Psyche
alle pijlers
Jong en volledig afgekeurd,het blijft moeilijk
zondag 6 december 2009 om 20:26
Hallo,
Ik ben een jonge meid van bijna 30 en ben sinds 7 jaar volledig afgekeurd wegen reuma en een zenuwbeschadiging. De eerste jaren waren psychisch erg zwaar. Ik voelde me niet meetellen in de maatschappij zonder werk, had veel pijn en beperkingen en had erg veel moeite met reacties van ( vreemde) mensen. Nu een paar jaar later heb ik enigzins berust in het feit dat ik niet kan werken en van een uitkering afhankelijk ben maar soms is het nog zo ontzèttend moeilijk om uit te leggen wat het eigenlijk voor je betekend, hoe kwetsend mensen kunnen zijn met hun opmerkingen en hoe groot het schaamtegevoel is. Er komt zo veel bij kijken,zowel lichamelijk als psychisch. Soms begrijp ik het zelf niet, dus is het voor een ander helemaal niet te bevatten.
Gelukkig heb ik ontzettend lieve vriendinnen en een schat van een man die mijn beperkingen volledig accepteerd, maar ondanks alles voel ik me vaak alleen, alleen met mijn ziekte.
Nu ik mijn verhaal overlees besef ik dat het allemaal erg zwaar overkomt, misschien is het ook zo, maar ben alleen op zoek naar jonge mensen die zich hierin kunnen vinden,
Liefs, Snoet
Ik ben een jonge meid van bijna 30 en ben sinds 7 jaar volledig afgekeurd wegen reuma en een zenuwbeschadiging. De eerste jaren waren psychisch erg zwaar. Ik voelde me niet meetellen in de maatschappij zonder werk, had veel pijn en beperkingen en had erg veel moeite met reacties van ( vreemde) mensen. Nu een paar jaar later heb ik enigzins berust in het feit dat ik niet kan werken en van een uitkering afhankelijk ben maar soms is het nog zo ontzèttend moeilijk om uit te leggen wat het eigenlijk voor je betekend, hoe kwetsend mensen kunnen zijn met hun opmerkingen en hoe groot het schaamtegevoel is. Er komt zo veel bij kijken,zowel lichamelijk als psychisch. Soms begrijp ik het zelf niet, dus is het voor een ander helemaal niet te bevatten.
Gelukkig heb ik ontzettend lieve vriendinnen en een schat van een man die mijn beperkingen volledig accepteerd, maar ondanks alles voel ik me vaak alleen, alleen met mijn ziekte.
Nu ik mijn verhaal overlees besef ik dat het allemaal erg zwaar overkomt, misschien is het ook zo, maar ben alleen op zoek naar jonge mensen die zich hierin kunnen vinden,
Liefs, Snoet
zondag 6 december 2009 om 20:59
Ben ook volledig afgekeurd, sinds een jaar. Ik herken mij echter niet in je verhaal. Hoewel ik graag zou willen dat werken voor mij haalbaar is weet ik gewoon dat dat niet zo is op dit moment. En ben ik maar wat blij dat ik nu eindelijk niet meer elke keer tegen de lamp hoef te lopen. Geen gezeur meer met overmatig ziekmelden en daarop volgende narigheid op het werk. Ik heb een rustig leven nu, kan dingen op mijn tempo doen en probeer zo voorzichtig aan weer kleine stapjes voorwaarts te maken. Ik zie het als een geschenk, de afkeuring. Een erkenning. Ik kan nou eenmaal minder aan dan iedere andere jonge meid van mijn leeftijd (29). Ik ben overigens niet om lichamelijke maar om psychishe redenen afgekeurd. Probeer het positief te zien meid, de overheid steunt je in je toch al niet zo makkelijke leven.
zondag 6 december 2009 om 21:11
Hoi Hompeltjepompeltje,
Bedankt voor je reactie. Wat fijn dat je ondanks alles een positieve kijk hierop kunt hebben. Het is ook zo dat we blij mogen zijn dat we in Nederland wonen. Dat er zoveel rust is gekomen kan ik zeker begrijpen, ik had ook het gevoel dat ik serieus genomen werd toen ik afgekeurd raakte.
Liefs, Snoet
Bedankt voor je reactie. Wat fijn dat je ondanks alles een positieve kijk hierop kunt hebben. Het is ook zo dat we blij mogen zijn dat we in Nederland wonen. Dat er zoveel rust is gekomen kan ik zeker begrijpen, ik had ook het gevoel dat ik serieus genomen werd toen ik afgekeurd raakte.
Liefs, Snoet
zondag 6 december 2009 om 21:20
Ja eindelijk erkenning he. Ik weet niet hoe het bij jou is gegaan maar het 'jammere' van psychische klachten is dat je vaak aan de buitenkant niet kan zien dat er iets aan de hand is. Ik had bijv. last van wisselende stemmingen. Ik had momenten dat ik de wereld aan kon en werkte als een paard. De ideale werknemer op zo'n moment. Maar er waren ook periodes dat ik al moe werd van het douchen voor ik naar mijn werk ging. In die periodes stuitte ik altijd tegen veel onbegrip van collega's en werkgevers. Ook zelfs van arboartsen. Dit leidde bij mij eigenlijk altijd tot arbeidsconflicten en ik werd waar mogelijk altijd weer zo ontslagen. Zieke werknemers zitten bedrijven tenslotte niet op te wachten. Dat ging me niet in de koude kleren zitten. Ik vond ook altijd dat ik het maar gewoon moest kunnen en als het dan niet lukte werd ik weer verdrietig boos enz. Toen de afkeuring een feit was voelde ik me zo opgelucht en bevrijd. Eindelijk was duidelijk dat het niet aan mij of mijn instelling had gelegen. Dat er wel degelijk een oorzaak was voor mijn 'falen' en dat IK daar persoonlijk helemaal niets aan had kunnen doen. En ik had gewoon eindelijk ook de ruimte. Het is wel de bedoeling dat ik tzt weer voorzichtig aan ga werken. Maar ook dan... niet meer dan ik aankan, en onder goede begeleiding. En val ik terug... geen probleem. Dat kan met de WAJONG zonder dat werkgevers dat gelijk in hun portemonee gaan voelen. Heerlijk toch, dat die ruimte er is?
zondag 6 december 2009 om 23:55
maandag 7 december 2009 om 00:11
Hoi Snoet,
Ik herken me eigenlijk wel in je verhaal. Ik ben 34 en sinds enkele jaren ook volledig afgekeurd. Ik heb een lichamelijke en een psychische aandoening. Ook is aan mij niet te zien dat ik ziek ben. Dat is fijn, maar regelmatig ook erg lastig. Alsof ik me altijd moet verantwoorden ofzo. Ik schaam me vaak ook. Ben bang voor vragen die mensen me stellen. Ergens weet ik, dat ik zelf eigenlijk vind dat ik gewoon moet kunnen werken enzo. Heeft met aanvaarding te maken vrees ik. Het maakt me erg verdrietig. Kan nog niet helemaal geloven dat dit mijn leven is. Ik had het zo anders bedacht.
