Relaties
alle pijlers
moeder leunt teveel op mij
woensdag 30 september 2009 om 22:47
Beste viva-forum-lezeressen,
Geen idee of ik in de goede rubriek ben, maar ik probeer het hier.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 12 was (inmiddels ben ik 26). Mijn moeder heeft daarna een aantal moeizame relaties gehad, en ongeveer drie jaar geleden vond ze de 'ware'. Ze was erg gelukkig met deze man, tot ongeveer 1,5 jaar geleden bleek dat hij een hartziekte had waardoor hij niet lang meer zou leven. Hij heeft uiteindelijk nog ruim een jaar geleefd en is afgelopen zomer overleden.
Nu leunt mijn moeder ontzettend op mij (eigenlijk al sinds we van de hartziekte weten), klaagt over al haar vriendinnen die haar niet juist steunen, praat alleen nog maar over hem en is nauwelijks geïnteresseerd in mij (vroeger was ze dat wel). Ik probeer dit te accepteren maar ik merk dat ik er zelf bijna aan onderdoorga. Ik heb geen broers en zussen en ook geen relatie, wel veel vrienden.
Ik weet niet wat ik moet doen?
groet Liza
Geen idee of ik in de goede rubriek ben, maar ik probeer het hier.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 12 was (inmiddels ben ik 26). Mijn moeder heeft daarna een aantal moeizame relaties gehad, en ongeveer drie jaar geleden vond ze de 'ware'. Ze was erg gelukkig met deze man, tot ongeveer 1,5 jaar geleden bleek dat hij een hartziekte had waardoor hij niet lang meer zou leven. Hij heeft uiteindelijk nog ruim een jaar geleefd en is afgelopen zomer overleden.
Nu leunt mijn moeder ontzettend op mij (eigenlijk al sinds we van de hartziekte weten), klaagt over al haar vriendinnen die haar niet juist steunen, praat alleen nog maar over hem en is nauwelijks geïnteresseerd in mij (vroeger was ze dat wel). Ik probeer dit te accepteren maar ik merk dat ik er zelf bijna aan onderdoorga. Ik heb geen broers en zussen en ook geen relatie, wel veel vrienden.
Ik weet niet wat ik moet doen?
groet Liza
woensdag 30 september 2009 om 23:03
Hallo Liza,
Wat een vervelende situatie voor je. Je schrijft het eigenlijk zelf al: je moeder leunt te veel op je. Dat je haar wilt steunen is juist fijn, alleen is de mate waarin ze dit van je vraagt wellicht te veel. Het is fijn om te zien dat ze vriendinnen heeft. Ze moppert misschien wel op ze, maar ze heeft dus gelukkig meer mensen om zich heen dan alleen jou. Probeer de verantwoordelijkheid die je voelt voor haar te delen met anderen. Probeer af en toe 'nee' te zeggen als ze op een negatieve manier om aandacht vraagt en stel haar voor om iemand anders te bellen wanneer je merkt dat het jou niet uitkomt. Zorg dat je tijd voor jezelf overhoudt om te genieten van de dingen in jouw leven die wel goed gaan. Spreek af met je vrienden en probeer op die momenten niet bezig te zijn met je moeder.
Het is voor haar niet makkelijk maar ze zal verder moeten. Wanneer ze te afhankelijk wordt van jouw steun alleen kan dit een patroon worden wat je steeds moeilijker kunt doorbreken.
Heel veel succes!
Wat een vervelende situatie voor je. Je schrijft het eigenlijk zelf al: je moeder leunt te veel op je. Dat je haar wilt steunen is juist fijn, alleen is de mate waarin ze dit van je vraagt wellicht te veel. Het is fijn om te zien dat ze vriendinnen heeft. Ze moppert misschien wel op ze, maar ze heeft dus gelukkig meer mensen om zich heen dan alleen jou. Probeer de verantwoordelijkheid die je voelt voor haar te delen met anderen. Probeer af en toe 'nee' te zeggen als ze op een negatieve manier om aandacht vraagt en stel haar voor om iemand anders te bellen wanneer je merkt dat het jou niet uitkomt. Zorg dat je tijd voor jezelf overhoudt om te genieten van de dingen in jouw leven die wel goed gaan. Spreek af met je vrienden en probeer op die momenten niet bezig te zijn met je moeder.
Het is voor haar niet makkelijk maar ze zal verder moeten. Wanneer ze te afhankelijk wordt van jouw steun alleen kan dit een patroon worden wat je steeds moeilijker kunt doorbreken.
Heel veel succes!
woensdag 30 september 2009 om 23:09
Echt met haar praten. Je hoort haar dochter te zijn en niet een vriendin of haar moeder. Die scheiding moet je echt maken, want anders loopt jullie relatie scheef.
Ik heb het zelf ook gehad nadat mijn ouders uit elkaar gingen en mijn moeder in veel dingen op mij leunde. Van het invullen tot verzekeringspapieren tot een paar keer in de week komen eten want ze was zo alleen. Hoewel ik ontzettend veel van haar hou, werd op een gegeven ogenblik die relatie gewoon scheef. Ik voelde me continue bezorgd over haar en wilde dingen voor haar regelen. Maar uiteindelijk is zij de oudste van ons 2 en moest ze ook op eigen benen leren staan (ja, ook als je 60 bent kun je dat nog leren) Hier hebben we veel over gepraat en ik heb haar uitgelegd wat het met mij deed. Dat ik zelf vervolgens een relatie kreeg zorde er voor dat ik minder tijd met haar kon doorbrengen en gelukkig heeft ze zelf ook ingezien dat ze die leegte voor zichzelf moest vullen. Inmiddels zit ze weer volop in het werk, verenigingsleven en hobby's en zie ik haar vaker niet dan wel, omdat ze zo druk is.
