Relaties
alle pijlers
Mijn moeder en ik... jouw moeder en jij
woensdag 7 oktober 2009 om 11:08
woensdag 7 oktober 2009 om 11:08
Mijn moeder en ik…
Het is niet te verwoorden hoe diep het gevoel en respect voor mijn moeder zit. Met drie kleine kinderen (2, 4 en 7) kwam ze alleen te staan. Ik was destijds de enige in de klas van wie de ouders gescheiden waren en dat voelde raar. Maar bovenaan stond (en staat) altijd het trots zijn op hoe mijn moeder het gered heeft. Ze werkte fulltime en was werkelijk altijd bezig. Elke dag als ze uit haar werk kwam zette ze – met haar jas nog aan – de aardappelen op die ze ’s morgens vroeg al geschild had. Na het eten ging ze aan de slag met de naaimachine, want wij moesten er leuk bijlopen en ze had niet altijd geld om voor alledrie nieuwe kleren te kopen (en vader was compleet uit beeld en betaalde geen rooie rotcent). Elk jaar gingen we op vakantie, kamperen in Nederland. Met heel dr hebben en houwen in de te kleine auto, en drie kinderen erbij hadden wij een supervakantie. Ook dan was ze altijd bezig want de tent moest schoon, er moest gekookt worden bij de tent, boodschappen, kleren wassen enz enz enz. Pas later realiseerde ik me dat mn moeder zelf eigenlijk nooit echt wat aan die vakanties heeft gehad.
In de weekenden deed ze de boodschappen, maakte voor allemaal brood voor heel de week klaar en legde dat vast in de vriezer. Dan moest er nog weleens een kamer behangen worden, of andere klussen in huis. Huppakee… mam pakte de boormachine en deed echt alles zelf. Ze heeft zelfs een prachtig bureau voor me gemaakt toen ik een jaar of 6 was.
Toen ik 7 was leerde ze mijn stiefvader kennen en werd het gelukkig allemaal een beetje makkelijker voor haar. Diep respect ook voor mijn (inmiddels overleden) stiefvader die toch maar in een gezin met 3 kinderen kwam en daar voor zorgde alsof we zijn eigen kinderen waren. Wrang genoeg had hij geen contact meer met zijn eigen dochter.
Pas vanaf dat moment had mijn moeder ook vrije tijd. Want stiefvader kookte en kluste in huis (met commentaar van mijn moeder, want zij deed het natuurlijk veel beter en secuurder!).
Toen mn stiefvader met de vut ging, stopte mijn moeder met werken en zijn ze gaan genieten van verre reizen met hun ouwe auto en caravan, heel Europa zijn ze doorgereden, maandenlang waren ze van huis.
Toen mn stiefvader overleed kwam het zelfstandige karakter van mn moeder weer in alle hevigheid terug. Ze stapte gewoon in de herfst in haar auto en reed (met de kat) naar Spanje, om te overwinteren, want dat deden ze inmiddels al jaren. En elk jaar stapt ze weer in haar auto en rijdt 2000 km in haar uppie.
Een prater is ze nooit geweest, maar nu ze ouder wordt wordt ze toch wel emotioneler en hebben we soms echt leuke, redelijk diepe, gesprekken.
Ik kan nog veel meer schrijven… ze is een topmens en een topmoeder op haar eigen eigenwijze manier. Ik ben er dankbaar voor dat ze er nog is (nadat ze afgelopen zomer heel ziek is geweest). Als ze er ooit niet meer is weet ik zeker dat ik elke dag met een glimlach aan haar kan terugdenken, zoals ik nu met een glimlach zit terwijl ik over haar vertel.
Het is niet te verwoorden hoe diep het gevoel en respect voor mijn moeder zit. Met drie kleine kinderen (2, 4 en 7) kwam ze alleen te staan. Ik was destijds de enige in de klas van wie de ouders gescheiden waren en dat voelde raar. Maar bovenaan stond (en staat) altijd het trots zijn op hoe mijn moeder het gered heeft. Ze werkte fulltime en was werkelijk altijd bezig. Elke dag als ze uit haar werk kwam zette ze – met haar jas nog aan – de aardappelen op die ze ’s morgens vroeg al geschild had. Na het eten ging ze aan de slag met de naaimachine, want wij moesten er leuk bijlopen en ze had niet altijd geld om voor alledrie nieuwe kleren te kopen (en vader was compleet uit beeld en betaalde geen rooie rotcent). Elk jaar gingen we op vakantie, kamperen in Nederland. Met heel dr hebben en houwen in de te kleine auto, en drie kinderen erbij hadden wij een supervakantie. Ook dan was ze altijd bezig want de tent moest schoon, er moest gekookt worden bij de tent, boodschappen, kleren wassen enz enz enz. Pas later realiseerde ik me dat mn moeder zelf eigenlijk nooit echt wat aan die vakanties heeft gehad.
In de weekenden deed ze de boodschappen, maakte voor allemaal brood voor heel de week klaar en legde dat vast in de vriezer. Dan moest er nog weleens een kamer behangen worden, of andere klussen in huis. Huppakee… mam pakte de boormachine en deed echt alles zelf. Ze heeft zelfs een prachtig bureau voor me gemaakt toen ik een jaar of 6 was.
Toen ik 7 was leerde ze mijn stiefvader kennen en werd het gelukkig allemaal een beetje makkelijker voor haar. Diep respect ook voor mijn (inmiddels overleden) stiefvader die toch maar in een gezin met 3 kinderen kwam en daar voor zorgde alsof we zijn eigen kinderen waren. Wrang genoeg had hij geen contact meer met zijn eigen dochter.
