Relaties
alle pijlers
Communicatie met ouders
dinsdag 29 september 2009 om 15:13
Even van me af schrijven. Niet zozeer voor begrip of advies, gewoon om even te schrijven en dingen voor mezelf duidelijk neer te zetten.
Wie weet haal ik het straks weer weg en print het uit voor mijn dagboek
Ik zat juist te denken vanochtend, misschien moet ik een topic openen over de communicatie met mijn ouders. Want het gaat soms zo moeizaam.
En uitgerekend vandaag begon mijn moeder zelf een goed gesprek. Ik lunchte met haar en ze vroeg of ik nog iets leuks te vertellen had. Dat niet zozeer in het bijzonder, maar ik kon wel een paar leuke dingen noemen. Dat ik van het weer geniet vandaag. Dat ik het leuk vindt dat broer bijna terug is uit buitenland.
Toen zei ik dat het bijna een vraag was als van mijn tante. Mijn tante vraagt aan het einde van de dag aan haar kinderen wat ze leuk vonden, wat minder leuk, etc. Erg leuke gesprekjes zijn dat.
Toen begon mijn moeder dat ze dat misschien ook had moeten doen met mij vroeger. Dat dat beter voor me was geweest (eh ja, dat denk ik eigenlijk wel).
Er volgde een uitleg.
Mijn moeder was zelf best een open kind, vroeger. Haar vader is een open boek (nog steeds) en haar moeder ontzettend gesloten. (leven beiden nog). Oma vertelt niet snel wat haar bezig houdt. Ze heeft wel een sterke mening en soms deelt ze die mede in één of twee zinnen, verder kan je het beste gewoon accepteren dat ze nooit veel zal vertellen over zichzelf.
Mijn moeder heeft 'geleerd' dat je die geslotenheid moet accepteren.
Mijn vader is ook een gesloten persoon. Mijn moeder heeft toen gedacht: Ik moet accepteren dat hij niet uit zichzelf alles met me deelt.
Dan ik.
(Ik ga hieronder even verder, anders wordt het zo'n enorme OP. Tot zo dus)
Wie weet haal ik het straks weer weg en print het uit voor mijn dagboek
Ik zat juist te denken vanochtend, misschien moet ik een topic openen over de communicatie met mijn ouders. Want het gaat soms zo moeizaam.
En uitgerekend vandaag begon mijn moeder zelf een goed gesprek. Ik lunchte met haar en ze vroeg of ik nog iets leuks te vertellen had. Dat niet zozeer in het bijzonder, maar ik kon wel een paar leuke dingen noemen. Dat ik van het weer geniet vandaag. Dat ik het leuk vindt dat broer bijna terug is uit buitenland.
Toen zei ik dat het bijna een vraag was als van mijn tante. Mijn tante vraagt aan het einde van de dag aan haar kinderen wat ze leuk vonden, wat minder leuk, etc. Erg leuke gesprekjes zijn dat.
Toen begon mijn moeder dat ze dat misschien ook had moeten doen met mij vroeger. Dat dat beter voor me was geweest (eh ja, dat denk ik eigenlijk wel).
Er volgde een uitleg.
Mijn moeder was zelf best een open kind, vroeger. Haar vader is een open boek (nog steeds) en haar moeder ontzettend gesloten. (leven beiden nog). Oma vertelt niet snel wat haar bezig houdt. Ze heeft wel een sterke mening en soms deelt ze die mede in één of twee zinnen, verder kan je het beste gewoon accepteren dat ze nooit veel zal vertellen over zichzelf.
Mijn moeder heeft 'geleerd' dat je die geslotenheid moet accepteren.
Mijn vader is ook een gesloten persoon. Mijn moeder heeft toen gedacht: Ik moet accepteren dat hij niet uit zichzelf alles met me deelt.
Dan ik.
(Ik ga hieronder even verder, anders wordt het zo'n enorme OP. Tot zo dus)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 24 oktober 2009 om 12:28
Ik heb uitgesproken dat ik het vervelend vind dat mijn ouders me zo alleen hebben laten worstelen met mijn darmklachten, vanaf mijn 15e.
Mijn moeder schiet dan in de verdediging. Begint alle zinnen met 'ik' en dat ik zo gesloten was en dat ze het niet wist.
'Ik wist het niet' vond ik de beste zin die ze gezegd heeft. Verder veel over de beste bedoelingen etc etc etc.
Mijn vader zei dat hij in die tijd dacht dat ik liever niet had dat hij zich ermee bemoeide. Hij was vooral aan het zoeken naar therapeuten uit zijn eigen netwerk.
