Relaties
alle pijlers
Zo'n spijt van die ene beslissing
zaterdag 26 september 2009 om 00:55
Vorig jr kwam ik erachter dat ik zwanger was,dat was niet gepland dus het was best even schrikken.
Ik heb het 2 dg voor me gehouden en toen aan mijn vriend verteld,waarom zo lang gewacht?
Toen ik hem leerde kennen zei hij meteen dat hij geen kinderen meer wilde,hij had er al 2 en dat was genoeg.
Ik heb zelf ook al een kind,dus ik vond het prima.
Maar ja,dan gebeurd het toch en vanaf het moment dat ik het wist was ik in de wolken.
Maar ik was ook angstig,ik wist dat mijn vriend het absoluut niet meer wilde.
In 1e instantie schrok hij ook,maar toen werd hij toch een beetje blij.
Het was toch nog wel leuk zei hij,misschien was het onze laatste kans,een kindje van ons samen,het was een cadeautje.
Ik was zo blij,had nooit gedacht dat hij zo zou reageren.
De afspraak was wel dat bij een negatieve uitkomst van de vlokkentest we er niet mee door zouden gaan,ik ben op een leeftijd dat je die test verplicht krijgt.
Maar 2 dg later sloeg mijn vriend om als een blad aan een boom,hij wilde het écht niet! hij wilde zijn vrijheid niet opgeven,we hadden de ruimte niet,we konden het financieel niet opbrengen,enz,enz.
Ik wist niet wat ik hoorde,ik was lamgeslagen en wilde dit natuurlijk helemaal niet horen.
Ik had in gedachten de babykamer al ingericht en nu kreeg ik dit,ik heb in 1e instantie gezegd dat ik hem wel begreep en dat we het dan maar niet moesten doen.
Maar naarmate de dg vorderde werd ik heel boos en besloot ik dat ik de baby wél wilde,ik heb hem dit diezelfde avond laten weten en toen belandde ik in een hel!
Hij was woest en schreeuwde dat ik hem erin geluisd had,hij liet zich niet voor het blok zetten riep ie en hij wilde ook niet dat er een kind van hem ergens zou rondlopen die hij niet wilde.
Maar ik vond dat ik baas in eigen buik was en dat ik er dan wel alleen voor zou gaan,hij heeft me vanaf dat moment totaal genegeerd.
Ik stond er helemaal alleen voor zei hij en hij heeft me iedere avond alleen thuis laten zitten,hij wilde nergens meer over praten.
2 dg na deze aanvaring had ik een termijn echo en daar ben ik alleen naartoe gegaan,daar werd mij verteld dat er geen hartslag was en dat ik een miskraam zou krijgen....ik was toen ongeveer 6 wk zwanger dachten ze.
Als verdoofd ben ik naar huis gegaan en heb dit aan mijn vriend laten weten,hij was natuurlijk opgelucht en zei dat hij het wel zielig voor me vond maar meer ook niet.
Na 2 wk was er nog geen miskraam en toen heb ik weer een echo gekregen,weer ben ik daar alleen naartoe gegaan en toen was er mega verwarring....ik was wél zwanger!
Ruim 9 wk,maar het kindje was héél klein en er was een hele zwakke hartslag....dat was dus niet goed!
Ik ben met lood in mijn schoenen naar huis gegaan,ik vertelde dit natuurlijk en toen begon de ellende weer van voren af aan.
Ik heb daarna 2 wk thuis gezeten,ik kon niet werken,ik at niet,ik sliep niet en heb alleen maar gehuild.
Ik wilde dit kindje zo graag!! maar ik wist niet of de baby wel gezond was,ik werd niet gesteund door mijn vriend en ik wist helemaal niet meer wat ik moest doen.
In totaal heeft mijn vriend me 9 wk helemaal aan mijn lot over gelaten,bij mijn 3e echo werd duidelijk dat het met het kindje niet goed ging en dat ik waarschijnlijk toch nog een miskraam zou krijgen.
Uiteindelijk heb ik het kindje weg laten halen,ik wilde niet wachten op een miskraam.
Ik ben daarna 3 wk op vakantie gegaan en heb toen bijna geen contact met mijn vriend gehad,in totaal hebben we dus ruim 3 mnd alleen maar ruzie gehad.
Toen ik terug kwam was ik helemaal leeg,letterlijk en figuurlijk!
Ik ben weer gaan werken en dacht dat het goed ging,maar naar een mnd ben ik geknakt.
Ik kon alleen maar huilen,kon niet naar programma's over baby's kijken en als ik in een winkel een baby hoorde huilen dan werd ik misselijk.
Ik heb hulp gezocht en na 8 mnd kon ik het beetje een plek geven,dit is nu ruim een jr geleden en tóch bekruipt me het gevoel dat ik verkeerd heb gehandeld.
Had ik er tóch voor moeten gaan? ging het zo slecht met het kindje vanwege de stress in het begin van mijn zwangerschap? en is het normaal dat ik nog steeds met mijn vriend samen ben en dat hij er tot op de dg van vandaag niet over wil praten?
Ik mis het kindje dat ik nooit heb mogen krijgen,hij of zij was zo welkom geweest!
Ik heb het 2 dg voor me gehouden en toen aan mijn vriend verteld,waarom zo lang gewacht?
Toen ik hem leerde kennen zei hij meteen dat hij geen kinderen meer wilde,hij had er al 2 en dat was genoeg.
Ik heb zelf ook al een kind,dus ik vond het prima.
Maar ja,dan gebeurd het toch en vanaf het moment dat ik het wist was ik in de wolken.
Maar ik was ook angstig,ik wist dat mijn vriend het absoluut niet meer wilde.
In 1e instantie schrok hij ook,maar toen werd hij toch een beetje blij.
Het was toch nog wel leuk zei hij,misschien was het onze laatste kans,een kindje van ons samen,het was een cadeautje.
Ik was zo blij,had nooit gedacht dat hij zo zou reageren.
De afspraak was wel dat bij een negatieve uitkomst van de vlokkentest we er niet mee door zouden gaan,ik ben op een leeftijd dat je die test verplicht krijgt.
Maar 2 dg later sloeg mijn vriend om als een blad aan een boom,hij wilde het écht niet! hij wilde zijn vrijheid niet opgeven,we hadden de ruimte niet,we konden het financieel niet opbrengen,enz,enz.
Ik wist niet wat ik hoorde,ik was lamgeslagen en wilde dit natuurlijk helemaal niet horen.
Ik had in gedachten de babykamer al ingericht en nu kreeg ik dit,ik heb in 1e instantie gezegd dat ik hem wel begreep en dat we het dan maar niet moesten doen.
Maar naarmate de dg vorderde werd ik heel boos en besloot ik dat ik de baby wél wilde,ik heb hem dit diezelfde avond laten weten en toen belandde ik in een hel!
Hij was woest en schreeuwde dat ik hem erin geluisd had,hij liet zich niet voor het blok zetten riep ie en hij wilde ook niet dat er een kind van hem ergens zou rondlopen die hij niet wilde.
Maar ik vond dat ik baas in eigen buik was en dat ik er dan wel alleen voor zou gaan,hij heeft me vanaf dat moment totaal genegeerd.
Ik stond er helemaal alleen voor zei hij en hij heeft me iedere avond alleen thuis laten zitten,hij wilde nergens meer over praten.
