Kinderen
alle pijlers
Krijsende kinderen
vrijdag 18 september 2009 om 16:51
Vraag aan de aanwezige moeders (of mensen met gewoon verstand van zaken)
Ik ben vanmiddag even boodschappen gaan doen en kwam werkelijk in elke winkel waar ik kwam alleen maar gillende en krijsende kinderen tegen. En dan niet alleen baby's, ook van een jaar of 6. Je hoort echt wel aan een kind of het huilt van verdriet of gewoon aanstellerig krijst en bij de meesten was dat laatste het geval. Ik heb me echt verbaasd, natuurlijk hoor je wel eens schreeuwende kinderen, maar vandaag leek het wel of er iets in de lucht zat. Zag zelfs een moeder die haar kind letterlijk een winkel in moest duwen, meerdere malen duidelijk zei dat het afgelopen moest zijn en later zag ik haar, glimlachend van -naar mijn interpretatie- schaamte, worstelen met haar kind dat op de grond lag te spartelen en krijsen. Ik krijg dan direct de neiging me af te vragen wat die ouders verkeerd doen, nav al die supernanny programma's. Maar ligt het wel altijd aan de ouders? Zijn er dan dus ook ouders die het zo goed doen dat hun kind zich nooit zo gedraagt? Of zijn alle kinderen wel eens zo vervelend?
Ik heb zelf geen kinderen maar wil ze wel graag op een dag. Hoewel ik daar na vandaag nog even 2x over nadenk...
Ik ben vanmiddag even boodschappen gaan doen en kwam werkelijk in elke winkel waar ik kwam alleen maar gillende en krijsende kinderen tegen. En dan niet alleen baby's, ook van een jaar of 6. Je hoort echt wel aan een kind of het huilt van verdriet of gewoon aanstellerig krijst en bij de meesten was dat laatste het geval. Ik heb me echt verbaasd, natuurlijk hoor je wel eens schreeuwende kinderen, maar vandaag leek het wel of er iets in de lucht zat. Zag zelfs een moeder die haar kind letterlijk een winkel in moest duwen, meerdere malen duidelijk zei dat het afgelopen moest zijn en later zag ik haar, glimlachend van -naar mijn interpretatie- schaamte, worstelen met haar kind dat op de grond lag te spartelen en krijsen. Ik krijg dan direct de neiging me af te vragen wat die ouders verkeerd doen, nav al die supernanny programma's. Maar ligt het wel altijd aan de ouders? Zijn er dan dus ook ouders die het zo goed doen dat hun kind zich nooit zo gedraagt? Of zijn alle kinderen wel eens zo vervelend?
Ik heb zelf geen kinderen maar wil ze wel graag op een dag. Hoewel ik daar na vandaag nog even 2x over nadenk...
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
vrijdag 18 september 2009 om 22:45
quote:crini schreef op 18 september 2009 @ 22:15:
[...]
Onzin natuurlijk, want een kind van 15 maanden kan nog onthouden wat wel en wat niet mag. Kan rustig 100x achter mekaar even 'stout' zijn, dus corrigeren heeft nulkommanul zin. Dat besef komt pas tegen de 2 voorzichtig, en dan zijn ze net in een leeftijd dat ze hun eigen wil ontdekken en hun eigen frustaties. Tsjaa, elke leeftijd hep su sjarmeOnzin, ik heb met de hopen as gezeten van een kdv wat dus precies zó dacht. Neem maar van mij aan dat ze het dus dondersgoed wel begrijpen!
[...]