Wat ik eigenlijk bedoelde te zeggen is, dat ik het zo fijn had gevonden als ze wat meer meegeleefd hadden.
Ik heb wel eens ongelukjes gehad op school, 2 keer ofzo... maar 2 keer teveel.
Doorlekken tijdens menstruatie is echt 100 x minder erg dan een poepongelukje hoor, vind ik.
Mijn vader kan zo'n gesprek voeren zonder steeds zichzelf te verdedigen, en dan klinkt er een soort sorry in door (ik kan gewoon iets beter met mijn vader...) Dan denk ik ook: sorry dat ik jullie zo weinig verteld heb in die tijd.
Bij moeder zijn het meer verwijten over en weer. Mam, zag je dan niet dat ik voor schooltijd al 5 x naar de wc ging? Dacht je nooit: waarom eet ze haar brood niet op op school?
Moeder betrekt het op zichzelf. Zij had ook nooit trek op school.
En er zijn ook grotere gezinnen dan dat van ons en dan zou ik nog minder aandacht gehad hebben. Mam, dat staat volledig los van deze situatie. (heb ik ook gezegd)
Misschien had ik in een groter gezin wel een zus gehad of een tante die geholpen had, dat doet er niet toe nu (dat heb ik niet gezegd)
Maar ze zegt niet aan het eind: Meid ik begrijp nu wat je doorgemaakt heb. Misschien moet ik daar niet meer op hopen ook. Dit soort dingen moet ik zelf meemaken, zelf handelen, eventueel met vrienden. Qua emoties zit er niet meer in misschien, dan mij de les te lezen af en toe.
Ik ga even in bad denk ik. Misschien moet ik accepteren dat de communicatie niet heel veel beter kan, dan dit. Moeder mist zelf wat skills, misschien.
Ze schiet zo snel in de verdediging van: Ja ik deed mijn best, en ja maar ik moest werken.
In plaats van dat ze zegt: Goed dat je dit zegt, dan kan ik misschien in de toekomst bij neefje / nichtje / kleinkinderen anders handelen.
(Ik heb het haar bijna in de mond gelegd)
Ze vond het jammer dat ik dit nu zei. Ik vroeg: ben je niet juist blij dat ik het nu zeg, want nu kun je er iets mee.
Nee, ze vond het jammer dat ik het zei
(want ze ervaart het als kritiek)
Ik ga even in bad.
Verana, misschien kom ik morgen terug op ons gesprek van gisteren. Heb even de puf niet om nog terug te lezen.
Mijn moeder schiet dan in de verdediging. Begint alle zinnen met 'ik' en dat ik zo gesloten was en dat ze het niet wist.
'Ik wist het niet' vond ik de beste zin die ze gezegd heeft. Verder veel over de beste bedoelingen etc etc etc.
Mijn vader zei dat hij in die tijd dacht dat ik liever niet had dat hij zich ermee bemoeide. Hij was vooral aan het zoeken naar therapeuten uit zijn eigen netwerk.
Wat ik eigenlijk bedoelde te zeggen is, dat ik het zo fijn had gevonden als ze wat meer meegeleefd hadden.
Ik heb wel eens ongelukjes gehad op school, 2 keer ofzo... maar 2 keer teveel.
Doorlekken tijdens menstruatie is echt 100 x minder erg dan een poepongelukje hoor, vind ik.
Mijn vader kan zo'n gesprek voeren zonder steeds zichzelf te verdedigen, en dan klinkt er een soort sorry in door (ik kan gewoon iets beter met mijn vader...) Dan denk ik ook: sorry dat ik jullie zo weinig verteld heb in die tijd.
Bij moeder zijn het meer verwijten over en weer. Mam, zag je dan niet dat ik voor schooltijd al 5 x naar de wc ging? Dacht je nooit: waarom eet ze haar brood niet op op school?
Moeder betrekt het op zichzelf. Zij had ook nooit trek op school.
En er zijn ook grotere gezinnen dan dat van ons en dan zou ik nog minder aandacht gehad hebben. Mam, dat staat volledig los van deze situatie. (heb ik ook gezegd)
Misschien had ik in een groter gezin wel een zus gehad of een tante die geholpen had, dat doet er niet toe nu (dat heb ik niet gezegd)
Maar ze zegt niet aan het eind: Meid ik begrijp nu wat je doorgemaakt heb. Misschien moet ik daar niet meer op hopen ook. Dit soort dingen moet ik zelf meemaken, zelf handelen, eventueel met vrienden. Qua emoties zit er niet meer in misschien, dan mij de les te lezen af en toe.
