, maar zij was erg stellig: ze hoorden bij elkaar.
Ok, ik wil niet lullig doen en als mijn vader dat zo wilt, is dat natuurlijk prima, dus supporte ik het allemaal best. Maar nu 3 jr later en naarmate ik haar steeds beter leerde kennen (en mijn vader vervolgens eigenlijk steeds minder), begon ik me gruwelijkt te irriteren aan haar! Ze is inmiddels bij hem ingetrokken en langzamerhand dringt het door dat zij echt een hele vervelende invloed heeft op mijn vader. De slapjanus gaat daar zonder blikken of blozen in mee. Inmiddels is het zo erg, dat mijn broer (die altijd een mega hechte band met mijn vader had), niet zo graag meer langskomt en maar bij zijn moeder is gaan wonen. Hij eet er nog een paar keer per week, maar dat loopt meestal uit op ruzie (hij is 20).
Ik heb nooit bij mijn vader gewoond en woon al 9jr op mezelf, maar ik heb ook steeds minder zin om bij hem langs te gaan. Zij is er namelijk ALTIJD bij en bemoeit zich met alles. Opeens vindt mijn vader dingen precies hetzelfde als zij, terwijl ik voor 200% zeker weet dat hij daar heel anders over denkt. Hij neemt het nooit op voor mij of mijn broer en zoekt minder contact met ons ook. Zij heeft een veel mindere band met haar kinderen, dan wij met onze vader. Dat geeft niet, maar ze moet zich daar gewoon buiten houden dan. Ik heb het idee dat ze hem gewoon beinvloedt met het idee dat je niet zo vaak contact met je kinderen hoeft te hebben.
En nu komt de druppel: Opeens gaan ze naar fucking Groningen verhuizen!! Wij wonen allemaal ons hele leven in Amsterdam. Mijn vader is een absoluut stadsmens. Een artistieke, beetje verdwaalde stadse hippie. Wtf moet hij in opeens Groningen? En niet in de stad, nee helemaal in de middle of nowere, waar geen hond ooit langskomt. Zijn werk heeft hij hier, maar kan heel misschien iets opzetten in die regio, en al zijn vrienden (die hij sowieso veel minder ziet, volgens mij). Heel veel romslomp voor hem dus. En zij zit alles maar een beetje te bepalen en te genieten van het feit dat ze straks lekker helemaal alleen met hem daar woont en lekker van ons af is! (denk ik...)
Ik kan hier zo pissig over worden! Ik zie mijn vader gewoon ongelukkig zijn met haar, maar doet er niks tegen. Ik kan nog wel uren doorgaan met nog meer van dit soort voorbeelden, maar geloof dat mijn punt zo wel duidelijk is.
Wat kan ik doen?? Vanavond ga ik met mijn broer bij hem eten en zij is er niet! Dit is voor het eerst sinds haar intrede niet meer gebeurd(!). Dan hoop ik dat ik het er eens over kan hebben, maar ik durf niet zo goed. Iemand tips/ervaringen??? Het erge is: ze is geen onaardig mens. Ze is echt wel lief en zal de meeste dingen heus, op haar manier, goed bedoelen, maar ze past ZO niet bij mijn vader!!
Allereerst even wat achtergrondinformatie in het kort. Laat ik vooropstellen dat mijn ouders al 28 jr geleden zijn gescheiden en ik koester absoltuut geen wraakgevoelens meer, of wat dan ook. Mijn vader ging destijds vreemd en hij is vervolgens 15 jr bij haar gebleven, heeft ook een zoontje gekregen, mijn halfbroer dus, die 8jr jonger is dan ik. Op mijn 15e werd hij weer verliefd op iemand anders, wat wederom volgde in een scheiding. Zijn nieuwe vriendin was oprecht de liefde van zijn leven en er volgde echt een fantastische tijd! Helaas is zij na 8 jr overleden aan borstkanker
. Nu het probleem:
De tijd na haar overlijden was echt vreselijk zwaar, maar na 1,5 jaar ontmoette mijn vader iemand via internet die exact hetzelfde had meegemaakt. Twee kinderen uit twee eerdere huwlijken en haar laatste vriend was ook overleden aan kanker. Een raakvlak.
