Relaties
alle pijlers
Zo'n spijt van die ene beslissing
zaterdag 26 september 2009 om 00:55
Vorig jr kwam ik erachter dat ik zwanger was,dat was niet gepland dus het was best even schrikken.
Ik heb het 2 dg voor me gehouden en toen aan mijn vriend verteld,waarom zo lang gewacht?
Toen ik hem leerde kennen zei hij meteen dat hij geen kinderen meer wilde,hij had er al 2 en dat was genoeg.
Ik heb zelf ook al een kind,dus ik vond het prima.
Maar ja,dan gebeurd het toch en vanaf het moment dat ik het wist was ik in de wolken.
Maar ik was ook angstig,ik wist dat mijn vriend het absoluut niet meer wilde.
In 1e instantie schrok hij ook,maar toen werd hij toch een beetje blij.
Het was toch nog wel leuk zei hij,misschien was het onze laatste kans,een kindje van ons samen,het was een cadeautje.
Ik was zo blij,had nooit gedacht dat hij zo zou reageren.
De afspraak was wel dat bij een negatieve uitkomst van de vlokkentest we er niet mee door zouden gaan,ik ben op een leeftijd dat je die test verplicht krijgt.
Maar 2 dg later sloeg mijn vriend om als een blad aan een boom,hij wilde het écht niet! hij wilde zijn vrijheid niet opgeven,we hadden de ruimte niet,we konden het financieel niet opbrengen,enz,enz.
Ik wist niet wat ik hoorde,ik was lamgeslagen en wilde dit natuurlijk helemaal niet horen.
Ik had in gedachten de babykamer al ingericht en nu kreeg ik dit,ik heb in 1e instantie gezegd dat ik hem wel begreep en dat we het dan maar niet moesten doen.
Maar naarmate de dg vorderde werd ik heel boos en besloot ik dat ik de baby wél wilde,ik heb hem dit diezelfde avond laten weten en toen belandde ik in een hel!
Hij was woest en schreeuwde dat ik hem erin geluisd had,hij liet zich niet voor het blok zetten riep ie en hij wilde ook niet dat er een kind van hem ergens zou rondlopen die hij niet wilde.
Maar ik vond dat ik baas in eigen buik was en dat ik er dan wel alleen voor zou gaan,hij heeft me vanaf dat moment totaal genegeerd.
Ik stond er helemaal alleen voor zei hij en hij heeft me iedere avond alleen thuis laten zitten,hij wilde nergens meer over praten.
2 dg na deze aanvaring had ik een termijn echo en daar ben ik alleen naartoe gegaan,daar werd mij verteld dat er geen hartslag was en dat ik een miskraam zou krijgen....ik was toen ongeveer 6 wk zwanger dachten ze.
Als verdoofd ben ik naar huis gegaan en heb dit aan mijn vriend laten weten,hij was natuurlijk opgelucht en zei dat hij het wel zielig voor me vond maar meer ook niet.
Na 2 wk was er nog geen miskraam en toen heb ik weer een echo gekregen,weer ben ik daar alleen naartoe gegaan en toen was er mega verwarring....ik was wél zwanger!
Ruim 9 wk,maar het kindje was héél klein en er was een hele zwakke hartslag....dat was dus niet goed!
Ik ben met lood in mijn schoenen naar huis gegaan,ik vertelde dit natuurlijk en toen begon de ellende weer van voren af aan.
Ik heb daarna 2 wk thuis gezeten,ik kon niet werken,ik at niet,ik sliep niet en heb alleen maar gehuild.
Ik wilde dit kindje zo graag!! maar ik wist niet of de baby wel gezond was,ik werd niet gesteund door mijn vriend en ik wist helemaal niet meer wat ik moest doen.
In totaal heeft mijn vriend me 9 wk helemaal aan mijn lot over gelaten,bij mijn 3e echo werd duidelijk dat het met het kindje niet goed ging en dat ik waarschijnlijk toch nog een miskraam zou krijgen.
Uiteindelijk heb ik het kindje weg laten halen,ik wilde niet wachten op een miskraam.
Ik ben daarna 3 wk op vakantie gegaan en heb toen bijna geen contact met mijn vriend gehad,in totaal hebben we dus ruim 3 mnd alleen maar ruzie gehad.
Toen ik terug kwam was ik helemaal leeg,letterlijk en figuurlijk!
Ik ben weer gaan werken en dacht dat het goed ging,maar naar een mnd ben ik geknakt.
Ik kon alleen maar huilen,kon niet naar programma's over baby's kijken en als ik in een winkel een baby hoorde huilen dan werd ik misselijk.
Ik heb hulp gezocht en na 8 mnd kon ik het beetje een plek geven,dit is nu ruim een jr geleden en tóch bekruipt me het gevoel dat ik verkeerd heb gehandeld.
Had ik er tóch voor moeten gaan? ging het zo slecht met het kindje vanwege de stress in het begin van mijn zwangerschap? en is het normaal dat ik nog steeds met mijn vriend samen ben en dat hij er tot op de dg van vandaag niet over wil praten?
Ik mis het kindje dat ik nooit heb mogen krijgen,hij of zij was zo welkom geweest!
Ik heb het 2 dg voor me gehouden en toen aan mijn vriend verteld,waarom zo lang gewacht?
Toen ik hem leerde kennen zei hij meteen dat hij geen kinderen meer wilde,hij had er al 2 en dat was genoeg.
Ik heb zelf ook al een kind,dus ik vond het prima.
Maar ja,dan gebeurd het toch en vanaf het moment dat ik het wist was ik in de wolken.
Maar ik was ook angstig,ik wist dat mijn vriend het absoluut niet meer wilde.
In 1e instantie schrok hij ook,maar toen werd hij toch een beetje blij.
Het was toch nog wel leuk zei hij,misschien was het onze laatste kans,een kindje van ons samen,het was een cadeautje.
Ik was zo blij,had nooit gedacht dat hij zo zou reageren.
De afspraak was wel dat bij een negatieve uitkomst van de vlokkentest we er niet mee door zouden gaan,ik ben op een leeftijd dat je die test verplicht krijgt.
Maar 2 dg later sloeg mijn vriend om als een blad aan een boom,hij wilde het écht niet! hij wilde zijn vrijheid niet opgeven,we hadden de ruimte niet,we konden het financieel niet opbrengen,enz,enz.
Ik wist niet wat ik hoorde,ik was lamgeslagen en wilde dit natuurlijk helemaal niet horen.
Ik had in gedachten de babykamer al ingericht en nu kreeg ik dit,ik heb in 1e instantie gezegd dat ik hem wel begreep en dat we het dan maar niet moesten doen.
Maar naarmate de dg vorderde werd ik heel boos en besloot ik dat ik de baby wél wilde,ik heb hem dit diezelfde avond laten weten en toen belandde ik in een hel!
Hij was woest en schreeuwde dat ik hem erin geluisd had,hij liet zich niet voor het blok zetten riep ie en hij wilde ook niet dat er een kind van hem ergens zou rondlopen die hij niet wilde.
Maar ik vond dat ik baas in eigen buik was en dat ik er dan wel alleen voor zou gaan,hij heeft me vanaf dat moment totaal genegeerd.
Ik stond er helemaal alleen voor zei hij en hij heeft me iedere avond alleen thuis laten zitten,hij wilde nergens meer over praten.
