Psyche
alle pijlers
Autisme
woensdag 15 augustus 2007 om 13:38
Hallo,
Ik heb een zoontje van 21 maanden en net was hier een psycholoog om zijn gedrag te beoordelen. De conclusie was dat hij een grote achterstand heeft en dat hij waarschijnlijk autisme heeft. Dit was voor mij natuurlijk een grote schok en ik ben er heel erg door van streek. Ik had al lang gezien dat hij anders was dan andere kindjes, maar je hoopt toch dat het niet zo is. De psycholoog kon eigenlijk geen voorspellingen voor de toekomst geven dus ik zit nu in grote onzekerheid over wat ik van mijn zoontje kan verwachten, of hij wel gaat praten, of hij zichzelf later kan handhaven in de maatschappij enzovoorts. HIj krijgt nog verdere onderzoeken voordat de diagnose echt gesteld wordt, maar ik denk dat de kans groot is dat ze gelijk hebben.
Wie zit er in hetzelfde schuitje, heeft een kind of partner met autisme en kan me wat meer informatie geven en/of praten hierover?
Liefs, Muis
Ik heb een zoontje van 21 maanden en net was hier een psycholoog om zijn gedrag te beoordelen. De conclusie was dat hij een grote achterstand heeft en dat hij waarschijnlijk autisme heeft. Dit was voor mij natuurlijk een grote schok en ik ben er heel erg door van streek. Ik had al lang gezien dat hij anders was dan andere kindjes, maar je hoopt toch dat het niet zo is. De psycholoog kon eigenlijk geen voorspellingen voor de toekomst geven dus ik zit nu in grote onzekerheid over wat ik van mijn zoontje kan verwachten, of hij wel gaat praten, of hij zichzelf later kan handhaven in de maatschappij enzovoorts. HIj krijgt nog verdere onderzoeken voordat de diagnose echt gesteld wordt, maar ik denk dat de kans groot is dat ze gelijk hebben.
Wie zit er in hetzelfde schuitje, heeft een kind of partner met autisme en kan me wat meer informatie geven en/of praten hierover?
Liefs, Muis
woensdag 15 augustus 2007 om 13:47
kijk eens op www.autsider.nl Dat is een forum speciaal voor de omgeving van autisten. je kunt daar l heel erg veel infromatie vinden. vanaf hier kan ik niet zegen hoe jouw zoontje zal functioneren. als het nu echter al duidelijk is dat ie een achterstand in zijn ontwikkeling heeft, dan zou ik er van uit gaan dat ie straks naar het speciaal onderwijs moet.
woensdag 15 augustus 2007 om 15:50
Autisme kent vele varianten. De meeste mensen denken bij autisme al snel aan kinderen die volkomen in zichzelf gekeerd zitten te wiegen in een hoekje. Wel kan het zijn dat een kind een combinatie heeft van een vorm van autisme en een andere handicap. Dat hoeft echter beslist niet het geval te zijn.
Zelf heb ik ook een vorm van autisme. Ik leef en woon zelfstandig, heb kinderen, heb een eigen bedrijf, enzovoort. Het is mogelijk om te leren om te gaan met autisme. De ene autist is de andere niet. Mijn kinderen hebben mijn autisme overigens niet van mij geerfd.
Er is allerlei informatie te vinden over autisme op het internet. Onthou vooral dat iedere autist zijn/haar eigen vorm van autisme heeft. Veel informatie op het internet ziet er schrikbarend uit, maar voor jouw kind kan het toch weer anders liggen. Probeer dus ook geduld op te brengen tot er meer bekend is over de vorm van autisme die jouw kind heeft.
Ik begrijp dat je geschrokken bent, maar het is erg goed dat je weet wat er met je kind aan de hand is. Kinderen waarvan autisme niet is vastgesteld, worstelen veel langer met diverse problemen. Maar met goede begeleiding valt er heel veel te winnen.
Veel sterkte toegewenst.
Zelf heb ik ook een vorm van autisme. Ik leef en woon zelfstandig, heb kinderen, heb een eigen bedrijf, enzovoort. Het is mogelijk om te leren om te gaan met autisme. De ene autist is de andere niet. Mijn kinderen hebben mijn autisme overigens niet van mij geerfd.
Er is allerlei informatie te vinden over autisme op het internet. Onthou vooral dat iedere autist zijn/haar eigen vorm van autisme heeft. Veel informatie op het internet ziet er schrikbarend uit, maar voor jouw kind kan het toch weer anders liggen. Probeer dus ook geduld op te brengen tot er meer bekend is over de vorm van autisme die jouw kind heeft.
Ik begrijp dat je geschrokken bent, maar het is erg goed dat je weet wat er met je kind aan de hand is. Kinderen waarvan autisme niet is vastgesteld, worstelen veel langer met diverse problemen. Maar met goede begeleiding valt er heel veel te winnen.
Veel sterkte toegewenst.
donderdag 16 augustus 2007 om 00:02
Ik vind het wel erg snel om een conclusie te trekken bij een kind van 21 maanden. Het zou kunnen hoor, maar onze zoon was 3 toen er wat dingen overduidelijk anders waren dan bij andere kinderen. Dat kwam naar voren op het kinderdagverblijf, waar je natuurlijk goed het verschil kunt zien tussen kinderen. Het is goed om het in acht te nemen, blijf het in de gaten houden, maar hou ook een slag om de arm.
Autisme heeft veel vormen, en zelfs dan zitten er nog grote verschillen in qua persoonlijkheid. Er bestaan eigenlijk geen gradaties, want zelfs de milde vorm (PDD-NOS) van autisme heeft enorme invloed op het handelen en functioneren. Het is een handicap en het is niet te genezen. Je kunt hoogstens leren hoe je kunt functioneren op allerlei gebieden en zelfs dan zal het moeilijk blijven. Autisme is geen ziekte, maar een verwerkingsstoornis. Er zit een storing in de hersenen waardoor prikkels anders worden verwerkt.
Maar hoe eerder je erbij bent, hoe eerder je kunt beginnen met begeleiding en daar heb je je hele leven baat bij. Je zult alleen een hele tijd lang die begeleiding nodig hebben, totdat je in staat bent om mee te kunnen draaien in de maatschappij. Veel autisten lopen stuk qua werk en qua relatie.
De hoogfunctionerende autisten zullen het aardig kunnen redden, maar ik denk dat het een strijd zal blijven, je moet er harder voor knokken dan iemand zonder autisme.
Ik hou mijn hart vast voor mijn zoon, we zijn al vijf jaar bezig met hem en het duurt heel lang voordat je resultaat ziet. Dat gaat in kleine stapjes.
Je zou eens langs kunnen gaan bij Jeugdzorg, die kunnen je doorverwijzen als hij wat ouder is. Dat zal uit onderzoek moeten blijken of het zo is.
Autisme heeft veel vormen, en zelfs dan zitten er nog grote verschillen in qua persoonlijkheid. Er bestaan eigenlijk geen gradaties, want zelfs de milde vorm (PDD-NOS) van autisme heeft enorme invloed op het handelen en functioneren. Het is een handicap en het is niet te genezen. Je kunt hoogstens leren hoe je kunt functioneren op allerlei gebieden en zelfs dan zal het moeilijk blijven. Autisme is geen ziekte, maar een verwerkingsstoornis. Er zit een storing in de hersenen waardoor prikkels anders worden verwerkt.
Maar hoe eerder je erbij bent, hoe eerder je kunt beginnen met begeleiding en daar heb je je hele leven baat bij. Je zult alleen een hele tijd lang die begeleiding nodig hebben, totdat je in staat bent om mee te kunnen draaien in de maatschappij. Veel autisten lopen stuk qua werk en qua relatie.
De hoogfunctionerende autisten zullen het aardig kunnen redden, maar ik denk dat het een strijd zal blijven, je moet er harder voor knokken dan iemand zonder autisme.
Ik hou mijn hart vast voor mijn zoon, we zijn al vijf jaar bezig met hem en het duurt heel lang voordat je resultaat ziet. Dat gaat in kleine stapjes.
Je zou eens langs kunnen gaan bij Jeugdzorg, die kunnen je doorverwijzen als hij wat ouder is. Dat zal uit onderzoek moeten blijken of het zo is.
donderdag 16 augustus 2007 om 00:25
Bij mijn zoon was het wel al duidelijk op jonge leeftijd ( diagnose klassiek autisme met 3 jaar), maar hij had geen taal/spraakachterstand. Inderdaad, iedereen met autisme heeft zo'n verschillend pakketje kenmerken.
Ik heb altijd voor ogen gehouden dat mijn zoon gewoon is zoals hij is. Daar kan ik weinig aan veranderen. Ik kan er alleen zo goed mogelijk voor zorgen dat hij goed in zijn vel zit.
Ik persoonlijk doe veel met humor, dat kan hij wel hebben, maar sommigen kunnen dat niet. Voorbeeld: dat hij altijd een bepaalde kleur bordje wilde: dan zeg ik: "ja luister eens, die gele is nu moe, nu wil de blauwe graag op tafel anders staat die altijd in de kast:". Of iets dergelijks..
Dat vindt hij grappig, dus niet teveel meegaan in zijn wensen, maar met humor mét uitleg relativeren. Als ik alleen zou zeggen, "nee nu moet je maar eens het blauwe bordje", is het echt niet goed. Het is een klein verschil maar dat verschil maakt veel uit.
Over taal/spraakachterstand: mijn jongste zoon (dus niet degene met autisme) had op 3 jarige leeftijd een taal/spraakachterstand van ruim 1 jaar. Maar dat is 'goed' gekomen. Onze zoon met autisme had daarentegen een voorsprong. Hij is nu bijna 8, gaat naar het regulier onderwijs met rugzakje, en het gaat eigenlijk best goed.
