Werk & Studie
alle pijlers
afgestudeerd & onzekerheid
woensdag 4 november 2009 om 12:26
Hallo dames,
Afgelopen zomer ben ik afgestudeerd in het maatschappelijk werk. Ik heb heel bewust voor de opleiding gekozen maar gedurende de opleiding toch wat twijfels gekregen. De opleiding vond ik erg leuk, stages ook altijd goed bevallen, maar toch was er altijd een gevoel van 'kan ik dit wel?'
De reden dat ik twijfel heeft te maken mijn leeftijd (24). De laatste tijd hoor ik vaak in mijn omgeving dat mensen mij erg jong vinden om maatschappelijk werkster te zijn. Ik heb natuurlijk nog niet zoooveel meegemaakt, dus hoe zou ik een ander dan kunnen helpen? Tijdens mijn studie heb ik mezelf dit ook vaak afgevraagd. Tijdens stages was mijn onzekerheid ook altijd wel een belangrijk factor, maar toch heb ik stages altijd zeer goed afgerond. Tijdens stages heb ik mijn leeftijd ook nooit als een belemmering ervaren in het contact met cliënten.
Na mijn afstuderen besloot ik om toch op zoek te gaan naar een baan in de hulpverlening. Heeeel veel brieven de deur uitgedaan, maar bijna overal afgewezen wegens gebrek aan ervaring. Onlangs uitgenodigd voor een gesprek voor een meer ondersteunende functie. Ook hier werd ik afgewezen omdat ik niet sterk genoeg in mijn schoenen stond en eerst maar eens wat ervaring op moest gaan doen.
Nu krijg ik via via een goede kans om te solliciteren bij het algemeen maatschappelijk werk, maar ik weet nu niet meer of ik het nog wel wil. Ik twijfel zo erg of ik niet te jong ben en het werk niet kan. Het heeft niet te maken met het werk opzich niet aankunnen en bijv. de problemen mee naar huis nemen.
Ik ben benieuwd hoe jullie hier tegen aankijken? Stel je maakt een aanspraak met het maatschappelijk werk omdat je problemen hebt waar je op dat moment zelf even niet meer uitkomt en je maatschappelijk werker blijkt een lief blond meisje van 24 te zijn...
Afgelopen zomer ben ik afgestudeerd in het maatschappelijk werk. Ik heb heel bewust voor de opleiding gekozen maar gedurende de opleiding toch wat twijfels gekregen. De opleiding vond ik erg leuk, stages ook altijd goed bevallen, maar toch was er altijd een gevoel van 'kan ik dit wel?'
De reden dat ik twijfel heeft te maken mijn leeftijd (24). De laatste tijd hoor ik vaak in mijn omgeving dat mensen mij erg jong vinden om maatschappelijk werkster te zijn. Ik heb natuurlijk nog niet zoooveel meegemaakt, dus hoe zou ik een ander dan kunnen helpen? Tijdens mijn studie heb ik mezelf dit ook vaak afgevraagd. Tijdens stages was mijn onzekerheid ook altijd wel een belangrijk factor, maar toch heb ik stages altijd zeer goed afgerond. Tijdens stages heb ik mijn leeftijd ook nooit als een belemmering ervaren in het contact met cliënten.
Na mijn afstuderen besloot ik om toch op zoek te gaan naar een baan in de hulpverlening. Heeeel veel brieven de deur uitgedaan, maar bijna overal afgewezen wegens gebrek aan ervaring. Onlangs uitgenodigd voor een gesprek voor een meer ondersteunende functie. Ook hier werd ik afgewezen omdat ik niet sterk genoeg in mijn schoenen stond en eerst maar eens wat ervaring op moest gaan doen.
Nu krijg ik via via een goede kans om te solliciteren bij het algemeen maatschappelijk werk, maar ik weet nu niet meer of ik het nog wel wil. Ik twijfel zo erg of ik niet te jong ben en het werk niet kan. Het heeft niet te maken met het werk opzich niet aankunnen en bijv. de problemen mee naar huis nemen.
Ik ben benieuwd hoe jullie hier tegen aankijken? Stel je maakt een aanspraak met het maatschappelijk werk omdat je problemen hebt waar je op dat moment zelf even niet meer uitkomt en je maatschappelijk werker blijkt een lief blond meisje van 24 te zijn...
woensdag 4 november 2009 om 12:32
Je hebt je diploma vast niet voor niets gekregen!! Je mag erop vertrouwen dat je in huis hebt wat er nodig is om een goede hulpverleenster te zijn. Ook als je tot op heden nog geen problemen hebt ondervonden met cliënten, dan mag je daar zeker over zijn? En als je er niet aan begint, nee, dan doe je inderdaad nooit ervaring op. Spring er gewoon in, wees zeker van jezelf en als het dan niet lukt, dan kun je er eens over nadenken of je het niet kunt. Niet vooraf al opgeven hoor! Zet 'em op! 
woensdag 4 november 2009 om 12:33
Hangt er vanaf in hoeverre die vrouw van 24 met een beroepsopleiding achter de rug er ook blijk van geeft die kennis te hebben, en ook nuchter kan aangeven in hoeverre ze me in mijn situatie wel of niet kan ondersteunen!
