Relaties
alle pijlers
HELP wat moet ik met deze gevoelens ?
woensdag 16 december 2009 om 11:54
Ik heb sinds een tijdje vriendschap met een jongen van 19. Gewoon, gezellig kletsen en dergelijke, niks van sex of een relatie dus. Nu komt het probleem : ik ben zelf een man van 44, 15 jaar getrouwd geweest en 3 kinderen. Zo langzamerhand krijg ik gevoelens voor deze jongen die ik helemaal niet wil hebben. Ik heb dat nooit eerder meegemaakt, ben 15 jaar getrouwd geweest en heb nooit interesse in jongens gehad. Ik snap dus niet waarom ik dat deze keer wel heb.
De jongen in kwestie ziet er goed uit, is vrolijk, vriendelijk en stoer, heeft een vriendin en is duidelijk hetero, althans voor zover je dat kunt zien.
Voor mij is dit een ellendige situatie, want ik wíl dit helemaal niet, maar kan er ook niks tegen doen. Ik denk 24 uur per dag aan hem, zit doorlopend op msn te wachten of hij weer komt en ben echt gewoon helemaal van slag als ik hem zie.
De beste oplossing zou zijn om hem nooit meer te zien, maar daar moet ik niet aan dénken eerlijk gezegd. Ik heb echt het gevoel dat ik daar nooit overheen zou komen.
Die jongen weet niet dat ik deze gevoelens heb. Hij roept me vaak om te komen, te wandelen etc, terwijl ik probeer afstand te houden.
Ik probeer overdag mn gedachten te verzetten maar echt, hij is gewoon 24 uur per dag in mn hoofd. Ik ben zo gelukkig als een pubertje als hij op MSN komt en met me praat en als we elkaar zien dan knikken mijn knieën en krijg ik het echt benauwd.
Ik heb járen niet gehuild, maar de laatste dagen doe ik niks anders, omdat het zo hopeloos is en onmogelijk en omdat ik zo graag bij hemwil zijn.
Wat moet ik hier nou toch mee ? Ik weet het : afstand nemen. Mn verstand weet dat maar mijn gevoel wint toch steeds weer.
De jongen in kwestie ziet er goed uit, is vrolijk, vriendelijk en stoer, heeft een vriendin en is duidelijk hetero, althans voor zover je dat kunt zien.
Voor mij is dit een ellendige situatie, want ik wíl dit helemaal niet, maar kan er ook niks tegen doen. Ik denk 24 uur per dag aan hem, zit doorlopend op msn te wachten of hij weer komt en ben echt gewoon helemaal van slag als ik hem zie.
De beste oplossing zou zijn om hem nooit meer te zien, maar daar moet ik niet aan dénken eerlijk gezegd. Ik heb echt het gevoel dat ik daar nooit overheen zou komen.
Die jongen weet niet dat ik deze gevoelens heb. Hij roept me vaak om te komen, te wandelen etc, terwijl ik probeer afstand te houden.
Ik probeer overdag mn gedachten te verzetten maar echt, hij is gewoon 24 uur per dag in mn hoofd. Ik ben zo gelukkig als een pubertje als hij op MSN komt en met me praat en als we elkaar zien dan knikken mijn knieën en krijg ik het echt benauwd.
Ik heb járen niet gehuild, maar de laatste dagen doe ik niks anders, omdat het zo hopeloos is en onmogelijk en omdat ik zo graag bij hemwil zijn.
Wat moet ik hier nou toch mee ? Ik weet het : afstand nemen. Mn verstand weet dat maar mijn gevoel wint toch steeds weer.
woensdag 16 december 2009 om 12:26
Je bent verliefd, dat is toch alleen maar mooi? Kzou het met hem bespreken, nu weet hij van nix en als hij weet dat je deze gevoelens voor hem hebt krijgt hij tenminste de kans om zijn standpunt hierover/houding naar jou te bepalen.
Voor de nay-sayers: Die jongen is 19, meerderjarig, geen jailbate ofzo. Dat de grens gevoelsmatig ligt bij het leeftijdsverschil/dat 19 heel jong is doet daar toch niets aan af?
Voor de nay-sayers: Die jongen is 19, meerderjarig, geen jailbate ofzo. Dat de grens gevoelsmatig ligt bij het leeftijdsverschil/dat 19 heel jong is doet daar toch niets aan af?
woensdag 16 december 2009 om 12:50
Kun je hier met je vrouw over praten? Of met iemand anders die wat meer afstand heeft en je kan helpen je verstand te volgen?
En bouw het contact af, je maakt het jezelf steeds moeilijker door hem te blijven zien. Je kan het 'm eerlijk zeggen, dan blijft hij waarschijnlijk zelf wel weg, of je kunt een smoes verzinnen, wat hem zal kwetsen. Maar er is nu nog niets gebeurd en dat moet je zo houden, deze vriendschap is hoe dan ook gedoemd. Beter snel verbreken dan laten doorzeuren met alle mogelijke gevolgen van dien.