Pas vanaf dat moment had mijn moeder ook vrije tijd. Want stiefvader kookte en kluste in huis (met commentaar van mijn moeder, want zij deed het natuurlijk veel beter en secuurder!).
Toen mn stiefvader met de vut ging, stopte mijn moeder met werken en zijn ze gaan genieten van verre reizen met hun ouwe auto en caravan, heel Europa zijn ze doorgereden, maandenlang waren ze van huis.
Toen mn stiefvader overleed kwam het zelfstandige karakter van mn moeder weer in alle hevigheid terug. Ze stapte gewoon in de herfst in haar auto en reed (met de kat) naar Spanje, om te overwinteren, want dat deden ze inmiddels al jaren. En elk jaar stapt ze weer in haar auto en rijdt 2000 km in haar uppie.
Een prater is ze nooit geweest, maar nu ze ouder wordt wordt ze toch wel emotioneler en hebben we soms echt leuke, redelijk diepe, gesprekken.
Ik kan nog veel meer schrijven… ze is een topmens en een topmoeder op haar eigen eigenwijze manier. Ik ben er dankbaar voor dat ze er nog is (nadat ze afgelopen zomer heel ziek is geweest). Als ze er ooit niet meer is weet ik zeker dat ik elke dag met een glimlach aan haar kan terugdenken, zoals ik nu met een glimlach zit terwijl ik over haar vertel.
woensdag 7 oktober 2009 om 11:19
Ik heb het haar nooit verteld, maar ze voelt wel dat ik heel veel om haar geef. Ze is niet zo´n prater dus ik vind het moeilijk om haar dit te vertellen. En als ik haar dit verhaal zou laten lezen, dan voelt het zo als een ´afscheidsbrief´ ofzo... ik weet niet.. Misschien wijs ik haar nog wel op dit topic.
woensdag 7 oktober 2009 om 11:20
Wauw, ik zou het uitprinten en aan je mama laten lezen Bianca!
Mijn moeder en ik:
Wij lijken zoveel op elkaar, maar toch ook weer niet. Mijn moeder stond al vroeg noodgedwongen op eigen benen en toch heeft ze zich erdoorheen geslagen. Mijn moeder is lichamelijk ziek en mist haar eigen moeder, maar toch is zij de sterkste persoon die ik ken.
Mijn moeder vecht voor zichzelf en haar principes. Mijn moeder is een vechter en daarom soms een beetje te hard voor haarzelf. Ze wil te veel. Mijn moeder is een ingewikkeld persoon die je goed moet kennen om te weten hoe ze in elkaar steekt. Ik ken mijn moeder mijn hele leven en toch blijft ze me soms verbazen.
Mijn moeder heeft veel gevoel, gevoel dat niemand begrijpt behalve ik. Mijn moeder en ik zijn twee druppels water als het gaat om gevoel emotie en karakter. Al mijn eigenschappen heb ik van haar net als haar trekjes en manieren van doen. Mensen verbazen zich over het feit dat ik haar dochter ben. Mijn moeder is indonesisch, donker met donkere ogen en zwart krullend haar. Ik heb de looks van mijn vader, een licht getint meisje met lichtbruin haar en lichtgroene ogen. Totdat ze ons leren kennen; dan lijk ik zoveel op mijn moeder
Ik lijk nog meer op mijn moeder dan ik heb gedacht. Dat maakt mij zo hecht met haar. Ik ben de enige die haar zo goed begrijpt en zij is de enige die mij zo goed begrijpt. Wij begrijpen elkaar zonder woorden, enkel gevoel.
Heovaak heb ik haar niet uit kunnen staan. hoe vaak heb ik gewenst dat ze mij met rust liet. Vooral in mijn jongere jaren zette ik me volledig af tegen mijn moeder. Nu zie ik in dat alles wat ze zei en deed, dat deed ze voor mij. De band tussen ons was nog nooit zo sterk totdat ik mijn eigen leven ging leiden.
Toen merkte ik pas dat ik meest van háár hou.
Mijn moeder en ik:
Wij lijken zoveel op elkaar, maar toch ook weer niet. Mijn moeder stond al vroeg noodgedwongen op eigen benen en toch heeft ze zich erdoorheen geslagen. Mijn moeder is lichamelijk ziek en mist haar eigen moeder, maar toch is zij de sterkste persoon die ik ken.
Mijn moeder vecht voor zichzelf en haar principes. Mijn moeder is een vechter en daarom soms een beetje te hard voor haarzelf. Ze wil te veel. Mijn moeder is een ingewikkeld persoon die je goed moet kennen om te weten hoe ze in elkaar steekt. Ik ken mijn moeder mijn hele leven en toch blijft ze me soms verbazen.
Mijn moeder heeft veel gevoel, gevoel dat niemand begrijpt behalve ik. Mijn moeder en ik zijn twee druppels water als het gaat om gevoel emotie en karakter. Al mijn eigenschappen heb ik van haar net als haar trekjes en manieren van doen. Mensen verbazen zich over het feit dat ik haar dochter ben. Mijn moeder is indonesisch, donker met donkere ogen en zwart krullend haar. Ik heb de looks van mijn vader, een licht getint meisje met lichtbruin haar en lichtgroene ogen. Totdat ze ons leren kennen; dan lijk ik zoveel op mijn moeder
Ik lijk nog meer op mijn moeder dan ik heb gedacht. Dat maakt mij zo hecht met haar. Ik ben de enige die haar zo goed begrijpt en zij is de enige die mij zo goed begrijpt. Wij begrijpen elkaar zonder woorden, enkel gevoel.