Kortom: jij moet haar ook loslaten. Het feit dat ze bij jou komt uithuilen en klagen is omdat JIJ haar die ruimte geeft.
Ik heb het zelf ook gehad nadat mijn ouders uit elkaar gingen en mijn moeder in veel dingen op mij leunde. Van het invullen tot verzekeringspapieren tot een paar keer in de week komen eten want ze was zo alleen. Hoewel ik ontzettend veel van haar hou, werd op een gegeven ogenblik die relatie gewoon scheef. Ik voelde me continue bezorgd over haar en wilde dingen voor haar regelen. Maar uiteindelijk is zij de oudste van ons 2 en moest ze ook op eigen benen leren staan (ja, ook als je 60 bent kun je dat nog leren) Hier hebben we veel over gepraat en ik heb haar uitgelegd wat het met mij deed. Dat ik zelf vervolgens een relatie kreeg zorde er voor dat ik minder tijd met haar kon doorbrengen en gelukkig heeft ze zelf ook ingezien dat ze die leegte voor zichzelf moest vullen. Inmiddels zit ze weer volop in het werk, verenigingsleven en hobby's en zie ik haar vaker niet dan wel, omdat ze zo druk is.
Kortom: jij moet haar ook loslaten. Het feit dat ze bij jou komt uithuilen en klagen is omdat JIJ haar die ruimte geeft.
woensdag 30 september 2009 om 23:51
afgelopen zomer overleden schrijf je.
Als hij op de eerste dag van de zomer 21 juni zou zijn overleden dan is dat nu amper 3 maanden geleden!
En waarschijnlijk nog korter.
Geen wonder dat je moeder het er nog erg moeilijk mee heeft en geen wonder dat ze nu nog op jouw steunt.
Je bent geen kind meer maar een volwassen vrouw en het minste wat je kunt doen is je moeder steunen.
Ik vind het eigenlijk erg egoistisch van je, dat je verwacht dat je moeder na zo'n korte tijd haar leven al weer volledig op orde zou hebben. Als het nu een jaar later was dan heb je recht van klagen maar nu vind ik het nog veel te kort geleden om van je moeder te verwachten dat ze niet op jou terugvalt.
Als hij op de eerste dag van de zomer 21 juni zou zijn overleden dan is dat nu amper 3 maanden geleden!
En waarschijnlijk nog korter.
Geen wonder dat je moeder het er nog erg moeilijk mee heeft en geen wonder dat ze nu nog op jouw steunt.
Je bent geen kind meer maar een volwassen vrouw en het minste wat je kunt doen is je moeder steunen.
Ik vind het eigenlijk erg egoistisch van je, dat je verwacht dat je moeder na zo'n korte tijd haar leven al weer volledig op orde zou hebben. Als het nu een jaar later was dan heb je recht van klagen maar nu vind ik het nog veel te kort geleden om van je moeder te verwachten dat ze niet op jou terugvalt.
donderdag 1 oktober 2009 om 00:06
Lizaa, ik heb iets soortgelijks ook gehad met mijn moeder na het overlijden van mijn vader; Op een gegeven moment voelde ik me meer haar levenspartner dan haar dochter. Al haar problemen besprak ze met mij.
Ik heb toen bewust een tijdje meer afstand genomen. Dus iets minder vaak bellen/langskomen. En soms gewoon ongevraagd over iets anders beginnen, zoals over hoe het met mij ging (ipv over haar).
Zo kon ik haar nog wel steunen, maar probeerde ik haar langzaam wel steeds meer haar eigen problemen te laten oplossen en haar te stimuleren haar verhaal ook bij haar vrienden te doen ipv alleen bij mij.
Dat heeft goed geholpen.
Rouw is een lastig iets.
Ze heeft je nodig. Maar je moet ook een beetje op je grens letten, jij hebt ook dingen nodig.
Ik heb toen bewust een tijdje meer afstand genomen. Dus iets minder vaak bellen/langskomen. En soms gewoon ongevraagd over iets anders beginnen, zoals over hoe het met mij ging (ipv over haar).
Zo kon ik haar nog wel steunen, maar probeerde ik haar langzaam wel steeds meer haar eigen problemen te laten oplossen en haar te stimuleren haar verhaal ook bij haar vrienden te doen ipv alleen bij mij.
Dat heeft goed geholpen.
Rouw is een lastig iets.
Ze heeft je nodig. Maar je moet ook een beetje op je grens letten, jij hebt ook dingen nodig.
Wees altijd jezelf. Tenzij je een eenhoorn kan zijn. Wees dan een eenhoorn.
donderdag 1 oktober 2009 om 00:27
Zwaar voor je Lizaa.
Jij bent het kind, zij is de ouder. Dat moet in geen geval omgedraaid worden.
De vriendinnen die haar niet steunen, zoals ze zegt... stelt ze zich daar wel open voor op? Als de vriendinnen niet weten wat ze kunnen doen, en je moeder er niet voor open staat, dan staan zij ook met de handen in het haar.
(sorry voor de rare zinnen, ik heb mijn slaapmedicatie al ingenomen Morgen kom ik met betere tekst, hoop ik)
Jij bent het kind, zij is de ouder. Dat moet in geen geval omgedraaid worden.
De vriendinnen die haar niet steunen, zoals ze zegt... stelt ze zich daar wel open voor op? Als de vriendinnen niet weten wat ze kunnen doen, en je moeder er niet voor open staat, dan staan zij ook met de handen in het haar.
