Relaties
alle pijlers
Communicatie met ouders
dinsdag 29 september 2009 om 15:13
Even van me af schrijven. Niet zozeer voor begrip of advies, gewoon om even te schrijven en dingen voor mezelf duidelijk neer te zetten.
Wie weet haal ik het straks weer weg en print het uit voor mijn dagboek
Ik zat juist te denken vanochtend, misschien moet ik een topic openen over de communicatie met mijn ouders. Want het gaat soms zo moeizaam.
En uitgerekend vandaag begon mijn moeder zelf een goed gesprek. Ik lunchte met haar en ze vroeg of ik nog iets leuks te vertellen had. Dat niet zozeer in het bijzonder, maar ik kon wel een paar leuke dingen noemen. Dat ik van het weer geniet vandaag. Dat ik het leuk vindt dat broer bijna terug is uit buitenland.
Toen zei ik dat het bijna een vraag was als van mijn tante. Mijn tante vraagt aan het einde van de dag aan haar kinderen wat ze leuk vonden, wat minder leuk, etc. Erg leuke gesprekjes zijn dat.
Toen begon mijn moeder dat ze dat misschien ook had moeten doen met mij vroeger. Dat dat beter voor me was geweest (eh ja, dat denk ik eigenlijk wel).
Er volgde een uitleg.
Mijn moeder was zelf best een open kind, vroeger. Haar vader is een open boek (nog steeds) en haar moeder ontzettend gesloten. (leven beiden nog). Oma vertelt niet snel wat haar bezig houdt. Ze heeft wel een sterke mening en soms deelt ze die mede in één of twee zinnen, verder kan je het beste gewoon accepteren dat ze nooit veel zal vertellen over zichzelf.
Mijn moeder heeft 'geleerd' dat je die geslotenheid moet accepteren.
Mijn vader is ook een gesloten persoon. Mijn moeder heeft toen gedacht: Ik moet accepteren dat hij niet uit zichzelf alles met me deelt.
Dan ik.
(Ik ga hieronder even verder, anders wordt het zo'n enorme OP. Tot zo dus)
Wie weet haal ik het straks weer weg en print het uit voor mijn dagboek
Ik zat juist te denken vanochtend, misschien moet ik een topic openen over de communicatie met mijn ouders. Want het gaat soms zo moeizaam.
En uitgerekend vandaag begon mijn moeder zelf een goed gesprek. Ik lunchte met haar en ze vroeg of ik nog iets leuks te vertellen had. Dat niet zozeer in het bijzonder, maar ik kon wel een paar leuke dingen noemen. Dat ik van het weer geniet vandaag. Dat ik het leuk vindt dat broer bijna terug is uit buitenland.
Toen zei ik dat het bijna een vraag was als van mijn tante. Mijn tante vraagt aan het einde van de dag aan haar kinderen wat ze leuk vonden, wat minder leuk, etc. Erg leuke gesprekjes zijn dat.
Toen begon mijn moeder dat ze dat misschien ook had moeten doen met mij vroeger. Dat dat beter voor me was geweest (eh ja, dat denk ik eigenlijk wel).
Er volgde een uitleg.
Mijn moeder was zelf best een open kind, vroeger. Haar vader is een open boek (nog steeds) en haar moeder ontzettend gesloten. (leven beiden nog). Oma vertelt niet snel wat haar bezig houdt. Ze heeft wel een sterke mening en soms deelt ze die mede in één of twee zinnen, verder kan je het beste gewoon accepteren dat ze nooit veel zal vertellen over zichzelf.
Mijn moeder heeft 'geleerd' dat je die geslotenheid moet accepteren.
Mijn vader is ook een gesloten persoon. Mijn moeder heeft toen gedacht: Ik moet accepteren dat hij niet uit zichzelf alles met me deelt.
Dan ik.
(Ik ga hieronder even verder, anders wordt het zo'n enorme OP. Tot zo dus)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 13 oktober 2009 om 01:06
Ik denk overigens dat ik te veel steun heb aan het forum, om er zomaar mee te willen stoppen. Sommige dingen kan ik IRL niet met jan en alleman delen. Hier zijn op ieder uur van de dag 'soortgenoten', lijkt wel.
En dat is fijn. Een warm bad
(kwijl)
En dat is fijn. Een warm bad
(kwijl)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 13 oktober 2009 om 20:34
Nog iets wat ik hier wel kan vertellen.
Mijn vader heeft enkele jaren terug een therapeutenopleiding gedaan. Uiteindelijk is hij niet werkzaam als therapeut.
Maar soms willen ouders een gesprek en dan gaat vader echt op zijn spreekwoordelijke therapeuten-stoel zitten.. zo ontzettend irritant.
