Omgaan met nukkige reacties

Probeer het met humor aan te pakken:



"He.. bromsnor... praat eens normaal tegen me, of trek er anders een ander hoofd bij want je kijkt geirriteerd en dat verdien ik niet" en vervolgens ga je fluitend verder waar je mee bezig bent.

Tegen hem zeggen wat voor reacties zijn opmerkingen bij jou hebben. Als hij echt zo lief is zal hij zich inspannen zich aan beetje aan te passen..

Ik zou gewoon zeggen



Met mijn minnaar kan ik wel praten;-)

Ja humor! Trek het je niet persoonlijk aan en noem hem His Royal Grumpiness ofzo. En blijf vooral zelf 'Zen'.

Humor lijkt mij ook de beste manier om het luchtig te houden.



Ik vind het trouwens knap van je dat je niet probeert om hem te willen veranderen, maar vraagt om tips hoe jíj om kunt gaan met deze wat mindere kant van hem.

Nou je kunt er mee omgaan door je inderdaad te realiseren dat het niet over jou gaat of door jou komt. Tenzij het wel door jou komt dat de plannen gewijzigd worden natuurlijk.

Zeker als ik het druk heb kan ik erg geïrriteerd raken als plannen wijzigen. Ik probeer mijn man daar zo min mogelijk bij te betrekken, maar je merkt dit natuurlijk wel aan mij. Niet het goede moment om mij te vragen of ik een kop koffie wil of de tandarts al gebeld heb. Je kunt me dan beter maar even met rust laten.

Ik weet niet waarom je later nog op dit gedrag terugkomt. Ik ben blij dat mijn man dat niet doet. Er valt niets over te zeggen, en ik ben van mening dat ik niet mijn hele leven blij als een ei in mei door het leven hoef. Dus nukkig zijn mag, mits je niemand persoonlijk aanvalt. (dan is het ook geen nukkig gedrag meer)

quote:badmeester schreef op 04 december 2009 @ 12:06:

Ik zou gewoon zeggen



Met mijn minnaar kan ik wel praten;-)

Het is of ik mijn eigen verhaal lees. Mijn ex kon ook vaak zo nukkig en onaardig reageren bijvoorbeeld als ik voorstelde om iets leuks te gaan doen, een uitstapje maken ofzo. Hij wilde nooit wat.



Dan kan je wel zeggen, hij is nou eenmaal zo en ik moet er maar mee leren omgaan, dat heb ik ook lang gedaan. Maar achteraf heb ik mezelf daarmee gewoon voor de gek gehouden. Want je hoeft echt niet alles te accepteren van een ander. Als jij hem vriendelijk en met respect behandelt dan hoort hij dat ook bij jou te doen.



Om een lang verhaal kort te maken, bij mij is het nu dus uit. Dat had natuurlijk ook met andere dingen te maken, maar ik ben ook erg blij dat ik niet meer met die chagrijnige buien van hem geconfronteerd word. Maar goed, dit is waarschijnlijk niet wat jij wilt horen.

Komen die nukkige buien echt alleen maar bij het wijzigen van plannen? En hoe sterk moet een plan gewijzigd worden voordat hij nukkig wordt?



Ik kan ook vrij geërgerd of kattig reageren als dingen ineens anders gaan dan we hadden afgesproken (of ik in mijn hoofd had). Vriendlief weet dat inmiddels en weet ook dat ik na een paar uur of een dag of wat er meestal uit mezelf wel op terug kom en óf mijn excuses aan bied, of met een nieuw plan kom of wat dan ook en dan zijn we allebei weer tevreden.



De vraag is ook, hoe spreek jij hem erop aan? MIsschien moet je dat toch eens op een andere manier doen. Of hem niet op een concrete gebeurtenis aanspreken, maar eens op een gezellig moment in het algemeen het hebben over plannnen, het wijzigen van plannen en hoe jullie daarmee omgaan, en dan eens rustig uitleggen wat het met jóu doet als hij zo nukkig reageert. Misschien dat je dan samen constructief naar een andere manier van communiceren met elkaar kunt zoeken.

In hoeverre past hij zich aan? Ik vind het goed van je dat je het niet alleen maar bij hem zoekt, maar loop jij nu niet teveel op je tenen?



Mijn vriend reageert soms ook wel eens bozer dan ik gewend ben op kleine dingen. Ik zeg dan wel meteen iets van 'hee, zo praat ik toch ook niet tegen jou' oid, en dan realiseert hij zich meestal ook dat hij onterecht liep te morren.

Of het jezelf voor de gek houden is vind ik erg afhangen hoe hij reageert als je zegt dat ie knorrig doet. Sorry is al wat anders als bijv. 'Ik ben gewoon mezelf, dat is jouw probleem dat je dat op jezelf betrekt, je zeurt, etc.

