Psyche
alle pijlers
Waarom heb ik dit toch steeds?
zondag 1 november 2009 om 13:09
Vanochtend is mijn moeder weer naar huis gegaan, nadat ze sinds woensdag bij mij heeft gelogeerd. We hebben hele gezellige dagen gehad, o.a. dagje wezen shoppen.
Waarom voel ik me toch altijd zo verdomd verdrietig als ze weer weg is en vandaag helemaal. Ik woon nu toch al een paar jaar in een andere stad, maar telkens als mijn moeder bij mij is geweest en ze is weer naar huis heb ik het er zo moeilijk mee. En vooral vandaag is het heel erg: kan alleen maar huilen en vind dat zo stom van mezelf.
Mijn moeder is ook heel belangrijk voor mij, ik heb eigenlijk alleen maar haar. Ik heb geen broers of zussen en mijn vader is heel plotseling overleden toen ik 18 was. Bovendien ben ik de laatste tijd ook zo bang dat mijn moeder iets overkomt, dat ze ook plotseling overlijdt of dat ze ziek wordt. Ik weet niet waar deze gevoelens vandaan komen...
Ik snap dat jullie hier ook niks mee kunnen en ik wil ook helemaal niet zeuren of overkomen als een kleuter, maar het is zo moeilijk...
Ik moest het even van me afschrijven.
Waarom voel ik me toch altijd zo verdomd verdrietig als ze weer weg is en vandaag helemaal. Ik woon nu toch al een paar jaar in een andere stad, maar telkens als mijn moeder bij mij is geweest en ze is weer naar huis heb ik het er zo moeilijk mee. En vooral vandaag is het heel erg: kan alleen maar huilen en vind dat zo stom van mezelf.
Mijn moeder is ook heel belangrijk voor mij, ik heb eigenlijk alleen maar haar. Ik heb geen broers of zussen en mijn vader is heel plotseling overleden toen ik 18 was. Bovendien ben ik de laatste tijd ook zo bang dat mijn moeder iets overkomt, dat ze ook plotseling overlijdt of dat ze ziek wordt. Ik weet niet waar deze gevoelens vandaan komen...
Ik snap dat jullie hier ook niks mee kunnen en ik wil ook helemaal niet zeuren of overkomen als een kleuter, maar het is zo moeilijk...
Ik moest het even van me afschrijven.
zondag 1 november 2009 om 13:16
Je geeft het antwoord -denk ik- zelf al: je moeder is heel belangrijk voor je, en je vader is plots overleden. Dat maakt dat je je kwetsbaar voelt en bang bent haar te verliezen.
Lijkt mij overigens niet zo vreemd!
Probeer de angst los te laten en zoveel mogelijk te denken aan de leuke momenten die je met je moeder tot nu toe al hebt gedeeld!
Lijkt mij overigens niet zo vreemd!
Probeer de angst los te laten en zoveel mogelijk te denken aan de leuke momenten die je met je moeder tot nu toe al hebt gedeeld!
zondag 1 november 2009 om 13:33
Is het geen optie terug te gaan naar de stad waar je moeder woont,of dat je moeder dichter bij jou komt wonen?Ik neem tenminste aan nav je OP dat ze niet in de buurt woont,als je komt logeren een paar dagen?
Herken het gevoel van kwetsbaar zijn wel,mijn moeder is 6jaar geleden overleden,en het blijft een gemis.....
Herken het gevoel van kwetsbaar zijn wel,mijn moeder is 6jaar geleden overleden,en het blijft een gemis.....
zondag 1 november 2009 om 13:34
Ik vind jouw reactie ook niet zo gek hoor. Weet je moeder ook dat je steeds zo verdrietig bent als zij weer weg is? Heeft zij dat omgekeerd ook of niet? Misschien kun je voor de volgende keer zorgen dat je - een dag nadat zij weer is vertrokken - voldoende afleiding hebt door bijvoorbeeld een vriendinnen(mid)dagje te organiseren? Het verzet je gedachten zodat je niet kunt 'verdrinken' in je verdrietige en eenzame gevoel.
zondag 1 november 2009 om 13:53
quote:Liondevil76 schreef op 01 november 2009 @ 13:34:
Ik vind jouw reactie ook niet zo gek hoor. Weet je moeder ook dat je steeds zo verdrietig bent als zij weer weg is? Heeft zij dat omgekeerd ook of niet? Misschien kun je voor de volgende keer zorgen dat je - een dag nadat zij weer is vertrokken - voldoende afleiding hebt door bijvoorbeeld een vriendinnen(mid)dagje te organiseren? Het verzet je gedachten zodat je niet kunt 'verdrinken' in je verdrietige en eenzame gevoel.