Dan is er iets en dan hebben ze het daar met zijn tweeën al over gehad, meestal volgens mij op initiatief van mijn moeder.
En dan tijdens een gesprek doet mijn vader het woord, of moeder doet het met "we vinden dat....."
Ik heb al eens geroepen: Spreek voor jezelf. Altijd we dit, we dat. Dat is zo bedreigend voor mij in zo'n situatie.
Vandaag zat vader ook weer zo te observeren tijdens het eten. Ik had gekookt en dat had al genoeg energie gekost, had niet zozeer zin om nog te praten verder.
Ze blijven een beetje raar hoor.
Mijn vader heeft enkele jaren terug een therapeutenopleiding gedaan. Uiteindelijk is hij niet werkzaam als therapeut.
Maar soms willen ouders een gesprek en dan gaat vader echt op zijn spreekwoordelijke therapeuten-stoel zitten.. zo ontzettend irritant.
Dan is er iets en dan hebben ze het daar met zijn tweeën al over gehad, meestal volgens mij op initiatief van mijn moeder.
En dan tijdens een gesprek doet mijn vader het woord, of moeder doet het met "we vinden dat....."
Ik heb al eens geroepen: Spreek voor jezelf. Altijd we dit, we dat. Dat is zo bedreigend voor mij in zo'n situatie.
Vandaag zat vader ook weer zo te observeren tijdens het eten. Ik had gekookt en dat had al genoeg energie gekost, had niet zozeer zin om nog te praten verder.
Ze blijven een beetje raar hoor.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 13 oktober 2009 om 23:34
Dat lijkt me echt irritant, als je ouders min of meer de therapeut over je gaan spelen! Ik kan me ook voorstellen dat je het als bedreigend ervaart. Het lijkt toch een beetje op een "blok" tegenover jou dan.
Ik ervaar ook veel steun op dit forum. Daarom wil ik er nu ook nog niet mee stoppen. Ik heb die steun veel te hard nodig op het moment!
Ik ervaar ook veel steun op dit forum. Daarom wil ik er nu ook nog niet mee stoppen. Ik heb die steun veel te hard nodig op het moment!
woensdag 14 oktober 2009 om 11:45
Nou, het is niet zwaar kut.
Dat wil ik niet zeggen, het is namelijk mijn keuze om hier te wonen. Ik heb wel geld voor wat anders, maar omdat ik dan wel meteen 'goed' wil verhuizen en naar andere woonplaats, is dat niet iets wat ik zomaar even doe.
Over een paar weken zit ik in het buitenland waarschijnlijk, dan zie ik familie niet dagelijks.
Dit topic is voor mij een opsomming van allerlei dingen die ik in de loop der jaren ervaren of geconstateerd heb. Dus geen wanhoopskreet.
En ik heb ervaren dat de band met mijn ouders NIET beter wordt als ik weg ga. Bij hen houdt een goede band in dat je bij elkaar zit en samen eet en drinkt. Goede gesprekken kunnen ze niet zo goed (dus ook niet over telefoon bijvoorbeeld)
Dat wil ik niet zeggen, het is namelijk mijn keuze om hier te wonen. Ik heb wel geld voor wat anders, maar omdat ik dan wel meteen 'goed' wil verhuizen en naar andere woonplaats, is dat niet iets wat ik zomaar even doe.
Over een paar weken zit ik in het buitenland waarschijnlijk, dan zie ik familie niet dagelijks.
Dit topic is voor mij een opsomming van allerlei dingen die ik in de loop der jaren ervaren of geconstateerd heb. Dus geen wanhoopskreet.
En ik heb ervaren dat de band met mijn ouders NIET beter wordt als ik weg ga. Bij hen houdt een goede band in dat je bij elkaar zit en samen eet en drinkt. Goede gesprekken kunnen ze niet zo goed (dus ook niet over telefoon bijvoorbeeld)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 14 oktober 2009 om 11:48
Laatst postte ik dat de taak van ouders eigenlijk is kinderen zelfstandig te maken. Mijn ouders zien dat anders.
Gisteren, mijn jongste broertje zei dat hij liever geen krentenbrood meer mee naar school nam. En nog een paar dingen.
En dat hij best wat later wakker gemaakt mocht worden 's ochtends.
Dan zit ik hem echt zo aan te kijken van: Jongen, als je nou een wekker koopt en voortaan je eigen brood smeert, dan is het probleem toch opgelost?
Moeder met een ongelukkig gezicht: Ja maar dan heeft hij ons straks niet meer nodig!
Zij zien niet in hoe je een volwassen relatie met je kind kunt opbouwen. Praten als kind het moeilijk heeft, dat soort dingen. Wel jammer hoor.