Ik ga even in bad denk ik. Misschien moet ik accepteren dat de communicatie niet heel veel beter kan, dan dit. Moeder mist zelf wat skills, misschien.
Ze schiet zo snel in de verdediging van: Ja ik deed mijn best, en ja maar ik moest werken.
In plaats van dat ze zegt: Goed dat je dit zegt, dan kan ik misschien in de toekomst bij neefje / nichtje / kleinkinderen anders handelen.
(Ik heb het haar bijna in de mond gelegd)
Ze vond het jammer dat ik dit nu zei. Ik vroeg: ben je niet juist blij dat ik het nu zeg, want nu kun je er iets mee.
Nee, ze vond het jammer dat ik het zei
(want ze ervaart het als kritiek)
Ik ga even in bad.
Verana, misschien kom ik morgen terug op ons gesprek van gisteren. Heb even de puf niet om nog terug te lezen.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 24 oktober 2009 om 14:12
Doe maar rustig aan hoor. Ook al wordt het overmorgen, is ook prima!
Poepongelukjes zijn vreselijk trouwens. Heb het zelf ooit één keer gehad. Doorlekken bij menstruatie is minder erg, omdat het meer geaccepteerd is dat vrouwen dit hebben.
Hebben jouw ouders misschien een beetje gehad: als je het negeert, dan is het er niet? Of misschien gewoon niet wisten hoe ze met "een ziekte" om moesten gaan.
Ik noem gewoon maar even wat in me opkomt hoor, misschien zit ik er heel erg naast.
Doe dus rustig aan met antwoorden hè!!
Poepongelukjes zijn vreselijk trouwens. Heb het zelf ooit één keer gehad. Doorlekken bij menstruatie is minder erg, omdat het meer geaccepteerd is dat vrouwen dit hebben.
Hebben jouw ouders misschien een beetje gehad: als je het negeert, dan is het er niet? Of misschien gewoon niet wisten hoe ze met "een ziekte" om moesten gaan.
Ik noem gewoon maar even wat in me opkomt hoor, misschien zit ik er heel erg naast.
Doe dus rustig aan met antwoorden hè!!
zaterdag 24 oktober 2009 om 14:58
Ik voel me goed nu. Het bad heeft me goed gedaan, even eten ook. Ouders zijn vanmiddag op pad.
Heb vanochtend de uitnodiging gekregen van bruiloft vriendin, erg leuk. Ze heeft een dresscode en ik heb meteen een jurk gepast die ik nog had... super!
Ik heb die jurk gekocht in de uitverkoop, voor 25 euro, met het idee: je weet maar nooit. Vond hem te mooi om te laten hangen, ook wetende dat je op een ander moment weken kunt zoeken naar een jurk en er dan vier keer zoveel voor betaalt.
Wat raar, denk ik nu. Ik maak nu makkelijk een plan: met bruiloft wil ik dit en dat aan, dan en dan schoenen kopen, etc.
Ik heb de kans dat ik depressief raak in mijn hoofd even geminismaliseerd, daar doen we nu niet aan
Maar ik wilde zeggen: raar dat jij ten tijde van mijn bruiloft de operatie gehad hebt.
Jij kunt waarschijnlijk nog niet denken aan kerst, oud en nieuw, etc omdat er nog zoveel te gebeuren staat.
Zal nu reageren op je post van net, even enteren
Heb vanochtend de uitnodiging gekregen van bruiloft vriendin, erg leuk. Ze heeft een dresscode en ik heb meteen een jurk gepast die ik nog had... super!
Ik heb die jurk gekocht in de uitverkoop, voor 25 euro, met het idee: je weet maar nooit. Vond hem te mooi om te laten hangen, ook wetende dat je op een ander moment weken kunt zoeken naar een jurk en er dan vier keer zoveel voor betaalt.
Wat raar, denk ik nu. Ik maak nu makkelijk een plan: met bruiloft wil ik dit en dat aan, dan en dan schoenen kopen, etc.
Ik heb de kans dat ik depressief raak in mijn hoofd even geminismaliseerd, daar doen we nu niet aan
Maar ik wilde zeggen: raar dat jij ten tijde van mijn bruiloft de operatie gehad hebt.
Jij kunt waarschijnlijk nog niet denken aan kerst, oud en nieuw, etc omdat er nog zoveel te gebeuren staat.
