Relaties
alle pijlers
Ben ik gemeen en egoïstisch?
zaterdag 26 september 2009 om 23:46
Sinds een maand of 8 heb ik een vriend. Wij wonen niet samen, ofschoon hij in de praktijk bijna altijd bij mij is.
Hij is zo vaak bij mij dat hij zijn eigen huis heeft verhuurd aan 2 collega's van hem. Hij heeft zelf daar nog een kleine slaapkamer.
Morgen komt zijn zoon van 13. Zoon woont in het buitenland, ze zien elkaar niet veel. Het is ruim een jaar geleden dat ze elkaar voor het laatst zagen.
Nu komt hij dus 2 weken bij papa logeren. Dat is leuk voor ze, ze kijken er allebei erg naar uit.
Toen die plannen werden gemaakt heb ik hem gevraagd waar hij dan denkt te verblijven met zijn zoon. In zijn eigen huis heeft hij geen ruimte.
De komende 2 weken zullen ze dus samen logeren bij de ouders van mijn vriend.
Ik voel me een beetje schuldig.
Aan de ene kant vind ik dat ik in mijn recht sta. Het is mijn huis, we wonen niet officieel samen. Ik heb geen kinderen om de eenvoudige reden dat ik ze niet wil, dus ook die van hem niet.
Ik moet er echt niet aan denken om een 13 jarige 2 weken om me heen te hebben. En ik heb hem voor dit soort situatie's gewaarschuwd toen hij besloot die 2e huisgenoot te nemen.
De andere kant is dat ik een beetje het gevoel heb dat ik hem de deur uit heb geschopt. Zoon en grootouders vinden het een prachtregeling, maar mijn vriend wordt na een uur al gek van zijn moeder. Laat staan na 2 weken.
Mochten we op een gegeven moment besluiten om echt officieel te gaan samenwonen (daar ben ik nog lang niet aan toe) dan begrijp ik dat ik zijn zoon met enige regelmaat met open armen moet ontvangen. Dat zal ik ook doen. Natuurlijk.
Maar zou ik dat eigenlijk nu al moeten doen?
Ben ik gemeen en egoïstisch?
Ik ben zo benieuwd wat jullie ervan vinden.
Hij is zo vaak bij mij dat hij zijn eigen huis heeft verhuurd aan 2 collega's van hem. Hij heeft zelf daar nog een kleine slaapkamer.
Morgen komt zijn zoon van 13. Zoon woont in het buitenland, ze zien elkaar niet veel. Het is ruim een jaar geleden dat ze elkaar voor het laatst zagen.
Nu komt hij dus 2 weken bij papa logeren. Dat is leuk voor ze, ze kijken er allebei erg naar uit.
Toen die plannen werden gemaakt heb ik hem gevraagd waar hij dan denkt te verblijven met zijn zoon. In zijn eigen huis heeft hij geen ruimte.
De komende 2 weken zullen ze dus samen logeren bij de ouders van mijn vriend.
Ik voel me een beetje schuldig.
Aan de ene kant vind ik dat ik in mijn recht sta. Het is mijn huis, we wonen niet officieel samen. Ik heb geen kinderen om de eenvoudige reden dat ik ze niet wil, dus ook die van hem niet.
Ik moet er echt niet aan denken om een 13 jarige 2 weken om me heen te hebben. En ik heb hem voor dit soort situatie's gewaarschuwd toen hij besloot die 2e huisgenoot te nemen.
De andere kant is dat ik een beetje het gevoel heb dat ik hem de deur uit heb geschopt. Zoon en grootouders vinden het een prachtregeling, maar mijn vriend wordt na een uur al gek van zijn moeder. Laat staan na 2 weken.
Mochten we op een gegeven moment besluiten om echt officieel te gaan samenwonen (daar ben ik nog lang niet aan toe) dan begrijp ik dat ik zijn zoon met enige regelmaat met open armen moet ontvangen. Dat zal ik ook doen. Natuurlijk.
Maar zou ik dat eigenlijk nu al moeten doen?
Ben ik gemeen en egoïstisch?
Ik ben zo benieuwd wat jullie ervan vinden.
zaterdag 26 september 2009 om 23:48
Nee, ik vind je nu niet egoistisch. Denk ik.
Maar dit: Ik heb geen kinderen om de eenvoudige reden dat ik ze niet wil, dus ook die van hem niet.
Lijkt me geen prettige houding als jullie ooit gaan samenwonen. Als ik jouw vriend was, zou ik daarom die huurders eruit zetten en weer lekker daar gaan wonen.