(telefoon)
Gisteren, mijn jongste broertje zei dat hij liever geen krentenbrood meer mee naar school nam. En nog een paar dingen.
En dat hij best wat later wakker gemaakt mocht worden 's ochtends.
Dan zit ik hem echt zo aan te kijken van: Jongen, als je nou een wekker koopt en voortaan je eigen brood smeert, dan is het probleem toch opgelost?
Moeder met een ongelukkig gezicht: Ja maar dan heeft hij ons straks niet meer nodig!
Zij zien niet in hoe je een volwassen relatie met je kind kunt opbouwen. Praten als kind het moeilijk heeft, dat soort dingen. Wel jammer hoor.
(telefoon)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
donderdag 15 oktober 2009 om 10:13
Zal ik het in jouw topic zetten? Dan is de match tussen het land en mijn schrijfsels iets minder snel te maken, door kennissen
Mijn moeder werkt deze week. Best een vooruitgang, ze werkt drie hele dagen en is één keer voor een paar uurtjes opgeroepen (maar die hele dag krijgt ze betaald, das wel mooi).
Vorige baan kon ze niet meer doen vanwege lichamelijke klachten, waarvoor ze ook een operatie heeft gehad. Op zich had ze wel vervangende werkzaamheden kunnen doen, maar haar leidinggevende mocht haar niet en heeft haar er min of meer uit gewerkt.
En sorry dat ik het zeg... maar soms kan ik het me voorstellen. Ze is wel een beetje een zeur namelijk.
Zelf heb ik het luxe... ik heb niet zo snel dat mensen mij niet mogen. Nog nooit gehad dat bij een baan(tje) mensen mij graag zagen vertrekken, ben gewoon wel een geliefde collega (omdat ik mezelf ook wegcijfer, soms, dat is dan weer niet goed)
Maargoed, ze heeft ont-zet-tend lang en vaak geklaagd over haar situatie. Dat ze het zo moeilijk vond om iets te mankeren (ja...okee... dat kan ik me voorstellen). Dat ze het zo ontzettend lullig vond dat ze eruit gewerkt werd (kan ik me ook voorstellen, maar je hoeft het niet iedere dag opnieuw te zeggen, en zeker niet drie keer per dag). Dat ze nu ze oud is vast geen werk meer kan vinden.
Mogelijkheden genoeg nog, we hebben alles opgenoemd, maar met elke baan is wel iets mis, in haar ogen. En ze wil niet minder gaan verdienen dan ze deed, zelfs niet als het een baan is die lichter is en die ze meer uren per week kan doen (om weer op hetzelfde salaris uit te komen)
Anyway... ze heeft gewerkt. Begint ze gisteravond: Ik vind het eigenlijk zonde van mijn tijd, werken.
Want de zon scheen zo lekker en ze kon niet naar buiten.
Als ze zegt dat ze het jammer vond dat ze niet van de zon heeft kunnen genieten... okee.
Maar dan de conclusie dat werken zonde van de tijd is terwijl ze al twee jaar loopt te zeuren omdat ze geen werk kon vinden.
*ZUCHT*
Ze is net een klein kind af en toe.
Gelukkig ging mijn broertje (van 16) op haar in. Hoefde ik niks te zeggen. Broer is erg volwassen voor zijn leeftijd (té eigenlijk) en legde uit hoe hij zich voelde na een dag werken (voldaan) en dat het dan niet zoveel uit maakt dat hij niet buiten is geweest, want hij geniet des te meer van zijn vrije dagen als hij geld heeft, en voldoening.
Goed dat hij het woord heeft, want ik kan dit niet zonder emoties erbij. Wat wil je nou mens... het is nooit goed bij je...
Mijn moeder werkt deze week. Best een vooruitgang, ze werkt drie hele dagen en is één keer voor een paar uurtjes opgeroepen (maar die hele dag krijgt ze betaald, das wel mooi).
Vorige baan kon ze niet meer doen vanwege lichamelijke klachten, waarvoor ze ook een operatie heeft gehad. Op zich had ze wel vervangende werkzaamheden kunnen doen, maar haar leidinggevende mocht haar niet en heeft haar er min of meer uit gewerkt.
En sorry dat ik het zeg... maar soms kan ik het me voorstellen. Ze is wel een beetje een zeur namelijk.
