Relaties
alle pijlers
al jaren heimelijk verliefd, help! ;)
vrijdag 6 november 2009 om 12:27
Dit is de eerste keer dat ik hier post maar mijn 'probleem' is het volgende:
Heel kort door de bocht; ik ben al vanaf ongeveer mijn 16e verliefd op iemand, niet constant, maar toch. De jongen in kwestie is mijn voormalige buurjongen/klasgenoot. Ik ken hem eigenlijk al mijn hele leven, vanaf dat ik een jaar of 4 ben denk ik (zo van in je blootje in de zandbak spelen;-). Op een gegeven moment ging hij met zijn familie verhuizen en hebben ze een paar jaar ergens anders gewoont, toen kwamen ze terug, maar hij ging naar een andere basisschool, dus eigenlijk ben ik hem jaren uit het oog verloren. Tot ik weer bij hem in de klas kwam toen ik 16 was. En als een blok voor hem viel. Nu is het zo dat ik in die tijd erg verlegen en onzeker en ongelukkig met mezelf was en geen woord tegen hem durfde te zeggen en hem daardoor dus zoveel mogelijk ontweek. Toen we eindexamen deden zijn we echter wat nader tot elkaar gekomen, maar op dat moment was mijn verliefdheid ook wel wat afgezwakt en waren we eigenlijk best goede vrienden en hebben we samen een eindexamenfeest gegeven en gingen we vaak films kijken en uit enzo.
Toen kreeg ik een vriendje, hij een vriendinnetje, gingen we in andere steden studeren en zijn we elkaar wederom weer uit het oog verloren, en eerlijk gezegd heb ik toen ook jaren niet aan hem gedacht (ik had immers ook een relatie).
Tot mijn relatie vorig jaar uitging. Ik wist al via een vriendin dat zijn relatie ook uit was en via hyves had ik vernomen dat hij sinds kort in dezelfde stad woont als ik. Toen heb ik hem gemaild en gevraagd of die zin had om een keer wat af te spreken. Zo gezegd zo gedaan; het was erg gezellig, voelde heel vertrouwd en toen ik naar huis fietste voelde ik zowaar weer wat vlindertjes.
We hebben nog 2x afgesproken, ik werd weer helemaal verliefd maar durfde daar niks mee te doen en er is ook nooit wat gebeurd ofzo.
Toen vertrok ik naar het buitenland voor een half jaar. Nu ben ik dus terug, al een maand of 3, ondertussen wel een soort scharrel gehad hier in NL, maar dat was het toch niet helemaal dus daar heb ik vorige week een eind aan gemaakt.
En hij bleef maar door mn hoofd spoken, inmiddels heb ik hem dus weer meer dan een half jaar niet gezien, wel af en toe gesproken op msn. Maar gister dus de stoute schoenen aangetrokken en hem gesmst of die zin heeft om weer wat af te spreken. Daar reageerde hij best enthousiast op, dus nu hebben we een afspraak, over 2 weken pas, maar toch...
Ik merk nu aan mezelf dat ik weer helemaal op hol sla, droom over hem, heb visioenen van huwelijksreizen en kinderen, dus ik vrees dat ik gewoon echt verliefd op hem ben. Volgens vrienden krijg ik ook helemaal zo'n grijns op mn gzicht als ik over hem praat. Het punt is dat ik totaal niet weet hoe hij hierin staat. Ik vrees namelijk dat hij dit puur vriendschappelijk ziet, maar zeker weten doe ik dit niet. Het is wel altijd erg gezellig maar hij laat niks merken, maar toch ook wel, krijg erg gemixte signalen. Hij is wel best verlegen dus volgens vrienden die hem ook kennen zou het best kunnen zijn dat hij mij ook leuk vind maar dat niet durft te laten merken, net zoals ik, want ik word ook een watje in zijn buurt. Het frustreert me ook omdat ik helemaal geen moeite heb met flirten en moves maken in het algemeen maar deze jongen vind ik echt leuk dus ik word er doodsbang van. Want als ik door hem afgewezen zou worden zou ik dat echt heel erg vinden.
