Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5

~[quote]Nicole_1964 schreef op 20 augustus 2007 @ 22:58:

[...]





Dubio, dit is iets, waar ik ook wel eens over nadenk, echter op dit moment géén optie! Helaas kan ik hier op dit forum niet verder op inhaken, maar het zou dus wel heel fijn kunnen zijn, en ons helpen... Voor nu dus even niet....helaas....



Misschien kunnen jullie beiden wel apart therapie volgen? Dat lijkt me ook al heel nuttig!



Hoe gaat het trouwens met jou?



Ik vind zelf even geen woorden, dus leen er een paar van iemand die het beter kan zeggen dan ik:



So dear I love him that with him,

All deaths I could endure.

Without him, live no life.



liefs,

dubio

I've been high, I've been low

I've been fast, I've been slow

I've been nowhere to go

Missed the bus missed the show



I've been down on my luck

I've felt like givin up

My life lost in the trunk

When it hurt way too much



I needed a reason to live

Some love inside me to give

I couldn't rest i had to keep on searching



Te busqué, debajo de las piedras y no te encontré

En la mañana fria y en la noche

Te busqué, hasta enloquecer

Pero tú, llegaste a mi vida como una luz

Sanando las heridas de mi corazón

Y haciéndome sentir, vivo otra vez



I've been too sad to speak

And too tired to eat

I've been too low balancing

Devil cut off my wings



I've been hurt by my past

But i feel a future

In my dreams and at last

I wake up i'm not sure



I wanted to find a light

Something just didn't feel right

I needed an answer to end all my searching



I look in the mirror

The picture's getting clearer

I wanna be myself but does the world really need her

I ache for the earth

I stop going to church

I see god in the trees

Do you follow my lead

My depression keeps buildin my cup overfilling

My heart's so rigid i keep it in the frigid

It hurts so bad that i can't dry my eyes

'Cause they keep on refilling with the tears that i cry

Nu ik hier toch een beetje zielig zit te doen 's nachts en wat in het wilde weg zit te googlen (naast forumnachtbraken, ook een goede afleider) vond ik een artikel over onderzoek naar de gevolgen van je mond houden bij ruzies met je partner. Daar kun je aan doodgaan.



Staying silent in marital spats a killer for women



By Anne HardingLast Updated: 2007-08-20 9:56:37 -0400 (Reuters Health)



NEW YORK (Reuters Health) - Women who force themselves to stay quiet during marital arguments appear to have a higher risk of death, a new study shows. Depression and irritable bowel syndrome are also more common in these women.



Such "self-silencing" during conflict may have provided an evolutionary survival advantage long ago, and unfortunately may be a necessity for women in abusive relationships, Dr. Elaine D. Eaker of Eaker Epidemiology Enterprises in Gaithersburg, Maryland, the study's lead author, told Reuters Health.



Eaker and her colleagues found that, over a 10-year period, the most striking finding was that women who self-silenced were four times more likely to die than women who expressed themselves freely during marital arguments.

Dubio, even zo:

Je bent altijd zo bij anderen betrokken, terwijl je het zelf momenteel zo moeilijk hebt. Ik begrijp wel, dat hij intussen thuis is van vakantie; wacht je op zijn telefoontje, of ga je desnoods zelf aan de bel trekken, als het jou te lang duurt? Ik kan me voorstellen, dat je ergens toch graag even met hem praat, al is het om iets af te ronden, zodat je weet dat je verder moet....

Wens je sterkte en succes, en als je behoefte hebt om te huilen: doen! Dat lucht toch ook op....



Liefs,

Nicole

Even een berichtje speciaal voor Dubiootje en Nicole.

Misschien is het allemaal wel al gezegd maar ik heb nog niet teruggelezen en wil toch graag even reageren.



Allereerst maar een dikke knuf want het valt allemaal niet mee he. Wat ik voel als ik jullie berichten over jullie (ex)relatie lees dan is dat vooral toch angst. Angst om zelf echt op eigen benen te staan. Jullie bouwen zo op die relatie dat je zonder dat je je bijna niets voelt. Ik word daar zo verdrietig van. Ik zou zo graag zien dat jullie inzien dat je partner waard bent die gewoon meer dan 100% voor jullie gaat. Die begrip heeft voor de omstandigheden met de kinderen, die wel duidelijk durft te kiezen. Dit is ook een keuze die je zelf moet maken. Je moet jezelf genoeg waard vinden om alleen nog maar een gezonde relatie te willen hebben. Anders kan ik het niet verwoorden maar ik hoop dat jullie begrijpen wat ik bedoel. En natuurlijk in iedere relatie kom je wel dingen tegen maar ik vind dat iemand die nog getrouwd is eerst die relatie moet afronden of verbeteren en niet iemand anders erbij betrekken. Pas dan kun je ook op een eerlijke basis verder met vertrouwen. (vind ik he) En Nicolle, iedere keer als ik jou lees over je vriend vind ik dat je toch wel erg je best doet om hem tegemoet te komen. Dit mag ook wel eens andersom. Ergens heb ik iets gelezen, ik dacht van Lemmy over haar nieuwe relatie, en dat hij echt begrip voor haar had, doorhad waar ze vandaan kwam en dat het tijd vergt om weer vertrouwen te kunnen schenken. Een belangrijke voorwaarde voor een relatie is toch je veilig kunnen voelen en ik lees dat niet in jullie postings. Dubio, het verdriet is er niet minder om, maar begrijp je wat ik bedoel? Nicolle, jij ook, vraag anders gerust uitleg hoor