Heovaak heb ik haar niet uit kunnen staan. hoe vaak heb ik gewenst dat ze mij met rust liet. Vooral in mijn jongere jaren zette ik me volledig af tegen mijn moeder. Nu zie ik in dat alles wat ze zei en deed, dat deed ze voor mij. De band tussen ons was nog nooit zo sterk totdat ik mijn eigen leven ging leiden.
Toen merkte ik pas dat ik meest van háár hou.
woensdag 7 oktober 2009 om 11:31
Wauw wat gaaf om te lezen!
Ik heb de liefste moeder die iemand zich wensen kan, maar ze totaal het tegenovergestelde van mij. Ziet dingen heel anders, is emotioneel niet heel sterk en vaak ziek, zwak en misselijk. Altijd bezorgd en niet avontuurlijk (reislustig).
Vaak erger ik me aan haar, terwijl dit volkomen onterecht is, ze bedoelt alles zo goed. Ik ben enig kind omdat zij uit een gezin met 3 meiden komt, haar vader overleed op haar 14e, daar werd nooit meer over gepraat, mijn oma voedde haar dochters op met harde hand en trok mijn tante ontzettend voor.
Bang om dezelfde fout te maken heeft mijn moeder gekozen voor 1 kind. Ze overlaadt me met liefde en aandacht en mij benauwd dat juist. Ze wil vriendinnen zijn en is knuffelig, zegt regelmatig dat ze heel veel van me houdt. Ik houd ook heel veel van haar, maar ben nou eenmaal meer een vaderskind - hij en ik lijken veel op elkaar - en kan veel beter met hem overweg.
Ik hoop dat het beter wordt als ik zelf kinderen krijg, want ik vind echt dat ik mijn moeder tekort doe. Niet dat ik vervelend tegen haar doe hoor, uiteraard gaan we leuk met elkaar om, maar het moet 'dieper' en liefdevoller kunnen.
Ik heb de liefste moeder die iemand zich wensen kan, maar ze totaal het tegenovergestelde van mij. Ziet dingen heel anders, is emotioneel niet heel sterk en vaak ziek, zwak en misselijk. Altijd bezorgd en niet avontuurlijk (reislustig).
Vaak erger ik me aan haar, terwijl dit volkomen onterecht is, ze bedoelt alles zo goed. Ik ben enig kind omdat zij uit een gezin met 3 meiden komt, haar vader overleed op haar 14e, daar werd nooit meer over gepraat, mijn oma voedde haar dochters op met harde hand en trok mijn tante ontzettend voor.
Bang om dezelfde fout te maken heeft mijn moeder gekozen voor 1 kind. Ze overlaadt me met liefde en aandacht en mij benauwd dat juist. Ze wil vriendinnen zijn en is knuffelig, zegt regelmatig dat ze heel veel van me houdt. Ik houd ook heel veel van haar, maar ben nou eenmaal meer een vaderskind - hij en ik lijken veel op elkaar - en kan veel beter met hem overweg.
Ik hoop dat het beter wordt als ik zelf kinderen krijg, want ik vind echt dat ik mijn moeder tekort doe. Niet dat ik vervelend tegen haar doe hoor, uiteraard gaan we leuk met elkaar om, maar het moet 'dieper' en liefdevoller kunnen.
woensdag 7 oktober 2009 om 11:32
Ik heb mijn moeder al 13 jaar niet gezien. Bewust en heb er nog steeds helemaal geen behoefte aan. Zelfs niet toen ik 2 maanden geleden ging trouwen. Mijn moeder heeft een psychische stoornis die ze zelf heftig ontkent en er dus niet aan geholpen wordt. Hierdoor is het leven van in eerste instantie mijn vader, toen ze gescheiden waren dat van mij en later van mijn zusje behoorlijk vergalt. Vanaf mijn 10e woonden ik en mijn zusje bij mijn vader en hadden we een omgangsregeling met haar. Vanaf mijn 15e bewust gekozen om niet meer te gaan, ik werd er gek. Mijn jongste zusje is helaas na de scheiding pas geboren (wel zelfde vader) en is altijd bij mijn moeder gebleven. Ik ken haar dus eigenlijk niet en zij wil ons weer niet kennen omdat wij altijd afgeschilderd worden door mijn moeder als de meest verschrikkelijke personen op aarde. Op je 10e voor hoer uitgemaakt worden is niet leuk...
Het vervelende is dat ze voor de buitenwereld en dan vooral de mensen die in haar straatje passen heel normaal is.
Dus helaas, ben wel een beetje jaloers op jullie lieve mama's haha..
Maar ik heb dan wel weer de meest lieve vader van de wereld die eigenlijk ook een beetje mijn moeder is.
Het vervelende is dat ze voor de buitenwereld en dan vooral de mensen die in haar straatje passen heel normaal is.
Dus helaas, ben wel een beetje jaloers op jullie lieve mama's haha..
Maar ik heb dan wel weer de meest lieve vader van de wereld die eigenlijk ook een beetje mijn moeder is.
woensdag 7 oktober 2009 om 11:38
Juniper, het gevoel wat jij voor je vader hebt is dan waarschijnlijk vergelijkbaar met je hierboven over de moeders leest. Misschien wil jij dan vertellen wat je vader voor je betekent?
