Kinderen
alle pijlers
een 'bijzonder' kind, een vloek of een zegen
vrijdag 25 september 2009 om 08:03
een bijzonder kind is misschien niet het goede woord maar ik weet niet zo goed hoe ik het anders moet omschrijven.
deze week hebben wij te horen gekregen dat onze zoon een autistische stoornis en adhd heeft. dat is best hefitg maar wij proberen heel positief te zijn en te zorgen dat het allemaal goed loopt binnen ons gezin. zijn tweelingbroer heeft ook adhd dus gelukkig houden ze elkaar bezig.
nu was ik laatst op het handbalveld en hadden we het er zo over. onze trainster vroeg wat de uitslag was van zijn kinderpsychiatrisch onderzoek en ik vertelde dat zo. een andere vrouw die erbij stond zei toen tegen mij: goh wat heb jij dan een pech zeg.
mijn trainster nam het voor me op en zei dan ook, dat moet je niet als pech zien hoor, je moet positief blijven.
zo denk ik er zelf over en ik zei zelf tegen die vrouw dat wij de gebruiksaanwijzing hebben gekregen die veel ouders niet krijgen en dat we gelukkig zijn met ons gezin.
hoe zien jullie dat, een 'bijzonder' kind, zien jullie het als een vloek of een zegen?
wij zien het als een zegen, als je negatief bent dan merkt je kind dat ook en dan wordt hij of zij alleen maar ongelukkig van.
wij zijn heel positief en mensen die dat voor ons niet willen zijn, daar praten we niet meer mee.
en dat niet alleen, onze omgeving weet precies hoe ze met onze donders om moeten gaan en dat is heel mooi om te zien.
zo creeren onze vrienden een heel veilig klimaat voor hem waar hij zichzelf kan zijn en voor zijn broer ook. mijn teamgenoten gaan er zo goed mee om, menig mens kan er wat van leren.
deze week hebben wij te horen gekregen dat onze zoon een autistische stoornis en adhd heeft. dat is best hefitg maar wij proberen heel positief te zijn en te zorgen dat het allemaal goed loopt binnen ons gezin. zijn tweelingbroer heeft ook adhd dus gelukkig houden ze elkaar bezig.
nu was ik laatst op het handbalveld en hadden we het er zo over. onze trainster vroeg wat de uitslag was van zijn kinderpsychiatrisch onderzoek en ik vertelde dat zo. een andere vrouw die erbij stond zei toen tegen mij: goh wat heb jij dan een pech zeg.
mijn trainster nam het voor me op en zei dan ook, dat moet je niet als pech zien hoor, je moet positief blijven.
zo denk ik er zelf over en ik zei zelf tegen die vrouw dat wij de gebruiksaanwijzing hebben gekregen die veel ouders niet krijgen en dat we gelukkig zijn met ons gezin.
hoe zien jullie dat, een 'bijzonder' kind, zien jullie het als een vloek of een zegen?
wij zien het als een zegen, als je negatief bent dan merkt je kind dat ook en dan wordt hij of zij alleen maar ongelukkig van.
wij zijn heel positief en mensen die dat voor ons niet willen zijn, daar praten we niet meer mee.
en dat niet alleen, onze omgeving weet precies hoe ze met onze donders om moeten gaan en dat is heel mooi om te zien.
zo creeren onze vrienden een heel veilig klimaat voor hem waar hij zichzelf kan zijn en voor zijn broer ook. mijn teamgenoten gaan er zo goed mee om, menig mens kan er wat van leren.
vrijdag 25 september 2009 om 10:24
Mijn oudste heeft ASS en is ondanks die diagnose gewwon een kind als alle andere. Ja, er zijn eigenaardigheden, maar die heeft ieder kind toch? Bij haar komt het alleen wat meer naar voren. Dus om nou van 'pech' te spreken....onzin, ze is geen vloek maar ook geen zegen, ze is gewoon wie ze is.
Je kan ook een prima gezond kind hebben, maar met een moeilijk karakter, hoe moet je dat dan beoordelen?
Je kan ook een prima gezond kind hebben, maar met een moeilijk karakter, hoe moet je dat dan beoordelen?
vrijdag 25 september 2009 om 10:26
vrijdag 25 september 2009 om 10:27
quote:Hangmat schreef op 25 september 2009 @ 10:20:
Ik zou het zelf goed kunnen accepteren als een van mijn kinderen een stoornis zou hebben. Het gaat er echter om dat je kind een gelukkig kind kan zijn of dat nou met of zonder stoornis is dat maakt niet uit.
Als ouder je toekomstperspectief bijstellen lijkt me wel heel verdrietig, Als je kind dusdanig in elkaar zit dat je weet dat het nooit zelfstandig zal zijn is dat wel heel moeilijk.
Mijn broer en zus hebben een verstandelijke handicap en hoewel dat in het gezin vroeger al niet echt een pretje was was het nog niets vergeleken bij de problemen die mijn broer (met name) in zijn puber/volwassentijd heeft.