2 dg na deze aanvaring had ik een termijn echo en daar ben ik alleen naartoe gegaan,daar werd mij verteld dat er geen hartslag was en dat ik een miskraam zou krijgen....ik was toen ongeveer 6 wk zwanger dachten ze.
Als verdoofd ben ik naar huis gegaan en heb dit aan mijn vriend laten weten,hij was natuurlijk opgelucht en zei dat hij het wel zielig voor me vond maar meer ook niet.
Na 2 wk was er nog geen miskraam en toen heb ik weer een echo gekregen,weer ben ik daar alleen naartoe gegaan en toen was er mega verwarring....ik was wél zwanger!
Ruim 9 wk,maar het kindje was héél klein en er was een hele zwakke hartslag....dat was dus niet goed!
Ik ben met lood in mijn schoenen naar huis gegaan,ik vertelde dit natuurlijk en toen begon de ellende weer van voren af aan.
Ik heb daarna 2 wk thuis gezeten,ik kon niet werken,ik at niet,ik sliep niet en heb alleen maar gehuild.
Ik wilde dit kindje zo graag!! maar ik wist niet of de baby wel gezond was,ik werd niet gesteund door mijn vriend en ik wist helemaal niet meer wat ik moest doen.
In totaal heeft mijn vriend me 9 wk helemaal aan mijn lot over gelaten,bij mijn 3e echo werd duidelijk dat het met het kindje niet goed ging en dat ik waarschijnlijk toch nog een miskraam zou krijgen.
Uiteindelijk heb ik het kindje weg laten halen,ik wilde niet wachten op een miskraam.
Ik ben daarna 3 wk op vakantie gegaan en heb toen bijna geen contact met mijn vriend gehad,in totaal hebben we dus ruim 3 mnd alleen maar ruzie gehad.
Toen ik terug kwam was ik helemaal leeg,letterlijk en figuurlijk!
Ik ben weer gaan werken en dacht dat het goed ging,maar naar een mnd ben ik geknakt.
Ik kon alleen maar huilen,kon niet naar programma's over baby's kijken en als ik in een winkel een baby hoorde huilen dan werd ik misselijk.
Ik heb hulp gezocht en na 8 mnd kon ik het beetje een plek geven,dit is nu ruim een jr geleden en tóch bekruipt me het gevoel dat ik verkeerd heb gehandeld.
Had ik er tóch voor moeten gaan? ging het zo slecht met het kindje vanwege de stress in het begin van mijn zwangerschap? en is het normaal dat ik nog steeds met mijn vriend samen ben en dat hij er tot op de dg van vandaag niet over wil praten?
Ik mis het kindje dat ik nooit heb mogen krijgen,hij of zij was zo welkom geweest!
zaterdag 26 september 2009 om 11:28
Ik heb je verhaal in een adem uitgelezen.
Volgens mij heb je gewoon pech gehad. Helaas gebeurd dat ook. In mijn ogen ben je er toch volledig voor gegaan, maar kon je niets meer voor het kindje doen. Vergeet trouwens nooit meer dat je altijd voor jezelf moet kiezen. Voor wat jij wilt. Verder ben ik het eens met mamalelie, op die manier kan je van je schuldgevoel af komen. Heel veel succes!!
zaterdag 26 september 2009 om 11:35
Als het slecht gaat met een kindje in de zwangerschap vanwege stress was ik er ook nooit geweest, MissLove. Maak je niet gek met dit soort gedachten. Het zat niet goed (wat de 3 echo's ook bewezen) en je hebt gehandeld zoals je dacht dat het beste was.
En ik denk dat je je vriend ook op een heel andere manier hebt leren kennen dan dat je dacht hem te kennen. Voel je je echt goed in deze relatie? Misschien is het niet alleen in het reine komen met je gevoelens over je kindje dat je bent kwijtgeraakt, maar ook met je gevoelens voor je vriend.
Veel liefs en sterkte.
En ik denk dat je je vriend ook op een heel andere manier hebt leren kennen dan dat je dacht hem te kennen. Voel je je echt goed in deze relatie? Misschien is het niet alleen in het reine komen met je gevoelens over je kindje dat je bent kwijtgeraakt, maar ook met je gevoelens voor je vriend.
Veel liefs en sterkte.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 26 september 2009 om 12:10
quote:elninjoo schreef op 26 september 2009 @ 07:48:
[...]
Je gebruikt anticonceptie, dus de afspraak tussen 2 partners is geen kinderen. Dat de vrouw er bij 'n ongelukje anders over gaat denken en de geen kinderen afspraak over boord gooit, is de man voor het blok zetten. Hij heeft dan bij voorbaat al geen inspraak als de vrouw niet serieus abortus wil overwegen.
De man trekt aan 't kortste eind dus dan loop je idd de kans dat ze flippen en/of de relatie verbreken als de vrouw haar zin doorzet. En nogmaals: mannen moeten dit soort situaties natuurlijk zelf voorkomen door er 'n knoop in te laten leggen.
Als man loop je gewoon dit risico als je seks met een vrouw hebt, anticonceptie is niet waterdicht. De afspraak om anticonceptie te gebruiken om geen kind te verwekken is niet dezelfde om abortus te plegen als het misgaat. Ik vind het gedrag van de ex van TO dan ook onbegrijpelijk en wreed.
TO,
[...]
Je gebruikt anticonceptie, dus de afspraak tussen 2 partners is geen kinderen. Dat de vrouw er bij 'n ongelukje anders over gaat denken en de geen kinderen afspraak over boord gooit, is de man voor het blok zetten. Hij heeft dan bij voorbaat al geen inspraak als de vrouw niet serieus abortus wil overwegen.
De man trekt aan 't kortste eind dus dan loop je idd de kans dat ze flippen en/of de relatie verbreken als de vrouw haar zin doorzet. En nogmaals: mannen moeten dit soort situaties natuurlijk zelf voorkomen door er 'n knoop in te laten leggen.
Als man loop je gewoon dit risico als je seks met een vrouw hebt, anticonceptie is niet waterdicht. De afspraak om anticonceptie te gebruiken om geen kind te verwekken is niet dezelfde om abortus te plegen als het misgaat. Ik vind het gedrag van de ex van TO dan ook onbegrijpelijk en wreed.
TO,
pluk de dag
zaterdag 26 september 2009 om 12:18
quote:Peronne schreef op 26 september 2009 @ 12:10:
[...]
Als man loop je gewoon dit risico als je seks met een vrouw hebt, anticonceptie is niet waterdicht. De afspraak om anticonceptie te gebruiken om geen kind te verwekken is niet dezelfde om abortus te plegen als het misgaat. Ik vind het gedrag van de ex van TO dan ook onbegrijpelijk en wreed.
Als beslist geen kind willende zou ik het net zo goed wreed vinden als iemand het ongelukje wil houden en je met 'n ongewenste nakomeling zou willen opzadelen. Voor mij is anticonceptie-gebruik gelijk aan zorgen dat er geen kind van kan komen en heb je 'n ongelukje dan ontdoe je je daar dus ook van.
Kortom: ze ervaren beide de ander als wreed. Die man had ook kunnen juichen van opluchting toen ie wist dat het opgelost was, maar hij kon blijkbaar toch meedeleven tonen voor TO.
[...]
