Relaties
alle pijlers
Communicatie met ouders
dinsdag 29 september 2009 om 15:13
Even van me af schrijven. Niet zozeer voor begrip of advies, gewoon om even te schrijven en dingen voor mezelf duidelijk neer te zetten.
Wie weet haal ik het straks weer weg en print het uit voor mijn dagboek
Ik zat juist te denken vanochtend, misschien moet ik een topic openen over de communicatie met mijn ouders. Want het gaat soms zo moeizaam.
En uitgerekend vandaag begon mijn moeder zelf een goed gesprek. Ik lunchte met haar en ze vroeg of ik nog iets leuks te vertellen had. Dat niet zozeer in het bijzonder, maar ik kon wel een paar leuke dingen noemen. Dat ik van het weer geniet vandaag. Dat ik het leuk vindt dat broer bijna terug is uit buitenland.
Toen zei ik dat het bijna een vraag was als van mijn tante. Mijn tante vraagt aan het einde van de dag aan haar kinderen wat ze leuk vonden, wat minder leuk, etc. Erg leuke gesprekjes zijn dat.
Toen begon mijn moeder dat ze dat misschien ook had moeten doen met mij vroeger. Dat dat beter voor me was geweest (eh ja, dat denk ik eigenlijk wel).
Er volgde een uitleg.
Mijn moeder was zelf best een open kind, vroeger. Haar vader is een open boek (nog steeds) en haar moeder ontzettend gesloten. (leven beiden nog). Oma vertelt niet snel wat haar bezig houdt. Ze heeft wel een sterke mening en soms deelt ze die mede in één of twee zinnen, verder kan je het beste gewoon accepteren dat ze nooit veel zal vertellen over zichzelf.
Mijn moeder heeft 'geleerd' dat je die geslotenheid moet accepteren.
Mijn vader is ook een gesloten persoon. Mijn moeder heeft toen gedacht: Ik moet accepteren dat hij niet uit zichzelf alles met me deelt.
Dan ik.
(Ik ga hieronder even verder, anders wordt het zo'n enorme OP. Tot zo dus)
Wie weet haal ik het straks weer weg en print het uit voor mijn dagboek
Ik zat juist te denken vanochtend, misschien moet ik een topic openen over de communicatie met mijn ouders. Want het gaat soms zo moeizaam.
En uitgerekend vandaag begon mijn moeder zelf een goed gesprek. Ik lunchte met haar en ze vroeg of ik nog iets leuks te vertellen had. Dat niet zozeer in het bijzonder, maar ik kon wel een paar leuke dingen noemen. Dat ik van het weer geniet vandaag. Dat ik het leuk vindt dat broer bijna terug is uit buitenland.
Toen zei ik dat het bijna een vraag was als van mijn tante. Mijn tante vraagt aan het einde van de dag aan haar kinderen wat ze leuk vonden, wat minder leuk, etc. Erg leuke gesprekjes zijn dat.
Toen begon mijn moeder dat ze dat misschien ook had moeten doen met mij vroeger. Dat dat beter voor me was geweest (eh ja, dat denk ik eigenlijk wel).
Er volgde een uitleg.
Mijn moeder was zelf best een open kind, vroeger. Haar vader is een open boek (nog steeds) en haar moeder ontzettend gesloten. (leven beiden nog). Oma vertelt niet snel wat haar bezig houdt. Ze heeft wel een sterke mening en soms deelt ze die mede in één of twee zinnen, verder kan je het beste gewoon accepteren dat ze nooit veel zal vertellen over zichzelf.
Mijn moeder heeft 'geleerd' dat je die geslotenheid moet accepteren.
Mijn vader is ook een gesloten persoon. Mijn moeder heeft toen gedacht: Ik moet accepteren dat hij niet uit zichzelf alles met me deelt.
Dan ik.
(Ik ga hieronder even verder, anders wordt het zo'n enorme OP. Tot zo dus)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 29 september 2009 om 15:13
Toen werd ik geboren (ben oudste kind). Ik heb het karakter van mijn vader, was niet zo’n mededeelzaam kind. En mijn moeder heeft gedacht: die geslotenheid moet ik respecteren, ik laat haar haar gang gaan.
Om een lang verhaal kort te maken: Ik heb nooit zozeer geleerd met mijn ouders te praten. Ik heb uiteindelijk wel geleerd te praten. Was een stil kind, een iets minder stille puber en een luidruchtige student. Bij mijn ouders ben ik nog steeds ‘stil’.
Sowieso is in het gezin de communicatie nogal indirect. Het is niet gebruikelijk om je ziel en zaligheid op tafel te gooien tijdens een etentje bijvoorbeeld.
Het zou fijn zijn als ik wat beter kon communiceren met mijn ouders, maar ik weet niet zo goed waar te beginnen.
Even tot hier. Ik praat nog even verder, maar dan is dit er alvast uit
Om een lang verhaal kort te maken: Ik heb nooit zozeer geleerd met mijn ouders te praten. Ik heb uiteindelijk wel geleerd te praten. Was een stil kind, een iets minder stille puber en een luidruchtige student. Bij mijn ouders ben ik nog steeds ‘stil’.
Sowieso is in het gezin de communicatie nogal indirect. Het is niet gebruikelijk om je ziel en zaligheid op tafel te gooien tijdens een etentje bijvoorbeeld.