2 dg na deze aanvaring had ik een termijn echo en daar ben ik alleen naartoe gegaan,daar werd mij verteld dat er geen hartslag was en dat ik een miskraam zou krijgen....ik was toen ongeveer 6 wk zwanger dachten ze.
Als verdoofd ben ik naar huis gegaan en heb dit aan mijn vriend laten weten,hij was natuurlijk opgelucht en zei dat hij het wel zielig voor me vond maar meer ook niet.
Na 2 wk was er nog geen miskraam en toen heb ik weer een echo gekregen,weer ben ik daar alleen naartoe gegaan en toen was er mega verwarring....ik was wél zwanger!
Ruim 9 wk,maar het kindje was héél klein en er was een hele zwakke hartslag....dat was dus niet goed!
Ik ben met lood in mijn schoenen naar huis gegaan,ik vertelde dit natuurlijk en toen begon de ellende weer van voren af aan.
Ik heb daarna 2 wk thuis gezeten,ik kon niet werken,ik at niet,ik sliep niet en heb alleen maar gehuild.
Ik wilde dit kindje zo graag!! maar ik wist niet of de baby wel gezond was,ik werd niet gesteund door mijn vriend en ik wist helemaal niet meer wat ik moest doen.
In totaal heeft mijn vriend me 9 wk helemaal aan mijn lot over gelaten,bij mijn 3e echo werd duidelijk dat het met het kindje niet goed ging en dat ik waarschijnlijk toch nog een miskraam zou krijgen.
Uiteindelijk heb ik het kindje weg laten halen,ik wilde niet wachten op een miskraam.
Ik ben daarna 3 wk op vakantie gegaan en heb toen bijna geen contact met mijn vriend gehad,in totaal hebben we dus ruim 3 mnd alleen maar ruzie gehad.
Toen ik terug kwam was ik helemaal leeg,letterlijk en figuurlijk!
Ik ben weer gaan werken en dacht dat het goed ging,maar naar een mnd ben ik geknakt.
Ik kon alleen maar huilen,kon niet naar programma's over baby's kijken en als ik in een winkel een baby hoorde huilen dan werd ik misselijk.
Ik heb hulp gezocht en na 8 mnd kon ik het beetje een plek geven,dit is nu ruim een jr geleden en tóch bekruipt me het gevoel dat ik verkeerd heb gehandeld.
Had ik er tóch voor moeten gaan? ging het zo slecht met het kindje vanwege de stress in het begin van mijn zwangerschap? en is het normaal dat ik nog steeds met mijn vriend samen ben en dat hij er tot op de dg van vandaag niet over wil praten?
Ik mis het kindje dat ik nooit heb mogen krijgen,hij of zij was zo welkom geweest!
maandag 28 september 2009 om 13:22
Hij mag er natuurlijk ook best even moeite mee hebben, maar in dit geval schiet hij door. Hij verwijt TO hem voor het blok te hebben gezet en hem erin geluisd te hebben, maar het was gewoon een ongeplande zwangerschap, en dat terwijl hij in eerste instantie blij was met het kindje.
Ik weet dat het op het gebied van kinderen oneerlijk is geregeld, en je moet ook samen over je wensen kunnen praten. Maar als een man duidelijk maakt dat hij het kind absoluut niet wil en bovendien ieder gesprek hierover weigert, dan vind ik dat de vrouw de eindbeslissing mag nemen. Als zij het kind uiteindelijk per se wil, en hij per se niet, dan heeft hij altijd nog de keuze om geen vader te zijn. Hoe je het ook draait, uiteindelijk is het veel erger om een gewenst kind te verliezen dan te weten dat er ergens een nakomeling van je rondloopt die verder geen enkele invoed heeft op je leven.
Ik weet dat het op het gebied van kinderen oneerlijk is geregeld, en je moet ook samen over je wensen kunnen praten. Maar als een man duidelijk maakt dat hij het kind absoluut niet wil en bovendien ieder gesprek hierover weigert, dan vind ik dat de vrouw de eindbeslissing mag nemen. Als zij het kind uiteindelijk per se wil, en hij per se niet, dan heeft hij altijd nog de keuze om geen vader te zijn. Hoe je het ook draait, uiteindelijk is het veel erger om een gewenst kind te verliezen dan te weten dat er ergens een nakomeling van je rondloopt die verder geen enkele invoed heeft op je leven.
maandag 28 september 2009 om 13:29
Wat erg dat je de slechte gezondheid van je ongeboren kind aan je zelf wijt!
Dat vind ik zo érg om te lezen... het is niet jou persoonlijk falen dat het kind niet sterk genoeg was. Je moet echt niet zo over jezelf denken. Natuurlijk wilde je dat het kind gezond en sterk zou zijn!
Wat heeft je partner je ontzettend naar behandeld. Dat je hier alleen door heen moest en je vriend jou zo heeft proberen te manipuleren om het kind meteen weg te halen. En dat terwijl je het als een groot verlies beschouwd hij het als een opluchting ervaart...!
Wil jou enorm veel steun toe wensen...!
Dat vind ik zo érg om te lezen... het is niet jou persoonlijk falen dat het kind niet sterk genoeg was. Je moet echt niet zo over jezelf denken. Natuurlijk wilde je dat het kind gezond en sterk zou zijn!
Wat heeft je partner je ontzettend naar behandeld. Dat je hier alleen door heen moest en je vriend jou zo heeft proberen te manipuleren om het kind meteen weg te halen. En dat terwijl je het als een groot verlies beschouwd hij het als een opluchting ervaart...!
Wil jou enorm veel steun toe wensen...!
woensdag 30 september 2009 om 21:51
quote:koko67 schreef op 28 september 2009 @ 12:30:
En het lijkt me voor een man soms slikken, hij heeft nl. geen stem. Hij mag alleen gevoelig zijn en zijn vrouw steunen in wat ze ook maar besluit.
Hoezo?
Een man mag het best zwaar klote vinden dat zijn zaad een eicel heeft bevrucht. Tuurlijk. Hij mag vloeken, stampvoeten, boos zijn, tieren, schreeuwen, jammeren, chanteren en weglopen. Een man mag veel meer dan alleen maar gevoelig zijn. Een man hoeft zijn vrouw helemaal niet te steunen.
Maar...
De relatie lijkt mij dan gedoemd te sterven.
In mijn ogen praten man en vrouw met elkaar over hun ideeën, wensen, verlangens, frustraties en wat er moet gebeuren. Maar dat is moeilijk blijkt.....
En ja, het is de vrouw die beslist of zijn zich wel of niet laat aborteren (niet van toepassing op dit topic, hier was sprake van een miskraam).
Het is niet aan de man om dit te bepalen. Net zo min als het aan de vrouw is om de man te dwingen zich te laten steriliseren. De persoon aan wiens lichaam de ingreep moet plaatsvinden bepaalt wat er gebeurd. Itsasimple
En het lijkt me voor een man soms slikken, hij heeft nl. geen stem. Hij mag alleen gevoelig zijn en zijn vrouw steunen in wat ze ook maar besluit.
Hoezo?
Een man mag het best zwaar klote vinden dat zijn zaad een eicel heeft bevrucht. Tuurlijk. Hij mag vloeken, stampvoeten, boos zijn, tieren, schreeuwen, jammeren, chanteren en weglopen. Een man mag veel meer dan alleen maar gevoelig zijn. Een man hoeft zijn vrouw helemaal niet te steunen.