Ik heb groot respect voor mensen die een kind opvoeden met een beperking/stoornis of wat dan ook. Het is echt een zware taak.
Dus eh... vloek of zegen? geen van beiden.
Ik zie mezelf heel stoer opschrijven dat ik het best zou kunnen accepteren als mijn kind een stoornis zou hebben...
Nu ik het terug lees denk ik : nee, ik zou het er echt heeel heeel heeel moeilijk mee hebben. Niet omdat ik het niet zou willen accepteren maar omdat ik vanuit mijn eigen gezinssituatie/familie van heel dichtbij meemaak en heb meegemaakt wat een invloed het kan hebben op alles. Op mij, op mijn moeder, op broer zus zelf.. Zoveel verdriet, scheve relaties, aandacht die oneerlijk verdeeld werd, altijd dealen met gezinsleden die meer behoevend waren door hun beperkingen. Ik geloof ik van gekkigheid niet weten hoe ik het goed zou moeten doen als zou blijken dat ik een "speciaal"kind zou hebben. (ik heb 2 kinderen trouwens...)
Ik zou het zelf goed kunnen accepteren als een van mijn kinderen een stoornis zou hebben. Het gaat er echter om dat je kind een gelukkig kind kan zijn of dat nou met of zonder stoornis is dat maakt niet uit.
Als ouder je toekomstperspectief bijstellen lijkt me wel heel verdrietig, Als je kind dusdanig in elkaar zit dat je weet dat het nooit zelfstandig zal zijn is dat wel heel moeilijk.
Mijn broer en zus hebben een verstandelijke handicap en hoewel dat in het gezin vroeger al niet echt een pretje was was het nog niets vergeleken bij de problemen die mijn broer (met name) in zijn puber/volwassentijd heeft.
Ik heb groot respect voor mensen die een kind opvoeden met een beperking/stoornis of wat dan ook. Het is echt een zware taak.
Dus eh... vloek of zegen? geen van beiden.
Ik zie mezelf heel stoer opschrijven dat ik het best zou kunnen accepteren als mijn kind een stoornis zou hebben...
Nu ik het terug lees denk ik : nee, ik zou het er echt heeel heeel heeel moeilijk mee hebben. Niet omdat ik het niet zou willen accepteren maar omdat ik vanuit mijn eigen gezinssituatie/familie van heel dichtbij meemaak en heb meegemaakt wat een invloed het kan hebben op alles. Op mij, op mijn moeder, op broer zus zelf.. Zoveel verdriet, scheve relaties, aandacht die oneerlijk verdeeld werd, altijd dealen met gezinsleden die meer behoevend waren door hun beperkingen. Ik geloof ik van gekkigheid niet weten hoe ik het goed zou moeten doen als zou blijken dat ik een "speciaal"kind zou hebben. (ik heb 2 kinderen trouwens...)
vrijdag 25 september 2009 om 10:27
quote:Starshine schreef op 25 september 2009 @ 10:22:
'Goh, wat heb jij dan pech zeg' ...
Lekker botte opmerking en lekker aso om gesprekken af te luisteren en daar ongevraagd op in te gaan.Heb ook zoiets gehad tijdens een kijkzwemles van mijn zoon. Hij was met van alles bezig behalve met de juf; hij maakte vreemde geluiden en gooide met het materiaal. En al die ouders om me heen fluisteren 'kijk dat jongetje toch eens raar doen'. Bleek achteraf dat hij iedere zwemles zo deed. Bang voor water is hij niet, maar volgens de juf waren er na 8 lessen nog steeds geen vorderingen te zien.
'Goh, wat heb jij dan pech zeg' ...
Lekker botte opmerking en lekker aso om gesprekken af te luisteren en daar ongevraagd op in te gaan.Heb ook zoiets gehad tijdens een kijkzwemles van mijn zoon. Hij was met van alles bezig behalve met de juf; hij maakte vreemde geluiden en gooide met het materiaal. En al die ouders om me heen fluisteren 'kijk dat jongetje toch eens raar doen'. Bleek achteraf dat hij iedere zwemles zo deed. Bang voor water is hij niet, maar volgens de juf waren er na 8 lessen nog steeds geen vorderingen te zien.
vrijdag 25 september 2009 om 10:30
qwerto noemt dat ene kind die niet "bijzonder is"ook dingen die buiten je verwachtingen en wensen kan gana leven.
Ben ik het zooooooooo mee eens!!
Mijn kind valt niet onder bijzonder maar ik kan niet in de toekomst kijken dus wie weet wat voor zorgen ik me nog om hem ga maken of wat voor problemen ik nog ga krijgen.
Of wie weet krijgt hij een ziekte de zijn en mijn leven op zijn kop zet........
en dat laatste...............ik hoop echt dat dat nooit gaat gebeuren.
Ben ik het zooooooooo mee eens!!
Mijn kind valt niet onder bijzonder maar ik kan niet in de toekomst kijken dus wie weet wat voor zorgen ik me nog om hem ga maken of wat voor problemen ik nog ga krijgen.
