Kinderen
alle pijlers
een 'bijzonder' kind, een vloek of een zegen
vrijdag 25 september 2009 om 08:03
een bijzonder kind is misschien niet het goede woord maar ik weet niet zo goed hoe ik het anders moet omschrijven.
deze week hebben wij te horen gekregen dat onze zoon een autistische stoornis en adhd heeft. dat is best hefitg maar wij proberen heel positief te zijn en te zorgen dat het allemaal goed loopt binnen ons gezin. zijn tweelingbroer heeft ook adhd dus gelukkig houden ze elkaar bezig.
nu was ik laatst op het handbalveld en hadden we het er zo over. onze trainster vroeg wat de uitslag was van zijn kinderpsychiatrisch onderzoek en ik vertelde dat zo. een andere vrouw die erbij stond zei toen tegen mij: goh wat heb jij dan een pech zeg.
mijn trainster nam het voor me op en zei dan ook, dat moet je niet als pech zien hoor, je moet positief blijven.
zo denk ik er zelf over en ik zei zelf tegen die vrouw dat wij de gebruiksaanwijzing hebben gekregen die veel ouders niet krijgen en dat we gelukkig zijn met ons gezin.
hoe zien jullie dat, een 'bijzonder' kind, zien jullie het als een vloek of een zegen?
wij zien het als een zegen, als je negatief bent dan merkt je kind dat ook en dan wordt hij of zij alleen maar ongelukkig van.
wij zijn heel positief en mensen die dat voor ons niet willen zijn, daar praten we niet meer mee.
en dat niet alleen, onze omgeving weet precies hoe ze met onze donders om moeten gaan en dat is heel mooi om te zien.
zo creeren onze vrienden een heel veilig klimaat voor hem waar hij zichzelf kan zijn en voor zijn broer ook. mijn teamgenoten gaan er zo goed mee om, menig mens kan er wat van leren.
deze week hebben wij te horen gekregen dat onze zoon een autistische stoornis en adhd heeft. dat is best hefitg maar wij proberen heel positief te zijn en te zorgen dat het allemaal goed loopt binnen ons gezin. zijn tweelingbroer heeft ook adhd dus gelukkig houden ze elkaar bezig.
nu was ik laatst op het handbalveld en hadden we het er zo over. onze trainster vroeg wat de uitslag was van zijn kinderpsychiatrisch onderzoek en ik vertelde dat zo. een andere vrouw die erbij stond zei toen tegen mij: goh wat heb jij dan een pech zeg.
mijn trainster nam het voor me op en zei dan ook, dat moet je niet als pech zien hoor, je moet positief blijven.
zo denk ik er zelf over en ik zei zelf tegen die vrouw dat wij de gebruiksaanwijzing hebben gekregen die veel ouders niet krijgen en dat we gelukkig zijn met ons gezin.
hoe zien jullie dat, een 'bijzonder' kind, zien jullie het als een vloek of een zegen?
wij zien het als een zegen, als je negatief bent dan merkt je kind dat ook en dan wordt hij of zij alleen maar ongelukkig van.
wij zijn heel positief en mensen die dat voor ons niet willen zijn, daar praten we niet meer mee.
en dat niet alleen, onze omgeving weet precies hoe ze met onze donders om moeten gaan en dat is heel mooi om te zien.
zo creeren onze vrienden een heel veilig klimaat voor hem waar hij zichzelf kan zijn en voor zijn broer ook. mijn teamgenoten gaan er zo goed mee om, menig mens kan er wat van leren.
vrijdag 25 september 2009 om 20:35
Ik ben het erg eens met de uitspraak van Yette.
Ik baal namelijk ontzettend van alle extra inspanningen die ik moet doen voor oudste dochter. Ik heb mijn parttime werk er nu voor opgegeven omdat e.e.a. niet meer te combineren was voor ons (papsie is erg lange dagen weg). Hierdoor doe ik de opvoeding grotendeels alleen.
Nee ik heb er geen moeite mee dat dochterlief anders is, maar ik BAAL dat dit zo ontzettend veel inzet en tijd van mij vergt.