Onzin natuurlijk, want een kind van 15 maanden kan nog onthouden wat wel en wat niet mag. Kan rustig 100x achter mekaar even 'stout' zijn, dus corrigeren heeft nulkommanul zin. Dat besef komt pas tegen de 2 voorzichtig, en dan zijn ze net in een leeftijd dat ze hun eigen wil ontdekken en hun eigen frustaties. Tsjaa, elke leeftijd hep su sjarmeOnzin, ik heb met de hopen as gezeten van een kdv wat dus precies zó dacht. Neem maar van mij aan dat ze het dus dondersgoed wel begrijpen!
vrijdag 18 september 2009 om 22:54
quote:qwertu schreef op 18 september 2009 @ 22:42:
Huh?! Opvoeden pas vanaf 2?! Ik voed al op sinds ze een baby is. Bij aanhappen aan de borst (nog vóór de uitgerekende datum)? Mond ópen. Bijten aan de borst (6 maanden)? Mag niet. Naar snoertjes toe kruipen (9 maanden)? Mag niet. Als ze zo jong zijn, is dat meer een kwestie van conditioneren natuurlijk, maar een baby is príma te conditioneren hoor.
Gaandeweg wordt het conditioneren steeds meer opvoeden, maar het principe blijft hetzelfde: consequent blijven en duidelijke grenzen stellen. En proberen je in te leven in je kind. Een kind met honger of een kind dat moe is, gooit sneller z'n kont tegen de krib dan een kind dat een volle maag heeft een veel energie. Een kind dat zich verveelt idem dito. Een kind dat zich machteloos voelt: zelfde verhaal.
Ik stel mijn grenzen heel duidelijk (van baby af aan dus al), maar dat zijn wel grenzen waarbij ik uit kan leggen waaróm ik ze stel. En dat doe ik dan ook. Kind zal waarschijnlijk de helft nog niet snappen, maar dat geeft niet. Er komt vanzelf een moment waarop ze wél begrijpt dat ze met een bepaalde reden mijn hand vast moet houden, niet te dicht bij het water mag staan, niet aan snoertjes mag komen, etc. Binnen die grenzen krijgt ze gewoon vrijheid om te keten en te dollen.
Ik ben zelf nogal fan van Jo Frost, heb twee boeken van haar in de kast staan. Ik ben het niet met alles eens wat ze schrijft, maar wat me aanspreekt is dat ze gewoon duidelijk is.
Verder heb ik How2talk2kids aangeschaft, op aanraden van... Pammie, meen ik? Die heb ik alleen nog niet gelezen. (De boeken van Jo Frost gaven voldoende handvatten om de terugkerende driftbuien wat meer te temperen en te voorkomen.)
Ik ben trouwens niet zo snel boos, maar wel heel duidelijk (en als ik duidelijk bén ook onvermurwbaar.... ook als dat betekent dat ik met een krijsend kind op straat loop). Ik geloof ook niet zo heel erg in stout eerlijk gezegd. Een kind probeert uit uit onwetendheid, om de wereld te verkennen en om grenzen te leren kennen. Het is aan de ouder de schone taak om die grenzen af te bakenen. "Stout" betekent volgens mij vooral: even checken of de grens er nog staat. Grenzen geven ook veiligheid. "Stout zijn" kun je dus ook zien als een zoektocht naar veiligheid.
Ik ben het helemaal eens met deze tekst en vooral ook met de laatste zin. Ik denk namelijk ook dat kleine kinderen echt gewoon (onbewust) gillen/vervelend zijn in de hoop dat hun ouders hun een grens aangeven. Als deze ouders vervolgens heel zachtaardig pappen en nathouden weet zo'n kind nog niet waar die staat. Het lijkt me dan fijner voor het kind om dan gewoon duidelijk te zeggen "tot hier en niet verder" en dan zal het veel eerder kalmeren (een hysterische bui daargelaten).
Maar de beste stuurlui staan natuurlijk aan wal, want ik heb zelf geen kinderen (wel ervaring met werken met kinderen maar dat is natuurlijk heel anders dan bij je eigen kind).