Aanvankelijk vond ik haar best aardig en ik wilde haar natuurlijk ook oprecht en eerlijk beoordelen, zonder haar te vergelijken met mn vaders geweldige "ex". Het enige wat ik heel bizar en raar vond bij onze eerste onmoetingen, was dat ze telkens maar tegen mij begon te zeggen dat ze zo vreselijk verliefd was op mijn vader en dat ik zo'n geweldig leuke vader heb, etc. Heel leuk hoor, maar zeg dat maar tegen je vrienden en niet zo tegen mij.
Mijn vader daarintegen zei telkens dat hij haar best lief vond en dat het fijn was om weer genegenheid met iemand te hebben, zeker als zij hem zo goed kon begrijpen, maar dat hij absoluut niet verliefd was op haar en dat hij het eigenlijk ook niet zo zag zitten allemaal. Begrijpelijk, want, eerlijk; ze past echt totaal niet bij mijn vader.
Dus ging het uit en mijn broer en ik reageerden een beetje opgelucht en nuchter. Prima, er zijn veel leukere vrouwen.
Maar tot onze grote verbazing was het na een maand plotseling weer aan:-O! Mijn vader was er nogal vaag over, maar zij was erg stellig: ze hoorden bij elkaar.
Ok, ik wil niet lullig doen en als mijn vader dat zo wilt, is dat natuurlijk prima, dus supporte ik het allemaal best. Maar nu 3 jr later en naarmate ik haar steeds beter leerde kennen (en mijn vader vervolgens eigenlijk steeds minder), begon ik me gruwelijkt te irriteren aan haar! Ze is inmiddels bij hem ingetrokken en langzamerhand dringt het door dat zij echt een hele vervelende invloed heeft op mijn vader. De slapjanus gaat daar zonder blikken of blozen in mee. Inmiddels is het zo erg, dat mijn broer (die altijd een mega hechte band met mijn vader had), niet zo graag meer langskomt en maar bij zijn moeder is gaan wonen. Hij eet er nog een paar keer per week, maar dat loopt meestal uit op ruzie (hij is 20).
Ik heb nooit bij mijn vader gewoond en woon al 9jr op mezelf, maar ik heb ook steeds minder zin om bij hem langs te gaan. Zij is er namelijk ALTIJD bij en bemoeit zich met alles. Opeens vindt mijn vader dingen precies hetzelfde als zij, terwijl ik voor 200% zeker weet dat hij daar heel anders over denkt. Hij neemt het nooit op voor mij of mijn broer en zoekt minder contact met ons ook. Zij heeft een veel mindere band met haar kinderen, dan wij met onze vader. Dat geeft niet, maar ze moet zich daar gewoon buiten houden dan. Ik heb het idee dat ze hem gewoon beinvloedt met het idee dat je niet zo vaak contact met je kinderen hoeft te hebben.
En nu komt de druppel: Opeens gaan ze naar fucking Groningen verhuizen!! Wij wonen allemaal ons hele leven in Amsterdam. Mijn vader is een absoluut stadsmens. Een artistieke, beetje verdwaalde stadse hippie. Wtf moet hij in opeens Groningen? En niet in de stad, nee helemaal in de middle of nowere, waar geen hond ooit langskomt. Zijn werk heeft hij hier, maar kan heel misschien iets opzetten in die regio, en al zijn vrienden (die hij sowieso veel minder ziet, volgens mij). Heel veel romslomp voor hem dus. En zij zit alles maar een beetje te bepalen en te genieten van het feit dat ze straks lekker helemaal alleen met hem daar woont en lekker van ons af is! (denk ik...)
Ik kan hier zo pissig over worden! Ik zie mijn vader gewoon ongelukkig zijn met haar, maar doet er niks tegen. Ik kan nog wel uren doorgaan met nog meer van dit soort voorbeelden, maar geloof dat mijn punt zo wel duidelijk is.