Als man loop je gewoon dit risico als je seks met een vrouw hebt, anticonceptie is niet waterdicht. De afspraak om anticonceptie te gebruiken om geen kind te verwekken is niet dezelfde om abortus te plegen als het misgaat. Ik vind het gedrag van de ex van TO dan ook onbegrijpelijk en wreed.
Als beslist geen kind willende zou ik het net zo goed wreed vinden als iemand het ongelukje wil houden en je met 'n ongewenste nakomeling zou willen opzadelen. Voor mij is anticonceptie-gebruik gelijk aan zorgen dat er geen kind van kan komen en heb je 'n ongelukje dan ontdoe je je daar dus ook van.
Kortom: ze ervaren beide de ander als wreed. Die man had ook kunnen juichen van opluchting toen ie wist dat het opgelost was, maar hij kon blijkbaar toch meedeleven tonen voor TO.
zaterdag 26 september 2009 om 13:02
Ik wil eerst even recht zetten dat ik wél een eigen kind heb,een zoon uit een vorige relatie.
Ik heb nooit gezegd dat ik geen kinderen meer wilde,maar het was voor mij geen reden om niet met mijn vriend verder te gaan toen hij mij aan het begin van onze relatie liet weten dat hij absoluut geen kinderen meer wilde.
Mijn vriend had zich wel allang kunnen laten helpen en daar hebben we het ook vaak (voordat ik zwanger raakte) over gehad,hij wilde na zijn jongste kind (uit een andere relatie) al geen kinderen meer en die jongste in inmiddels 8!
Hij heeft dus ruim 8 jr de tijd gehad om ervoor te zorgen dat dit soort "ongelukjes" niet konden gebeuren,ik was aan de pil maar die was dus niet 100% veilig...dat blijkt wel.
Ik heb hem niet voor het blok gezet en ook niet erin geluisd,het is niet zo dat ik willens en weten de pil maar niet heb ingenomen.
Hij was eerst wél blij en wilde het kindje wel houden en natuurlijk hebben mijn hormonen een rol gespeeld,maar ik ben en blijf baas in eigen buik!
Ook toen hij wist dat er geen kindje zou komen heeft hij mij keihard laten vallen,ik heb uiteindelijk het kindje weg moeten laten halen in een abortus kliniek omdat er in het ziekenhuis pas na 3 weken plaatst was en ik wilde niet zo lang wachten.
Ook naar die kliniek is hij niet mee geweest en eenmaal thuis was er geen warmte,geen arm om me heen,niet eens een kopje thee.
Ik snap best dat het voor hem een schok is geweest,maar hij heeft de pijn en het verdriet nooit zo heftig ervaren als ik....dat weet ik zeker!
Stel nou dat ik ernstig ziek wordt of er gebeurd iets anders waar ik zijn steun bij nodig heb,laat hij me dan ook 9 wk alleen thuis zitten?
Ik heb na dit alles ook psychische hulp gezocht want,ik kwam er idd niet in mijn eentje uit.
Daar is wel eens gevraagd of mijn vriend ook eens mee wilde komen om te praten,zelfs dat wilde hij niet!
Ik heb nooit gezegd dat ik geen kinderen meer wilde,maar het was voor mij geen reden om niet met mijn vriend verder te gaan toen hij mij aan het begin van onze relatie liet weten dat hij absoluut geen kinderen meer wilde.
Mijn vriend had zich wel allang kunnen laten helpen en daar hebben we het ook vaak (voordat ik zwanger raakte) over gehad,hij wilde na zijn jongste kind (uit een andere relatie) al geen kinderen meer en die jongste in inmiddels 8!
Hij heeft dus ruim 8 jr de tijd gehad om ervoor te zorgen dat dit soort "ongelukjes" niet konden gebeuren,ik was aan de pil maar die was dus niet 100% veilig...dat blijkt wel.
Ik heb hem niet voor het blok gezet en ook niet erin geluisd,het is niet zo dat ik willens en weten de pil maar niet heb ingenomen.
Hij was eerst wél blij en wilde het kindje wel houden en natuurlijk hebben mijn hormonen een rol gespeeld,maar ik ben en blijf baas in eigen buik!
Ook toen hij wist dat er geen kindje zou komen heeft hij mij keihard laten vallen,ik heb uiteindelijk het kindje weg moeten laten halen in een abortus kliniek omdat er in het ziekenhuis pas na 3 weken plaatst was en ik wilde niet zo lang wachten.
Ook naar die kliniek is hij niet mee geweest en eenmaal thuis was er geen warmte,geen arm om me heen,niet eens een kopje thee.
Ik snap best dat het voor hem een schok is geweest,maar hij heeft de pijn en het verdriet nooit zo heftig ervaren als ik....dat weet ik zeker!
Stel nou dat ik ernstig ziek wordt of er gebeurd iets anders waar ik zijn steun bij nodig heb,laat hij me dan ook 9 wk alleen thuis zitten?
Ik heb na dit alles ook psychische hulp gezocht want,ik kwam er idd niet in mijn eentje uit.
Daar is wel eens gevraagd of mijn vriend ook eens mee wilde komen om te praten,zelfs dat wilde hij niet!
zaterdag 26 september 2009 om 13:39
De zwangerschap is geweest en geeïndigd in een miskraam. Dat een plek geven, daar ben je mee bezig geloof ik als ik het zo lees.
De relatie duurt nog voort. Wat ik mij afvraag na het lezen van je posts is de vraag die ik hierboven stel... Heb je daar voor jezelf antwoord op? Of ben je aan het zoeken naar argumenten om de relatie te verbreken. Zoals ontbreken van steun, etc.. Ben je afscheid aan het nemen van je relatie?
De relatie duurt nog voort. Wat ik mij afvraag na het lezen van je posts is de vraag die ik hierboven stel... Heb je daar voor jezelf antwoord op? Of ben je aan het zoeken naar argumenten om de relatie te verbreken. Zoals ontbreken van steun, etc.. Ben je afscheid aan het nemen van je relatie?
zaterdag 26 september 2009 om 15:06
Ik denk dat de kans groot is dat je met twee soorten verdriet worstelt: het verdriet om het verlies van je baby en het verdriet van de houding van je vriend. Het lijkt erop dat je je tweede verdriet (nog) aan het verdringen bent, maar het is niet niks als ik lees hoe hij met de situatie is omgegaan.Hij heeft je volledig in de steek gelaten. En nog, want hij wil niet praten. Ik denk dat het tijd is om je relatie eens onder de loep te nemen en te bepalen hoe je er nu in staat en hoe (en of) je verder wilt met hem.
zaterdag 26 september 2009 om 15:48
quote:elninjoo schreef op 26 september 2009 @ 12:18:
[...]
Als beslist geen kind willende zou ik het net zo goed wreed vinden als iemand het ongelukje wil houden en je met 'n ongewenste nakomeling zou willen opzadelen. Voor mij is anticonceptie-gebruik gelijk aan zorgen dat er geen kind van kan komen en heb je 'n ongelukje dan ontdoe je je daar dus ook van.
Kortom: ze ervaren beide de ander als wreed. Die man had ook kunnen juichen van opluchting toen ie wist dat het opgelost was, maar hij kon blijkbaar toch meedeleven tonen voor TO.