Je kunt nu nog niet weten hoe het over 5 jaar gaat, dat is een onzekere factor, maar daarom belangrijk om vooral te zorgen dat hij zich gewenst voelt zoals hij is, en gewoon goed in zijn vel zit.
Iemand met autisme wil vooral geaccepteerd worden, gewoon kunnen zijn wie hij is, en er is ook niets mis mee in mijn ogen, oké het is anders, maar ik zie het persoonlijk niet als stoornis, ik zie het als 'anders zijn', en mijn taak is dat hij kan functioneren in de maatschappij zonder dat hij daaraan onderdoor gaat. En als hij uiteindelijk niet kan functioneren in deze maatschappij, zoek ik iets anders wat bij hem past.
Contact maken met iemand met autisme gaat volgens mijn mening vooral goed door in zijn belevingswereld mee te gaan, ook met humor gaat dat dus goed. En herhalen wat voor hem zekere factoren zijn: benoemen van zekerheden en onduidelijkheden. Niet zozeer structuur aanbrengen maar benoemen wat er gaat gebeuren. Niet per se een opgelegd schema, want dan moet de autist 'volgen' , maar in 'samenspraak' komen tot duidelijkheid. Geef hem het gevoel dat hij meebeslist.
Ik heb altijd voor ogen gehouden dat mijn zoon gewoon is zoals hij is. Daar kan ik weinig aan veranderen. Ik kan er alleen zo goed mogelijk voor zorgen dat hij goed in zijn vel zit.
Ik persoonlijk doe veel met humor, dat kan hij wel hebben, maar sommigen kunnen dat niet. Voorbeeld: dat hij altijd een bepaalde kleur bordje wilde: dan zeg ik: "ja luister eens, die gele is nu moe, nu wil de blauwe graag op tafel anders staat die altijd in de kast:". Of iets dergelijks..
Dat vindt hij grappig, dus niet teveel meegaan in zijn wensen, maar met humor mét uitleg relativeren. Als ik alleen zou zeggen, "nee nu moet je maar eens het blauwe bordje", is het echt niet goed. Het is een klein verschil maar dat verschil maakt veel uit.
Over taal/spraakachterstand: mijn jongste zoon (dus niet degene met autisme) had op 3 jarige leeftijd een taal/spraakachterstand van ruim 1 jaar. Maar dat is 'goed' gekomen. Onze zoon met autisme had daarentegen een voorsprong. Hij is nu bijna 8, gaat naar het regulier onderwijs met rugzakje, en het gaat eigenlijk best goed.
Je kunt nu nog niet weten hoe het over 5 jaar gaat, dat is een onzekere factor, maar daarom belangrijk om vooral te zorgen dat hij zich gewenst voelt zoals hij is, en gewoon goed in zijn vel zit.
Iemand met autisme wil vooral geaccepteerd worden, gewoon kunnen zijn wie hij is, en er is ook niets mis mee in mijn ogen, oké het is anders, maar ik zie het persoonlijk niet als stoornis, ik zie het als 'anders zijn', en mijn taak is dat hij kan functioneren in de maatschappij zonder dat hij daaraan onderdoor gaat. En als hij uiteindelijk niet kan functioneren in deze maatschappij, zoek ik iets anders wat bij hem past.
Contact maken met iemand met autisme gaat volgens mijn mening vooral goed door in zijn belevingswereld mee te gaan, ook met humor gaat dat dus goed. En herhalen wat voor hem zekere factoren zijn: benoemen van zekerheden en onduidelijkheden. Niet zozeer structuur aanbrengen maar benoemen wat er gaat gebeuren. Niet per se een opgelegd schema, want dan moet de autist 'volgen' , maar in 'samenspraak' komen tot duidelijkheid. Geef hem het gevoel dat hij meebeslist.
donderdag 16 augustus 2007 om 07:09
Bedankt voor jullie reacties! Ik ben soms wel bang dat mijn zoontje de ergere vorm heeft, juist omdat ze al op zo'n vroege leeftijd vrij veel duidelijkheid hierover hebben en omdat hij zo achter ligt in zijn spel en taal (hij is 21 maanden, maar heeft een geestelijke leeftijd van 13 maanden). Ze weten het inderdaad niet zeker, hij moet nog naar de kinderpsychiater om het vast te laten stellen en ze zeiden dat er inderdaad zelfs dan misschien geen harde uitspraak gedaan kon worden vanwege zijn jonge leeftijd. De kinderpsycholoog zei wel dat het het beste was om hem totdat het tegendeel blijkt te behandelen alsof hij autisme heeft, zodat hij in ieder geval vroeg genoeg alle zorg krijgt.
Ik ben vooral bang voor de toekomst, wat er van hem terecht zal komen, of hij ooit zal leren praten en ik moet mijn verwachtingen bijstellen. Ik heb vaak een verdrietig gevoel als ik terugdenk aan vorig jaar rond deze tijd, toen lag hij voor in zijn ontwikkeling, vond iedereen hem heel sociaal en slim en nu moeten we ineens maar hopen dat hij zich een beetje kan redden in de maatschappij. Het is zo'n omschakeling.
Ik maakte me wel zorgen om zijn achterstand, maar heb zelf heel lang niet aan autisme gedacht, omdat hij dus heel vrolijk is, je vaak aankijkt, veel knuffelt, kusjes geeft en zich goed laat troosten en kiekeboespeletjes speelt en in zijn handjes klapt. De volgende dingen wijzen dan wel weer op autisme: hij wijst nooit iets aan, komt me nooit iets laten zien, zwaait niet, geeft nooit iets aan me, imiteert nauwelijks, luistert nauwelijks naar opdrachtjes en speelt veel te lang voor een kind van zijn leeftijd met hetzelfde. Zijn favoriet is met alles draaien. Verder bonkt hij vaker met zijn hoofd als hij iets duidelijk wil maken of gefrusteerd is. Maar autisme komt inderdaad in allerlei vormen en maten voor, vandaar dat ik nu ook zo onzeker ben over wat ik van hem kan verwachten. Probeer maar een beetje bij de dag te leven en te genieten van de dingen die wel goed gaan, al is het nu nog heel onwerkelijk, het is net alsof dit iemand anders overkomt.
Groetjes, Muis
Ik ben vooral bang voor de toekomst, wat er van hem terecht zal komen, of hij ooit zal leren praten en ik moet mijn verwachtingen bijstellen. Ik heb vaak een verdrietig gevoel als ik terugdenk aan vorig jaar rond deze tijd, toen lag hij voor in zijn ontwikkeling, vond iedereen hem heel sociaal en slim en nu moeten we ineens maar hopen dat hij zich een beetje kan redden in de maatschappij. Het is zo'n omschakeling.
Ik maakte me wel zorgen om zijn achterstand, maar heb zelf heel lang niet aan autisme gedacht, omdat hij dus heel vrolijk is, je vaak aankijkt, veel knuffelt, kusjes geeft en zich goed laat troosten en kiekeboespeletjes speelt en in zijn handjes klapt. De volgende dingen wijzen dan wel weer op autisme: hij wijst nooit iets aan, komt me nooit iets laten zien, zwaait niet, geeft nooit iets aan me, imiteert nauwelijks, luistert nauwelijks naar opdrachtjes en speelt veel te lang voor een kind van zijn leeftijd met hetzelfde. Zijn favoriet is met alles draaien. Verder bonkt hij vaker met zijn hoofd als hij iets duidelijk wil maken of gefrusteerd is. Maar autisme komt inderdaad in allerlei vormen en maten voor, vandaar dat ik nu ook zo onzeker ben over wat ik van hem kan verwachten. Probeer maar een beetje bij de dag te leven en te genieten van de dingen die wel goed gaan, al is het nu nog heel onwerkelijk, het is net alsof dit iemand anders overkomt.
Groetjes, Muis
donderdag 16 augustus 2007 om 14:42
Bij mijn zoon van bijna 5 is de diagnose PDD-NOS gesteld toen hij 2,5 was, maar wij hadden al veel eerder het vermoeden dat hij een vorm van autisme had. Niet zozeer omdat hij geen contact met ons maakte, want dat deed hij wel, maar het viel ons oa op dat hij heel eenzijdig speelde, altijd alles op kleur sorteerde en dat hij veel fladderde met zijn handjes. In combinatie met zijn slechte spraakontwikkeling en zijn eetproblemen(al vanaf zijn geboorte heeft hij eetproblemen) en onverklaarbare woedeaanvallen als er een keer iets anders ging zoals hij het gewend was, kwam autisme al vrij snel bij ons op. Onze huisarts heeft ons doorverwezen naar een kinderdiagnostisch centrum en daar is dus de diagnose gesteld.
Toen hij 3 was is hij op ons initiatief op een medisch kinderdagverblijf geplaatst en dat heeft hem ongeloofelijk veel goed gedaan. Dankzij de begeleiding daar en een logopediste is hij enorm vooruit gegaan. Aanstaande maandag begint hij, na een wenperiode van 3 maanden, in groep 1 van een reguliere basisschool. Zonder het mkd was hij nooit zover gekomen. Niet dat ik het erg gevonden zou hebben als hij naar het speciaal onderwijs had gemoeten, maar hij zit zelf zoveel beter in zijn vel, kan zijn emoties en drijfveren verwoorden en dat geeft heel veel rust, voor hem en voor ons.
Toen wij hoorden wat hij had ben ik lid geworden van Balans, een vereniging voor ouders van kinderen die een stoornis in het autistisch spectrum hebben(www.balans.nl). Daar kun je ook veel informatie vandaan halen.
Sterkte!