(sorry voor de rare zinnen, ik heb mijn slaapmedicatie al ingenomen Morgen kom ik met betere tekst, hoop ik)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
donderdag 1 oktober 2009 om 08:31
Lizaa, ik ben het met de warrige tekst van Moolight eens. Jij bent het kind en zij is de ouder. Probeer het bespreekbaar te maken. Mijn moeder heeft dit gedaan bij mijn zusje. Zusje zit aan de antidepressiva inmiddels omdat ze zich schukdig en verantwoordelijk bleef voelen naar mijn moeder toe. Wanneer je het idee krijgt dat ze je een schuldgevoel aan praat in het gesprek, zeg dat dan ook tegen haar. Het is niet makkelijk, dat realiseer ik me ook. Maar als je nu niet aan geeft dat het je te veel wordt, dan wordt het alleen maar lastiger om het bespreekbaar te maken. Het hoeft ook geen gesprek te worden waarin verwijten over en weer vliegen, maar geef het wel aan. Wie weet staat zij er helemaal niet bij stil dat ze dit doet en is het probleem sneller de wereld uit dan je verwacht.
Geef aan dat je er voor haar wil zijn, dat je het haar niet kwalijk neemt, maar dat het jou ook wel eens te veel wordt. Succes!!
Geef aan dat je er voor haar wil zijn, dat je het haar niet kwalijk neemt, maar dat het jou ook wel eens te veel wordt. Succes!!
Eigenlijk, ben ik een enorme burgertrut!!
donderdag 1 oktober 2009 om 10:42
Dank voor jullie lieve reacties. Dat doet goed.
Het is inderdaad de moeder dochter relatie die nu verstoord is.
En dat is logisch, ik verwacht ook helemaal niet dat ze er al overheen is of er niet meer continu mee bezig is (het is inderdaad tenslotte pas vier maanden geleden).
Maar het probleem is dat ik het zelf niet meer goed volhou. Over het algemeen zit ik er goed in mijn vel maar ik merk dat ik nu bijna dagelijks moet huilen en als ik haar zie ik graag meteen weer weg wil.... en dat vind ik niet goed.
Als ik jullie hoor moet ik vooral met haar gaan praten..? Maar dat vind ik dus zo moeilijk (want zielig voor haar). Ze geeft me overigens geen schuldgevoel.
dank!
Het is inderdaad de moeder dochter relatie die nu verstoord is.
En dat is logisch, ik verwacht ook helemaal niet dat ze er al overheen is of er niet meer continu mee bezig is (het is inderdaad tenslotte pas vier maanden geleden).
Maar het probleem is dat ik het zelf niet meer goed volhou. Over het algemeen zit ik er goed in mijn vel maar ik merk dat ik nu bijna dagelijks moet huilen en als ik haar zie ik graag meteen weer weg wil.... en dat vind ik niet goed.
Als ik jullie hoor moet ik vooral met haar gaan praten..? Maar dat vind ik dus zo moeilijk (want zielig voor haar). Ze geeft me overigens geen schuldgevoel.
dank!
donderdag 1 oktober 2009 om 12:00
Lastige situatie Lizaa,
Zo te horen zou het goed voor je zijn even wat meer afstand te nemen van je moeder. Ik heb niet alles hier gelezen, maar zou het helpen om net wat minder vaak contact te hebben met haar? In plaats van haar bellen / langs gaan, kun je bv. ook af en toe een kaart of mail sturen. Dan houd je wat meer afstand en blijf je haar toch steunen..
Ik denk dat je moeder ook niet wil dat je er dagelijks zoveel verdriet om heeft. Weet ze dat al?
Sterkte ermee!
Zo te horen zou het goed voor je zijn even wat meer afstand te nemen van je moeder. Ik heb niet alles hier gelezen, maar zou het helpen om net wat minder vaak contact te hebben met haar? In plaats van haar bellen / langs gaan, kun je bv. ook af en toe een kaart of mail sturen. Dan houd je wat meer afstand en blijf je haar toch steunen..
Ik denk dat je moeder ook niet wil dat je er dagelijks zoveel verdriet om heeft. Weet ze dat al?
Sterkte ermee!
donderdag 1 oktober 2009 om 12:13
Beste Lizaa,
Ik herken je probleem, ik heb met mijn moeder eenzelfde periode doorgemaakt.
Wat bij ons heeft geholpen is eerlijk zijn tegenover elkaar. En ik heb me gerealiseerd (ook na die gesprekken) dat ik een deel van de situatie zelf in stand houd.
Ik denk dat het goed is om aan je moeder uit te leggen dat je heel erg met haar meeleeft, maar dat je je machteloos voelt. Je hebt als kind de behoefte om je ouders te steunen, maar je kunt haar verdriet niet wegnemen. Dat is ook niet iets dat zij letterlijk van je verwacht, maar dat is een oergevoel dat zich vanzelf in je losmaakt. Het is vreselijk om je ouders verdrietig te zien. Die machteloosheid maakt dat je je rot voelt en daarom ga je je moeder ontwijken (dat was bij mij iig zo)
Je moet haar duidelijk maken dat je haar kind bent, en dat je je niet haar vriendin bent. Jij kunt niet verantwoordelijk zijn voor het dragen van haar verdriet, ze zal het zelf moeten dragen en 'de last', of de vraag om steun, ook moeten verdelen over anderen. Ze kan ook zelf investeren in relaties met anderen, zodat ze het ook met hen kan bespreken. Zij wil dit liever niet lees ik in je OP, maar jij hebt ook wat te willen in deze. Je kunt besluiten om niet al haar verdriet toe te laten, een deel echt bij haar te laten liggen.
Wat bij mij ook heel erg geholpen heeft is om (niet altijd natuurlijk) niet te vragen naar het verdriet. Dat voelde in het begin heel lullig en onnatuurlijk. Maar uiteindelijk ligt daar voor mij een deel van de oplossing. Ik creeerde namelijk zelf de ruimte voor mijn moeder, door haar te vragen hoe ze zich voelde en mee te gaan met haar verdriet. Maar ik kon er vervolgens niks mee, en ik kon haar tegelijkertijd ook niet helpen.