Zelf heb ik het luxe... ik heb niet zo snel dat mensen mij niet mogen. Nog nooit gehad dat bij een baan(tje) mensen mij graag zagen vertrekken, ben gewoon wel een geliefde collega (omdat ik mezelf ook wegcijfer, soms, dat is dan weer niet goed)
Maargoed, ze heeft ont-zet-tend lang en vaak geklaagd over haar situatie. Dat ze het zo moeilijk vond om iets te mankeren (ja...okee... dat kan ik me voorstellen). Dat ze het zo ontzettend lullig vond dat ze eruit gewerkt werd (kan ik me ook voorstellen, maar je hoeft het niet iedere dag opnieuw te zeggen, en zeker niet drie keer per dag). Dat ze nu ze oud is vast geen werk meer kan vinden.
Mogelijkheden genoeg nog, we hebben alles opgenoemd, maar met elke baan is wel iets mis, in haar ogen. En ze wil niet minder gaan verdienen dan ze deed, zelfs niet als het een baan is die lichter is en die ze meer uren per week kan doen (om weer op hetzelfde salaris uit te komen)
Anyway... ze heeft gewerkt. Begint ze gisteravond: Ik vind het eigenlijk zonde van mijn tijd, werken.
Want de zon scheen zo lekker en ze kon niet naar buiten.
Als ze zegt dat ze het jammer vond dat ze niet van de zon heeft kunnen genieten... okee.
Maar dan de conclusie dat werken zonde van de tijd is terwijl ze al twee jaar loopt te zeuren omdat ze geen werk kon vinden.
*ZUCHT*
Ze is net een klein kind af en toe.
Gelukkig ging mijn broertje (van 16) op haar in. Hoefde ik niks te zeggen. Broer is erg volwassen voor zijn leeftijd (té eigenlijk) en legde uit hoe hij zich voelde na een dag werken (voldaan) en dat het dan niet zoveel uit maakt dat hij niet buiten is geweest, want hij geniet des te meer van zijn vrije dagen als hij geld heeft, en voldoening.
Goed dat hij het woord heeft, want ik kan dit niet zonder emoties erbij. Wat wil je nou mens... het is nooit goed bij je...
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
vrijdag 16 oktober 2009 om 17:19
Dat had ik al gezien!
Nu weer een raar gesprek gehad over wel of niet mee-eten. Mijn moeder zei dat we morgen met zijn allen zouden eten.
Waarop ik zei dat ik nog helemaal niet weet waar ik morgen eet. Dat ik ook nog niet weet waar ik morgen ben, bedoel, het is zaterdag, ik kan nog van alles plannen.
- 'Dus bij dezen moet ik morgen hier eten? ' (okay die tekst kan vriendelijker )
- Nou je hebt toch niks anders.
- Dat weet ik toch nog niet?
- Wat heb je dan?
- Weet ik niet... maar ik hoef toch nog niet op vrijdagmiddag te bedenken wat ik op zaterdagavond ga doen?
- Oh ik ga ervanuit dat wie hier woont, hier eet.
- Maar ik vind het vervelend dat er nu al op mij gerekend wordt, terwijl ik nog niet weet wat ik morgen ga doen.
- Anders eten we morgen met zijn vijven.
- En voor zondag weet ik het ook nog niet.
Jammer zo'n gesprek ... moet ik hier nu later op terugkomen? Of we misschien regels kunnen afspreken over wel of niet mee-eten? Hoe laat we dat uiterlijk doorgeven?
Of ik ga gewoon snel mijn ticket boeken, dan is t gezeur ook over
Nu weer een raar gesprek gehad over wel of niet mee-eten. Mijn moeder zei dat we morgen met zijn allen zouden eten.
Waarop ik zei dat ik nog helemaal niet weet waar ik morgen eet. Dat ik ook nog niet weet waar ik morgen ben, bedoel, het is zaterdag, ik kan nog van alles plannen.
- 'Dus bij dezen moet ik morgen hier eten? ' (okay die tekst kan vriendelijker )
- Nou je hebt toch niks anders.
- Dat weet ik toch nog niet?
- Wat heb je dan?
- Weet ik niet... maar ik hoef toch nog niet op vrijdagmiddag te bedenken wat ik op zaterdagavond ga doen?
- Oh ik ga ervanuit dat wie hier woont, hier eet.
- Maar ik vind het vervelend dat er nu al op mij gerekend wordt, terwijl ik nog niet weet wat ik morgen ga doen.
- Anders eten we morgen met zijn vijven.
- En voor zondag weet ik het ook nog niet.
Jammer zo'n gesprek ... moet ik hier nu later op terugkomen? Of we misschien regels kunnen afspreken over wel of niet mee-eten? Hoe laat we dat uiterlijk doorgeven?
Of ik ga gewoon snel mijn ticket boeken, dan is t gezeur ook over
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 24 oktober 2009 om 00:38
Was dat gisteren? Ik heb me toch druk lopen maken gisteren. Niet eens om mijn familie.. maar andere dingen raakten mij nogal. Zonde van de tijd.