Ik ga ook even off topic hier, maar Elninjoo, heb je deze discussie niet al op verschillende topics gevoerd? Ik ben het tot op zekere hoogte met je eens, maar het is helaas gewoon niet zo makkelijk. Het is net zoiets als zeggen 'van mij mogen ze de stekker eruit trekken als ik niet meer kan lopen/ niet meer zelf kan eten/ een kasplantje ben/ enzovoort'. Als het je zélf overkomt weet je pas écht hoe je gaat reageren en hoe je je erbij voelt.
Komt nog bij dat je als vrouw een HELE stoot hormonen ontvangt als je zwanger wordt, die ook nog maken dat je je wel eens anders kan gaan voelen (dat heb ik wel eens gehoord tenminste... ) dan je vooraf dacht.
Ja, je bent samen verantwoordelijk voor de anti conceptie. Maar zodra daarin iets misgaat (en dat kán nu eenmaal, als je niet zwanger wilt worden moet je gewoon geen sex hebben) zul je ook sámen naar oplossingen moeten zoeken en niet je partner zo maar moeten laten vallen als een baksteen.
Terug naar het topic: MissLove, hoe voel je je nu in je relatie? Je schrijft alleen maar wat je vriend allemaal niet wilde en heeft gedaan het afgelopen jaar, maar hoe gingen dat soort gesprekken? Hoe vaak heb je het geprobeerd? Wil je het nog blijven proberen?
[...]
Als beslist geen kind willende zou ik het net zo goed wreed vinden als iemand het ongelukje wil houden en je met 'n ongewenste nakomeling zou willen opzadelen. Voor mij is anticonceptie-gebruik gelijk aan zorgen dat er geen kind van kan komen en heb je 'n ongelukje dan ontdoe je je daar dus ook van.
Kortom: ze ervaren beide de ander als wreed. Die man had ook kunnen juichen van opluchting toen ie wist dat het opgelost was, maar hij kon blijkbaar toch meedeleven tonen voor TO.
Ik ga ook even off topic hier, maar Elninjoo, heb je deze discussie niet al op verschillende topics gevoerd? Ik ben het tot op zekere hoogte met je eens, maar het is helaas gewoon niet zo makkelijk. Het is net zoiets als zeggen 'van mij mogen ze de stekker eruit trekken als ik niet meer kan lopen/ niet meer zelf kan eten/ een kasplantje ben/ enzovoort'. Als het je zélf overkomt weet je pas écht hoe je gaat reageren en hoe je je erbij voelt.
Komt nog bij dat je als vrouw een HELE stoot hormonen ontvangt als je zwanger wordt, die ook nog maken dat je je wel eens anders kan gaan voelen (dat heb ik wel eens gehoord tenminste... ) dan je vooraf dacht.
Ja, je bent samen verantwoordelijk voor de anti conceptie. Maar zodra daarin iets misgaat (en dat kán nu eenmaal, als je niet zwanger wilt worden moet je gewoon geen sex hebben) zul je ook sámen naar oplossingen moeten zoeken en niet je partner zo maar moeten laten vallen als een baksteen.
Terug naar het topic: MissLove, hoe voel je je nu in je relatie? Je schrijft alleen maar wat je vriend allemaal niet wilde en heeft gedaan het afgelopen jaar, maar hoe gingen dat soort gesprekken? Hoe vaak heb je het geprobeerd? Wil je het nog blijven proberen?
zaterdag 26 september 2009 om 17:09
In het begin gingen de gesprekken moeizaam omdat,ik begon te huilen en hij dan weg liep.
Maar ik voelde me zo ontzettend zwanger en was erg emotioneel,hij vond dat onzin!
Op een gegeven moment werden de gesprekken verwijtend,ik gaf hem de schuld van hoe ik me voelde en hij gaf mij de schuld van de zwangerschap en van de ellende waar HIJ inzat (niet ik).
Toen ik het kindje had laten weghalen wilde ik zo graag met hem praten over mijn verdriet,hoe ik me voelde en ook uitleggen waarom ik zo graag voor de baby wilde gaan.
Maar die gesprekken wilde hij ook niet met me hebben,weg was weg en daarmee was de kous voor hem af!
Toen ik hulp ben gaan zoeken heb ik hem gevraagd om mee te gaan,maar hij was niet van om bij een geiten-wollen-sokken-type zijn vuile was buiten te gaan hangen.
En nu heel af en toe probeer ik nog wel eens een gesprek met hem aan te gaan,maar dat ziet hij als ouwe koeien en daar doet ie niet aan!
Laatst was er een film op tv waarin iemand verplicht haar kindje moest laten weghalen,ik was in tranen en hij liep weg.
Ik probeer het heus wel,maar wordt keer op keer afgewezen.
Voordat ik zwanger raakte hadden we het leuk samen,we deden leuke dingen en alles ging goed.
Maar toen gebeurde dat en zag ik een hele andere kant van hem,ik ben daar erg van geschrokken.
Ik ben erg bang dat als er in de toekomst ooit weer eens wat gebeurd dat hij er dan niet zal zijn om me te steunen,maar buiten dat is hij een leuke,lieve man....ik weet het dit klinkt heel dubbel!
Toen ik in therapie was hebben ze me daar verteld dat hij gewoon niet weet hoe hij met zijn gevoelens om moet gaan,dat hij dat waarschijnlijk ook niet heeft meegekregen van thuis en dat hij door iedere avond weg te blijven heeft geprobeerd te doen alsof het probleem niet bestond.
Hij is geen prater en zal niet snel een arm om je heen slaan als je verdriet hebt,dat doet hij bij zijn eigen kids niet eens.
Laat staan dat hij zelf om iets huilt of zijn ware gevoelens laat zien,nee hij blijft naar de buitenwereld toe doen alsof er niets aan de hand is.
Daarbij heeft hij zich ook door zijn maten in de kroeg laten ompraten (daar heeft hij wél verteld wat er speelde) die hebben gezegd dat ie zich niet gek moest laten maken door mij en dat hij absoluut niets iets moest aangaan waar hij niet achter stond,ik probeerde natuurlijk in hun ogen die zwangerschap af te dwingen.
In het begin was ik iedere dag boos op hem,daarna werd het 1 of 2x in de week en nu is het met vlagen eens in de 2 maanden.
Maar op de meest onverwachte momenten bekruipt het verdriet me,dan ben ik totaal uit het veld geslagen en voel ik me vreselijk alleen!
Maar ik voelde me zo ontzettend zwanger en was erg emotioneel,hij vond dat onzin!
Op een gegeven moment werden de gesprekken verwijtend,ik gaf hem de schuld van hoe ik me voelde en hij gaf mij de schuld van de zwangerschap en van de ellende waar HIJ inzat (niet ik).
Toen ik het kindje had laten weghalen wilde ik zo graag met hem praten over mijn verdriet,hoe ik me voelde en ook uitleggen waarom ik zo graag voor de baby wilde gaan.
Maar die gesprekken wilde hij ook niet met me hebben,weg was weg en daarmee was de kous voor hem af!
Toen ik hulp ben gaan zoeken heb ik hem gevraagd om mee te gaan,maar hij was niet van om bij een geiten-wollen-sokken-type zijn vuile was buiten te gaan hangen.
En nu heel af en toe probeer ik nog wel eens een gesprek met hem aan te gaan,maar dat ziet hij als ouwe koeien en daar doet ie niet aan!
Laatst was er een film op tv waarin iemand verplicht haar kindje moest laten weghalen,ik was in tranen en hij liep weg.
Ik probeer het heus wel,maar wordt keer op keer afgewezen.