Wél herken ik ook wat jullie beschrijven, nl de rust die het geeft. De dagen zijn immers al lastig genoeg terwijl jik het gewoon in huis een beetje probeert okee te houden..
Op dit moment ben ik nog mijn weg aan het zoeken met mijn dag/ weekinvulling. Hoe ziet dat er bij jullie uit? Ik vind het lastig mijn energie te verdelen. Niks doen is echter ook niet goed, maar het moet ook niet te veel zijn.
Ik herken me eigenlijk wel in je verhaal. Ik ben 34 en sinds enkele jaren ook volledig afgekeurd. Ik heb een lichamelijke en een psychische aandoening. Ook is aan mij niet te zien dat ik ziek ben. Dat is fijn, maar regelmatig ook erg lastig. Alsof ik me altijd moet verantwoorden ofzo. Ik schaam me vaak ook. Ben bang voor vragen die mensen me stellen. Ergens weet ik, dat ik zelf eigenlijk vind dat ik gewoon moet kunnen werken enzo. Heeft met aanvaarding te maken vrees ik. Het maakt me erg verdrietig. Kan nog niet helemaal geloven dat dit mijn leven is. Ik had het zo anders bedacht.
Wél herken ik ook wat jullie beschrijven, nl de rust die het geeft. De dagen zijn immers al lastig genoeg terwijl jik het gewoon in huis een beetje probeert okee te houden..
Op dit moment ben ik nog mijn weg aan het zoeken met mijn dag/ weekinvulling. Hoe ziet dat er bij jullie uit? Ik vind het lastig mijn energie te verdelen. Niks doen is echter ook niet goed, maar het moet ook niet te veel zijn.
maandag 7 december 2009 om 08:32
Hoi Satine,
Bedankt voor je reactie.
Vaak heb ik het tè druk met nietsdoen! Dan komt er niks uit mijn handen en heb ik het gevoel heel veel gedaan te hebben.
Toch probeer ik een bepaald schema aan te houden. ( heb ik geleerd in revalidatiecentra) zo neem ik me voor iedere dag iets huishoudelijks te doen. Verder heb ik veel therapieen en ga ik 's middags naar bed. Na iedere akt. neem ik min. een half uur rust. Dit was in het begin ( en stiekem nu nog hoor) erg moeilijk, maar de ervaring leert dat ik erna meer kan.Heb dan meer energie en minder pijn. Het accepteren van hulp is voor mij ontzettend moeilijk. Wilde eerst alles zelf doen, maar liep constant tegen mezelf aan. Nu heb ik eraan toegegeven en helpen mijn moeder en schoonmoeder met het huishouden.Ontzettend lief. Het nadeel daarvan is dat ik me schuldig voel en het gevoel heb dat ik niets voor ze terug kan doen. Pfff, als ik het zo opschrijf.......bah,bah. Toch ben ik ontzettend blij met de mensen om me heen, iedereen is lief en probeert het te begrijpen, dat maakt het zoveel makkelijker.
Ik houd me vast aan de gedachten dat ik blij mag zijn met alles om me heen, ondanks mijn ziekte en alles wat daarbij komt kijken.
Liefs, Snoet
Bedankt voor je reactie.
Vaak heb ik het tè druk met nietsdoen! Dan komt er niks uit mijn handen en heb ik het gevoel heel veel gedaan te hebben.
Toch probeer ik een bepaald schema aan te houden. ( heb ik geleerd in revalidatiecentra) zo neem ik me voor iedere dag iets huishoudelijks te doen. Verder heb ik veel therapieen en ga ik 's middags naar bed. Na iedere akt. neem ik min. een half uur rust. Dit was in het begin ( en stiekem nu nog hoor) erg moeilijk, maar de ervaring leert dat ik erna meer kan.Heb dan meer energie en minder pijn. Het accepteren van hulp is voor mij ontzettend moeilijk. Wilde eerst alles zelf doen, maar liep constant tegen mezelf aan. Nu heb ik eraan toegegeven en helpen mijn moeder en schoonmoeder met het huishouden.Ontzettend lief. Het nadeel daarvan is dat ik me schuldig voel en het gevoel heb dat ik niets voor ze terug kan doen. Pfff, als ik het zo opschrijf.......bah,bah. Toch ben ik ontzettend blij met de mensen om me heen, iedereen is lief en probeert het te begrijpen, dat maakt het zoveel makkelijker.
Ik houd me vast aan de gedachten dat ik blij mag zijn met alles om me heen, ondanks mijn ziekte en alles wat daarbij komt kijken.
Liefs, Snoet
maandag 7 december 2009 om 08:40
Heej hompeltjepompeltje,
Ik kan helemaal begrijpen dat je je eindelijk "opgelucht" voelde. Het ligf ook helemaal niet aan jou. Alleen door anderen ga je aan jezelf twijfelen, en doordat je psychisch al niet lekker zit komt dit helemaal hard aan.Ik herken het "moeten". Ging ook brakend van de pijn naar mijn werk en had het gevoel dat ze me een aansteller vonden. Heb dit toen ik afgekeurd werd en in het ziekenhuis lag ook aan hun gevraagd en een eerlijk antwoord geeist. Gelukkig gaven ze toen ook aan dat ze de situatie verkeerd hadden ingeschat, ze dacht dat het allemaal wel meeviel. Dit was van de ene kant zuur maar van de andere kant dacht ik, zo, denk er maar eens over.
Wat goed dat je fijne begeleiding hebt, dat is zo belangrijk.
Ik wens je heel veel rust, geloof in jezelf en een dikke knuffel,
Liefs, Snoet
Ik kan helemaal begrijpen dat je je eindelijk "opgelucht" voelde. Het ligf ook helemaal niet aan jou. Alleen door anderen ga je aan jezelf twijfelen, en doordat je psychisch al niet lekker zit komt dit helemaal hard aan.Ik herken het "moeten". Ging ook brakend van de pijn naar mijn werk en had het gevoel dat ze me een aansteller vonden. Heb dit toen ik afgekeurd werd en in het ziekenhuis lag ook aan hun gevraagd en een eerlijk antwoord geeist. Gelukkig gaven ze toen ook aan dat ze de situatie verkeerd hadden ingeschat, ze dacht dat het allemaal wel meeviel. Dit was van de ene kant zuur maar van de andere kant dacht ik, zo, denk er maar eens over.