Maar het plan is dus om bij de volgende date een move te gaan maken, want als ik het nu niet doe doe ik het waarschijnlijk nooit en krijg ik de rest van mn leven spijt Maar ik vind het zo doodeng. Ik ben zo bang dat het niet wederzijds is. Maar goed, het is wel zo dat ik het dan maar beter kan weten zodat ik het kan afsluiten en er over heen kan komen, anders blijf ik voor altijd heimelijk verliefd op hem.
Ik weet eigenlijk niet helemaal waarom ik dit hele verhaal post, maar misschien heeft iemand tips hoe ik dit het beste kan aanpakken, al weet ik dat zelf natuurlijk ook wel, in theorie dan maar goed, het is fijn als mensen mij even een schop onder mn kont kunnen geven en me moed in kunnen spreken, dus kom maar op !!
Heel kort door de bocht; ik ben al vanaf ongeveer mijn 16e verliefd op iemand, niet constant, maar toch. De jongen in kwestie is mijn voormalige buurjongen/klasgenoot. Ik ken hem eigenlijk al mijn hele leven, vanaf dat ik een jaar of 4 ben denk ik (zo van in je blootje in de zandbak spelen;-). Op een gegeven moment ging hij met zijn familie verhuizen en hebben ze een paar jaar ergens anders gewoont, toen kwamen ze terug, maar hij ging naar een andere basisschool, dus eigenlijk ben ik hem jaren uit het oog verloren. Tot ik weer bij hem in de klas kwam toen ik 16 was. En als een blok voor hem viel. Nu is het zo dat ik in die tijd erg verlegen en onzeker en ongelukkig met mezelf was en geen woord tegen hem durfde te zeggen en hem daardoor dus zoveel mogelijk ontweek. Toen we eindexamen deden zijn we echter wat nader tot elkaar gekomen, maar op dat moment was mijn verliefdheid ook wel wat afgezwakt en waren we eigenlijk best goede vrienden en hebben we samen een eindexamenfeest gegeven en gingen we vaak films kijken en uit enzo.
Toen kreeg ik een vriendje, hij een vriendinnetje, gingen we in andere steden studeren en zijn we elkaar wederom weer uit het oog verloren, en eerlijk gezegd heb ik toen ook jaren niet aan hem gedacht (ik had immers ook een relatie).
Tot mijn relatie vorig jaar uitging. Ik wist al via een vriendin dat zijn relatie ook uit was en via hyves had ik vernomen dat hij sinds kort in dezelfde stad woont als ik. Toen heb ik hem gemaild en gevraagd of die zin had om een keer wat af te spreken. Zo gezegd zo gedaan; het was erg gezellig, voelde heel vertrouwd en toen ik naar huis fietste voelde ik zowaar weer wat vlindertjes.
We hebben nog 2x afgesproken, ik werd weer helemaal verliefd maar durfde daar niks mee te doen en er is ook nooit wat gebeurd ofzo.
Toen vertrok ik naar het buitenland voor een half jaar. Nu ben ik dus terug, al een maand of 3, ondertussen wel een soort scharrel gehad hier in NL, maar dat was het toch niet helemaal dus daar heb ik vorige week een eind aan gemaakt.
En hij bleef maar door mn hoofd spoken, inmiddels heb ik hem dus weer meer dan een half jaar niet gezien, wel af en toe gesproken op msn. Maar gister dus de stoute schoenen aangetrokken en hem gesmst of die zin heeft om weer wat af te spreken. Daar reageerde hij best enthousiast op, dus nu hebben we een afspraak, over 2 weken pas, maar toch...