Soms zie ik ouders van zwaargehandicapte kinderen (dochterlief heeft maar wat zeer lichte dingetjes) die "vrolijk en energiek" door het leven stappen. Vandaag of morgen spreek ik er eentje aan met de vraag hoe ze dat toch doen, altijd die vrolijkheid etc.
Enfin, ik ben waarschijnlijk te zwaar op de hand waar het mijn kids betreft. MOet nog veel leren enzo...
PIps
Ik baal namelijk ontzettend van alle extra inspanningen die ik moet doen voor oudste dochter. Ik heb mijn parttime werk er nu voor opgegeven omdat e.e.a. niet meer te combineren was voor ons (papsie is erg lange dagen weg). Hierdoor doe ik de opvoeding grotendeels alleen.
Nee ik heb er geen moeite mee dat dochterlief anders is, maar ik BAAL dat dit zo ontzettend veel inzet en tijd van mij vergt.
Soms zie ik ouders van zwaargehandicapte kinderen (dochterlief heeft maar wat zeer lichte dingetjes) die "vrolijk en energiek" door het leven stappen. Vandaag of morgen spreek ik er eentje aan met de vraag hoe ze dat toch doen, altijd die vrolijkheid etc.
Enfin, ik ben waarschijnlijk te zwaar op de hand waar het mijn kids betreft. MOet nog veel leren enzo...
PIps
vrijdag 25 september 2009 om 20:45
Pips, die ouders balen ook af en toe, zijn ook verdrietig en wanhopig, zien het af en toe ook somber in. Maar bovenal en vooral zien ze wat hun kind wel kan. Wat het wel bereikt. Je kunt niet altijd stilstaan bij de beperkingen, zeker niet als die beperkingen veel zijn. Dan blijft er geen ruimte over. Dus zet je je schouders eronder en geniet van de dingen die wel kunnen. Van de kleine stapjes die ze wel zetten.
vrijdag 25 september 2009 om 20:52
ik vraag me ook weleens af hoe al die ouders zo positief blijven en dan probeer je het een dagje en dan...
dan wordt dat enen dagje opeens 2 dagen, een week en voor je het weet ben je overwegend positief.
tuurlijk vergt het enorm veel tijd en vreet het energie en heb ik ook af en toe een enorme dip. dan zit ik jankend naast mijn man op de bank en vraag hem waar wij het aan verdiend hebben en weet je wat hij dan zegt.
hij zegt dan schat weet je, wij hebben het niet verdiend maar we hebben ze wel gekregen en je kunt negatief zijn maar daar heb je niets aan. kijk maar eens naar al die mensen om ons heen die zo genieten van onze kids omdat ze zijn wie ze zijn.
dan hoor ik weer van die mensen om me heen dat ze vinden dat onze twins het zo goed doen en dat ze vinden dat wij altijd zo positief blijven en dan denk ik altijd maar, ja positiviteit is besmettelijk en het kost wat moeite.
maar al dat moois dat je er voor terug krijgt is zoveel waard, dan wordt je helemaal warm van binnen.
dan wordt dat enen dagje opeens 2 dagen, een week en voor je het weet ben je overwegend positief.
tuurlijk vergt het enorm veel tijd en vreet het energie en heb ik ook af en toe een enorme dip. dan zit ik jankend naast mijn man op de bank en vraag hem waar wij het aan verdiend hebben en weet je wat hij dan zegt.
hij zegt dan schat weet je, wij hebben het niet verdiend maar we hebben ze wel gekregen en je kunt negatief zijn maar daar heb je niets aan. kijk maar eens naar al die mensen om ons heen die zo genieten van onze kids omdat ze zijn wie ze zijn.
dan hoor ik weer van die mensen om me heen dat ze vinden dat onze twins het zo goed doen en dat ze vinden dat wij altijd zo positief blijven en dan denk ik altijd maar, ja positiviteit is besmettelijk en het kost wat moeite.
maar al dat moois dat je er voor terug krijgt is zoveel waard, dan wordt je helemaal warm van binnen.