Zomaar afstand nemen zonder zaken niet te bespreken zou voor mij heel vervelend aanvoelen en voor verwijdering zorgen tussen mij en mijn moeder. Hoewel dat misschien is wat je het liefste wilt, zou ik open naar haar zijn. Zeggen dat je erg met haar meeleeft, maar dat je je machteloos voelt. Dat dat machteloze gevoel zorgt voor de wens tot verwijdering, en dat je dat niet wilt. Dat je er samen met haar uit wilt komen door bewust op zoek te gaan naar een goede moeder-dochter relatie in deze situatie. En dat je hoopt dat ze ook bij anderen terecht kan.
Ik herken je probleem, ik heb met mijn moeder eenzelfde periode doorgemaakt.
Wat bij ons heeft geholpen is eerlijk zijn tegenover elkaar. En ik heb me gerealiseerd (ook na die gesprekken) dat ik een deel van de situatie zelf in stand houd.
Ik denk dat het goed is om aan je moeder uit te leggen dat je heel erg met haar meeleeft, maar dat je je machteloos voelt. Je hebt als kind de behoefte om je ouders te steunen, maar je kunt haar verdriet niet wegnemen. Dat is ook niet iets dat zij letterlijk van je verwacht, maar dat is een oergevoel dat zich vanzelf in je losmaakt. Het is vreselijk om je ouders verdrietig te zien. Die machteloosheid maakt dat je je rot voelt en daarom ga je je moeder ontwijken (dat was bij mij iig zo)
Je moet haar duidelijk maken dat je haar kind bent, en dat je je niet haar vriendin bent. Jij kunt niet verantwoordelijk zijn voor het dragen van haar verdriet, ze zal het zelf moeten dragen en 'de last', of de vraag om steun, ook moeten verdelen over anderen. Ze kan ook zelf investeren in relaties met anderen, zodat ze het ook met hen kan bespreken. Zij wil dit liever niet lees ik in je OP, maar jij hebt ook wat te willen in deze. Je kunt besluiten om niet al haar verdriet toe te laten, een deel echt bij haar te laten liggen.
Wat bij mij ook heel erg geholpen heeft is om (niet altijd natuurlijk) niet te vragen naar het verdriet. Dat voelde in het begin heel lullig en onnatuurlijk. Maar uiteindelijk ligt daar voor mij een deel van de oplossing. Ik creeerde namelijk zelf de ruimte voor mijn moeder, door haar te vragen hoe ze zich voelde en mee te gaan met haar verdriet. Maar ik kon er vervolgens niks mee, en ik kon haar tegelijkertijd ook niet helpen.
Zomaar afstand nemen zonder zaken niet te bespreken zou voor mij heel vervelend aanvoelen en voor verwijdering zorgen tussen mij en mijn moeder. Hoewel dat misschien is wat je het liefste wilt, zou ik open naar haar zijn. Zeggen dat je erg met haar meeleeft, maar dat je je machteloos voelt. Dat dat machteloze gevoel zorgt voor de wens tot verwijdering, en dat je dat niet wilt. Dat je er samen met haar uit wilt komen door bewust op zoek te gaan naar een goede moeder-dochter relatie in deze situatie. En dat je hoopt dat ze ook bij anderen terecht kan.
donderdag 1 oktober 2009 om 12:15
quote:Lizaa schreef op 01 oktober 2009 @ 10:42:
Als ik jullie hoor moet ik vooral met haar gaan praten..? Maar dat vind ik dus zo moeilijk (want zielig voor haar).
dank!Ik denk ook dat je moet proberen om je moeder niet zielig te vinden. Het is uiteraard vreselijk en verdrietig dat ze haar partner is verloren, maar ze is nog steeds een volwassen vrouw. Je kunt best eerlijk zijn en haar vertellen hoe jij je voelt. Als je haar zielig vindt, plaats je jezelf boven haar en ga jij voor haar bepalen dat ze jouw verdriet er niet bij kan hebben. Dat is aan haar zelf om te beslissen.
Als ik jullie hoor moet ik vooral met haar gaan praten..? Maar dat vind ik dus zo moeilijk (want zielig voor haar).
dank!Ik denk ook dat je moet proberen om je moeder niet zielig te vinden. Het is uiteraard vreselijk en verdrietig dat ze haar partner is verloren, maar ze is nog steeds een volwassen vrouw. Je kunt best eerlijk zijn en haar vertellen hoe jij je voelt. Als je haar zielig vindt, plaats je jezelf boven haar en ga jij voor haar bepalen dat ze jouw verdriet er niet bij kan hebben. Dat is aan haar zelf om te beslissen.
donderdag 1 oktober 2009 om 12:29
Dank Sjoba en anderen.
Het klinkt heel herkenbaar wat je schrijft.... ik hou het ook zelf in stand. Zo moeilijk om niet door te vragen als ze een opmerking over iets of iemand maakt.
Het is zo vreemd want mijn moeder heeft zelf echt veel inzicht in relaties, hoe relaties ouder kind moeten zijn et cetera, maar ze leeft er helemaal niet meer naar. Ze heeft wel veel contact ook met anderen maar ze vindt dat veel mensen teveel met zichzelf bezig zijn en kan eindeloos klagen over een vriendin die haar niet genoeg steunt. Ze bespreekt ook alle problemen die ze bijvoorbeeld met de broer van haar overleden vriend heeft met mij......
Het is inderdaad zo dat als ik haar zielig vind ik ook voor haar denk (wat ze wel en niet aan kan). En inderdaad de machteloosheid (ik kan niets van haar verdriet oplossen) maakt dat ik afstand wil nemen....