Het zou fijn zijn als ik wat beter kon communiceren met mijn ouders, maar ik weet niet zo goed waar te beginnen.
Even tot hier. Ik praat nog even verder, maar dan is dit er alvast uit
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 29 september 2009 om 15:17
Vandaag heb ik trouwens een goede stap gezet, denk ik. Ik vroeg of mijn moeder nog iets leuks te vertellen had.
En ik vroeg of ze zich alweer iets beter voelde. En corrigeerde mezelf - ik stel de vraag verkeerd - Hoe voel je je vandaag?
Verder vertelde ik dat mijn oud-buurmeisje een nieuwe vriend heeft. Daar reageerde moeder nogal belachelijk op, in mijn ogen.
Ik heb het even laten bezinken en toen gevraagd waarom ze zo moest lachen om die mededeling. Ze vond dat S. nogal 'licht ontvlambaar' was in de liefde.
Ik vind niks van S en haar liefde, hooguit dat het leuk is dat ze weer iemand heeft en ik ben benieuwd vriend van S. te ontmoeten. Vond het niet leuk dat mama zo reageerde.
En nu houd ik dus ook weer mijn mond over mijn scharrel. Zo gaat het dan
Ik vind het soms gewoon moeilijk. Zou wel dingen willen delen met mijn ouders maar soms zijn de redenen waarom ik dat niet doe weer overduidelijk.
Ze zijn anders. En ouder(wetser). En anders opgegroeid. Enzo.
Even genoeg geschreven, ik heb zo een afspraak dus ben dan een paar uurtjes weg.
En ik vroeg of ze zich alweer iets beter voelde. En corrigeerde mezelf - ik stel de vraag verkeerd - Hoe voel je je vandaag?
Verder vertelde ik dat mijn oud-buurmeisje een nieuwe vriend heeft. Daar reageerde moeder nogal belachelijk op, in mijn ogen.
Ik heb het even laten bezinken en toen gevraagd waarom ze zo moest lachen om die mededeling. Ze vond dat S. nogal 'licht ontvlambaar' was in de liefde.
Ik vind niks van S en haar liefde, hooguit dat het leuk is dat ze weer iemand heeft en ik ben benieuwd vriend van S. te ontmoeten. Vond het niet leuk dat mama zo reageerde.
En nu houd ik dus ook weer mijn mond over mijn scharrel. Zo gaat het dan
Ik vind het soms gewoon moeilijk. Zou wel dingen willen delen met mijn ouders maar soms zijn de redenen waarom ik dat niet doe weer overduidelijk.
Ze zijn anders. En ouder(wetser). En anders opgegroeid. Enzo.
Even genoeg geschreven, ik heb zo een afspraak dus ben dan een paar uurtjes weg.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 29 september 2009 om 16:18
Wat leuk dat je dit verhaal hier zo neerzet. Ik moet bekennen dat ik me maar deels herken in je verhaal, maar wil toch even reageren.
Zo'n voorbeeld dat je niet vertelt over je scharrel begrijp ik niet goed. Als je bang bent voor de reactie, ben je dan bang niet geaccepteerd te worden door haar? Zo ja, waarom? Je bent toch wie je bent en dat is prima?
Zo'n voorbeeld dat je niet vertelt over je scharrel begrijp ik niet goed. Als je bang bent voor de reactie, ben je dan bang niet geaccepteerd te worden door haar? Zo ja, waarom? Je bent toch wie je bent en dat is prima?
dinsdag 29 september 2009 om 17:36
Offtopic: Bedankt Moon, ik heb een motto!!! Daar zoek ik al heel lang naar en dankzij jouw tekst heb ik hem gevonden!
Ik kan ook niet communiceren met mijn moeder (vader is uit beeld). Mijn moeder kan alleen maar verwijten maken en negatieve dingen naar boven halen/zeggen. Het is mijn moeder niet geleerd zoals jouw moeder (uitleggen over geslotenheid) maar als ik het zo lees, komt het wel overeen.
Je zou beter willen leren communiceren met je ouders. Nou, de eerste stap is nu toch gezet? Vraag elke dag hoe papa/mama zich voelt en op een dag komt vanzelf de vraag 'waarom vraag je dat elke dag?'. En dan kun je aangeven dat je meer diepgang wilt hebben. Of is dat te makkelijk gedacht?
Ik ben er gelukkig al uit dat ik nooit met mijn moeder kan communiceren. Daar heb ik vrienden voor.
Ik kan ook niet communiceren met mijn moeder (vader is uit beeld). Mijn moeder kan alleen maar verwijten maken en negatieve dingen naar boven halen/zeggen. Het is mijn moeder niet geleerd zoals jouw moeder (uitleggen over geslotenheid) maar als ik het zo lees, komt het wel overeen.
Je zou beter willen leren communiceren met je ouders. Nou, de eerste stap is nu toch gezet? Vraag elke dag hoe papa/mama zich voelt en op een dag komt vanzelf de vraag 'waarom vraag je dat elke dag?'. En dan kun je aangeven dat je meer diepgang wilt hebben. Of is dat te makkelijk gedacht?
