Wat nu?

Ik heb al eens eerder over mijn werksituatie hier geschreven: zit al enkele jaren op een afdeling met alleen maar vrouwen. Ik voel me niet thuis tussen mijn collega's (feitelijke gebeurtenissen bevestigen dat zij ook niets met mij hebben, ondanks mijn pogingen erbij te horen) en het werk is eigenlijk niets voor mij (niet uitdagend en onder mijn niveau). Ik ben hier terechtgekomen in een tijd van strubbelingen in mijn priveleven, en toen vond ik het wel best: zekerheid en een vast inkomen.



Maar nu merk ik dat die jaren me geen goed gedaan hebben. In mijn strijd erbij te horen ben ik steeds minder mezelf geworden, tot op een punt dat ik nauwelijks meer weet wie ik ben. Het werk vind ik steeds vervelender, en sinds ik terugben van mijn zomervakantie (september) is het van kwaad tot erger gegaan. Niet meer kunnen genieten van het weekend, want: maandag moet ik weer werken, wakker worden met een dieptriest en paniekerig gevoel, veel hoofdpijn en voortdurend malen over de situatie. Mijn baas is op de hoogte, en hoewel die wel enigszins begripvol is, kan hij weinig voor me betekenen. Er is ook hier een vacaturestop, dus elders in de organisatie kan ik niet terecht. Ik solliciteer me suf maar tot zover zonder resultaat.



Ik merk dat ik heel erg aan mezelf twijfel: ligt het aan mij, ben ik gewoon zelf mijn baan aan het saboteren? Ik vertrouw niet op mijn eigen gevoel maar ga gelijk kijken of de schuld niet bij mij ligt. Ik heb hier een vast contract en mensen zeggen tegen me dat ik niet moet zeuren, maar blij moet zijn dat ik in deze tijd zoveel zekerheid heb. Maar die zekerheid zorgt er niet voor dat ik gelukkig ben, die 36 uur dat ik hier zit...

Ik ben een type dat nooit ziek is en ik ben wat betreft ziekzijn heel kritisch naar mezelf toe: je hebt geen koorts, dus je bent niet ziek, dus je gaat gewoon werken. En hoewel ik niet iets aantoonbaars heb, voel ik me steeds miserabeler worden. Ik ben bang dat ik op een burnout afsteven, maar tegelijkertijd denk ik ook: oh, je hebt ook weer eens wat gehoord hoor, je denkt meteen dat je het hebt. Ik ben dan ook bang om naar een arts te stappen, bang dat hij hetzelfde zegt als ik tegen mezelf zeg: je stelt je aan.



Op dit moment zie ik maar een uitweg om zo snel mogelijk hier weg te zijn: naar het uitzendbureau. Maar ik vind het zo vreemd: van een zekere werksituatie naar een onzekere werksituatie..In het verleden heb ik wel vaker via het uzb gewerkt, maar altijd vanuit een werkloze situatie. En op de een of andere manier ben ik bang dat ik heel veel minder ga verdienen (hoewel ik nu ook niet dikbetaald wordt). Dus ik heb nog geen actie ondernomen, en ik zit dus nog steeds in een situatie die me diepongelukkig maakt. Kortom: ik weet het gewoon niet meer. Ik kom er niet meer uit, ik kan geen beslissingen maken en blijf dus maar doordraaien in hetzelfde kringetje...

Bedankt Ikbenanoniem, goed om te weten. Ik zal een en ander eens navragen, hoewel ik niet van plan ben hier weg te gaan voordat ik een andere baan heb. Als het uzb geen werk voor me heeft, dan zit er niets anders op dan hier door te blijven sukkelen...Hoop echt dat dat niet hoeft, ik herken mezelf niet meer terug zoals ik nu ben...

Dat is natuurlijk ook logisch, ik ga er dan ook vanuit dat ik hier pas wegga als ik iets nieuws heb. Thuiszitten is natuurlijk geen optie.

Jolief, dankjewel...

Up voor mij..

Ik onderneem actie, ben al ingeschreven bij uzb's en solliciteer op alles wat voorbij komt, maar in de tussentijd kan het fijn zijn je hart te luchten en de mening van anderen te horen. Als mensen zich ergeren aan mijn geschrijf, dan hoef je toch het topic niet te openen? Sorry hoor..