Huh?! Opvoeden pas vanaf 2?! Ik voed al op sinds ze een baby is. Bij aanhappen aan de borst (nog vóór de uitgerekende datum)? Mond ópen. Bijten aan de borst (6 maanden)? Mag niet. Naar snoertjes toe kruipen (9 maanden)? Mag niet. Als ze zo jong zijn, is dat meer een kwestie van conditioneren natuurlijk, maar een baby is príma te conditioneren hoor.
Gaandeweg wordt het conditioneren steeds meer opvoeden, maar het principe blijft hetzelfde: consequent blijven en duidelijke grenzen stellen. En proberen je in te leven in je kind. Een kind met honger of een kind dat moe is, gooit sneller z'n kont tegen de krib dan een kind dat een volle maag heeft een veel energie. Een kind dat zich verveelt idem dito. Een kind dat zich machteloos voelt: zelfde verhaal.
Ik stel mijn grenzen heel duidelijk (van baby af aan dus al), maar dat zijn wel grenzen waarbij ik uit kan leggen waaróm ik ze stel. En dat doe ik dan ook. Kind zal waarschijnlijk de helft nog niet snappen, maar dat geeft niet. Er komt vanzelf een moment waarop ze wél begrijpt dat ze met een bepaalde reden mijn hand vast moet houden, niet te dicht bij het water mag staan, niet aan snoertjes mag komen, etc. Binnen die grenzen krijgt ze gewoon vrijheid om te keten en te dollen.
Ik ben zelf nogal fan van Jo Frost, heb twee boeken van haar in de kast staan. Ik ben het niet met alles eens wat ze schrijft, maar wat me aanspreekt is dat ze gewoon duidelijk is.
Verder heb ik How2talk2kids aangeschaft, op aanraden van... Pammie, meen ik? Die heb ik alleen nog niet gelezen. (De boeken van Jo Frost gaven voldoende handvatten om de terugkerende driftbuien wat meer te temperen en te voorkomen.)
Ik ben trouwens niet zo snel boos, maar wel heel duidelijk (en als ik duidelijk bén ook onvermurwbaar.... ook als dat betekent dat ik met een krijsend kind op straat loop). Ik geloof ook niet zo heel erg in stout eerlijk gezegd. Een kind probeert uit uit onwetendheid, om de wereld te verkennen en om grenzen te leren kennen. Het is aan de ouder de schone taak om die grenzen af te bakenen. "Stout" betekent volgens mij vooral: even checken of de grens er nog staat. Grenzen geven ook veiligheid. "Stout zijn" kun je dus ook zien als een zoektocht naar veiligheid.
Ik ben het helemaal eens met deze tekst en vooral ook met de laatste zin. Ik denk namelijk ook dat kleine kinderen echt gewoon (onbewust) gillen/vervelend zijn in de hoop dat hun ouders hun een grens aangeven. Als deze ouders vervolgens heel zachtaardig pappen en nathouden weet zo'n kind nog niet waar die staat. Het lijkt me dan fijner voor het kind om dan gewoon duidelijk te zeggen "tot hier en niet verder" en dan zal het veel eerder kalmeren (een hysterische bui daargelaten).
Maar de beste stuurlui staan natuurlijk aan wal, want ik heb zelf geen kinderen (wel ervaring met werken met kinderen maar dat is natuurlijk heel anders dan bij je eigen kind).
vrijdag 18 september 2009 om 23:05
quote:Bonny82 schreef op 18 september 2009 @ 22:29:
[...]
En ik vel ook geen oordeel, natuurlijk vind ik krijsende kinderen niet van het allerfijnste, maar ik vroeg me gewoon af of het altijd aan de ouders ligt, zoals wel eens wordt gesuggereerd, of dat het ook gewoon in een kind kan zitten. Ik heb, nogmaals, zelf geen kinderen en kan hier dus niet over meepraten.