Toen hij 3 was is hij op ons initiatief op een medisch kinderdagverblijf geplaatst en dat heeft hem ongeloofelijk veel goed gedaan. Dankzij de begeleiding daar en een logopediste is hij enorm vooruit gegaan. Aanstaande maandag begint hij, na een wenperiode van 3 maanden, in groep 1 van een reguliere basisschool. Zonder het mkd was hij nooit zover gekomen. Niet dat ik het erg gevonden zou hebben als hij naar het speciaal onderwijs had gemoeten, maar hij zit zelf zoveel beter in zijn vel, kan zijn emoties en drijfveren verwoorden en dat geeft heel veel rust, voor hem en voor ons.
Toen wij hoorden wat hij had ben ik lid geworden van Balans, een vereniging voor ouders van kinderen die een stoornis in het autistisch spectrum hebben(www.balans.nl). Daar kun je ook veel informatie vandaan halen.
Sterkte!
donderdag 16 augustus 2007 om 17:07
Ook een van mijn kinderen heeft een autitische stoornis, Asperger. De diagnose bij ons is vorig jaar op zijn twaalfde gesteld. Hij was altijd duidelijk anders dan de anderen in ons gezin, maar hier hadden we nooit aan gedacht. Nu we terug kijken zien we juist heel veel dingen die met zijn stoornis te maken hebben. We hebben hem nooit echt anders dan de anderen behandeld, wel meer duidelijkheid geboden en meer uitleg gegeven. Waar nodig is krijgt hij ondersteuning, maar hij is geen uitzondering.
Ik denk, Muis, dat je er goed aan doet om je zoontje zo gewoon mogelijk te behandelen. Hij is niet anders door welke diagnose ook. Hij kan er wél begeleiding door krijgen.
Natuurlijk maak je je druk om zijn toekomst. Maar die is nu nog ver weg en er is vaak veel mogelijk.Intussen wil hij alleen maar bij mama zijn, wil dat die hem lief vindt en er voor hem is. Ik hoop dat je veel tips krijgt waar je iets aan hebt.
Mijn tip is om nu niet alles direct in te gaan voeren, maar dit geledelijk te doen.
Door grote veranderingen, ineens, kan hij uit zijn doen raken en dat kan de bedoeling niet zijn.
donderdag 16 augustus 2007 om 17:52
Mijn zoon heeft pddnos = aan autisme verwante contactstoornis.
Kon het zo snel niet ontdekken maar soms hebben ze slechts vluchtig oogcontact en kijken dan weg als extra aanvulling op wat al is genoemd.
Vaak zie je ook grote verschillen in intelligentieniveau op allerlei gebieden.
Bijv. op sociaal/emotioneel vlak laag of gemiddeld en op andere vlakken weer heel intelligent. Zo scoort mijn zoon op sociaal emotioneel niveau 90 terwijl hij op andere gebieden de 130 haalt. Zulke grote verschillen zie je enkel bij pddnos.
Het maakt wel verschil of het klassiek autisme is of pddnos. Qua gradatie wordt autisme ietsje sterker ingeschat qua aandoening dan pddnos.
Natuurlijk is het schrikken. Je weet niet wat je nog allemaal kunt verwachten en wat je nog allemaal tegen gaat komen. Het is even slikken als iemand tegen je zegt dat je kind anders is, dat er een etiket bij hoort.
Maar echt, het kan nog zoveel kanten op. Jouw kindje is nog zó jong, hij kan nog zoveel bijleren. Ik was destijds ook overstuur toen ze vertelden dat hij niet alleen adhd had (waar hij overheen kon groeien) maar ook pddnos. (Dat is niet overgroeibaar.) Mijn vader zei toen tegen me. Het blijft altijd nog dezelfde zoon die hij daarvoor al was en zo moet je ook naar je kind kijken. Hem niet zien als een autist maar als jouw eigen unieke ventje, die misschien op bepaalde vlakken heel anders zal zijn dan andere kinderen maar tegelijkertijd ook heel bijzonder, niet een dertien in een dozijntype.
Kon het zo snel niet ontdekken maar soms hebben ze slechts vluchtig oogcontact en kijken dan weg als extra aanvulling op wat al is genoemd.
Vaak zie je ook grote verschillen in intelligentieniveau op allerlei gebieden.
Bijv. op sociaal/emotioneel vlak laag of gemiddeld en op andere vlakken weer heel intelligent. Zo scoort mijn zoon op sociaal emotioneel niveau 90 terwijl hij op andere gebieden de 130 haalt. Zulke grote verschillen zie je enkel bij pddnos.
Het maakt wel verschil of het klassiek autisme is of pddnos. Qua gradatie wordt autisme ietsje sterker ingeschat qua aandoening dan pddnos.
Natuurlijk is het schrikken. Je weet niet wat je nog allemaal kunt verwachten en wat je nog allemaal tegen gaat komen. Het is even slikken als iemand tegen je zegt dat je kind anders is, dat er een etiket bij hoort.
Maar echt, het kan nog zoveel kanten op. Jouw kindje is nog zó jong, hij kan nog zoveel bijleren. Ik was destijds ook overstuur toen ze vertelden dat hij niet alleen adhd had (waar hij overheen kon groeien) maar ook pddnos. (Dat is niet overgroeibaar.) Mijn vader zei toen tegen me. Het blijft altijd nog dezelfde zoon die hij daarvoor al was en zo moet je ook naar je kind kijken. Hem niet zien als een autist maar als jouw eigen unieke ventje, die misschien op bepaalde vlakken heel anders zal zijn dan andere kinderen maar tegelijkertijd ook heel bijzonder, niet een dertien in een dozijntype.
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
donderdag 16 augustus 2007 om 18:08
quote:shahla schreef op 16 augustus 2007 @ 17:52:
Mijn zoon heeft pddnos = aan autisme verwante contactstoornis.
Kon het zo snel niet ontdekken maar soms hebben ze slechts vluchtig oogcontact en kijken dan weg als extra aanvulling op wat al is genoemd.
Vaak zie je ook grote verschillen in intelligentieniveau op allerlei gebieden.
Bijv. op sociaal/emotioneel vlak laag of gemiddeld en op andere vlakken weer heel intelligent. Zo scoort mijn zoon op sociaal emotioneel niveau 90 terwijl hij op andere gebieden de 130 haalt. Zulke grote verschillen zie je enkel bij pddnos.
Het maakt wel verschil of het klassiek autisme is of pddnos. Qua gradatie wordt autisme ietsje sterker ingeschat qua aandoening dan pddnos.
Natuurlijk is het schrikken. Je weet niet wat je nog allemaal kunt verwachten en wat je nog allemaal tegen gaat komen. Het is even slikken als iemand tegen je zegt dat je kind anders is, dat er een etiket bij hoort.
Maar echt, het kan nog zoveel kanten op. Jouw kindje is nog zó jong, hij kan nog zoveel bijleren. Ik was destijds ook overstuur toen ze vertelden dat hij niet alleen adhd had (waar hij overheen kon groeien) maar ook pddnos. (Dat is niet overgroeibaar.) Mijn vader zei toen tegen me. Het blijft altijd nog dezelfde zoon die hij daarvoor al was en zo moet je ook naar je kind kijken. Hem niet zien als een autist maar als jouw eigen unieke ventje, die misschien op bepaalde vlakken heel anders zal zijn dan andere kinderen maar tegelijkertijd ook heel bijzonder, niet een dertien in een dozijntype.
Grote verschillen (disharmonie in iq-test) komt juist het meeste voor bij Asperger, dus niet alleen maar bij PDD-NOS. Aspergers zijn vaak hoogfunctionerende autisten.
Muis, jouw zoon kan nog steeds heel slim en sociaal zijn, vaak zijn autisten heel charmant. Dan verbazen andere mensen zich erover hoe slim je kind is, en daarnaast winden ze alles en iedereen om hun vingertje omdat het een combi is van schattig uiterlijk en intelligentie. Het zijn unieke persoonlijkheidjes, met dito gebruiksaanwijzing. Maar vlak ook vooral het positieve ervan niet uit; hun passie mbt 1 onderwerp, waardoor ze er alles vanaf weten tot in de kleinste details. Dat wekt verwondering op.Het zijn dikwijls hele creatieve geesten en daarmee kun je heel ver komen.
Dat sociale en emotionele aspect is best aan te leren, ze moeten dan wel leerbaar zijn maar dat wordt ook onderzocht.
Tegenwoordig zijn er zoveel goede initiatieven qua begeleiding en scholing, vroeger was er weinig over bekend. Er komen steeds meer middelbare scholen (HAVO en VWO) speciaal voor autisten.
Want er moet aandacht zijn voor hun vaak hoge intelligentie, en passies. Ook zie je speciale hoogbegaafdengroepjes, hier in de stad heeft de gemeente dat opgezet.
Een iq-test is pas betrouwbaar vanafeen bepaalde leeftijd, het plaatje is pas helemaal duidelijk als ze een jaar of 7,8 zijn, omdat vanaf die leeftijd de tests een betrouwbaar beeld laten zien.
Mijn zoon heeft pddnos = aan autisme verwante contactstoornis.
Kon het zo snel niet ontdekken maar soms hebben ze slechts vluchtig oogcontact en kijken dan weg als extra aanvulling op wat al is genoemd.
Vaak zie je ook grote verschillen in intelligentieniveau op allerlei gebieden.
Bijv. op sociaal/emotioneel vlak laag of gemiddeld en op andere vlakken weer heel intelligent. Zo scoort mijn zoon op sociaal emotioneel niveau 90 terwijl hij op andere gebieden de 130 haalt. Zulke grote verschillen zie je enkel bij pddnos.
Het maakt wel verschil of het klassiek autisme is of pddnos. Qua gradatie wordt autisme ietsje sterker ingeschat qua aandoening dan pddnos.