Wat kan ik doen?? Vanavond ga ik met mijn broer bij hem eten en zij is er niet! Dit is voor het eerst sinds haar intrede niet meer gebeurd(!). Dan hoop ik dat ik het er eens over kan hebben, maar ik durf niet zo goed. Iemand tips/ervaringen??? Het erge is: ze is geen onaardig mens. Ze is echt wel lief en zal de meeste dingen heus, op haar manier, goed bedoelen, maar ze past ZO niet bij mijn vader!!
vrijdag 18 september 2009 om 14:43
quote:Schilderspalet schreef op 18 september 2009 @ 14:28:
Ik denk JUIST dat het de etische plicht van familie (dus kinderen in dit geval) is om iemand hiermee te 'confronteren'.
Om even te 'checken' hoe helder de man in zijn huidge relatie staat.
Totaal niet mee eens. Ik vind het juist de ethische "plicht" (bah, rotwoord, dat) om een ander in zijn waarde te laten en niet te veronderstellen dat jij beter weet wat goed is voor een ander dan diegene zelf.
Zoals TO schreef: het is best frustrerend om te zien dat je vader zo verandert op een manier waarvan je weet dat hij daar niet happy van wordt.
Dat weet je helemaal niet, dat neem je aan.
Je kunt niet in andermans hart kijken en bepalen voor een ander waar hij wel of niet blij van wordt.
Natuurlijk kun je best je eigen gevoel uitspreken naar een ouder, maar dan vrij van oordelen en sturing. En daar is TO volgens mij nog helemaal niet aan toe.
Ik denk JUIST dat het de etische plicht van familie (dus kinderen in dit geval) is om iemand hiermee te 'confronteren'.
Om even te 'checken' hoe helder de man in zijn huidge relatie staat.
Totaal niet mee eens. Ik vind het juist de ethische "plicht" (bah, rotwoord, dat) om een ander in zijn waarde te laten en niet te veronderstellen dat jij beter weet wat goed is voor een ander dan diegene zelf.
Zoals TO schreef: het is best frustrerend om te zien dat je vader zo verandert op een manier waarvan je weet dat hij daar niet happy van wordt.
Dat weet je helemaal niet, dat neem je aan.
Je kunt niet in andermans hart kijken en bepalen voor een ander waar hij wel of niet blij van wordt.
Natuurlijk kun je best je eigen gevoel uitspreken naar een ouder, maar dan vrij van oordelen en sturing. En daar is TO volgens mij nog helemaal niet aan toe.
vrijdag 18 september 2009 om 14:48
Ik ben blij dat je bekend bent met narcisme (alhoewel het fenomeen op zich niet fijn is om bekend mee te zijn!). Ik hoop dat je daarmee mijn opmerking begrijpt. Ik zeg ook zeker niet dat ze een narcist is. Dat zou wel een erg vlotte conclusie zijn. Ik ben er helaas ook mee bekend en door een paar opmerkingen in je bericht plaatste ik die opmerking.
Vooral haar stelligheid in het bij elkaar horen terwijl je vader een maand eerder zei niet verliefd te zijn etc., je vader die overal in meegaat, de 'afstand' die is ontstaan in de relatie tussen jou en je broer met je vader, het feit dat ze er ALTIJD bij is en je dus nooit een moment met je vader alleen hebt, het vertrek naar Groningen (wat op zich niet raar is maar in dit verhaal valt het op)...dat zijn een paar dingen die mij zeer bekend voorkomen en waarvan mijn haren direct rechtovereind gaan staan.
Wat antwoord je vader als je vraagt of dit echt is wat hij wil?
Vooral haar stelligheid in het bij elkaar horen terwijl je vader een maand eerder zei niet verliefd te zijn etc., je vader die overal in meegaat, de 'afstand' die is ontstaan in de relatie tussen jou en je broer met je vader, het feit dat ze er ALTIJD bij is en je dus nooit een moment met je vader alleen hebt, het vertrek naar Groningen (wat op zich niet raar is maar in dit verhaal valt het op)...dat zijn een paar dingen die mij zeer bekend voorkomen en waarvan mijn haren direct rechtovereind gaan staan.