Wat goed dat je fijne begeleiding hebt, dat is zo belangrijk.
Ik wens je heel veel rust, geloof in jezelf en een dikke knuffel,
Liefs, Snoet
maandag 7 december 2009 om 08:57
Ik herken de schaamtegevoelens enz. van dichtbij. Mijn ex-vriend zit sinds 8 jaar volledig in de WAO vanwege een autistische stoornis, genaamd PDD NOS. Op het eerste gezicht lijkt er niets aan de hand met hem. Hij is vriendelijk, rustig en aardig.
Hij kan stress en druk niet aan, zoals op tijd op afspraken komen en binnen een bepaalde tijd een taak afmaken. Door zijn beperkingen is sociale interactie met collega's heel moeilijk. Hij begrijpt grapjes niet, is achterdochtig, onzeker en angstig dat ze hem uitlachen. Hij is 36 en doet een paar dagen per week vrijwilligerswerk in de groenvoorziening waar hij met een paar vaste mensen samenwerkt. Hij verwacht niet dat het ooit nog anders wordt in de zin van een betaalde baan aankunnen. Thuis komt er vaak niets uit z'n handen.
Hij schaamt zich, voelt zich aan de zijlijn staan en heeft depressieve periodes. Veel mensen begrijpen hem niet, die denken dat het een kwestie van discipline is.
Ik kon het uiteindelijk niet volhouden met hem en we hebben een punt achter de relatie gezet. Dat is nu een paar dgn geleden.
Hij kan stress en druk niet aan, zoals op tijd op afspraken komen en binnen een bepaalde tijd een taak afmaken. Door zijn beperkingen is sociale interactie met collega's heel moeilijk. Hij begrijpt grapjes niet, is achterdochtig, onzeker en angstig dat ze hem uitlachen. Hij is 36 en doet een paar dagen per week vrijwilligerswerk in de groenvoorziening waar hij met een paar vaste mensen samenwerkt. Hij verwacht niet dat het ooit nog anders wordt in de zin van een betaalde baan aankunnen. Thuis komt er vaak niets uit z'n handen.
Hij schaamt zich, voelt zich aan de zijlijn staan en heeft depressieve periodes. Veel mensen begrijpen hem niet, die denken dat het een kwestie van discipline is.
Ik kon het uiteindelijk niet volhouden met hem en we hebben een punt achter de relatie gezet. Dat is nu een paar dgn geleden.
maandag 7 december 2009 om 14:07
Ook ik ben volledig afgekeurd, vanwege psychische klachten. Ik kan het niet accepteren, maar ik heb ook niet het idee dat dat bij mij hoeft, omdat ik de hoop heb op verbetering. Ik heb een angststoornis en durf vrijwel nergens heen. Dus werken kan ik niet. Ook bij mij zie je aan de buitenkant niets, en ik vind het verschrikkelijk. Steeds dezelfde vragen van mensen. "En wat doe jij?" "Ehm nou, ik zit thuis en doe niets."
Er zijn ook gewoon weinig mensen die mijn klachten begrijpen en ik word moe van de opmerkingen: "gewoon doen" "gewoon gaan" zo werkt dat dus niet. Ik schaam me gewoon erg voor dat ik altijd thuis zit. Ik denk dat psychische klachten toch weer heel anders zijn dan wanneer het om lichamelijke klachten gaat.
Ik vind het erg moeilijk om met mensen om te gaan die erg carriere gericht zijn, of die hoog opgeleid zijn of wat dan ook, omdat ik me dan schaam en ik dat ook zou willen.
Wel ben ik bezig met therapie en heb ik goede hoop dat ik er vanaf ga komen. Dat houdt me dan ook op de been.
Er zijn ook gewoon weinig mensen die mijn klachten begrijpen en ik word moe van de opmerkingen: "gewoon doen" "gewoon gaan" zo werkt dat dus niet. Ik schaam me gewoon erg voor dat ik altijd thuis zit. Ik denk dat psychische klachten toch weer heel anders zijn dan wanneer het om lichamelijke klachten gaat.
Ik vind het erg moeilijk om met mensen om te gaan die erg carriere gericht zijn, of die hoog opgeleid zijn of wat dan ook, omdat ik me dan schaam en ik dat ook zou willen.
Wel ben ik bezig met therapie en heb ik goede hoop dat ik er vanaf ga komen. Dat houdt me dan ook op de been.
maandag 7 december 2009 om 14:09
Wereldmeid, wat moeilijk zeg, jullie situatie. Kan me voorstellen dat het voor een partner ook ingrijpend kan zijn. Aan mij zie je aan het uiterlijk ook niets, en dat is vaak lastig ja. Je voelt je vaak onbegrepen.
Snoet, grappig (eigenlijk helemaal niet grappig,!) maar onze situatie en onze dagstructuur komen erg overeen! Ik moet vanwege de pijn en mijn energie ook de dagen zo indelen dat ik activiteiten (zoals idd huishouden en therapie) afwissel met rust. Ook slaap ik elke middag. Ik vind het alleen erg moeilijk om op de betere dagen mijn grens te bewaken en dan niet teveel te gaan doen. Want dan komt de klap daarna, zoals je weet. Wat ook lastig is is dat ik hevige stemmingswisselingen heb en die gaan gewoon door als je alleen thuis bent en je rust neemt..Ook beinvloedt mijn stemming dan vaak hoe veel of hoe weinig ik doe. Pff, het is soms een dagtaak om dat een beetje goed voor onszelf te regelen!
Snoet, grappig (eigenlijk helemaal niet grappig,!) maar onze situatie en onze dagstructuur komen erg overeen! Ik moet vanwege de pijn en mijn energie ook de dagen zo indelen dat ik activiteiten (zoals idd huishouden en therapie) afwissel met rust. Ook slaap ik elke middag. Ik vind het alleen erg moeilijk om op de betere dagen mijn grens te bewaken en dan niet teveel te gaan doen. Want dan komt de klap daarna, zoals je weet. Wat ook lastig is is dat ik hevige stemmingswisselingen heb en die gaan gewoon door als je alleen thuis bent en je rust neemt..Ook beinvloedt mijn stemming dan vaak hoe veel of hoe weinig ik doe. Pff, het is soms een dagtaak om dat een beetje goed voor onszelf te regelen!
maandag 7 december 2009 om 16:39
Ja ook ik ben op vrij jonge leeftijd (29) arbeidsongeschikt (vind afgekeurd zo'n naar woord...) geraakt.