Maar dit: Ik heb geen kinderen om de eenvoudige reden dat ik ze niet wil, dus ook die van hem niet.
Lijkt me geen prettige houding als jullie ooit gaan samenwonen. Als ik jouw vriend was, zou ik daarom die huurders eruit zetten en weer lekker daar gaan wonen.
zaterdag 26 september 2009 om 23:53
Het ligt er m.i. een beetje aan hoe je dit gebracht hebt naar je vriend. Heb je iets gezegd van: 'Je denkt toch zeker niet dat dat kind van jou hier twee weken kan blijven he?'
Of heb je hem in een goed gesprek je mening hier over gegeven?
Ik kan me voorstellen dat, omdat jullie niet samenwonen, en vriend kind een jaar niet gezien heeft, opa en oma een goede oplossing zijn. Wel vraag ik me af of kind het niet raar vindt dat hij niet in papa's huis slaapt. Weet kind van jouw bestaan? Kind kan het natuurlijk nu ook gaan zien als: zij moet mij niet. En dat kan misschien in de toekomst weer wat problemen geven.
En die opmerking van: ik moet geen kinderen, dus ook die van hem niet, strookt niet met je laatste opmerkingen dat als jullie gaan samenwonen kind wel welkom is.....
Of heb je hem in een goed gesprek je mening hier over gegeven?
Ik kan me voorstellen dat, omdat jullie niet samenwonen, en vriend kind een jaar niet gezien heeft, opa en oma een goede oplossing zijn. Wel vraag ik me af of kind het niet raar vindt dat hij niet in papa's huis slaapt. Weet kind van jouw bestaan? Kind kan het natuurlijk nu ook gaan zien als: zij moet mij niet. En dat kan misschien in de toekomst weer wat problemen geven.
En die opmerking van: ik moet geen kinderen, dus ook die van hem niet, strookt niet met je laatste opmerkingen dat als jullie gaan samenwonen kind wel welkom is.....
zaterdag 26 september 2009 om 23:58
Ja, ik vind het behoorlijk egoistisch. Toen je je vriend leerde kennen wist je - neem ik aan - dat hij een zoon heeft. Je laat hem nu wel heel duidelijk merken dat zijn zoon niet welkom is bij je. Ik kan me voorstellen dat dat wel wat gedachten teweeg zal brengen bij je vriend. Stel je voor als het andersom zou zijn? Dan zou iedereen je vertellen dat je hem moet dumpen omdat hij niets met je kind te maken wil hebben.
Weet je hoe ongelofelijk lang het is voor een vader (en ook voor een moeder) om je kind een jaar lang niet te zien? En de blijdschap die je vriend nu ongetwijfeld zal hebben omdat ze elkaar eindelijk weer zien kan hij niet met je delen.... denk ik.
Weet je hoe ongelofelijk lang het is voor een vader (en ook voor een moeder) om je kind een jaar lang niet te zien? En de blijdschap die je vriend nu ongetwijfeld zal hebben omdat ze elkaar eindelijk weer zien kan hij niet met je delen.... denk ik.
zondag 27 september 2009 om 00:00
Wat fleurtje zegt. Toen ik je post las dacht ik, nee hoor, ik snap je wel. Tot die zin. Bij je vriend krijg je zijn kind. Als je voor je vriend kiest, kies je ook voor zijn kind. Je kunt ze moeilijk in een hotel stoppen als jullie samenwonen en zijn kind langskomt. Ik zou me in dat opzicht dus maar 'es gaan afvragen of je die starre houding hierin moet aan blijven houden. Het kon nog wel eens een doorn in je relatie worden.
zondag 27 september 2009 om 00:00
@ Fleurtje: Ja, dat staat er idd wat rottig. Even nuanceren dan. Het is niet zo dat ik helemaal niets met dat kind te maken wil hebben. Er staan in die 2 weken 2 uitstapjes gepland die we met zijn 3en zullen doen, zodat ik zijn zoon leer kennen.
Zijn zoon is belangrijk voor mijn vriend, en dat maakt dat kind op een bepaalde manier belangrijk voor mij.
Ik zal ook mijn best doen om goed op te kunnen schieten met zijn zoon, maar ik zie het gewoon niet zitten om hem 2 weken in huis te hebben.
Zijn zoon is belangrijk voor mijn vriend, en dat maakt dat kind op een bepaalde manier belangrijk voor mij.