Mijn vader heb ik namelijk van mijn 2e tot mijn 8e niet gezien. Hij zoop zoveel dat hij tegen alcoholisme aanzat, ging failliet en had een totaal foute vriendin. Toen hij zn huidige vrouw leerde kennen en hij haar vertelde dat ie 3 kinderen heeft is ze heel boos geworden op hem. Zij heeft er voor gezorgd dat hij contact met ons opnam. In het begin zei ik U tegen hem, omdat hij voor mij een vreemde was. Nu is de relatie met mn vader wel goed en met zijn vrouw zelfs heel erg goed. Mijn vader en stiefmoeder komen regelmatig op visite bij mn moeder en ze hebben de afgelopen zomer toen mn moeder ziek was ook heel veel voor haar gedaan. Ik ben heel dankbaar dat ik nu wel goed contact met vader en stiefmoeder heb. Maar ik blijf altijd het gevoel houden dat zij dat geregeld heeft, en ik vraag me af of dat contact zoeken ooit vanuit mijn vader zelf zou zijn gekomen.
Mijn vader heb ik namelijk van mijn 2e tot mijn 8e niet gezien. Hij zoop zoveel dat hij tegen alcoholisme aanzat, ging failliet en had een totaal foute vriendin. Toen hij zn huidige vrouw leerde kennen en hij haar vertelde dat ie 3 kinderen heeft is ze heel boos geworden op hem. Zij heeft er voor gezorgd dat hij contact met ons opnam. In het begin zei ik U tegen hem, omdat hij voor mij een vreemde was. Nu is de relatie met mn vader wel goed en met zijn vrouw zelfs heel erg goed. Mijn vader en stiefmoeder komen regelmatig op visite bij mn moeder en ze hebben de afgelopen zomer toen mn moeder ziek was ook heel veel voor haar gedaan. Ik ben heel dankbaar dat ik nu wel goed contact met vader en stiefmoeder heb. Maar ik blijf altijd het gevoel houden dat zij dat geregeld heeft, en ik vraag me af of dat contact zoeken ooit vanuit mijn vader zelf zou zijn gekomen.
woensdag 7 oktober 2009 om 11:44
Ik heb mijn moeder nooit aan de telefoon. Ze is een vrijbuiter, komt en gaat wanneer ze wil, en als ik haar niet uitnodig voor het een of ander vind ik dus spontaan zo af en toe mijn moeder aan huis.
Een stuk van Bianca's verhaal had het mijne kunnen zijn. Mijn moeder is ook jong gescheiden, fulltime baan (waar haar hart ligt, nog steeds), kampeervakanties naar het buitenland, de naaimachine. Toen we pubers waren elke avond na het eten verplicht een spelletje spelen. Oh, wat baalde ik daarvan als puber, en nu waardeer ik het dat ze ons niet achter de tv heeft gezet wat tot veel meer individualisme zou hebben geleid.
Mijn moeder is wel een mens met een gebruiksaanwijzing. Een lastige gebruiksaanwijzing. Dat maakt het moeilijk voor me om liefdevol over haar te praten of te voelen. Maar ik ben er wel van overtuigd dat ze ons en onze belangen vooraan had staan bij alles wat ze deed.
Een stuk van Bianca's verhaal had het mijne kunnen zijn. Mijn moeder is ook jong gescheiden, fulltime baan (waar haar hart ligt, nog steeds), kampeervakanties naar het buitenland, de naaimachine. Toen we pubers waren elke avond na het eten verplicht een spelletje spelen. Oh, wat baalde ik daarvan als puber, en nu waardeer ik het dat ze ons niet achter de tv heeft gezet wat tot veel meer individualisme zou hebben geleid.
Mijn moeder is wel een mens met een gebruiksaanwijzing. Een lastige gebruiksaanwijzing. Dat maakt het moeilijk voor me om liefdevol over haar te praten of te voelen. Maar ik ben er wel van overtuigd dat ze ons en onze belangen vooraan had staan bij alles wat ze deed.
woensdag 7 oktober 2009 om 11:52
Ode aan Papa:
Mijn vader is de liefste omdat hij altijd 'meisje' tegen me zegt, ook al ben ik zijn grote getrouwde dochter. Ik wil ook gewoon dat ik zijn meisje (of kulleke) blijf. Ik weet dat hij altijd voor me klaar zal staan als ik hem nodig heb. Daarnaast is het overduidelijk dat we dezelfde genen hebben. We stoten ons meer dan gemiddeld, we maken dezelfde flauwe grapjes en denken (nee weten zeker) dat we altijd gelijk hebben. Daarnaast is mijn vader altijd in voor een leuk uitje en vind ik het zo schattig als hij traantjes in zijn ogen krijgt als ik zeg dat ik van hem hou.
We spreken elkaar niet dagelijks maar wel wekelijks en sinds hij de smilies op hyves heeft ontdekt hyven we veel haha.. Ik probeer hem toch om de 2 weken te zien (we wonen helaas niet bij elkaar om de hoek). Gelukkig heeft hij sinds een poosje ook een leuke relatie en dat gun ik hem heel erg na alle ellende.
Ik hoop dat ik nog heel lang kan genieten van mijn vader!!
Zo, zit nu ff met traantjes op mijn werk dus ga maar weer braaf aan de slag.
Mijn vader is de liefste omdat hij altijd 'meisje' tegen me zegt, ook al ben ik zijn grote getrouwde dochter. Ik wil ook gewoon dat ik zijn meisje (of kulleke) blijf. Ik weet dat hij altijd voor me klaar zal staan als ik hem nodig heb. Daarnaast is het overduidelijk dat we dezelfde genen hebben. We stoten ons meer dan gemiddeld, we maken dezelfde flauwe grapjes en denken (nee weten zeker) dat we altijd gelijk hebben. Daarnaast is mijn vader altijd in voor een leuk uitje en vind ik het zo schattig als hij traantjes in zijn ogen krijgt als ik zeg dat ik van hem hou.