Ik vind het gewoon echt zo moeilijk om te zeggen, heb vorige week een poging gedaan, maar dat heeft weinig effect gehad tot op heden.
Het klinkt heel herkenbaar wat je schrijft.... ik hou het ook zelf in stand. Zo moeilijk om niet door te vragen als ze een opmerking over iets of iemand maakt.
Het is zo vreemd want mijn moeder heeft zelf echt veel inzicht in relaties, hoe relaties ouder kind moeten zijn et cetera, maar ze leeft er helemaal niet meer naar. Ze heeft wel veel contact ook met anderen maar ze vindt dat veel mensen teveel met zichzelf bezig zijn en kan eindeloos klagen over een vriendin die haar niet genoeg steunt. Ze bespreekt ook alle problemen die ze bijvoorbeeld met de broer van haar overleden vriend heeft met mij......
Het is inderdaad zo dat als ik haar zielig vind ik ook voor haar denk (wat ze wel en niet aan kan). En inderdaad de machteloosheid (ik kan niets van haar verdriet oplossen) maakt dat ik afstand wil nemen....
Ik vind het gewoon echt zo moeilijk om te zeggen, heb vorige week een poging gedaan, maar dat heeft weinig effect gehad tot op heden.
donderdag 1 oktober 2009 om 13:14
quote:Lizaa schreef op 01 oktober 2009 @ 12:29:
Zo moeilijk om niet door te vragen als ze een opmerking over iets of iemand maakt.
.
Dat is een van de moeilijkste dingen. Maar dat zit deels in je eigen hoofd, jij vindt het onbeleefd om niet door te vragen. Maar als ze wilt weten wat jij ervan vindt, dan kan ze dat ook letterlijk zeggen. Ik trok ook vaak de verantwoordelijkheid naar mij toe, en dat is heel lastig te doorbreken. Zij verteld en jij vraagt ernaar, dat is een cirkel die zichzelf in stand houdt.
Bijvoorbeeld: bij ons in de familie is er om de haverklap bonje. A is boos op B, C zegt wat over D, etc. Naast dat het heel vervelend is voor mijn moeder (het zijn allemaal broers en zussen van mijn moeder) heeft het ook deels een amusementswaarde. Vooral als mijn moeder 'aan de winnende hand' is in een situatie (klikt alsof het een wedstrijd is, je begrijpt vast wel wat ik bedoel).
Ik werd er echt gek van dat ik steeds op de hoogte werd gehouden van de ruzies, want ik kon er niks aan doen en ik werd er heel opstandig van. Zo ga je niet met mijn moeder om! Tegelijkertijd smulde ik ervan als mijn moeder weer eens iemand een hak had gezet. Heel ongezonde situatie.
Onze afspraak is nu: als mijn moeder iets vertelt dan mag ik het gesprek stopzetten. Zeggen dat ik het niet wil weten en dat ze het zelf moet uitvechten met broers en zussen. Tegelijkertijd mag ik er niet meer naar vragen (dus ook niet naar de smeuige dingen). Zij zegt ook regelmatig : je zou er niet meer om vragen , weet je nog? Het zit soms zelfs meer in mijn systeem dan in de hare. Zo houden we elkaar scherp.
Het is niet zo dat ik nooit meer voor haar open sta, en dat ze nooit bij mij terecht kan. We hebben juist een heel warme relatie. Maar we hebben heel duidelijk de grenzen gesteld bij welke situaties ze mij betrekt en waar ik mezelf bij betrek. Juist omdat ik haar niet altijd goed kan adviseren, ze is immers mijn moeder, en van een andere generatie en leeftijd. Dat maakt al een groot verschil. En ik ben ook niet onpartijdig natuurlijk.
Zo moeilijk om niet door te vragen als ze een opmerking over iets of iemand maakt.
.
Dat is een van de moeilijkste dingen. Maar dat zit deels in je eigen hoofd, jij vindt het onbeleefd om niet door te vragen. Maar als ze wilt weten wat jij ervan vindt, dan kan ze dat ook letterlijk zeggen. Ik trok ook vaak de verantwoordelijkheid naar mij toe, en dat is heel lastig te doorbreken. Zij verteld en jij vraagt ernaar, dat is een cirkel die zichzelf in stand houdt.
Bijvoorbeeld: bij ons in de familie is er om de haverklap bonje. A is boos op B, C zegt wat over D, etc. Naast dat het heel vervelend is voor mijn moeder (het zijn allemaal broers en zussen van mijn moeder) heeft het ook deels een amusementswaarde. Vooral als mijn moeder 'aan de winnende hand' is in een situatie (klikt alsof het een wedstrijd is, je begrijpt vast wel wat ik bedoel).
Ik werd er echt gek van dat ik steeds op de hoogte werd gehouden van de ruzies, want ik kon er niks aan doen en ik werd er heel opstandig van. Zo ga je niet met mijn moeder om! Tegelijkertijd smulde ik ervan als mijn moeder weer eens iemand een hak had gezet. Heel ongezonde situatie.
Onze afspraak is nu: als mijn moeder iets vertelt dan mag ik het gesprek stopzetten. Zeggen dat ik het niet wil weten en dat ze het zelf moet uitvechten met broers en zussen. Tegelijkertijd mag ik er niet meer naar vragen (dus ook niet naar de smeuige dingen). Zij zegt ook regelmatig : je zou er niet meer om vragen , weet je nog? Het zit soms zelfs meer in mijn systeem dan in de hare. Zo houden we elkaar scherp.