Maar...
De relatie lijkt mij dan gedoemd te sterven.
In mijn ogen praten man en vrouw met elkaar over hun ideeën, wensen, verlangens, frustraties en wat er moet gebeuren. Maar dat is moeilijk blijkt.....
En ja, het is de vrouw die beslist of zijn zich wel of niet laat aborteren (niet van toepassing op dit topic, hier was sprake van een miskraam).
Het is niet aan de man om dit te bepalen. Net zo min als het aan de vrouw is om de man te dwingen zich te laten steriliseren. De persoon aan wiens lichaam de ingreep moet plaatsvinden bepaalt wat er gebeurd. Itsasimple
woensdag 30 september 2009 om 23:16
quote:Sensy12 schreef op 26 september 2009 @ 21:58:
Je kindje verliezen, het verdriet dat je overvalt, de warmte en arm om je heen die je mist. Weet je, afgaande op jouw verhaal is er nul komma nul vertrouwen tussen jullie twee. Als hij denkt, mede door zijn vrienden, dat hij er ingeluisd is terwijl hier geen sprake van is, dan vertrouwt hij jou niet. Fijne basis. En ik begrijp bij God niet hoe een man die zo stellig is in geen kinderen meer willen hebben, de tijd en moeite niet neemt om zich te laten sterilliseren maar ondertussen ga jij door driedubbele hel door het verlies van je kind, het gemis van steun in je relatie en de eenzaamheid die je ervaart. Oh maar verder is hij is wel lief en aardig hoor..... Lief en aardig als alles gaat zoals HIJ dat wil en wenst. Tja, zo kan ik ook de alleraardigste zijn...als alles maar gaat zoals ik wens dan valt er ook weinig boos om te zijn, niet?
Je leert iemand heel goed kennen als eeen situatie de persoon ontdoet van het masker. Je hebt gezien wat er achter het masker schuilt. Het is nu allemaal pais en vree omdat het kindje er niet meer is en hij verder kan leven alsof er niks aan de hand is. Erg stoer van 'm maar de vraag is in hoeverre jij hierbij geholpen bent om je verdriet te verwerken. Lijkt me een eenzame bedoening met die lieve en best wel aardige vriend......Sensy, ik vind jou iedere keer weer dat ik weer een wijze post van je lees een waardevolle aanwinst op het forum. Mooi!
Je kindje verliezen, het verdriet dat je overvalt, de warmte en arm om je heen die je mist. Weet je, afgaande op jouw verhaal is er nul komma nul vertrouwen tussen jullie twee. Als hij denkt, mede door zijn vrienden, dat hij er ingeluisd is terwijl hier geen sprake van is, dan vertrouwt hij jou niet. Fijne basis. En ik begrijp bij God niet hoe een man die zo stellig is in geen kinderen meer willen hebben, de tijd en moeite niet neemt om zich te laten sterilliseren maar ondertussen ga jij door driedubbele hel door het verlies van je kind, het gemis van steun in je relatie en de eenzaamheid die je ervaart. Oh maar verder is hij is wel lief en aardig hoor..... Lief en aardig als alles gaat zoals HIJ dat wil en wenst. Tja, zo kan ik ook de alleraardigste zijn...als alles maar gaat zoals ik wens dan valt er ook weinig boos om te zijn, niet?
Je leert iemand heel goed kennen als eeen situatie de persoon ontdoet van het masker. Je hebt gezien wat er achter het masker schuilt. Het is nu allemaal pais en vree omdat het kindje er niet meer is en hij verder kan leven alsof er niks aan de hand is. Erg stoer van 'm maar de vraag is in hoeverre jij hierbij geholpen bent om je verdriet te verwerken. Lijkt me een eenzame bedoening met die lieve en best wel aardige vriend......Sensy, ik vind jou iedere keer weer dat ik weer een wijze post van je lees een waardevolle aanwinst op het forum. Mooi!
zondag 25 oktober 2009 om 14:03
Ik heb even een tijdje niet meer gereageerd,ik vond het best wel moeilijk en ondanks de vele lieve en fijne reacties wou ik het even laten rusten.
Ik vind het nog steeds moeilijk,ik blijf heen en weer schommelen tussen veel verdriet,teleurstelling,twijfels,maar toch ook houden van.
Ik heb ook een heel goed beeld van hoe mijn vriend als vader is (hij heeft al 2 kids) en ik vraag me soms écht af waarom hij en zijn ex ooit aan 'n 2e zijn begonnen?
Er zit ruim 5 jr verschil tussen hun kids en dus moet het na de 1e toch al zijn opgevallen dat hij niet opgaat voor vader van het jr ?!
Hij is makkelijk en laks,kinderen zijn leuk hoor in zijn ogen maar ze moeten niet té lastig zijn!
Hij is geen vader die er midden in de nacht uit zal gaan omdat 1 van de kids ziek is of die gezellig een spelletje met ze gaat spelen,hij kan rustig vergeten dat ze er zijn en zich dan opeens bedenken dat het toch wel eens tijd wordt om eten voor ze te maken of gewoonweg niet door heeft dat samen een leuke film kijken toch écht veel gezelliger is dan dat hij uren en uren achter de pc zit....zeker als je je kids alleen in het weekend ziet.
Hij houdt heus wel van ze en zou ze ook niet willen missen,maar hij is het soort man die vindt dat de vrouw toch echt de meeste zorg op zich moet nemen.
Er 's nachts uitgaan voor een huilende baby is voor hem NOT DONE,hij werkt tenslotte (staat vroeg op) en draagt op die manier toch meer dan zijn steentje bij??
Ik zie aan hoe hij met zijn eigen kids omgaat hoe hij dus ook als vader voor ons kindje geweest zou zijn,dat neemt niet weg dat ik nog steeds heel graag dat kindje had willen hebben en ik er nog steeds verdriet van heb.
Maar ik denk dat ik voor 75% alleen voor de verzorging was komen te staan en wachten op een vader die in het weekend maar moeizaam zijn bed uitkomt (en niet voor 1 uur) zodat er geen tijd over blijft om wat leuks met z'n alleen te doen....tja das toch ook niet alles.
Waarom ik nog in deze relatie ben??? dat vraag ik mezelf ook heus wel af hoor,maar zoals ik eerder al zei.....ik hou nog wel van hem.
En ja ik weet het,soms is houden van niet genoeg.
Maar ik weet dat we het ook leuk kunnen hebben en misschien is het tegen beter weten in,maar ik weet dat hij ook van mij houdt en dat hij het op zijn manier ook wil laten werken.
Aan de andere kant wil ik ook niet zo bitter als zijn ex worden en achteraf roepen dat ik 15 jr in een vreselijke relatie heb gezeten,als het zo vreselijk was waarom zijn er dan 2 kids gekomen en heb je het 15 jr (waarvan 12 jr getrouwd) volgehouden?
Maar zij wilde er ook niet uitstappen,bang om alleen te zijn? volhouden voor de kids? toch nog geloven dat het beter wordt? of toch ook het houden van? wie zal het zeggen?
Ik betrap mezelf erop dat ik soms naar hem kijk en denk,wie ben jij?
Dat maakt me verdrietig,zo wil ik helemaal niet naar hem kijken.
Ik wil zo graag geloven dat het eenmalig was,dat hij gewoon vreselijk in paniek is geraakt omdat het om een 3e kindje ging en hij dat écht niet meer wilde.