We spreken elkaar niet dagelijks maar wel wekelijks en sinds hij de smilies op hyves heeft ontdekt hyven we veel haha.. Ik probeer hem toch om de 2 weken te zien (we wonen helaas niet bij elkaar om de hoek). Gelukkig heeft hij sinds een poosje ook een leuke relatie en dat gun ik hem heel erg na alle ellende.
Ik hoop dat ik nog heel lang kan genieten van mijn vader!!
Zo, zit nu ff met traantjes op mijn werk dus ga maar weer braaf aan de slag.
woensdag 7 oktober 2009 om 11:56
Wat een mooi verhaal Bianca (en ook de anderen!). Ik zou het zeker aan je moeder laten lezen.
Dat geluksmoment aan de telefoon had ik gisteravond nog. Mijn moeder heeft ook haar hele leven in het teken van haar kinderen gezet. Ze kwam uit een groot arbeidersgezin en heeft nooit de mogelijkheid (of ambitie) gehad om te studeren oid, gewoon omdat dat niet echt hoorde. Daardoor voelt ze zich vaak dom, terwijl ze dat helemaal niet is! Ze heeft mij en mijn zus heel erg gestimuleerd om een goede opleiding te volgen en daar ben ik haar heel dankbaar voor; qua werk, geld etc. gaat het daardoor op dit moment erg goed met zowel mijzelf als mijn zus.
Mijn moeder kan overlopen van trots als één van ons iets bereikt, al is het nog zo klein, en dan is ze zó schattig! Altijd met tranen van ontroering in haar ogen, heerlijk gewoon.
Mijn moeder woont helaas best een eindje uit de buurt, dus ik kan niet zomaar even op de koffie. Daarom bellen we veel en iedere keer als we zo'n heerlijk moeder-dochter gesprek hebben gehad, waarin ze haar hart heeft kunnen luchten over mijn vader, een vriendin of wat voor onderwerp dan ook, dan merk ik dat ze zo blij is dat ze dat allemaal met mij kan delen. Ik heb de bezorgdheid van mijn moeder jarenlang gezien als bemoeizucht en er zijn wel tijden geweest dat het minder goed ging tussen ons. Inmiddels zie ik in dat zij alleen maar het allerbeste voor haar kinderen wil. Ze zegt ook altijd: als ik morgen de staatsloterij win, gaat meer dan de helft meteen naar mijn kinderen. Terwijl ze zelf nog zó veel plannen heeft met mijn vader!
Mijn moeder is een schat en als ze er op een dag niet meer zou zijn, kun je mij bij elkaar vegen.
Dat geluksmoment aan de telefoon had ik gisteravond nog. Mijn moeder heeft ook haar hele leven in het teken van haar kinderen gezet. Ze kwam uit een groot arbeidersgezin en heeft nooit de mogelijkheid (of ambitie) gehad om te studeren oid, gewoon omdat dat niet echt hoorde. Daardoor voelt ze zich vaak dom, terwijl ze dat helemaal niet is! Ze heeft mij en mijn zus heel erg gestimuleerd om een goede opleiding te volgen en daar ben ik haar heel dankbaar voor; qua werk, geld etc. gaat het daardoor op dit moment erg goed met zowel mijzelf als mijn zus.
Mijn moeder kan overlopen van trots als één van ons iets bereikt, al is het nog zo klein, en dan is ze zó schattig! Altijd met tranen van ontroering in haar ogen, heerlijk gewoon.
Mijn moeder woont helaas best een eindje uit de buurt, dus ik kan niet zomaar even op de koffie. Daarom bellen we veel en iedere keer als we zo'n heerlijk moeder-dochter gesprek hebben gehad, waarin ze haar hart heeft kunnen luchten over mijn vader, een vriendin of wat voor onderwerp dan ook, dan merk ik dat ze zo blij is dat ze dat allemaal met mij kan delen. Ik heb de bezorgdheid van mijn moeder jarenlang gezien als bemoeizucht en er zijn wel tijden geweest dat het minder goed ging tussen ons. Inmiddels zie ik in dat zij alleen maar het allerbeste voor haar kinderen wil. Ze zegt ook altijd: als ik morgen de staatsloterij win, gaat meer dan de helft meteen naar mijn kinderen. Terwijl ze zelf nog zó veel plannen heeft met mijn vader!
Mijn moeder is een schat en als ze er op een dag niet meer zou zijn, kun je mij bij elkaar vegen.
woensdag 7 oktober 2009 om 12:25
Hele mooie ontroerende verhalen!!
Mijn moeder en ik
Zwanger van een tweeling worden, maar dan al weten dat je het alleen moet doen. Alles opgeven voor je kinderen, keihard werken en altijd alleen zijn. Sterk, warm, streng en liefdevol. Acht jaar later de man tegenkomen met wie je wilt trouwen, zwanger worden maar een tijd later drie kinderen alleen moeten opvoeden. Soms verbitterd, nog altijd sterk en liefdevol. Ons broertje is een geschenk. Wij lijken qua uiterlijk en innerlijk veel op elkaar...wat botst in ons pubertijd en in jouw vervroegde overgang. Hel breekt los thuis en wij gaan al vroeg het huis uit. Jij neemt een moeilijk besluit, maar laat een lang gewenste wens van jou uitkomen; je neemt ons broertje mee en remigreert. Je denkt eindelijk eens aan jezelf. Ik vind het verschrikkelijk moeilijk en neem het je vaak kwalijk..maar aan de andere kant alleen maar respect. En ik houd heel erg veel van jou...mijn moeder, nu alleen nog een manier zien te vinden om jou dat ook te kunnen tonen….Dat verdien je.
