Relaties
alle pijlers
Gevoel van spagaat
zondag 1 november 2009 om 21:56
Sinds een paar weken gaat het totaal niet goed tussen mijn partner en mij. 2 weken geleden heeft mijn partner besloten om tijdelijk weer terug te gaan naar ouders. Deze week gaan we beginnen met relatietherapie omdat we samen er niet meer uitkomen.
De momenten dat we samen zijn (de weekenden) verloopt de ene dag heel leuk en gezellig en de andere dag volop irritaties en ruzie.
Ik ben moeder van 2 kids, waarvan er 1 volledig bij mij woont.
Ik wil de aandacht die ik heb, besteden aan mijn partner en mijn kind. Vooral omdat mijn partner er niet veel is wil ik de tijd die we hebben samen doorbrengen.
Ik wil graag weten waar ik aan toe ben, die zekerheid krijg ik niet op dit moment en daar wordt ik super onzeker van.
Mijn partner wordt dan weer 'gek' van mijn vragen, die wil eerst de 2 sessies bij de relatie-coach afwachten voordat er beslissingen genomen worden. Partner twijfelt of het een leven hier (gezamenlijk) gaat worden, dus de keuze met mij en kind, of een lat-relatie of toch helemaal uit elkaar.
Die onzekerheid dat het alle kanten uit kan gaan, maakt mij heel onstabiel. Ik vergeet veel, waardoor ik weer te horen krijg, zie je nou, je vergeet echt alles! Mijn geheugen is juist altijd mijn sterkste punt geweest en nu? 1 grote warboel.
Mijn partner zegt, als het je zo onzeker maakt, moet je wellicht zelf de beslissing nemen om de relatie te stoppen.
Ik heb 1,5 jaar geleden bewust gekozen om samen verder te gaan, samenwonen in alle facetten van het leven! Samen oud worden!
Een lat-relatie is niet hetgeen wat ik voor ogen heb. Laat staan de keuze om er helemaal mee te stoppen!
Ik weet het gewoon niet meer!
De momenten dat we samen zijn (de weekenden) verloopt de ene dag heel leuk en gezellig en de andere dag volop irritaties en ruzie.
Ik ben moeder van 2 kids, waarvan er 1 volledig bij mij woont.
Ik wil de aandacht die ik heb, besteden aan mijn partner en mijn kind. Vooral omdat mijn partner er niet veel is wil ik de tijd die we hebben samen doorbrengen.
Ik wil graag weten waar ik aan toe ben, die zekerheid krijg ik niet op dit moment en daar wordt ik super onzeker van.
Mijn partner wordt dan weer 'gek' van mijn vragen, die wil eerst de 2 sessies bij de relatie-coach afwachten voordat er beslissingen genomen worden. Partner twijfelt of het een leven hier (gezamenlijk) gaat worden, dus de keuze met mij en kind, of een lat-relatie of toch helemaal uit elkaar.
Die onzekerheid dat het alle kanten uit kan gaan, maakt mij heel onstabiel. Ik vergeet veel, waardoor ik weer te horen krijg, zie je nou, je vergeet echt alles! Mijn geheugen is juist altijd mijn sterkste punt geweest en nu? 1 grote warboel.
Mijn partner zegt, als het je zo onzeker maakt, moet je wellicht zelf de beslissing nemen om de relatie te stoppen.
Ik heb 1,5 jaar geleden bewust gekozen om samen verder te gaan, samenwonen in alle facetten van het leven! Samen oud worden!
Een lat-relatie is niet hetgeen wat ik voor ogen heb. Laat staan de keuze om er helemaal mee te stoppen!
Ik weet het gewoon niet meer!
maandag 2 november 2009 om 10:47
Lullig misschien maar dat is het probleem van jou vriendin. Ze wist dat jij kinderen hebt en altijd zou hebben. Dat heeft ze nou eenmaal te accepteren.