Of wie weet krijgt hij een ziekte de zijn en mijn leven op zijn kop zet........
en dat laatste...............ik hoop echt dat dat nooit gaat gebeuren.
vrijdag 25 september 2009 om 10:31
quote:Hangmat schreef op 25 september 2009 @ 10:27:
[...]
Ik zie mezelf heel stoer opschrijven dat ik het best zou kunnen accepteren als mijn kind een stoornis zou hebben...
Nu ik het terug lees denk ik : nee, ik zou het er echt heeel heeel heeel moeilijk mee hebben. Niet omdat ik het niet zou willen accepteren maar omdat ik vanuit mijn eigen gezinssituatie/familie van heel dichtbij meemaak en heb meegemaakt wat een invloed het kan hebben op alles. Op mij, op mijn moeder, op broer zus zelf.. Zoveel verdriet, scheve relaties, aandacht die oneerlijk verdeeld werd, altijd dealen met gezinsleden die meer behoevend waren door hun beperkingen. Ik geloof ik van gekkigheid niet weten hoe ik het goed zou moeten doen als zou blijken dat ik een "speciaal"kind zou hebben. (ik heb er 2 trouwens...)Ik heb echt wel even verdriet gehad hoor, toen die boodschap aankwam. Nu ik zie dat het op dit moment goed gaat en dat hij gewoon heel lief is, niet pest en niet gepest wordt, realiseer ik me des te meer dat er zoveel varianten van ASS stoornissen zijn. En kennelijk heeft mijn zoon een milde variant ofzo, want op school doet hij het wel aardig goed. Toevallig gisteren nog een gesprek gehad. Het enige negatieve was dat hij altijd zit te neurien tijdens kringgesprekken en dat hij aan andere kinderen gaat zitten als hij ergens zijn zin niet in krijgt. Dat kan nog wel eens ruzietjes leiden, maar ik heb zelf het idee dat de kinderen in zijn klas het wel prima vinden dat hij is zoals hij is. Ik heb nog nooit signalen opgepikt dat hij een raar jongetje zou zijn ofzo.
[...]
Ik zie mezelf heel stoer opschrijven dat ik het best zou kunnen accepteren als mijn kind een stoornis zou hebben...
Nu ik het terug lees denk ik : nee, ik zou het er echt heeel heeel heeel moeilijk mee hebben. Niet omdat ik het niet zou willen accepteren maar omdat ik vanuit mijn eigen gezinssituatie/familie van heel dichtbij meemaak en heb meegemaakt wat een invloed het kan hebben op alles. Op mij, op mijn moeder, op broer zus zelf.. Zoveel verdriet, scheve relaties, aandacht die oneerlijk verdeeld werd, altijd dealen met gezinsleden die meer behoevend waren door hun beperkingen. Ik geloof ik van gekkigheid niet weten hoe ik het goed zou moeten doen als zou blijken dat ik een "speciaal"kind zou hebben. (ik heb er 2 trouwens...)Ik heb echt wel even verdriet gehad hoor, toen die boodschap aankwam. Nu ik zie dat het op dit moment goed gaat en dat hij gewoon heel lief is, niet pest en niet gepest wordt, realiseer ik me des te meer dat er zoveel varianten van ASS stoornissen zijn. En kennelijk heeft mijn zoon een milde variant ofzo, want op school doet hij het wel aardig goed. Toevallig gisteren nog een gesprek gehad. Het enige negatieve was dat hij altijd zit te neurien tijdens kringgesprekken en dat hij aan andere kinderen gaat zitten als hij ergens zijn zin niet in krijgt. Dat kan nog wel eens ruzietjes leiden, maar ik heb zelf het idee dat de kinderen in zijn klas het wel prima vinden dat hij is zoals hij is. Ik heb nog nooit signalen opgepikt dat hij een raar jongetje zou zijn ofzo.
vrijdag 25 september 2009 om 10:37
Zijn er niet-bijzondere kinderen dan?
Ik ben nu zwanger van mijn eerste en uiteraard hoop ik op een kindje zonder allerlei handleidingen (voor zover dat kan bij kinderen) en aparte begeleidingsbenodigdheden, maar je hebt het niet voor het zeggen, dus je zal er altijd het beste van moeten maken. Als kindje maar gelukkig is, dat is uiteindelijk het belangrijkste. Ik zou het absoluut geen zegen vinden (en van "bijzonder kind" krijg ik ook jeuk trouwens), maar een vloek vind ik ook wat cru. Roeien met de riemen die je hebt.
Ik ben nu zwanger van mijn eerste en uiteraard hoop ik op een kindje zonder allerlei handleidingen (voor zover dat kan bij kinderen) en aparte begeleidingsbenodigdheden, maar je hebt het niet voor het zeggen, dus je zal er altijd het beste van moeten maken. Als kindje maar gelukkig is, dat is uiteindelijk het belangrijkste. Ik zou het absoluut geen zegen vinden (en van "bijzonder kind" krijg ik ook jeuk trouwens), maar een vloek vind ik ook wat cru. Roeien met de riemen die je hebt.
vrijdag 25 september 2009 om 10:38
quote:traincha2 schreef op 25 september 2009 @ 10:27:
[...]
