Kinderen
alle pijlers
Oma zeggen...
donderdag 1 oktober 2009 om 21:33
Graag even jullie mening over het volgende...
Mijn ouders zijn gescheiden en beiden hertrouwd. Mijn vader heeft met zijn toenmalige vrouw nog een kind gekregen, heb een zusje van 9. Vorig jaar april is mijn vader gescheiden. In augustus is hij bij zijn nieuwe vriendin gaan wonen. Iemand die hij al heel lang kent, die ik ken als tante ***. Inmiddels spreek ik haar wel aan zonder tante, dus gewoon voornaam.
Mijn kinderen zijn 3,5 en 1,5. Oudste spreekt haar aan met tante *** Jongste zegt nog niet heel veel, maar haar voornaam lijkt er nu wel uit te komen. Beiden hebben we tot nog toe aangeleerd om tante *** te zeggen.
Vandaag was ik daar en kwam van mijn vader de vraag of het niet makkelijker was om oma te zeggen. Zij zouden dat fijn vinden. ik was flink overrompeld en heb niet veel gezegd. Iets als: "tsja dat is zo gegroeid, weet niet..."
En nu weet ik het niet zo goed. partner heeft er ook dubbel gevoel bij. Voor kinderen zal het net zo makkelijk zijn. Band is goed, ze doet enorm haar best voor de kinderen en kinderen vinden haar ook leuk. Voor mijn gevoel is ze gewoon niet de oma, maar ja. Dat is alleen maar ijn gevoel. Jongste heeft de ex-vrouw van mijn vader niet bewust gekend. Oudste wel, maar die vraagt er nooit naar.
Wij neigen er naar om niet te stimuleren, maar ook niet te verbieden/verbeteren. En toch voelt het dubbel...
Wat zouden jullie doen? Oma laten zeggen, of niet?
Mijn ouders zijn gescheiden en beiden hertrouwd. Mijn vader heeft met zijn toenmalige vrouw nog een kind gekregen, heb een zusje van 9. Vorig jaar april is mijn vader gescheiden. In augustus is hij bij zijn nieuwe vriendin gaan wonen. Iemand die hij al heel lang kent, die ik ken als tante ***. Inmiddels spreek ik haar wel aan zonder tante, dus gewoon voornaam.
Mijn kinderen zijn 3,5 en 1,5. Oudste spreekt haar aan met tante *** Jongste zegt nog niet heel veel, maar haar voornaam lijkt er nu wel uit te komen. Beiden hebben we tot nog toe aangeleerd om tante *** te zeggen.
Vandaag was ik daar en kwam van mijn vader de vraag of het niet makkelijker was om oma te zeggen. Zij zouden dat fijn vinden. ik was flink overrompeld en heb niet veel gezegd. Iets als: "tsja dat is zo gegroeid, weet niet..."
En nu weet ik het niet zo goed. partner heeft er ook dubbel gevoel bij. Voor kinderen zal het net zo makkelijk zijn. Band is goed, ze doet enorm haar best voor de kinderen en kinderen vinden haar ook leuk. Voor mijn gevoel is ze gewoon niet de oma, maar ja. Dat is alleen maar ijn gevoel. Jongste heeft de ex-vrouw van mijn vader niet bewust gekend. Oudste wel, maar die vraagt er nooit naar.
Wij neigen er naar om niet te stimuleren, maar ook niet te verbieden/verbeteren. En toch voelt het dubbel...
Wat zouden jullie doen? Oma laten zeggen, of niet?
vrijdag 2 oktober 2009 om 09:21
Ik sluit me aan bij Mamzelle. Voor kinderen is "oma" of "tante" volgens mij meer een naam dan echt een benoeming en het lijkt me verwarrend als dat ineens wordt gewijzigd.
Overigens zou ik -los daarvan- ook niet voor de term "oma" kiezen als jij je er niet prettig bij voelt. Het is feitelijk ook niet de oma van jouw kinderen en ookal voelt zij zich prettig bij die aanduiding, dat lijkt me niet doorslaggevend.
Overigens zou ik -los daarvan- ook niet voor de term "oma" kiezen als jij je er niet prettig bij voelt. Het is feitelijk ook niet de oma van jouw kinderen en ookal voelt zij zich prettig bij die aanduiding, dat lijkt me niet doorslaggevend.
vrijdag 2 oktober 2009 om 20:45
Man van mijn moeder noemen ze gewoon opa. Zijn al heel lang bij elkaar en die kennen ze niet anders. Voelt voor mij ook als een soort vader, is voor de kinderen ook echt een opa.
Vriendin van mijn vader voelt voor mij niet als een soort moeder, in welke zin dan ook. Misschien daarom ook niet als oma.
Contact met vaders ex is er niet/nauwelijks en is niet goed te noemen. Maar goed, dat is de vrouw die mijn zoon kent als oma. En mocht contact ooit verbeteren (vermoed het niet, maar goed...) dan is het ook dubbel. Die was oma, en die is het nu... Voegt ook niet echt...
Goed. Ga dus denk ik maar aangeven dat we er nog wat moeite mee hebben en dat als het ooit zo groeit, dan is het niet anders, maar dat we het dus nu niet gaan stimuleren of afspreken of zo...
Slik... Zit even te balen dat ik er op deze manier tussenin zit... Als ik er nu niet over begin, vrees ik dat ze het namelijk gaan aanmoedigen of zo, zonder dat we er echt iets over hebben "afgesproken"...
Vriendin van mijn vader voelt voor mij niet als een soort moeder, in welke zin dan ook. Misschien daarom ook niet als oma.
Contact met vaders ex is er niet/nauwelijks en is niet goed te noemen. Maar goed, dat is de vrouw die mijn zoon kent als oma. En mocht contact ooit verbeteren (vermoed het niet, maar goed...) dan is het ook dubbel. Die was oma, en die is het nu... Voegt ook niet echt...
Goed. Ga dus denk ik maar aangeven dat we er nog wat moeite mee hebben en dat als het ooit zo groeit, dan is het niet anders, maar dat we het dus nu niet gaan stimuleren of afspreken of zo...
Slik... Zit even te balen dat ik er op deze manier tussenin zit... Als ik er nu niet over begin, vrees ik dat ze het namelijk gaan aanmoedigen of zo, zonder dat we er echt iets over hebben "afgesproken"...
vrijdag 2 oktober 2009 om 21:07
Hoi Bridges,
Onze dochter heeft ook drie opa's en oma's. Iedereen wordt gewoon opa/oma genoemd. Alleen de partner van mijn moeder heeft dit liever niet. Dan voelt hij zich zo oud.
Verschil met ons is wel dat dochter bij de geboorte al al die opa's en oma's had. Deze nieuwe partner van je vader kwam natuurlijk later in beeld. Ik kan me wel voorstellen dat je gevoel daarbij anders is.
Ik vind het knap dat je het gesprek aangaat. Dat lijkt me niet gemakkelijk! Succes met het gesprek.
Onze dochter heeft ook drie opa's en oma's. Iedereen wordt gewoon opa/oma genoemd. Alleen de partner van mijn moeder heeft dit liever niet. Dan voelt hij zich zo oud.
Verschil met ons is wel dat dochter bij de geboorte al al die opa's en oma's had. Deze nieuwe partner van je vader kwam natuurlijk later in beeld. Ik kan me wel voorstellen dat je gevoel daarbij anders is.
Ik vind het knap dat je het gesprek aangaat. Dat lijkt me niet gemakkelijk! Succes met het gesprek.
zaterdag 3 oktober 2009 om 09:33