Zonlicht

[quote]Nicole_1964 schreef op 21 augustus 2007 @ 10:16:

Dubio, even zo:



Dank je wel lieve Nicole



Je bent altijd zo bij anderen betrokken, terwijl je het zelf momenteel zo moeilijk hebt. Ik begrijp wel, dat hij intussen thuis is van vakantie; wacht je op zijn telefoontje, of ga je desnoods zelf aan de bel trekken, als het jou te lang duurt?



Ik wacht deze week even af, misschien dat ik volgende week een vriendin vraag te bellen. Ik weet het nog niet. Deze onzekerheid maakt me kapot.



Huilen doe ik al genoeg Ik ben een beetje bang de sluizen open te zetten, ben bang dat ik dan helemaal weggevaagd word.



liefs

dubio

Lieve Zon,



Ik citeer een berichtje van mezelf van een paar dagen geleden:



"Bij hem voel ik me zo veilig en beschermd, zo volkomen geaccepteerd. Hij is de enige persoon tegen wie ik echt álles kan zeggen en die me ook begrijpt. Hij is de enige persoon bij wie ik weg kan kruipen, bij wie ik kan huilen."



Zon, ik zeg het je eerlijk: ik vlucht voor mezelf. Ik wil weg van mijn leven, van alle verantwoordelijkheden, alle pijn, alle ellende die ik over me heen gestort krijg, al het verdriet, alle problemen. Mijn lief was mijn toevluchtsoord. Dankzij hem kon ik alle ellende aan. In die momenten met hem bouwde ik mijn kracht weer op. Noem het een shot gelukshormonen, maar na een ontmoeting met hem kon ik de wereld weer aan.



Ik ben in praktische zin niet afhankelijk, ik kan mijn leven zelf regelen. Ik sta zeker op eigen benen, heb ik altijd ook gedaan. Maar emotioneel ben ik wel van hem afhankelijk en leun ik op hem. Dat doe ik zelf, hij heeft dat nooit gevraagd en denk ik ook nooit gewild.



Ik weet wel dat ik sterk ben - ik ben er nog, dat zegt genoeg. Ik weet dat ik van mezelf moet houden, aan mezelf moet werken, in mezelf moet investeren om mijn eigenwaarde te versterken. Ik weet zelfs tamelijk goed hoe dat moet en was daar flink mee bezig. Maar nu wil ik dat allemaal niet meer, ik kom maar net de dag door.



Ik schrijf heel eerlijk op dit forum. Ik vind dat best moeilijk hoor. Ik vind mezelf de helft van de tijd overkomen als een zielig, jankend, zeurend hoopje mens. Ik zwelg in zelfmedelijden. Ik ben niet trots op hoe ik me nu voel. Ik vind het, net als sommige andere vrouwen hier, moeilijk ruimte voor mijn verdriet te vragen. Maar ik weet niet wat er gebeurt als ik er niet over praat en over schrijf. Het helpt me om niet kopje onder te gaan. Dus ik schrijf open over wat ik voel, op het risico af daarmee medelijden te wekken.



Ik word wat verdrietig van je berichtje, ik weet niet goed waarom want ik weet dat je het goed meent.



liefs,

dubio

quote:dubiootje schreef op 21 augustus 2007 @ 11:01:

Lieve Zon, Lieve Dubio

Ik citeer een berichtje van mezelf van een paar dagen geleden:



"Bij hem voel ik me zo veilig en beschermd, zo volkomen geaccepteerd. Hij is de enige persoon tegen wie ik echt álles kan zeggen en die me ook begrijpt. Hij is de enige persoon bij wie ik weg kan kruipen, bij wie ik kan huilen." Lieverd, hij is echt niet de enige, dat is hoe jij het voelt op dit moment. Er bestaan meer van dit soort mensen.