Ik ben er gelukkig al uit dat ik nooit met mijn moeder kan communiceren. Daar heb ik vrienden voor.
dinsdag 29 september 2009 om 17:38
Moon, wat ik in je verhaal een beetje mis is metacommunicatie (communicatie over de communicatie). Heb je je moeder bijvoorbeeld wel eens vertelt dat je het zou waarderen als ze je geslotenheid minder voor lief zou nemen en jou vaker dingen zou vragen?
En over ouderwets en anders opgegroeid: anders in het leven staan hoeft niet te betekenen dat je niet met elkaar kunt communiceren en elkaar niet kunt begrijpen. Als jij goed aangeeft wat je beweegt en je ouders inzicht geeft in jouw gevoelens en overwegingen, dan is de kans groot dat ze zich best in jou kunnen verplaatsen.
En over ouderwets en anders opgegroeid: anders in het leven staan hoeft niet te betekenen dat je niet met elkaar kunt communiceren en elkaar niet kunt begrijpen. Als jij goed aangeeft wat je beweegt en je ouders inzicht geeft in jouw gevoelens en overwegingen, dan is de kans groot dat ze zich best in jou kunnen verplaatsen.
dinsdag 29 september 2009 om 19:25
Het klinkt alsof je moeder zich er toch wel meer bewust van is. Misschien moet je haar toch eens wat vaker attenderen op het feit dat jij echt met haar wilt praten. Zoiets gaat niet over 1 nacht ijs. Gewoon stapje voor stapje zonder al te hoge verwachtingen. Werkt het dan echt niet dan hebben jullie het wel beiden geprobeerd.
dinsdag 29 september 2009 om 19:55
Bedankt voor de reacties! Ben er blij mee.
Het is nu niet het moment om uitgebreid te reageren. Teveel andere dingen te doen vanavond.
Choco, fijn dat je ook een tipje van de sluier oplicht over jouw achtergrond.
Moeder communiceert in het algemeen nogal op haar eigen manier, eigenlijk. Vroeger was ze open schreef ik, maar ik vind nu niet zozeer dat zij (nog) een open persoon is.
Wat betreft de scharrel: mijn ouders, of eigenlijk mijn moeder (ik weet niet hoe vader erover denkt) keurt sex om de sex resoluut af. Dat ik 'iets' heb met een jongen, wat geen relatie is, dat waarschijnlijk ook niet gaat worden, maar dat ik wel de lakens met hem deel, dat zal ze niet begrijpen en niet waarderen.
Net zoals ze niet zal waarderen dat ik meerdere bedpartners gehad heb, maar dat er nog nooit iemand aan het kerstdiner is verschenen zogezegd.
Ik bedoel: echt serieuze relaties heb ik niet gehad, maar ik doe wel wát met mannen. Dat kan varieren van goede vriendschappen, tot inderdaad sex.
Vroeger, toen ik tiener was las ik eens een boek waar nogal veel sex in voorkwam (was wel literatuur, en er zat heus ook wel een verhaal in) Dat vond ze ook niks, zo'n boek an sich, het feit dat mensen over sex schrijven en dat sex zo'n prominente plaats inneemt bij sommigen.
Als ze niet vier kinderen had gehad zou ik uberhaubt denken dat ze niks van sex wilde weten. Nouja, nu gaat de discussie een kant op die ik eigenlijk niet voor ogen had. Das voor een andere peilert
Nogmaals bedankt voor de reacties, ik zal een andere keer proberen alles te beantwoorden.
Het is nu niet het moment om uitgebreid te reageren. Teveel andere dingen te doen vanavond.
Choco, fijn dat je ook een tipje van de sluier oplicht over jouw achtergrond.
Moeder communiceert in het algemeen nogal op haar eigen manier, eigenlijk. Vroeger was ze open schreef ik, maar ik vind nu niet zozeer dat zij (nog) een open persoon is.
Wat betreft de scharrel: mijn ouders, of eigenlijk mijn moeder (ik weet niet hoe vader erover denkt) keurt sex om de sex resoluut af. Dat ik 'iets' heb met een jongen, wat geen relatie is, dat waarschijnlijk ook niet gaat worden, maar dat ik wel de lakens met hem deel, dat zal ze niet begrijpen en niet waarderen.
Net zoals ze niet zal waarderen dat ik meerdere bedpartners gehad heb, maar dat er nog nooit iemand aan het kerstdiner is verschenen zogezegd.
Ik bedoel: echt serieuze relaties heb ik niet gehad, maar ik doe wel wát met mannen. Dat kan varieren van goede vriendschappen, tot inderdaad sex.
Vroeger, toen ik tiener was las ik eens een boek waar nogal veel sex in voorkwam (was wel literatuur, en er zat heus ook wel een verhaal in) Dat vond ze ook niks, zo'n boek an sich, het feit dat mensen over sex schrijven en dat sex zo'n prominente plaats inneemt bij sommigen.
Als ze niet vier kinderen had gehad zou ik uberhaubt denken dat ze niks van sex wilde weten. Nouja, nu gaat de discussie een kant op die ik eigenlijk niet voor ogen had. Das voor een andere peilert
Nogmaals bedankt voor de reacties, ik zal een andere keer proberen alles te beantwoorden.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 29 september 2009 om 20:49
Communiceren met je ouders lijkt soms een vak te zijn. Jammer genoeg beheersen zowel mijn ouders (nu nog alleen mijn moeder) als ik dat vak niet.