Natuurlijk is het schrikken. Je weet niet wat je nog allemaal kunt verwachten en wat je nog allemaal tegen gaat komen. Het is even slikken als iemand tegen je zegt dat je kind anders is, dat er een etiket bij hoort.
Maar echt, het kan nog zoveel kanten op. Jouw kindje is nog zó jong, hij kan nog zoveel bijleren. Ik was destijds ook overstuur toen ze vertelden dat hij niet alleen adhd had (waar hij overheen kon groeien) maar ook pddnos. (Dat is niet overgroeibaar.) Mijn vader zei toen tegen me. Het blijft altijd nog dezelfde zoon die hij daarvoor al was en zo moet je ook naar je kind kijken. Hem niet zien als een autist maar als jouw eigen unieke ventje, die misschien op bepaalde vlakken heel anders zal zijn dan andere kinderen maar tegelijkertijd ook heel bijzonder, niet een dertien in een dozijntype.
Grote verschillen (disharmonie in iq-test) komt juist het meeste voor bij Asperger, dus niet alleen maar bij PDD-NOS. Aspergers zijn vaak hoogfunctionerende autisten.
Muis, jouw zoon kan nog steeds heel slim en sociaal zijn, vaak zijn autisten heel charmant. Dan verbazen andere mensen zich erover hoe slim je kind is, en daarnaast winden ze alles en iedereen om hun vingertje omdat het een combi is van schattig uiterlijk en intelligentie. Het zijn unieke persoonlijkheidjes, met dito gebruiksaanwijzing. Maar vlak ook vooral het positieve ervan niet uit; hun passie mbt 1 onderwerp, waardoor ze er alles vanaf weten tot in de kleinste details. Dat wekt verwondering op.Het zijn dikwijls hele creatieve geesten en daarmee kun je heel ver komen.
Dat sociale en emotionele aspect is best aan te leren, ze moeten dan wel leerbaar zijn maar dat wordt ook onderzocht.
Tegenwoordig zijn er zoveel goede initiatieven qua begeleiding en scholing, vroeger was er weinig over bekend. Er komen steeds meer middelbare scholen (HAVO en VWO) speciaal voor autisten.
Want er moet aandacht zijn voor hun vaak hoge intelligentie, en passies. Ook zie je speciale hoogbegaafdengroepjes, hier in de stad heeft de gemeente dat opgezet.
Een iq-test is pas betrouwbaar vanafeen bepaalde leeftijd, het plaatje is pas helemaal duidelijk als ze een jaar of 7,8 zijn, omdat vanaf die leeftijd de tests een betrouwbaar beeld laten zien.
donderdag 16 augustus 2007 om 18:11
Ter aanvulling; autisme kan erfelijk zijn. Voornamelijk in de mannelijke lijn (vaak zijn er veel meer jongens dan meisjes met autisme).
Misschien kun je eens nagaan voor jezelf, of het bij jou in je familie of bij je partner voorkomt, ook al is er geen diagnose gesteld.
Mijn ex kwam er door de diagnose van onze zoon achter, dat het in zijn familie zat.
Het kan ook zuurstofgebrek bij de bevalling zijn geweest, of gewoon kwestie van foutje tijdens de maak.
Misschien kun je eens nagaan voor jezelf, of het bij jou in je familie of bij je partner voorkomt, ook al is er geen diagnose gesteld.
Mijn ex kwam er door de diagnose van onze zoon achter, dat het in zijn familie zat.
Het kan ook zuurstofgebrek bij de bevalling zijn geweest, of gewoon kwestie van foutje tijdens de maak.
vrijdag 17 augustus 2007 om 09:25
Fijn om in alle reacties het begrip te lezen en te voelen voor een kind met autisme. Want dat is wat hij nodig heeft!! Onze zoon is nu 8 en heeft een klassieke vorm van autisme. Ook rond de 21 maanden te horen gekregen. Natuurlijk geen definitieve diagnose maar......Vanaf dat moment veranderde heel ons leven. Ik weet nog dat we in de auto terugreden en iedereen op straat deed zijn ding en voor mij stond de wereld stil. Ik heb echt afscheid moeten nemen van het jongetje wat ik hoopte en dacht wie/wat hij was. Daarna kon ik pas kijken naar wie hij eigenlijk is.En dat is zo van belang. Elke vorm van autisme is anders, elk kind is anders. In het begin hebben we stees een stapje terug moeten doen omdat we ( hoe weing ook ) teveel van hem verwachten. Maar ik kan nog een heel boek schrijven over de jaren die toen volgde maar ik wil je nu vooral zeggen: Ga door het verdriet heen, laat het los en kijk naar je geweldige kind.Onze zoon vraagt veel van ons en van zichzelf, onze manier van leven is hierop gericht. Maar als hij mij die zeldzame knuffel geeft dan verwarmt hij mijn hart, dat kan zo niemand anders.Twijfel niet aan jezelf, jij bent zijn moeder, je kunt dit. Vraag de hulp die je nodig hebt, huil als je wilt, vloek als je boos bent ( want waarom nu jullie???) en leer je kind zien op een manier die voor mij in ieder geval veel gebracht heeft in mijn leven. ( ik maak me niet zo druk om die nieuwe keuken of andere flauwekul ) Zonder verwachtingen liefhebben komt het dichts bij onvoorwaardelijke liefde.
vrijdag 17 augustus 2007 om 09:39
oj, ik begrijp dat je wilt weten waarom! Waarom gebeurd dit? Wat is er fout gegaan. Autisme is waarschijnlijk een foutje in aanleg ( maar niemand weet het zeker ) Als je de behoefte hebt om dit uit te zoeken, doe dit! Maar laat dit weer op tijd los....want het verandert niets aan je kind.En wat kun je verwachten in de toekomst?? Dat kan niemand je vertellen! Je weet dat het niet "vanzelf" zal gaan, dat is wat je kunt verwachten. Steeds blijven kijken naar hem en zien wat hij nodig heeft. Soms zijn er verassingen, soms teleurstellingen. Ga samen op weg...
Je komt nog in het woud van hulpverlening, regels, voorzieningen, scholen/mkd/opd. En daar zul je altijd voor hem op moeten komen, want wie doet het anders. Ook hierin goede en slechte ervaringen.Maar dat is een heel ander topic
Je komt nog in het woud van hulpverlening, regels, voorzieningen, scholen/mkd/opd. En daar zul je altijd voor hem op moeten komen, want wie doet het anders. Ook hierin goede en slechte ervaringen.Maar dat is een heel ander topic
vrijdag 17 augustus 2007 om 12:07
Hoi meiden,
Bedankt voor jullie lieve en meelevende reacties! Sorry dat ik niet eerder heb gereageerd maar ik kon gisteren niet inloggen dus vandaar. Wat voor vorm van autisme mijn zoontje heeft weet ik nog niet; ik denk dat hij ook nog te jong is om dat vast te stellen. Ik denk niet dat hij Asperger heeft, want die kindjes zijn juist vaak heel intelligent en mijn zoontje juist niet, vrees ik. Mensen die hem zien verwachten dat een kindje met zijn uiterlijk heel intelligent is; hij ziet er heel slim uit en kan heel charmant lachen; zelfs de psycholoog zei "goh dit verwachtte ik eigenlijk niet bij een kindje dat eruit ziet als hij." Dit kwetste me wel, ik dacht echt "is hij dan zo erg?"
En het klopt hoor dat hij in de eerste plaats bij zijn mamma wil zijn en dat hij veel liefde en aandacht van mij nodig heeft. Ik probeer me maar te richten op de dingen die hij wel kan. Hij is heel aanhankelijk en daar ben ik wel blij mee en hij is nu gelukkig ook gelukkig.
Wat hij echt heeft is dat hij echt een eigen manier heeft van met speelgoed spelen. HIj kan wel redelijk goed tegen veranderingen, we laten hem eigen gewoon meedraaien met alles; alleen heeft hij heel veel moeite gehad met de overgang van borst naar fles en met de overgang van fles naar beker. Driftbuien krijgt hij vooral als iets niet meteen gaat zoals hij wilt; hij kan (nog) niet wachten.
Volgende week krijg ik te horen wat het vervolg hierop is. Met mij gaat het iets beter; ik heb twee nachten slecht geslapen, maar ben nou wel wat rustiger.
Voor de moeders van de oudere kindjes die gerageerd hebben: hoe doen jullie kindjes het nu en waar lopen ze tegenaan?
Groetjes, Muis
Bedankt voor jullie lieve en meelevende reacties! Sorry dat ik niet eerder heb gereageerd maar ik kon gisteren niet inloggen dus vandaar. Wat voor vorm van autisme mijn zoontje heeft weet ik nog niet; ik denk dat hij ook nog te jong is om dat vast te stellen. Ik denk niet dat hij Asperger heeft, want die kindjes zijn juist vaak heel intelligent en mijn zoontje juist niet, vrees ik. Mensen die hem zien verwachten dat een kindje met zijn uiterlijk heel intelligent is; hij ziet er heel slim uit en kan heel charmant lachen; zelfs de psycholoog zei "goh dit verwachtte ik eigenlijk niet bij een kindje dat eruit ziet als hij." Dit kwetste me wel, ik dacht echt "is hij dan zo erg?"
En het klopt hoor dat hij in de eerste plaats bij zijn mamma wil zijn en dat hij veel liefde en aandacht van mij nodig heeft. Ik probeer me maar te richten op de dingen die hij wel kan. Hij is heel aanhankelijk en daar ben ik wel blij mee en hij is nu gelukkig ook gelukkig.
Wat hij echt heeft is dat hij echt een eigen manier heeft van met speelgoed spelen. HIj kan wel redelijk goed tegen veranderingen, we laten hem eigen gewoon meedraaien met alles; alleen heeft hij heel veel moeite gehad met de overgang van borst naar fles en met de overgang van fles naar beker. Driftbuien krijgt hij vooral als iets niet meteen gaat zoals hij wilt; hij kan (nog) niet wachten.