Het argument dat er altijd iemand in huis is, vind ik wat zwak. Jij bent ook "altijd" thuis.
Daarnaast vind ikk het wat sneu voor je kind om zo "ongewenst" te zijn. Een kind vangt zoiets op, die merken dat. Nu merk je er misschien weinig van maar het kind gaat dadelijk op zijn tenen lopen. Falangst, laag zelfvertrouwen, misvormd zelfbeeld e.d. zie ik in de toekomst allemaal voor me.
Kies ajb voor je kinderen.
Het argument dat er altijd iemand in huis is, vind ik wat zwak. Jij bent ook "altijd" thuis.
Daarnaast vind ikk het wat sneu voor je kind om zo "ongewenst" te zijn. Een kind vangt zoiets op, die merken dat. Nu merk je er misschien weinig van maar het kind gaat dadelijk op zijn tenen lopen. Falangst, laag zelfvertrouwen, misvormd zelfbeeld e.d. zie ik in de toekomst allemaal voor me.
Kies ajb voor je kinderen.
maandag 2 november 2009 om 10:48
quote:Maris71 schreef op 02 november 2009 @ 10:43:
[...]
Nee ik hoop niet voor mijn relatie dat mijn kind weggaat! Maar voor mijn kind zelf.Ik wil je niet aanvallen of veroordelen TO, ik begrijp ook wel dat het niet zo zwart-wit is als het nu overkomt maar ik vind het zo jammer dat het kind hier hoe dan ook dadelijk de dupe van is.
[...]
Nee ik hoop niet voor mijn relatie dat mijn kind weggaat! Maar voor mijn kind zelf.Ik wil je niet aanvallen of veroordelen TO, ik begrijp ook wel dat het niet zo zwart-wit is als het nu overkomt maar ik vind het zo jammer dat het kind hier hoe dan ook dadelijk de dupe van is.
maandag 2 november 2009 om 10:51
quote:Maris71 schreef op 02 november 2009 @ 10:42:
Partner heeft ook geen problemen met mijn kind, alleen dat ze het idee heeft dat ze haar vrijheid in huis kwijt is. En we van mening verschillen over de opvoeding. Kind staat hier buiten, het is iets tussen ons. Vriendin is heel duidelijk geweest dat het niet aan mijn kind ligt maar puur aan haar zelf, dat ze moet wennen dat er constant iemand in huis is.Natuurlijk staat je kind hier niet buiten. Hij heeft blijkbaar een hele belangrijke rol in haar niet prettig voelen! Ze gaat zelfs terug naar haar ouders, dus van wennen is helemaal geen sprake.
Eens met Tia, er spelen heel veel dingen mee. Maar het excuus 'mijn kind heeft er geen last van', gaat hier echt niet op. Je kind heeft er wel degelijk last van en jij mag je ogen daar niet voor sluiten omdat je je relatie wilt redden. Je kind is afhankelijk van jou en heeft recht op prioriteit nr 1 zijn, je partner niet.
Partner heeft ook geen problemen met mijn kind, alleen dat ze het idee heeft dat ze haar vrijheid in huis kwijt is. En we van mening verschillen over de opvoeding. Kind staat hier buiten, het is iets tussen ons. Vriendin is heel duidelijk geweest dat het niet aan mijn kind ligt maar puur aan haar zelf, dat ze moet wennen dat er constant iemand in huis is.Natuurlijk staat je kind hier niet buiten. Hij heeft blijkbaar een hele belangrijke rol in haar niet prettig voelen! Ze gaat zelfs terug naar haar ouders, dus van wennen is helemaal geen sprake.