Wat antwoord je vader als je vraagt of dit echt is wat hij wil?
vrijdag 18 september 2009 om 14:50
quote:PhoebeBuffay schreef op 18 september 2009 @ 13:25:
En nu komt de druppel: Opeens gaan ze naar fucking Groningen verhuizen!! Wij wonen allemaal ons hele leven in Amsterdam. Mijn vader is een absoluut stadsmens. Een artistieke, beetje verdwaalde stadse hippie. Wtf moet hij in opeens Groningen? En niet in de stad, nee helemaal in de middle of nowere, waar geen hond ooit langskomt.en zij is er niet! Dit is voor het eerst sinds haar intrede niet meer gebeurd(!). Dan hoop ik dat ik het er eens over kan hebben, maar ik durf niet zo goed. Iemand tips/ervaringen??? Het erge is: ze is geen onaardig mens. Ze is echt wel lief en zal de meeste dingen heus, op haar manier, goed bedoelen, maar ze past ZO niet bij mijn vader!!Verder geen goeie raad maar heel erg grappig dit.
En nu komt de druppel: Opeens gaan ze naar fucking Groningen verhuizen!! Wij wonen allemaal ons hele leven in Amsterdam. Mijn vader is een absoluut stadsmens. Een artistieke, beetje verdwaalde stadse hippie. Wtf moet hij in opeens Groningen? En niet in de stad, nee helemaal in de middle of nowere, waar geen hond ooit langskomt.en zij is er niet! Dit is voor het eerst sinds haar intrede niet meer gebeurd(!). Dan hoop ik dat ik het er eens over kan hebben, maar ik durf niet zo goed. Iemand tips/ervaringen??? Het erge is: ze is geen onaardig mens. Ze is echt wel lief en zal de meeste dingen heus, op haar manier, goed bedoelen, maar ze past ZO niet bij mijn vader!!Verder geen goeie raad maar heel erg grappig dit.
Ouwe tang, verveel je je soms? Zoek eens een andere hobby dan mensen op dit forum af te zeiken, graftak!
vrijdag 18 september 2009 om 14:58
Weet je zeker dat je vader niet ook zelf heel graag naar fokking Groningen wil verhuizen?
Ik ben zelf Amsterdammer maar woon nu sinds een half jaar in Drenthe en ik geniet van iedere minuut.
Ook ik ben een hippiedochter uit de stad met een kunstzinnige baan e.d. en ik aard hier fantastisch. Ik ken trouwens veel meer oude, kunstzinnige hipsters die lekker op het platteland gaan wonen en het daar ontzettend naar hun zin hebben.
Is het een idee van de vriendin van je vader of zou hij het zelf ook heerlijk vinden?
Of vind je het lastig om daar ongekleurd een antwoord op te geven (wat ik ook begrijp)?
Ik ben zelf Amsterdammer maar woon nu sinds een half jaar in Drenthe en ik geniet van iedere minuut.
Ook ik ben een hippiedochter uit de stad met een kunstzinnige baan e.d. en ik aard hier fantastisch. Ik ken trouwens veel meer oude, kunstzinnige hipsters die lekker op het platteland gaan wonen en het daar ontzettend naar hun zin hebben.
Is het een idee van de vriendin van je vader of zou hij het zelf ook heerlijk vinden?
Of vind je het lastig om daar ongekleurd een antwoord op te geven (wat ik ook begrijp)?
vrijdag 18 september 2009 om 20:43
Hoezo het is niet haar probleem, dat is het gedeeltelijk wél! Het gaat om haar vader!
Ik zou op de man af vragen hoe hij dit zelf ervaart, gewoon om je ervan te verzekeren dat hij ook achter deze beslissing staat en dat niet zij alles bepaald heeft. Ik zou ook een gesprek met hem voeren zonder haar erbij, dan krijg je de eerlijkste antwoorden.
En trouwens, als hij zo ver weg gaat wonen kun je toch hele weekenden bij hem logeren? Als haar dat niet bevalt dan had ze maar niet de keus op Grun moeten laten vallen en dichterbij moeten willen wonen.
Ik zou op de man af vragen hoe hij dit zelf ervaart, gewoon om je ervan te verzekeren dat hij ook achter deze beslissing staat en dat niet zij alles bepaald heeft. Ik zou ook een gesprek met hem voeren zonder haar erbij, dan krijg je de eerlijkste antwoorden.
En trouwens, als hij zo ver weg gaat wonen kun je toch hele weekenden bij hem logeren? Als haar dat niet bevalt dan had ze maar niet de keus op Grun moeten laten vallen en dichterbij moeten willen wonen.