Zon, ik zeg het je eerlijk: ik vlucht voor mezelf. Ik wil weg van mijn leven, van alle verantwoordelijkheden, alle pijn, alle ellende die ik over me heen gestort krijg, al het verdriet, alle problemen. Mijn lief was mijn toevluchtsoord. Dankzij hem kon ik alle ellende aan. In die momenten met hem bouwde ik mijn kracht weer op. Noem het een shot gelukshormonen, maar na een ontmoeting met hem kon ik de wereld weer aan. En dat geloof ik direkt, dat is waarom je hem ook zo nodig had. Maar je zegt het zelf al, ik vlucht voor mezelf. Waarom toch? Natuurlijk door het verdriet is lastig en niet altijd leuk maar je word er zelf emotioneel zoveel rijker van

Ik ben in praktische zin niet afhankelijk, ik kan mijn leven zelf regelen. Ik sta zeker op eigen benen, heb ik altijd ook gedaan. Maar emotioneel ben ik wel van hem afhankelijk en leun ik op hem. Dat doe ik zelf, hij heeft dat nooit gevraagd en denk ik ook nooit gewild.



Ik weet wel dat ik sterk ben - ik ben er nog, dat zegt genoeg. Ik weet dat ik van mezelf moet houden, aan mezelf moet werken, in mezelf moet investeren om mijn eigenwaarde te versterken. Ik weet zelfs tamelijk goed hoe dat moet en was daar flink mee bezig. Maar nu wil ik dat allemaal niet meer, ik kom maar net de dag door. Gun jezelf wat tijd, je verdriet moet toch een plekje krijgen en je hebt nog steeds genoeg andere toestanden aan je hoofd.

Ik schrijf heel eerlijk op dit forum. Ik vind dat best moeilijk hoor. Ik vind mezelf de helft van de tijd overkomen als een zielig, jankend, zeurend hoopje mens. Ik zwelg in zelfmedelijden. Ik ben niet trots op hoe ik me nu voel. Ik vind het, net als sommige andere vrouwen hier, moeilijk ruimte voor mijn verdriet te vragen. Maar ik weet niet wat er gebeurt als ik er niet over praat en over schrijf. Het helpt me om niet kopje onder te gaan. Dus ik schrijf open over wat ik voel, op het risico af daarmee medelijden te wekken. Straf jezelf niet zo, op die manier kom je echt niet over. Ik vind het lastig de juiste woorden te vinden maar jij hebt verdriet en dat mag je tonen. Je wekt geen medelijden op. Wel krijg je reakties waar je hopelijk wat aan hebt en voel je de steun. Je hoeft niet altijd sterk te zijn en je sterk te tonen.

Ik word wat verdrietig van je berichtje, ik weet niet goed waarom want ik weet dat je het goed meent. Het is niet mijn bedoeling je verdrietig te maken. Ik zou willen dat ik je verdriet weg kon toveren maar helaas lukt dat niet he?

liefs,

dubioLiefs Zonlicht

quote:dubiootje schreef op 21 augustus 2007 @ 11:01:

Lieve Zon,



Ik citeer een berichtje van mezelf van een paar dagen geleden:



"Bij hem voel ik me zo veilig en beschermd, zo volkomen geaccepteerd. Hij is de enige persoon tegen wie ik echt álles kan zeggen en die me ook begrijpt. Hij is de enige persoon bij wie ik weg kan kruipen, bij wie ik kan huilen."



Zon, ik zeg het je eerlijk: ik vlucht voor mezelf. Ik wil weg van mijn leven, van alle verantwoordelijkheden, alle pijn, alle ellende die ik over me heen gestort krijg, al het verdriet, alle problemen. Mijn lief was mijn toevluchtsoord. Dankzij hem kon ik alle ellende aan. In die momenten met hem bouwde ik mijn kracht weer op. Noem het een shot gelukshormonen, maar na een ontmoeting met hem kon ik de wereld weer aan.

Dubio, ik weet hier heel goed wat jij bedoelt; ik denk dat ik dat ook wel heb. Ook ik wil graag vluchten voor de situatie hier; het is echt niet prettig bij mij in huis, heb even genoeg ellende gehad, maar blijkbaar werkt het zo niet: de ellende gaat gewoon door. Ook mijn vriend is een soort van toevlucht (over en weer, voor hem geldt vaak hetzelfde, hij vlucht naar mij....). Bij hem ben ik even letterlijk weg van de problemen hier, en kan ik bijtanken, voel ik me goed, even leuke dingen doen..





Ik ben in praktische zin niet afhankelijk, ik kan mijn leven zelf regelen. Ik sta zeker op eigen benen, heb ik altijd ook gedaan. Maar emotioneel ben ik wel van hem afhankelijk en leun ik op hem. Dat doe ik zelf, hij heeft dat nooit gevraagd en denk ik ook nooit gewild.