Eens met Tia, er spelen heel veel dingen mee. Maar het excuus 'mijn kind heeft er geen last van', gaat hier echt niet op. Je kind heeft er wel degelijk last van en jij mag je ogen daar niet voor sluiten omdat je je relatie wilt redden. Je kind is afhankelijk van jou en heeft recht op prioriteit nr 1 zijn, je partner niet.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 2 november 2009 om 10:53
quote:Maris71 schreef op 02 november 2009 @ 10:42:
Partner heeft ook geen problemen met mijn kind, alleen dat ze het idee heeft dat ze haar vrijheid in huis kwijt is. En we van mening verschillen over de opvoeding. Kind staat hier buiten, het is iets tussen ons. Vriendin is heel duidelijk geweest dat het niet aan mijn kind ligt maar puur aan haar zelf, dat ze moet wennen dat er constant iemand in huis is.Waarom ga/blijf je dan niet latten? Er is toch geen enkele noodzaak om samen te gaan wonen en dat geeft je vriendin de ruimte om haar eigen plekje te behouden.
Partner heeft ook geen problemen met mijn kind, alleen dat ze het idee heeft dat ze haar vrijheid in huis kwijt is. En we van mening verschillen over de opvoeding. Kind staat hier buiten, het is iets tussen ons. Vriendin is heel duidelijk geweest dat het niet aan mijn kind ligt maar puur aan haar zelf, dat ze moet wennen dat er constant iemand in huis is.Waarom ga/blijf je dan niet latten? Er is toch geen enkele noodzaak om samen te gaan wonen en dat geeft je vriendin de ruimte om haar eigen plekje te behouden.
maandag 2 november 2009 om 11:02
quote:elninjoo schreef op 02 november 2009 @ 10:53:
[...]
Waarom ga/blijf je dan niet latten? Er is toch geen enkele noodzaak om samen te gaan wonen en dat geeft je vriendin de ruimte om haar eigen plekje te behouden.Dat is ook één van de redenen waarom we naar therapie gaan. Om te kijken of er nog een basis is om verder te gaan en zo ja, in wat voor vorm.
[...]
Waarom ga/blijf je dan niet latten? Er is toch geen enkele noodzaak om samen te gaan wonen en dat geeft je vriendin de ruimte om haar eigen plekje te behouden.Dat is ook één van de redenen waarom we naar therapie gaan. Om te kijken of er nog een basis is om verder te gaan en zo ja, in wat voor vorm.
maandag 2 november 2009 om 11:07
Alleen weet ik niet of ik kan leven met een lat-relatie. Ik heb jaren een lat-relatie gehad en op den duur is mij dat opgebroken, ook puur omdat mijn ex het niet zo 'trouw' nam.
En ik maanden geleden de keuze heb genomen om te gaan samenwonen en ik zelf dan het idee heb (wellicht moet ik nog van dat idee af!) dat ik weer 'af' ben bij het begin!
En ik maanden geleden de keuze heb genomen om te gaan samenwonen en ik zelf dan het idee heb (wellicht moet ik nog van dat idee af!) dat ik weer 'af' ben bij het begin!
maandag 2 november 2009 om 11:08
quote:Maris71 schreef op 01 november 2009 @ 21:56:
Partner twijfelt of het een leven hier (gezamenlijk) gaat worden, dus de keuze met mij en kind, of een lat-relatie of toch helemaal uit elkaar.
Die onzekerheid dat het alle kanten uit kan gaan, maakt mij heel onstabiel.
Ik heb 1,5 jaar geleden bewust gekozen om samen verder te gaan, samenwonen in alle facetten van het leven! Samen oud worden!
Een lat-relatie is niet hetgeen wat ik voor ogen heb. Laat staan de keuze om er helemaal mee te stoppen!
Even wat dingentjes die me opvielen in je OP... Dat klinkt toch niet goed zo.. Jij wilt niet latten zeg je, je partner wil even niks. Ik weet niet hoeveel therapie daaraan kan veranderen.
Partner twijfelt of het een leven hier (gezamenlijk) gaat worden, dus de keuze met mij en kind, of een lat-relatie of toch helemaal uit elkaar.
Die onzekerheid dat het alle kanten uit kan gaan, maakt mij heel onstabiel.