Hier wil ik wel even op inhaken. Ik heb niet alles gelezen, maar ik vind het wel prettig om te lezen dat je je serieus afvraagt of het aan de opvoeding van de ouders ligt dat een kind krijst. Ik denk namelijk dat er ook wel kinderen zijn, die van nature een moeilijk karakter hebben en niet gauw tevreden zijn en dan kan je als ouder nog zo goed je best doen: daar is niks tegen opgewassen. Het is alleen zo jammer dat er dan meteen met een belerend vingertje naar de ouders gewezen wordt. Als ouder doe je niet niet gauw goed als het om opvoedzaken betreft.
[...]
En ik vel ook geen oordeel, natuurlijk vind ik krijsende kinderen niet van het allerfijnste, maar ik vroeg me gewoon af of het altijd aan de ouders ligt, zoals wel eens wordt gesuggereerd, of dat het ook gewoon in een kind kan zitten. Ik heb, nogmaals, zelf geen kinderen en kan hier dus niet over meepraten.
Hier wil ik wel even op inhaken. Ik heb niet alles gelezen, maar ik vind het wel prettig om te lezen dat je je serieus afvraagt of het aan de opvoeding van de ouders ligt dat een kind krijst. Ik denk namelijk dat er ook wel kinderen zijn, die van nature een moeilijk karakter hebben en niet gauw tevreden zijn en dan kan je als ouder nog zo goed je best doen: daar is niks tegen opgewassen. Het is alleen zo jammer dat er dan meteen met een belerend vingertje naar de ouders gewezen wordt. Als ouder doe je niet niet gauw goed als het om opvoedzaken betreft.
vrijdag 18 september 2009 om 23:09
Ik heb gelukkig niet vaak gehad dat de mini's in het openbaar aan het krijsen sloegen. Maar als ze dat deden, dan was het idd een kwestie van duidelijk zijn en daaraan vasthouden. Ik kreeg dan wel eens opmerkingen in de trant van "volhouden meid!" en dat vond ik dan wel grappig
Maar ik heb ook wel eens gehad dat ik dacht, 't kind heeft gelijk, we gaan naar huis!
Maar ik heb ook wel eens gehad dat ik dacht, 't kind heeft gelijk, we gaan naar huis!
vrijdag 18 september 2009 om 23:21
vrijdag 18 september 2009 om 23:24
quote:traincha2 schreef op 18 september 2009 @ 23:05:
[...]
Hier wil ik wel even op inhaken. Ik heb niet alles gelezen, maar ik vind het wel prettig om te lezen dat je je serieus afvraagt of het aan de opvoeding van de ouders ligt dat een kind krijst. Ik denk namelijk dat er ook wel kinderen zijn, die van nature een moeilijk karakter hebben en niet gauw tevreden zijn en dan kan je als ouder nog zo goed je best doen: daar is niks tegen opgewassen. Het is alleen zo jammer dat er dan meteen met een belerend vingertje naar de ouders gewezen wordt. Als ouder doe je niet niet gauw goed als het om opvoedzaken betreft.Inderdaad, sommige kinderen zijn gewoon wat licht ontvlambaarder dan andere kinderen. En wat dacht je dan bij kinderen met een (autistische) beperking, die ouders zijn helemaal de klos in de supermarkt qua opgeheven vingertjes.
[...]
Hier wil ik wel even op inhaken. Ik heb niet alles gelezen, maar ik vind het wel prettig om te lezen dat je je serieus afvraagt of het aan de opvoeding van de ouders ligt dat een kind krijst. Ik denk namelijk dat er ook wel kinderen zijn, die van nature een moeilijk karakter hebben en niet gauw tevreden zijn en dan kan je als ouder nog zo goed je best doen: daar is niks tegen opgewassen. Het is alleen zo jammer dat er dan meteen met een belerend vingertje naar de ouders gewezen wordt. Als ouder doe je niet niet gauw goed als het om opvoedzaken betreft.Inderdaad, sommige kinderen zijn gewoon wat licht ontvlambaarder dan andere kinderen. En wat dacht je dan bij kinderen met een (autistische) beperking, die ouders zijn helemaal de klos in de supermarkt qua opgeheven vingertjes.