Heb ook zoiets gehad tijdens een kijkzwemles van mijn zoon. Hij was met van alles bezig behalve met de juf; hij maakte vreemde geluiden en gooide met het materiaal. En al die ouders om me heen fluisteren 'kijk dat jongetje toch eens raar doen'. Bleek achteraf dat hij iedere zwemles zo deed. Bang voor water is hij niet, maar volgens de juf waren er na 8 lessen nog steeds geen vorderingen te zien.
Traincha, omdat wij met onze dochter vermoeden dat zij precies dat gedrag zou gaan vertonen tijdens de zwemles hebben wij contact gezocht met Gehandicaptensport Nederland. Een onderafdeling daarvan verzorgt in het plaatselijke zwembad hier zwemles voor kinderen met een handicap. (echt alle handicaps komen langs, verstandelijk, lichamelijk, maar ook autisme). Nu zwemt ze elke week daar dus. Enige voorwaarde is dat het kind 1-op-1 begeleid wordt door een ouder die dus ook het water ingaat.
Wat ons betreft de ideale oplossing, je kunt je kind zelf bij de les houden en het is meteen een leuk ouder-kind momentje.
Misschien iets om eens achteraan te gaan.
[...]
Heb ook zoiets gehad tijdens een kijkzwemles van mijn zoon. Hij was met van alles bezig behalve met de juf; hij maakte vreemde geluiden en gooide met het materiaal. En al die ouders om me heen fluisteren 'kijk dat jongetje toch eens raar doen'. Bleek achteraf dat hij iedere zwemles zo deed. Bang voor water is hij niet, maar volgens de juf waren er na 8 lessen nog steeds geen vorderingen te zien.
Traincha, omdat wij met onze dochter vermoeden dat zij precies dat gedrag zou gaan vertonen tijdens de zwemles hebben wij contact gezocht met Gehandicaptensport Nederland. Een onderafdeling daarvan verzorgt in het plaatselijke zwembad hier zwemles voor kinderen met een handicap. (echt alle handicaps komen langs, verstandelijk, lichamelijk, maar ook autisme). Nu zwemt ze elke week daar dus. Enige voorwaarde is dat het kind 1-op-1 begeleid wordt door een ouder die dus ook het water ingaat.
Wat ons betreft de ideale oplossing, je kunt je kind zelf bij de les houden en het is meteen een leuk ouder-kind momentje.
Misschien iets om eens achteraan te gaan.
vrijdag 25 september 2009 om 10:49
Ik vind 'Goh wat heb jij dan een pech zeg' eigenlijk helemaal geen botte opmerking. Misschien niet heel tactisch, maar deze vrouw toont in elk geval medeleven. Ze probeert het te begrijpen. Ik ben heel wat mensen tegengekomen die oordelen over mijn kind, zonder dat ze weten wat er aan de hand is. Mensen die denken dat mijn kind zo doet omdat wij hem geen grenzen hebben geleerd. Mensen die vinden dat een kind met een handleiding niet op een gewone school hoort omdat dat zoveel van die school vraagt. Mensen die hun mening over mijn kind bij voorkeur delen met anderen en niet met mij. Dat vind ik veel botter.
vrijdag 25 september 2009 om 11:05
quote:Solomio schreef op 25 september 2009 @ 09:43:
En het hangt van je referentiekader af.
Mijn eerste zwangerschap was een tweeling en die kinderen zijn beide overleden. Mijn beide autistische zoons zijn daarna geboren en ze leven, ze zijn gezond, ze zijn leuk, ze zijn bijzonder (uiteraard, want ze zijn van mij). En daarnaast autistisch, mwah, 't kan erger zeg maar.
Heel herkenbaar. Wij hebben op het moment de nodige zorgen om onze dochter. Ze zit duidelijk niet lekker in haar vel op school en daar kan ik me best druk over maken, vooral omdat ze nog maar krap een halfjaar op school zit en nog zo lang moet.
Maar ik mag me over haar tenminste (en als het nodig is haar broertje) tenminste zorgen maken. Mijn oudste kan ik slechts herdenken, dan heb ik toch liever grijze haren van mijn levende kindjes die er in elk geval gewoon fysiek zijn.
En het hangt van je referentiekader af.
Mijn eerste zwangerschap was een tweeling en die kinderen zijn beide overleden. Mijn beide autistische zoons zijn daarna geboren en ze leven, ze zijn gezond, ze zijn leuk, ze zijn bijzonder (uiteraard, want ze zijn van mij). En daarnaast autistisch, mwah, 't kan erger zeg maar.
Heel herkenbaar. Wij hebben op het moment de nodige zorgen om onze dochter. Ze zit duidelijk niet lekker in haar vel op school en daar kan ik me best druk over maken, vooral omdat ze nog maar krap een halfjaar op school zit en nog zo lang moet.