Ehm... mijn broer is vertrokken vandaag, naar het buitenland. En volgens mij mis ik m. Durf het nauwelijks nog te zeggen maar voel me echt een beetje raar vanavond.
Het is niet altijd leuk om overal een weerwoord op te krijgen en steeds op je woorden te moeten letten... maar als dat dan wegvalt dan mist er ook iets.
Waarschijnlijk hebben vrouwen met een vervelende man dit ook. Eerst denk je blij te zijn als je er vanaf bent, en dan is ie weg en denk je: Kut, er mist toch iets.
(Blij dat dit slechts om mijn broer gaat)
Morgen een nieuwe dag, een nieuw begin. Het is even alles bij elkaar misschien, dat ik me beetje down voel. Verwacht ook mail van een paar mensen maar die laten steeds niks horen. Gaat om mijn vrijwilligerswerk, ik vind het jammer dat we zo weinig contact hebben. Er moet veel geregeld worden maar als mensen niet terugmailen dan lukt het niet.
En achter de mail aan bellen vind ik ook weer zoiets... als drie keer mailen niet genoeg is heb ik er wel even genoeg aan gedaan, vind ik. De bal ligt nu bij anderen.
Maar ik mis ze wel, verdorie! Nog liever 10 mails per dag dan geen mail...
Verana hoe is het?
Het andere topic 'loslaten ouders' is helemaal leeg gehaald door TO.
Voel ik me ook een beetje gemengd over. Ik zet daar ook van alles neer en nu staat dat daar los tussen de lege berichten.
Geen wereldprobleem, maar ook niet echt leuk. Ik heb ook tijd in die posts gestoken...
Ehm... mijn broer is vertrokken vandaag, naar het buitenland. En volgens mij mis ik m. Durf het nauwelijks nog te zeggen maar voel me echt een beetje raar vanavond.
Het is niet altijd leuk om overal een weerwoord op te krijgen en steeds op je woorden te moeten letten... maar als dat dan wegvalt dan mist er ook iets.
Waarschijnlijk hebben vrouwen met een vervelende man dit ook. Eerst denk je blij te zijn als je er vanaf bent, en dan is ie weg en denk je: Kut, er mist toch iets.
(Blij dat dit slechts om mijn broer gaat)
Morgen een nieuwe dag, een nieuw begin. Het is even alles bij elkaar misschien, dat ik me beetje down voel. Verwacht ook mail van een paar mensen maar die laten steeds niks horen. Gaat om mijn vrijwilligerswerk, ik vind het jammer dat we zo weinig contact hebben. Er moet veel geregeld worden maar als mensen niet terugmailen dan lukt het niet.
En achter de mail aan bellen vind ik ook weer zoiets... als drie keer mailen niet genoeg is heb ik er wel even genoeg aan gedaan, vind ik. De bal ligt nu bij anderen.
Maar ik mis ze wel, verdorie! Nog liever 10 mails per dag dan geen mail...
Verana hoe is het?
Het andere topic 'loslaten ouders' is helemaal leeg gehaald door TO.
Voel ik me ook een beetje gemengd over. Ik zet daar ook van alles neer en nu staat dat daar los tussen de lege berichten.
Geen wereldprobleem, maar ook niet echt leuk. Ik heb ook tijd in die posts gestoken...
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 24 oktober 2009 om 01:05
Ik wilde dat topic over loslaten ouders nog lezen! Dat kan dus niet meer begrijp ik. Misschien kwam het TO toch te dichtbij....
Dat is een raar mechanisme inderdaad, wat je beschrijft met je broer. Er zijn inderdaad genoeg vrouwen die dit zo met hun partner hebben! Dan bof je zeker dat het bij jou alleen met je broer is.
Ik had vanavond een vriendin op bezoek, en met haar had ik een heel gesprek over mijn therapeut.
Is ongeveer hetzelfde mechanisme als wat jij beschrijft: mijn therapeut heeft ook buien, dan zit ze alles te weerleggen van mij. Is de laatste tijd ook weer zo.
En dit is al zo vaak gebeurd bij haar. En dan voel ik me zo kut. Maar steeds ga ik weer terug naar haar.
Dus... ik snap het mechanisme.
Ik zou ook niet weten wat je verder zou kunnen doen m.b.t. je vrijwilligerswerk. Drie keer mailen is genoeg toch? Ik ben het met je eens dat het nu maar van de anderen moet komen. Maar lullig is het wel natuurlijk, dat jij behoefte hebt aan meer contact en zij blijkbaar niet.
Is het je trouwens gelukt, een dag zonder dat andere forum? Het was wel heel onwennig en leeg zeker, nu je daar niet meer komt?
Ik doe ook ff een enter nu....
