Relaties
alle pijlers
Mijn moeder en ik... jouw moeder en jij
woensdag 7 oktober 2009 om 11:08
donderdag 8 oktober 2009 om 15:49
Even heel kort:
Ik heb wat moeite met mijn moeder. Wij zijn zo compleet verschillend qua persoonlijkheid. In sommige dingen ben ik eigenlijk iets verder dan zij, iets volwassener. En andere dingen kan zij weer beter, maar ze heeft moeite dat mij te leren en daarmee haar dochter 'los te laten'.
Moeder is erg zorgzaam en eerlijkgezegd nogal betuttelend.
(En ik moet erg opletten dat ik dat niet automatisch overneem... het denken voor anderen, etc)
Moeder was iemand die al jong haar eigen geld verdiende en eigen autootje had. Het heeft echter lang geduurd voor ze op eigen benen ging staan, eigenlijk pas bij haar trouwen, maar eigenlijk nog steeds niet helemaal. Heeft erg veel contact met haar ouders.
Ik ben wat vrijer, op 18e huis uit gegaan en heb er meestal weinig moeite mee als ik ouders weken niet zie. Ik heb ook geen behoefte alles wat ik doe of meemaak met ouders te delen. En heb meestal geen behoefte aan mening of advies van moeder, omdat het mij in de meeste gevallen zal afremmen in plaats van 'laten uitvliegen'. (Begrijpelijk of wartaal?)
Maar het is wel lastig. Ik stel me meer zelfstandig op dan ik ben, soms. Mijn moeder kan niet zozeer met me mee denken, wel vóór mij denken. En dat is niet wat ik wil.
Misschien een beetje negatief allemaal. Ben nu in een ander topic aan het schrijven om wat familiefrustraties op papier (scherm) te hebben. Lucht wel op maar vandaar sta ik in de negatief-modus, enigszins.
Heb namelijk ook veel moois van thuis meegekregen. Maar helaas, dat diepe respect waar sommigen het over hebben... dat voel ik niet zo. Misschien als ik ouder ben pas, I don't know.
Ik heb wat moeite met mijn moeder. Wij zijn zo compleet verschillend qua persoonlijkheid. In sommige dingen ben ik eigenlijk iets verder dan zij, iets volwassener. En andere dingen kan zij weer beter, maar ze heeft moeite dat mij te leren en daarmee haar dochter 'los te laten'.
Moeder is erg zorgzaam en eerlijkgezegd nogal betuttelend.
(En ik moet erg opletten dat ik dat niet automatisch overneem... het denken voor anderen, etc)
Moeder was iemand die al jong haar eigen geld verdiende en eigen autootje had. Het heeft echter lang geduurd voor ze op eigen benen ging staan, eigenlijk pas bij haar trouwen, maar eigenlijk nog steeds niet helemaal. Heeft erg veel contact met haar ouders.
Ik ben wat vrijer, op 18e huis uit gegaan en heb er meestal weinig moeite mee als ik ouders weken niet zie. Ik heb ook geen behoefte alles wat ik doe of meemaak met ouders te delen. En heb meestal geen behoefte aan mening of advies van moeder, omdat het mij in de meeste gevallen zal afremmen in plaats van 'laten uitvliegen'. (Begrijpelijk of wartaal?)
Maar het is wel lastig. Ik stel me meer zelfstandig op dan ik ben, soms. Mijn moeder kan niet zozeer met me mee denken, wel vóór mij denken. En dat is niet wat ik wil.
Misschien een beetje negatief allemaal. Ben nu in een ander topic aan het schrijven om wat familiefrustraties op papier (scherm) te hebben. Lucht wel op maar vandaar sta ik in de negatief-modus, enigszins.
Heb namelijk ook veel moois van thuis meegekregen. Maar helaas, dat diepe respect waar sommigen het over hebben... dat voel ik niet zo. Misschien als ik ouder ben pas, I don't know.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 11 oktober 2009 om 00:33
Mooi topic!
Ik reageer zelden (ben een lezer), maar nu ik dit topic heb gelezen wil ik graag ook mijn bijdrage doen als jullie het niet erg vinden .
Van jongs af aan heb ik (klinkt misschien raar maar is echt zo) mijn moeder nooit voor vanzelfsprekend genomen. Altijd de angst gehad om haar kwijt te raken. Op latere leeftijd dacht ik altijd dat het kwam doordat ze alles voor me deed en me altijd zoveel liefde gaf dat ik bang was dat ooit te moeten missen. Als kind wilde ik nooit te lang weg van haar zijn vanwege heimweegevoelens naar haar.
De heimweegevoelens blijven geregeld de kop op steken voor de rest van mijn leven want een paar jaar geleden heb ik haar plotseling overleden gevonden. Ze is veel te jong weggegaan. Ik was in een klap volwassen, want ik bleef me haar lieve kleine meisje voelen toen ze er nog was.