Het is niet zo dat ik nooit meer voor haar open sta, en dat ze nooit bij mij terecht kan. We hebben juist een heel warme relatie. Maar we hebben heel duidelijk de grenzen gesteld bij welke situaties ze mij betrekt en waar ik mezelf bij betrek. Juist omdat ik haar niet altijd goed kan adviseren, ze is immers mijn moeder, en van een andere generatie en leeftijd. Dat maakt al een groot verschil. En ik ben ook niet onpartijdig natuurlijk.
donderdag 1 oktober 2009 om 13:17
quote:Lizaa schreef op 01 oktober 2009 @ 12:29:
Ze bespreekt ook alle problemen die ze bijvoorbeeld met de broer van haar overleden vriend heeft met mij......
.Durf je tegen haar te zeggen dat je het heel erg moeilijk vindt om deze verhalen aan te horen? Dat je haar niet kunt helpen en dat het alleen maar machteloosheid veroorzaakt? Dat, hoewel het vast haar bedoeling niet is, het resultaat is dat jij er veel verdriet om hebt?
Ze bespreekt ook alle problemen die ze bijvoorbeeld met de broer van haar overleden vriend heeft met mij......
.Durf je tegen haar te zeggen dat je het heel erg moeilijk vindt om deze verhalen aan te horen? Dat je haar niet kunt helpen en dat het alleen maar machteloosheid veroorzaakt? Dat, hoewel het vast haar bedoeling niet is, het resultaat is dat jij er veel verdriet om hebt?
donderdag 1 oktober 2009 om 13:38
Hoi Sjoba,
wow... zo enorm herkenbaar!!! Inderdaad is het soms ook 'sappig' om mee te leven met de ruzies, maar het voelt vooral zwaar en boosmakend inderdaad. Het klinkt of jouw relatie met je moeder vergelijkbaar is met de mijne: heel betrokken en warm naar elkaar. Maar door een bepaalde trieste situatie is de relatie scheef geraakt.Het klink of het bij jullie nu weer beter in balans is. Begin een idee te krijgen hoe ik het gesprek kan beginnen, inderdaad door te zeggen dat ik merk dat ik ook teveel doorvraag als ze mij iets vertelt.
wow... zo enorm herkenbaar!!! Inderdaad is het soms ook 'sappig' om mee te leven met de ruzies, maar het voelt vooral zwaar en boosmakend inderdaad. Het klinkt of jouw relatie met je moeder vergelijkbaar is met de mijne: heel betrokken en warm naar elkaar. Maar door een bepaalde trieste situatie is de relatie scheef geraakt.Het klink of het bij jullie nu weer beter in balans is. Begin een idee te krijgen hoe ik het gesprek kan beginnen, inderdaad door te zeggen dat ik merk dat ik ook teveel doorvraag als ze mij iets vertelt.
donderdag 1 oktober 2009 om 13:44
quote:Lizaa schreef op 01 oktober 2009 @ 12:29:
Dank Sjoba en anderen.
Het klinkt heel herkenbaar wat je schrijft.... ik hou het ook zelf in stand. Zo moeilijk om niet door te vragen als ze een opmerking over iets of iemand maakt.
Het is zo vreemd want mijn moeder heeft zelf echt veel inzicht in relaties, hoe relaties ouder kind moeten zijn et cetera, maar ze leeft er helemaal niet meer naar. Ze heeft wel veel contact ook met anderen maar ze vindt dat veel mensen teveel met zichzelf bezig zijn en kan eindeloos klagen over een vriendin die haar niet genoeg steunt. Ze bespreekt ook alle problemen die ze bijvoorbeeld met de broer van haar overleden vriend heeft met mij......
Het is inderdaad zo dat als ik haar zielig vind ik ook voor haar denk (wat ze wel en niet aan kan). En inderdaad de machteloosheid (ik kan niets van haar verdriet oplossen) maakt dat ik afstand wil nemen....
Ik vind het gewoon echt zo moeilijk om te zeggen, heb vorige week een poging gedaan, maar dat heeft weinig effect gehad tot op heden.
Moeilijk moeilijk moeilijk. Je kunt rouw ook niet onderschatten... het is zoiets enorm heftigs.
Iemand die wel wil helpen maar de verkeerde dingen zegt, heeft ze niks aan. (het kan gebeuren dat een vriendin net een verkeerde opmerking maakt)
Ben je zelf eigenlijk verdrietig om het overlijden van deze man? Had je een band met hem?
Misschien is het goed dat je moeder professionele hulp krijgt. Ehm, ik weet niet of jullie bij een kerk zitten... in mijn dorp is de dominee er voor zulke situaties. (Het is een tip, ik hoef hier geen kritiek op van anderen)
Of een andere manier van hulp bij rouw, maatschappelijk werk bijvoorbeeld.
Dank Sjoba en anderen.
Het klinkt heel herkenbaar wat je schrijft.... ik hou het ook zelf in stand. Zo moeilijk om niet door te vragen als ze een opmerking over iets of iemand maakt.
Het is zo vreemd want mijn moeder heeft zelf echt veel inzicht in relaties, hoe relaties ouder kind moeten zijn et cetera, maar ze leeft er helemaal niet meer naar. Ze heeft wel veel contact ook met anderen maar ze vindt dat veel mensen teveel met zichzelf bezig zijn en kan eindeloos klagen over een vriendin die haar niet genoeg steunt. Ze bespreekt ook alle problemen die ze bijvoorbeeld met de broer van haar overleden vriend heeft met mij......
Het is inderdaad zo dat als ik haar zielig vind ik ook voor haar denk (wat ze wel en niet aan kan). En inderdaad de machteloosheid (ik kan niets van haar verdriet oplossen) maakt dat ik afstand wil nemen....
Ik vind het gewoon echt zo moeilijk om te zeggen, heb vorige week een poging gedaan, maar dat heeft weinig effect gehad tot op heden.