Ik ben geen MWD'er maar ook (op andere gebieden) adviseur. En adviseren leer je in de praktijk. Je zult ergens moeten beginnen, en zekerheid en adviesvaardigheid leer je níet door alleen maar rustig te af te gaan zitten wachten tot je 30/40/50/... bent.
Als dit wel je beroep is waar je in ieder geval de komende tijd graag je energie in wilt steken, laat je dan niet door je eigen overtuigingen (die logisch zijn nu even, maar wel erg belemmerend werken!) tegenhouden maar hou moed. Er is ook nog zoiets als de crisis, waar jij hoegenaamd geen enkele invloed op hebt, maar die zorgt dat solliciteren even moeilijker is.
Ik ben geen MWD'er maar ook (op andere gebieden) adviseur. En adviseren leer je in de praktijk. Je zult ergens moeten beginnen, en zekerheid en adviesvaardigheid leer je níet door alleen maar rustig te af te gaan zitten wachten tot je 30/40/50/... bent.
Als dit wel je beroep is waar je in ieder geval de komende tijd graag je energie in wilt steken, laat je dan niet door je eigen overtuigingen (die logisch zijn nu even, maar wel erg belemmerend werken!) tegenhouden maar hou moed. Er is ook nog zoiets als de crisis, waar jij hoegenaamd geen enkele invloed op hebt, maar die zorgt dat solliciteren even moeilijker is.
woensdag 4 november 2009 om 12:35
Hallo Lapoubelle,
Ik neem aan dat jij iets hebt geleerd op die opleiding, en je hebt een stage gedaan. Dat zou moeten betekenen dat je dit werk kunt. Heb jezelf het idee dat je wat geleerd hebt en dat je mensen kunt helpen? Persoonlijk zou ik het niet heel erg vinden om een jong iemand te krijgen, maar wel om iemand te krijgen die me het idee geeft heel onzeker te zijn over haar vak.
Ik neem aan dat jij iets hebt geleerd op die opleiding, en je hebt een stage gedaan. Dat zou moeten betekenen dat je dit werk kunt. Heb jezelf het idee dat je wat geleerd hebt en dat je mensen kunt helpen? Persoonlijk zou ik het niet heel erg vinden om een jong iemand te krijgen, maar wel om iemand te krijgen die me het idee geeft heel onzeker te zijn over haar vak.
woensdag 4 november 2009 om 12:38
Van een lief blond meisje zou ik graag een kopje thee aannemen maar haar adviezen zou ik niet op voorhand serieus nemen.
Met een jonge, hoogopgeleide professional die mij adviseert op basis van feiten en die mij met goede argumenten kan overtuigen zou ik wél heel blij zijn.
Dus hoe presenteer jij jezelf?
Met een jonge, hoogopgeleide professional die mij adviseert op basis van feiten en die mij met goede argumenten kan overtuigen zou ik wél heel blij zijn.
Dus hoe presenteer jij jezelf?
woensdag 4 november 2009 om 12:42
woensdag 4 november 2009 om 12:42
Wuiles, jouw reactie vind ik heel treffend. Dat is misschien ook mijn voordeel, het schijnt dat ik helemaal niet onzeker overkom. Toen ik op mijn laatste stageplaats meldde dat ik deze gevoelens had, was mijn begeleidster helemaal verbaasd. Ze vond dat ik een sterke persoonlijkheid heb en dat ik me professioneel gedraag.
Maar toch heb ik deze gevoelens wel, hoe zet ik me hier overheen?
Maar toch heb ik deze gevoelens wel, hoe zet ik me hier overheen?
woensdag 4 november 2009 om 12:52
quote:LaPoubelle schreef op 04 november 2009 @ 12:42:
Wuiles, jouw reactie vind ik heel treffend. Dat is misschien ook mijn voordeel, het schijnt dat ik helemaal niet onzeker overkom. Toen ik op mijn laatste stageplaats meldde dat ik deze gevoelens had, was mijn begeleidster helemaal verbaasd. Ze vond dat ik een sterke persoonlijkheid heb en dat ik me professioneel gedraag.
Maar toch heb ik deze gevoelens wel, hoe zet ik me hier overheen?Je realiseren dat je gedachten je gevoelens bepalen en niet andersom. Toets je gevoelens aan de werkelijkheid en bedenk wat jij wél te bieden hebt. Je hoeft niet te pretenderen dat je net zo ervaren ben als iemand die het vak al twintig jaar uitvoert, dat begrijpt een werkgever zelf ook wel. Ter ondersteuning hiervan: je krijgt ook niet het salaris van iemand met twintig jaar ervaring. Maar je hebt wel degelijk iets te bieden en je stagebeoordelingen getuigen daarvan. Daar mag je best van overtuigd raken.