Ik heb 1,5 jaar geleden bewust gekozen om samen verder te gaan, samenwonen in alle facetten van het leven! Samen oud worden!
Een lat-relatie is niet hetgeen wat ik voor ogen heb. Laat staan de keuze om er helemaal mee te stoppen!
Even wat dingentjes die me opvielen in je OP... Dat klinkt toch niet goed zo.. Jij wilt niet latten zeg je, je partner wil even niks. Ik weet niet hoeveel therapie daaraan kan veranderen.
maandag 2 november 2009 om 11:16
quote:Maris71 schreef op 02 november 2009 @ 11:07:
Alleen weet ik niet of ik kan leven met een lat-relatie. Ik heb jaren een lat-relatie gehad en op den duur is mij dat opgebroken, ook puur omdat mijn ex het niet zo 'trouw' nam.
En ik maanden geleden de keuze heb genomen om te gaan samenwonen en ik zelf dan het idee heb (wellicht moet ik nog van dat idee af!) dat ik weer 'af' ben bij het begin!En welke meerwaarde had het samenwonen voor je kinderen? Het klinkt niet echt alsof die er op vooruit zijn gegaan. Ik hoor allemaal ík'argumenten, maar je bent niet alleen, kiest niet alleen voor jezelf.
Mag ik vragen hoe oud je kinderen zijn? En hoe vaak is je andere kind dan bij jou thuis? Heeft je partner er hinder van als allebei je kinderen thuis zijn?
Alleen weet ik niet of ik kan leven met een lat-relatie. Ik heb jaren een lat-relatie gehad en op den duur is mij dat opgebroken, ook puur omdat mijn ex het niet zo 'trouw' nam.
En ik maanden geleden de keuze heb genomen om te gaan samenwonen en ik zelf dan het idee heb (wellicht moet ik nog van dat idee af!) dat ik weer 'af' ben bij het begin!En welke meerwaarde had het samenwonen voor je kinderen? Het klinkt niet echt alsof die er op vooruit zijn gegaan. Ik hoor allemaal ík'argumenten, maar je bent niet alleen, kiest niet alleen voor jezelf.
Mag ik vragen hoe oud je kinderen zijn? En hoe vaak is je andere kind dan bij jou thuis? Heeft je partner er hinder van als allebei je kinderen thuis zijn?
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 2 november 2009 om 11:21
Voordat de keuze genomen werd om te gaan samenwonen hebben we gesproken met de kinderen (12 en 10 jaar) hoe zij het zouden vinden als vriendin bij ons zou gaan intrekken. Kinderen stonden beiden er positief tegenover. Afzonderlijk van elkaar heb ik nog gesprekken gehad met de kinderen, of ze het echt meenden. Pas na een paar maanden is ze ook daadwerkelijk bij ons ingetrokken. Dus ben zeker niet over 1 nacht ijs gegaan met die beslissing!
Andere kind heeft wel de week op, week af regeling.
Andere kind heeft wel de week op, week af regeling.
maandag 2 november 2009 om 11:35
quote:Maris71 schreef op 02 november 2009 @ 11:31:
[...]
Blijkbaar wel.
Ja... Da's lullig.
Uit ervaring kan ik zeggen dat kinderen voor evt. partners een dealbreaker kunnen zijn, hoe leuk ze er in het begin ook op reageren.
Jammer voor hun dan, mijn kind komt op de eerste plaats. Ik weet hoe moralistisch dat klinkt, maarja, ik wilde perse een kind. Dan moet je ook doen waarvoor je "getekend" hebt, ookal is het niet altijd leuk.
[...]
Blijkbaar wel.
Ja... Da's lullig.
Uit ervaring kan ik zeggen dat kinderen voor evt. partners een dealbreaker kunnen zijn, hoe leuk ze er in het begin ook op reageren.