Voordat ik zwanger raakte hadden we het leuk samen,we deden leuke dingen en alles ging goed.
Maar toen gebeurde dat en zag ik een hele andere kant van hem,ik ben daar erg van geschrokken.
Ik ben erg bang dat als er in de toekomst ooit weer eens wat gebeurd dat hij er dan niet zal zijn om me te steunen,maar buiten dat is hij een leuke,lieve man....ik weet het dit klinkt heel dubbel!
Toen ik in therapie was hebben ze me daar verteld dat hij gewoon niet weet hoe hij met zijn gevoelens om moet gaan,dat hij dat waarschijnlijk ook niet heeft meegekregen van thuis en dat hij door iedere avond weg te blijven heeft geprobeerd te doen alsof het probleem niet bestond.
Hij is geen prater en zal niet snel een arm om je heen slaan als je verdriet hebt,dat doet hij bij zijn eigen kids niet eens.
Laat staan dat hij zelf om iets huilt of zijn ware gevoelens laat zien,nee hij blijft naar de buitenwereld toe doen alsof er niets aan de hand is.
Daarbij heeft hij zich ook door zijn maten in de kroeg laten ompraten (daar heeft hij wél verteld wat er speelde) die hebben gezegd dat ie zich niet gek moest laten maken door mij en dat hij absoluut niets iets moest aangaan waar hij niet achter stond,ik probeerde natuurlijk in hun ogen die zwangerschap af te dwingen.
In het begin was ik iedere dag boos op hem,daarna werd het 1 of 2x in de week en nu is het met vlagen eens in de 2 maanden.
Maar op de meest onverwachte momenten bekruipt het verdriet me,dan ben ik totaal uit het veld geslagen en voel ik me vreselijk alleen!
zaterdag 26 september 2009 om 21:58
Je kindje verliezen, het verdriet dat je overvalt, de warmte en arm om je heen die je mist. Weet je, afgaande op jouw verhaal is er nul komma nul vertrouwen tussen jullie twee. Als hij denkt, mede door zijn vrienden, dat hij er ingeluisd is terwijl hier geen sprake van is, dan vertrouwt hij jou niet. Fijne basis. En ik begrijp bij God niet hoe een man die zo stellig is in geen kinderen meer willen hebben, de tijd en moeite niet neemt om zich te laten sterilliseren maar ondertussen ga jij door driedubbele hel door het verlies van je kind, het gemis van steun in je relatie en de eenzaamheid die je ervaart. Oh maar verder is hij is wel lief en aardig hoor..... Lief en aardig als alles gaat zoals HIJ dat wil en wenst. Tja, zo kan ik ook de alleraardigste zijn...als alles maar gaat zoals ik wens dan valt er ook weinig boos om te zijn, niet?
Je leert iemand heel goed kennen als eeen situatie de persoon ontdoet van het masker. Je hebt gezien wat er achter het masker schuilt. Het is nu allemaal pais en vree omdat het kindje er niet meer is en hij verder kan leven alsof er niks aan de hand is. Erg stoer van 'm maar de vraag is in hoeverre jij hierbij geholpen bent om je verdriet te verwerken. Lijkt me een eenzame bedoening met die lieve en best wel aardige vriend......
Je leert iemand heel goed kennen als eeen situatie de persoon ontdoet van het masker. Je hebt gezien wat er achter het masker schuilt. Het is nu allemaal pais en vree omdat het kindje er niet meer is en hij verder kan leven alsof er niks aan de hand is. Erg stoer van 'm maar de vraag is in hoeverre jij hierbij geholpen bent om je verdriet te verwerken. Lijkt me een eenzame bedoening met die lieve en best wel aardige vriend......
zaterdag 26 september 2009 om 22:47
Je weet al of hij er voor je is als je hem nodig hebt. Je hebt hem nu nodig toch? En hij hoeft niet bang te zijn dat je een kind van hem houdt terwijl hij dat niet wil, want dat kindje is er al niet meer. Het enige wat hij nu nog hoeft te doen is jouw steunen in je verdriet.. en dat wil hij dus, ondanks je hulpvraag , niet.
En je weet ook hoe het leven is met iemand die wel leuk, lief & aardig is maar je niet steunt. Is dit genoeg voor je?
En je weet ook hoe het leven is met iemand die wel leuk, lief & aardig is maar je niet steunt. Is dit genoeg voor je?
zondag 27 september 2009 om 08:27
Ik wil de laatste 2 posts toch even in perspectief zetten omdat misslove toch al het idee heeft dat ze een kind heeft verloren en hieraan wellicht zelf schuld heeft.
Misslove heeft geen "kind verloren" er is geen "kindje wat er niet meer is". Het gaat hier om een vruchtje wat moeite had hartactie te ontwikkelen. Een vruchtje wat nooit tot een kindje is gekomen omdat de opbouw van het vruchtje niet goed was. Dat gebeurt heel vaak. Celdeling is nu eenmaal voor foutjes vatbaar.
Ook ik vind dat misslove van haar vriend begip, warmte en steun zou moeten krijgen voor haar gevoelens van verlies. Gevoel van verlies NIET voor het kindje dat uitgedragen had kunnen worden en dat geaborteerd is terwijl het ook geboren had kunnen worden.
Maar verlies van een kindje dat nooit heeft kunnen zijn omdat er iets mis ging in de celdeling, terwijl een kind wel gewenst is en misslove al ruimte in haar hart had gemaakt voor een baby van haarzelf en haar vriend.
Daarnaast vind ik dat ook de vriend recht heeft op gevoelens van opluchting. Beide hebben recht op hun eigen gevoelens en ideeën. Maar wanneer die zo uiteen liggen vraag ik me af of deze relatie eigenlijk wel zo geschikt is voor misslove.
Misslove heeft geen "kind verloren" er is geen "kindje wat er niet meer is". Het gaat hier om een vruchtje wat moeite had hartactie te ontwikkelen. Een vruchtje wat nooit tot een kindje is gekomen omdat de opbouw van het vruchtje niet goed was. Dat gebeurt heel vaak. Celdeling is nu eenmaal voor foutjes vatbaar.
Ook ik vind dat misslove van haar vriend begip, warmte en steun zou moeten krijgen voor haar gevoelens van verlies. Gevoel van verlies NIET voor het kindje dat uitgedragen had kunnen worden en dat geaborteerd is terwijl het ook geboren had kunnen worden.
Maar verlies van een kindje dat nooit heeft kunnen zijn omdat er iets mis ging in de celdeling, terwijl een kind wel gewenst is en misslove al ruimte in haar hart had gemaakt voor een baby van haarzelf en haar vriend.
Daarnaast vind ik dat ook de vriend recht heeft op gevoelens van opluchting. Beide hebben recht op hun eigen gevoelens en ideeën. Maar wanneer die zo uiteen liggen vraag ik me af of deze relatie eigenlijk wel zo geschikt is voor misslove.
zondag 27 september 2009 om 08:48
Het zal altijd blijven meespelen in de relatie.
De eenzaamheid van de TO zal steeds groter worden, samne leuke dingen doen, oke, dat is is het dan ook wel.
Zodra de "werkelijke"emoties komen zal ze alleen blijven staan,in mijn ogen mist de vriend het vermogen om mee te leven en te denken over de emoties van zijn partner.