Maar ik mag me over haar tenminste (en als het nodig is haar broertje) tenminste zorgen maken. Mijn oudste kan ik slechts herdenken, dan heb ik toch liever grijze haren van mijn levende kindjes die er in elk geval gewoon fysiek zijn.
vrijdag 25 september 2009 om 11:08
quote:Solomio schreef op 25 september 2009 @ 09:30:
[...]
Ik vraag me gelukkig nooit af "waarom wij", vind ik zo'n rare vraag. Als iemand dat al es zegt is mijn reactie: "waarom wij niet?" Overal is wel iets, hier is het autisme, elders is het weer wat anders.
En als het al een vloek is, dan toch vooral om de buitenwereld zo raar reageert.
Nou, ik zei dat omdat je wel eens in situaties terecht kunt komen die je wanhopig maken. En heel eerlijk: toen heb ik wel eens gedacht: hadden we maar een "normaal" kind (slaat nergens op hoor, want ieder kind heeft wel wat, maar toch), waarom gaat het bij ons nou nooit eens "lekker makkelijk".... Hopelijk snap je een beetje wat ik bedoel?
Ik bedoelde niet dat iemand dat ooit tegen mij zegt hoor!
[...]
Ik vraag me gelukkig nooit af "waarom wij", vind ik zo'n rare vraag. Als iemand dat al es zegt is mijn reactie: "waarom wij niet?" Overal is wel iets, hier is het autisme, elders is het weer wat anders.
En als het al een vloek is, dan toch vooral om de buitenwereld zo raar reageert.
Nou, ik zei dat omdat je wel eens in situaties terecht kunt komen die je wanhopig maken. En heel eerlijk: toen heb ik wel eens gedacht: hadden we maar een "normaal" kind (slaat nergens op hoor, want ieder kind heeft wel wat, maar toch), waarom gaat het bij ons nou nooit eens "lekker makkelijk".... Hopelijk snap je een beetje wat ik bedoel?
Ik bedoelde niet dat iemand dat ooit tegen mij zegt hoor!
vrijdag 25 september 2009 om 11:10
quote:Solomio schreef op 25 september 2009 @ 09:43:
En het hangt van je referentiekader af.
Mijn eerste zwangerschap was een tweeling en die kinderen zijn beide overleden. Mijn beide autistische zoons zijn daarna geboren en ze leven, ze zijn gezond, ze zijn leuk, ze zijn bijzonder (uiteraard, want ze zijn van mij). En daarnaast autistisch, mwah, 't kan erger zeg maar.
Snap ik.....
En als ik sommige verhalen (hier oa) lees realiseer ik me terdege dat ik het zo slecht nog niet getroffen heb hoor.
En het hangt van je referentiekader af.
Mijn eerste zwangerschap was een tweeling en die kinderen zijn beide overleden. Mijn beide autistische zoons zijn daarna geboren en ze leven, ze zijn gezond, ze zijn leuk, ze zijn bijzonder (uiteraard, want ze zijn van mij). En daarnaast autistisch, mwah, 't kan erger zeg maar.
Snap ik.....
En als ik sommige verhalen (hier oa) lees realiseer ik me terdege dat ik het zo slecht nog niet getroffen heb hoor.
vrijdag 25 september 2009 om 11:13
wat ik fijn vind aan dit topic is dat we kennelijk allemaal tegen heel veel dingen aanlopen en ook denken, joh het is nu eenmaal zo, gewoon je kind opvoeden en alle hobbels nemen zoals ze komen en er het beste van maken.
en dat er normaal gereageerd vind ik ook heel fijn, helemaal omdat dit een delicaat onderwerp kan zijn.
en de term bijzonder, ook ik als topicopener krijg de kriebels ervan, maar zoals ik al zei, ik weet niet zo goed hoe ik het anders moet omschrijven.
ik werk op een kdv en ik vind persoonlijk dat ieder kind bijzonder is omdat ieder kind uniek is.
of je nou wel of niet gezond bent, wel of geen handicap hebt en wel of geen diagnose autisme en alles wat daaronder valt, ieder kind is zichzelf en dat maakt dat ze bijzonder zijn.
en dat er normaal gereageerd vind ik ook heel fijn, helemaal omdat dit een delicaat onderwerp kan zijn.
en de term bijzonder, ook ik als topicopener krijg de kriebels ervan, maar zoals ik al zei, ik weet niet zo goed hoe ik het anders moet omschrijven.
ik werk op een kdv en ik vind persoonlijk dat ieder kind bijzonder is omdat ieder kind uniek is.
of je nou wel of niet gezond bent, wel of geen handicap hebt en wel of geen diagnose autisme en alles wat daaronder valt, ieder kind is zichzelf en dat maakt dat ze bijzonder zijn.
vrijdag 25 september 2009 om 11:45
Haha.. het boek ligt bij ons in de kast. Moet het nog steeds lezen!!
Eigenlijk ben ikzelf van mening dat Asperger geen autisme is... maar een informatie verwerkings stoornis. Ik kan me zo voorstellen dat dit binnen 10 jaar gescheiden gaat worden..Maar goed, dit is off topic geneuzel.