Ik hoop dat als het op iets anders ernstigs aankomt dat we elkaar dan wel kunnen steunen,in ieder geval dat hij mij beter steunt dan dat hij in het verleden heeft gedaan.
Ik vind het nog steeds moeilijk,ik blijf heen en weer schommelen tussen veel verdriet,teleurstelling,twijfels,maar toch ook houden van.
Ik heb ook een heel goed beeld van hoe mijn vriend als vader is (hij heeft al 2 kids) en ik vraag me soms écht af waarom hij en zijn ex ooit aan 'n 2e zijn begonnen?
Er zit ruim 5 jr verschil tussen hun kids en dus moet het na de 1e toch al zijn opgevallen dat hij niet opgaat voor vader van het jr ?!
Hij is makkelijk en laks,kinderen zijn leuk hoor in zijn ogen maar ze moeten niet té lastig zijn!
Hij is geen vader die er midden in de nacht uit zal gaan omdat 1 van de kids ziek is of die gezellig een spelletje met ze gaat spelen,hij kan rustig vergeten dat ze er zijn en zich dan opeens bedenken dat het toch wel eens tijd wordt om eten voor ze te maken of gewoonweg niet door heeft dat samen een leuke film kijken toch écht veel gezelliger is dan dat hij uren en uren achter de pc zit....zeker als je je kids alleen in het weekend ziet.
Hij houdt heus wel van ze en zou ze ook niet willen missen,maar hij is het soort man die vindt dat de vrouw toch echt de meeste zorg op zich moet nemen.
Er 's nachts uitgaan voor een huilende baby is voor hem NOT DONE,hij werkt tenslotte (staat vroeg op) en draagt op die manier toch meer dan zijn steentje bij??
Ik zie aan hoe hij met zijn eigen kids omgaat hoe hij dus ook als vader voor ons kindje geweest zou zijn,dat neemt niet weg dat ik nog steeds heel graag dat kindje had willen hebben en ik er nog steeds verdriet van heb.
Maar ik denk dat ik voor 75% alleen voor de verzorging was komen te staan en wachten op een vader die in het weekend maar moeizaam zijn bed uitkomt (en niet voor 1 uur) zodat er geen tijd over blijft om wat leuks met z'n alleen te doen....tja das toch ook niet alles.
Waarom ik nog in deze relatie ben??? dat vraag ik mezelf ook heus wel af hoor,maar zoals ik eerder al zei.....ik hou nog wel van hem.
En ja ik weet het,soms is houden van niet genoeg.
Maar ik weet dat we het ook leuk kunnen hebben en misschien is het tegen beter weten in,maar ik weet dat hij ook van mij houdt en dat hij het op zijn manier ook wil laten werken.
Aan de andere kant wil ik ook niet zo bitter als zijn ex worden en achteraf roepen dat ik 15 jr in een vreselijke relatie heb gezeten,als het zo vreselijk was waarom zijn er dan 2 kids gekomen en heb je het 15 jr (waarvan 12 jr getrouwd) volgehouden?
Maar zij wilde er ook niet uitstappen,bang om alleen te zijn? volhouden voor de kids? toch nog geloven dat het beter wordt? of toch ook het houden van? wie zal het zeggen?
Ik betrap mezelf erop dat ik soms naar hem kijk en denk,wie ben jij?
Dat maakt me verdrietig,zo wil ik helemaal niet naar hem kijken.
Ik wil zo graag geloven dat het eenmalig was,dat hij gewoon vreselijk in paniek is geraakt omdat het om een 3e kindje ging en hij dat écht niet meer wilde.
Ik hoop dat als het op iets anders ernstigs aankomt dat we elkaar dan wel kunnen steunen,in ieder geval dat hij mij beter steunt dan dat hij in het verleden heeft gedaan.
zondag 25 oktober 2009 om 15:28
quote:misslove2 schreef op 25 oktober 2009 @ 14:03:
I
Ik hoop dat als het op iets anders ernstigs aankomt dat we elkaar dan wel kunnen steunen,in ieder geval dat hij mij beter steunt dan dat hij in het verleden heeft gedaan.
Ik reageer even alleen op dit kleine stukje: Waarom denk je dat hij een andere keer er wel voor je zal zijn? Of hoop je dat alleen maar, en heb je eigenlijk geen aanwijzing dat hij in een toekomstige crisissituatie anders reageert dan hij nu gedaan heeft?
Heb je hem rechtstreeks gevraagd waarom hij je niet kan/wil steunen? (misschien heb ik daar overheen gelezen hoor...)
I
Ik hoop dat als het op iets anders ernstigs aankomt dat we elkaar dan wel kunnen steunen,in ieder geval dat hij mij beter steunt dan dat hij in het verleden heeft gedaan.
Ik reageer even alleen op dit kleine stukje: Waarom denk je dat hij een andere keer er wel voor je zal zijn? Of hoop je dat alleen maar, en heb je eigenlijk geen aanwijzing dat hij in een toekomstige crisissituatie anders reageert dan hij nu gedaan heeft?
Heb je hem rechtstreeks gevraagd waarom hij je niet kan/wil steunen? (misschien heb ik daar overheen gelezen hoor...)
zondag 25 oktober 2009 om 16:13
Het is idd meer hopen dan zeker weten,ik heb hem wel eens gevraagd waarom hij mij niet kon steunen maar echt een duidelijk antwoord krijg ik niet.
Hij zegt dat normaal praten met mij over wat er is gebeurd niet mogelijk is,ik word té emotioneel vindt hij.
Dus het is meer mijn gevoel dat hoopt en wenst dat het in de toekomst beter zal gaan
Hij zegt dat normaal praten met mij over wat er is gebeurd niet mogelijk is,ik word té emotioneel vindt hij.
Dus het is meer mijn gevoel dat hoopt en wenst dat het in de toekomst beter zal gaan
zondag 25 oktober 2009 om 17:55
Als jouw vriend geen kinderen meer wil, kan hij zich beter laten steriliseren. Heeft ie ook nooit het gevoel dat iemand hem belazert door per ongeluk en/of expres zwanger te worden.
Nu de andere kant van het verhaal. Je vriend heeft bewezen dat hij je niet steunt in tijden van crisis en je gewoon laat stikken. Dan mag hij wel met een echt goede reden komen (pure paniek bijvoorbeeld, maar die is met een paar dagen of weken wel over) om dit te verklaren. Ik zou ook echt goed duidelijk maken dat hij je echt in de steek heeft gelaten hiermee. Hij heeft je zelfs beschuldigd dat je dit bijna expres lijkt te hebben gedaan. Is dat geen enorme klap voor de band die jullie hebben? Het vertrouwen is dan toch wel weg?
Ik vind het echt heel erg dat je het kindje bent kwijtgeraakt. Ik kan me goed voorstellen dat je in zo'n situatie zo'n beslissing maakt (los van je relatie of reacties van je vriend). Praat er over. Zal thuis wel erg moeilijk worden, dus ik hoop dat het wel ergens een plek kan krijgen....
Nu de andere kant van het verhaal. Je vriend heeft bewezen dat hij je niet steunt in tijden van crisis en je gewoon laat stikken. Dan mag hij wel met een echt goede reden komen (pure paniek bijvoorbeeld, maar die is met een paar dagen of weken wel over) om dit te verklaren. Ik zou ook echt goed duidelijk maken dat hij je echt in de steek heeft gelaten hiermee. Hij heeft je zelfs beschuldigd dat je dit bijna expres lijkt te hebben gedaan. Is dat geen enorme klap voor de band die jullie hebben? Het vertrouwen is dan toch wel weg?