Jammer voor hun dan, mijn kind komt op de eerste plaats. Ik weet hoe moralistisch dat klinkt, maarja, ik wilde perse een kind. Dan moet je ook doen waarvoor je "getekend" hebt, ookal is het niet altijd leuk.
maandag 2 november 2009 om 11:38
quote:Maris71 schreef op 02 november 2009 @ 11:07:
Alleen weet ik niet of ik kan leven met een lat-relatie. Ik heb jaren een lat-relatie gehad en op den duur is mij dat opgebroken, ook puur omdat mijn ex het niet zo 'trouw' nam.
En ik maanden geleden de keuze heb genomen om te gaan samenwonen en ik zelf dan het idee heb (wellicht moet ik nog van dat idee af!) dat ik weer 'af' ben bij het begin!
Je hebt 't alleen over jouw keus en jouw wens, maar als je je relatie wil laten slagen zul je toch tot 'n compromis moeten komen met datgene wat je vriendin wil. En als zij niet in 'n huis wil wonen met kinderen dan zul je dat moeten respecteren als je haar wilt behouden.
En ontrouw zijn kan iemand ook die wél samenwoont, samenwonen geeft dus geen enkele garantie op dat gebied.
Alleen weet ik niet of ik kan leven met een lat-relatie. Ik heb jaren een lat-relatie gehad en op den duur is mij dat opgebroken, ook puur omdat mijn ex het niet zo 'trouw' nam.
En ik maanden geleden de keuze heb genomen om te gaan samenwonen en ik zelf dan het idee heb (wellicht moet ik nog van dat idee af!) dat ik weer 'af' ben bij het begin!
Je hebt 't alleen over jouw keus en jouw wens, maar als je je relatie wil laten slagen zul je toch tot 'n compromis moeten komen met datgene wat je vriendin wil. En als zij niet in 'n huis wil wonen met kinderen dan zul je dat moeten respecteren als je haar wilt behouden.
En ontrouw zijn kan iemand ook die wél samenwoont, samenwonen geeft dus geen enkele garantie op dat gebied.
maandag 2 november 2009 om 11:47
quote:elninjoo schreef op 02 november 2009 @ 11:38:
[...]
Je hebt 't alleen over jouw keus en jouw wens, maar als je je relatie wil laten slagen zul je toch tot 'n compromis moeten komen met datgene wat je vriendin wil. En als zij niet in 'n huis wil wonen met kinderen dan zul je dat moeten respecteren als je haar wilt behouden.
En ontrouw zijn kan iemand ook die wél samenwoont, samenwonen geeft dus geen enkele garantie op dat gebied.Ik zeg toch ook duidelijk dat ik er over wil nadenken of ik het wil en/of kan?! Ik wil kijken of we SAMEN tot een compromis kunnen komen. Naar iets wat voor ons samen goed aanvoelt.
[...]
Je hebt 't alleen over jouw keus en jouw wens, maar als je je relatie wil laten slagen zul je toch tot 'n compromis moeten komen met datgene wat je vriendin wil. En als zij niet in 'n huis wil wonen met kinderen dan zul je dat moeten respecteren als je haar wilt behouden.
En ontrouw zijn kan iemand ook die wél samenwoont, samenwonen geeft dus geen enkele garantie op dat gebied.Ik zeg toch ook duidelijk dat ik er over wil nadenken of ik het wil en/of kan?! Ik wil kijken of we SAMEN tot een compromis kunnen komen. Naar iets wat voor ons samen goed aanvoelt.
maandag 2 november 2009 om 11:52
quote:elninjoo schreef op 02 november 2009 @ 11:41:
[...]
dat recht heeft 'n partner zich te mogen bedenken als het tegenvalt, ze heeft 't in elk geval wel geprobeerd dus die moeite was je voor haar toch mooi waardMee eens, Nien.