Zal nu reageren op je post van net, even enteren
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 24 oktober 2009 om 15:08
Ja klopt, beetje struisvogelgedrag. Als Moon er niet over praat, zien ze het niet.
Zo hebben ze mijn alcoholisme ook lang niet gezien. Gewoon niet willen zien denk ik. Geen signalen met elkaar verbinden waardoor je denkt: hey die is aan de drank.
Had een hele verzameling flessen, flesjes en blikjes, maar wat je niet ziet, bestaat niet.
Net als met mijn darmklachten. Moeder heeft het als spanningen bestempeld en klaar was het.
Daar begon het gesprek over... dat ze het weer als spanningen afdeed (want als zij last heeft van iets komt het steevast door de spanningen. Fijn voor haar dat dat de enige oorzaak is maar mijn lichaam werkt anders).
Toen vroeg ik of ze zich kon voorstellen dat het niet leuk was als alles afgedaan wordt met spanningen. En hoe ik me gevoeld heb toen ik op mijn 15e van dokter naar dokter liep, op school sprintjes trok naar de wc maar er eigenlijk alleen in stond.
Zij gaat dan in de verdedingingsmodus.
Mijn vader is anders, die zei: ik wist niet hoeveel last je er van had, ook op school.
(en hij begon nog over zichzelf, dat hij tegenwoordig minder water of thee drinkt voor hij weg moet met de auto. Dat vond ik een sullige vergelijking maar ook wel schattig. Hij begreep wel een beetje het probleem van naar het toilet moeten en daar rekening mee moeten houden, en stelde zich ook kwetsbaarder op in het gesprek).
Vader zei ook dat hij wel geprobeerd had te helpen af en toe (maar dat is dan een therapeut opnoemen) maar dat ik het idee gaf dat ik dat niet wilde.
Dat zou kunnen hoor. Ik wilde gewoon reguliere onderzoeken, niet naar een homeopaat.
Ben blij dat ik dit alles gezegd heb. Misschien gaat moeder nadenken, misschien niet.
En indien niet, dan moet ik misschien gaan leven met het idee dat er niet meer in zit. Dat onze band afstandelijk zal blijven, dat we nooit echt emoties gaan delen. Ik kan niet bij haar huilen, ze zal geen arm om me heen slaan.
Weet niet of dat ooit zal veranderen. Misschien gewoon accepteren (zoals ik al tijden doe eigenlijk, maar daardoor geef ik ook geen openingen meer)
Merk wel dat zij door emotioneel onvermogen, op materieel vlak, of lichamelijk vlak dingen compenseert.
Heftig in de weer om haren van mijn rug te plukken (blijf van me af!)
Vertellen dat ze het zo gezellig vindt als ik er ben. (Ja maar eigenlijk heb ik meer aan een uurtje per week écht contact, dan aan in elkaars buurt verkeren zonder te praten)
Toen ik op kamers ging, 18, vond ze dat ook heel moeilijk. Ze is eens langsgeweest maar zat eigenlijk steeds te huilen. Ze had het idee dat ze een tijd gemist had van mij, die was door haar vingers geglipt en ineens was ik weg.
Nu kan ik dat ook wel rijmen met het niet zien van de darmklachten, eigenlijk, terwijl ik dit schrijf.
We zien wel.
Ik heb dit gezegd. Komende tijd zal ze veel tijd voor zichzelf hebben, dan is alleen mijn jongste broer thuis, (maar die is nooit thuis, die heeft het altijd druk ). De oudste twee zijn dan in t buitenland en derde woont op kamers.
Misschien gaat ze nadenken over dit gesprek. Misschien niet... we zien wel. Het is voor mij fijn dit gezegd te hebben.
Zo hebben ze mijn alcoholisme ook lang niet gezien. Gewoon niet willen zien denk ik. Geen signalen met elkaar verbinden waardoor je denkt: hey die is aan de drank.
Had een hele verzameling flessen, flesjes en blikjes, maar wat je niet ziet, bestaat niet.
Net als met mijn darmklachten. Moeder heeft het als spanningen bestempeld en klaar was het.
Daar begon het gesprek over... dat ze het weer als spanningen afdeed (want als zij last heeft van iets komt het steevast door de spanningen. Fijn voor haar dat dat de enige oorzaak is maar mijn lichaam werkt anders).
Toen vroeg ik of ze zich kon voorstellen dat het niet leuk was als alles afgedaan wordt met spanningen. En hoe ik me gevoeld heb toen ik op mijn 15e van dokter naar dokter liep, op school sprintjes trok naar de wc maar er eigenlijk alleen in stond.