Mijn moeder en ik
Zwanger van een tweeling worden, maar dan al weten dat je het alleen moet doen. Alles opgeven voor je kinderen, keihard werken en altijd alleen zijn. Sterk, warm, streng en liefdevol. Acht jaar later de man tegenkomen met wie je wilt trouwen, zwanger worden maar een tijd later drie kinderen alleen moeten opvoeden. Soms verbitterd, nog altijd sterk en liefdevol. Ons broertje is een geschenk. Wij lijken qua uiterlijk en innerlijk veel op elkaar...wat botst in ons pubertijd en in jouw vervroegde overgang. Hel breekt los thuis en wij gaan al vroeg het huis uit. Jij neemt een moeilijk besluit, maar laat een lang gewenste wens van jou uitkomen; je neemt ons broertje mee en remigreert. Je denkt eindelijk eens aan jezelf. Ik vind het verschrikkelijk moeilijk en neem het je vaak kwalijk..maar aan de andere kant alleen maar respect. En ik houd heel erg veel van jou...mijn moeder, nu alleen nog een manier zien te vinden om jou dat ook te kunnen tonen….Dat verdien je.
Perfectionisme is niet perfect...
woensdag 7 oktober 2009 om 13:00
Ok, ook ik dan...maar ik ga het niet droog houden, dat voel ik nu al.
Mijn moeder (en vader) zijn de meest loyale mensen die ik ken. Onvoorwaardelijke liefde, staan altijd voor me klaar.
Mijn vraag: pap, als ik nou nooit meer aan de man kom en werkeloos blijf, dan kom ik weer thuis wonen hoor.
Mijn vader: Jouw kamer is er en zal altijd blijven.
Als ik aan mijn moeder vraag of ik langs kan komen (is 2,5 uur met de trein) zegt ze: waarom vraag je dat soort dingen nou...dat spreekt toch vanzelf.
Wij zijn in de familie niet echt strooierig met ik hou van jou en knuffels. Eigenlijk nooit echt zo uitgesproken.
Pas sinds ik volwassen ben durf ik me meer te uiten. Toen mijn ouders zoveel jaar getrouwd waren heb ik een taart laten bezorgen met hun foto erop en een brief erbij. Ik heb ze daarin bedankt voor alles wat ze voor me gedaan hebben en gezegd dat ik ontzettend veel van ze hou.
Mijn moeder belde me daarna op en ik weet dat ze gesnotterd heeft:)
Mijn moeder is zo sterk, zo "wijs".
Ik ben zo ontzettend dol op mijn ouders...ik zou niet weten wat ik zonder ze zou moeten...
Mijn moeder (en vader) zijn de meest loyale mensen die ik ken. Onvoorwaardelijke liefde, staan altijd voor me klaar.
Mijn vraag: pap, als ik nou nooit meer aan de man kom en werkeloos blijf, dan kom ik weer thuis wonen hoor.
Mijn vader: Jouw kamer is er en zal altijd blijven.
Als ik aan mijn moeder vraag of ik langs kan komen (is 2,5 uur met de trein) zegt ze: waarom vraag je dat soort dingen nou...dat spreekt toch vanzelf.
Wij zijn in de familie niet echt strooierig met ik hou van jou en knuffels. Eigenlijk nooit echt zo uitgesproken.
Pas sinds ik volwassen ben durf ik me meer te uiten. Toen mijn ouders zoveel jaar getrouwd waren heb ik een taart laten bezorgen met hun foto erop en een brief erbij. Ik heb ze daarin bedankt voor alles wat ze voor me gedaan hebben en gezegd dat ik ontzettend veel van ze hou.
Mijn moeder belde me daarna op en ik weet dat ze gesnotterd heeft:)
Mijn moeder is zo sterk, zo "wijs".
Ik ben zo ontzettend dol op mijn ouders...ik zou niet weten wat ik zonder ze zou moeten...
woensdag 7 oktober 2009 om 14:02
Ik ga voor mijn pa, want mijn moeder is toen ik anderhalf was overleden.
En dat is waarom ik zo een diep respect voor hem heb.
Hij had werk, zat in de rouw, en zorgde voor mij EN mijn broer.
Ik vindt dat zo knap, zo verschrikkelijk knap.
Ook toen mijn broer uit huis geplaatst werd op zn 14e, omdat hij een rotpuber was stond hij klaar voor mij en mijn broer.
Toen ik zo'n rotpuber werd, geld stal, nachten wegbleef, experimenteren met drugs, vanwege alcohol in het ziekenhuis belanden. Bleef hij van me houden, en al die jaren heeft hij het nog steeds niet opgegeven.
Nu mijn broer en ik volwassen zijn, kunnen we terug kijken op een zware periode, die mijn pa toch maar mooi heeft gedaan.
En nu is hij op zn werk promotie aan het maken, woont weer in groningen waar hij wilde wonen. Mijn vader is weer helemaal happy net zoals ik!
En dat is waarom ik zo een diep respect voor hem heb.
Hij had werk, zat in de rouw, en zorgde voor mij EN mijn broer.
Ik vindt dat zo knap, zo verschrikkelijk knap.
Ook toen mijn broer uit huis geplaatst werd op zn 14e, omdat hij een rotpuber was stond hij klaar voor mij en mijn broer.
Toen ik zo'n rotpuber werd, geld stal, nachten wegbleef, experimenteren met drugs, vanwege alcohol in het ziekenhuis belanden. Bleef hij van me houden, en al die jaren heeft hij het nog steeds niet opgegeven.