Ik weet wel dat ik sterk ben - ik ben er nog, dat zegt genoeg. Ik weet dat ik van mezelf moet houden, aan mezelf moet werken, in mezelf moet investeren om mijn eigenwaarde te versterken. Ik weet zelfs tamelijk goed hoe dat moet en was daar flink mee bezig. Maar nu wil ik dat allemaal niet meer, ik kom maar net de dag door. Jij bent in elk geval een stap verder dan ik: ik weet ook dat ik aan mezelf moet werken, maar ik vraag me nog steeds af, hoe ik dat moet doen; wat betekent 'aan mezelf werken'?? Maar ik kan me ook voorstellen, dat het voor jou nu op een laag pitje staat, eerst komt er nu het verdriet en de pijn, en die mogen er zijn, daar mag je best aan toegeven. Als je dat niet doet, krop je het te veel op, is ook niet goed.



Ik schrijf heel eerlijk op dit forum. Ik vind dat best moeilijk hoor. Ik vind mezelf de helft van de tijd overkomen als een zielig, jankend, zeurend hoopje mens. Ik zwelg in zelfmedelijden. Ik ben niet trots op hoe ik me nu voel. Ik vind het, net als sommige andere vrouwen hier, moeilijk ruimte voor mijn verdriet te vragen. Maar ik weet niet wat er gebeurt als ik er niet over praat en over schrijf. Het helpt me om niet kopje onder te gaan. Dus ik schrijf open over wat ik voel, op het risico af daarmee medelijden te wekken. Je doet het goed door erover te schrijven. Het is inderdaad voor de meeste vrouwen moeilijk om ruimte voor zichzelf te vragen, dat zijn we niet gewend. Maar het is wel nodig.



Ik word wat verdrietig van je berichtje, ik weet niet goed waarom want ik weet dat je het goed meent.



liefs,

dubioGroetjes,

Nicole

Hé lieve Zon,



Ik ben blij dat ik hier een plekje vind waar ik uit mag huilen, en ik doe het ook maar gewoon. Het helpt het op te schrijven en de warme reacties doen me echt goed!



Het lukt me niet te quoten, maar je schreef dat er nog meer mensen zijn die mij datzelfde gevoel kunnen geven. Ja natuurlijk, dat begrijp ik ook wel. Er zijn ongetwijfeld ettelijke mannen die veel en veel beter voor mij zijn, al was het maar omdat ze ongebonden zijn.



Maar zo makkelijk werkt het niet als je liefdesverdriet hebt, en dat weet jij ook wel, denk ik. Die liefde is gericht op die ene persoon. Het kenmerk van liefde is juist dat je die ene als onvervangbaar en uniek ziet. Het zou veel zeggen over mijn gevoelens voor mijn lief als ik nu, na een paar weken, al kon zeggen: goed, dit is voorbij, het was mooi maar nu kijk ik vooruit en ga ik door met mijn leven.



Als je iemand echt toelaat in je hart, dan laat dat een wond achter als die weggaat. Hoe dieper die persoon zit, hoe dieper de wond. Ik heb me compleet voor deze man opengesteld, heb heel mijn hart blootgelegd. Dat maakte me kwetsbaar. Nu betaal ik de prijs. Ik wist van tevoren dat deze relatie me pijn zou opleveren. Ik had gehoopt dat ik er zelf iets over te zeggen zou hebben. Ik wilde wachten tot ik sterker was. Nu loop ik weer knalhard tegen mezelf aan.



Het leven is soms zo keihard. Het helpt enorm als je dan op iemand kunt terugvallen, als er iemand is die onvoorwaardelijk van je houdt. Iemand die een beetje van de last overneemt. Ik zou het liefst in een hoekje kruipen en me voor alles afsluiten. Dat niet te doen vraagt al een enorme krachtsinspanning van me.



liefs,

dubio

Hallo allemaal,



Ik weet niet of dit het goeie topic is om dit verhaal op te schrijven, en als dit niet zo is, hoop ik echt dat jullie me dit laten weten. De relatie waar het om gaat was nooit fysiek geweldadig en ik ben ook nooit echt bang voor hem geweest, maar toch ik zou graag jullie advies krijgen over hoe ik hiermee verder moet.



Vanacht had ik een droom over mijn meest recente ex. Hij en ik waren in hetzelfde huis, en naar later bleek, waren zijn nieuwe (tweede) vrouw en jonge kindje er ook. Tot mijn verbazing ging hij behoorlijk liefdevol met ze om. In werkelijkheid vertelt hij mij en zijn vrienden dat hij alleen met haar getrouwd is omdat ze zwanger van hem was en weigerde het kind weg te laten halen.