Ik merk nu aan mezelf dat ik weer helemaal op hol sla, droom over hem, heb visioenen van huwelijksreizen en kinderen, dus ik vrees dat ik gewoon echt verliefd op hem ben. Volgens vrienden krijg ik ook helemaal zo'n grijns op mn gzicht als ik over hem praat. Het punt is dat ik totaal niet weet hoe hij hierin staat. Ik vrees namelijk dat hij dit puur vriendschappelijk ziet, maar zeker weten doe ik dit niet. Het is wel altijd erg gezellig maar hij laat niks merken, maar toch ook wel, krijg erg gemixte signalen. Hij is wel best verlegen dus volgens vrienden die hem ook kennen zou het best kunnen zijn dat hij mij ook leuk vind maar dat niet durft te laten merken, net zoals ik, want ik word ook een watje in zijn buurt. Het frustreert me ook omdat ik helemaal geen moeite heb met flirten en moves maken in het algemeen maar deze jongen vind ik echt leuk dus ik word er doodsbang van. Want als ik door hem afgewezen zou worden zou ik dat echt heel erg vinden.
Maar het plan is dus om bij de volgende date een move te gaan maken, want als ik het nu niet doe doe ik het waarschijnlijk nooit en krijg ik de rest van mn leven spijt Maar ik vind het zo doodeng. Ik ben zo bang dat het niet wederzijds is. Maar goed, het is wel zo dat ik het dan maar beter kan weten zodat ik het kan afsluiten en er over heen kan komen, anders blijf ik voor altijd heimelijk verliefd op hem.
Ik weet eigenlijk niet helemaal waarom ik dit hele verhaal post, maar misschien heeft iemand tips hoe ik dit het beste kan aanpakken, al weet ik dat zelf natuurlijk ook wel, in theorie dan maar goed, het is fijn als mensen mij even een schop onder mn kont kunnen geven en me moed in kunnen spreken, dus kom maar op !!
vrijdag 6 november 2009 om 12:45
Was bang voor een dramatisch verhaal, waarin het object van affection taboe was. Dus bijvoorbeeld een bezette man, de man van je beste vriendin ofzo. Maar dit is juist leuk!!
Zelf geen ervaring met zoiets..maar ik denk dat je het beste de volgende date heeeel duidelijk moet zijn. Juist omdat jullie een band hebben en als vrienden met elkaar om kunnen gaan. Ik zou denk ik niet eens gaan voor een 'move' maar meteen eerlijk vertellen wat je gevoelens zijn. Is natuurlijk wel heel ENG (sorry maar hoofdletters leken nu wel gepast) maar is volgens mij wel het meest duidelijke. Dan weet je in ieder geval zeker dat het is overgekomen, want een move kan idd weer op meerdere manieren worden uitgelegd.
Zelf geen ervaring met zoiets..maar ik denk dat je het beste de volgende date heeeel duidelijk moet zijn. Juist omdat jullie een band hebben en als vrienden met elkaar om kunnen gaan. Ik zou denk ik niet eens gaan voor een 'move' maar meteen eerlijk vertellen wat je gevoelens zijn. Is natuurlijk wel heel ENG (sorry maar hoofdletters leken nu wel gepast) maar is volgens mij wel het meest duidelijke. Dan weet je in ieder geval zeker dat het is overgekomen, want een move kan idd weer op meerdere manieren worden uitgelegd.
vrijdag 6 november 2009 om 12:46
Hi, je verhaal komt me zooooooooooooo bekend voor want in grote lijnen heb ik dat ook gehad met mijn vroegere buurjongen. Ik heb rond mijn 18e kort wat met hem gehad maar wegens studie en op kamers gaan hebben we dit toen verbroken. Een buitenlandse reis en een vriendje later heb ik toch de stoute schoenen aangetrokken (ik kon hem ook nooit uit mijn hoofd krijgen) en hem een valentijnskaart gestuurd met 'oude liefde roest niet'. Kort later was het vet aan! Het lijkt een verhaal van: en ze leefden nog lang en gelukkig. Maar helaas.. die buurjongen van vroeger bleek tegenwoordig een groot alcoholprobleem te hebben.. dus onze relatie heeft het niet overleefd. Wat ik hiermee wil zeggen? Take a chance! Waarom niet? Maar besef je wel even dat kleine jongetjes groot worden en dat hij inmiddels misschien niet meer aan je ideaalplaatsje voldoet. Het scheelt dat jullie elkaar nog regelmatig gezien hebben in de tussentijd dus grote geheimen zouden er eigenlijk niet meer mogen zijn..