Zij gaat dan in de verdedingingsmodus.
Mijn vader is anders, die zei: ik wist niet hoeveel last je er van had, ook op school.
(en hij begon nog over zichzelf, dat hij tegenwoordig minder water of thee drinkt voor hij weg moet met de auto. Dat vond ik een sullige vergelijking maar ook wel schattig. Hij begreep wel een beetje het probleem van naar het toilet moeten en daar rekening mee moeten houden, en stelde zich ook kwetsbaarder op in het gesprek).
Vader zei ook dat hij wel geprobeerd had te helpen af en toe (maar dat is dan een therapeut opnoemen) maar dat ik het idee gaf dat ik dat niet wilde.
Dat zou kunnen hoor. Ik wilde gewoon reguliere onderzoeken, niet naar een homeopaat.
Ben blij dat ik dit alles gezegd heb. Misschien gaat moeder nadenken, misschien niet.
En indien niet, dan moet ik misschien gaan leven met het idee dat er niet meer in zit. Dat onze band afstandelijk zal blijven, dat we nooit echt emoties gaan delen. Ik kan niet bij haar huilen, ze zal geen arm om me heen slaan.
Weet niet of dat ooit zal veranderen. Misschien gewoon accepteren (zoals ik al tijden doe eigenlijk, maar daardoor geef ik ook geen openingen meer)
Merk wel dat zij door emotioneel onvermogen, op materieel vlak, of lichamelijk vlak dingen compenseert.
Heftig in de weer om haren van mijn rug te plukken (blijf van me af!)
Vertellen dat ze het zo gezellig vindt als ik er ben. (Ja maar eigenlijk heb ik meer aan een uurtje per week écht contact, dan aan in elkaars buurt verkeren zonder te praten)
Toen ik op kamers ging, 18, vond ze dat ook heel moeilijk. Ze is eens langsgeweest maar zat eigenlijk steeds te huilen. Ze had het idee dat ze een tijd gemist had van mij, die was door haar vingers geglipt en ineens was ik weg.
Nu kan ik dat ook wel rijmen met het niet zien van de darmklachten, eigenlijk, terwijl ik dit schrijf.
We zien wel.
Ik heb dit gezegd. Komende tijd zal ze veel tijd voor zichzelf hebben, dan is alleen mijn jongste broer thuis, (maar die is nooit thuis, die heeft het altijd druk ). De oudste twee zijn dan in t buitenland en derde woont op kamers.
Misschien gaat ze nadenken over dit gesprek. Misschien niet... we zien wel. Het is voor mij fijn dit gezegd te hebben.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 24 oktober 2009 om 15:09
Moon, jouw moeder klinkt als de mijne. Vaak in de verdediging, geen normaal gesprek kunnen voeren omdat er dan verwijten uit komen. Iets benoemen is kritiek. Ja maar het is opbouwend mam, je zou er iets mee kunnen doen. Nope want ze voelt zich dan aangevallen.
Komt het overeen of moet ik vandaag maar aan de forumvrije dag?
Komt het overeen of moet ik vandaag maar aan de forumvrije dag?
zaterdag 24 oktober 2009 om 15:30
@ Choco: is goed hoor, neem rustig je tijd!
@ Moonlight:
Ook herkenning hier, over hoe je moeder reageert.
Ook ik heb trouwens een iets betere band met mijn vader. Al bemoeit mijn vader zich er nooit mee als er iets is. Hij kan echt niet omgaan met emoties, nog veel minder als mijn moeder.
Maar het is gewoon een aardige, lieve man, waar ik me wel prettig bij voel.
Wat hem betreft, zie ik ook helemaal niet op tegen het logeren bij mijn ouders na de operatie. Met mijn vader kan ik prima langere tijd in één huis verblijven. Hij gaat mij vast ongelooflijk verwennen met lekker eten!
@ Moonlight:
Ook herkenning hier, over hoe je moeder reageert.
Ook ik heb trouwens een iets betere band met mijn vader. Al bemoeit mijn vader zich er nooit mee als er iets is. Hij kan echt niet omgaan met emoties, nog veel minder als mijn moeder.
Maar het is gewoon een aardige, lieve man, waar ik me wel prettig bij voel.