Ik vind het echt heel erg dat je het kindje bent kwijtgeraakt. Ik kan me goed voorstellen dat je in zo'n situatie zo'n beslissing maakt (los van je relatie of reacties van je vriend). Praat er over. Zal thuis wel erg moeilijk worden, dus ik hoop dat het wel ergens een plek kan krijgen....
zondag 25 oktober 2009 om 17:56
Allereerst een dikke Erg ingrijpend allemaal.
Wat ik me afvraag naast alle toestanden is of jij nog sex met hem hebt. Ben je niet ontzettend bang dat je ondanks de pil weer zwanger raakt van hem?
Klinkt heel kinderachtig maar ik zou als de donder ervoor zorgen dat hij zich laat steriliseren, anders geen sex. Je wil toch niet weer in zo'n klote situatie komen..
Als een man met wie ik een relatie heb zo zou zijn is het einde oefening trouwens. Niet alleen de leuke tijden maar ook in de minder leuke tijden verwacht ik steun, begrip en een arm om mijn schouder en al helemaal niet een vriend die zegt dat ik hem erin geluisd heb.
Wat ik me afvraag naast alle toestanden is of jij nog sex met hem hebt. Ben je niet ontzettend bang dat je ondanks de pil weer zwanger raakt van hem?
Klinkt heel kinderachtig maar ik zou als de donder ervoor zorgen dat hij zich laat steriliseren, anders geen sex. Je wil toch niet weer in zo'n klote situatie komen..
Als een man met wie ik een relatie heb zo zou zijn is het einde oefening trouwens. Niet alleen de leuke tijden maar ook in de minder leuke tijden verwacht ik steun, begrip en een arm om mijn schouder en al helemaal niet een vriend die zegt dat ik hem erin geluisd heb.
zondag 25 oktober 2009 om 18:08
quote:misslove2 schreef op 25 oktober 2009 @ 16:13:
Het is idd meer hopen dan zeker weten,ik heb hem wel eens gevraagd waarom hij mij niet kon steunen maar echt een duidelijk antwoord krijg ik niet.
Hij zegt dat normaal praten met mij over wat er is gebeurd niet mogelijk is,ik word té emotioneel vindt hij.
Dus het is meer mijn gevoel dat hoopt en wenst dat het in de toekomst beter zal gaan
Jammer dat hij niet in staat is je te steunen. Dat hoeft geen klootzakkengedrag te zijn, dat kan net zo goed onmacht zijn.
Jammer ook dat hij jou daarvoor de schuld geeft.
Ik vrees dat dit geen eenmalig incident zal zijn. Kan je op deze manier oud worden met iemand die niet in staat is je te steunen en vervolgens jou de schuld daarvan geeft?
Je wordt te emotioneel als je hierover wilt praten, verwijt hij je. Ja, gek he? Zwanger, keiharde verwijten krijgen, angst om je ongeboren kindje, en zonder enige steun een beslissing moeten nemen (ik vind het een knappe beslissing)... Er zijn mensen die om minder emotioneel worden...!
Nogmaals, ik zal je vriend geen verwijten maken want ik vermoed dat het eerder onmacht is, dat hij je niet KAN steunen om 1 of andere reden, en niet dat hij je wil pesten of straffen. Heel triest, ook voor hem.
Aan jou de keuze of je hiermee kan/wil leven, de rest van je leven.
My 2 cents: been there, done that, en na 20 jaar was ik kapot.
Het is idd meer hopen dan zeker weten,ik heb hem wel eens gevraagd waarom hij mij niet kon steunen maar echt een duidelijk antwoord krijg ik niet.
Hij zegt dat normaal praten met mij over wat er is gebeurd niet mogelijk is,ik word té emotioneel vindt hij.
Dus het is meer mijn gevoel dat hoopt en wenst dat het in de toekomst beter zal gaan
Jammer dat hij niet in staat is je te steunen. Dat hoeft geen klootzakkengedrag te zijn, dat kan net zo goed onmacht zijn.
Jammer ook dat hij jou daarvoor de schuld geeft.
Ik vrees dat dit geen eenmalig incident zal zijn. Kan je op deze manier oud worden met iemand die niet in staat is je te steunen en vervolgens jou de schuld daarvan geeft?
Je wordt te emotioneel als je hierover wilt praten, verwijt hij je. Ja, gek he? Zwanger, keiharde verwijten krijgen, angst om je ongeboren kindje, en zonder enige steun een beslissing moeten nemen (ik vind het een knappe beslissing)... Er zijn mensen die om minder emotioneel worden...!
Nogmaals, ik zal je vriend geen verwijten maken want ik vermoed dat het eerder onmacht is, dat hij je niet KAN steunen om 1 of andere reden, en niet dat hij je wil pesten of straffen. Heel triest, ook voor hem.
Aan jou de keuze of je hiermee kan/wil leven, de rest van je leven.
My 2 cents: been there, done that, en na 20 jaar was ik kapot.
zondag 25 oktober 2009 om 18:09
quote:Faye_C schreef op 25 oktober 2009 @ 17:55:
Als jouw vriend geen kinderen meer wil, kan hij zich beter laten steriliseren. Heeft ie ook nooit het gevoel dat iemand hem belazert door per ongeluk en/of expres zwanger te worden.
Ik heb zomaar het gevoel dat dat niet bespreekbaar zal zijn
Maar ik zeg eerlijk dat ik vanuit mijn eigen ervaring spreek. Hopelijk heb ik het fout!
Als jouw vriend geen kinderen meer wil, kan hij zich beter laten steriliseren. Heeft ie ook nooit het gevoel dat iemand hem belazert door per ongeluk en/of expres zwanger te worden.
Ik heb zomaar het gevoel dat dat niet bespreekbaar zal zijn
Maar ik zeg eerlijk dat ik vanuit mijn eigen ervaring spreek. Hopelijk heb ik het fout!
zondag 25 oktober 2009 om 18:24
Toen ik vorig terug kwam na 3 wk bij mijn moeder te zijn geweest (om alles een beetje een plek te geven) heb ik meteen tegen mijn vriend gezegd dat hij zich per direct moest laten steriliseren,dat heeft hij uiteindelijk (met veel moeite) in Dec gedaan.
Het enige genoegen dat ik daar een beetje uit heb kunnen halen is dat hij er vreselijk veel last van heeft gehad,niet netjes om te zeggen maar ik gunde hem die pijn wel!
Dus sex hebben we ondertussen weer wel,maar ik heb nog steeds moeite om me daarin helemaal te geven......ook dat is helaas niet meer wat het is geweest.
Ik heb het nu ook vaak over de relatie voor en de relatie na de rotperiode,voor mijn gevoel zijn we helemaal overnieuw begonnen en hopelijk komen we eruit.
Ik merk wel dat ik er een ander mens door ben geworden,ik ben van nature heel erg zorgzaam,meelevend en probeer iemand te helpen waar ik kan.
Maar als er nu bv iets is met zijn familie of iets naars op zijn werk en hij komt daarmee bij mij denk ik,pfff los jij dat maar lekker zelf op!