Dat is een raar mechanisme inderdaad, wat je beschrijft met je broer. Er zijn inderdaad genoeg vrouwen die dit zo met hun partner hebben! Dan bof je zeker dat het bij jou alleen met je broer is.
Ik had vanavond een vriendin op bezoek, en met haar had ik een heel gesprek over mijn therapeut.
Is ongeveer hetzelfde mechanisme als wat jij beschrijft: mijn therapeut heeft ook buien, dan zit ze alles te weerleggen van mij. Is de laatste tijd ook weer zo.
En dit is al zo vaak gebeurd bij haar. En dan voel ik me zo kut. Maar steeds ga ik weer terug naar haar.
Dus... ik snap het mechanisme.
Ik zou ook niet weten wat je verder zou kunnen doen m.b.t. je vrijwilligerswerk. Drie keer mailen is genoeg toch? Ik ben het met je eens dat het nu maar van de anderen moet komen. Maar lullig is het wel natuurlijk, dat jij behoefte hebt aan meer contact en zij blijkbaar niet.
Is het je trouwens gelukt, een dag zonder dat andere forum? Het was wel heel onwennig en leeg zeker, nu je daar niet meer komt?
Ik doe ook ff een enter nu....
zaterdag 24 oktober 2009 om 01:12
Ja heel leeg, heel raar. Daar voel ik me ook deels verdrietig over, het was soms een deel van mijn daginvulling.
Ik heb toch gekeken net. Na 00.00 uur dus ben wel 24 uur weg geweest
Niet de topics gelezen waarin ik me gekwetst voelde, niks geschreven. Maar gewoon dat forum in mijn scherm maakte me al rustig. Heel dubbel, ik weet echt nog niet welke kant ik op moet hiermee.
In feite is er op die site niks gebeurd... iemand heeft een opmerking gemaakt, ik heb erop gereageerd (netjes) en ben daarna naar buiten gegaan om af te koelen. Kan zo weer verder op die site zonder dat er zichtbaar iets aan de hand is.
Ik leefde ook de laatste dagen met de illusie dat één jongen van die site wel leuk is. Nouja hij is ook leuk, maar ik had ons al een beetje bij elkaar bedacht en ben daar nu op teruggekomen. Ik kan dan zo fantaseren, dat zijn beste vriend en zijn vriendin met mij erbij een leuk groepje is, en dat het daarom wel kan allemaal, blabla. Gewoon hersenspinsels maar ben even een illusie armer nu ik twijfels heb over die persoon.
Ik ken die mensen allemaal IRL en er heeft ook wel eens iets gespeeld tussen mij en die ander... maar dat was eigenlijk al lang klaar.
Moon wat doe je moeilijk.
Met die therapeut... het klinkt niet prettig. Lijkt alsof haar eigen emoties erg meespelen hierin. Misschien hebben jullie genoeg van elkaar geleerd tot dit punt en wordt het tijd voor een andere.
Op een gegeven moment is alles gezegd, soms. Dan kun je de gesprekken wel weer herhalen, over andere zaken, maar misschien is de koek op.
Dat vrijwilligersgroepje... het is gewoon een heel leuk groepje! En ze hebben het heel druk met school en studie enzo, de meesten. Maar of ze daarom niet mailen?
Ik voel me erg verantwoordelijk voor het huidige project maar moet het loslaten. BEn straks in het buitenland... Als het aan mij lag zou ik voor mijn vertrek alles goed regelen en de taken duidelijk hebben... maar als dat kennelijk niet lukt of zij alles in de laatste 2 weken willen doen... hun zaak.
Alleen jammer, ik doe het graag op tijd (en goed).
Ook even enteren
Ik heb toch gekeken net. Na 00.00 uur dus ben wel 24 uur weg geweest
Niet de topics gelezen waarin ik me gekwetst voelde, niks geschreven. Maar gewoon dat forum in mijn scherm maakte me al rustig. Heel dubbel, ik weet echt nog niet welke kant ik op moet hiermee.
In feite is er op die site niks gebeurd... iemand heeft een opmerking gemaakt, ik heb erop gereageerd (netjes) en ben daarna naar buiten gegaan om af te koelen. Kan zo weer verder op die site zonder dat er zichtbaar iets aan de hand is.
Ik leefde ook de laatste dagen met de illusie dat één jongen van die site wel leuk is. Nouja hij is ook leuk, maar ik had ons al een beetje bij elkaar bedacht en ben daar nu op teruggekomen. Ik kan dan zo fantaseren, dat zijn beste vriend en zijn vriendin met mij erbij een leuk groepje is, en dat het daarom wel kan allemaal, blabla. Gewoon hersenspinsels maar ben even een illusie armer nu ik twijfels heb over die persoon.