Wat hem betreft, zie ik ook helemaal niet op tegen het logeren bij mijn ouders na de operatie. Met mijn vader kan ik prima langere tijd in één huis verblijven. Hij gaat mij vast ongelooflijk verwennen met lekker eten!
zaterdag 24 oktober 2009 om 15:43
quote:chocolover schreef op 24 oktober 2009 @ 15:09:
Moon, jouw moeder klinkt als de mijne. Vaak in de verdediging, geen normaal gesprek kunnen voeren omdat er dan verwijten uit komen. Iets benoemen is kritiek. Ja maar het is opbouwend mam, je zou er iets mee kunnen doen. Nope want ze voelt zich dan aangevallen.
Komt het overeen of moet ik vandaag maar aan de forumvrije dag?
Je moet aan de forumvrije dag want je bent moe, zei je
Verder heb je helemaal gelijk. Zijn wij familie?
Moon, jouw moeder klinkt als de mijne. Vaak in de verdediging, geen normaal gesprek kunnen voeren omdat er dan verwijten uit komen. Iets benoemen is kritiek. Ja maar het is opbouwend mam, je zou er iets mee kunnen doen. Nope want ze voelt zich dan aangevallen.
Komt het overeen of moet ik vandaag maar aan de forumvrije dag?
Je moet aan de forumvrije dag want je bent moe, zei je
Verder heb je helemaal gelijk. Zijn wij familie?
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 24 oktober 2009 om 15:48
Leuk verana, dat je vader dat doet.
Van een man verwacht je ook minder ofzo, op emotioneel vlak.
Mijn vader is best een empatische man. Op zijn werk enzo ook, vaak aan het bemiddelen bij dingen.
Alleen thuis heeft hij ook niet helemaal de ruimte om zichzelf te zijn. Daarnaast reageert hij soms thuis de spanningen af van het werk, waardoor het bij tijd en wijlen gewoon een malloot is.
Maar mijn ouders kunnen ook gewoon niet heel goed met elkaar praten. Wel praten... maar niet PRATEN. Snap je?
Niet over hoe ze zich echt voelen, in de relatie, in het leven, enzo. Mijn moeder plakt op vader de sticker 'gesloten' en heeft dan een bepaalde benadering.
Ik lijk op vader en kan daardoor eigenlijk soms hem beter benaderen dan zij. Band vader-dochter is sowieso anders dan man - vrouw natuurlijk. En als je qua karakter op elkaar lijkt praat het makkelijker.
Moeder kan beter met oudste broer, ik kan beter met vader. (vind dat altijd een kromme zin, maar hier is het wel duidelijk zo)
Jongste twee hangen er een beetje tussen. Die kunnen met beiden even goed overweg, denk ik.
Ik heb me vroeger eens gerealiseerd dat ik meer van mijn vader houd dan van mijn moeder. Toen moest ik heel erg huilen (nu bijna weer). Maar het is wel een beetje waar.
Van een man verwacht je ook minder ofzo, op emotioneel vlak.
Mijn vader is best een empatische man. Op zijn werk enzo ook, vaak aan het bemiddelen bij dingen.
Alleen thuis heeft hij ook niet helemaal de ruimte om zichzelf te zijn. Daarnaast reageert hij soms thuis de spanningen af van het werk, waardoor het bij tijd en wijlen gewoon een malloot is.
Maar mijn ouders kunnen ook gewoon niet heel goed met elkaar praten. Wel praten... maar niet PRATEN. Snap je?
Niet over hoe ze zich echt voelen, in de relatie, in het leven, enzo. Mijn moeder plakt op vader de sticker 'gesloten' en heeft dan een bepaalde benadering.
Ik lijk op vader en kan daardoor eigenlijk soms hem beter benaderen dan zij. Band vader-dochter is sowieso anders dan man - vrouw natuurlijk. En als je qua karakter op elkaar lijkt praat het makkelijker.
Moeder kan beter met oudste broer, ik kan beter met vader. (vind dat altijd een kromme zin, maar hier is het wel duidelijk zo)
Jongste twee hangen er een beetje tussen. Die kunnen met beiden even goed overweg, denk ik.
Ik heb me vroeger eens gerealiseerd dat ik meer van mijn vader houd dan van mijn moeder. Toen moest ik heel erg huilen (nu bijna weer). Maar het is wel een beetje waar.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 24 oktober 2009 om 15:50
Nou wel fijn dat we nu iets meer van elkaars thuis situatie weten. En ja ik ga zo want ik praat poep want ik heb een eigen huis. Nou ja, je snapt me wel en zo niet, morgen weer een dag.
Wilde even meepraten maar lukt even niet goed. Gisteren weer geblowd, stom he. Ben weer even van slag. Laat mij maar lullen.