Nu ik ouder ben praat ik wel eens met mijn moeder over vroeger maar helaas ontkent ze alles wat vervelend, rot was. Nu hebben we het alleen maar over de leuke dingen en weet ik dat die kans om alles uit te praten nooit zal komen. Een paar jaar geleden was ik doodongelukkig met deze gedachte maar nu weet ik gewoon dat het er niet inzit.
Ik hoop van harte Moonlight dat voor jou die kans er wel komt en dat er wel over alles gepraat kan worden zonder er meteen een oordeel over te vellen.
Het zal met vallen en opstaan gebeuren maar houd vol hoor.
Nu ik ouder ben praat ik wel eens met mijn moeder over vroeger maar helaas ontkent ze alles wat vervelend, rot was. Nu hebben we het alleen maar over de leuke dingen en weet ik dat die kans om alles uit te praten nooit zal komen. Een paar jaar geleden was ik doodongelukkig met deze gedachte maar nu weet ik gewoon dat het er niet inzit.
Ik hoop van harte Moonlight dat voor jou die kans er wel komt en dat er wel over alles gepraat kan worden zonder er meteen een oordeel over te vellen.
Het zal met vallen en opstaan gebeuren maar houd vol hoor.
dinsdag 29 september 2009 om 22:41
In een ander topic (je weet vast welke...) las ik dat je hier een topic had geopend, dus ben even gaan kijken.
In verband met die scharrel en de andere bedpartners die je hebt gehad: is het belangrijk voor je dat je ouders dit weten? En misschien ook wel goedkeuren?
Ik vind zelf dat je ouders niet persé alles over je hoeven weten. Dat je recht hebt op een stuk eigen leven, die heel anders kan zijn dan de normen en waarden van je ouders. Je bent een volwassen vrouw, en mag zelf bepalen hoe je je leven invult.
Ik kan me overigens wel voorstellen dat je niet zit te wachten op hun commentaren, mochten ze erachter komen dat jij anders met seksualiteit omgaat dan wat zij goed achten.
Dat je een betere communicatie met hen wilt hebben, dat kan ik me voorstellen. Ik denk dat je daar al goed mee bezig bent, door je moeder dat soort vragen te stellen als "hoe voel je je vandaag". Je zou ook vragen kunnen stellen over wat ze die dag gedaan heeft en wat ze daarvan vond. Of over tv-programma's die ze kijkt of boeken die ze leest. En ook wat meer van jezelf vertellen hierover.
En misschien is het gewoon ook wel verstandig te accepteren dat ze anders over dingen denken dan jij, en dat dit misschien nooit zal veranderen. Dat werkelijke communicatie en toenadering tot elkaar over sommige onderwerpen misschien nooit mogelijk zal worden. Het is tenslotte toch een andere generatie (alhoewel je ook heel moderne mensen hebt van die generatie natuurlijk).
In verband met die scharrel en de andere bedpartners die je hebt gehad: is het belangrijk voor je dat je ouders dit weten? En misschien ook wel goedkeuren?
Ik vind zelf dat je ouders niet persé alles over je hoeven weten. Dat je recht hebt op een stuk eigen leven, die heel anders kan zijn dan de normen en waarden van je ouders. Je bent een volwassen vrouw, en mag zelf bepalen hoe je je leven invult.
Ik kan me overigens wel voorstellen dat je niet zit te wachten op hun commentaren, mochten ze erachter komen dat jij anders met seksualiteit omgaat dan wat zij goed achten.
Dat je een betere communicatie met hen wilt hebben, dat kan ik me voorstellen. Ik denk dat je daar al goed mee bezig bent, door je moeder dat soort vragen te stellen als "hoe voel je je vandaag". Je zou ook vragen kunnen stellen over wat ze die dag gedaan heeft en wat ze daarvan vond. Of over tv-programma's die ze kijkt of boeken die ze leest. En ook wat meer van jezelf vertellen hierover.
En misschien is het gewoon ook wel verstandig te accepteren dat ze anders over dingen denken dan jij, en dat dit misschien nooit zal veranderen. Dat werkelijke communicatie en toenadering tot elkaar over sommige onderwerpen misschien nooit mogelijk zal worden. Het is tenslotte toch een andere generatie (alhoewel je ook heel moderne mensen hebt van die generatie natuurlijk).
woensdag 30 september 2009 om 15:04
Wat een wijze woorden weer.
Ik wil eigenlijk mezelf even quoten, mijn post in een ander topic slaat eigenlijk gewoon ook op mezelf. (mag dat, quoten van het ene naar het andere topic... Nouja, het is gewoon mijn eigen tekst)
quote:Moonlight82 schreef op 30 september 2009 @ 14:59:
Heftig XXX
Sommige ouders hebben enorm veel moeite hun kinderen op eigen benen te 'zetten'.
Er zijn ouders die de opvoeding richten op het zelfstandig maken van een kind. Er zijn ook ouders die dat anders zien en altijd blijven tuttelen.
Zeker als je het nodige meegemaakt hebt en ze (terecht) erg bezorgd zijn geweest, zal het lang duren voor ze je kunnen loslaten. Als ze dat ooit kunnen.