Heel even heb ik zelfs moeite gehad met zijn kids,ik dacht waarom zou ik lief moeten zijn voor jouw kinderen terwijl een kindje van ons samen niet welkom was?
Maar dat heb ik snel weer ingetrokken,die kids kunnen er tenslotte helemaal niets aan doen.
Maar ik ben wel meer op de achtergrond aanwezig,zal niet zo heel snel meer die verzorgende rol op me nemen en ergens vind ik het jammer dat ik zo ben geworden.
Vorig jr is mijn vriend een paar maanden na die moeilijke periode op zijn werk letterlijk in elkaar gestort,mensen hebben hem toen naar huis gebracht en eigenlijk meer dood dan levend in bed gelegd.
Ik werd gebeld met de mededeling dat het slecht met hem ging en dat ik maar snel naar huis moest gaan,het enige wat ik dacht was....mooi laat hem maar lekker vreselijk ziek zijn!
Maar eigenlijk zit ik zo niet in elkaar,ik ben best een stukje van mezelf kwijt geraakt.
Het enige genoegen dat ik daar een beetje uit heb kunnen halen is dat hij er vreselijk veel last van heeft gehad,niet netjes om te zeggen maar ik gunde hem die pijn wel!
Dus sex hebben we ondertussen weer wel,maar ik heb nog steeds moeite om me daarin helemaal te geven......ook dat is helaas niet meer wat het is geweest.
Ik heb het nu ook vaak over de relatie voor en de relatie na de rotperiode,voor mijn gevoel zijn we helemaal overnieuw begonnen en hopelijk komen we eruit.
Ik merk wel dat ik er een ander mens door ben geworden,ik ben van nature heel erg zorgzaam,meelevend en probeer iemand te helpen waar ik kan.
Maar als er nu bv iets is met zijn familie of iets naars op zijn werk en hij komt daarmee bij mij denk ik,pfff los jij dat maar lekker zelf op!
Heel even heb ik zelfs moeite gehad met zijn kids,ik dacht waarom zou ik lief moeten zijn voor jouw kinderen terwijl een kindje van ons samen niet welkom was?
Maar dat heb ik snel weer ingetrokken,die kids kunnen er tenslotte helemaal niets aan doen.
Maar ik ben wel meer op de achtergrond aanwezig,zal niet zo heel snel meer die verzorgende rol op me nemen en ergens vind ik het jammer dat ik zo ben geworden.
Vorig jr is mijn vriend een paar maanden na die moeilijke periode op zijn werk letterlijk in elkaar gestort,mensen hebben hem toen naar huis gebracht en eigenlijk meer dood dan levend in bed gelegd.
Ik werd gebeld met de mededeling dat het slecht met hem ging en dat ik maar snel naar huis moest gaan,het enige wat ik dacht was....mooi laat hem maar lekker vreselijk ziek zijn!
Maar eigenlijk zit ik zo niet in elkaar,ik ben best een stukje van mezelf kwijt geraakt.
zondag 25 oktober 2009 om 18:41
Ik ben blij dat ik het met die sterilisatie mis had. Mijn excuses voor mijn aanname.
Je zit nu een beetje vol wraakgevoelens. Begrijpelijk. Maar niet prettig en zeker niet bevorderlijk voor jullie relatie. Je mag het niet uiten, maar het moet er toch uit. EN dat gebeurt nu op deze manier. Je bent minder zorgzaam (tot je spijt) en hebt weinig zin hem te verzorgen als hij dat nodig heeft.
Ik denk dat jullie allebei, jij ook, eens goede hulp moeten zoeken. Relatietherapie of zo.
Want de boel zit verschrikkelijk scheef bij jullie, vermoed ik...
Sterkte! Voor jullie beiden!
Je zit nu een beetje vol wraakgevoelens. Begrijpelijk. Maar niet prettig en zeker niet bevorderlijk voor jullie relatie. Je mag het niet uiten, maar het moet er toch uit. EN dat gebeurt nu op deze manier. Je bent minder zorgzaam (tot je spijt) en hebt weinig zin hem te verzorgen als hij dat nodig heeft.
Ik denk dat jullie allebei, jij ook, eens goede hulp moeten zoeken. Relatietherapie of zo.
Want de boel zit verschrikkelijk scheef bij jullie, vermoed ik...
Sterkte! Voor jullie beiden!
zondag 25 oktober 2009 om 20:01
Ik heb dit topic vol verbazing gelezen. Dit is toch geen relatie meer? Dit lijkt wel een situatie waarin twee personen bij elkaar blijven omdat ze zich daartoe verplicht voelen. Niet omdat ze dat willen.
Goed dat hij zich heeft laten steriliseren, zo kan er niets meer mis gaan wat dat betreft en is dit probleem opgelost. Ik kan me eigenlijk best voorstellen dat hij kwaad werd, en hier niet over wilde praten. Als je geen kind wil is dat heel duidelijk, en als je denkt de afspraak te hebben dat er geen kinderen komen ga je er natuurlijk vanuit dat het wordt opgelost mocht het mis gaan. Dan sta je echt even raar te kijken als het ineens anders loopt. Ik persoonlijk zou er zelfs helemaal klaar mee zijn, en ik denk dat het feit dat hij nu wel bij TO blijft toch getuigt van liefde voor haar.
Het lijkt me niet dat je er zonder hulp en sterke wil uitkomt samen als je zo lijnrecht tegenover elkaar staat. De houding van TO vind ik dus ook niet kloppen. Ze laat nu dingen die ze eerst vanzelfsprekend en uit liefde (blijkbaar) deed, maar verwacht van hem wel vanalles.
Goed dat hij zich heeft laten steriliseren, zo kan er niets meer mis gaan wat dat betreft en is dit probleem opgelost. Ik kan me eigenlijk best voorstellen dat hij kwaad werd, en hier niet over wilde praten. Als je geen kind wil is dat heel duidelijk, en als je denkt de afspraak te hebben dat er geen kinderen komen ga je er natuurlijk vanuit dat het wordt opgelost mocht het mis gaan. Dan sta je echt even raar te kijken als het ineens anders loopt. Ik persoonlijk zou er zelfs helemaal klaar mee zijn, en ik denk dat het feit dat hij nu wel bij TO blijft toch getuigt van liefde voor haar.
Het lijkt me niet dat je er zonder hulp en sterke wil uitkomt samen als je zo lijnrecht tegenover elkaar staat. De houding van TO vind ik dus ook niet kloppen. Ze laat nu dingen die ze eerst vanzelfsprekend en uit liefde (blijkbaar) deed, maar verwacht van hem wel vanalles.
zondag 25 oktober 2009 om 22:03
Ik heb uiteindelijk professionele hulp gezocht en ik heb daar ook echt heel veel aan gehad,maar het was fijn geweest als mijn vriend ook bij de gesprekken aanwezig was geweest.
Ik heb hem dit meerdere keren gevraagd,maar dat wilde hij absoluut niet.
En het is zeer zeker niet zo dat ik nu van alles van hem verwacht en dat ik helemaal niets voor hem wil doen,ik wil best nog wel voor hem zorgen en lief voor hem zijn.
Maar vorig jr toen alles net was gebeurd toen was ik er niet rouwig om dat hij zo ziek werd,ben ik dan nu opeens de boeman?
En dat ik zeg dat ik best wel even heb gegniffeld omdat hij last had van de sterilisatie,nou ja sorry maar ik ben eerlijk...ik heb daar hartelijk om gelachen.