zaterdag 19 september 2009 om 08:34
ik heb twee kids van 7 met adhd, jaja een tweeling met adhd is Altijd Dubbele Hoevelheid Drukte, en die van mij die mogen proberen moeilijk te doen in de winkel. en ze weten dondersgoed dat nee nee is en ik schaam me echt niet om ze terecht te wijzen in die winkel.
laatst zei ik tegen de oudste die om snoep zeurde: ik zei toch nee wat snap je nu niet. ik ben de baas niet jij. toen kreeg ik te horen van een oud vrouwtje, goh eindelijk een moeder die wel weet hoe het moet. is het goed zoals ik het doe? misschien niet maar het werkt wel.
tja wat werkt? naast je kind op de grond gaan liggen en meekrijsen, geloof me het werkt echt. mijn collega haar man heeft het geprobeerd, nou hun kind wist niet hoe snel het op moest houden met krijsen en ging vervolgens de rest van de trip keurig aan het handje mee. dit kind was twee toen dit gebeurde.
en mijn collega's en ik hebben in een deuk gelegen op het werk, nu moet je weten dat wij met pakweg 20 meiden op een kdv werken dus hilariteit alom.
laatst zei ik tegen de oudste die om snoep zeurde: ik zei toch nee wat snap je nu niet. ik ben de baas niet jij. toen kreeg ik te horen van een oud vrouwtje, goh eindelijk een moeder die wel weet hoe het moet. is het goed zoals ik het doe? misschien niet maar het werkt wel.
tja wat werkt? naast je kind op de grond gaan liggen en meekrijsen, geloof me het werkt echt. mijn collega haar man heeft het geprobeerd, nou hun kind wist niet hoe snel het op moest houden met krijsen en ging vervolgens de rest van de trip keurig aan het handje mee. dit kind was twee toen dit gebeurde.
en mijn collega's en ik hebben in een deuk gelegen op het werk, nu moet je weten dat wij met pakweg 20 meiden op een kdv werken dus hilariteit alom.
zaterdag 19 september 2009 om 09:32
Even voor de duidelijkheid, ik bedoelde ook niet te zeggen dat ik mijn kind nooit corrigeer. Ze weet al dondersgoed dat bepaalde plekken en dingen in huis (vuilnisbak, mijn blackberry, het tv-kastje) off limits zijn. Dat belet haar overigens niet om er met een ondeugende grijns toch op af te kruipen, maar juist uit die grijns blijkt dat ze heel goed weet dat dat niet mag. En mij rest dan nog de schone taak om haar weer van de plaats delict weg te halen en te zeggen: Nee, mag niet. Met grenzen aangeven heb ik weinig moeite gelukkig.
Ik bedoelde meer: kan je op deze leeftijd iets doen om de krijsbuien in te perken? Quertu's tip van niet met een moe/hongerig kind naar de supermarkt is een goede, maar soms krijst ze gewoon "zomaar". Niet moe, niet hongerig, maar gewoon ontevreden met de plaats waar we zijn of het eten dat ze voorgeschoteld krijgt of wat dan ook. Ik vind het lastig daarmee om te gaan.
Ik bedoelde meer: kan je op deze leeftijd iets doen om de krijsbuien in te perken? Quertu's tip van niet met een moe/hongerig kind naar de supermarkt is een goede, maar soms krijst ze gewoon "zomaar". Niet moe, niet hongerig, maar gewoon ontevreden met de plaats waar we zijn of het eten dat ze voorgeschoteld krijgt of wat dan ook. Ik vind het lastig daarmee om te gaan.
zaterdag 19 september 2009 om 11:23
Allemaal leuk en aardig hoor, die verklaringen van het krijsen. "Kinderen hebben ook wel eens geen zin", en "ze zoeken naar grenzen". Zo lust ik er nog wel een paar. Ik heb gewoon geleerd niet te krijsen, klaar, en zeker niet in het openbaar. Okee, op latere leeftijd ben ik emotioneel in de knoop geraakt (jarenlange therapie, acting out groepen, gesloten afdelingen, opgekropte woede, frustratie, je niet kunnen uiten, je niet gehoord voelen, laag zelfbeeld en ga zo maar door ) maar goed, het is dus wel degelijk mogelijk een kind aan te leren niet te krijsen.