Ik zal ook mijn best doen om goed op te kunnen schieten met zijn zoon, maar ik zie het gewoon niet zitten om hem 2 weken in huis te hebben.
zondag 27 september 2009 om 00:05
@ Draaiorgel: We hebben hier meerdere goede gesprekken over gehad. Ik heb hem ook gezegd dat ik het gemeen vind van mezelf, maar dat ik het echt niet wil.
Hij snapt het wel, hij weet waarom ik er zo ontzettend nog niet aan toe ben om met hem samen te wonen. Hij snapt ook dat dit uit dat gevoel voortkomt.
Hij snapt het wel, hij weet waarom ik er zo ontzettend nog niet aan toe ben om met hem samen te wonen. Hij snapt ook dat dit uit dat gevoel voortkomt.
zondag 27 september 2009 om 00:17
Dat kind? Ik hoop dat je zo niet over hem spreekt met je vriend..."dat kind" maakt zo te horen wel een hoop mee, ouders die uit elkaar zijn, ouders in verschillende landen, vader een vriendin die hem eigenlijk niet mot (dat hoef je echt niet te zeggen, dat voelen ze wel). Verplaats je daar eens in, mss dat je dan wat milder bent. Begrijp best dat je er niet om gevraagd hebt en dat het k*t is als je eigenlijk geen kinderen wilt maar je vriend er toch één heeft. De situatie is nu echter zo, mss dat het voor jullie beiden leuker is als je "dat kind" accepteert.
zondag 27 september 2009 om 00:23
Zozo, twee uitstapjes met dat kind?
Je bent in ieder geval eerlijk en open over je gevoel. Daar kan je vriend mee doen (of laten) wat hij wil. Hij is de vader van een zoon van dertien. En of zijn zoon nou in het buitenland woont of om de hoek, je vriend blijft vader. Het kan jullie relatie knap lastig maken als jij dat niet accepteert.
Je bent in ieder geval eerlijk en open over je gevoel. Daar kan je vriend mee doen (of laten) wat hij wil. Hij is de vader van een zoon van dertien. En of zijn zoon nou in het buitenland woont of om de hoek, je vriend blijft vader. Het kan jullie relatie knap lastig maken als jij dat niet accepteert.
zondag 27 september 2009 om 00:32
Vriend kiest toch ook voor TO, terwijl hij weet dat zij geen kinderen wil en ook zijn kinderen niet wil. Waarom moet To dan toch zijn kind accepteren? Hij begint willens en wetens een relatie met een vrouw zonder kinderwens, waarschijnlijk in de hoop dat het wel bij zou trekken op den duur. Aangezien hij degene is met het kind, is hij degene die moet bezinnen of de relatie dan wel zin heeft voor hem. Ik vind To niet egoistisch of gemeen. Zij geeft haar grenzen aan.
zondag 27 september 2009 om 00:36
Ik begrijp uberhaupt niet dat je bij voorbaat al bepaalt dat het idee je niet aanstaat dat je 2 weken met zijn zoon te maken gaat hebben. Mijn man heeft een zoon van 15 en een dochter van 19 en ik vind het een zaligheid om te zien hoe manlief met zn kinderen omgaat. En dat is een paar keer per week, niet 2 weken in 1 jaar.
Maar iedereen is verschillend... en je bent tenminste wel eerlijk TO, maar ook wel erg voorbarig... vind ik.
Maar iedereen is verschillend... en je bent tenminste wel eerlijk TO, maar ook wel erg voorbarig... vind ik.
zondag 27 september 2009 om 00:41
He dames, lees het even op een andere manier, want ik bedoelde het niet als "dát kind". En nee, als ik het met mijn vriend over zijn zoon heb dat noem ik hem niet het kind, dan noem ik hem bij zijn naam.
Ergens heb ik de indruk gewekt dat ik het het kind (ik weet niet hoe ik het anders op moet schrijven hoor) kwalijk neem dat hij bestaat. Dat is natuurlijk niet zo. Mijn vriend en de moeder hebben nooit een relatie gehad. Zijn moeder heeft al 12 jaar een hele stabiele relatie met een man, het is dus niet zo dat het kind geen fijne thuissituatie heeft.
Zijn zoon weet wel dat papa een vriendin heeft, maar hij heeft tegen hem gewoon gezegd dat ze 2 weken bij opa en oma logeren omdat hij (met die huurders) geen logeerkamer heeft.
Ik denk niet dat zijn zoon daar verder iets achter zoekt. Bovendien denk ik dat het voor hem leuker is om bij zijn opa en oma te zijn dan bij een vrouw die hij nog nooit gezien heeft.