Volgende week krijg ik te horen wat het vervolg hierop is. Met mij gaat het iets beter; ik heb twee nachten slecht geslapen, maar ben nou wel wat rustiger.
Voor de moeders van de oudere kindjes die gerageerd hebben: hoe doen jullie kindjes het nu en waar lopen ze tegenaan?
Groetjes, Muis
vrijdag 17 augustus 2007 om 16:19
Hallo muis, mijn zoontje van bijna negen bleek in de jaren die volgde ook nog een ernstig verstandelijke beperking te hebben. Hij kan nu niet praten, en leert dit ook niet ( je weet het nooit maar er is geen enkele vorm van spreken ) Verder is hij kerngezond, nooit ziek en een prachting jong om te zien. Ik wist niet dat ik zo,n knap kind kon maken . hij communiceert nu op "voorwerpen"nivo, dus ook geen plaatjes of picto's. Hij pakt wat hij nodig heeft of duwt dat bij mij in mijn hand.Hij gaat overdag naar een ortopedagogisch centrum ( OPD ). We hebben 8 uur in de week thuiszorg voor hem, en om het weekend gaat hij logeren. Dit hebben we mede gedaan voor ons andere kind en ook voor onszelf. Even de batterijen weer opladen, zodat we er weer volop voor kunnen gaan. Ik weet nog dat de kinderarts tegen ons zei: Het is geen autisme, maar er is wel degelijk iets aan de hand. Wat was ik blij toen, maar...Onze zoon is over het algemeen vrolijk, "hangt"aan de mensen dicht bij hem ( geven veiligheid, heeel belangrijk ) Hij beweegt heel typisch, loopt op zijn tenen, fladdert wat en beweegt veel met zijn handen. Uiterlijk zie je niets aan hem, maar in zijn gedrag des te meer . Ik heb werkelijk ooit mensen horen zeggen: het is toch zonde van zo'n knap kind. Je snapt wel wat die opmerking met een mens doet!!
Muis, ik zou je alles willen vertellen wat je wilt weten, vraag me maar als ik iets voor je kan doen. ik weet dat ik de informatie opslorpte de eerste tijd, en de hele tijd dacht: maar dat doet ie niet, en ja dat doet ie wel.
Maar als ik jouw een vraag mag stellen? Hoe voelt voor jouw de diagnose autisme? voel jij iets in de wederkerigheid in het contact?
Muis, ik zou je alles willen vertellen wat je wilt weten, vraag me maar als ik iets voor je kan doen. ik weet dat ik de informatie opslorpte de eerste tijd, en de hele tijd dacht: maar dat doet ie niet, en ja dat doet ie wel.
Maar als ik jouw een vraag mag stellen? Hoe voelt voor jouw de diagnose autisme? voel jij iets in de wederkerigheid in het contact?
vrijdag 17 augustus 2007 om 17:06
Hoi Lunasol,
Bedankt voor je reactie. Ja, dat is een rotopmerking over je mooie jongentje. Maar soms denk ik het zelf ook weleens als ik naar mijn zoontje kijk: wat zonde nou, hij is zo mooi en dan heeft hij er eigenlijk niks aan. Maar ik zit dan ook nog midden in het verwerkingsproces, misschien heb je dat toen ook weleens gedacht. En het is net wat je zegt, eerst dachten ze helemaal niet aan autisme, in het eerste jaar was hij zelfs veel alerter en communicatiever dan de meeste kindjes, dus dan verwacht je zoiets helemaal niet! Toen er met vijftien maanden iemand van het consultatiebureau op mijn verzoek op huisbezoek kwam zei ze ook dat hij het prima deed en dat het een een heel normaal jongentje was. Twee maanden later bij de kinderarts was hij gewoon "laat", maar had hij volgens haar nog geen achterstand en nu heeft hij ineens een grote achterstand (terwijl hij wel dingen bijgeleerd heeft)! Ja, moeilijk te bevatten zoiets.
Een vraagje aan je; vind het je niet heel erg dat je zoon niet praat? Want dat is eigenlijk nu mijn grote angst. Brabbelde hij wel of deed hij dat ook niet? En maakt hij nu wel geluiden? Mijn zoontje doet "mjam" als hij honger heeft en "eu" als hij iets wil (mag dan raden wat het is) en verder brabbelt hij waar af en toe iets tussen zit dat op een woordje lijkt. Wat doet de orthopedagoog eigenlijk voor jullie en waarom heb je thuiszorg nodig?
Ja, dat heb ik ook, dat de de hele tijd denk "dit doet hij wel, dit doet hij niet." Ik probeer vooral de dingen die hij wel doet eruit te pikken en daar trots op te zijn. De (voorlopige, maar denk zelf dat ze gelijk hebben) diagnose zorgt wel voor duidelijkheid en het is fijn dat je kindje daardoor meer zorg kan krijgen en het is ook fijn om een "verklaring" naar de buitenwereld te hebben over het feit dat hij bepaalde dingen niet doet. Aan de andere kant moet je natuurlijk je hele toekomstbeeld bijstellen. Heb je wel het idee dat je zoontje gelukkig is op zijn manier?
Je vroeg ook hoe ik me voelde in het contact met mijn zoontje, nou over het algemeen gaat dat wel goed, hij wil veel knuffelen, vindt liedjes en verhaaltjes leuk, laat zich goed troosten en geeft me ook kusjes. Ook luistert hij wel als ik hem dingen verbied en vindt hij het echt leuk als ik trots op hem ben. Al viel het me vandaag wel op dat hij toch weinig oogcontact maakt. Dat deed hij eerst wel veel, maar ik ben er eens op gaan letten en ik merk dat het toch niet zo vaak is. Ik hoop niet dat hij dingen gaat "verleren" ofzo. Je schreef dat je zoontje niet zo graag knuffelt. Houdt hij ook niet van dieren of knuffelbeesten?
Liefs, Muis
Bedankt voor je reactie. Ja, dat is een rotopmerking over je mooie jongentje. Maar soms denk ik het zelf ook weleens als ik naar mijn zoontje kijk: wat zonde nou, hij is zo mooi en dan heeft hij er eigenlijk niks aan. Maar ik zit dan ook nog midden in het verwerkingsproces, misschien heb je dat toen ook weleens gedacht. En het is net wat je zegt, eerst dachten ze helemaal niet aan autisme, in het eerste jaar was hij zelfs veel alerter en communicatiever dan de meeste kindjes, dus dan verwacht je zoiets helemaal niet! Toen er met vijftien maanden iemand van het consultatiebureau op mijn verzoek op huisbezoek kwam zei ze ook dat hij het prima deed en dat het een een heel normaal jongentje was. Twee maanden later bij de kinderarts was hij gewoon "laat", maar had hij volgens haar nog geen achterstand en nu heeft hij ineens een grote achterstand (terwijl hij wel dingen bijgeleerd heeft)! Ja, moeilijk te bevatten zoiets.
Een vraagje aan je; vind het je niet heel erg dat je zoon niet praat? Want dat is eigenlijk nu mijn grote angst. Brabbelde hij wel of deed hij dat ook niet? En maakt hij nu wel geluiden? Mijn zoontje doet "mjam" als hij honger heeft en "eu" als hij iets wil (mag dan raden wat het is) en verder brabbelt hij waar af en toe iets tussen zit dat op een woordje lijkt. Wat doet de orthopedagoog eigenlijk voor jullie en waarom heb je thuiszorg nodig?
Ja, dat heb ik ook, dat de de hele tijd denk "dit doet hij wel, dit doet hij niet." Ik probeer vooral de dingen die hij wel doet eruit te pikken en daar trots op te zijn. De (voorlopige, maar denk zelf dat ze gelijk hebben) diagnose zorgt wel voor duidelijkheid en het is fijn dat je kindje daardoor meer zorg kan krijgen en het is ook fijn om een "verklaring" naar de buitenwereld te hebben over het feit dat hij bepaalde dingen niet doet. Aan de andere kant moet je natuurlijk je hele toekomstbeeld bijstellen. Heb je wel het idee dat je zoontje gelukkig is op zijn manier?
Je vroeg ook hoe ik me voelde in het contact met mijn zoontje, nou over het algemeen gaat dat wel goed, hij wil veel knuffelen, vindt liedjes en verhaaltjes leuk, laat zich goed troosten en geeft me ook kusjes. Ook luistert hij wel als ik hem dingen verbied en vindt hij het echt leuk als ik trots op hem ben. Al viel het me vandaag wel op dat hij toch weinig oogcontact maakt. Dat deed hij eerst wel veel, maar ik ben er eens op gaan letten en ik merk dat het toch niet zo vaak is. Ik hoop niet dat hij dingen gaat "verleren" ofzo. Je schreef dat je zoontje niet zo graag knuffelt. Houdt hij ook niet van dieren of knuffelbeesten?
Liefs, Muis
vrijdag 17 augustus 2007 om 18:46
Hoi Muis,
"Een vraagje aan je; vind het je niet heel erg dat je zoon niet praat?" Ja en een beetje nee, ja omdat het voor hem soms lastig is uit te drukken,( maar communicatie is altijd lastig ) maar als hij gaat praten is de stoornis niet weg! ook in het praten komt de stoornis terug! en een beetje nee omdat ik andere kinderen met autisme ken die wel praten, en ik wordt daar een beetje mesjogge van , het herhalen en steeds hetzelfde
Wat doet de orthopedagoog eigenlijk voor jullie en waarom heb je thuiszorg nodig?