Al tijdens mijn studie had ik klachten (heel moe, last van mijn ogen, rare tintelingen in mijn lijf en struikelde constant overal over) maar dacht dat ik gewoon te hard werkte, te veel hooi op mijn vork nam of gewoonweg wat minder energie had en wat onhandiger was dan leeftijdsgenoten! Ging het dus wat rustiger aan doen door o.a te stoppen met topsport, minder uitgaan, maar dat had niet zoveel effect. Het werd al maar erger, moest mijn studie/stage onderbreken omdat die lichamelijk te zwaar werd. Ben een andere, lichamelijk minder zware studie gaan doen maar de klachten werden erger en erger. Ik hield het niet meer vol heb toen een baan gevonden waar ik alleen maar bij hoefde te zitten en waar ik amper lichamelijke arbeid hoefde te verrichten (daar werd ik ook niet echt gelukkig van) maar ik moest toch iets?
Uiteindelijk werd er op mijn 28e (het ging toen heel erg slecht, ik kon niet meer lopen en had geen gevoel mee in mijn benen) een diagnose gesteld: multiple sclerose....
Mijn wereld stortte in! Vreselijk! Al vielen er ineens wel een hoop puzzelstukjes op hun plaats. Al die rare klachten, die vermoeidheid, dat struikelen, maar dat het zó ernstig zou zijn.....
Ik kon het niet geloven....
Een jaar later werd ik voor 80-100% arbeidsongeschikt verklaard, hoefde ook niet meer herkeurd, dat was het dan. Ik heb het allemaal in een soort roes over me heen laten komen, ik was op het moment van die keuring nog te veel in shock en bezig met het verwerken van de diagnose. Ik was vooral heel bang voor de toekomst en hoe het nou allemaal verder zou moeten.
Helaas was mijn toenmalige partner niet zo meelevend. Hij zag het niet zitten, samen leven met iemand die zo ziek is en van een uitkering afhankelijk is.... ja dat deed wel pijn ja, maar als hij er zo over dacht was ik hem ook liever kwijt dan rijk!
Ik vertel mensen liever niet meer wat ik mankeer. Mijn ervaring is namelijk dat veel mensen het echt niet snappen (of willen snappen). Als ik vertelde over mijn ziek zijn werd er altijd gereageerd met iets van 'oh wat zielig' en 'maar je bent nog zo jong'?! Of: 'maar je ziet er toch gewoon normaal uit'!
Over mijn arbeidsongeschiktheid zwijg ik, (ja ik schaam me ervoor...) tenzij mensen er echt specifiek naar vragen of doorvragen. Ik antwoord altijd op de vraag wat ik doe, dat ik studeer. Ik ben inmiddels ook weer met een studie bezig (bijna afgestudeerd). Maar het is zwaar. Ik heb langzaam aan geleerd om mijn energie te verdelen over de dag en goed naar mijn lichaam te luisteren. Daarnaast krijg ik medicijnen die de symptomen bestrijden maar mij helaas niet kunnen genezen.
Al tijdens mijn studie had ik klachten (heel moe, last van mijn ogen, rare tintelingen in mijn lijf en struikelde constant overal over) maar dacht dat ik gewoon te hard werkte, te veel hooi op mijn vork nam of gewoonweg wat minder energie had en wat onhandiger was dan leeftijdsgenoten! Ging het dus wat rustiger aan doen door o.a te stoppen met topsport, minder uitgaan, maar dat had niet zoveel effect. Het werd al maar erger, moest mijn studie/stage onderbreken omdat die lichamelijk te zwaar werd. Ben een andere, lichamelijk minder zware studie gaan doen maar de klachten werden erger en erger. Ik hield het niet meer vol heb toen een baan gevonden waar ik alleen maar bij hoefde te zitten en waar ik amper lichamelijke arbeid hoefde te verrichten (daar werd ik ook niet echt gelukkig van) maar ik moest toch iets?
Uiteindelijk werd er op mijn 28e (het ging toen heel erg slecht, ik kon niet meer lopen en had geen gevoel mee in mijn benen) een diagnose gesteld: multiple sclerose....
Mijn wereld stortte in! Vreselijk! Al vielen er ineens wel een hoop puzzelstukjes op hun plaats. Al die rare klachten, die vermoeidheid, dat struikelen, maar dat het zó ernstig zou zijn.....
Ik kon het niet geloven....
Een jaar later werd ik voor 80-100% arbeidsongeschikt verklaard, hoefde ook niet meer herkeurd, dat was het dan. Ik heb het allemaal in een soort roes over me heen laten komen, ik was op het moment van die keuring nog te veel in shock en bezig met het verwerken van de diagnose. Ik was vooral heel bang voor de toekomst en hoe het nou allemaal verder zou moeten.
Helaas was mijn toenmalige partner niet zo meelevend. Hij zag het niet zitten, samen leven met iemand die zo ziek is en van een uitkering afhankelijk is.... ja dat deed wel pijn ja, maar als hij er zo over dacht was ik hem ook liever kwijt dan rijk!
Ik vertel mensen liever niet meer wat ik mankeer. Mijn ervaring is namelijk dat veel mensen het echt niet snappen (of willen snappen). Als ik vertelde over mijn ziek zijn werd er altijd gereageerd met iets van 'oh wat zielig' en 'maar je bent nog zo jong'?! Of: 'maar je ziet er toch gewoon normaal uit'!
Over mijn arbeidsongeschiktheid zwijg ik, (ja ik schaam me ervoor...) tenzij mensen er echt specifiek naar vragen of doorvragen. Ik antwoord altijd op de vraag wat ik doe, dat ik studeer. Ik ben inmiddels ook weer met een studie bezig (bijna afgestudeerd). Maar het is zwaar. Ik heb langzaam aan geleerd om mijn energie te verdelen over de dag en goed naar mijn lichaam te luisteren. Daarnaast krijg ik medicijnen die de symptomen bestrijden maar mij helaas niet kunnen genezen.
maandag 7 december 2009 om 18:20
Lieve wereldmeid,
Wat ontzettend naar voor je. Vaak wordt gezegd wat knap dat je er zo mee omgaat (is het absoluut ook) maar tellen partners van "zieken" niet mee, terwijl ze evengoed beperkingen hebben en zich veel moeten aanpassen.
Dit wordt vaak vergeten en "normaal" gevonden, ik vind dit absoluut niet.