Nu mijn broer en ik volwassen zijn, kunnen we terug kijken op een zware periode, die mijn pa toch maar mooi heeft gedaan.
En nu is hij op zn werk promotie aan het maken, woont weer in groningen waar hij wilde wonen. Mijn vader is weer helemaal happy net zoals ik!
woensdag 7 oktober 2009 om 18:34
Mijn moeder is voor mij de liefste moeder op de wereld en afgezien heel veel liefde die ik voor haar voel heb ik ook ontzettend veel bewondering voor haar. Een ontzettende sterke vrouw die na een ongelukkig huwelijk met mijn vader, en het onverwacht overlijden van haar grote liefde die ze na jaren weer tegenkwam toch weer doorgaat en niet bitter is geworden door alle ellende en ik had haar veel meer gegund in het leven dan dat haar toegekomen is en dat maakt me weleens verdrietig.
woensdag 7 oktober 2009 om 20:22
Voor die meiden die een fantastische moeder hebben........ GENIET ERVAN........ en wees je bewust van het geluk wat je hebt. Het is uniek, bijzonder en hopelijk een band voor het leven.
Mijn verhaal.... te lang om hier te vertellen, maar in het kort..... Mijn moeder is manisch depressief en heeft een borderline syndroom. Drie jaar geleden heeft ze voor de zevende keer een zelfmoordpoging ondernomen. Van mijn gehele jeugd heb ik maar zeven jaar thuis gewoond. De rest bij familie gewoond, in kindertehuizen verbleven, vanwege haar los handjes meerdere malen in het ziekenhuis gelegen enz. enz. Op mijn 13e mijn tas gepakt en nooit meer terug geweest. Meerdere malen is er tussendoor geen contact geweest met mijn ouders ( ja mijn vader was ook in beeld, maar hij had voor mijn moeder gekozen en kinderen gaan tenslotte de deur uit)
Op een gegeven moment heb ik 13 jaar geen contact met ze gehad.
Sinds een jaar of vier heb ik weer contact met ze. Alleen af een toe een bakkie koffie en verder geen verwachtingen. Op deze manier heb ik voor mijzelf een manier gevonden om met mijn ouders om te gaan. ( begrijpen zullen ze het nooit wat ze mij hebben aangedaan )
Toen mijn dochter werd geboren heb ik staan huilen naast haar wieg omdat ik haar wilde laten zien/weten/horen dat ik wel de liefde in mij had. Ik hou van jou...... klonk heeft geforceerd, maar inmiddels hoort mijn dochter iedere dag van mij dat ik van haar hou. Een hoe groot mijn kleine meid inmiddels is geworden........zonder een knuffel van mij gaat ze echt niet slapen. De band tussen ons is fantastisch en ik hoop dat die nog jaren blijft.
Dus bij deze....... een ode aan mijzelf als moeder
Mijn verhaal.... te lang om hier te vertellen, maar in het kort..... Mijn moeder is manisch depressief en heeft een borderline syndroom. Drie jaar geleden heeft ze voor de zevende keer een zelfmoordpoging ondernomen. Van mijn gehele jeugd heb ik maar zeven jaar thuis gewoond. De rest bij familie gewoond, in kindertehuizen verbleven, vanwege haar los handjes meerdere malen in het ziekenhuis gelegen enz. enz. Op mijn 13e mijn tas gepakt en nooit meer terug geweest. Meerdere malen is er tussendoor geen contact geweest met mijn ouders ( ja mijn vader was ook in beeld, maar hij had voor mijn moeder gekozen en kinderen gaan tenslotte de deur uit)
Op een gegeven moment heb ik 13 jaar geen contact met ze gehad.
Sinds een jaar of vier heb ik weer contact met ze. Alleen af een toe een bakkie koffie en verder geen verwachtingen. Op deze manier heb ik voor mijzelf een manier gevonden om met mijn ouders om te gaan. ( begrijpen zullen ze het nooit wat ze mij hebben aangedaan )
Toen mijn dochter werd geboren heb ik staan huilen naast haar wieg omdat ik haar wilde laten zien/weten/horen dat ik wel de liefde in mij had. Ik hou van jou...... klonk heeft geforceerd, maar inmiddels hoort mijn dochter iedere dag van mij dat ik van haar hou. Een hoe groot mijn kleine meid inmiddels is geworden........zonder een knuffel van mij gaat ze echt niet slapen. De band tussen ons is fantastisch en ik hoop dat die nog jaren blijft.
Dus bij deze....... een ode aan mijzelf als moeder
woensdag 7 oktober 2009 om 20:30
Mijn moeder is de liefste moeder op aarde.
Dat was vroeger al zo.. toen ik nog thuis woonde. Onze band werd sterker toen ik op mezelf ging wonen. Welke keus ik ook maakte, ze stond altijd achter me. Sinds de scheiding met mijn vader, nu zo'n 7 jaar geleden, werd onze band echt sterk.
We belden elkaar soms wel 4 keer op een dag. Soms waren onze gesprekken diepgaand, maar net zo vaak gingen de gesprekken over iets onbenulligs als de huisdieren of een tv programma.
Mijn moeder heeft het niet makkelijk gehad. Natuurlijk was daar de scheiding van mijn vader die sporen naliet, maar ook haar gezondheid liet haar vaak in de steek.
Desondanks bleef ze vechten en staan voor hetgeen ze belangrijk vond. Ze bleef optimistisch, iemand waarmee je kon lachen, ze bleef vechten en ze bleef trouw.
Trouw aan alle mensen en dieren die ze liefhad. Wat heeft zij me vaak bijgestaan met raad, een tip, of een opbeurend woord.