vrijdag 25 september 2009 om 21:23
Over zoon 1 en 2 ben ik zeer positief. Ze hebben een extraatje of twee, maar ik zie hun toekomst redelijk rooskleurig in. Met de juiste begeleiding en ondersteuning is er geen enkele reden waarom ze het niet gewoon zouden redden later. Al heeft de omgeving het soms over van die begeleid wonen projecten en wajong uitkeringen, ik zie geen reden waarom we er niet vanuit kunnen gaan dat ze wel gewoon zelfstandig gaan wonen en een baan hebben later. Mocht het niet zo blijken te zijn, dan zien we dat dan wel weer. Ik vind ze te jong om nu al uit te gaan van minder. Af en toe, zeker als ik zoon 2 zie worstelen, is er verdriet en wanhoop, maar dat duurt niet lang.
Zoon 3 (ja ik ben gezegend met een pretpakket, drie kinders en een man met een extra) is onzekerder. Over zijn toekomst staat niets vast. En dat maakt het moeilijker om positief te blijven. We weten niet wat hij wel en niet gaat kunnen. Een dag per keer, dat doen we nu. En tot nu toe zijn die dagen overwegend positief.
Zoon 3 (ja ik ben gezegend met een pretpakket, drie kinders en een man met een extra) is onzekerder. Over zijn toekomst staat niets vast. En dat maakt het moeilijker om positief te blijven. We weten niet wat hij wel en niet gaat kunnen. Een dag per keer, dat doen we nu. En tot nu toe zijn die dagen overwegend positief.
dinsdag 29 september 2009 om 23:05
Zegen of vloek. hmmm ik denk inderdaad dat deze woorden net even wat te extreem zijn. Mijn zoontje heeft dan geen ADHD of een andere stoornis, maar heeft hersenletsel door een autoongeluk. Hierdoor heeft hij een wat andere "gebruiksaanwijzing" dan voor het ongeluk en is de kans op leerproblemen en gedragproblemen hoog.
Hij is nu 4 en nog niet zindelijk (ben sinds 2 dagen weer druk bezig ) Heeft begeleiding nodig op school, waar hij maar 4 a 5 ochtenden heen kan, anders word het hem te veel. Zijn korte termijn geheugen is slecht en is nog sneller afgeleid dan een "normale"kleuter en zijn taal heeft een achterstand.
Hij heeft driftbuien en meltdowns, lijken op elkaar,maar de reactie van mij uit moet anders zijn. Driftbuien negeren en meltdowns troosten. Het leven van het gezin draait voor 80% rond die jongen.
Ik kan niet meer werken dan ik nu doe, want anders lopen de kosten van de kinderopvang uit de hand en ik moet hem gelijk van school kunnen halen als hij moe is of te veel meltdowns heeft.
Is dit een zegen of een vloek?
Een zegen is het niet, er zijn dagen dat ik het echt niet zie zitten. Ik heb geen familie in de buurt waar ik hem even naar toe kan brengen of die een stukje kunnen overnemen.
Ik werk mee in de revalidatie, probeer de oefeningen zo leuk mogelijk te maken of te intergreren in het dagelijks leven etc...
Maar over het algemeen geniet ik met volle teugen van die knul. Door het ongeluk ben ik op het feit gedrukt dat die kleintjes kwetsbaar zijn en dat je ze zeker niet voor vanzelfsprekend moet nemen. Voor je het weet zijn ze groot of in ons geval, er bijna niet meer.
Ik geniet meer en ben rustiger geworden. Ik werk hard aan zijn revalidatie en dat werpt zijn vruchten af.
Nu wil ik niet zeggen dat je ook je auto voor een vrachtwagen moet zetten, zoals ik. Maar om Kruif te citeren "elk nadeel heeft zijn voordeel".
Het is geen zegen, ook geen vloek. Maar een leerproces.
En wat die dame zei "Goh dan heb jij pech" heeft geen flauw benul!! Het is jou kind en jou trots!
Hij is nu 4 en nog niet zindelijk (ben sinds 2 dagen weer druk bezig ) Heeft begeleiding nodig op school, waar hij maar 4 a 5 ochtenden heen kan, anders word het hem te veel. Zijn korte termijn geheugen is slecht en is nog sneller afgeleid dan een "normale"kleuter en zijn taal heeft een achterstand.