Heel veel sterkte,
Liefs, Snoet
Wat ontzettend naar voor je. Vaak wordt gezegd wat knap dat je er zo mee omgaat (is het absoluut ook) maar tellen partners van "zieken" niet mee, terwijl ze evengoed beperkingen hebben en zich veel moeten aanpassen.
Dit wordt vaak vergeten en "normaal" gevonden, ik vind dit absoluut niet.
Heel veel sterkte,
Liefs, Snoet
maandag 7 december 2009 om 18:50
@ Satine,
Het is zo raar, je weet dat er meer mensen zijn die in dit schuitje zitten, maar als je het zo bevestigt krijgt geeft het toch een bepaalde steun ( wel erg rot voor die anderen moet ik er dan altijd achteraan denken).
Ik merk dat ik me het beste voel bij dit schema maar moet mezelf regelmatig terugfluiten.Het is idd erg lekker om nog even door te gaan, maar de volgende dag of avond krijg je de rekening. Ik vraag me af hoe jullie omgaan met nare reacties van vreemden. Vragen/opmerkingen als; Je kunt toch best vrijwilligerswerk gaan doen? Je ziet er toch goed uit, ik kan me er zo weinig bij voorstellen, het ergste wat iemand tegen me zei was, Och, meid, ga lekker beunen, kan je nog wat bijverdienen. Ik was zo boos, teleurgesteld, verdrietig en aangeslagen dat ik alleen nog heb kunnen stotteren. Voelde me zo niet serieus genomen! Dan wordt ik heel onzeker en ga voor die mensen invullen wat ze wel niet van me zullen denken.
Gelukkig ben ik nu zo ver ( ook mede dankzij het UWV) dat ik weet dat het geen aanstel is, dat die rolstoel niet zomaar is komen aanrollen en dat pijn geen pretje is. Vaak heb ik in de supermarkt achter rijen gebukt om maar iedereen te ontlopen want ik was erg bang voor de vraag: hoe gaat het met je? In het begin zei ik altijd dat het goed ging, om er maar vanaf te zijn. Totdat mijn man zei dat ik daar mee moest stoppen en eerlijk moest zeggen hoe het met me ging. Dan wisten mensen ook hoe het was en gaf ik geen verkeerd beeld van de werkelijkheid. Het was een hele stap maar het heeft me goed gedaan. Ik zal nu even kort vertellen hoe het gaat en dan lekker het gesprek naar de ander sturen.
Het is zo raar, je weet dat er meer mensen zijn die in dit schuitje zitten, maar als je het zo bevestigt krijgt geeft het toch een bepaalde steun ( wel erg rot voor die anderen moet ik er dan altijd achteraan denken).
Ik merk dat ik me het beste voel bij dit schema maar moet mezelf regelmatig terugfluiten.Het is idd erg lekker om nog even door te gaan, maar de volgende dag of avond krijg je de rekening. Ik vraag me af hoe jullie omgaan met nare reacties van vreemden. Vragen/opmerkingen als; Je kunt toch best vrijwilligerswerk gaan doen? Je ziet er toch goed uit, ik kan me er zo weinig bij voorstellen, het ergste wat iemand tegen me zei was, Och, meid, ga lekker beunen, kan je nog wat bijverdienen. Ik was zo boos, teleurgesteld, verdrietig en aangeslagen dat ik alleen nog heb kunnen stotteren. Voelde me zo niet serieus genomen! Dan wordt ik heel onzeker en ga voor die mensen invullen wat ze wel niet van me zullen denken.
Gelukkig ben ik nu zo ver ( ook mede dankzij het UWV) dat ik weet dat het geen aanstel is, dat die rolstoel niet zomaar is komen aanrollen en dat pijn geen pretje is. Vaak heb ik in de supermarkt achter rijen gebukt om maar iedereen te ontlopen want ik was erg bang voor de vraag: hoe gaat het met je? In het begin zei ik altijd dat het goed ging, om er maar vanaf te zijn. Totdat mijn man zei dat ik daar mee moest stoppen en eerlijk moest zeggen hoe het met me ging. Dan wisten mensen ook hoe het was en gaf ik geen verkeerd beeld van de werkelijkheid. Het was een hele stap maar het heeft me goed gedaan. Ik zal nu even kort vertellen hoe het gaat en dan lekker het gesprek naar de ander sturen.
maandag 7 december 2009 om 18:56
@ fiat 500
Pff, wat moeilijk om ineens een diagnose op je bord te krijgen.
Van de ene kant een opluchting omdat je klachten een naam hebben, maar van de andere kant ontzettend zwaar omdat het juist die naam heeft. Wat naar dat je partner hier niet mee om kon/wilde gaan. Blijf wel geloven dat het kan, dat liefde alles aan kan. Ik begrijp de schaamte die je hebt, je moet (of ik voel dat tenminste zo) je constant verdedigen. Maar het woord afgekeurd of WAO heeft nog steeds een nare klank, vaak ook omdat mensen vroeger heel makkelijk konden worden afgekeurd en er eigenlijk ( is bewezen) mensen tussen zaten die het wel makkelijk vonden. Ik voel me nu wel een stuk serieuzer genomen nu de keuring aangescherpt is, ( vind het wel erg vervelend voor de mensen die bij herkeuring onterecht goedgekeurd zijn) en merk dat dit toch ook in de maatschappij wordt gedeeld.
Heel veel succes met je studie,
Liefs, Snoet
Pff, wat moeilijk om ineens een diagnose op je bord te krijgen.
Van de ene kant een opluchting omdat je klachten een naam hebben, maar van de andere kant ontzettend zwaar omdat het juist die naam heeft. Wat naar dat je partner hier niet mee om kon/wilde gaan. Blijf wel geloven dat het kan, dat liefde alles aan kan. Ik begrijp de schaamte die je hebt, je moet (of ik voel dat tenminste zo) je constant verdedigen. Maar het woord afgekeurd of WAO heeft nog steeds een nare klank, vaak ook omdat mensen vroeger heel makkelijk konden worden afgekeurd en er eigenlijk ( is bewezen) mensen tussen zaten die het wel makkelijk vonden. Ik voel me nu wel een stuk serieuzer genomen nu de keuring aangescherpt is, ( vind het wel erg vervelend voor de mensen die bij herkeuring onterecht goedgekeurd zijn) en merk dat dit toch ook in de maatschappij wordt gedeeld.