Wuiles, jouw reactie vind ik heel treffend. Dat is misschien ook mijn voordeel, het schijnt dat ik helemaal niet onzeker overkom. Toen ik op mijn laatste stageplaats meldde dat ik deze gevoelens had, was mijn begeleidster helemaal verbaasd. Ze vond dat ik een sterke persoonlijkheid heb en dat ik me professioneel gedraag.
Maar toch heb ik deze gevoelens wel, hoe zet ik me hier overheen?Je realiseren dat je gedachten je gevoelens bepalen en niet andersom. Toets je gevoelens aan de werkelijkheid en bedenk wat jij wél te bieden hebt. Je hoeft niet te pretenderen dat je net zo ervaren ben als iemand die het vak al twintig jaar uitvoert, dat begrijpt een werkgever zelf ook wel. Ter ondersteuning hiervan: je krijgt ook niet het salaris van iemand met twintig jaar ervaring. Maar je hebt wel degelijk iets te bieden en je stagebeoordelingen getuigen daarvan. Daar mag je best van overtuigd raken.
woensdag 4 november 2009 om 12:55
Een persoon die hulp moet kunnen bieden maar zelf hulp vraagt omdat ze zo onzeker is. Tja... je bent vast een schat maar ik weet niet hoeveel je dan écht te bieden hebt aangezien je niet erg sterk in je schoenen lijkt te staan en dat gaat wel nodig zijn in de meeste gevallen. Kun je niet eerst ervaring op gaan doen met iets 'lichters' zodat je wat sterker kan worden en erna als je weer gaat solliciteren iets ouder bent en wat meer ervaring hebt.
Als jij niet zeker weet of je mensen kan helpen zou ik er niet mee gaan experimenteren want dat is niet eerlijk voor de mensen die echt iets van je verwachten.
Als jij niet zeker weet of je mensen kan helpen zou ik er niet mee gaan experimenteren want dat is niet eerlijk voor de mensen die echt iets van je verwachten.
woensdag 4 november 2009 om 14:10
@ LaPoubelle: zit zo'n beetje in dezelfde situatie: ook jeen jonge hulpverlener. Wel 1 jaar werkervaring, maar instelling is failliet gegaan en nu deels werkeloos. Een nieuwe baan vinden is haast onmogelijk in deze tijd vanwege te weinig werkervaring en veel kandidaten die al een jaar of 5 werkervaring hebben.
Heel frustrerend en dat maakt me ook onzeker. Maar als je nergens de kans krijgt, wordt die werkervaring ook niet uitgebreid natuurlijk!
Maar ik zou zeker solliciteren. Die onzekerheid verdwijnt vanzelf naar de achtergrond. Het is zonde als je daardoor je droombaan laat varen, terwijl je toendertijd heel bewust voor deze richting hebt gekozen, toch?
Heel frustrerend en dat maakt me ook onzeker. Maar als je nergens de kans krijgt, wordt die werkervaring ook niet uitgebreid natuurlijk!
Maar ik zou zeker solliciteren. Die onzekerheid verdwijnt vanzelf naar de achtergrond. Het is zonde als je daardoor je droombaan laat varen, terwijl je toendertijd heel bewust voor deze richting hebt gekozen, toch?
woensdag 4 november 2009 om 14:14
quote:hmmmm schreef op 04 november 2009 @ 12:55:
Een persoon die hulp moet kunnen bieden maar zelf hulp vraagt omdat ze zo onzeker is. Tja... je bent vast een schat maar ik weet niet hoeveel je dan écht te bieden hebt aangezien je niet erg sterk in je schoenen lijkt te staan en dat gaat wel nodig zijn in de meeste gevallen.
Dit vind ik echt onzin, alsof hulpverleners nooit onzeker mogen zijn en geen hulp mogen vragen?! Een arts is toch ook wel eens ziek? Een relatietherapeut kan toch ook wel problemen in zijn/haar relatie krijgen?
Ik denk dat onzekerheid als starter in iedere functie heel normaal is, er is nog veel te leren en je weet/kan nog niet alles.
We zijn allemaal mensen met gevoelens, die mogen er zijn en horen niet veroordeeld te worden.
Een persoon die hulp moet kunnen bieden maar zelf hulp vraagt omdat ze zo onzeker is. Tja... je bent vast een schat maar ik weet niet hoeveel je dan écht te bieden hebt aangezien je niet erg sterk in je schoenen lijkt te staan en dat gaat wel nodig zijn in de meeste gevallen.
Dit vind ik echt onzin, alsof hulpverleners nooit onzeker mogen zijn en geen hulp mogen vragen?! Een arts is toch ook wel eens ziek? Een relatietherapeut kan toch ook wel problemen in zijn/haar relatie krijgen?
Ik denk dat onzekerheid als starter in iedere functie heel normaal is, er is nog veel te leren en je weet/kan nog niet alles.
We zijn allemaal mensen met gevoelens, die mogen er zijn en horen niet veroordeeld te worden.