Ik ga wel lezen, maak mezelf nu gek dat jullie dit verkeerd opvatten terwijl het goed bedoeld is. Ligt weer aan mij hoor, even een terugval.
Ik ga een boek lezen. En flink wat peukies roken. Sorry voor mijn warrigheid, intentie was lief en goed bedoeld..
Wilde even meepraten maar lukt even niet goed. Gisteren weer geblowd, stom he. Ben weer even van slag. Laat mij maar lullen.
Ik ga wel lezen, maak mezelf nu gek dat jullie dit verkeerd opvatten terwijl het goed bedoeld is. Ligt weer aan mij hoor, even een terugval.
Ik ga een boek lezen. En flink wat peukies roken. Sorry voor mijn warrigheid, intentie was lief en goed bedoeld..
zaterdag 24 oktober 2009 om 16:24
Ik zie inderdaad vandaag een andere choco dan anders. Niet meer doen dan he... die wiet.
Ja ik snap je en ik maakte een geintje. Vond je post prettig.
Ik wilde nog iets vragen maar dat doe ik dan later, okee? Rust lekker uit.
Ja ik snap je en ik maakte een geintje. Vond je post prettig.
Ik wilde nog iets vragen maar dat doe ik dan later, okee? Rust lekker uit.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 24 oktober 2009 om 16:32
Hoi Moon,
heb je topic gelezen, het lijkt me een lastige situatie waar je in zit. Ik herken het zelf niet zo, heb de laatste jaren wel een goede band met mijn moeder. Het klinkt een beetje als een muur waar je tegenop loopt. Ik vind wel dat je het heel verstandig aanpakt en er op een goede manier over probeert te praten. Maar echt tips ofzo kan ik je niet echt geven. Ik denk dat je het al goed doet.
Zou een brief schrijven misschien helpen? Dan kan ze je niet in de reden vallen en kun je van te voren goed na denken over de tekst?
heb je topic gelezen, het lijkt me een lastige situatie waar je in zit. Ik herken het zelf niet zo, heb de laatste jaren wel een goede band met mijn moeder. Het klinkt een beetje als een muur waar je tegenop loopt. Ik vind wel dat je het heel verstandig aanpakt en er op een goede manier over probeert te praten. Maar echt tips ofzo kan ik je niet echt geven. Ik denk dat je het al goed doet.
Zou een brief schrijven misschien helpen? Dan kan ze je niet in de reden vallen en kun je van te voren goed na denken over de tekst?
zaterdag 24 oktober 2009 om 17:50
Dan ben ik bang dat ze zich nog meer aangevallen voelt LA. Ze lijkt niet open te staan voor ECHT DIRECT contact.
Moet altijd een muur hebben, mijn vader (als muur) of een berg excuses. Of een verhaal over vroeger of zichzelf.
Wel fijn dat je meedenkt.
Ze heeft het contact met haar zus na een briefwisseling op een laag pitje gezet. Die brieven waren verschrikkelijk voor haar, ze ging ervoor naar een psycholoog en kon niet werken in die tijd. Op een gegeven moment vond ze het fijn als ik DE BRIEF ook las. Vond er niks bijzonders aan. Gewoon een brief over een meningsverschil.
Dus ik weet niet of het zin heeft, brieven. Misschien maak ik er meer stuk mee dan heel. Wil niet uiteindelijk weer de zondebok van de familie zijn omdat ik 'met mijn brieven iedereen in de war maak'.
Sowieso... eerst uit huis.
En ik heb genoeg mensen met wie ik dingen wel kan delen. Band met mijn tante wordt steeds beter, bijvoorbeeld. Maar dan zie ik alweer sporen van jaloezie bij moeder. (Oh ik wist niet dat je naar *** ging, wanneer heb je dat afgesproken?)
(Gaat haar niks aan verder, op zich)
Moet altijd een muur hebben, mijn vader (als muur) of een berg excuses. Of een verhaal over vroeger of zichzelf.
Wel fijn dat je meedenkt.
Ze heeft het contact met haar zus na een briefwisseling op een laag pitje gezet. Die brieven waren verschrikkelijk voor haar, ze ging ervoor naar een psycholoog en kon niet werken in die tijd. Op een gegeven moment vond ze het fijn als ik DE BRIEF ook las. Vond er niks bijzonders aan. Gewoon een brief over een meningsverschil.
Dus ik weet niet of het zin heeft, brieven. Misschien maak ik er meer stuk mee dan heel. Wil niet uiteindelijk weer de zondebok van de familie zijn omdat ik 'met mijn brieven iedereen in de war maak'.