Staat misschien stom dat ik mezelf ga quoten, maar op het ene moment weet ik zulke dingen, op een ander moment gaat het over mezelf en dan weet ik zulke dingen niet.
Vandaag wil ik me er eigenlijk niet teveel mee bezig houden. (Moeders is ziek dus die heeft het al moeilijk genoeg met zichzelf deze week)
Oja Moon, daar ga je weer. Je gaat voor haar denken. (dat doe ik altijd)
Ik wil eigenlijk mezelf even quoten, mijn post in een ander topic slaat eigenlijk gewoon ook op mezelf. (mag dat, quoten van het ene naar het andere topic... Nouja, het is gewoon mijn eigen tekst)
quote:Moonlight82 schreef op 30 september 2009 @ 14:59:
Heftig XXX
Sommige ouders hebben enorm veel moeite hun kinderen op eigen benen te 'zetten'.
Er zijn ouders die de opvoeding richten op het zelfstandig maken van een kind. Er zijn ook ouders die dat anders zien en altijd blijven tuttelen.
Zeker als je het nodige meegemaakt hebt en ze (terecht) erg bezorgd zijn geweest, zal het lang duren voor ze je kunnen loslaten. Als ze dat ooit kunnen.
Staat misschien stom dat ik mezelf ga quoten, maar op het ene moment weet ik zulke dingen, op een ander moment gaat het over mezelf en dan weet ik zulke dingen niet.
Vandaag wil ik me er eigenlijk niet teveel mee bezig houden. (Moeders is ziek dus die heeft het al moeilijk genoeg met zichzelf deze week)
Oja Moon, daar ga je weer. Je gaat voor haar denken. (dat doe ik altijd)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 30 september 2009 om 15:05
Wat fijn trouwens dat mensen uit het andere topic hier zijn gekomen
Ik was even bang voor nare reacties, soms heb je dat als je een topic opent, maar ik ben heel bij met jullie
Ik weet dat sommigen het met zichzelf al heel druk hebben, en dan ook nog aan mij denken
Ik was even bang voor nare reacties, soms heb je dat als je een topic opent, maar ik ben heel bij met jullie
Ik weet dat sommigen het met zichzelf al heel druk hebben, en dan ook nog aan mij denken
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 30 september 2009 om 15:31
Heey moonlight..ik kom ook even aanwippen..
Het lijkt ineens een " rage" betreft onze ouders..
In mijn topic komt ook het e.e.a voor betreft mijn ouders..
Ook ik heb het communiceren niet meegekregen. Ik heb nooit geleerd te zeggen wat ik vind, met de gevolgen van dien.
Het is moeilijk, maar dan is er ineens een opening..en wordt het wat makkelijker.
Maar soms..zoals ik beschrijf in mijn topic, vind ik het rot en moeilijk om ergens iets van te zeggen..
Idd..laat ik het maar niet zeggen, want ze zijn ziek, of ze hebben het al moeilijk..of..of..
Volg je het nog??
Maar goed van je, dat jij en je ma toch een gesprek hebben kunnen openen..
knuff
Het lijkt ineens een " rage" betreft onze ouders..
In mijn topic komt ook het e.e.a voor betreft mijn ouders..
Ook ik heb het communiceren niet meegekregen. Ik heb nooit geleerd te zeggen wat ik vind, met de gevolgen van dien.
Het is moeilijk, maar dan is er ineens een opening..en wordt het wat makkelijker.
Maar soms..zoals ik beschrijf in mijn topic, vind ik het rot en moeilijk om ergens iets van te zeggen..
Idd..laat ik het maar niet zeggen, want ze zijn ziek, of ze hebben het al moeilijk..of..of..
Volg je het nog??
Maar goed van je, dat jij en je ma toch een gesprek hebben kunnen openen..
knuff
woensdag 30 september 2009 om 16:23
Ja ik volg je nog. Ik heb jouw topic vluchtig gelezen, had geen energie om het grondig te lezen, maar misschien doe ik dat nog.
Net weer zoiets, thee drinken met mama. Ze zat kerkblad te lezen en keek daaruit ook eigenlijk niet echt op. Op een gegeven moment schuift ze mij dat blad toe en zegt, blablabla staat er ook in, kijk eens.
Dus dan zit ik ineens met mijn snufferd in dat kerkblad terwijl ik van plan was iets heel anders te gaan doen. Stom he. Heb wel dat blad weggelegd met de mededeling dat ik het later wel lees. Maar opeens staat mijn stemming dan ook om. Ik was zo happy vandaag en dan ineens is dat weg.
Ik ga zo even lopen, dan komt het wel terug
(En voordat iemand het vraagt: klopt, ik woon nu even bij ouders door omstandigheden. Eigenlijk wilde ik dat geen rol laten spelen in dit topic, omdat dit 'probleem' altijd speelt. Ik ben bezig iets anders te zoeken, weet dat dat beter is)
Net weer zoiets, thee drinken met mama. Ze zat kerkblad te lezen en keek daaruit ook eigenlijk niet echt op. Op een gegeven moment schuift ze mij dat blad toe en zegt, blablabla staat er ook in, kijk eens.