De droom deed me schrikken, omdat ik me realiseerde dat ik diep van binnen zijn verhalen nog steeds geloof - ook al heeft de realiteit meer dan eens uitgewezen dat hij de waarheid vertellen nooit belangerijker vindt dan een goed beeld van zichzelf creeren, en hij zichzelf heel wat manipulatieve vrijheden toekent binnen zijn relaties - niet alleen met mij trouwens.



Vanaf het begin van de relatie (dit speelde allemaal vorig jaar) waren we in een ongelijkwaardige situatie. Ten eerste omdat hij (hoewel gescheiden van tafel en bed) al getrouwd was en ten tweede omdat hij een van die mannen is die heel veel interesse heeft in zichzelf, denkt dat hij veel interesse heeft in anderen, maar uiteindelijk niets onthoudt/weet/begrijpt van zijn partner. Hij was erg emotioneel in het verklaren van allerlei gevoelens en we konden open praten over onszelf en de ingewikkelde situatie waarin we zaten, maar als het er werkelijk op aankwam (en dat is een paar keer echt zo geweest) had hij nooit door dat hij er voor mij had moeten zijn. Ook heeft hij onze relatie gebruikt om meer macht te krijgen tegenover zijn vrouw, familie en vrienden. Daardoor heeft hij mij in een behoorlijk gevaarlijke positie gebracht, aangezien dit allemaal gebeurde in een land waar mensen nog wel eens het heft in eigen handen willen nemen als het gaat om eer en vrouwen.



Door twee eerdere (destructievere) relaties ben ik gelukkig niet zo naief dat ik hier blind voor was. Hoewel ik met mijn domme hoofd verliefd op hem werd, heb ik hem emotioneel behoorlijk buiten de deur weten te houden en mezelf beschermd tegen mogelijke gevolgen van zijn acties. Toen de ongelijkheid na een aantal maanden veel te ver doorgetrokken raakte, heb ik met een zeker verstand een eind aan de relatie gemaakt.



En daar ligt dus het probleem. Ik _vermoedde_ voor het begin dat hij geen betrouwbare partner was en _wist_ het vrijwel vanaf het begin. Mijn hoofd bleef altijd kritisch en ging ervan uit dat het beeld van de liefdevolle, gevoelige hij niet klopte. Maar toch ben ik met mijn open ogen de relatie ingelopen en zelfs zwanger van hem geraakt. Uiteindelijk ben ik er dus ook weer uitgelopen (inclusief abortus), maar ik merk dat ik het nog steeds moeilijk vind om echt diep van binnen te geloven dat hij zo met mij is omgegaan. Zie mijn verbazing in die droom.



Om te voorkomen dat ik weer (want het is dus niet de eerste keer) met open ogen in zo'n oneerlijke relatie stap, vraag ik me af: hoe kan ik mijn hoofd en mijn hart in dit soort situaties op 1 lijn krijgen? Ik wil mijn hart niet afsluiten voor de mooie mensen in deze wereld, maar ik ben het ook zat om iedere keer dingen te doen waar ik emotioneel zwaar aan onder door ga. Zeker als ik alle tekenen vanaf het begin zie!



Sorry voor de mondvol, maar het moest er heel erg uit. Iemand ideeen? En in ieder geval dank voor het kunnen spuien .



xxMeiva

Hallo Meiva

Welkom hoor, natuurlijk kun je hier komen schrijven over wat je bezighoudt.

Dat helpt vaak al veel.

Ik begrijp je vraag, maar het/een antwoord erop heb ik niet.

Ben zelf ook nog niet zover.

Wel een vraagje van mij, ik begrijp dat je je ex nog wel spreekt? Of is alle contact over?



Tot schrijfs, iseo

Hallo Meiva,



Ik denk dat je hier zeker op het goede topic zit. De vrouwen hier hebben allemaal ervaring met ongelijkwaardige relaties, relaties waarin je jezelf verliest en de realiteit - de man die je voor je hebt -niet wilt zien. Je klampt je vast aan een beeld van hoe het zou moeten zijn, hoe je zou willen dat het was.



Dat beeld kreeg jij in je droom voorgeschoteld. Ik denk niet dat het een strijd tussen hoofd en hart is, maar je bewustzijn en onderbewustzijn die twee verschillende dingen zeggen. In je droom spreekt je onderbewustzijn. Blijkbaar heb jij het rooskleurige beeld van je ex stevig in je onderbewustzijn verankerd. Je "verstand" dat je vertelde dat die man niet goed voor je was en niet te vertrouwen was, was eigenlijk je bewuste gevoel. Het was ook een gevoel, maar je luisterde er niet naar.