Heel veel succes en go for it!
Heel veel succes en go for it!
vrijdag 6 november 2009 om 12:48
Mjaaa dat had ik zelf idd ook al wel bedacht, maar het gewoon zeggen lijkt me idd doodeng, misschien als ik me eerst wat moed indrink haha. Maar ik vind het gewoon heel moeilijk, want normaal gesproken begin ik dingen met mannen die moeite voor mij doen en als ik moeite voor een man doe vind ik ze meestal toch niet echt leuk dus dan is het gewoon niet zo 'gevaarlijk' om duidelijk te zijn. Maar nu ben ik gewoon heel erg bang op op mn bek te gaan, terwijl ik rationeel best weet dat dan de wereld ook niet vergaat. En omdat ik gewoon echt niet weet hoe hij erover denkt...
vrijdag 6 november 2009 om 12:52
maandag 30 november 2009 om 19:34
Nou de date is inmiddels geweest
Het was heel erg gezellig, er was een soort spanning, maar verder geen initiatief van zijn kant maar ook niet van mijn kant want uiteraard was ik te schijterig om iets te doen. ben hem met uitgaan laatst weer tegengekomen, er was wat geflirt, maar goed weet niet zeker hoe ik dit moet plaatsen, hij is ook nogal flirterig van zichzelf geloof ik. Heb hem daarna nog gesmst dat ik het leuk vond om hem tegen te komen en daar heb ik dan weer geen reactie op gekregen...
Zit er nu aan te denken om hem te mailen dat ik hem leuk vind maar is dat niet een beetje sneu? Maar het hem face to face zeggen durf ik echt niet. Snap van mezelf ook niet waarom ik er zo meezit, dit heb ik normaal nooit. Maar ben als de dood. Zit me nu al de hele week op te vreten en ben er alleen maar mee bezig in mn hoofd en word er eigenlijk gewoon helemaal gek van. Zal ik hem mailen? ik weet dat ik beter gewoon met hem kan afspreken en hem kan vertellen maar dat durf ik dus gewoon niet. sorry voor dit wanhopige bericht haha, voel me ontzettend kinderachtig en pathetisch...reacties of steuntjes in de rug zijn welkom
Het was heel erg gezellig, er was een soort spanning, maar verder geen initiatief van zijn kant maar ook niet van mijn kant want uiteraard was ik te schijterig om iets te doen. ben hem met uitgaan laatst weer tegengekomen, er was wat geflirt, maar goed weet niet zeker hoe ik dit moet plaatsen, hij is ook nogal flirterig van zichzelf geloof ik. Heb hem daarna nog gesmst dat ik het leuk vond om hem tegen te komen en daar heb ik dan weer geen reactie op gekregen...
Zit er nu aan te denken om hem te mailen dat ik hem leuk vind maar is dat niet een beetje sneu? Maar het hem face to face zeggen durf ik echt niet. Snap van mezelf ook niet waarom ik er zo meezit, dit heb ik normaal nooit. Maar ben als de dood. Zit me nu al de hele week op te vreten en ben er alleen maar mee bezig in mn hoofd en word er eigenlijk gewoon helemaal gek van. Zal ik hem mailen? ik weet dat ik beter gewoon met hem kan afspreken en hem kan vertellen maar dat durf ik dus gewoon niet. sorry voor dit wanhopige bericht haha, voel me ontzettend kinderachtig en pathetisch...reacties of steuntjes in de rug zijn welkom