Ik ken die mensen allemaal IRL en er heeft ook wel eens iets gespeeld tussen mij en die ander... maar dat was eigenlijk al lang klaar.
Moon wat doe je moeilijk.
Met die therapeut... het klinkt niet prettig. Lijkt alsof haar eigen emoties erg meespelen hierin. Misschien hebben jullie genoeg van elkaar geleerd tot dit punt en wordt het tijd voor een andere.
Op een gegeven moment is alles gezegd, soms. Dan kun je de gesprekken wel weer herhalen, over andere zaken, maar misschien is de koek op.
Dat vrijwilligersgroepje... het is gewoon een heel leuk groepje! En ze hebben het heel druk met school en studie enzo, de meesten. Maar of ze daarom niet mailen?
Ik voel me erg verantwoordelijk voor het huidige project maar moet het loslaten. BEn straks in het buitenland... Als het aan mij lag zou ik voor mijn vertrek alles goed regelen en de taken duidelijk hebben... maar als dat kennelijk niet lukt of zij alles in de laatste 2 weken willen doen... hun zaak.
Alleen jammer, ik doe het graag op tijd (en goed).
Ook even enteren
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 24 oktober 2009 om 01:13
zaterdag 24 oktober 2009 om 01:14
Met mij gaat het redelijk. De spanning neemt wel steeds meer toe, nu de operatie dichterbij komt. En ik ben best moe, heb gisteren en vandaag drukke dagen gehad.
Gisteren was mijn moeder jarig, we zijn een dagje weg geweest met de hele familie. Dat ging goed, het was best gezellig.
Toen ik aan het eind van de dag afscheid nam van mijn zusje, begon ze te huilen, omdat het de laatste keer is dat ze me ziet voor de operatie. Ik ook helemaal in tranen. Op de terugweg in de auto was ik ook heel verdrietig.
Ik merkte dat mijn moeder geëmotioneerd werd omdat ik moest huilen. En dat wil ze dan niet laten merken, dus dan gaat ze best hard doen.
Maar bij mijn huis ging hield ze de deur van de auto open en liet ze me uit. Doet ze anders nooit. En toen kreeg ik een knuffel.
Tja, het is zo dubbel met mijn moeder. Ik heb de laatste weken gemerkt dat ze toch echt wel van mij houdt. Maar ze is gewoon niet goed in haar gevoelens tonen. En uit zich zo beroerd soms.
Vandaag ben ik nog weer dingen wezen kopen voor verhuizing en operatie. Aan het eind van de middag kwam er een kennis langs, en vanavond dus een vriendin.
Ik heb eigenlijk wat te drukke dagen gehad, en ben nu helemaal vol in mijn hoofd.
Kan me sowieso moeilijk ontspannen de laatste tijd. Ik heb behoefte aan een heel rustig avondje op de bank, met een boek en een film, en niet bezig zijn met operatie of verhuizing. Maar ik kan de rust niet vinden....
Ik vroeg mij af of je nu ook op reis gaat, en wanneer dit is? Als je dat hier niet wil schrijven (vanwege herkenning), mag je het me anders wel mailen!
Gisteren was mijn moeder jarig, we zijn een dagje weg geweest met de hele familie. Dat ging goed, het was best gezellig.
Toen ik aan het eind van de dag afscheid nam van mijn zusje, begon ze te huilen, omdat het de laatste keer is dat ze me ziet voor de operatie. Ik ook helemaal in tranen. Op de terugweg in de auto was ik ook heel verdrietig.
Ik merkte dat mijn moeder geëmotioneerd werd omdat ik moest huilen. En dat wil ze dan niet laten merken, dus dan gaat ze best hard doen.
Maar bij mijn huis ging hield ze de deur van de auto open en liet ze me uit. Doet ze anders nooit. En toen kreeg ik een knuffel.
Tja, het is zo dubbel met mijn moeder. Ik heb de laatste weken gemerkt dat ze toch echt wel van mij houdt. Maar ze is gewoon niet goed in haar gevoelens tonen. En uit zich zo beroerd soms.
Vandaag ben ik nog weer dingen wezen kopen voor verhuizing en operatie. Aan het eind van de middag kwam er een kennis langs, en vanavond dus een vriendin.
Ik heb eigenlijk wat te drukke dagen gehad, en ben nu helemaal vol in mijn hoofd.
Kan me sowieso moeilijk ontspannen de laatste tijd. Ik heb behoefte aan een heel rustig avondje op de bank, met een boek en een film, en niet bezig zijn met operatie of verhuizing. Maar ik kan de rust niet vinden....