Je onderbewustzijn is heel krachtig, het stuurt veel beslissingen en handelingen in je dagelijks leven aan zonder dat je het beseft. Dat is het lastige ervan, dat je het niet doorhebt. Het is dat stemmetje dat je ergens ver weg hoort zeggen dat er iets niet klopt. Het stemmetje dat je snel het zwijgen oplegt omdat je niet wilt horen wat het te zeggen heeft.



In je onderbewustzijn zitten veel denkbeelden en -patronen opgeslagen die je in de loop van je leven, vanaf je kindertijd, hebt opgedaan. Ze hebben te maken met de situatie thuis, hoe je ouders met elkaar omgingen, andere voorbeelden die je kreeg over omgaan met conflicten, hoe je leerde voor jezelf op te komen (of niet), de rol die jij in het gezin speelde, de manier waarop je je op school en met vrienden staande hield. Maar ze zijn ook bepaald door maatschappelijke denkbeelden. Ook die worden je niet alleen door je ouders maar door je hele omgeving van kind af aan ingeprent.



Die denkbeelden voelen zo natuurlijk en logisch aan en zitten zo diep in je onderbewustzijn opgeslagen dat je er niet bij stilstaat dat ze er zijn. Pas als je leert die onderbewuste ideeën boven water te krijgen, kun je jezelf de juiste vragen stellen om ze te ontmantelen. Je zoekt iets in die relaties, ze leveren je naast geschonden vertrouwen ook iets positiefs op. Dat moet je dus voor jezelf analyseren. Therapie kan daarbij helpen, dat heeft het bij mij wel gedaan (en doet het nog). Een objectieve derde kan vragen stellen die zo simpel zijn dat je ze jezelf nooit stelt, maar waarmee je de "laagjes" van die denkpatronen één voor één afpelt tot je tot de kern komt.



Dat ben jij. Het gaat erom dat je jezelf beter leert kennen, jezelf onvoorwaardelijk leert accepteren, met je goede en slechte kanten. Alle bagage gooi je aan de kant. Wat de maatschappij en je omgeving van je verwachten wordt minder belangrijk dan wat je zelf vindt. Je kijkt eerlijk naar jezelf, zonder oordeel. En je houdt van de persoon die je ziet, gewoon omdat ze is wie ze is.



Als je jezelf goed kent, durf je ook op je eigen oordeel te vertrouwen. Je vertrouwt er ook op dat als je iemand toch verkeerd hebt ingeschat, je sterk genoeg bent om weg te lopen. Het gaat er dus niet om of je anderen kunt vertrouwen, maar of je jezelf kunt vertrouwen.



Ik hoop dat je hier iets mee kunt.



liefs,

dubio

Nou, Dubiootje, lieve schat, ik kan er zeker iets mee!





Hoe is het met je?

Nou, mijn tranen zijn warempel weer even opgedroogd. Dus het gaat wel Misschien moet ik mijn eigen stuk ook nog maar eens doorlezen. Theoretisch weet ik het allemaal best (Zon ).



Mijn kindjes zijn de rest van de week bij hun vader... dat geeft me tijd voor mezelf. Ik weet niet of ik daar op dit moment zo op zit te wachten. Voordeel is wel dat ik naar hartelust kan gillen en brullen in huis.



O, daar ga ik weer



dubio

Dubio...

Hallo lieve mensen, wil weer even spuien, heb een heftige dag achter de rug....

Vanmiddag is een hulpverlener bij me over de vloer geweest, een gesprek gehad i.v.m. gezin/zoon... Zoonlief (autisme) heeft zich de laatste jaren (ik zat in een moeilijke relatie, was moe van alle ellende rondom zoonlief, en deed te weinig aan opvoeding, sloot me af voor alles....) steeds meer kunnen permitteren; is heel bepalend in huis geworden (man in huis...), en vanwege zijn beperking heeft hij controle nodig. Hij ging dus zijn eigen wereld 'veilig' maken, door controle, bepalen, etc.



Nu heb ik eindelijk goede hulp gevonden, maar zoonlief is uiteraard niet bereid zijn verworven privileges los te laten: hij wil niet meewerken in huis, als hij geen zin heeft, wil hele middagen op zijn kamer zitten uit protest (ik heb zijn computertijd ingekort...), en heeft niet in de gaten, dat hij degene is, die op een negatieve manier sfeerbepalend is in huis... De hulpverlener probeerde hem e.e.a. duidelijk te maken, maar door autisme, zich niet kunnen verplaatsen in de ander, boeit het mijn zoon niet. Hij vond dat de hulpverlener zich nergens mee mocht bemoeien, werd heel kwaad (een waas voor ogen, en helemaal over de rooie!), begon te schelden, wees hem de deur, en stond met gebalde vuisten, enge blik in zijn ogen, voor de hulpverlener. Hij sloeg nog net niet, omdat hij inzag, dat de hulpverlener sterker was dan hij, maar het scheelde niet veel.