Het is echter als moeder van die kinderen zijnde dan wel je verantwoording om naar aanleiding daarvan, je keuzes bij te stellen. In plaats van te proberen vriendin weer in huis te krijgen omdat je niet wilt latten, zou de vraag aan vriendin moeten zijn: kun je mijn kinderen in huis volledig accepteren? Als het antwoord daarop Nee is, dan heb je als moeder geen andere keus dan latten of einde relatie. Samenwonen is dan geen optie meer.
[...]
dat recht heeft 'n partner zich te mogen bedenken als het tegenvalt, ze heeft 't in elk geval wel geprobeerd dus die moeite was je voor haar toch mooi waardMee eens, Nien.
Het is echter als moeder van die kinderen zijnde dan wel je verantwoording om naar aanleiding daarvan, je keuzes bij te stellen. In plaats van te proberen vriendin weer in huis te krijgen omdat je niet wilt latten, zou de vraag aan vriendin moeten zijn: kun je mijn kinderen in huis volledig accepteren? Als het antwoord daarop Nee is, dan heb je als moeder geen andere keus dan latten of einde relatie. Samenwonen is dan geen optie meer.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 2 november 2009 om 12:01
Maris, het spijt me al ik kort door de bocht ben in jouw ogen maar; kap er mee. Met je vriendin.
Je kind is je kind en die is van jou afhankelijk. Liefde is ook elders, je kind is je kind en je bent in de eerste plaats de moeder van dat kind.
Jammer dat het niet werkt samen met de kinderen. Pech hebben. Helaas dat jullie relatie moet lijden onder het feit dat jij moeder bent maar dat was je al, voordat zij in je leven kwam en dat zul je zijn tot het einde van je leven.
Naar een coach gaan? Hoezo? Om daar van inzicht te veranderen, terwijl je vriendin bij haar ouders gaat wonen nu een van jouw kinderen fulltime bij je woont? Het feit dat ze weg is gegaan is je antwoord. Het gaat dus niet, zo samen met kind. Punt.
Wat jij en wat zij zou willen, het is allemaal van ondergeschikt belang, want jij bent iemands moeder en dat verandert niet bij een coach of waar dan ook. Het zal dus altijd een punt blijven tussen jullie.
Het idee dat iemand wel bij je wil zijn als je kind er niet is, zou je genoeg moeten zeggen, ze neemt je niet met alles er bij, maar alleen op bepaalde voorwaarden en dat is prima, alleen (nu en misschien wel nooit) niet haalbaar.
Geloof me als ik zeg dat ik dat heel erg voor je vind en dat ik begrijp dat je het anders zou willen.
Je kind is je kind en die is van jou afhankelijk. Liefde is ook elders, je kind is je kind en je bent in de eerste plaats de moeder van dat kind.
Jammer dat het niet werkt samen met de kinderen. Pech hebben. Helaas dat jullie relatie moet lijden onder het feit dat jij moeder bent maar dat was je al, voordat zij in je leven kwam en dat zul je zijn tot het einde van je leven.
Naar een coach gaan? Hoezo? Om daar van inzicht te veranderen, terwijl je vriendin bij haar ouders gaat wonen nu een van jouw kinderen fulltime bij je woont? Het feit dat ze weg is gegaan is je antwoord. Het gaat dus niet, zo samen met kind. Punt.
Wat jij en wat zij zou willen, het is allemaal van ondergeschikt belang, want jij bent iemands moeder en dat verandert niet bij een coach of waar dan ook. Het zal dus altijd een punt blijven tussen jullie.
Het idee dat iemand wel bij je wil zijn als je kind er niet is, zou je genoeg moeten zeggen, ze neemt je niet met alles er bij, maar alleen op bepaalde voorwaarden en dat is prima, alleen (nu en misschien wel nooit) niet haalbaar.
Geloof me als ik zeg dat ik dat heel erg voor je vind en dat ik begrijp dat je het anders zou willen.
maandag 2 november 2009 om 12:12
Helemaal eens met Eleonora met nog een kleine toevoeging.