Nogmaals, ik accepteer dat hij een zoon heeft. Ik ben blij voor mijn vriend dat hij weer in de gelegenheid is om tijd met hem door te brengen. We praten veel over hem. Ik vraag ook hoe het gegaan is als hij bv een voetbalwedstrijd had en mijn vriend hem daarover gebeld heeft.
En dat is geen geveinsde interesse. Mijn vriend houdt heel veel van zijn zoon, en dus heb ik oprecht belangstelling voor dat deel van zijn leven.
Mijn vraag was vrij simpel; Zou ik hem en zijn zoon in mijn huis moeten laten verblijven, ondanks dat we niet samenwonen en nog maar een relatief korte relatie hebben.
Ergens heb ik de indruk gewekt dat ik het het kind (ik weet niet hoe ik het anders op moet schrijven hoor) kwalijk neem dat hij bestaat. Dat is natuurlijk niet zo. Mijn vriend en de moeder hebben nooit een relatie gehad. Zijn moeder heeft al 12 jaar een hele stabiele relatie met een man, het is dus niet zo dat het kind geen fijne thuissituatie heeft.
Zijn zoon weet wel dat papa een vriendin heeft, maar hij heeft tegen hem gewoon gezegd dat ze 2 weken bij opa en oma logeren omdat hij (met die huurders) geen logeerkamer heeft.
Ik denk niet dat zijn zoon daar verder iets achter zoekt. Bovendien denk ik dat het voor hem leuker is om bij zijn opa en oma te zijn dan bij een vrouw die hij nog nooit gezien heeft.
Nogmaals, ik accepteer dat hij een zoon heeft. Ik ben blij voor mijn vriend dat hij weer in de gelegenheid is om tijd met hem door te brengen. We praten veel over hem. Ik vraag ook hoe het gegaan is als hij bv een voetbalwedstrijd had en mijn vriend hem daarover gebeld heeft.
En dat is geen geveinsde interesse. Mijn vriend houdt heel veel van zijn zoon, en dus heb ik oprecht belangstelling voor dat deel van zijn leven.
Mijn vraag was vrij simpel; Zou ik hem en zijn zoon in mijn huis moeten laten verblijven, ondanks dat we niet samenwonen en nog maar een relatief korte relatie hebben.
zondag 27 september 2009 om 00:47
Ik vind dat je het keurig doet zo!
(En als je er echt mee in je maag zit, zou je kunnen vragen of ze samen een weekendje komen ofzo? Laat je aan "het kind" zien dat hij welkom is en is je vriend even van zijn moeder af.)
Ik heb wel zelf kinderen, maar zou 2 weken met een kind wat ik niet zo goed ken ook heel erg lang vinden.
(En als je er echt mee in je maag zit, zou je kunnen vragen of ze samen een weekendje komen ofzo? Laat je aan "het kind" zien dat hij welkom is en is je vriend even van zijn moeder af.)
Ik heb wel zelf kinderen, maar zou 2 weken met een kind wat ik niet zo goed ken ook heel erg lang vinden.
zondag 27 september 2009 om 00:53
Dank je Pimpel.
Ik heb iig besloten dat ik ze voor maandag avond samen uit zal nodigen voor het eten. Want ondanks wat sommigen denken wil ik zijn zoon wél leren kennen.
Dan zal ik wel zien hoe dat loopt.
Ik ben vreselijk slecht met kinderen, geen van mijn vrienden hebben kinderen, mijn zus heeft er geen. Ik ben er dus ook gewoon niet aan gewend met kinderen om te gaan.
Mijn weigering om ze hier te laten logeren zal dus ook wel een beetje voortkomen uit angst.
Ik ben heel benieuwd hoe het zal zijn om mijn vriend als vader te zien...
Ik heb iig besloten dat ik ze voor maandag avond samen uit zal nodigen voor het eten. Want ondanks wat sommigen denken wil ik zijn zoon wél leren kennen.
Dan zal ik wel zien hoe dat loopt.
Ik ben vreselijk slecht met kinderen, geen van mijn vrienden hebben kinderen, mijn zus heeft er geen. Ik ben er dus ook gewoon niet aan gewend met kinderen om te gaan.
Mijn weigering om ze hier te laten logeren zal dus ook wel een beetje voortkomen uit angst.
Ik ben heel benieuwd hoe het zal zijn om mijn vriend als vader te zien...
zondag 27 september 2009 om 01:10
Hoe weet je dat je vreselijk slecht met kinderen bent, als je er geen in je omgeving hebt om dat te testen. Een kind van 13 kun je al een redelijk gesprek mee voeren, is heel anders dan n peuter van 3 , dus misschien valt t allemaal wel mee. behandel hem zoals je zelf behandeld zou willen worden.