Mijn dochter zat erbij, zij huilde en was bang voor wat er zou kunnen gebeuren (zoonlief heeft haar al vaker geslagen, omdat zij niet doet, wat hij wil....zij is bang voor haar broer!).



De hulpverlener geeft nu aan, dat de situatie heel ernstig is, en dat het beter is, dat zoonlief uit huis wordt geplaatst...en dat is zó moeilijk. Ik moet dat nl. zelf beslissen....en ik wil die beslissing niet nemen...heb het idee, dat ik moet kiezen tussen zoon of dochter (mijn dochter wilde graag bij haar vader gaan wonen, om bij haar broer weg te zijn....) en ik heb ook het idee, dat ik tussen mijn vriend en mijn zoon ga kiezen: als ik mijn zoon werkelijk uit huis ga plaatsen is er meer ruimte voor mijn vriend en mij, zullen we meer rust krijgen waarschijnlijk....

Mijn vriend begrijpt wel, dat het een moeilijke keuze is, en hij steunt me hierin, geeft aan, dat het voor mijn zoon beter zal kunnen zijn, dat hij dan de juiste begeleiding gaat krijgen, die ik hem niet kan bieden....maar het blijft moeilijk.

Van mijn familie krijg ik geen steun, die kunnen niet begrijpen, dat je je kind uit huis plaatst, maar zien ook niet, dat dit een heel moeilijke beslissing is, die je liever niet neemt... Ze denken werkelijk, dat ik het uit gemakzucht doe of zoiets...terwijl ik niets liever wil, dan mijn zoon thuis houden en hem zelf opvoeden.... maar ik ga het waarschijnlijk niet redden. Als het zo doorgaat, zal zoonlief t.z.t. agressief tegen mij worden (eerst echt agressief tegen zijn zus, zij is een bedreiging voor hem: zoonlief wil mij voor hem alleen, hij hangt aan mij; zijn zusje staat hem letterlijk in de weg, hij wil haar niet hier in huis!), moet ik daarop wachten? En dan zeggen, dat hij nu uit huis moet? Misschien is het dan al te laat, gaat hij meteen veel te ver?



Sorry, hoort misschien niet in dit topic thuis, is wel iets wat ook heel erg meespeelt, en wat de situatie niet gemakkelijker maakt...



Liefs,

Nicole

Jee Nicole, wat moeilijk!



Voor mij als buitenstaander is het makkelijk om te zeggen wat je het beste zou kunnen doen, namelijk uit huis plaatsen nu het nog niet compleet uit de hand is gelopen... want ik vind het wel heel erg dat je zoon zo bepalend is voor de sfeer in huis, en erger nog, dat zijn zusje bang voor hem is...



Als je hem uit huis plaatst, hoeft dat toch niet definitief te zijn, of wel? Ik weet hier niet zo veel van, ken wel een situatie uit mijn omgeving waar een 13-jarige dochter helemaal onhandelbaar werd in haar puberteit (roken, drank, spijbelen, drugs, stelen, escapades met allerlei mannen) en zij heeft toen een jaar ergens anders gewoond en is daar erg van opgeknapt. En het hele gezin eigenlijk. Maar ja, dat is een andere situatie en een ander gezin, en dit soort dingen zitten toch best ingewikkeld in elkaar....



Ik weet ook niet wat ik zou doen, als het mijn kind zou zijn hoor, het lijkt me vreselijk moeilijk. Je wilt hem bij je houden natuurlijk, maar dan doe je eigenlijk je dochter tekort... Terwijl als je als je hem uit huis laat plaatsen weer het gevoel hebt dat je hem tekort doet... (hoewel dat misschien eigenlijk niet zo is, toch?).



En wat erg dat je familie er niets van begrijpt! Hoe kortzichtig en bevooroordeeld...! Ik hoop dat je dat een beetje naast je neer kan leggen en in je beslissing alleen gaat kijken wat nu echt het beste is voor je zoon, je dochter, en voor jou.



Heel veel liefs!