Hij is vanaf zijn 3 op het OPD waar hij een aantal jaren in behandeling is geweest, nu zit hij in een "gewone " groep. Nog elke 8 weken hebben we met de orthopedagoog overleg. En de "gouden"thuiszorg. Onze zoon heeft constant toezicht nodig ( hij kan geen onveilige situaties inschatten, hij gooide net nog een glas kapot omdat dat zo mooi klinkt ) Ga maar eens koken, je andere kind met het huiswerk helpen,even een wasje draaien, je hebt net de hele dag gewerkt.......Buiten het toezicht heeft hij iemand nodig die de wereld om hem heen begrijpbaar maakt, te grote problemen voor hem oplost, hij kan moeilijk beginnen met iets en weer moeilijk stoppen,daarbij kan hij zich niet aan-uitkleden, is niet zindelijk en dit alles bij elkaar is de reden dat wij thuiszorg krijgen. Ik ben daar heel blij mee omdat het voor ons wat meer lucht geeft.En hem wat hij nodig heeft!
Maar wat van belang is voordat je overal inrolt: zorg voor een diagnose, alle hulp is aan te vragen met een diagnose ( ook een voorlopige ) Je kan via MEE ( zitten overal in nederland ) advies mbt diagnostiek, behandeling en alle andere peuten krijgen. Er zijn veel regio's met speciale vroeghulp teams, met betrekking tot autisme. Ook de NVA weet hierover veel, zij hebben in elk gebied een contactpersoon, vaak een ouder die alles weet van jouw regio.Zo kun je niet alleen de hulp goed regelen maar zeker ook begrijpen: wat heeft hij nodig in de benadering. Zo loopt je kind niet te vroeg al veel onbegrip en frustratie op.En dat scheelt weer veel in problemen met zijn gedrag
Heb je wel het idee dat je zoontje gelukkig is op zijn manier?
Ja dat denk, voel en beleef ik zo, met als kanttekening dat wij zijn omgeving aan hem moeten aanpassen. Dit geeft hem de zekerheden en veiligheid waarin hij gelukkig is. Och Muis, ik kan nog een heel boek schrijven., we hebben in de jaren zoveel meegemaakt , verdriet gehad, gelachen met hem ( want hij verzint de meest gekke dingen ) hij heeft ons verrast, ik heb hem achter het behang kunnen plakken van woede, gewoon wat je met elk kind hebt, alleen dit lijkt in alles extremer, ook in je gevoel. Als ik dit van te voren geweten had, dan had ik gezegd: dat kan ik niet! En nu, ik kan meer dan ik dacht, ik zou hem niet willen missen.Het heeft me veel gekost, en ik heb veel gekregen.
Muis, en het is niet erg om er soms verdriet over te hebben, dan kan ik nu nog wel eens. Dat mag hoor!! Je hoeft niet ineens een florence nightingale te worden... je bent mens en moeder, geen heilige
"Een vraagje aan je; vind het je niet heel erg dat je zoon niet praat?" Ja en een beetje nee, ja omdat het voor hem soms lastig is uit te drukken,( maar communicatie is altijd lastig ) maar als hij gaat praten is de stoornis niet weg! ook in het praten komt de stoornis terug! en een beetje nee omdat ik andere kinderen met autisme ken die wel praten, en ik wordt daar een beetje mesjogge van , het herhalen en steeds hetzelfde
Wat doet de orthopedagoog eigenlijk voor jullie en waarom heb je thuiszorg nodig?
Hij is vanaf zijn 3 op het OPD waar hij een aantal jaren in behandeling is geweest, nu zit hij in een "gewone " groep. Nog elke 8 weken hebben we met de orthopedagoog overleg. En de "gouden"thuiszorg. Onze zoon heeft constant toezicht nodig ( hij kan geen onveilige situaties inschatten, hij gooide net nog een glas kapot omdat dat zo mooi klinkt ) Ga maar eens koken, je andere kind met het huiswerk helpen,even een wasje draaien, je hebt net de hele dag gewerkt.......Buiten het toezicht heeft hij iemand nodig die de wereld om hem heen begrijpbaar maakt, te grote problemen voor hem oplost, hij kan moeilijk beginnen met iets en weer moeilijk stoppen,daarbij kan hij zich niet aan-uitkleden, is niet zindelijk en dit alles bij elkaar is de reden dat wij thuiszorg krijgen. Ik ben daar heel blij mee omdat het voor ons wat meer lucht geeft.En hem wat hij nodig heeft!
Maar wat van belang is voordat je overal inrolt: zorg voor een diagnose, alle hulp is aan te vragen met een diagnose ( ook een voorlopige ) Je kan via MEE ( zitten overal in nederland ) advies mbt diagnostiek, behandeling en alle andere peuten krijgen. Er zijn veel regio's met speciale vroeghulp teams, met betrekking tot autisme. Ook de NVA weet hierover veel, zij hebben in elk gebied een contactpersoon, vaak een ouder die alles weet van jouw regio.Zo kun je niet alleen de hulp goed regelen maar zeker ook begrijpen: wat heeft hij nodig in de benadering. Zo loopt je kind niet te vroeg al veel onbegrip en frustratie op.En dat scheelt weer veel in problemen met zijn gedrag
Heb je wel het idee dat je zoontje gelukkig is op zijn manier?
Ja dat denk, voel en beleef ik zo, met als kanttekening dat wij zijn omgeving aan hem moeten aanpassen. Dit geeft hem de zekerheden en veiligheid waarin hij gelukkig is. Och Muis, ik kan nog een heel boek schrijven., we hebben in de jaren zoveel meegemaakt , verdriet gehad, gelachen met hem ( want hij verzint de meest gekke dingen ) hij heeft ons verrast, ik heb hem achter het behang kunnen plakken van woede, gewoon wat je met elk kind hebt, alleen dit lijkt in alles extremer, ook in je gevoel. Als ik dit van te voren geweten had, dan had ik gezegd: dat kan ik niet! En nu, ik kan meer dan ik dacht, ik zou hem niet willen missen.Het heeft me veel gekost, en ik heb veel gekregen.
Muis, en het is niet erg om er soms verdriet over te hebben, dan kan ik nu nog wel eens. Dat mag hoor!! Je hoeft niet ineens een florence nightingale te worden... je bent mens en moeder, geen heilige
zaterdag 18 augustus 2007 om 01:00
Ik las over dingen gaan verleren, dat is iets herkenbaars voor mij.
Volgens mij gaat dat bij kinderen met een vorm van autisme op en af. Ze focussen namelijk op datgene wat hen op dat moment boeit, en al het andere aangeleerde wordt ´vergeten´. Niet echt ´vergeten´ maar er is geen ruimte voor.
Onze zoon heeft dat met zindelijkheid, dat gaat periodes goed, en de laatste tijd echt wel goed, maar bij nieuwe dingen, zoals nu een nieuw schooljaar vergeet hij weer naar de wc te gaan, omdat zijn hoofd vol zit met andere dingen. Dan komt er een terugval en dat zal wel zo blijven, dat dat op en af gaat.
Wat hij heel erg heeft is dat hij constant ´praat´ of geluiden maakt om maar bij zichzelf te blijven, het biedt hem veiligheid om zelf wat ` uit te kramen`. Klinkt wat negatief, maar ik bedoel gewoon dat hij als hij geluid produceert niet op zijn omgeving hoeft te letten. Want hij voelt blijkbaar wel aan dat hij dan overprikkeld raakt.
Ook heb ik het idee dat de ontwikkeling in een heel ander volgorde verloopt, dat iemand met autisme iets niet ontwikkelt op de daarvoor aangegeven leefitjd wil niet zeggen dat het nooit komt. Juist dingen die je pas later hoeft te ontwikkelen heeft mijn zoon al veel eerder ontwikkeld en omgekeerd.
Mijn zoon is ook een prachtig kind, maar op zich is dat wel in zijn voordeel want mensen vinden hem altijd meteen zeer innemend daardoor.
Hij draait goed mee op het regulier onderwijs, hoort er helemaal bij en daar ben ik heel erg blij om. Want hij is echt wel opvallend anders, ook in zijn spraak, maar hij wordt echt geaccepteerd.
Master, jij bedankt voor je verhaal, vind ik altijd erg fijn om een een volwassene te horen over zijn of haar autisme.
Volgens mij gaat dat bij kinderen met een vorm van autisme op en af. Ze focussen namelijk op datgene wat hen op dat moment boeit, en al het andere aangeleerde wordt ´vergeten´. Niet echt ´vergeten´ maar er is geen ruimte voor.
Onze zoon heeft dat met zindelijkheid, dat gaat periodes goed, en de laatste tijd echt wel goed, maar bij nieuwe dingen, zoals nu een nieuw schooljaar vergeet hij weer naar de wc te gaan, omdat zijn hoofd vol zit met andere dingen. Dan komt er een terugval en dat zal wel zo blijven, dat dat op en af gaat.
Wat hij heel erg heeft is dat hij constant ´praat´ of geluiden maakt om maar bij zichzelf te blijven, het biedt hem veiligheid om zelf wat ` uit te kramen`. Klinkt wat negatief, maar ik bedoel gewoon dat hij als hij geluid produceert niet op zijn omgeving hoeft te letten. Want hij voelt blijkbaar wel aan dat hij dan overprikkeld raakt.
Ook heb ik het idee dat de ontwikkeling in een heel ander volgorde verloopt, dat iemand met autisme iets niet ontwikkelt op de daarvoor aangegeven leefitjd wil niet zeggen dat het nooit komt. Juist dingen die je pas later hoeft te ontwikkelen heeft mijn zoon al veel eerder ontwikkeld en omgekeerd.
Mijn zoon is ook een prachtig kind, maar op zich is dat wel in zijn voordeel want mensen vinden hem altijd meteen zeer innemend daardoor.