Heel veel succes met je studie,
Liefs, Snoet
maandag 7 december 2009 om 23:22
quote:Snoet80 schreef op 07 december 2009 @ 18:20:
Lieve wereldmeid,
Wat ontzettend naar voor je. Vaak wordt gezegd wat knap dat je er zo mee omgaat (is het absoluut ook) maar tellen partners van "zieken" niet mee, terwijl ze evengoed beperkingen hebben en zich veel moeten aanpassen.
Dit wordt vaak vergeten en "normaal" gevonden, ik vind dit absoluut niet.
Heel veel sterkte,
Liefs, Snoet
Hoi Snoet, dank je wel!
Het werd mij te veel om me steeds te moeten aanpassen en eerlijk gezegd ontbrak het me ook aan inlevingsvermogen. Ik begreep eig niet dat m'n ex vriend zo in beslag werd genomen door die 'onrust in z'n hoofd' en angstgedachten die hem beletten datgene te doen wat hij zich had voorgenomen. Ik bleef toch stiekem denken: iets meer peper in je reet kerel, want je bent niet vooruit te branden! En op andere momenten had ik met hem te doen. Maar medelijden is natuurlijk geen basis voor een relatie.
Mss ben ik niet uit het juiste hout gesneden om een liefhebbende begrijpende partner voor hem te zijn. Of mss is het gewoon ontzettend moeilijk om een partner met PDD NOS te hebben.
Ik heb veel gehad aan het topic 'Het syndroom van Asperger'.
Veel sterkte meiden!!
Lieve wereldmeid,
Wat ontzettend naar voor je. Vaak wordt gezegd wat knap dat je er zo mee omgaat (is het absoluut ook) maar tellen partners van "zieken" niet mee, terwijl ze evengoed beperkingen hebben en zich veel moeten aanpassen.
Dit wordt vaak vergeten en "normaal" gevonden, ik vind dit absoluut niet.
Heel veel sterkte,
Liefs, Snoet
Hoi Snoet, dank je wel!
Het werd mij te veel om me steeds te moeten aanpassen en eerlijk gezegd ontbrak het me ook aan inlevingsvermogen. Ik begreep eig niet dat m'n ex vriend zo in beslag werd genomen door die 'onrust in z'n hoofd' en angstgedachten die hem beletten datgene te doen wat hij zich had voorgenomen. Ik bleef toch stiekem denken: iets meer peper in je reet kerel, want je bent niet vooruit te branden! En op andere momenten had ik met hem te doen. Maar medelijden is natuurlijk geen basis voor een relatie.
Mss ben ik niet uit het juiste hout gesneden om een liefhebbende begrijpende partner voor hem te zijn. Of mss is het gewoon ontzettend moeilijk om een partner met PDD NOS te hebben.
Ik heb veel gehad aan het topic 'Het syndroom van Asperger'.
Veel sterkte meiden!!
dinsdag 8 december 2009 om 06:44
Het lijkt me trouwens vreselijk om definitief geen werk (meer) te hebben.
Ik ben een aantal maanden werkloos geweest en elke dag was heel moeilijk om door te komen. Ik was niet alleen dag- en weekstructuur kwijt maar ook het gevoel ergens bij te horen en iets nuttigs voor de maatschappij te doen, evenals sociale contacten en werkplezier. En ik ontleen redelijk veel eigenwaarde aan het werk dat ik doe en het feit dat mensen me nodig hebben, al is niemand onmisbaar.
Ik kan goed begrijpen dat je je kunt schamen als je (volledig) afgekeurd bent, zeker als er veel onbegrip is in je omgeving omdat er aan de 'buitenkant' weinig te zien is. De maatschappij is erg hard, wie niet mee kan komen in het geijkte plaatje van huis, vent, gezin en baan wordt gevraagd uit te leggen wat er aan mankeert en waarom. (ook aan mensen die uit vrije keuze een andere weg inslaan)
Laatst was daar een heel interessante documentaire van op TV, nl. 'De onrendabelen' van Marcel van Dam. Thema was dat de kloof tussen mensen op topniveau en de mensen die niet mee kunnen komen in de samenleving (en armoede) steeds groter wordt. Het was een pleidooi voor een andere mentaliteit, nl. meer solidariteit. Voor wie geinteresseerd is, het is vast wel terug te vinden via google.
Ik ben een aantal maanden werkloos geweest en elke dag was heel moeilijk om door te komen. Ik was niet alleen dag- en weekstructuur kwijt maar ook het gevoel ergens bij te horen en iets nuttigs voor de maatschappij te doen, evenals sociale contacten en werkplezier. En ik ontleen redelijk veel eigenwaarde aan het werk dat ik doe en het feit dat mensen me nodig hebben, al is niemand onmisbaar.
Ik kan goed begrijpen dat je je kunt schamen als je (volledig) afgekeurd bent, zeker als er veel onbegrip is in je omgeving omdat er aan de 'buitenkant' weinig te zien is. De maatschappij is erg hard, wie niet mee kan komen in het geijkte plaatje van huis, vent, gezin en baan wordt gevraagd uit te leggen wat er aan mankeert en waarom. (ook aan mensen die uit vrije keuze een andere weg inslaan)
Laatst was daar een heel interessante documentaire van op TV, nl. 'De onrendabelen' van Marcel van Dam. Thema was dat de kloof tussen mensen op topniveau en de mensen die niet mee kunnen komen in de samenleving (en armoede) steeds groter wordt. Het was een pleidooi voor een andere mentaliteit, nl. meer solidariteit. Voor wie geinteresseerd is, het is vast wel terug te vinden via google.