De manier waarop ze tegen me praatte, hoe ze mij knuffelde, hoe ze met mij meeleefde...ik heb er alles voor over om dat weer te ervaren. Daarom denk ik vaak aan die momenten terug als ik weer eens 'ziek van de heimwee' word.
Zij staat voor mij persoonlijk symbool voor onvoorwaardelijke liefde.
Deze gevoelens kwamen weer bij me naar boven toen ik dit topic las.
Ik reageer zelden (ben een lezer), maar nu ik dit topic heb gelezen wil ik graag ook mijn bijdrage doen als jullie het niet erg vinden .
Van jongs af aan heb ik (klinkt misschien raar maar is echt zo) mijn moeder nooit voor vanzelfsprekend genomen. Altijd de angst gehad om haar kwijt te raken. Op latere leeftijd dacht ik altijd dat het kwam doordat ze alles voor me deed en me altijd zoveel liefde gaf dat ik bang was dat ooit te moeten missen. Als kind wilde ik nooit te lang weg van haar zijn vanwege heimweegevoelens naar haar.
De heimweegevoelens blijven geregeld de kop op steken voor de rest van mijn leven want een paar jaar geleden heb ik haar plotseling overleden gevonden. Ze is veel te jong weggegaan. Ik was in een klap volwassen, want ik bleef me haar lieve kleine meisje voelen toen ze er nog was.
De manier waarop ze tegen me praatte, hoe ze mij knuffelde, hoe ze met mij meeleefde...ik heb er alles voor over om dat weer te ervaren. Daarom denk ik vaak aan die momenten terug als ik weer eens 'ziek van de heimwee' word.
Zij staat voor mij persoonlijk symbool voor onvoorwaardelijke liefde.
Deze gevoelens kwamen weer bij me naar boven toen ik dit topic las.
zondag 11 oktober 2009 om 01:37
Wat mooi!
Voel nu echt de behoefte om over mijn moeder te schrijven.
Mijn moeder is met stip de liefste moeder die bestaat!
Mijn moeder heeft een rotjeugd gehad, is mishandeld door haar eigen moeder die 2 gezichten had. Nu bij een tante(zusje van mijn moeder) bi-polaire stoornis is gediagnosticeerd, vermoeden wij dat haar moeder dat ook had.
Mijn moeder heeft als jong meisje het besluit genomen dát nooit bij haar kinderen te doen.
Ze is jong getrouwd, bewust een "moetje" zoals dat toen heette en de enige manier om snel thuis weg te kunnen.
Ze heeft haar school niet af kunnen maken, omdat ze thuis moest helpen in het huishouden. Maar ze had zo graag verpleegster willen worden.
Het zorgzame zit er in ieder geval erg in bij haar, soms wel eens en beetje té.
Als puber had ik daar moeite mee, ik wilde los, vrij zijn en weg onder de vleugels van mijn moeder.
Wat ze mij nog liet doen ook, hoewel ik nu snap hoe lastig dat voor haar was.
Ik ben opgegroeid in een warm, liefdevol gezin!
Mijn moeder heeft het zwaar gehad; naast haar jeugd, een kind verloren, een kind dat veel ziek was en veel zorg nodig had, 2 van haar liefste vriendinnen jong verloren.
Wat ik zo knap van haar vind is dat ze midden in het leven staat, wijs is, veel heeft gelezen,(ook veel meegemaakt natuurlijk)ongelooflijk veel humor heeft, positief is, zorgzaam, voor iedereen klaar staat.
We mochten thuis alles, de gekste dingen zoals gymen op de bank, hutten bouwen in de kamer, bomen klimmen, koekjes bakken, rolschaatsen in de kamer, iedereen meenemen naar huis, (en allemaal mee eten natuurlijk) behalve liegen.
Er werd en wordt veel (en luidruchtig haha) gepraat bij ons, gediscussieerd,geknuffeld, voorgelezen.
Mijn moeder is altijd erg open over alles,houdt niet van stiekem gedoe, roddels, achterklap en gekonkel.
En heeft inmiddels beroemde uitspraken, die mijn zusje en ik overgenomen hebben haha, onze kinderen roepen het ook al af en toe.
Het allerbelangrijkst wat ik zo ontzettend waardeer aan mijn moeder is dat ze in staat is ieder mens, ieder kind te nemen zoals het is.En ze is heel geduldig.
Ze kan kinderen 'laten'. Loslaten, laten zijn wie ze zijn, met rust laten, laten komen etc.
Mijn zoon is autistisch en dat "snapt" ze.
Hoe leg ik dat uit; ze snapt op heel simpele intuitieve manier hoe ze hem wel of juist niet moet benaderen.
Ik vind dat heel knap!
Zijn er ook nog minpunten aan mijn moeder?