Dus dan zit ik ineens met mijn snufferd in dat kerkblad terwijl ik van plan was iets heel anders te gaan doen. Stom he. Heb wel dat blad weggelegd met de mededeling dat ik het later wel lees. Maar opeens staat mijn stemming dan ook om. Ik was zo happy vandaag en dan ineens is dat weg.
Ik ga zo even lopen, dan komt het wel terug
(En voordat iemand het vraagt: klopt, ik woon nu even bij ouders door omstandigheden. Eigenlijk wilde ik dat geen rol laten spelen in dit topic, omdat dit 'probleem' altijd speelt. Ik ben bezig iets anders te zoeken, weet dat dat beter is)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 30 september 2009 om 18:18
Ja stom he. Het is niks, maar tegelijk heeft het zoveel invloed.
Ik was laatst met mijn moeders zus op vakantie. Die is heel anders. Wel verfrissend om met haar weg te zijn.
(en dan botst het bij mijn ouders des te meer. Of nee, niet botsen, strubbelen... laat ik het zo noemen)
Ik was laatst met mijn moeders zus op vakantie. Die is heel anders. Wel verfrissend om met haar weg te zijn.
(en dan botst het bij mijn ouders des te meer. Of nee, niet botsen, strubbelen... laat ik het zo noemen)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 30 september 2009 om 21:17
woensdag 30 september 2009 om 21:25
Nog even reageren op degenen die gisteren gepost hebben quote:chocolover schreef op 29 september 2009 @ 17:36:
Je zou beter willen leren communiceren met je ouders. Nou, de eerste stap is nu toch gezet? Vraag elke dag hoe papa/mama zich voelt en op een dag komt vanzelf de vraag 'waarom vraag je dat elke dag?'. En dan kun je aangeven dat je meer diepgang wilt hebben. Of is dat te makkelijk gedacht?
Ja, ergens heb je gelijk. Maar het is ook gecompliceerder. Mijn moeder kan namelijk ellenlange verhalen houden over zichzelf en haar jeugd en haar ouders en haar middelbare school en wat daar de gevolgen van zijn, etc etc etc.
Dus dan wordt het geen gesprek over vandaag, en hoe ze zich vandaag voelt, maar een soort psychologische sessie. En dat is nu juist wat mij zoveel energie kost.
Tijdens mijn eerste (echte) depressie 'crashte' ik bij mijn ouders. In die tijd liep mijn moeder bij een therapeut vanwege ruzie met haar zus, die haar heel veel deed.
Soms nam ze me mee wandelen en het ging altijd over tante I.
Dat vond ik prima want ik had niks te vertellen in die tijd, ik was leeg. Dus praatte liever over tante I.
Later, in mijn 'gebruiksaanwijzing' (= singnaleringsplan) van de GGZ hebben mijn therapeut en ik geschreven: Bij beginnende depressie samen gaan wandelen, maar GEEN dorps- of familiegesprekken. Maar ik weet serieus niet zo goed waar ik het dan over moet hebben... lichte gespreksonderwerpen kent moeders niet zo goed, het is vaak meteen zo zwaar op de hand.
Choco, ook voor jou geldt, mocht je hier iets willen schrijven: prima.
Je zou beter willen leren communiceren met je ouders. Nou, de eerste stap is nu toch gezet? Vraag elke dag hoe papa/mama zich voelt en op een dag komt vanzelf de vraag 'waarom vraag je dat elke dag?'. En dan kun je aangeven dat je meer diepgang wilt hebben. Of is dat te makkelijk gedacht?
Ja, ergens heb je gelijk. Maar het is ook gecompliceerder. Mijn moeder kan namelijk ellenlange verhalen houden over zichzelf en haar jeugd en haar ouders en haar middelbare school en wat daar de gevolgen van zijn, etc etc etc.
Dus dan wordt het geen gesprek over vandaag, en hoe ze zich vandaag voelt, maar een soort psychologische sessie. En dat is nu juist wat mij zoveel energie kost.
Tijdens mijn eerste (echte) depressie 'crashte' ik bij mijn ouders. In die tijd liep mijn moeder bij een therapeut vanwege ruzie met haar zus, die haar heel veel deed.
Soms nam ze me mee wandelen en het ging altijd over tante I.
Dat vond ik prima want ik had niks te vertellen in die tijd, ik was leeg. Dus praatte liever over tante I.
Later, in mijn 'gebruiksaanwijzing' (= singnaleringsplan) van de GGZ hebben mijn therapeut en ik geschreven: Bij beginnende depressie samen gaan wandelen, maar GEEN dorps- of familiegesprekken. Maar ik weet serieus niet zo goed waar ik het dan over moet hebben... lichte gespreksonderwerpen kent moeders niet zo goed, het is vaak meteen zo zwaar op de hand.
Choco, ook voor jou geldt, mocht je hier iets willen schrijven: prima.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 30 september 2009 om 21:29
quote:Elynn schreef op 29 september 2009 @ 17:38:
Moon, wat ik in je verhaal een beetje mis is metacommunicatie (communicatie over de communicatie). Heb je je moeder bijvoorbeeld wel eens vertelt dat je het zou waarderen als ze je geslotenheid minder voor lief zou nemen en jou vaker dingen zou vragen?