Ik vroeg mij af of je nu ook op reis gaat, en wanneer dit is? Als je dat hier niet wil schrijven (vanwege herkenning), mag je het me anders wel mailen!
zaterdag 24 oktober 2009 om 01:19
Ach het staat al bijna overal: Spanje.
Over een paar weken, ik heb de precieze datum nog niet. Ticket kan ik ieder moment boeken, zit nog even met de datum voor terugreis.
Een vriendin heeft haar vrijgezellenfeest ergens rond de kerst. Zou voor mij handig zijn om daar de datum al van te weten, en dan te besluiten of ik er rekening mee ga houden (met kerst ben ik sowieso in NL)
Maar de datum hangt weer af van wanneer de mensen kunnen, dus die is niet 1 2 3 geprikt.
Kan me voorstellen dat je erg moe bent. Heb je morgen kans om wat rust te nemen?
Ik ken het hoor, dat je op de bank zit en geen 5 minuten naar hetzelfde kunt kijken.
Veel sterkte. Als je morgen wel je rust vindt... voel je ook vooral niet verplicht te forummen he. Dat maakt eigenlijk ook moe, en geeft veel prikkels.
Lastig trouwens dat je moeder zo stug doet. Maar dat je kunt zien dat ze van je houdt is wel wat waard. Misschien moet je dat in je hoofd wat uitvergroten en alle andere dingen proberen wat kleiner te maken (opmerkingen enzo)
Welterusten!
Over een paar weken, ik heb de precieze datum nog niet. Ticket kan ik ieder moment boeken, zit nog even met de datum voor terugreis.
Een vriendin heeft haar vrijgezellenfeest ergens rond de kerst. Zou voor mij handig zijn om daar de datum al van te weten, en dan te besluiten of ik er rekening mee ga houden (met kerst ben ik sowieso in NL)
Maar de datum hangt weer af van wanneer de mensen kunnen, dus die is niet 1 2 3 geprikt.
Kan me voorstellen dat je erg moe bent. Heb je morgen kans om wat rust te nemen?
Ik ken het hoor, dat je op de bank zit en geen 5 minuten naar hetzelfde kunt kijken.
Veel sterkte. Als je morgen wel je rust vindt... voel je ook vooral niet verplicht te forummen he. Dat maakt eigenlijk ook moe, en geeft veel prikkels.
Lastig trouwens dat je moeder zo stug doet. Maar dat je kunt zien dat ze van je houdt is wel wat waard. Misschien moet je dat in je hoofd wat uitvergroten en alle andere dingen proberen wat kleiner te maken (opmerkingen enzo)
Welterusten!
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 24 oktober 2009 om 01:20
Ja, jij ook welterusten!
Soms denk ik weleens dat ik het boek ga schrijven over die therapeut. Niet letterlijk een boek, maar dat ik het hele verhaal aan iemand vertel van wat ik daar heb meegemaakt.
Vanavond aan die vriendin heb ik meer verteld dan ooit, dus dat is wel goed.
Er klopt echt het één en ander niet daar hoor. En nu ze me zo slecht kan begeleiden met die baarmoederverwijdering, gaan me de ogen zo open ineens.
Of beter gezegd: de focus ligt ineens veel meer op de beroerde dingen daar, dan de goede dingen die ik van haar heb geleerd.
Ga de laatste afspraak voor de operatie afzeggen, en dan na mijn hersteltijd, in januari of februari, kijk ik wat ik verder wil (en of ik nog verder wil) bij deze therapeut.
Fijn trouwens dat je je iets beter voelt nu! Gewoon dat je even merkt dat je niet alleen bent, dat iemand even naar je luistert / je leest, kan al helpen hè!
Nou, nogmaals welterusten, en tot schrijfs!
Soms denk ik weleens dat ik het boek ga schrijven over die therapeut. Niet letterlijk een boek, maar dat ik het hele verhaal aan iemand vertel van wat ik daar heb meegemaakt.
Vanavond aan die vriendin heb ik meer verteld dan ooit, dus dat is wel goed.
Er klopt echt het één en ander niet daar hoor. En nu ze me zo slecht kan begeleiden met die baarmoederverwijdering, gaan me de ogen zo open ineens.
Of beter gezegd: de focus ligt ineens veel meer op de beroerde dingen daar, dan de goede dingen die ik van haar heb geleerd.
Ga de laatste afspraak voor de operatie afzeggen, en dan na mijn hersteltijd, in januari of februari, kijk ik wat ik verder wil (en of ik nog verder wil) bij deze therapeut.
Fijn trouwens dat je je iets beter voelt nu! Gewoon dat je even merkt dat je niet alleen bent, dat iemand even naar je luistert / je leest, kan al helpen hè!
Nou, nogmaals welterusten, en tot schrijfs!