Hij heeft driftbuien en meltdowns, lijken op elkaar,maar de reactie van mij uit moet anders zijn. Driftbuien negeren en meltdowns troosten. Het leven van het gezin draait voor 80% rond die jongen.
Ik kan niet meer werken dan ik nu doe, want anders lopen de kosten van de kinderopvang uit de hand en ik moet hem gelijk van school kunnen halen als hij moe is of te veel meltdowns heeft.
Is dit een zegen of een vloek?
Een zegen is het niet, er zijn dagen dat ik het echt niet zie zitten. Ik heb geen familie in de buurt waar ik hem even naar toe kan brengen of die een stukje kunnen overnemen.
Ik werk mee in de revalidatie, probeer de oefeningen zo leuk mogelijk te maken of te intergreren in het dagelijks leven etc...
Maar over het algemeen geniet ik met volle teugen van die knul. Door het ongeluk ben ik op het feit gedrukt dat die kleintjes kwetsbaar zijn en dat je ze zeker niet voor vanzelfsprekend moet nemen. Voor je het weet zijn ze groot of in ons geval, er bijna niet meer.
Ik geniet meer en ben rustiger geworden. Ik werk hard aan zijn revalidatie en dat werpt zijn vruchten af.
Nu wil ik niet zeggen dat je ook je auto voor een vrachtwagen moet zetten, zoals ik. Maar om Kruif te citeren "elk nadeel heeft zijn voordeel".
Het is geen zegen, ook geen vloek. Maar een leerproces.
En wat die dame zei "Goh dan heb jij pech" heeft geen flauw benul!! Het is jou kind en jou trots!
dinsdag 29 september 2009 om 23:36
Ik heb ook zo'n "pretpakket" 3 zoons waarvan 1 (érrug)dyslectisch, 1 Asperger (wat ik iig bij hem behoorlijk autistisch vind) en de 3e is nog een uk die tot nu toe geen etiketje heeft.
Man is waarsch ook een Asperger.
Vind ik het een vloek of een zegen? Geen van beiden.
Ik vind het vooral erg eenzaam.
Als vrouw in een mannenhuishouden, Als echtgenote van een (overigens erg lieve) man die regelmatig de plank mis slaat op communicatie en emotioneel vlak, maar wel heel erg intelligent is en heel ingewikkeld werk doet. Als ouders in hulpverlenersland. Er is zoveel mogelijk aan hulp en begeleiding, maar het is een oerwoud en doolhof ineen.
Als ervaringsdeskundige; hoe leg je uit hoe en wat nu zo anders is aan hem en zijn gedrag?
Toen wij de diagnose Asperger net hadden van onze zoon vertelde ik dat aan een kennisje die reageerde met de opmerking: 'middelste? maar die is helemaal niet stout!'
Tja, dan heb je het nog niet helemaal begrepen....
Enfin, zie mijn avatar. Soms vraag ik mbv picto om knuffel, want uit hemzelf krijg ik die niet.
Man is waarsch ook een Asperger.
Vind ik het een vloek of een zegen? Geen van beiden.
Ik vind het vooral erg eenzaam.
Als vrouw in een mannenhuishouden, Als echtgenote van een (overigens erg lieve) man die regelmatig de plank mis slaat op communicatie en emotioneel vlak, maar wel heel erg intelligent is en heel ingewikkeld werk doet. Als ouders in hulpverlenersland. Er is zoveel mogelijk aan hulp en begeleiding, maar het is een oerwoud en doolhof ineen.
Als ervaringsdeskundige; hoe leg je uit hoe en wat nu zo anders is aan hem en zijn gedrag?
Toen wij de diagnose Asperger net hadden van onze zoon vertelde ik dat aan een kennisje die reageerde met de opmerking: 'middelste? maar die is helemaal niet stout!'
Tja, dan heb je het nog niet helemaal begrepen....
Enfin, zie mijn avatar. Soms vraag ik mbv picto om knuffel, want uit hemzelf krijg ik die niet.