En over ouderwets en anders opgegroeid: anders in het leven staan hoeft niet te betekenen dat je niet met elkaar kunt communiceren en elkaar niet kunt begrijpen. Als jij goed aangeeft wat je beweegt en je ouders inzicht geeft in jouw gevoelens en overwegingen, dan is de kans groot dat ze zich best in jou kunnen verplaatsen.
Wat we gisteren hadden was wel een soort metacommunicatie.
Het is ook een soort patroon, niet alleen communicatie, ook gedrag. De tijden dat ik depressief was (me heel klein en zwak voelde, zogezegd) ging zij zich heel sterk opstellen. Zo van: Als Moon instort moet iemand sterk blijven.
Soms was het fijner geweest denk ik als ze meer 'naast' me had gestaan. Van: Ja het is ook allemaal heel vervelend.
Niet: Ach, er is meer in het leven dan een mislukte studie. (Het waren er toen al 2.. mislukte studies en op dat moment was het nog niet eens verloren zaak)
Anders in het leven staan: Nee eigenlijk moet je beiden respect hebben voor elkaars manier van leven.
Maar moeders is heel onzeker en soms komt er denk ik ook een soort jaloezie bij kijken.
Sommige dingen die ik bereikt heb, of gedaan heb, word ik door anderen over gecomplimenteerd, geprezen haast. Maar ze zegt nooit: goh wat ben ik trots dat JIJ dit gedaan hebt.
Ook een beetje de doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg mentaliteit.
Bij een diploma of goed cijfer spreekt ze eerder waardering uit.
Moon, wat ik in je verhaal een beetje mis is metacommunicatie (communicatie over de communicatie). Heb je je moeder bijvoorbeeld wel eens vertelt dat je het zou waarderen als ze je geslotenheid minder voor lief zou nemen en jou vaker dingen zou vragen?
En over ouderwets en anders opgegroeid: anders in het leven staan hoeft niet te betekenen dat je niet met elkaar kunt communiceren en elkaar niet kunt begrijpen. Als jij goed aangeeft wat je beweegt en je ouders inzicht geeft in jouw gevoelens en overwegingen, dan is de kans groot dat ze zich best in jou kunnen verplaatsen.
Wat we gisteren hadden was wel een soort metacommunicatie.
Het is ook een soort patroon, niet alleen communicatie, ook gedrag. De tijden dat ik depressief was (me heel klein en zwak voelde, zogezegd) ging zij zich heel sterk opstellen. Zo van: Als Moon instort moet iemand sterk blijven.
Soms was het fijner geweest denk ik als ze meer 'naast' me had gestaan. Van: Ja het is ook allemaal heel vervelend.
Niet: Ach, er is meer in het leven dan een mislukte studie. (Het waren er toen al 2.. mislukte studies en op dat moment was het nog niet eens verloren zaak)
Anders in het leven staan: Nee eigenlijk moet je beiden respect hebben voor elkaars manier van leven.
Maar moeders is heel onzeker en soms komt er denk ik ook een soort jaloezie bij kijken.
Sommige dingen die ik bereikt heb, of gedaan heb, word ik door anderen over gecomplimenteerd, geprezen haast. Maar ze zegt nooit: goh wat ben ik trots dat JIJ dit gedaan hebt.
Ook een beetje de doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg mentaliteit.
Bij een diploma of goed cijfer spreekt ze eerder waardering uit.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
donderdag 1 oktober 2009 om 14:57
Mijn moeder reageerde altijd heel praktisch en zakelijk als er wat was. Ik heb ook nooit echt dingen met mn moeder besproken, over gevoel ofzo. Toch ging ik altijd speciaal aan haar vertellen als ik een idee had over iets (huis kopen, zaak beginnen enz enz), juist omdat ze me dan met haar kritische blik altijd goed van mn roze wolk kon halen.
Maar toch verbaasde ze me elke keer weer als er weleens iets emotioneels met me aan de hand was. Op haar praktische manier kwam ze dan met dingen waar ik wel degelijk wat aan had. Ook hoor ik dan achteraf pas hoe ze over bepaalde dingen dacht (bijvoorbeeld over mn ex, toen ik aankondigde dat ik ging scheiden).
Nu is ze wat ouder, ze is pas heel ziek geweest en met haar zware operatie is ze gelijk een stuk milder en gevoeliger geworden. Het is voor allebei even wennen dat we nu een ander soort gesprekken voeren.
Ik heb het vroeger altijd jammer gevonden dat we dat niet deelden, maar ook niet meer dan gewoon jammer. Sommige dingen deel je nou eenmaal met de 1 makkelijker dan met de ander, hetzelfde werkt het bij vriendinnen.
Maar toch verbaasde ze me elke keer weer als er weleens iets emotioneels met me aan de hand was. Op haar praktische manier kwam ze dan met dingen waar ik wel degelijk wat aan had. Ook hoor ik dan achteraf pas hoe ze over bepaalde dingen dacht (bijvoorbeeld over mn ex, toen ik aankondigde dat ik ging scheiden).
Nu is ze wat ouder, ze is pas heel ziek geweest en met haar zware operatie is ze gelijk een stuk milder en gevoeliger geworden. Het is voor allebei even wennen dat we nu een ander soort gesprekken voeren.
Ik heb het vroeger altijd jammer gevonden dat we dat niet deelden, maar ook niet meer dan gewoon jammer. Sommige dingen deel je nou eenmaal met de 1 makkelijker dan met de ander, hetzelfde werkt het bij vriendinnen.
donderdag 1 oktober 2009 om 17:12
Vandaag heb ik de koe bij de horens gepakt.