Lemmy, dank je wel! Hij is eerder al eens uit huis geweest, heb al een heel lange geschiedenis achter de rug, veel instanties gezien, en altijd dat gedaan, wat goed voor hem zou zijn (hij is 14, zijn zusje 13). Hij is voorheen 21 maanden uit huis geweest, en ja, dat heeft hem goed gedaan. Ik wist toen alleen nog niet dat hij autisme had, dat is altijd ontkend, en ook al was de hulp toen ook vooral: structuur en duidelijkheid...het werkelijke probleem werd niet gezien! Nu in de puberteit is naar voren gekomen dat hij wél autisme heeft...en ja, ik weet dat het voor hem (waarschijnlijk) het beste is als hij ergens komt, waar hij de juiste begeleiding krijgt, die ik hem niet kan bieden... het doet zo'n pijn, het voelt zo als falen, als kiezen voor zijn zusje, en hem aan de kant schuiven (ik ben zijn alles...is soms ook bedreigend trouwens!)... hij zal zich enorm afgewezen voelen, alsof ik hem niet meer wil... maar niets is minder waar: juist dan is er misschien weer ruimte voor houden van, want nu...hij is mijn zoon, maar we delen geen leuke dingen samen, alles is zo negatief....

Met mijn verstand weet ik dat plaatsing het beste is voor hem en voor mij, en zijn zusje, maar mijn gevoel.... en inderdaad de mening van de omgeving: het is zwaar.... en dan heb ik inderdaad alleen mijn vriend die aangeeft, dat het goed is wat ik doe, die me hierin dan wel heel erg steunt....



Liefs, nogmaals dank je wel!

Nicole

Nicolle moeilijk hoor, maar misschien kan wat afstand, hoe moeilijk ook, jullie allemaal helpen. Probeer maar te handelen in zijn beste belang, daar zul je zelf uiteindelijk ook de meeste vrede mee hebben. Probeer het niet te zien en voelen als tekortschieten van jezelf, je zoon heeft nu eenmaal een andere benadering nodig dan een normale puber, en die zijn soms al lastig



liefs Zonlicht



verder voor iedereen een dikke knuf en tot morgen, ben tussen alle andere drukte door bezig met het vakantieverhaal hoor!

Nicole

wat een heftige dag...

Ik denk dat je wellicht eens zou kunnen praten met mensen die ook voor deze keuze hebben gestaan?



Het lijkt me ontzettend moeilijk, maar als ik je verhaal zo lees, moet er wel iets gebeuren.

De situatie zoals die nu is, gaat niet de goede kant op dus er moet op een of andere manier ingegrepen worden.

Welke opties heb je nog meer? Behalve uit huis plaatsen of op deze weg doorgaan?

En je geeft zelf aan dat je niet het gevoel hebt het te gaan redden zo. Kun je op een andere manier meer ondersteuning krijgen, ook met het nemen van deze beslissing?

Heb ook geen ervaring, heb geen idee wat hier allemaal bij komt kijken.

Heb wel met je te doen



Misschien eerst nu zo veel mogelijk informatie verzamelen en erover praten met mensen die je verder kunnen helpen, misschien de huisarts, contactpersonen van de plaats waar je zoon terecht zou kunnen, ervaringsdeskundigen etc. En dan de beslissing nemen.

Wanneer je zeker weet dat je met liefde en weloverwogen de keuze maakt, welke dat is, zul je je er misschien beter over voelen.

Verdrietig dat je verder weinig steun krijgt vanuit je omgeving zeg...

Maar wat Lemmy al zegt, het gaat erom wat voor jullie het beste is, en dat jij straks die beslissing neemt met het gevoel dat je dat heel zorgvuldig hebt gedaan.

Sterkte hoor, en lucht je hart!

Zon

Thirza, hoe is het met je?

Welterusten lieve schatten!

Dankjewel Mamzelle, ja eigenlijk weet ik de uitkomst wel, dit zit er al langer aan te komen....ik weet niet of ik het eerder hier al gemeld heb.



Waar ik heel erg mee zit: zowel mijn familie als de vader van de kinderen vinden dat ik voor de gemakkelijkste weg kies, als ik mijn zoon ga plaatsen... terwijl dit een heel moeilijke beslissing is. Het liefst voed ik mijn kinderen zelf op, maar als ik het beste wil voor mijn zoon (therapie die hij nodig heeft en begeleiding) zal dit plaatsing zijn. Dit geldt ook voor mijn dochter, die nu regelmatig een klap van hem krijgt. Nu nog niet hard, maar het wordt waarschijnlijk erger.... Dat ga ik niet redden, en het doet me heel veel pijn.... Heel waarschijnlijk gaat mijn zoon zich zelfs tegen mij keren, als hij nog duidelijker grenzen krijgt aangegeven, en ook mij slaan....waar gaat dit allemaal naar toe????



De enige die zegt, dat ik goed bezig ben is mijn vriend, die ook wel inziet, dat dit een heel lastige beslssing is, maar die ik moet nemen op de eerste plaats in het belang van zoonlief, en dan ook in het belang van dochtelief en mezelf....



Bedankt voor de tip van het topic, zal kijken wat ik ermee doe, want er is nog een ander prikbord waarop dit staat, los van VIVA.



Liefs,

Nicole