Ik denk dat het alleen maar heel menselijk is dat ik een tijdje haatdragend ben geweest en dat ik hoopte dat hij zich net zo rot zou voelen als ik.
Ik snap best dat hij is geschrokken,maar zoals hier al eerder is gezegd...als je sex hebt kunnen er dingen mis gaan.
En eerst nadrukkelijk zeggen dat je geen kinderen meer wilt en er dan op terug komen en dan na een paar dagen toch weer zeggen dat je geen baby meer wilt,tja daar raakte ik van in de war....is dat zo raar?
Ik ben door een achtbaan van emoties gegaan,maar ik wilde wel heel graag met mijn vriend blijven praten...goedschiks of kwaad dat maakte mij niet uit.
Ik heb liever dat er tranen vloeien,dat je schreeuwt tegen elkaar,dat je boos bent en je emoties toont dan dat je iemand 9 weken lang doodzwijgt en nadat de baby weg is net doet alsof het nooit is gebeurd.
Ik blijf niet bij hem omdat het niet anders kan,ik hou nog steeds van hem en ik heb nog steeds heel veel hoop dat het goed komt.
Maar soms dan val ik nog wel terug in mijn boosheid en verdriet en dan heb ik even geen zin om aardig en lief te zijn,misschien is dat niet goed....maar zo voelt het wel.
Ik heb hem dit meerdere keren gevraagd,maar dat wilde hij absoluut niet.
En het is zeer zeker niet zo dat ik nu van alles van hem verwacht en dat ik helemaal niets voor hem wil doen,ik wil best nog wel voor hem zorgen en lief voor hem zijn.
Maar vorig jr toen alles net was gebeurd toen was ik er niet rouwig om dat hij zo ziek werd,ben ik dan nu opeens de boeman?
En dat ik zeg dat ik best wel even heb gegniffeld omdat hij last had van de sterilisatie,nou ja sorry maar ik ben eerlijk...ik heb daar hartelijk om gelachen.
Ik denk dat het alleen maar heel menselijk is dat ik een tijdje haatdragend ben geweest en dat ik hoopte dat hij zich net zo rot zou voelen als ik.
Ik snap best dat hij is geschrokken,maar zoals hier al eerder is gezegd...als je sex hebt kunnen er dingen mis gaan.
En eerst nadrukkelijk zeggen dat je geen kinderen meer wilt en er dan op terug komen en dan na een paar dagen toch weer zeggen dat je geen baby meer wilt,tja daar raakte ik van in de war....is dat zo raar?
Ik ben door een achtbaan van emoties gegaan,maar ik wilde wel heel graag met mijn vriend blijven praten...goedschiks of kwaad dat maakte mij niet uit.
Ik heb liever dat er tranen vloeien,dat je schreeuwt tegen elkaar,dat je boos bent en je emoties toont dan dat je iemand 9 weken lang doodzwijgt en nadat de baby weg is net doet alsof het nooit is gebeurd.
Ik blijf niet bij hem omdat het niet anders kan,ik hou nog steeds van hem en ik heb nog steeds heel veel hoop dat het goed komt.
Maar soms dan val ik nog wel terug in mijn boosheid en verdriet en dan heb ik even geen zin om aardig en lief te zijn,misschien is dat niet goed....maar zo voelt het wel.
zondag 25 oktober 2009 om 22:58
Toch blijft het op me overkomen dat het nu helemaal om jouw boosheid en jouw gevoel moet draaien, terwijl er over zijn boosheid en zijn gevoel heen gewalst wordt.
Je bent blij als hij zich rot voelt? Als hij pijn heeft?
Pffff, wat ben ik blij dat ik zo niet in een relatie kan staan. Als ik mijn partner nare dingen gun, of het me goed doet als het hem niet goed gaat wordt het tijd om zonder partner verder te gaan. En jij beweert ook nog tegelijkertijd van hem te houden. Ik vind het knap.
Je bent blij als hij zich rot voelt? Als hij pijn heeft?
Pffff, wat ben ik blij dat ik zo niet in een relatie kan staan. Als ik mijn partner nare dingen gun, of het me goed doet als het hem niet goed gaat wordt het tijd om zonder partner verder te gaan. En jij beweert ook nog tegelijkertijd van hem te houden. Ik vind het knap.
zondag 25 oktober 2009 om 23:02
quote:Madhe schreef op 25 oktober 2009 @ 22:58:
Toch blijft het op me overkomen dat het nu helemaal om jouw boosheid en jouw gevoel moet draaien, terwijl er over zijn boosheid en zijn gevoel heen gewalst wordt.Aan de andere kant heeft het toentertijd vooral om zijn boosheid gedraaid en om zijn gevoel. Hij wilde niet, punt uit. Haar gevoelens lijken wel onbespreekbaar en dat hij haar gigantisch in de steek heeft gelaten wordt onder het kleed geveegd.
In mijn optiek wordt het verdorie tijd dat het eens een keer om haar gaat ipv om hem.
Toch blijft het op me overkomen dat het nu helemaal om jouw boosheid en jouw gevoel moet draaien, terwijl er over zijn boosheid en zijn gevoel heen gewalst wordt.Aan de andere kant heeft het toentertijd vooral om zijn boosheid gedraaid en om zijn gevoel. Hij wilde niet, punt uit. Haar gevoelens lijken wel onbespreekbaar en dat hij haar gigantisch in de steek heeft gelaten wordt onder het kleed geveegd.
In mijn optiek wordt het verdorie tijd dat het eens een keer om haar gaat ipv om hem.
zondag 25 oktober 2009 om 23:12
Ze kijken allebei alleen naar zichzelf, daarom vraag ik me af waarom ze nog samen zijn. Mijn tip is daarom; kijk eens een keer naar elkaar. Als zij eens probeert om hem te begrijpen en hij om haar te begrijpen dan wordt het ooit misschien nog wat. Maar als ze dat niet eens willen. Tja.
Ik denk serieus dat het gevoel na een miskraam en het gevoel wanneer je een kind opgedrongen dreigt te krijgen niet voor elkaar onderdoen.
Ik denk serieus dat het gevoel na een miskraam en het gevoel wanneer je een kind opgedrongen dreigt te krijgen niet voor elkaar onderdoen.
zondag 25 oktober 2009 om 23:18
Misslove, ik denk dat ik jouw gevoel wel kan begrijpen. Hij was er niet voor jou toen jij hem nodig had, en nu heb je niet bijster veel trek om er voor hem te zijn. Echter dit is wel een teken dat het niet goed zit met deze relatie.
Ter voorbeeld: Ik heb een ex die nogal losse handjes heeft. Dat heb ik meerdere malen mogen voelen, om het zo maar te zeggen. Op vakantie kwam hij na een avond stappen terug naar het hotel, waar hij me eerder die avond had lopen terroriseren omdat ik hem geen geld wilde geven. Hij had een bebloed gezicht en vertelde dat hij in elkaar was geslagen. Ik had geen greintje medelijden, niet eens het kleinste beetje. Sterker nog, ik heb hem zelfs medegedeeld dat het net goed was. Zonder enige emotie ben ik meegegaan naar de artsenpost. Zonder enige emotie zat ik erbij toen hij gehecht werd. En zonder enige emotie besloot ik dat dit het laatste teken was dat ik nodig had, hij moest weg.