Dus niet alsof het een kind van 3 is, Misschien kun je hem , met een grapje vragen of hij t ook zo spannend vindt om nieuwe mensen te ontmoeten.
En vraag vooral tevoren even aan zijn vader wat hij graag eet en drinkt. Je zou maar bij een vreemde vrouw uitgenodigd worden, en dan nog iets te eten krijgen wat je niet lekker vindt, of helemaal niet lust .
Dus niet alsof het een kind van 3 is, Misschien kun je hem , met een grapje vragen of hij t ook zo spannend vindt om nieuwe mensen te ontmoeten.
En vraag vooral tevoren even aan zijn vader wat hij graag eet en drinkt. Je zou maar bij een vreemde vrouw uitgenodigd worden, en dan nog iets te eten krijgen wat je niet lekker vindt, of helemaal niet lust .
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
zondag 27 september 2009 om 01:44
quote:nlies schreef op 27 september 2009 @ 01:10:
Hoe weet je dat je vreselijk slecht met kinderen bent, als je er geen in je omgeving hebt om dat te testen. Een kind van 13 kun je al een redelijk gesprek mee voeren, is heel anders dan n peuter van 3 , dus misschien valt t allemaal wel mee. behandel hem zoals je zelf behandeld zou willen worden.
Dus niet alsof het een kind van 3 is, Misschien kun je hem , met een grapje vragen of hij t ook zo spannend vindt om nieuwe mensen te ontmoeten.
En vraag vooral tevoren even aan zijn vader wat hij graag eet en drinkt. Je zou maar bij een vreemde vrouw uitgenodigd worden, en dan nog iets te eten krijgen wat je niet lekker vindt, of helemaal niet lust .
Ja, dat zal ik maar even vragen. Van dat eten bedoel ik. Da's wel een goeie.
Ik denk dat ik het makkelijker zou vinden als zijn zoon wel 3 was. Volgens mij kun je dan niet zo veel mis.
Maar 13, jeetje, ik weet niet of ik het over Sesamstraat moet hebben, of over de laatste uitgave van Playboy.
Ergens ertussen in denk ik he?
Nou ja, ik weet dat hij voetbalt, da's al een begin.
Ik word er gewoon een beetje zenuwachtig van, ik heb het gevoel dat ik examen moet doen en niet goed geleerd heb.
Heb ik ook tegen mijn vriend gezegd, die heeft me heel hard uitgelachen.
Hoe weet je dat je vreselijk slecht met kinderen bent, als je er geen in je omgeving hebt om dat te testen. Een kind van 13 kun je al een redelijk gesprek mee voeren, is heel anders dan n peuter van 3 , dus misschien valt t allemaal wel mee. behandel hem zoals je zelf behandeld zou willen worden.
Dus niet alsof het een kind van 3 is, Misschien kun je hem , met een grapje vragen of hij t ook zo spannend vindt om nieuwe mensen te ontmoeten.
En vraag vooral tevoren even aan zijn vader wat hij graag eet en drinkt. Je zou maar bij een vreemde vrouw uitgenodigd worden, en dan nog iets te eten krijgen wat je niet lekker vindt, of helemaal niet lust .
Ja, dat zal ik maar even vragen. Van dat eten bedoel ik. Da's wel een goeie.
Ik denk dat ik het makkelijker zou vinden als zijn zoon wel 3 was. Volgens mij kun je dan niet zo veel mis.
Maar 13, jeetje, ik weet niet of ik het over Sesamstraat moet hebben, of over de laatste uitgave van Playboy.
Ergens ertussen in denk ik he?
Nou ja, ik weet dat hij voetbalt, da's al een begin.
Ik word er gewoon een beetje zenuwachtig van, ik heb het gevoel dat ik examen moet doen en niet goed geleerd heb.
Heb ik ook tegen mijn vriend gezegd, die heeft me heel hard uitgelachen.
zondag 27 september 2009 om 03:48
Je hoeft echt geen examen te doen. Hou je gewoon een beetje op de vlakte en laat het kind zelf komen. Vooral geen vragen stellen zoals 'is het leuk op school etc.". Blijf vooral jezelf. Doe je je anders voor, dan keert zich dat tegen je.
En... je bent niet gemeen en egoistisch. Je bent realistisch en daar is niks mis mee.
En... je bent niet gemeen en egoistisch. Je bent realistisch en daar is niks mis mee.
zondag 27 september 2009 om 04:07