Ook al zou het weer (tijdelijk) goedkomen...als er weer een reden is waardoor 1 van je kinderen fulltime bij je lijkt te komen wonen of gewoon komt wonen voorgoed...zul jij altijd op je tenen lopen, puur omdat je bang bent dat je vriendin weer twijfels krijgt/te weinig ruimte voor zichzelf.
Kies voor je kind (en dus ook voor jezelf).
Ook al zou het weer (tijdelijk) goedkomen...als er weer een reden is waardoor 1 van je kinderen fulltime bij je lijkt te komen wonen of gewoon komt wonen voorgoed...zul jij altijd op je tenen lopen, puur omdat je bang bent dat je vriendin weer twijfels krijgt/te weinig ruimte voor zichzelf.
Kies voor je kind (en dus ook voor jezelf).
maandag 2 november 2009 om 12:21
Ik ga deze week eens horen wat vriendin te zeggen heeft bij de coach, wat nu precies haar problemen zijn waar zij tegenaan loopt in onze relatie. Beiden moeten we een lijstje maken met de die punten en die worden dan besproken daar.
Na 2 sessies kunnen we bespreken of we 'heil' zien om verder te gaan of dat we besluiten om er mee te stoppen.
Na 2 sessies kunnen we bespreken of we 'heil' zien om verder te gaan of dat we besluiten om er mee te stoppen.
maandag 2 november 2009 om 12:36
Ik hoop dat je de kracht zult vinden om, als jullie die puntenlijst afgewerkt hebben en er niet uitkomen, de knoop door kunt hakken en haar gedag kunt zeggen.
Ik gun je oprecht een andere optie, een doorstart en een gelukkig leven samen maar - en dat komt niet vaak voor - ik ben het met Elninjoo eens, een kind is een keuze en het is duidelijk niet de keuze van je vriendin. Voor jou, als moeder van een kind, zou het dan duidelijk moeten zijn. Dan houdt het helemaal op.
Sterkte!
Ik gun je oprecht een andere optie, een doorstart en een gelukkig leven samen maar - en dat komt niet vaak voor - ik ben het met Elninjoo eens, een kind is een keuze en het is duidelijk niet de keuze van je vriendin. Voor jou, als moeder van een kind, zou het dan duidelijk moeten zijn. Dan houdt het helemaal op.
Sterkte!
maandag 2 november 2009 om 12:36
Aangezien je je niet heel veel lijkt aan te trekken van de tips die je krijgt:
Ik denk dat jullie je kunnen laten coachen tot je een ons weegt, maar dat gaat niets uithalen. Je kunt niet na 2 gesprekken beslissen of je een relatie hebt of niet. Er valt niet te onderhandelen over kinderen, ze zijn er gewoon. Je kinderen zijn ondertussen bezoeker in eigen huis. Ik denk dat je ex bij de coach duidelijk gaat maken dat het echt over is en dat je je erover heen moet zetten, je kunt niet aan een half dood paard blijven trekken.
Ik denk dat jullie je kunnen laten coachen tot je een ons weegt, maar dat gaat niets uithalen. Je kunt niet na 2 gesprekken beslissen of je een relatie hebt of niet. Er valt niet te onderhandelen over kinderen, ze zijn er gewoon. Je kinderen zijn ondertussen bezoeker in eigen huis. Ik denk dat je ex bij de coach duidelijk gaat maken dat het echt over is en dat je je erover heen moet zetten, je kunt niet aan een half dood paard blijven trekken.
maandag 2 november 2009 om 12:46
quote:noahtb schreef op 02 november 2009 @ 12:36:
Aangezien je je niet heel veel lijkt aan te trekken van de tips die je krijgt:
Ik denk dat jullie je kunnen laten coachen tot je een ons weegt, maar dat gaat niets uithalen. Je kunt niet na 2 gesprekken beslissen of je een relatie hebt of niet. Er valt niet te onderhandelen over kinderen, ze zijn er gewoon. Je kinderen zijn ondertussen bezoeker in eigen huis. Ik denk dat je ex bij de coach duidelijk gaat maken dat het echt over is en dat je je erover heen moet zetten, je kunt niet aan een half dood paard blijven trekken.