Iets wat vier dagen bloedt en niet doodgaat is niet te vertrouwen.
zaterdag 19 september 2009 om 11:35
Ik heb nog niet uitgevonden hoe je kinderen moet stoppen van krijsen zonder fysiek of verbaal geweld. Misschien even dit topicje lezen dan..
Krijsen in de winkel doen ze niet meer. Krijsen thuis best nog wel. Zelfs Oudste heeft onlangs nog een stuk of vier keer vanuit zijn tenen gegild vanuit frustratie (maar schoppen, slaan, schelden en smijten deed hij op dat moment dan mooi weer niet). Kleintjes worden indien er gekrijst wordt op de gang gedumpt.
Mijn buren vinden me niet lief.
Mijn kinderen wel, gelukkig. Vaak genoeg in elk geval.
Krijsen in de winkel doen ze niet meer. Krijsen thuis best nog wel. Zelfs Oudste heeft onlangs nog een stuk of vier keer vanuit zijn tenen gegild vanuit frustratie (maar schoppen, slaan, schelden en smijten deed hij op dat moment dan mooi weer niet). Kleintjes worden indien er gekrijst wordt op de gang gedumpt.
Mijn buren vinden me niet lief.
Mijn kinderen wel, gelukkig. Vaak genoeg in elk geval.
zaterdag 19 september 2009 om 11:41
Maar goed, even serieus dan; het was heel simpel hoor, bij elke meer dan gemiddelde decibel werd gelijk alles stopgezet, afgepakt, en zat VC op haar kamer. Zoiets begint thuis, gewoon. En dan komt het nooit zover dat je zoiets in een supermarkt wél probeert, simpelweg omdat je een bep. soort conditionering krijgt. Krijsen = een naar gevolg.
Iets wat vier dagen bloedt en niet doodgaat is niet te vertrouwen.
zaterdag 19 september 2009 om 12:30
Ik denk dat jij wat liever en begripvoller bent dan de ouders van VC, Qwertu.
Eigenlijk best lastig trouwens, dat opvoeden, met al die ogen van al die geweldige supermensen bovenop je.
En dan ook nog rekening proberen te houden met de eerlijke gevoelens van je kinderen.
Vraag me af hoeveel kinderen hoe hard zouden krijsen als moeders niet het gevoel hadden dat de hele wereld hun afkeurde.
En nee, krijsende kinderen zijn niet leuk. Mijn hoofd slaat direct op tilt als er eentje krijst en het kost me de grootste moeite om beheerst en duidelijk te reageren. Maar het zou fijn zijn als iedereen die een krijsend kind ziet zich bedenkt dat de daarbijhorende ouder op dat moment ook geen feestje aan het vieren is.
Eigenlijk best lastig trouwens, dat opvoeden, met al die ogen van al die geweldige supermensen bovenop je.
En dan ook nog rekening proberen te houden met de eerlijke gevoelens van je kinderen.
Vraag me af hoeveel kinderen hoe hard zouden krijsen als moeders niet het gevoel hadden dat de hele wereld hun afkeurde.
En nee, krijsende kinderen zijn niet leuk. Mijn hoofd slaat direct op tilt als er eentje krijst en het kost me de grootste moeite om beheerst en duidelijk te reageren. Maar het zou fijn zijn als iedereen die een krijsend kind ziet zich bedenkt dat de daarbijhorende ouder op dat moment ook geen feestje aan het vieren is.