Soms is wat overrelativerend en ze komt weleens wat ongenuanceerd uit de hoek ( understatement
Mijn moeder is mijn steunpilaar, ik ben echt wel een moederskindje hoor. (maar dat lag er al dik bovenop..)
Laatst had ik het even heel moeilijk en was ze op vakantie, dan mis ik haar heel erg. Dan wil ik als een klein meisje gewoon mijn moeder! Ik houdt heel veel van haar, en zij van mij.
Overigens zeggen wij thuis alle4 nog altijd; maar ik ben de liefste hé mam? Ja hoor, zegt ze dan tegen alle4!
Als zij wegvalt, kun je mij opvegen ben ik bang.
Overigens heb ik ook een heel lieve vader, ze zijn al heel lang samen.
Maar da's voor een ander topic
Ik vraag mij soms wel af, hoe het mogelijk is dat ik zo'n moeite heb met relaties. Aan mijn voorbeeld en jeugd kan het niet liggen.
Voel nu echt de behoefte om over mijn moeder te schrijven.
Mijn moeder is met stip de liefste moeder die bestaat!
Mijn moeder heeft een rotjeugd gehad, is mishandeld door haar eigen moeder die 2 gezichten had. Nu bij een tante(zusje van mijn moeder) bi-polaire stoornis is gediagnosticeerd, vermoeden wij dat haar moeder dat ook had.
Mijn moeder heeft als jong meisje het besluit genomen dát nooit bij haar kinderen te doen.
Ze is jong getrouwd, bewust een "moetje" zoals dat toen heette en de enige manier om snel thuis weg te kunnen.
Ze heeft haar school niet af kunnen maken, omdat ze thuis moest helpen in het huishouden. Maar ze had zo graag verpleegster willen worden.
Het zorgzame zit er in ieder geval erg in bij haar, soms wel eens en beetje té.
Als puber had ik daar moeite mee, ik wilde los, vrij zijn en weg onder de vleugels van mijn moeder.
Wat ze mij nog liet doen ook, hoewel ik nu snap hoe lastig dat voor haar was.
Ik ben opgegroeid in een warm, liefdevol gezin!
Mijn moeder heeft het zwaar gehad; naast haar jeugd, een kind verloren, een kind dat veel ziek was en veel zorg nodig had, 2 van haar liefste vriendinnen jong verloren.
Wat ik zo knap van haar vind is dat ze midden in het leven staat, wijs is, veel heeft gelezen,(ook veel meegemaakt natuurlijk)ongelooflijk veel humor heeft, positief is, zorgzaam, voor iedereen klaar staat.
We mochten thuis alles, de gekste dingen zoals gymen op de bank, hutten bouwen in de kamer, bomen klimmen, koekjes bakken, rolschaatsen in de kamer, iedereen meenemen naar huis, (en allemaal mee eten natuurlijk) behalve liegen.
Er werd en wordt veel (en luidruchtig haha) gepraat bij ons, gediscussieerd,geknuffeld, voorgelezen.
Mijn moeder is altijd erg open over alles,houdt niet van stiekem gedoe, roddels, achterklap en gekonkel.
En heeft inmiddels beroemde uitspraken, die mijn zusje en ik overgenomen hebben haha, onze kinderen roepen het ook al af en toe.
Het allerbelangrijkst wat ik zo ontzettend waardeer aan mijn moeder is dat ze in staat is ieder mens, ieder kind te nemen zoals het is.En ze is heel geduldig.
Ze kan kinderen 'laten'. Loslaten, laten zijn wie ze zijn, met rust laten, laten komen etc.
Mijn zoon is autistisch en dat "snapt" ze.
Hoe leg ik dat uit; ze snapt op heel simpele intuitieve manier hoe ze hem wel of juist niet moet benaderen.
Ik vind dat heel knap!
Zijn er ook nog minpunten aan mijn moeder?
Soms is wat overrelativerend en ze komt weleens wat ongenuanceerd uit de hoek ( understatement
Mijn moeder is mijn steunpilaar, ik ben echt wel een moederskindje hoor. (maar dat lag er al dik bovenop..)
Laatst had ik het even heel moeilijk en was ze op vakantie, dan mis ik haar heel erg. Dan wil ik als een klein meisje gewoon mijn moeder! Ik houdt heel veel van haar, en zij van mij.
Overigens zeggen wij thuis alle4 nog altijd; maar ik ben de liefste hé mam? Ja hoor, zegt ze dan tegen alle4!
Als zij wegvalt, kun je mij opvegen ben ik bang.
Overigens heb ik ook een heel lieve vader, ze zijn al heel lang samen.
Maar da's voor een ander topic
Ik vraag mij soms wel af, hoe het mogelijk is dat ik zo'n moeite heb met relaties. Aan mijn voorbeeld en jeugd kan het niet liggen.