dinsdag 8 december 2009 om 09:29
quote:wereldmeid schreef op 08 december 2009 @ 06:44:
Ik kan goed begrijpen dat je je kunt schamen als je (volledig) afgekeurd bent, zeker als er veel onbegrip is in je omgeving omdat er aan de 'buitenkant' weinig te zien is. De maatschappij is erg hard, wie niet mee kan komen in het geijkte plaatje van huis, vent, gezin en baan wordt gevraagd uit te leggen wat er aan mankeert en waarom. (ook aan mensen die uit vrije keuze een andere weg inslaan)
Laatst was daar een heel interessante documentaire van op TV, nl. 'De onrendabelen' van Marcel van Dam. Thema was dat de kloof tussen mensen op topniveau en de mensen die niet mee kunnen komen in de samenleving (en armoede) steeds groter wordt. Het was een pleidooi voor een andere mentaliteit, nl. meer solidariteit. Voor wie geinteresseerd is, het is vast wel terug te vinden via google.Zo ervaar ik dat niet. Natuurlijk is er schaamte. Of eigenlijk niet eens zozeer schaamte maar meer het idee van "wat zullen ze denken" Toch merk ik dat dat iets is dat zich voornamelijk in mijn hoofd afspeelt. Ik ben open en eerlijk naar iedereen die ernaar vraagt. Wat doe jij precies? Ik ben afgekeurd. Zo simpel is het. Natuurlijk mensen verwachten zo'n antwoord niet maar ik heb nog nooit een naar woord terug gehad. Over het algemeen vinden mensen het alleen maar heel naar voor je dat je zo jong al afgekeurd bent. Wanneer ik dan uitleg dat ik zo een prettiger leven heb omdat er meer rust is en geen continuee druk meer mbt presteren, dan is daarvoor ook begrip. Natuurlijk er zullen vast mensen tussen zitten die denken pffff die vind het wel makkelijk om van de staat te leven. Maar lekker belangrijk! Ik kan aan die mensen hun gedachten toch niets veranderen. Zolang ze hun gedachten lekker voor zich houden en mij er niet mee lastig vallen vind ik het prima. En zo gaat het tot nu toe altijd. Ik heb echt geen slechte ervaringen wat dat betreft. Het zit meer in mijn eigen hoofd dan dat het daadwerkelijk zo is. En dus probeer ik die gedachten altijd te weerleggen.
Ik kan goed begrijpen dat je je kunt schamen als je (volledig) afgekeurd bent, zeker als er veel onbegrip is in je omgeving omdat er aan de 'buitenkant' weinig te zien is. De maatschappij is erg hard, wie niet mee kan komen in het geijkte plaatje van huis, vent, gezin en baan wordt gevraagd uit te leggen wat er aan mankeert en waarom. (ook aan mensen die uit vrije keuze een andere weg inslaan)
Laatst was daar een heel interessante documentaire van op TV, nl. 'De onrendabelen' van Marcel van Dam. Thema was dat de kloof tussen mensen op topniveau en de mensen die niet mee kunnen komen in de samenleving (en armoede) steeds groter wordt. Het was een pleidooi voor een andere mentaliteit, nl. meer solidariteit. Voor wie geinteresseerd is, het is vast wel terug te vinden via google.Zo ervaar ik dat niet. Natuurlijk is er schaamte. Of eigenlijk niet eens zozeer schaamte maar meer het idee van "wat zullen ze denken" Toch merk ik dat dat iets is dat zich voornamelijk in mijn hoofd afspeelt. Ik ben open en eerlijk naar iedereen die ernaar vraagt. Wat doe jij precies? Ik ben afgekeurd. Zo simpel is het. Natuurlijk mensen verwachten zo'n antwoord niet maar ik heb nog nooit een naar woord terug gehad. Over het algemeen vinden mensen het alleen maar heel naar voor je dat je zo jong al afgekeurd bent. Wanneer ik dan uitleg dat ik zo een prettiger leven heb omdat er meer rust is en geen continuee druk meer mbt presteren, dan is daarvoor ook begrip. Natuurlijk er zullen vast mensen tussen zitten die denken pffff die vind het wel makkelijk om van de staat te leven. Maar lekker belangrijk! Ik kan aan die mensen hun gedachten toch niets veranderen. Zolang ze hun gedachten lekker voor zich houden en mij er niet mee lastig vallen vind ik het prima. En zo gaat het tot nu toe altijd. Ik heb echt geen slechte ervaringen wat dat betreft. Het zit meer in mijn eigen hoofd dan dat het daadwerkelijk zo is. En dus probeer ik die gedachten altijd te weerleggen.
dinsdag 8 december 2009 om 12:03
Je hebt gelijk Hompeltje, het zit vooral in ons eigen hoofd. We projecteren op anderen wat zij wel niet zullen denken maar dat komt vaak omdat we er zelf van die gedachten over hebben. Tenminste, zo werkt het bij mij. Ik vind het zelf moeilijk om mezelf de moeite waard te vinden, ben ook bang dat ik me aanstel etc. Maar er zijn ook wel reacties geweest die niet fijn waren hoor, zoals: o dat lijkt me echt relaxed elke dag thuis zitten, je hebt gewoon elke dag vakantie!! Of binnen de familie: Kun je nu echt niet een paar ochtenden werken?? Ik ben er wel achter dat mensen door dat soort opmerkingen de makkelijke weg kiezen. Ze hoeven dan nl geen medeleven te tonen of over lastige kanten van het leven na te denken..
Snoet, ik heb ook dat het me echt steunt jullie verhalen te lezen. Het helpt me om mezelf en mijn gevoelens over mijn situatie serieus te kunnen nemen.. En verder, tja 'Hoe gaat het' is zo ongeveer de lastigste vraag die er nu is.
Wereldmeid, idd het geijkte plaatje is er niet en daarmee ook een stukje identiteit ofzo. Tenminste, zo lijkt het vaak wel. Er blijft niet zo veel over als je ook geen kinderen hebt. Vrouwen van nu zijn vaak óf goed in hun werk (of hebben iig een leuke baan waar ze veel uit halen) óf zijn een leuke moeder. Of allebei. Er is natuurlijk veel en veel meer maar ik worstel daar wel erg mee, wat blijft er dan over.. Ik haal daarbij wel veel uit mijn relatie, die erg belangrijk voor me is. En jullie?
Snoet, ik heb ook dat het me echt steunt jullie verhalen te lezen. Het helpt me om mezelf en mijn gevoelens over mijn situatie serieus te kunnen nemen.. En verder, tja 'Hoe gaat het' is zo ongeveer de lastigste vraag die er nu is.
Wereldmeid, idd het geijkte plaatje is er niet en daarmee ook een stukje identiteit ofzo. Tenminste, zo lijkt het vaak wel. Er blijft niet zo veel over als je ook geen kinderen hebt. Vrouwen van nu zijn vaak óf goed in hun werk (of hebben iig een leuke baan waar ze veel uit halen) óf zijn een leuke moeder. Of allebei. Er is natuurlijk veel en veel meer maar ik worstel daar wel erg mee, wat blijft er dan over.. Ik haal daarbij wel veel uit mijn relatie, die erg belangrijk voor me is. En jullie?
dinsdag 8 december 2009 om 13:12
Ja herken het wel hoor. Hoe gaat het, of wat doe jij tegenwoordig... pfff daar is ie weer. De eerste paar keer krijg je een rood hoofd als je in alle eerlijkheid verteld dat je afgekeurd bent. En daarna, het blijft een rot vraag maar het gaat steeds makkelijker. Heeft denk ik ook met acceptatie te maken. Zolang je zelf niet accepteert wat de situatie is blijft het ook erg moeilijk om ermee om te gaan. De acceptatie ging bij mij vrij makkelijk. Na zoveel jaren ellende bleek er eindelijk met mij niets aan de hand te zijn. Kon ik alles plaatsen. Bleek het allemaal te maken te hebben met mijn 'ziekte'. Lullig als de diagnose dan ineens valt. Maar wat een opluchting ook tegelijkertijd zo'n diagnose. En dus, acceptatie. Het is zo, het is altijd zo geweest en met die diagnose en de afkeuring krijg ik eindelijk begrip, eindelijk respect. Ik mag zijn zoals ik ben en ik krijg zelfs nog steun van alle kanten.
dinsdag 8 december 2009 om 16:09
Hmm, ik wil toch nog even terug komen op dat schaamtegevoel.