Ik bedoelde ermee te zeggen, als het inderdaad alleen de kinderen zijn waar zij een probleem mee heeft, dat ik dan net wat jullie allemaal zeggen, geen keuze heb. Ik kan ze niet wegtoveren en dat is ook iets wat ik helemaal niet wil!
En de kaarten/brieven die ik van haar krijg laten duidelijk zien dat ze echt wil, ze heeft de intentie om samen met mij oud te worden.
Daarom zeg ik ook, wellicht is er iets heel anders aan de hand en heeft het niet met de kinderen te maken, kind heeft verleden week ook een kaart van haar ontvangen waarin het duidelijk geschreven staat dat het niet aan kind ligt! Dat het een probleem is waar zij zelf mee moet dealen. Zij mag inderdaad de keuze maken of ze er mee wil dealen of niet. Zij zal moeten accepteren dat ik mijn aandacht over een ieder moet verspreiden!
Daarom dat we naar een coach gaan om de problemen in kaart te brengen, en om te kijken of we de problemen van dien aard vinden om er aan te werken of niet.
Aangezien je je niet heel veel lijkt aan te trekken van de tips die je krijgt:
Ik denk dat jullie je kunnen laten coachen tot je een ons weegt, maar dat gaat niets uithalen. Je kunt niet na 2 gesprekken beslissen of je een relatie hebt of niet. Er valt niet te onderhandelen over kinderen, ze zijn er gewoon. Je kinderen zijn ondertussen bezoeker in eigen huis. Ik denk dat je ex bij de coach duidelijk gaat maken dat het echt over is en dat je je erover heen moet zetten, je kunt niet aan een half dood paard blijven trekken.
Ik bedoelde ermee te zeggen, als het inderdaad alleen de kinderen zijn waar zij een probleem mee heeft, dat ik dan net wat jullie allemaal zeggen, geen keuze heb. Ik kan ze niet wegtoveren en dat is ook iets wat ik helemaal niet wil!
En de kaarten/brieven die ik van haar krijg laten duidelijk zien dat ze echt wil, ze heeft de intentie om samen met mij oud te worden.
Daarom zeg ik ook, wellicht is er iets heel anders aan de hand en heeft het niet met de kinderen te maken, kind heeft verleden week ook een kaart van haar ontvangen waarin het duidelijk geschreven staat dat het niet aan kind ligt! Dat het een probleem is waar zij zelf mee moet dealen. Zij mag inderdaad de keuze maken of ze er mee wil dealen of niet. Zij zal moeten accepteren dat ik mijn aandacht over een ieder moet verspreiden!
Daarom dat we naar een coach gaan om de problemen in kaart te brengen, en om te kijken of we de problemen van dien aard vinden om er aan te werken of niet.
maandag 2 november 2009 om 12:51
Het maakt toch niet uit of het alleen aan de kinderen of óók aan de kinderen ligt? Zij heeft moeite met de aanwezigheid van jouw kinderen en als zij zich daar niet overheen kan zetten zou dat voor jou, los van andere problemen, een dealbreaker moeten zijn.
Als de andere problemen wel worden opgelost, maar ze toch moeite houdt met jou moeten delen met je kinderen, dan houdt het toch op? Het probleem kinderen lijkt me echt heel wat crucialer dan jij nu denkt. Dat is namelijk het enige waar jij geen compromissen in kan en mag sluiten.
Als de andere problemen wel worden opgelost, maar ze toch moeite houdt met jou moeten delen met je kinderen, dan houdt het toch op? Het probleem kinderen lijkt me echt heel wat crucialer dan jij nu denkt. Dat is namelijk het enige waar jij geen compromissen in kan en mag sluiten.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