Dan is het alarmbellentijd.



Af en toe saggerijnig zijn oke, maar als jij daar last van hebt en waarde hecht aan het in acht nemen van de basic beleefdheidsnormen en hij wuift dat weg zegt dat genoeg, en al helemaal als ie buitenshuis de getapte jongen is, dat zou ik niet pikken. Treat me nice or get lost, zoiets. Vooral: Wuif mijn irritaties niet achteloos weg, als je me niet serieus neemt is dat disrespect en dat is voor mij einde verhaal. Lullig doen tegen ouders is voor mij n instant afknapper trouwens, dan weet je helemaal dat het stevig ingebakken zit.



Op eieren lopen is n slecht idee, thuis bij je partner zou je moeten kunnen ontspannen vind ik.

Zou er toch ns wat van zeggen, iets als 'Nou zeg, moet dat nou zo?' Laat hem niet de sfeer in huis bepalen en dat jij je daarnaar voegt, jij wil immers ook graag 'jezelf kunnen zijn'.

Als je het verder goed hebt samen, misschien moet je het dan laten voor wat het is. Deze man is nu eenmaal zo. Dat hebben zijn ouders goed gezien denk ik.



Ik zou zeggen niet in discussie gaan, gewoon je eigen plan trekken en accepteren dat hij dan onredelijk boos wordt. Niet gaan verdedigen, niet op terug komen, jij deed niets verkeerd. HIj draait vanzelf wel weer bij. (En jij leert vanzelf wel om het je veel minder aan te trekken dan je nu doet.)



Ik kan het weten, ik heb ook zo'n soort man en het werkt prima. (Bovendien realiseerde hij zich dat het weinig zin heeft om zo te doen en daarmee werd het vanzelf minder.)

Jij wil hem niet veranderen, maar dan moet hij jou ook niet willen veranderen. En dat doet 'ie wel als je op je tenen loopt.

Zoals ik eerder al zei, meteen reageren (op het moment dat jij ook nog heel erg in de reactie-op-hem modus zit) is niet het beste idee. Ik vind het echter heel slecht als jij altijd je in zou houden omdat hij niet tegen kritiek kan (en soms wel lief zijn excuses aanbiedt).



Op een rustig moment, als je samen gezellig op de bank zit ofzo, kun (en moet!) je in mijn ogen heel goed dit ter sprake brengen omdat het jou gewoon (heel erg0 dwars zit. Dat is in mijn ogen geen kritiek, maar samen bouwen aan je relatie. Als hij dat niet kan of wil...

Accepteren dat hij is zoals hij is en het even zo laten is ook een onderdeel van bouwen aan de relatie. Zeker als hij uit zichzelf ook wel komt en het weer goed maakt (en dus best weet dat hij fout zat).



Wel gewoon je gang gaan en je niet inhouden verder. Je hoeft niet overal een zaak van te maken.

Sanne, ik heb ook de wijsheid niet in pacht maar wou toch een paar reacties kwijt.quote:Sanne33 schreef op 05 december 2009 @ 09:44:





Een aantal van jullie geven al aan dat je er beter met humor op kan reageren en ik denk dat ik daar wel wat mee kan. Het is totaal niet mijn eerste reactie en wellicht ook lastig voor mij (ben niet zo van de gevatte reacties terug), maar ik denk wel dat dit bij hem heel goed zou kunnen werken. Dat zie ik inderdaad wel aan bepaalde mensen in zijn omgeving nu jullie het zeggen, dat als die iets op een grappige manier zeggen dat hij het dan wel kan hebben. Daar ga ik dus op oefenen! Die van de minnaar vind ik ook heel leuk, gooi ik er ook eens in



Misschien is humor een oplossing, maar forceer jezelf in elk geval niet om met humor te reageren als je eigenlijk, diep in jezelf, verdrietig bent om zijn boze reactie. Dan doe je jezelf geweld aan en een relatie waarin je dat moet doen, is niet goed voor je.



Om heel eerlijk te zijn heb ik wel een tijdje geprobeerd om dit te veranderen hoor. Maar inmiddels heb ik veel geleerd en ben zelf al wat meer zen, maar het kost me toch moeite zen te blijven als dit gebeurt. Maar ik weet inmiddels al wel dat ik dit niet kan veranderen en ook niet moet willen. Dit hoort echt bij hem.



Misschien 'hoort het bij hem'. Maar daarom hoef je het nog niet te accepteren als je er steeds weer verdrietig om wordt.