Nee, in mijn geval is het niet zoals Satine (wel heel mooi) omschrijft "het projecteren op anderen wat zij wel niet zullen denken". Wat anderen denken doen of zeggen kan me eerlijk gezegd gestolen worden. Ik heb altijd mijn eigen plan getrokken en heb altijd onafhankelijk en zelfstandig willen zijn en blijven. Het feit dat ik door een WAO uitkering in een super afhankelijke positie ben gekomen, is vooral in het begin heel moeilijk en voor mij haast ondraaglijk geweest. Wat voor mij ook heel zwaar was, was de nieuwe wereld van (zorg) instanties. Zo moest ik bijvoorbeeld ineens huursubsidie gaan aanvragen via een vangnetregeling van de gemeente, terwijl ik notabene een jaar eerder nog naar een koophuis op zoek was! Vreselijk, mensonterend, alles moest ik verantwoorden. Ze gingen moeilijk doen omdat ik een te nieuwe auto bezat. Ja die had ik nou eenmaal al gekocht en bovendien toch echt nodig omdat ik niet met de bus of trein kon reizen.... en dan een woningbouwvereniging en WVG afdeling van de gemeente die elkaar de kosten van een reparatie aan een aanpassing in huis in de schoenen probeerden te schuiven, wat resulteerde in helemaal géén reparatie omdat ze de kosten te hoog vonden!! Dat soort dingen dus, dat vreet echt energie.
Het is ook echt niet mijn eigen attitude ten aanzien van mensen die arbeidsongeschikt zijn die dat schaamtegevoel bij me naar boven brengt. Natuurlijk ken ik ook de gevallen waarbij mensen in de WAO zijn gedumpt als makkelijke sociale afvloeiingsregeling. Dat deze herkeurd zijn aan de hand van strengere eisen vind ik ook een goede zaak. Alleen jammer dat de babyboomers de dans van herkeuringen destijds weer ontsprongen....
Het is dus meer het schaamtegevoel puur naar mezelf toe.
Frustratie? Gevoel te hebben gefaald? Wie zal het zeggen. Ik legde (en leg) de lat waarschijnlijk gewoon altijd erg hoog. Dat onafhankelijk en zelfstandig willen zijn, heeft er altijd gewoon ingezeten denk ik. Des te ironischer dus.....
Hompeltje slaat dan ook de spijker op z'n kop: acceptatie....
Dat lukt mij dus niet, ik kan het (nog steeds) niet accepteren. Hoe doe je dat?
Mijn directe omgeving heeft me ook altijd gesteund en is ook altijd heel begripvol geweest, nou ja behalve dan die vage ex (en zijn familie). Ik heb zelfs in de periode dat het heel erg slecht ging, zowel lichamelijk als geestelijk, mijn man ontmoet!
Dus ik denk maar zo: 'als ik niet ziek was geworden, had ik hem nooit gevonden en was ik nu niet gelukkig getrouwd geweest....'
Nee, in mijn geval is het niet zoals Satine (wel heel mooi) omschrijft "het projecteren op anderen wat zij wel niet zullen denken". Wat anderen denken doen of zeggen kan me eerlijk gezegd gestolen worden. Ik heb altijd mijn eigen plan getrokken en heb altijd onafhankelijk en zelfstandig willen zijn en blijven. Het feit dat ik door een WAO uitkering in een super afhankelijke positie ben gekomen, is vooral in het begin heel moeilijk en voor mij haast ondraaglijk geweest. Wat voor mij ook heel zwaar was, was de nieuwe wereld van (zorg) instanties. Zo moest ik bijvoorbeeld ineens huursubsidie gaan aanvragen via een vangnetregeling van de gemeente, terwijl ik notabene een jaar eerder nog naar een koophuis op zoek was! Vreselijk, mensonterend, alles moest ik verantwoorden. Ze gingen moeilijk doen omdat ik een te nieuwe auto bezat. Ja die had ik nou eenmaal al gekocht en bovendien toch echt nodig omdat ik niet met de bus of trein kon reizen.... en dan een woningbouwvereniging en WVG afdeling van de gemeente die elkaar de kosten van een reparatie aan een aanpassing in huis in de schoenen probeerden te schuiven, wat resulteerde in helemaal géén reparatie omdat ze de kosten te hoog vonden!! Dat soort dingen dus, dat vreet echt energie.
Het is ook echt niet mijn eigen attitude ten aanzien van mensen die arbeidsongeschikt zijn die dat schaamtegevoel bij me naar boven brengt. Natuurlijk ken ik ook de gevallen waarbij mensen in de WAO zijn gedumpt als makkelijke sociale afvloeiingsregeling. Dat deze herkeurd zijn aan de hand van strengere eisen vind ik ook een goede zaak. Alleen jammer dat de babyboomers de dans van herkeuringen destijds weer ontsprongen....
Het is dus meer het schaamtegevoel puur naar mezelf toe.
Frustratie? Gevoel te hebben gefaald? Wie zal het zeggen. Ik legde (en leg) de lat waarschijnlijk gewoon altijd erg hoog. Dat onafhankelijk en zelfstandig willen zijn, heeft er altijd gewoon ingezeten denk ik. Des te ironischer dus.....
Hompeltje slaat dan ook de spijker op z'n kop: acceptatie....
Dat lukt mij dus niet, ik kan het (nog steeds) niet accepteren. Hoe doe je dat?
Mijn directe omgeving heeft me ook altijd gesteund en is ook altijd heel begripvol geweest, nou ja behalve dan die vage ex (en zijn familie). Ik heb zelfs in de periode dat het heel erg slecht ging, zowel lichamelijk als geestelijk, mijn man ontmoet!
Dus ik denk maar zo: 'als ik niet ziek was geworden, had ik hem nooit gevonden en was ik nu niet gelukkig getrouwd geweest....'