Mijn moeder weet het en doet ook altijd haar uiterste best om te zorgen dat ik niet verdrietig ben als ze weg gaat. Ze vindt het zelf ook altijd jammer en ze mist mij ook als ze weer naar huis gaat. Maar ze is er niet zo emotioneel van als ik.
En inderdaad, een beetje afleiding zou wel prettig zijn. De volgende keer ga ik daar voor proberen te zorgen.
Ik vind jouw reactie ook niet zo gek hoor. Weet je moeder ook dat je steeds zo verdrietig bent als zij weer weg is? Heeft zij dat omgekeerd ook of niet? Misschien kun je voor de volgende keer zorgen dat je - een dag nadat zij weer is vertrokken - voldoende afleiding hebt door bijvoorbeeld een vriendinnen(mid)dagje te organiseren? Het verzet je gedachten zodat je niet kunt 'verdrinken' in je verdrietige en eenzame gevoel.
Mijn moeder weet het en doet ook altijd haar uiterste best om te zorgen dat ik niet verdrietig ben als ze weg gaat. Ze vindt het zelf ook altijd jammer en ze mist mij ook als ze weer naar huis gaat. Maar ze is er niet zo emotioneel van als ik.
En inderdaad, een beetje afleiding zou wel prettig zijn. De volgende keer ga ik daar voor proberen te zorgen.
zondag 1 november 2009 om 13:57
Hoihoi,
Ik woon sinds 3 jaar ook ver weg van mijn ouders en andere familie. Daar gaat het allemaal prima mee, maar desondanks vind ik het ook altijd moeilijk als ik daar weg ga, of zij bij mij weggaan.
Dus dat je het er moeilijk mee hebt, is helemaal niet stom of raar. Ik zorg zelf altijd dat ik de volgende dag moet werken of een afspraak heb met vriend(innen). Alleen op de bank zitten, benadrukt het alleen zijn en dus je verdrietige gevoel.
Sterkte!!
Ik woon sinds 3 jaar ook ver weg van mijn ouders en andere familie. Daar gaat het allemaal prima mee, maar desondanks vind ik het ook altijd moeilijk als ik daar weg ga, of zij bij mij weggaan.
Dus dat je het er moeilijk mee hebt, is helemaal niet stom of raar. Ik zorg zelf altijd dat ik de volgende dag moet werken of een afspraak heb met vriend(innen). Alleen op de bank zitten, benadrukt het alleen zijn en dus je verdrietige gevoel.
Sterkte!!
zondag 1 november 2009 om 14:09
Leaf, ik vind het ook niet zo raar hoor. Heb een aantal jaar in het buitenland gewoond en als mijn vader me dan op kwam zoeken en we twee super leuke dagen hadden, had ik dat ook. Ik zwaaide hem vrolijk lachend uit, maar voor ik weer op de bank zat was het tranen met tuiten.
Wat hielp was er even aan toe geven, maar er niet te lang in blijven hangen.
Wat ik deed was een kop thee maken, lekker op de bank kruipen, filmpje kijken of muziek luisteren en bedenken waarom ik ook al weer op 800km afstand van huis ging wonen.
Wat hielp was er even aan toe geven, maar er niet te lang in blijven hangen.
Wat ik deed was een kop thee maken, lekker op de bank kruipen, filmpje kijken of muziek luisteren en bedenken waarom ik ook al weer op 800km afstand van huis ging wonen.
Er zijn momenten waar je intens van geniet, tel die momenten en je leeft!
zondag 1 november 2009 om 14:11
Ik herken dat wel een beetje, maar dan bij mijn vader. Mijn vader heeft mij (en mijn zusje) vanaf mijn 10e alleen opgevoed en ik ben ontzettend dol op hem. 1 keer per jaar gaan we nog met het hele gezin en aanhang op vakantie en ik heb het dan ook eigenlijk altijd moeilijk wanneer we daarna afscheid nemen. Stukje dankbaarheid en een stukje angst. Wat als er inderdaad iets zou gebeuren, dat ik hem ook niet meer heb?