Misschien is nukkig niet het goede woord. Zijn reacties zijn gewoon echt wel heel overtrokken en soms ook echt boos. Dat kan gaan om echt hele kleine veranderingen. Maar soms ook wel bewuste veranderingen van mijn kant. Maar die veranderingen hebben meestal weinig met hem te maken. Maar als ik bijvoorbeeld nog even iets ga doen, terwijl hij verwacht dat ik al thuis zou zijn, dan kan hij zo reageren. En dat is niet omdat hij me dat niet gunt of jaloers is, want als hij het van te voren weet is er niets aan de hand. Het is gewoon de verandering op het moment. Ik wil wel een beetje flexibel kunnen blijven en daarom zal ik ook van dit soort reacties blijven krijgen waarschijnlijk. Dus wil ik me er een beetje beter van kunnen afschermen, zodat het me niet zo persoonlijk meer raakt.



Met andere woorden: je verdringt het, je doet jezelf geweld aan. Ik heb in mijn eerste huwelijk lange tijd hetzelfde gedaan: van alles geprobeerd zodat het me niet meer 'zo zou raken'. Een tijd lang kon ik dat volhouden en mezelf wijs maken dat ik het goed deed. Maar uiteindelijk heb ik het (gelukkig) niet meer volgehouden.



Okapi, ik begrijp ook wat jij zegt. Soms wordt het mij ook wel eens allemaal te veel en dan denkt ik 'ik blijf toch niet mijn hele leven bij iemand die zo tegen me praat'. Maar ik weet inmiddels ook dat het van hem uit echt geen kwade bedoelingen zijn. Daarnaast heb ik al enkele serieuze relaties gehad en ik weet inmiddels ook dat het altijd wel wat is.



Dat is pertinent onwaar! Er bestaan wel degelijk relaties waarin er echt helemaal niets is (ik heb het uiteraard niet over zaken als de dop op de tandpasta vergeten te doen). Ik heb nu zelf een huwelijk waarin ik 100% gelukkig ben.



Er zijn altijd van die dingen geweest waarvan ik dacht dat ik er niet mee zou kunnen leven. En als ik nu op die relaties terugkijk, dan denk ik: 'Was dat nou zo belangrijk? Waarom heb ik me daar nou niet overheen gezet?" Ik wil niet over een jaar op dezelfde manier terugkijken op deze relatie en dezelfde fouten blijven maken.

Okapi, daarmee bedoel ik niet dat jij dat doet, helemaal niet. Elke situatie is anders en voor jou waren er ook nog andere redenen om met de relatie te stoppen. Het is meer mijn persoonlijke achtergrond waardoor ik zo voor deze relatie wil vechten, omdat ik anders in een bepaald patroon blijf hangen.



Misschien is je patroon wel, dat je steeds iemand kiest die eigenlijk niet bij je past of die niet voldoet aan wat jij wil in een relatie, om je gelukkig te voelen?



Soms realiseert hij zich achteraf wel eens dat het niet aardig was. Maar dit is echt zelden. Als ik hem erop aanspreek, dan ziet hij dit zeker niet in. En dat vind ik nu juist zo moeilijk, om hem er niet op aan te spreken, omdat het mij zo persoonlijk raakt. Dat komt omdat het totaal onverwacht is, als ik bijvoorbeeld juist rekening met hem probeer te houden en dan toch zo'n reactie krijg.



Het klinkt me echt heel naar in de oren. Ik herken mijn ex erin en wat ben ik blij dat ik nu van hem af ben! Je hoeft echt niet zo over je heen te laten lopen. Dat verdient niemand. Ik heb het ook gedaan, ruim twintig jaar lang, en nu begrijp ik niet meer waarom ik het zo lang verdragen heb. Achteraf gezien ben ik een stomme kip geweest...



Ik vind ook niet dat je altijd blij hoeft te zijn. Dat kan ook helemaal niet. Het is meer dat hij het zo op mij richt. Het is dan niet zo dat hij een beetje chagerijnig tv zit te kijken of zo, maar de reacties klinken op dat moment echt alsof IK iets fout doe.



Precies, zo was het bij mijn ex ook! Ik zou zo'n relatie nooit meer willen.



Op mijn tenen lopen? Ja, eigenlijk wel. Want of je het nou wil of niet, je gaat toch dit soort situaties proberen te voorkomen omdat het je een naar gevoel bezorgt. Maar ik heb dus het idee dat het ook anders moet kunnen. Dat het mij niet zo zou moeten raken.



Uiteraard moet het anders kunnen! Niet in de zin dat het jou niet meer zo zou moeten raken, maar in de zin dat hij zich anders zal moeten gedragen. Eigenlijk is hij een soort huistirannetje. Wat iemand hierboven zei : dat ze dan zegt: "ik praat toch ook niet zo tegen jou", dat vind ik een goede reactie. Als hij dat niet kan inzien, is hij gewoon geen 'relatiemateriaal'.