Sowieso... eerst uit huis.
En ik heb genoeg mensen met wie ik dingen wel kan delen. Band met mijn tante wordt steeds beter, bijvoorbeeld. Maar dan zie ik alweer sporen van jaloezie bij moeder. (Oh ik wist niet dat je naar *** ging, wanneer heb je dat afgesproken?)
(Gaat haar niks aan verder, op zich)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 25 oktober 2009 om 11:02
ok de brief is dan niet zo'n goed idee..
Ik denk echt dat het beter gaat als je straks uit huis bent, dan heb je die 'gewone' irritaties niet meer over de was ofzo.
Misschien leer je haar dan meer waarderen en zij jou ook.
Fijn dat je zo'n goede vader hebt, die je wel begrijpt.
Ben je eigenlijk al op zoek naar een andere woning?
Ik ben daar mee bezig en het valt nog niet mee om iets te vinden. Heb je je ingeschreven bij de woningstichting enzo?
Ik denk echt dat het beter gaat als je straks uit huis bent, dan heb je die 'gewone' irritaties niet meer over de was ofzo.
Misschien leer je haar dan meer waarderen en zij jou ook.
Fijn dat je zo'n goede vader hebt, die je wel begrijpt.
Ben je eigenlijk al op zoek naar een andere woning?
Ik ben daar mee bezig en het valt nog niet mee om iets te vinden. Heb je je ingeschreven bij de woningstichting enzo?
zondag 25 oktober 2009 om 19:50
Ha Kastanjez,
Ik zie het, dat je het ontdekt hebt. Misschien open ik een tweede topic loslaten ouders, omdat anderen er ook graag schreven.
Ben vandaag zo moe dat alles teveel is, dus nu ook geen nieuwe topics van mij.
LA, ik sta ongeveer twee jaar ingeschreven bij de woningstichting. Maar ik wil naar een andere stad. Dus de woningstichting heb ik meer achter de hand voor als ik ooit om wat voor reden dan ook, op straat kom te staan. Verder kijk ik pas naar een woning als ik terug ben van mijn reis.
Vader is ook niet altijd ideaal hoor. Iemand met een muurtje, zogezegd. Maar die muur lijkt hoger te worden als mijn moeder moeilijk doet, eigenlijk. In tijden dat ze beiden goed in hun vel zitten, zijn het best leuke mensen, maar er zijn momenten dat er weinig mee te beginnen is, met beiden.
Vroeger dacht ik dat ik de enige was die daar 'last' van had, nu merk ik dat mijn broers het af en toe ook constateren. Vooral de jongste kan daar heel uitgesproken in zijn.
Op zijn tiende al, hij was bij mij te logeren: Eigenlijk ben ik liever bij jou, want pap en man doen soms zo raar en zo moeilijk.
Ze denken soms in onmogelijkheden, niet in mogelijkheden. Het kan echt heel lang duren voor ze iets simpels besloten hebben en soms zijn ze erg onpractisch.
Ach... ze doen maar
Ik zie het, dat je het ontdekt hebt. Misschien open ik een tweede topic loslaten ouders, omdat anderen er ook graag schreven.
Ben vandaag zo moe dat alles teveel is, dus nu ook geen nieuwe topics van mij.
LA, ik sta ongeveer twee jaar ingeschreven bij de woningstichting. Maar ik wil naar een andere stad. Dus de woningstichting heb ik meer achter de hand voor als ik ooit om wat voor reden dan ook, op straat kom te staan. Verder kijk ik pas naar een woning als ik terug ben van mijn reis.
Vader is ook niet altijd ideaal hoor. Iemand met een muurtje, zogezegd. Maar die muur lijkt hoger te worden als mijn moeder moeilijk doet, eigenlijk. In tijden dat ze beiden goed in hun vel zitten, zijn het best leuke mensen, maar er zijn momenten dat er weinig mee te beginnen is, met beiden.
Vroeger dacht ik dat ik de enige was die daar 'last' van had, nu merk ik dat mijn broers het af en toe ook constateren. Vooral de jongste kan daar heel uitgesproken in zijn.
Op zijn tiende al, hij was bij mij te logeren: Eigenlijk ben ik liever bij jou, want pap en man doen soms zo raar en zo moeilijk.
Ze denken soms in onmogelijkheden, niet in mogelijkheden. Het kan echt heel lang duren voor ze iets simpels besloten hebben en soms zijn ze erg onpractisch.
Ach... ze doen maar
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