Meestal is dat gevoel na een paar uur gelukkig weer over. Helemaal niks mis mee
Meestal is dat gevoel na een paar uur gelukkig weer over. Helemaal niks mis mee
zondag 1 november 2009 om 14:31
quote:noanne schreef op 01 november 2009 @ 14:09:
Leaf, ik vind het ook niet zo raar hoor. Heb een aantal jaar in het buitenland gewoond en als mijn vader me dan op kwam zoeken en we twee super leuke dagen hadden, had ik dat ook. Ik zwaaide hem vrolijk lachend uit, maar voor ik weer op de bank zat was het tranen met tuiten.
Wat hielp was er even aan toe geven, maar er niet te lang in blijven hangen.
Wat ik deed was een kop thee maken, lekker op de bank kruipen, filmpje kijken of muziek luisteren en bedenken waarom ik ook al weer op 800km afstand van huis ging wonen.
Ik denk dat ik dat ook maar ga doen. Lekker filmpje kijken ter afleiding.
Bedankt trouwens voor jullie lieve reacties. Ben ook blij dat jullie het gevoel herkennen.
Leaf, ik vind het ook niet zo raar hoor. Heb een aantal jaar in het buitenland gewoond en als mijn vader me dan op kwam zoeken en we twee super leuke dagen hadden, had ik dat ook. Ik zwaaide hem vrolijk lachend uit, maar voor ik weer op de bank zat was het tranen met tuiten.
Wat hielp was er even aan toe geven, maar er niet te lang in blijven hangen.
Wat ik deed was een kop thee maken, lekker op de bank kruipen, filmpje kijken of muziek luisteren en bedenken waarom ik ook al weer op 800km afstand van huis ging wonen.
Ik denk dat ik dat ook maar ga doen. Lekker filmpje kijken ter afleiding.
Bedankt trouwens voor jullie lieve reacties. Ben ook blij dat jullie het gevoel herkennen.
maandag 2 november 2009 om 14:13
Hoi Leaf,
Ik heb dat ook hoor! En ik heb wel een broer en beide ouders nog, maar ben ook bang dat mijn ouders iets overkomt nu ze op leeftijd zijn. Ik heb wel goed contact met mijn broer, maar hij woont niet om de hoek en we zien en spreken elkaar niet zo vaak.
Ik denk dat Noanne wel gelijk heeft dat je er aan toe moet geven, maar er niet in moet blijven hangen. Je schrijft het zelf al in je motto: het is zoals het is, en het gaat zoals het gaat, daar doe je niets aan... Het is heel normaal dat je daar af en toe verdrietig om bent.
Ik heb dat ook hoor! En ik heb wel een broer en beide ouders nog, maar ben ook bang dat mijn ouders iets overkomt nu ze op leeftijd zijn. Ik heb wel goed contact met mijn broer, maar hij woont niet om de hoek en we zien en spreken elkaar niet zo vaak.
Ik denk dat Noanne wel gelijk heeft dat je er aan toe moet geven, maar er niet in moet blijven hangen. Je schrijft het zelf al in je motto: het is zoals het is, en het gaat zoals het gaat, daar doe je niets aan... Het is heel normaal dat je daar af en toe verdrietig om bent.
maandag 2 november 2009 om 19:16
Hi Leaf,
ik herken je gevoelens niet, heb lieve ouders hoor, maar bij bij logeren...Je weet denk ook zelf wel hoe het komt, je schrijft zelf dat je "niemand anders hebt". Bedoel je alleen familie? Of ook vrienden en of een relatie? Zou je daar niet iets mee kunnen. Je schrijft ook dat je soms bang bent dat jouw moeder iets overkomt.
Ik weet niet hoe oud je moeder is of dat die gedachtes realistisch zijn, maar aan de andere kant; er komt wel een keer een dag dat ze er niet meer is. Ik wil je niet bang maken of iets aanpraten, maar wellicht is het een optie om je horizon wat te verbreden...
ik herken je gevoelens niet, heb lieve ouders hoor, maar bij bij logeren...Je weet denk ook zelf wel hoe het komt, je schrijft zelf dat je "niemand anders hebt". Bedoel je alleen familie? Of ook vrienden en of een relatie? Zou je daar niet iets mee kunnen. Je schrijft ook dat je soms bang bent dat jouw moeder iets overkomt.
Ik weet niet hoe oud je moeder is of dat die gedachtes realistisch zijn, maar aan de andere kant; er komt wel een keer een dag dat ze er niet meer is. Ik wil je niet bang maken of iets aanpraten, maar wellicht is het een optie om je horizon wat te verbreden...
maandag 2 november 2009 om 19:22