Soms stond ze onverwachts voor de deur, omdat ze merkte dat ik haar miste. Of omdat ze mijn meiden weer eens wilde zien.
Ze was bij de geboorte van mijn 3 dochters. Helaas zal ze niet bij de geboorte van ons vierde kindje zijn, want 1,5 week geleden is ze overleden aan een bloedvergiftiging.. iets wat eigenlijk helemaal niet in haar ziektebeeld paste.
Mijn moeder weet wat ze voor me betekend, maar god.. wat mis ik haar. Wat mis ik onze lullige gesprekken, de lieve woorden, de mooie momenten. Ik zou nog zo graag willen zeggen dat ze voor mij de allerbelangrijkste was. De allerliefste, de allerbijzonderste.
Dat was vroeger al zo.. toen ik nog thuis woonde. Onze band werd sterker toen ik op mezelf ging wonen. Welke keus ik ook maakte, ze stond altijd achter me. Sinds de scheiding met mijn vader, nu zo'n 7 jaar geleden, werd onze band echt sterk.
We belden elkaar soms wel 4 keer op een dag. Soms waren onze gesprekken diepgaand, maar net zo vaak gingen de gesprekken over iets onbenulligs als de huisdieren of een tv programma.
Mijn moeder heeft het niet makkelijk gehad. Natuurlijk was daar de scheiding van mijn vader die sporen naliet, maar ook haar gezondheid liet haar vaak in de steek.
Desondanks bleef ze vechten en staan voor hetgeen ze belangrijk vond. Ze bleef optimistisch, iemand waarmee je kon lachen, ze bleef vechten en ze bleef trouw.
Trouw aan alle mensen en dieren die ze liefhad. Wat heeft zij me vaak bijgestaan met raad, een tip, of een opbeurend woord.
Soms stond ze onverwachts voor de deur, omdat ze merkte dat ik haar miste. Of omdat ze mijn meiden weer eens wilde zien.
Ze was bij de geboorte van mijn 3 dochters. Helaas zal ze niet bij de geboorte van ons vierde kindje zijn, want 1,5 week geleden is ze overleden aan een bloedvergiftiging.. iets wat eigenlijk helemaal niet in haar ziektebeeld paste.
Mijn moeder weet wat ze voor me betekend, maar god.. wat mis ik haar. Wat mis ik onze lullige gesprekken, de lieve woorden, de mooie momenten. Ik zou nog zo graag willen zeggen dat ze voor mij de allerbelangrijkste was. De allerliefste, de allerbijzonderste.
woensdag 7 oktober 2009 om 22:47
@Tikkel: petje af voor jou en hoe de band met je dochter is. En petje af dat je een liefdevolle moeder bent ondanks dat je zelf niet het goede voorbeeld hebt gehad.
@Druifje: gecondoleerd met het overlijden van je moeder. Wat moet het gemis vreselijk zijn. Ik hoop dat de goede herinneringen op een gegeven moment zullen overheersen boven het verdriet. En ik weet zeker, zo zeker, dat ze weet en voelt dat ze voor jou de allerbelangrijkste was (en nog steeds is).
@Druifje: gecondoleerd met het overlijden van je moeder. Wat moet het gemis vreselijk zijn. Ik hoop dat de goede herinneringen op een gegeven moment zullen overheersen boven het verdriet. En ik weet zeker, zo zeker, dat ze weet en voelt dat ze voor jou de allerbelangrijkste was (en nog steeds is).
donderdag 8 oktober 2009 om 11:05
Wat een ontroerende verhalen... Het zette me wel even aan het denken...
Ik heb een hele lieve moeder maar geen 'oermoeder'. Ze is niet altijd zo sterk als ik zou willen dat ze was. Ze kiest vaak verkeerde mannen (mijn vader, haar huidige vriend) maar vindt alleen zijn erger.
Ze kan egoïstisch zijn maar niet goed voor zichzelf opkomen, heeft dat ook nooit goed gekund voor mij of mijn zusje.
Ze bedoelt het allemaal wel goed maar staat niet echt ergens voor. Ze vermijdt conflictsituaties, sust bij voorkeur recht wat krom is.
Maar ze respecteert mijn keuzes, als ik haar bel dat ik haar nodig heb, komt ze. Toen ik vorig jaar in het ziekenhuis lag, zat ze naast mijn bed en ik zie hoe trots ze is op mij en mijn zusje en haar kleinkinderen.
Dus mijn moeder....niets menselijks is haar vreemd. Ik hou heel veel van haar en hoop dat ze er nog lang is (ook al lukt het haar maar niet om te stoppen met roken...)
Ik heb een hele lieve moeder maar geen 'oermoeder'. Ze is niet altijd zo sterk als ik zou willen dat ze was. Ze kiest vaak verkeerde mannen (mijn vader, haar huidige vriend) maar vindt alleen zijn erger.
Ze kan egoïstisch zijn maar niet goed voor zichzelf opkomen, heeft dat ook nooit goed gekund voor mij of mijn zusje.
Ze bedoelt het allemaal wel goed maar staat niet echt ergens voor. Ze vermijdt conflictsituaties, sust bij voorkeur recht wat krom is.
Maar ze respecteert mijn keuzes, als ik haar bel dat ik haar nodig heb, komt ze. Toen ik vorig jaar in het ziekenhuis lag, zat ze naast mijn bed en ik zie hoe trots ze is op mij en mijn zusje en haar kleinkinderen.
Dus mijn moeder....niets menselijks is haar vreemd. Ik hou heel veel van haar en hoop dat ze er nog lang is (ook al lukt het haar maar niet om te stoppen met roken...)