Traincha, je schreef dat je zoon hoogstwaarschijnlijk asperger gediagnostiseerd gaat worden.
Heb jij voor jezelf ook het idee dat het beter met hem (en jou) gaat doordat jij dingen loslaat?
Dat je stopt met hem -zeg maar- door een gangetje te duwen waar hij niet door past?
Eigenlijk ben ikzelf van mening dat Asperger geen autisme is... maar een informatie verwerkings stoornis. Ik kan me zo voorstellen dat dit binnen 10 jaar gescheiden gaat worden..Maar goed, dit is off topic geneuzel.
Traincha, je schreef dat je zoon hoogstwaarschijnlijk asperger gediagnostiseerd gaat worden.
Heb jij voor jezelf ook het idee dat het beter met hem (en jou) gaat doordat jij dingen loslaat?
Dat je stopt met hem -zeg maar- door een gangetje te duwen waar hij niet door past?
vrijdag 25 september 2009 om 12:49
quote:haaasje schreef op 25 september 2009 @ 11:45:
Haha.. het boek ligt bij ons in de kast. Moet het nog steeds lezen!!
Eigenlijk ben ikzelf van mening dat Asperger geen autisme is... maar een informatie verwerkings stoornis. Ik kan me zo voorstellen dat dit binnen 10 jaar gescheiden gaat worden..Maar goed, dit is off topic geneuzel.
Traincha, je schreef dat je zoon hoogstwaarschijnlijk asperger gediagnostiseerd gaat worden.
Heb jij voor jezelf ook het idee dat het beter met hem (en jou) gaat doordat jij dingen loslaat?
Dat je stopt met hem -zeg maar- door een gangetje te duwen waar hij niet door past?Autisme wordt ook wel es omschreven als een informatieverwerkingsstoornis.
Haha.. het boek ligt bij ons in de kast. Moet het nog steeds lezen!!
Eigenlijk ben ikzelf van mening dat Asperger geen autisme is... maar een informatie verwerkings stoornis. Ik kan me zo voorstellen dat dit binnen 10 jaar gescheiden gaat worden..Maar goed, dit is off topic geneuzel.
Traincha, je schreef dat je zoon hoogstwaarschijnlijk asperger gediagnostiseerd gaat worden.
Heb jij voor jezelf ook het idee dat het beter met hem (en jou) gaat doordat jij dingen loslaat?
Dat je stopt met hem -zeg maar- door een gangetje te duwen waar hij niet door past?Autisme wordt ook wel es omschreven als een informatieverwerkingsstoornis.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
vrijdag 25 september 2009 om 16:26
Soms een vloek, soms een zegen. Ben ik heel eerlijk in.
En ik zou over mijn zoon niet zeggen dat hij bijzonder is, we zijn immers allemaal unieke persoonlijkheden.
Ik heb het er bij tijd en wijle wel heel moeilijk mee dat hij een paar etiketten met zich meedraagt, simpelweg omdat ik zie dat hij worstelt. En het is niet leuk als je elke dag weer te horen krijgt dat er weer een incident was op school, of dat er jarenlang gesproken moet worden over handelingsplannen, leerdoelen, en dat jouw kind een uitzonderingspositie heeft omdat hij niet lekker meekomt in de klas. Dat zal geen enkele ouder fijn vinden.
Ook de altijd aanwezige zorgen ervaar ik niet als makkelijk, ik heb daardoor zeker veel meer stress. Werken lukt, maar alleen als er specialistische opvang is. Een dagje uit is altijd maar afwachten of het leuk wordt. Elke dag is het afwachten hoe deze zal verlopen, afhankelijk van het "humeur" van zoon. Het heeft enorm veel impact op zo'n beetje alles. Bij een "gewoon" kind maak je je al zorgen, al zullen die momenten van zorg minder vaak voorkomen. Hier is het echt "ik lijd het meest van het lijden dat ik vrees". Altijd zorgen hebben in het vooruit, zeg maar. De kans dat zoon het later moeilijk zal hebben is een stuk groter vanwege zijn stoornissen. Met die zorg zal ik moeten leven, het is niet anders. Alles bij elkaar drf ik gerust te zeggen dat ik het soms echt vervloek, en dat ik er enorm van baal. Máár dat neemt niet weg dat ik ook vaak trots op hem ben, omdat hij zo enorm zijn best doet en ook in positieve zin opvalt bij anderen.
En ik zou over mijn zoon niet zeggen dat hij bijzonder is, we zijn immers allemaal unieke persoonlijkheden.
Ik heb het er bij tijd en wijle wel heel moeilijk mee dat hij een paar etiketten met zich meedraagt, simpelweg omdat ik zie dat hij worstelt. En het is niet leuk als je elke dag weer te horen krijgt dat er weer een incident was op school, of dat er jarenlang gesproken moet worden over handelingsplannen, leerdoelen, en dat jouw kind een uitzonderingspositie heeft omdat hij niet lekker meekomt in de klas. Dat zal geen enkele ouder fijn vinden.