Moeilijk moeilijk moeilijk. Je kunt rouw ook niet onderschatten... het is zoiets enorm heftigs.
Iemand die wel wil helpen maar de verkeerde dingen zegt, heeft ze niks aan. (het kan gebeuren dat een vriendin net een verkeerde opmerking maakt)
Ben je zelf eigenlijk verdrietig om het overlijden van deze man? Had je een band met hem?
Misschien is het goed dat je moeder professionele hulp krijgt. Ehm, ik weet niet of jullie bij een kerk zitten... in mijn dorp is de dominee er voor zulke situaties. (Het is een tip, ik hoef hier geen kritiek op van anderen)
Of een andere manier van hulp bij rouw, maatschappelijk werk bijvoorbeeld.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
donderdag 1 oktober 2009 om 14:08
Had zeker een goede band met hem, dus ik mis hem wel, maar het verdriet voor mijn moeder overheerst absoluut. Helaas zijn we niet gelovig. Ik heb het gevoel dat dat in deze situatie erg fijn was geweest voor mijn moeder. Ze praat een keer per week met een psycholoog, dat klinkt goed maar is nog niet echt voldoende.
donderdag 1 oktober 2009 om 14:21
Hoi Lizaa,
Ik denk dat we inderdaad een vergelijkbare situatie hebben. Ik denk dat je de open, warme band met je moeder moet proberen te behouden, die is ook heel erg waardevol. Moeilijk, maar wel heel waardevol.
Je zei dat je moeder ook een keer per week met iemand hierover praat. Hartstikke goed! Dat moet jou ook sterken, je weet dat ze ook ergens anders steun vindt. Houd jezelf dat voor, die persoon heeft ervoor geleerd en kan haar begeleiden in de rouw. Daarnaast kun jij haar natuurlijk steunen, maar geef jezelf ook ruimte voor je eigen verdriet. En zoek ook steun bij haar! Het is voor haar ook goed om te weten dat zij nog van waarde is voor iemand anders dan haar voormalige partner, zij heeft nog steeds 'doelen' in het leven.
Bij ons heeft een een tijd geduurd voordat het patroon waarin we elkaar 'gevangen hielden' aan de oppervlakte kwam. Ik heb er zelf ook hulp voor gezocht, om te leren hoe ik mezelf op de eerste plaats kan zetten. Dat klinkt egoistisch, maar uiteindelijk is onze band daar beter van geworden. Ik was altijd bezig om voor anderen klaar te staan, andermans Grote Leed erger te vinden dan mijn eigen verdriet. Maar dat is iets dat je jezelf aandoet. Jij moet zelf de grens trekken. Anders ga je anderen alleen maar verwijten maken later. Ik verweet mensen dat ik nooit meer aan mezelf toekwam, ik was boos op al het ongeluk dat mensen in mijn omgeving overkwam waardoor ik de boel weer kon gaan redden. Maar die taak heb ik mezelf aangepraat.
Ik kan nu oprecht zeggen dat ik weer echt dochter ben bij mijn moeder (en ik ben al 30). En dat ze nog steeds bij mij terecht kan voor vanalles en nog wat. Maar dat is wederzijds. En ik voel me niet verantwoordelijk voor haar verdriet. En juist dat helpt haar ook weer verder met haar eigen leven, ik geef haar de verantwoordelijkheid terug, het vertrouwen dat ze het zelf kan, en ze is helemaal opgebloeid.
Ik denk dat we inderdaad een vergelijkbare situatie hebben. Ik denk dat je de open, warme band met je moeder moet proberen te behouden, die is ook heel erg waardevol. Moeilijk, maar wel heel waardevol.
Je zei dat je moeder ook een keer per week met iemand hierover praat. Hartstikke goed! Dat moet jou ook sterken, je weet dat ze ook ergens anders steun vindt. Houd jezelf dat voor, die persoon heeft ervoor geleerd en kan haar begeleiden in de rouw. Daarnaast kun jij haar natuurlijk steunen, maar geef jezelf ook ruimte voor je eigen verdriet. En zoek ook steun bij haar! Het is voor haar ook goed om te weten dat zij nog van waarde is voor iemand anders dan haar voormalige partner, zij heeft nog steeds 'doelen' in het leven.
Bij ons heeft een een tijd geduurd voordat het patroon waarin we elkaar 'gevangen hielden' aan de oppervlakte kwam. Ik heb er zelf ook hulp voor gezocht, om te leren hoe ik mezelf op de eerste plaats kan zetten. Dat klinkt egoistisch, maar uiteindelijk is onze band daar beter van geworden. Ik was altijd bezig om voor anderen klaar te staan, andermans Grote Leed erger te vinden dan mijn eigen verdriet. Maar dat is iets dat je jezelf aandoet. Jij moet zelf de grens trekken. Anders ga je anderen alleen maar verwijten maken later. Ik verweet mensen dat ik nooit meer aan mezelf toekwam, ik was boos op al het ongeluk dat mensen in mijn omgeving overkwam waardoor ik de boel weer kon gaan redden. Maar die taak heb ik mezelf aangepraat.
Ik kan nu oprecht zeggen dat ik weer echt dochter ben bij mijn moeder (en ik ben al 30). En dat ze nog steeds bij mij terecht kan voor vanalles en nog wat. Maar dat is wederzijds. En ik voel me niet verantwoordelijk voor haar verdriet. En juist dat helpt haar ook weer verder met haar eigen leven, ik geef haar de verantwoordelijkheid terug, het vertrouwen dat ze het zelf kan, en ze is helemaal opgebloeid.
donderdag 1 oktober 2009 om 15:27
Altijd klaar 'moeten' (willen) staan voor anderen heb ik ook erg. Inderdaad ben ik het dan op een gegeven moment zat dat er geen ruimte meer voor mij is... en dat patroon speelt zich nu af tussen mij en mijn moeder. De verantwoordelijkheid voor andermans verdriet op je nemen is volgens mij sowieso zinloos want het is toch de ander die het opm oet lossen.