Hij draait goed mee op het regulier onderwijs, hoort er helemaal bij en daar ben ik heel erg blij om. Want hij is echt wel opvallend anders, ook in zijn spraak, maar hij wordt echt geaccepteerd.
Master, jij bedankt voor je verhaal, vind ik altijd erg fijn om een een volwassene te horen over zijn of haar autisme.
zaterdag 18 augustus 2007 om 10:23
Hoi meiden,
Master, inderdaad fijn om jouw ervaringen te horen. Kan me voorstellen dat je het eerst voor jezelf een tijd ontkend hebt en vroeger werd daar ook niet zo op gelet door consultatiebureau's ed. Wel goed om te horen dat het nu zo goed met je gaat en dat je je eigen keuzes hebt gemaakt! En met een ander omgaan is altijd gemakkelijker dan met jezelf, je zit er dan zo dicht bovenop. In wat voor opzicht is het moeilijk voor je als er intieme gevoelens bij komen kijken, heb je die gevoelens minder of heb je meer moeite met ze te uiten?
Lunasol, je hebt gelijk hoor dat als ze praten de stoornis niet weg is, het ligt er natuurlijk ook aan hoe erg de stoornis is en hoe ze praten. Als het tekst geen inhoud heeft, dan maakt het inderdaad niet veel uit.
Ik ben trouwens al bij MEE in begeleiding. Ik had in april van dit jaar hulp ingeschakeld omdat ik vond dat hij zich traag ontwikkelde en had toen fysiotherapie gekregen voor mijn zoontje omdat hij nog niet liep. Tijdens de behandeling is hij wel gaan lopen (niet dankzij de fysio overigens). De fysiotherapeut gaf toen aan dat zij dacht dat er sprake was van een algehele achterstand en heeft mij doorverwezen naar het Team Integrale Vroeghulp dat valt onder MEE. Eind mei is er hier een maatschappelijk werkster langs geweest en 15 augustus dus pas een kinderpsycholoog. Als het goed is neemt de maatschappelijk werkster volgende week contact met mij op en dan bespreken we hoe nu verder. Zij zou dan volgens de psycholoog ook met mij een kijkje kunnen gaan nemen bij een medisch kinderdagverblijf.
Uit al de teksten van jullie maak ik wel op dat er heel veel verschillen in de stoornis zitten. Afwachten geblazen dus. Hij heeft gister en vandaag weer twee kleine mijlpaaltjes gehad; het was hem bijna zelf gelukt om zijn schoen aan te doen en hij gaf me een zonnebril terug (die zette ik op zijn hoofdje en daarna op die van mij) en omdat hij bijna nooit iets geeft vond ik dit wel positief. Dat was trouwens ook iets dat hij "verleerd" was, toen hij net één jaar was speelde hij gewoon "geven en nemen" en daarna heb ik dit niet meer met hem gespeeld en een half jaar later bleek ineens dat hij het niet meer deed! Dat idee heb ik vaker bij hem; dat hij, als je dingen niet blijft oefenen, ze verleert.
Lonbonton, dat is inderdaad wel apart, iedere autist ontwikkelt zijn eigen methodes om zich veilig te voelen; bij mijn zoontje is dat aan de spijlen van zijn bedje heen en weer zwaaien en met dingen draaien (dat doet hij allebei ook omdat hij het leuk vindt, maar hij gaat het meer doen in situaties waarin hij zich onveilig voelt of als hij slecht geslapen heeft). Vaak ziet het wel grappig uit omdat hij zo vrolijk erbij lacht en ik krijg dan ook heel veel leuke reacties van mensen die helemaal niet doorhebben wat hij heeft. Alleen gisteren tijdens het boodschappen doen was hij weer heel veel met zijn hoofd heen en weer aan het zwaaien en toen had ik zoiets van "je mag nu wel ophouden, ik schaam me te pletter!" Want dat heb ik vaker wel hoor, dat ik hoop dat mensen het niet meteen aan hem zien. Ja, ik hoop ook dat de dingentjes die hij nu niet heeft wel nog komen. Veel dingen doet hij ook wel, maar met stimulatie en dat is vaak vermoeiend, je moet er steeds energie in blijven stoppen! Bij die psycholoog deed hij ook veel dingen op een andere manier. Hij moest bv. drie figuurtjes in een plaat stoppen en hij stopte er één in, haalde die er weer uit, stopte hem er weer in en de andere figuurtjes liet hij links liggen. Dat is weer die focus op een detail dat hij dan heeft. Dan zou ik hem wel kunnen leren om die andere figuurtjes er ook in te doen, maar het gaat er eigenlijk om dat hij dat niet uit zichzelf doet.
Fijn om te horen dat jouw zoontje goed geaccepteerd wordt! Mijn zoontje is natuurlijk nog heel jong, maar het is nu al grappig om te zien dat zoveel kindjes naar hem toekomen. Wat mij dan wel weer pijn doet is dat hij hen geen blik waardig gunt, dan denk ik "doe nou eens leuk mee!"
Grappig trouwens dat alle kindjes er innemend uitzien!
Groetjes, Muis
Master, inderdaad fijn om jouw ervaringen te horen. Kan me voorstellen dat je het eerst voor jezelf een tijd ontkend hebt en vroeger werd daar ook niet zo op gelet door consultatiebureau's ed. Wel goed om te horen dat het nu zo goed met je gaat en dat je je eigen keuzes hebt gemaakt! En met een ander omgaan is altijd gemakkelijker dan met jezelf, je zit er dan zo dicht bovenop. In wat voor opzicht is het moeilijk voor je als er intieme gevoelens bij komen kijken, heb je die gevoelens minder of heb je meer moeite met ze te uiten?
Lunasol, je hebt gelijk hoor dat als ze praten de stoornis niet weg is, het ligt er natuurlijk ook aan hoe erg de stoornis is en hoe ze praten. Als het tekst geen inhoud heeft, dan maakt het inderdaad niet veel uit.
Ik ben trouwens al bij MEE in begeleiding. Ik had in april van dit jaar hulp ingeschakeld omdat ik vond dat hij zich traag ontwikkelde en had toen fysiotherapie gekregen voor mijn zoontje omdat hij nog niet liep. Tijdens de behandeling is hij wel gaan lopen (niet dankzij de fysio overigens). De fysiotherapeut gaf toen aan dat zij dacht dat er sprake was van een algehele achterstand en heeft mij doorverwezen naar het Team Integrale Vroeghulp dat valt onder MEE. Eind mei is er hier een maatschappelijk werkster langs geweest en 15 augustus dus pas een kinderpsycholoog. Als het goed is neemt de maatschappelijk werkster volgende week contact met mij op en dan bespreken we hoe nu verder. Zij zou dan volgens de psycholoog ook met mij een kijkje kunnen gaan nemen bij een medisch kinderdagverblijf.
Uit al de teksten van jullie maak ik wel op dat er heel veel verschillen in de stoornis zitten. Afwachten geblazen dus. Hij heeft gister en vandaag weer twee kleine mijlpaaltjes gehad; het was hem bijna zelf gelukt om zijn schoen aan te doen en hij gaf me een zonnebril terug (die zette ik op zijn hoofdje en daarna op die van mij) en omdat hij bijna nooit iets geeft vond ik dit wel positief. Dat was trouwens ook iets dat hij "verleerd" was, toen hij net één jaar was speelde hij gewoon "geven en nemen" en daarna heb ik dit niet meer met hem gespeeld en een half jaar later bleek ineens dat hij het niet meer deed! Dat idee heb ik vaker bij hem; dat hij, als je dingen niet blijft oefenen, ze verleert.
Lonbonton, dat is inderdaad wel apart, iedere autist ontwikkelt zijn eigen methodes om zich veilig te voelen; bij mijn zoontje is dat aan de spijlen van zijn bedje heen en weer zwaaien en met dingen draaien (dat doet hij allebei ook omdat hij het leuk vindt, maar hij gaat het meer doen in situaties waarin hij zich onveilig voelt of als hij slecht geslapen heeft). Vaak ziet het wel grappig uit omdat hij zo vrolijk erbij lacht en ik krijg dan ook heel veel leuke reacties van mensen die helemaal niet doorhebben wat hij heeft. Alleen gisteren tijdens het boodschappen doen was hij weer heel veel met zijn hoofd heen en weer aan het zwaaien en toen had ik zoiets van "je mag nu wel ophouden, ik schaam me te pletter!" Want dat heb ik vaker wel hoor, dat ik hoop dat mensen het niet meteen aan hem zien. Ja, ik hoop ook dat de dingentjes die hij nu niet heeft wel nog komen. Veel dingen doet hij ook wel, maar met stimulatie en dat is vaak vermoeiend, je moet er steeds energie in blijven stoppen! Bij die psycholoog deed hij ook veel dingen op een andere manier. Hij moest bv. drie figuurtjes in een plaat stoppen en hij stopte er één in, haalde die er weer uit, stopte hem er weer in en de andere figuurtjes liet hij links liggen. Dat is weer die focus op een detail dat hij dan heeft. Dan zou ik hem wel kunnen leren om die andere figuurtjes er ook in te doen, maar het gaat er eigenlijk om dat hij dat niet uit zichzelf doet.
Fijn om te horen dat jouw zoontje goed geaccepteerd wordt! Mijn zoontje is natuurlijk nog heel jong, maar het is nu al grappig om te zien dat zoveel kindjes naar hem toekomen. Wat mij dan wel weer pijn doet is dat hij hen geen blik waardig gunt, dan denk ik "doe nou eens leuk mee!"
Grappig trouwens dat alle kindjes er innemend uitzien!