Hij doet bijvoorbeeld ook zo naar zijn ouders en die merken het amper nog. Die zijn natuurlijk niet anders gewend, maar toch. En ook als ik kijk naar vrienden van mij. Situatie en reacties zijn wel anders, maar dan zie ik toch stellen die soms best kibbelig tegen elkaar doen of bot zijn en dat een minuut later al weer vergeten zijn. Dat kan ik dus niet. En ik denk dat het wel goed is als ik dat wat beter leer.



Sorry, maar daar denk ik anders over. Er zijn genoeg stellen die niet bot zijn tegen elkaar.



Een stukje van hem en een stukje van mij dus. Ik weet niet of ik me dan te veel aanpas, maar op andere vlakken heeft hij zich ook aan mij aangepast. Dus ik vind dat ik het in ieder geval moet proberen.



Er is een verschil tussen je aanpassen en over je heen laten lopen...



Nogmaals bedankt allemaal voor jullie reacties! Ik ga eens beginnen met de humor en ik laat jullie zeker weten hoe dat verloopt.





Sanne, je hele mail had ik kunnen schrijven toen ik nog met mijn ex gehuwd was. Ik dacht precies hetzelfde, vond dezelfde excuses om in die relatie te blijven. Gelukkig heb ik dat niet volgehouden, ik moet er niet aan denken dat ik nu nog bij die man zou zijn. Ik weet nu pas wat een goed huwelijk is. En ik ben mijn vriendinnen dankbaar die me geholpen hebben om die moeilijke beslissing te nemen.

Sterkte, en ik zou het fijn vinden als je ons op de hoogte zou houden.

"We hebben samen al veel meegemaakt en ik weet ook zeker dat ik met hem verder wil. "



Dat je veel samen hebt meegemaakt, is geen reden om in een relatie te blijven die je ongelukkig maakt.

Waarom weet je zo zeker dat je met hem verder wil en dus ongelukkig wil blijven?

Ik sluit me aan bij Okapi en Reiger. Ik heb ook een relatie gehad met zo'n nukkig type, dus ik kan me voorstellen hoe je je voelt. En ook ik heb op mijn tenen gelopen, en mijn best gedaan om 'ermee om te leren gaan'. Uiteindelijk werd ik aan de kant gezet omdat hij vond dat ik zo was veranderd.



Het punt is: jij verdient iemand die normaal tegen je doet. Jij verdient iemand bij wie je je 100% op je gemak kunt voelen en met wie je over alles kunt praten zonder dat je opeens een sneer naar je hoofd krijgt. Jij verdient iemand die jou respecteert. En iemand die jou om een onbenullige reden afsnauwt en ook nog boos wordt als je daar op een normale manier over probeert te praten, dat is iemand die geen respect voor jou heeft. En jij verdient beter.



Dat je het moeilijk vindt om met humor op zijn aanvallen te reageren, heeft er waarschijnlijk mee te maken dat je het eigenlijk helemaal niet zo grappig vindt. Negeer dat niet. Dit is voor jou helemaal niet iets om te lachen, anders zou je er geen topic over openen. Jij hebt last van de manier waarop hij zich gedraagt, hij maakt jou ongelukkig.



'Hij is gewoon zo' vind ik geen excuus voor dit soort gedrag. Ik denk dat je hem op een goed gekozen moment duidelijk moet maken hoe naar jij het vindt als hij zo nukkig tegen je doet. Als hij echt van je houdt, zal hij erop gaan letten en willen veranderen. Hij hoeft niet als een blad aan een boom om te draaien en hij hoeft heus niet altijd lief aardig en vrolijk te zijn, maar de bereidheid om zijn gedrag wat aan te passen omdat zijn nare buien jou verdrietig maken, vind ik toch wel essentieel.

Heeft ie niet gewoon erg lange tenen/gekrenkte ego-issues? Als het met n grapje niet lukt, jemig!



Ik vind het niet fair dat hij zijn aandeel aan de sfeer in huis afdoet met 'zo ben ik nou eenmaal'. Dan ben je snel uitgeluld.



Je weet zo echter wel precies waar je aan toe bent: Deze man heeft nul intentie om jou op dit gebied tegemoet te komen.

Zijn puzzelstukje is zoals het is en aan jou de keus of je jouw puzzelstukje zo bijschaaft dat het past.



n Mooi voorbeeld van geven en nemen is het echter niet, hoe veel beter deze relatie ook is als je m vergelijkt met voorgaande relaties, als je op eieren loopt om hem niet te ontrieven is het in mijn ogen nog steeds settling for less :/

Eigenlijk vind ik jouw vriend best creepy klinken, als ik zo lees. Ben benieuwd hoe jouw vriendinnen hem/jullie relatie zien.