En wat je zegt is waar, als ze mij ook kan steunen krijgt ze ook weer wat meer zingeving (en daar heeft ze veel behoefte aan).
Poeh, het inzicht heb ik wel maar nu nog de uitvoering.....
En wat je zegt is waar, als ze mij ook kan steunen krijgt ze ook weer wat meer zingeving (en daar heeft ze veel behoefte aan).
Poeh, het inzicht heb ik wel maar nu nog de uitvoering.....
donderdag 1 oktober 2009 om 17:33
De uitvoering zal tijd kosten, geef jezelf ook die tijd! Als je jezelf altijd hebt achtergesteld, dan is dat niet zomaar even anders. Langzaam je grenzen bepalen, bijstellen, het erover hebben met je moeder of juist lekker zelf uitknobbelen, het is best ingewikkeld allemaal. Probeer jezelf niet schuldig te voelen als je ruimte voor jezelf verlangt, dat is iets dat ik heel lang heb gedaan en dat gaat tegen je werken. Bij mij heeft het probleem zich van mijn ouders, familie, vrienden etc naar het werk verplaatst voordat ik pas ontdekte dat het een zelfdestructief patroon is. Ik ben niet burn/out geraakt, maar het was daar best dichtbij. Niet je eigen grenzen aangeven en ruimte nemen voor je eigen gevoelens maakt dat je uiteindekijk jezelf verliest. En op dat moment ben je misschien zo ´verzuurd´ dat je anderen dat kwalijk gaat nemen en heel drastisch bepaalde banden doorsnijdt. Terwijl dat niet hoeft, als je op tijd je grens aangeeft.
donderdag 1 oktober 2009 om 22:36
Ja...klopt. Merkte ook dat ik t bij vriendinnen ga krijgen (dat ik téveel luister, meevoel etc). En idd, t vaak te ver laat komen. In dat opzicht kan ik tegenwoordig wel beter grenzen aan geven.
Vanavond belde mijn moeder, t kwam niet uit en ik heb niet opgenomen, berichtje gestuurd dat ik druk was met iets anders (naar waarheid). Jammer dat ik me dan tochweer schuldig ga voelen...
heel erg bedankt alvast voor de reacties, ik voel me enorm gesterkt daardoor!
Vanavond belde mijn moeder, t kwam niet uit en ik heb niet opgenomen, berichtje gestuurd dat ik druk was met iets anders (naar waarheid). Jammer dat ik me dan tochweer schuldig ga voelen...
heel erg bedankt alvast voor de reacties, ik voel me enorm gesterkt daardoor!
donderdag 1 oktober 2009 om 23:38
Dat teveel luisteren en meevoelen herken ik, dat heb ik zelf soms ook. Ik ben me er niet eens altijd van bewust, maar een vriendin wees me er laatst ook op, dat ik meer met anderen bezig ben dan met mezelf. (tenminste, vroeger ging het altijd zo)
Houd alsjeblieft goed je grenzen in de gaten. Jij hebt jouw gevoelens en jouw verdriet en daar moet ook ruimte voor zijn. Anders heb je kans dat het vroeg of laat allemaal teveel wordt.
Geef je moeder aan dat het nu al te zwaar is voor je en dat jij ook verdriet hebt. Misschien moet ze dingen gaan scheiden, dat ze bijvoorbeeld niet meer haar problemen met vriendinnen met jou bespreekt (want wat moet jij ermee?). Dat ze dat zelf oplost met de vriendinnen of met haar therapeut, die ze straks heeft.
En neem jij vooral ook tijd voor jezelf en om verdrietig te zijn.
Houd alsjeblieft goed je grenzen in de gaten. Jij hebt jouw gevoelens en jouw verdriet en daar moet ook ruimte voor zijn. Anders heb je kans dat het vroeg of laat allemaal teveel wordt.
Geef je moeder aan dat het nu al te zwaar is voor je en dat jij ook verdriet hebt. Misschien moet ze dingen gaan scheiden, dat ze bijvoorbeeld niet meer haar problemen met vriendinnen met jou bespreekt (want wat moet jij ermee?). Dat ze dat zelf oplost met de vriendinnen of met haar therapeut, die ze straks heeft.
En neem jij vooral ook tijd voor jezelf en om verdrietig te zijn.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
vrijdag 2 oktober 2009 om 14:37
Dank Moonlight. Volgens mij is het echt zo'n ontzettende vrouwen eigenschap, andermans leed op de schouders dragen....
Gelukkig heeft mijn moeder net gebeld en vertelden ze me dat ze het vervelend vond dat het laatst weer alleen maar over haar lastige dingen ging (conflict met broer van haar vriend etc). Ik was enorm opgelucht en heb voor mijn doen zeer assertief gezegd dat dit echt teveel voor mij wordt. Dat ik over de herinneringen wél met haar wil praten maar niet over de ruzies eromheen.
Op dit moment voel ik mij enorm opgelucht.
Gelukkig heeft mijn moeder net gebeld en vertelden ze me dat ze het vervelend vond dat het laatst weer alleen maar over haar lastige dingen ging (conflict met broer van haar vriend etc). Ik was enorm opgelucht en heb voor mijn doen zeer assertief gezegd dat dit echt teveel voor mij wordt. Dat ik over de herinneringen wél met haar wil praten maar niet over de ruzies eromheen.
Op dit moment voel ik mij enorm opgelucht.