Nu mag het dan zo zijn dat de TO een of twee ker per maand nog boos is op haar partner,maar lees ik haar woorden dan zit er ontiegelijk veel verdriet ,pijn en boosheid in haar hart.
Daar kan therapie wel een weg in wijzen maar tussen haar en de vriend zal degelijk gepraat moeten worden, trekt de vriend steeds meer naar de woorden van zijn vrienden dan zal ze echt moeten kijken of zij wel belangrijk genoeg is in zijn leven en voor mij staat ze op nummertje zoveel en niet op plaats èèn
De eenzaamheid van de TO zal steeds groter worden, samne leuke dingen doen, oke, dat is is het dan ook wel.
Zodra de "werkelijke"emoties komen zal ze alleen blijven staan,in mijn ogen mist de vriend het vermogen om mee te leven en te denken over de emoties van zijn partner.
Nu mag het dan zo zijn dat de TO een of twee ker per maand nog boos is op haar partner,maar lees ik haar woorden dan zit er ontiegelijk veel verdriet ,pijn en boosheid in haar hart.
Daar kan therapie wel een weg in wijzen maar tussen haar en de vriend zal degelijk gepraat moeten worden, trekt de vriend steeds meer naar de woorden van zijn vrienden dan zal ze echt moeten kijken of zij wel belangrijk genoeg is in zijn leven en voor mij staat ze op nummertje zoveel en niet op plaats èèn
zondag 27 september 2009 om 09:01
quote:misslove2 schreef op 26 september 2009 @ 13:02:
Ik wil eerst even recht zetten dat ik wél een eigen kind heb,een zoon uit een vorige relatie.
Ik heb nooit gezegd dat ik geen kinderen meer wilde,maar het was voor mij geen reden om niet met mijn vriend verder te gaan toen hij mij aan het begin van onze relatie liet weten dat hij absoluut geen kinderen meer wilde.
Mijn vriend had zich wel allang kunnen laten helpen en daar hebben we het ook vaak (voordat ik zwanger raakte) over gehad,hij wilde na zijn jongste kind (uit een andere relatie) al geen kinderen meer en die jongste in inmiddels 8!
Hij heeft dus ruim 8 jr de tijd gehad om ervoor te zorgen dat dit soort "ongelukjes" niet konden gebeuren,ik was aan de pil maar die was dus niet 100% veilig...dat blijkt wel.
Ik heb hem niet voor het blok gezet en ook niet erin geluisd,het is niet zo dat ik willens en weten de pil maar niet heb ingenomen.
Hij was eerst wél blij en wilde het kindje wel houden en natuurlijk hebben mijn hormonen een rol gespeeld,maar ik ben en blijf baas in eigen buik!
Ook toen hij wist dat er geen kindje zou komen heeft hij mij keihard laten vallen,ik heb uiteindelijk het kindje weg moeten laten halen in een abortus kliniek omdat er in het ziekenhuis pas na 3 weken plaatst was en ik wilde niet zo lang wachten.
Ook naar die kliniek is hij niet mee geweest en eenmaal thuis was er geen warmte,geen arm om me heen,niet eens een kopje thee.
Ik snap best dat het voor hem een schok is geweest,maar hij heeft de pijn en het verdriet nooit zo heftig ervaren als ik....dat weet ik zeker!
Stel nou dat ik ernstig ziek wordt of er gebeurd iets anders waar ik zijn steun bij nodig heb,laat hij me dan ook 9 wk alleen thuis zitten?
Ik heb na dit alles ook psychische hulp gezocht want,ik kwam er idd niet in mijn eentje uit.
Daar is wel eens gevraagd of mijn vriend ook eens mee wilde komen om te praten,zelfs dat wilde hij niet!
Ik wilde er niet zelf over beginnen maar was wel iets waar ik meteen aan dacht. Wat als iets naars (bijv. ziekte van jou of je kind) gebeurd/overkomt, wat dan? Misschien niet te vergelijken maar ik denk toch dat het zijn manier van reageren is en dat je in vervelende situaties er toch alleen voor zal staan. Maar ook dat is koffiedik kijken. Ik zou niet weten of ik met hem zou kunnen doorgaan. Tuurlijk is het leuk als jullie leuke dingen samen doen maar het leven bestaat ook uit minder leuke dingen, en daar zou ik ook een partner willen hebben die mij daarin steunt. En het geeft helemaal niet dat hij het anders verwerkt, maar er niet eens samen over kunnen praten dat is weer het andere uiterste. Ik zou mij heel erg eenzaam voelen in die relatie. Ook oppervlakkig als je alleen maar over leuke dingen mag praten.
Maar goed, jij moet ermee leven. Maar ik begrijp je dubbele gevoel. Toch zie je dat je na een jaar hulp te hebben gezocht dat je nog zit met het feit dat je dit stukje gezamelijke verleden niet bespreekbaar is. Het blijft toch tussen jullie in staan. En er is niets wat erop wijst dat jullie hier samen mee gaan dealen. Jij moet maar uitzoeken hoe je hiermee omgaat. Zoek het maar uit.
Heel naar.
Ik wil eerst even recht zetten dat ik wél een eigen kind heb,een zoon uit een vorige relatie.
Ik heb nooit gezegd dat ik geen kinderen meer wilde,maar het was voor mij geen reden om niet met mijn vriend verder te gaan toen hij mij aan het begin van onze relatie liet weten dat hij absoluut geen kinderen meer wilde.
Mijn vriend had zich wel allang kunnen laten helpen en daar hebben we het ook vaak (voordat ik zwanger raakte) over gehad,hij wilde na zijn jongste kind (uit een andere relatie) al geen kinderen meer en die jongste in inmiddels 8!
Hij heeft dus ruim 8 jr de tijd gehad om ervoor te zorgen dat dit soort "ongelukjes" niet konden gebeuren,ik was aan de pil maar die was dus niet 100% veilig...dat blijkt wel.
Ik heb hem niet voor het blok gezet en ook niet erin geluisd,het is niet zo dat ik willens en weten de pil maar niet heb ingenomen.
Hij was eerst wél blij en wilde het kindje wel houden en natuurlijk hebben mijn hormonen een rol gespeeld,maar ik ben en blijf baas in eigen buik!
Ook toen hij wist dat er geen kindje zou komen heeft hij mij keihard laten vallen,ik heb uiteindelijk het kindje weg moeten laten halen in een abortus kliniek omdat er in het ziekenhuis pas na 3 weken plaatst was en ik wilde niet zo lang wachten.
Ook naar die kliniek is hij niet mee geweest en eenmaal thuis was er geen warmte,geen arm om me heen,niet eens een kopje thee.
Ik snap best dat het voor hem een schok is geweest,maar hij heeft de pijn en het verdriet nooit zo heftig ervaren als ik....dat weet ik zeker!
Stel nou dat ik ernstig ziek wordt of er gebeurd iets anders waar ik zijn steun bij nodig heb,laat hij me dan ook 9 wk alleen thuis zitten?
Ik heb na dit alles ook psychische hulp gezocht want,ik kwam er idd niet in mijn eentje uit.
Daar is wel eens gevraagd of mijn vriend ook eens mee wilde komen om te praten,zelfs dat wilde hij niet!