Ben naar mijn ouders gegaan.
Heb het gesprek zo weten te sturen, zodat ik erop kon inhaken wat er v/d week gezegd is tegen mij(vond ik wel knap van mijzelf,haha.)
Mijn pa voelde zich weer schuldig dat ik mij zo rot voelde na wat hij mij verteld had.
Er kwam ook naar boven dat in zijn leven nooit eens is gevraagd hoe hij zich voelde na de scheiding van zijn ouders.
Hij zei wel tegen mij dat hij het fijn vond dat er tussen mijn ex en mij geen haat en nijd was.
Wij hebben best een tijd zitten praten..en dat was oke.
Ik besef ook dat zij een bepaald standpunt hebben wat hun geloof betreft. Dat mag ook, maar daardoor moet ik mij niet schuldig voelen omdat hij graag iets zou willen, wat ik niet wil.
Hij gaf ook aan dat hij mijn vriend een fijne man vond, en dat hij zijn petje ervoor afnam hoe mijn vriend met mijn kinderen omging en gaat.
En dat mijn kinderen wat dat betreft geluk hebben gehad, ondanks dat ze "beschadigd" zijn door de scheiding.
We wilden het nog over mijn moeder hebben, want zij is erg veranderd, hij vond haar erg onzeker. En vroeg hoe ik daar tegenover stond.
Hij heeft daar helemaal gelijk in.
Dat was mij en mijn zus nl ook al opgevallen.
Maar mijn ma kwam eraan, dus dat wordt nog vervolgd. Blijkbaar moest hij dat even kwijt.
Wat ik merk aan mijn moeder is, dat zij onzeker is. Ze bekijkt mij altijd van top tot teen, kijkt dan naar haar zelf.
ALs ik bijv een leuk shirtje aan heb met een mooi euh decollete(wel op een nette manier hoor) is haar opmerking "zoohoo..toe maar".
Een volgende keer als ik weer kom heeft ze een shirt of blousje aan, waarbij haar knoopjes wat verder open zijn. Dan denk ik."jeetje..moet je en wil je nou opboksen tegen je dochter?
Ik ben iemand die het leuk vindt om er goed verzorgd bij te lopen, en ook wel kleding wat opvallend is met bijv kleuren. Roze laarzen ofzo..
Dan zie ik haar kijken, en komen de opmerkingen.
Maar ook als we een paar dagen weggaan. Komt de opmerking "je hebt wel geld",
Dat soort opmerking is 1 keer leuk, daarna niet meer.
Maar....ik ben blij dat ik erheen ben gegaan..
Ben naar mijn ouders gegaan.
Heb het gesprek zo weten te sturen, zodat ik erop kon inhaken wat er v/d week gezegd is tegen mij(vond ik wel knap van mijzelf,haha.)
Mijn pa voelde zich weer schuldig dat ik mij zo rot voelde na wat hij mij verteld had.
Er kwam ook naar boven dat in zijn leven nooit eens is gevraagd hoe hij zich voelde na de scheiding van zijn ouders.
Hij zei wel tegen mij dat hij het fijn vond dat er tussen mijn ex en mij geen haat en nijd was.
Wij hebben best een tijd zitten praten..en dat was oke.
Ik besef ook dat zij een bepaald standpunt hebben wat hun geloof betreft. Dat mag ook, maar daardoor moet ik mij niet schuldig voelen omdat hij graag iets zou willen, wat ik niet wil.
Hij gaf ook aan dat hij mijn vriend een fijne man vond, en dat hij zijn petje ervoor afnam hoe mijn vriend met mijn kinderen omging en gaat.
En dat mijn kinderen wat dat betreft geluk hebben gehad, ondanks dat ze "beschadigd" zijn door de scheiding.
We wilden het nog over mijn moeder hebben, want zij is erg veranderd, hij vond haar erg onzeker. En vroeg hoe ik daar tegenover stond.
Hij heeft daar helemaal gelijk in.
Dat was mij en mijn zus nl ook al opgevallen.
Maar mijn ma kwam eraan, dus dat wordt nog vervolgd. Blijkbaar moest hij dat even kwijt.
Wat ik merk aan mijn moeder is, dat zij onzeker is. Ze bekijkt mij altijd van top tot teen, kijkt dan naar haar zelf.
ALs ik bijv een leuk shirtje aan heb met een mooi euh decollete(wel op een nette manier hoor) is haar opmerking "zoohoo..toe maar".
Een volgende keer als ik weer kom heeft ze een shirt of blousje aan, waarbij haar knoopjes wat verder open zijn. Dan denk ik."jeetje..moet je en wil je nou opboksen tegen je dochter?
Ik ben iemand die het leuk vindt om er goed verzorgd bij te lopen, en ook wel kleding wat opvallend is met bijv kleuren. Roze laarzen ofzo..
Dan zie ik haar kijken, en komen de opmerkingen.
Maar ook als we een paar dagen weggaan. Komt de opmerking "je hebt wel geld",
Dat soort opmerking is 1 keer leuk, daarna niet meer.
Maar....ik ben blij dat ik erheen ben gegaan..