Ook de altijd aanwezige zorgen ervaar ik niet als makkelijk, ik heb daardoor zeker veel meer stress. Werken lukt, maar alleen als er specialistische opvang is. Een dagje uit is altijd maar afwachten of het leuk wordt. Elke dag is het afwachten hoe deze zal verlopen, afhankelijk van het "humeur" van zoon. Het heeft enorm veel impact op zo'n beetje alles. Bij een "gewoon" kind maak je je al zorgen, al zullen die momenten van zorg minder vaak voorkomen. Hier is het echt "ik lijd het meest van het lijden dat ik vrees". Altijd zorgen hebben in het vooruit, zeg maar. De kans dat zoon het later moeilijk zal hebben is een stuk groter vanwege zijn stoornissen. Met die zorg zal ik moeten leven, het is niet anders. Alles bij elkaar drf ik gerust te zeggen dat ik het soms echt vervloek, en dat ik er enorm van baal. Máár dat neemt niet weg dat ik ook vaak trots op hem ben, omdat hij zo enorm zijn best doet en ook in positieve zin opvalt bij anderen.
vrijdag 25 september 2009 om 16:30
En inderdaad; eea heeft ook met je eigen verwachtingen te maken, en ik denk ook met je eigen issues. Het doet zeer als een andere ouder jou erop aanspreekt dat je je kind eens moet opvoeden. Dat is een rechtstreekse aanval en beschuldiging, terwijl ik zelf weet dat ik enorm mijn best doe. Maar het heeft mi geen zin om iemand erop aan te spreken, want hoeveel mensen weten nou echt wat autisme is? Het zegt ze niks, en ik weet bovendien wel beter. En toch doet het pijn. Het is slikken, slikken, slikken. Ik verzeil zo vaak in genante situaties vanwege zoon, maar ben even zo vaak trots op hem. Voor hem is de buitenwereld een vreemde planeet, het is ongelofelijk knap dat hij zich vaak wel weet te hanteren.
vrijdag 25 september 2009 om 18:33
hoi julus misschien heb ik gewoon mazzel met zoveel familie en vrienden die juist wel weten wat het is, hoe ze er mee om moeten gaan en zo.
vaak weten ze dat omdat ze in het werk werkzaam zijn, omdat ze in de kinderopvang werken waar je er ook mee te maken hebt of ze hebben wel zelf een familielid of een vriend of vriendin die er last van heeft.
dus misschien heb ik het heel erg getroffen met mede handbalsters en vrienden die gewoon weten dat rafael rafael is met al zijn goede en slechte dagen. en gaan ze gelukkig heel goed met hem om en ketsen hem niet af.
vaak weten ze dat omdat ze in het werk werkzaam zijn, omdat ze in de kinderopvang werken waar je er ook mee te maken hebt of ze hebben wel zelf een familielid of een vriend of vriendin die er last van heeft.
dus misschien heb ik het heel erg getroffen met mede handbalsters en vrienden die gewoon weten dat rafael rafael is met al zijn goede en slechte dagen. en gaan ze gelukkig heel goed met hem om en ketsen hem niet af.
vrijdag 25 september 2009 om 18:51
quote:Starshine schreef op 25 september 2009 @ 10:38:
[...]
Traincha, omdat wij met onze dochter vermoeden dat zij precies dat gedrag zou gaan vertonen tijdens de zwemles hebben wij contact gezocht met Gehandicaptensport Nederland. Een onderafdeling daarvan verzorgt in het plaatselijke zwembad hier zwemles voor kinderen met een handicap. (echt alle handicaps komen langs, verstandelijk, lichamelijk, maar ook autisme). Nu zwemt ze elke week daar dus. Enige voorwaarde is dat het kind 1-op-1 begeleid wordt door een ouder die dus ook het water ingaat.
Wat ons betreft de ideale oplossing, je kunt je kind zelf bij de les houden en het is meteen een leuk ouder-kind momentje.
Misschien iets om eens achteraan te gaan.Bedankt voor de tip. We zitten momenteel inderdaad te worstelen met zwemles. Ik heb wel een zwemschool gevonden waar ze adverteren met lessen met gespecialiseerde instructrices maar ik heb er mijn vraagtekens bij. Inderdaad wel een idee om hier eens achteraan te gaan.
[...]
Traincha, omdat wij met onze dochter vermoeden dat zij precies dat gedrag zou gaan vertonen tijdens de zwemles hebben wij contact gezocht met Gehandicaptensport Nederland. Een onderafdeling daarvan verzorgt in het plaatselijke zwembad hier zwemles voor kinderen met een handicap. (echt alle handicaps komen langs, verstandelijk, lichamelijk, maar ook autisme). Nu zwemt ze elke week daar dus. Enige voorwaarde is dat het kind 1-op-1 begeleid wordt door een ouder die dus ook het water ingaat.
Wat ons betreft de ideale oplossing, je kunt je kind zelf bij de les houden en het is meteen een leuk ouder-kind momentje.