Ik wilde er niet zelf over beginnen maar was wel iets waar ik meteen aan dacht. Wat als iets naars (bijv. ziekte van jou of je kind) gebeurd/overkomt, wat dan? Misschien niet te vergelijken maar ik denk toch dat het zijn manier van reageren is en dat je in vervelende situaties er toch alleen voor zal staan. Maar ook dat is koffiedik kijken. Ik zou niet weten of ik met hem zou kunnen doorgaan. Tuurlijk is het leuk als jullie leuke dingen samen doen maar het leven bestaat ook uit minder leuke dingen, en daar zou ik ook een partner willen hebben die mij daarin steunt. En het geeft helemaal niet dat hij het anders verwerkt, maar er niet eens samen over kunnen praten dat is weer het andere uiterste. Ik zou mij heel erg eenzaam voelen in die relatie. Ook oppervlakkig als je alleen maar over leuke dingen mag praten.
Maar goed, jij moet ermee leven. Maar ik begrijp je dubbele gevoel. Toch zie je dat je na een jaar hulp te hebben gezocht dat je nog zit met het feit dat je dit stukje gezamelijke verleden niet bespreekbaar is. Het blijft toch tussen jullie in staan. En er is niets wat erop wijst dat jullie hier samen mee gaan dealen. Jij moet maar uitzoeken hoe je hiermee omgaat. Zoek het maar uit.
Heel naar.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
zondag 27 september 2009 om 11:29
Misslove2, je schrijft: "Op een gegeven moment werden de gesprekken verwijtend,ik gaf hem de schuld van hoe ik me voelde en hij gaf mij de schuld van de zwangerschap en van de ellende waar HIJ inzat (niet ik).
Toen ik het kindje had laten weghalen wilde ik zo graag met hem praten over mijn verdriet,hoe ik me voelde en ook uitleggen waarom ik zo graag voor de baby wilde gaan.
Maar die gesprekken wilde hij ook niet met me hebben,weg was weg en daarmee was de kous voor hem af!
Toen ik hulp ben gaan zoeken heb ik hem gevraagd om mee te gaan,maar hij was niet van om bij een geiten-wollen-sokken-type zijn vuile was buiten te gaan hangen.
En nu heel af en toe probeer ik nog wel eens een gesprek met hem aan te gaan,maar dat ziet hij als ouwe koeien en daar doet ie niet aan!
Laatst was er een film op tv waarin iemand verplicht haar kindje moest laten weghalen,ik was in tranen en hij liep weg.
Ik probeer het heus wel,maar wordt keer op keer afgewezen."
"Toen ik in therapie was hebben ze me daar verteld dat hij gewoon niet weet hoe hij met zijn gevoelens om moet gaan,dat hij dat waarschijnlijk ook niet heeft meegekregen van thuis en dat hij door iedere avond weg te blijven heeft geprobeerd te doen alsof het probleem niet bestond.
Hij is geen prater en zal niet snel een arm om je heen slaan als je verdriet hebt,dat doet hij bij zijn eigen kids niet eens.
Laat staan dat hij zelf om iets huilt of zijn ware gevoelens laat zien,nee hij blijft naar de buitenwereld toe doen alsof er niets aan de hand is.
Daarbij heeft hij zich ook door zijn maten in de kroeg laten ompraten (daar heeft hij wél verteld wat er speelde) die hebben gezegd dat ie zich niet gek moest laten maken door mij en dat hij absoluut niets iets moest aangaan waar hij niet achter stond,ik probeerde natuurlijk in hun ogen die zwangerschap af te dwingen."
In hetgeen je hier schrijft, eerlijk zeggen, zou ik helemaal klaar zijn met zo'n vriend. Jij moet maar begrip hebben voor HOE hij in elkaar zit, dus geen gezeik en zeker geen ouwe koeien. Hij heeft totaal geen begrip voor jou. De mening van zijn kroegmaatjes wegen zwaarder dan de jouwe en jouw verdriet?
Ik denk dat dit verschrikkelijke voorval altijd bij je blijft en ik kan alleen maar praten voor mezelf, maar mijn liefdesthermometer zou tot de 0-graden lijn of zelfs eronder zijn gedaald.
Heel veel sterkte!
Toen ik het kindje had laten weghalen wilde ik zo graag met hem praten over mijn verdriet,hoe ik me voelde en ook uitleggen waarom ik zo graag voor de baby wilde gaan.
Maar die gesprekken wilde hij ook niet met me hebben,weg was weg en daarmee was de kous voor hem af!
Toen ik hulp ben gaan zoeken heb ik hem gevraagd om mee te gaan,maar hij was niet van om bij een geiten-wollen-sokken-type zijn vuile was buiten te gaan hangen.
En nu heel af en toe probeer ik nog wel eens een gesprek met hem aan te gaan,maar dat ziet hij als ouwe koeien en daar doet ie niet aan!
Laatst was er een film op tv waarin iemand verplicht haar kindje moest laten weghalen,ik was in tranen en hij liep weg.
Ik probeer het heus wel,maar wordt keer op keer afgewezen."
"Toen ik in therapie was hebben ze me daar verteld dat hij gewoon niet weet hoe hij met zijn gevoelens om moet gaan,dat hij dat waarschijnlijk ook niet heeft meegekregen van thuis en dat hij door iedere avond weg te blijven heeft geprobeerd te doen alsof het probleem niet bestond.
Hij is geen prater en zal niet snel een arm om je heen slaan als je verdriet hebt,dat doet hij bij zijn eigen kids niet eens.
Laat staan dat hij zelf om iets huilt of zijn ware gevoelens laat zien,nee hij blijft naar de buitenwereld toe doen alsof er niets aan de hand is.
Daarbij heeft hij zich ook door zijn maten in de kroeg laten ompraten (daar heeft hij wél verteld wat er speelde) die hebben gezegd dat ie zich niet gek moest laten maken door mij en dat hij absoluut niets iets moest aangaan waar hij niet achter stond,ik probeerde natuurlijk in hun ogen die zwangerschap af te dwingen."
In hetgeen je hier schrijft, eerlijk zeggen, zou ik helemaal klaar zijn met zo'n vriend. Jij moet maar begrip hebben voor HOE hij in elkaar zit, dus geen gezeik en zeker geen ouwe koeien. Hij heeft totaal geen begrip voor jou. De mening van zijn kroegmaatjes wegen zwaarder dan de jouwe en jouw verdriet?
Ik denk dat dit verschrikkelijke voorval altijd bij je blijft en ik kan alleen maar praten voor mezelf, maar mijn liefdesthermometer zou tot de 0-graden lijn of zelfs eronder zijn gedaald.
Heel veel sterkte!
zondag 27 september 2009 om 12:17
Wat een triest verhaal, heel veer sterkte met het verwerken van alles!
Ik sluit me aan bij veel bovenstaande reacties. Wees niet zo hard voor jezelf, jou valt helemaal niets te verwijten. Als tot tweemaal toe uit de echo blijkt dat het kindje waarschijnlijk toch niet geleefd zou hebben heb jij een beslissing genomen die op dat moment het beste leek. Maak jezelf ook niet gek door te denken dat jullie ruzies de oorzaak zijn dat je kindje niet gezond was. Daar is geen enkel bewijs voor en het leidt er alleen maar toe dat je je nog schuldiger gaat voelen.