Groetjes, Muis
zaterdag 18 augustus 2007 om 21:51
Dat focussen op een detail heeft mijn zoon ook heel erg. De rest ziet hij dan niet meer. Dat is nog steeds zo, hij gaat daar dan helemaal in op en is totaal niet bezig met de dingen die daar eigenlijk nog bijhoren. Hij maakt zijn eigen spel met 1 onderdeeltje.
Over andere kinderen: toen hij nog klein was zag hij ook geen andere kinderen, hij keek alleen maar naar dingen, niet naar mensen.
Als hij ergens binnenkwam, keek hij helemaal niet naar de aanwezigen maar gewoon naar alle dingen om hem heen. Die neiging heeft hij nu nog, maar hij is daar wel leerbaar in.
En andere mensen zijn hem veel meer gaan interesseren sinds zijn 5de jaar. Daarvóór deed hij af en toe wel mee op zijn manier, maar hij was geen deelnemer ( hij stemde niet af). Nu is hij wel steeds meer deelnemer maar dat afstemmen op zijn omgeving en de mensen is nog steeds een probleem.
Toch speelt hij heel graag met een ander kind samen, hij heeft altijd leuke ideeen waardoor anderen hem wel willen volgen gelukkig.
Haha, grappig vind ik dat, dat die anderen niet echt in de gaten hebben dat ze precies doen wat hij verzint en voorstelt. Maar als een ander iets leuks verzint en het trekt toevallig zijn aandacht gaat hij daar ook best al goed in mee.
Alleen hij blijft vaak ergens lang in hangen, terwijl anderen dan al weer iets anders aan het doen zijn.
Dat heeft hij ook met bepaalde uitspraken en zinnen, als hij een leuke zin heeft, kan hij die tig keer herhalen en daar de hele dag mee bezig zijn. Zich daarin verliezen. Een beetje clownesk gedrag komt er dan.
Maar hij is erg vrolijk, zit goed in zijn vel en dat is wat me het meest opvalt.
Muis, jouw zoon is inderdaad nog erg klein, als ik bedenk wat er alllemaal al anders is dan toen hij 2 was, is dat heel wat. Het autisme is er nog gewoon natuurlijk, maar op een andere manier.
Over andere kinderen: toen hij nog klein was zag hij ook geen andere kinderen, hij keek alleen maar naar dingen, niet naar mensen.
Als hij ergens binnenkwam, keek hij helemaal niet naar de aanwezigen maar gewoon naar alle dingen om hem heen. Die neiging heeft hij nu nog, maar hij is daar wel leerbaar in.
En andere mensen zijn hem veel meer gaan interesseren sinds zijn 5de jaar. Daarvóór deed hij af en toe wel mee op zijn manier, maar hij was geen deelnemer ( hij stemde niet af). Nu is hij wel steeds meer deelnemer maar dat afstemmen op zijn omgeving en de mensen is nog steeds een probleem.
Toch speelt hij heel graag met een ander kind samen, hij heeft altijd leuke ideeen waardoor anderen hem wel willen volgen gelukkig.
Haha, grappig vind ik dat, dat die anderen niet echt in de gaten hebben dat ze precies doen wat hij verzint en voorstelt. Maar als een ander iets leuks verzint en het trekt toevallig zijn aandacht gaat hij daar ook best al goed in mee.
Alleen hij blijft vaak ergens lang in hangen, terwijl anderen dan al weer iets anders aan het doen zijn.
Dat heeft hij ook met bepaalde uitspraken en zinnen, als hij een leuke zin heeft, kan hij die tig keer herhalen en daar de hele dag mee bezig zijn. Zich daarin verliezen. Een beetje clownesk gedrag komt er dan.
Maar hij is erg vrolijk, zit goed in zijn vel en dat is wat me het meest opvalt.
Muis, jouw zoon is inderdaad nog erg klein, als ik bedenk wat er alllemaal al anders is dan toen hij 2 was, is dat heel wat. Het autisme is er nog gewoon natuurlijk, maar op een andere manier.
zondag 19 augustus 2007 om 11:05
Ja, lonbonton, ik ben ook benieuwd in wat voor opzicht hij nog gaat veranderen. Het gekke is dat hij wel geïnteresseerd in volwassenen en kindjes vanaf vijf jaar, maar niets wil weten van kindjes van zijn eigen leeftijd of kindjes van de opvang. Dat valt me ook altijd op als hij in de kinderwagen zit. Andere kindjes in de kinderwagen kijken hem altijd na en hij gunt ze geen blik waardig en kijkt bv. naar de wielen van zijn wagen (ja, die draaien ook!). Hij kan ook echt lang ergens mee bezig zijn, bv met naar een watervalletje kijken, dat vindt hij dan helemaal super. Op dieren is hij trouwens ook heel erg gek.
Op een ander forum schrijven mensen ook over autisme, ze schrijven ook dat mensen vaak iemand kennen met autisme en hun daar dan mee gaan vergelijken. Dat is bij mijn zoontje ook wel; mensen kennen dan iemand en zeggen dan bv., maar hij is toch helemaal niet zo erg als die en die of hij doet wel dit en dit. Ben aan de ene kant wel blij dat je tenminste niet de hele tijd meer te horen krijgt van hij zou dit en dit moeten doen. Van een "gewoon" kind verwachten ze namelijk veel meer dan van een kind met autisme.
Trouwens nog een vraag: heeft jou zoon geen problemen op school omdat hij lang met hetzelfde bezig is? Bv als ze met taal moeten beginnen en hij wil nog rekenen?
Groetjes, Muis
Op een ander forum schrijven mensen ook over autisme, ze schrijven ook dat mensen vaak iemand kennen met autisme en hun daar dan mee gaan vergelijken. Dat is bij mijn zoontje ook wel; mensen kennen dan iemand en zeggen dan bv., maar hij is toch helemaal niet zo erg als die en die of hij doet wel dit en dit. Ben aan de ene kant wel blij dat je tenminste niet de hele tijd meer te horen krijgt van hij zou dit en dit moeten doen. Van een "gewoon" kind verwachten ze namelijk veel meer dan van een kind met autisme.
Trouwens nog een vraag: heeft jou zoon geen problemen op school omdat hij lang met hetzelfde bezig is? Bv als ze met taal moeten beginnen en hij wil nog rekenen?
Groetjes, Muis
zondag 19 augustus 2007 om 11:25
Hoi,
Ook ik heb een zoon met een stoornis in het autistische spectrum PDD-NOS,met een angststoornis.
Hij is 7 jaar,en ook ik had al vrij snel door dat hij anders was dan de andere kinderen,hij kijkt mensen niet aan,draait snel weg,wil het liefst onzichtbaar zijn.
Omdat hij toen hij nog heel klein was zware astma had,werd alles daar opgegooid,hij liep wat achter enz enz
Hij is daar nu overheen gegroeid,en na een aantal testen vorig jaar bleek hij dus autistisch te zijn.
Hij heeft toen eigenlijk al vrij snel Risperdal gekregen,om zijn angst wat te dempen,dat hielp wel wat maar zeker niet genoeg,sinds een paar maanden slikt hij nu ook een antidrepressiva Zoloft.
Het voordeel wat hij hier van heeft is dat zijn zware gevoel wat weg is,en dat je hem nu soms gewoon op schoot mag nemen,hij laat zich soms troosten,wat eerder niet kon,omdat je hem niet mocht aan raken,zonder reden.
Ook is hij getest op zijn inteligentie,hij scoort gemiddeld 81,en is op sommige gebieden superslim,terwijl hij op andere gebieden nauwelijks scoort.
Ik merk wel heel goed dat nu hij iets ouder wordt er anders naar gekeken wordt,zijn motoriek is niet optimaal,hij kan anders reageren,en hij is voor zijn leeftijd erg groot*146*,wat maakt dat mensen hem dus ouder,en slimmer inschatten.
Het schattige stuntelige mannetje,heeft nu plaatsgemaakt voor een kind,wat mensen niet kunnen plaatsen...........terwijl hij voor mij,nog altijd vertederend is,maar ik merk nu goed dat ik de neiging heb hem te gaan verdedigen.
Ook ik heb een zoon met een stoornis in het autistische spectrum PDD-NOS,met een angststoornis.
Hij is 7 jaar,en ook ik had al vrij snel door dat hij anders was dan de andere kinderen,hij kijkt mensen niet aan,draait snel weg,wil het liefst onzichtbaar zijn.
Omdat hij toen hij nog heel klein was zware astma had,werd alles daar opgegooid,hij liep wat achter enz enz
Hij is daar nu overheen gegroeid,en na een aantal testen vorig jaar bleek hij dus autistisch te zijn.
Hij heeft toen eigenlijk al vrij snel Risperdal gekregen,om zijn angst wat te dempen,dat hielp wel wat maar zeker niet genoeg,sinds een paar maanden slikt hij nu ook een antidrepressiva Zoloft.
Het voordeel wat hij hier van heeft is dat zijn zware gevoel wat weg is,en dat je hem nu soms gewoon op schoot mag nemen,hij laat zich soms troosten,wat eerder niet kon,omdat je hem niet mocht aan raken,zonder reden.
Ook is hij getest op zijn inteligentie,hij scoort gemiddeld 81,en is op sommige gebieden superslim,terwijl hij op andere gebieden nauwelijks scoort.
Ik merk wel heel goed dat nu hij iets ouder wordt er anders naar gekeken wordt,zijn motoriek is niet optimaal,hij kan anders reageren,en hij is voor zijn leeftijd erg groot*146*,wat maakt dat mensen hem dus ouder,en slimmer inschatten.
Het schattige stuntelige mannetje,heeft nu plaatsgemaakt voor een kind,wat mensen niet kunnen plaatsen...........terwijl hij voor mij,nog altijd vertederend is,maar ik merk nu goed dat ik de neiging heb hem te gaan verdedigen.