Eerlijk? Ik denk dat jij wellicht ook beter even na kan gaan denken of je dit wel wil....
Ter voorbeeld: Ik heb een ex die nogal losse handjes heeft. Dat heb ik meerdere malen mogen voelen, om het zo maar te zeggen. Op vakantie kwam hij na een avond stappen terug naar het hotel, waar hij me eerder die avond had lopen terroriseren omdat ik hem geen geld wilde geven. Hij had een bebloed gezicht en vertelde dat hij in elkaar was geslagen. Ik had geen greintje medelijden, niet eens het kleinste beetje. Sterker nog, ik heb hem zelfs medegedeeld dat het net goed was. Zonder enige emotie ben ik meegegaan naar de artsenpost. Zonder enige emotie zat ik erbij toen hij gehecht werd. En zonder enige emotie besloot ik dat dit het laatste teken was dat ik nodig had, hij moest weg.
Eerlijk? Ik denk dat jij wellicht ook beter even na kan gaan denken of je dit wel wil....
zondag 25 oktober 2009 om 23:21
quote:Madhe schreef op 25 oktober 2009 @ 23:12:
Ze kijken allebei alleen naar zichzelf, daarom vraag ik me af waarom ze nog samen zijn. Mijn tip is daarom; kijk eens een keer naar elkaar. Als zij eens probeert om hem te begrijpen en hij om haar te begrijpen dan wordt het ooit misschien nog wat. Maar als ze dat niet eens willen. Tja.
Ik denk serieus dat het gevoel na een miskraam en het gevoel wanneer je een kind opgedrongen dreigt te krijgen niet voor elkaar onderdoen.Mwoah...ik denk dat je meer verdriet hebt van een kind verliezen dat je wel wou, dan een kind krijgen dat je niet wilde. Maar dat terzijde, eerst zegt hij wel te willen, dus dan kan het wel....maar hey, meneer verandert van gedachte, en dan kan het ineens niet. Om wiens willetje draait het dan? Die van hem lijkt mij zo. Hij heeft met haar emoties gespeeld, haar laten verheugen op iets dat ineens niet meer "mocht". Dat kan niet.
Ze kijken allebei alleen naar zichzelf, daarom vraag ik me af waarom ze nog samen zijn. Mijn tip is daarom; kijk eens een keer naar elkaar. Als zij eens probeert om hem te begrijpen en hij om haar te begrijpen dan wordt het ooit misschien nog wat. Maar als ze dat niet eens willen. Tja.
Ik denk serieus dat het gevoel na een miskraam en het gevoel wanneer je een kind opgedrongen dreigt te krijgen niet voor elkaar onderdoen.Mwoah...ik denk dat je meer verdriet hebt van een kind verliezen dat je wel wou, dan een kind krijgen dat je niet wilde. Maar dat terzijde, eerst zegt hij wel te willen, dus dan kan het wel....maar hey, meneer verandert van gedachte, en dan kan het ineens niet. Om wiens willetje draait het dan? Die van hem lijkt mij zo. Hij heeft met haar emoties gespeeld, haar laten verheugen op iets dat ineens niet meer "mocht". Dat kan niet.
zondag 25 oktober 2009 om 23:27
quote:minny schreef op 25 oktober 2009 @ 23:21:
[...]
Mwoah...ik denk dat je meer verdriet hebt van een kind verliezen dat je wel wou, dan een kind krijgen dat je niet wilde. Maar dat terzijde, eerst zegt hij wel te willen, dus dan kan het wel....maar hey, meneer verandert van gedachte, en dan kan het ineens niet. Om wiens willetje draait het dan? Die van hem lijkt mij zo. Hij heeft met haar emoties gespeeld, haar laten verheugen op iets dat ineens niet meer "mocht". Dat kan niet.
Dat bedoel ik.. ZIJ wilde ook niet, en ineens wilde ze wel. Daar moest hij dan maar in meegaan, want laten we eerlijk zijn. Als het geen miskraam was geweest was dat kind gekomen. Lekker voor hem, speelt ze zomaar met zijn emoties. Dat kan niet!
Waarschijnlijk had hij zich eerder laten steriliseren als hij had geweten dat ze van gedachten zou veranderen. Nu hoefde dat eerder niet, want het was een risico dat ze zouden oplossen.
Ik zei het al eerder, maar als ik hem was geweest had ik haar spullen gepakt en mocht ze vertrekken. Hij blijft, dus hij houdt wel degelijk rekening met haar gevoel. Hij wil met haar verder óndanks dit. En dan zou het alleen om zijn willetje draaien?
[...]
Mwoah...ik denk dat je meer verdriet hebt van een kind verliezen dat je wel wou, dan een kind krijgen dat je niet wilde. Maar dat terzijde, eerst zegt hij wel te willen, dus dan kan het wel....maar hey, meneer verandert van gedachte, en dan kan het ineens niet. Om wiens willetje draait het dan? Die van hem lijkt mij zo. Hij heeft met haar emoties gespeeld, haar laten verheugen op iets dat ineens niet meer "mocht". Dat kan niet.
Dat bedoel ik.. ZIJ wilde ook niet, en ineens wilde ze wel. Daar moest hij dan maar in meegaan, want laten we eerlijk zijn. Als het geen miskraam was geweest was dat kind gekomen. Lekker voor hem, speelt ze zomaar met zijn emoties. Dat kan niet!
Waarschijnlijk had hij zich eerder laten steriliseren als hij had geweten dat ze van gedachten zou veranderen. Nu hoefde dat eerder niet, want het was een risico dat ze zouden oplossen.
Ik zei het al eerder, maar als ik hem was geweest had ik haar spullen gepakt en mocht ze vertrekken. Hij blijft, dus hij houdt wel degelijk rekening met haar gevoel. Hij wil met haar verder óndanks dit. En dan zou het alleen om zijn willetje draaien?
zondag 25 oktober 2009 om 23:35
Als ik haar was geweest dan waren mijn spullen al gepakt voordat hij zijn mond open kon trekken. Bij zo iemand zou ik echt niet blijven.
En dat hij het nu doodzwijgt vind ik beneden alle peil.
Mijn ex stelde me ooit voor de keuze: Of abortus, of de relatie was over. Ik koos het laatste en stond dezelfde avond nog op straat. Nadat ik Midi had gekregen wilde hij me ineens terug....en een gezinnetje vormen. Nadat ik letterlijk zwanger op straat was gezet...en alles zelf moest regelen qua huisje, inkomen, inboedel, baby benodigdheden...hij was niet eens bij de bevalling. Maar hij wilde me wel terug... Ik heb nog nooit zo hard gelachen volgens mij
Moet ik er nog bij vermelden dat het feest niet doorging voor meneer de fijne ex?
En dat hij het nu doodzwijgt vind ik beneden alle peil.
Mijn ex stelde me ooit voor de keuze: Of abortus, of de relatie was over. Ik koos het laatste en stond dezelfde avond nog op straat. Nadat ik Midi had gekregen wilde hij me ineens terug....en een gezinnetje vormen. Nadat ik letterlijk zwanger op straat was gezet...en alles zelf moest regelen qua huisje, inkomen, inboedel, baby benodigdheden...hij was niet eens bij de bevalling. Maar hij wilde me wel terug... Ik heb nog nooit zo hard gelachen volgens mij
Moet ik er nog bij vermelden dat het feest niet doorging voor meneer de fijne ex?