Je vriend heeft zich inderdaad vreselijk laten kennen. Natuurlijk schrok hij ook, maar dat is geen enkele reden om jou zo gigantisch te laten vallen. Ik lees dat je nog met hem samen bent. De keuze om al dan niet met hem verder te gaan is natuurlijk alleen aan jou. Maar hoewel ik het knap vind dat je je zo in zijn situatie verplaatst moet je niet vergeten dat ook hij diezelfde plicht naar jou toe heeft. Ook (en mischien vooral) jij hebt het moeilijk. Als je dan ook nog eens begrip voor hem op moet brengen maak je het jezelf onmogelijk. Vraag jezelf eens af of jouw begrip voor hem gerechtvaardigd is. Veel vrouwen zijn er heel goed in om de fouten van hun man goed te praten, maar je bent er zelf ook nog. Snappen waarom iemand handelt zoals hij doet is een ding, maar dit ook nog accepteren in een ander ding. Zoals je zelf ook al aangaf: zal hij je ooit steunen bij iets moeilijks? Misschien wordt het tijd voor hem om te ontdekken dat zolang hij zijn houding niet verandert hij geen goeie relatie kan hebben. Leg de verantwoordelijkheid daarvoor bij hem neer.
Ik sluit me aan bij veel bovenstaande reacties. Wees niet zo hard voor jezelf, jou valt helemaal niets te verwijten. Als tot tweemaal toe uit de echo blijkt dat het kindje waarschijnlijk toch niet geleefd zou hebben heb jij een beslissing genomen die op dat moment het beste leek. Maak jezelf ook niet gek door te denken dat jullie ruzies de oorzaak zijn dat je kindje niet gezond was. Daar is geen enkel bewijs voor en het leidt er alleen maar toe dat je je nog schuldiger gaat voelen.
Je vriend heeft zich inderdaad vreselijk laten kennen. Natuurlijk schrok hij ook, maar dat is geen enkele reden om jou zo gigantisch te laten vallen. Ik lees dat je nog met hem samen bent. De keuze om al dan niet met hem verder te gaan is natuurlijk alleen aan jou. Maar hoewel ik het knap vind dat je je zo in zijn situatie verplaatst moet je niet vergeten dat ook hij diezelfde plicht naar jou toe heeft. Ook (en mischien vooral) jij hebt het moeilijk. Als je dan ook nog eens begrip voor hem op moet brengen maak je het jezelf onmogelijk. Vraag jezelf eens af of jouw begrip voor hem gerechtvaardigd is. Veel vrouwen zijn er heel goed in om de fouten van hun man goed te praten, maar je bent er zelf ook nog. Snappen waarom iemand handelt zoals hij doet is een ding, maar dit ook nog accepteren in een ander ding. Zoals je zelf ook al aangaf: zal hij je ooit steunen bij iets moeilijks? Misschien wordt het tijd voor hem om te ontdekken dat zolang hij zijn houding niet verandert hij geen goeie relatie kan hebben. Leg de verantwoordelijkheid daarvoor bij hem neer.
zondag 27 september 2009 om 12:22
quote:elninjoo schreef op 26 september 2009 @ 07:24:
[...]
Idd in 't algemeen. Als man ben je gewoon de lul als 'n vrouw zich door haar hormonale verstandsverbijstering laat beinvloeden bij 'n ongelukje. Dus mannen moeten wijzer zijn en er 'n knoop in laten leggen zodat ze niet voor dit soort onaangename verrassingen kunnen komen te staan.Tja, maar de mannen zijn in de regel niet wijzer he?? Het zijn juist weer de vrouwen die daarover moeten nadenken...
[...]
Idd in 't algemeen. Als man ben je gewoon de lul als 'n vrouw zich door haar hormonale verstandsverbijstering laat beinvloeden bij 'n ongelukje. Dus mannen moeten wijzer zijn en er 'n knoop in laten leggen zodat ze niet voor dit soort onaangename verrassingen kunnen komen te staan.Tja, maar de mannen zijn in de regel niet wijzer he?? Het zijn juist weer de vrouwen die daarover moeten nadenken...
zondag 27 september 2009 om 12:23
quote:misslove2 schreef op 26 september 2009 @ 17:30:
Soms wel en soms niet,ook dit is een dubbel antwoord...ik weet het!
Ik twijfel soms heel erg,maar er zijn ook nog steeds leuke,goeie en fijne momenten.
Maar mijn verdriet overheerst nog steeds.Nou, als iemand zo met mijn verdriet en verlies om zou gaan hoef ik niet meer ongeacht of ik nou wel of niet van die persoon zou houden en ongeacht die fijne momenten. Er bestaat ook nog zoiets als je eigenwaarde.
Soms wel en soms niet,ook dit is een dubbel antwoord...ik weet het!
Ik twijfel soms heel erg,maar er zijn ook nog steeds leuke,goeie en fijne momenten.
Maar mijn verdriet overheerst nog steeds.Nou, als iemand zo met mijn verdriet en verlies om zou gaan hoef ik niet meer ongeacht of ik nou wel of niet van die persoon zou houden en ongeacht die fijne momenten. Er bestaat ook nog zoiets als je eigenwaarde.
maandag 28 september 2009 om 12:02
Wat een rare reacties op de postings van elninjo.
Ze heeft natuurlijk groot gelijk.
Natuurlijk had die man zich moeten laten steriliseren als hij perse geen kinderen wilde.
Maar het lijkt me voor die man best moeilijk om constant meelevend te zijn over iets wat hij vanaf het begin niet wilde.
ik zou mijn relatie niet zomaar aan de kant zetten, probeer wat begrip voor elkaar te hebben, hij voor jouw verdriet en jij voor zijn gebrek ervan.
Ze heeft natuurlijk groot gelijk.
Natuurlijk had die man zich moeten laten steriliseren als hij perse geen kinderen wilde.
Maar het lijkt me voor die man best moeilijk om constant meelevend te zijn over iets wat hij vanaf het begin niet wilde.
ik zou mijn relatie niet zomaar aan de kant zetten, probeer wat begrip voor elkaar te hebben, hij voor jouw verdriet en jij voor zijn gebrek ervan.
maandag 28 september 2009 om 12:24
Waarom moet TO zoveel begrip hebben voor zijn situatie als hij geen ekel begrip heeft voor de hare? Ongepland zwanger woden kan gebeuren, al neem je nog zoveel voorzorgsmaatregelen. Punt. Als dat gebeurt neem je samen je verantwoordelijkheid. Zijn eerste reactie was dat hij blij was met het kindje, en TO wilde het kindje ook graag houden. Ze heeft onvoorwaardelijk gekozen voor dit kind en heeft ontzettend veel verdriet over de miskraam. Zijn schok is geen enkele reden om haar niet alleen te laten stikken met al haar gevoelens, maar haar bovendien zoveel lelijks te verwijten. Hij doet zijn best maar om zich over die gevoelens heen te zetten!
maandag 28 september 2009 om 12:30
Ik ben het voor een deel wel met je eens Solange, het is alleen wel erg eenzijdig geredeneerd.
Natuurlijk neem je je verantwoordelijkheid, maar je hoeft er nog niet gelukkig mee te zijn.
En het lijkt me voor een man soms slikken, hij heeft nl. geen stem. Hij mag alleen gevoelig zijn en zijn vrouw steunen in wat ze ook maar besluit.
Natuurlijk neem je je verantwoordelijkheid, maar je hoeft er nog niet gelukkig mee te zijn.
En het lijkt me voor een man soms slikken, hij heeft nl. geen stem. Hij mag alleen gevoelig zijn en zijn vrouw steunen in wat ze ook maar besluit.