Misschien iets om eens achteraan te gaan.Bedankt voor de tip. We zitten momenteel inderdaad te worstelen met zwemles. Ik heb wel een zwemschool gevonden waar ze adverteren met lessen met gespecialiseerde instructrices maar ik heb er mijn vraagtekens bij. Inderdaad wel een idee om hier eens achteraan te gaan.
vrijdag 25 september 2009 om 18:57
quote:haaasje schreef op 25 september 2009 @ 11:45:
Haha.. het boek ligt bij ons in de kast. Moet het nog steeds lezen!!
Eigenlijk ben ikzelf van mening dat Asperger geen autisme is... maar een informatie verwerkings stoornis. Ik kan me zo voorstellen dat dit binnen 10 jaar gescheiden gaat worden..Maar goed, dit is off topic geneuzel.
Traincha, je schreef dat je zoon hoogstwaarschijnlijk asperger gediagnostiseerd gaat worden.
Heb jij voor jezelf ook het idee dat het beter met hem (en jou) gaat doordat jij dingen loslaat?
Dat je stopt met hem -zeg maar- door een gangetje te duwen waar hij niet door past?Ja, nu je dit weet kan je bepaalde dingen uit zijn gedrag wel beter plaatsen, waardoor je meer van hem accepteert. Bijvoorbeeld het neurieen. Dat hoort gewoon heel erg bij hem. Ik kan me nog een moment herinneren dat hij helemaal over de rooie ging omdat hij geen pet op had naar school. Ging ik met een brullend kind op de fiets en het enige wat ik kon denken was 'wat een drama, het gaat maar om een pet'.
Haha.. het boek ligt bij ons in de kast. Moet het nog steeds lezen!!
Eigenlijk ben ikzelf van mening dat Asperger geen autisme is... maar een informatie verwerkings stoornis. Ik kan me zo voorstellen dat dit binnen 10 jaar gescheiden gaat worden..Maar goed, dit is off topic geneuzel.
Traincha, je schreef dat je zoon hoogstwaarschijnlijk asperger gediagnostiseerd gaat worden.
Heb jij voor jezelf ook het idee dat het beter met hem (en jou) gaat doordat jij dingen loslaat?
Dat je stopt met hem -zeg maar- door een gangetje te duwen waar hij niet door past?Ja, nu je dit weet kan je bepaalde dingen uit zijn gedrag wel beter plaatsen, waardoor je meer van hem accepteert. Bijvoorbeeld het neurieen. Dat hoort gewoon heel erg bij hem. Ik kan me nog een moment herinneren dat hij helemaal over de rooie ging omdat hij geen pet op had naar school. Ging ik met een brullend kind op de fiets en het enige wat ik kon denken was 'wat een drama, het gaat maar om een pet'.
vrijdag 25 september 2009 om 20:30
Bijzonder? Nee dat zijn ze niet. Het zijn gewoon kinderen. Ze hebben wat extra handleidingen nodig dat wel. Maar dat geldt ook voor een kind met een ziekte, een lichamelijke handicap etc.
Een vloek of zegen vind ik het ook niet. Anders, dat is het wel. Gesprekken op een niveau waar de leerkrachten nog van staan te kijken. Vragen die je niet verwacht, inzichten die verder gaan. Een uitdaging is het ook. Hoe leid ik hen naar volwassenheid? Hoe haal ik het beste uit mijn kinderen?
Het enige dat ik vervloek is de buitenwereld. Zo hard, zo onverdraagzaam, zo onredelijk van tijd tot tijd. Mijn tweede zoon snapt de wereld niet goed en de wereld hem niet. En dat maakt hem, met zijn toch al negatieve inslag die hij helaas heeft, depressief. Hij praat (tien jaar oud) over zelfmoord als een oplossing. Dan vervloek ik de buitenwereld. Waar hij niet gewoon zichzelf kan zijn, maar waar hij als raar of vreemd wordt beschouwd. Dat maakt me wanhopig. Waarom mag hij niet gewoon zijn zoals hij is? Waarom die oordelen, conclusies en terechtwijzingen...
Een vloek of zegen vind ik het ook niet. Anders, dat is het wel. Gesprekken op een niveau waar de leerkrachten nog van staan te kijken. Vragen die je niet verwacht, inzichten die verder gaan. Een uitdaging is het ook. Hoe leid ik hen naar volwassenheid? Hoe haal ik het beste uit mijn kinderen?
Het enige dat ik vervloek is de buitenwereld. Zo hard, zo onverdraagzaam, zo onredelijk van tijd tot tijd. Mijn tweede zoon snapt de wereld niet goed en de wereld hem niet. En dat maakt hem, met zijn toch al negatieve inslag die hij helaas heeft, depressief. Hij praat (tien jaar oud) over zelfmoord als een oplossing. Dan vervloek ik de buitenwereld. Waar hij niet gewoon zichzelf kan zijn, maar waar hij als raar of vreemd wordt beschouwd. Dat maakt me wanhopig. Waarom mag hij niet gewoon zijn zoals hij is? Waarom die oordelen, conclusies en terechtwijzingen...