Ik kan me trouwens voorstellen dat dit heel verwarrend is en dat het echt heel vervelend is als je gevoel/drift en je verstand elkaar tegenspreken. Probeer wat afstand te nemen van je gevoel, je bént dat niet, je hebt ze toevallig. Je bent nog steeds de baas over je gedrag en als je de prikkels vermijdt, zullen de gevoelens ook afnemen.
En bouw het contact af, je maakt het jezelf steeds moeilijker door hem te blijven zien. Je kan het 'm eerlijk zeggen, dan blijft hij waarschijnlijk zelf wel weg, of je kunt een smoes verzinnen, wat hem zal kwetsen. Maar er is nu nog niets gebeurd en dat moet je zo houden, deze vriendschap is hoe dan ook gedoemd. Beter snel verbreken dan laten doorzeuren met alle mogelijke gevolgen van dien.
Ik kan me trouwens voorstellen dat dit heel verwarrend is en dat het echt heel vervelend is als je gevoel/drift en je verstand elkaar tegenspreken. Probeer wat afstand te nemen van je gevoel, je bént dat niet, je hebt ze toevallig. Je bent nog steeds de baas over je gedrag en als je de prikkels vermijdt, zullen de gevoelens ook afnemen.
This is an unacceptable timeline
woensdag 16 december 2009 om 13:18
quote:peter99 schreef op 16 december 2009 @ 11:54:
Ik heb sinds een tijdje vriendschap met een jongen van 19. Gewoon, gezellig kletsen en dergelijke, niks van sex of een relatie dus. Nu komt het probleem : ik ben zelf een man van 44, 15 jaar getrouwd geweest en 3 kinderen. Zo langzamerhand krijg ik gevoelens voor deze jongen die ik helemaal niet wil hebben.Die gevoelens noemt men wel: mid-life crisis.
Geeft niks, je bent aan het ontdekken dat het leuke deel van je leven voorbij is, en je bent nog niet zover dat je ziet dat het laatste deel ook leuk kan zijn, dus je vertoont een wat overdreven neiging om aansluiting te zoeken bij de generatie die nog in dat eerste leuke deel zit.
Achteraf zal je jezelf vrij sneu vinden, zoals omstanders dat nu al vinden, maar dat moet je niet doen. Het hoort er gewoon bij, je hebt het hooguit wat heftiger dan anderen. Groei je wel overheen.
Een simpele manier om afstand te nemen is overigens gewoon tegen die jongen zeggen dat je verliefd op hem bent. Moet je eens zien hoe snel er afstand is.
Succes!
Ik heb sinds een tijdje vriendschap met een jongen van 19. Gewoon, gezellig kletsen en dergelijke, niks van sex of een relatie dus. Nu komt het probleem : ik ben zelf een man van 44, 15 jaar getrouwd geweest en 3 kinderen. Zo langzamerhand krijg ik gevoelens voor deze jongen die ik helemaal niet wil hebben.Die gevoelens noemt men wel: mid-life crisis.
Geeft niks, je bent aan het ontdekken dat het leuke deel van je leven voorbij is, en je bent nog niet zover dat je ziet dat het laatste deel ook leuk kan zijn, dus je vertoont een wat overdreven neiging om aansluiting te zoeken bij de generatie die nog in dat eerste leuke deel zit.
Achteraf zal je jezelf vrij sneu vinden, zoals omstanders dat nu al vinden, maar dat moet je niet doen. Het hoort er gewoon bij, je hebt het hooguit wat heftiger dan anderen. Groei je wel overheen.
Een simpele manier om afstand te nemen is overigens gewoon tegen die jongen zeggen dat je verliefd op hem bent. Moet je eens zien hoe snel er afstand is.
Succes!
woensdag 16 december 2009 om 13:24
Is het verliefdheid of projecteer je je eenzaamheid of behoefte aan samenzijn/verbondenheid op hem?
In het tweede geval zou ik onderzoeken (eventueel met een professional) waar die behoefte vandaan komt en hoe je deze ZELF kan invullen, zodat je het niet meer bij een ander hoeft te zoeken.
In het eerste geval zou ik het niet weten. Het zou te makkelijk zijn om te zeggen dat verliefdheid een groot gedeelte kwestie van hormonen is en dat je een tijd geen contact moet hebben zodat het over kan gaan. In de praktijk blijkt dat gewoon lastiger te zijn.
Succes met wat je (niet) gaat doen.
In het tweede geval zou ik onderzoeken (eventueel met een professional) waar die behoefte vandaan komt en hoe je deze ZELF kan invullen, zodat je het niet meer bij een ander hoeft te zoeken.
In het eerste geval zou ik het niet weten. Het zou te makkelijk zijn om te zeggen dat verliefdheid een groot gedeelte kwestie van hormonen is en dat je een tijd geen contact moet hebben zodat het over kan gaan. In de praktijk blijkt dat gewoon lastiger te zijn.
Succes met wat je (niet) gaat doen.
woensdag 16 december 2009 om 13:25
quote:tijgermeisje schreef op 16 december 2009 @ 13:24:
wow rider das best n felle reaktie voor jouw doen (van wat ik van je gelezen hebt) dan heb je nog weinig van me gelezen hoor.quote:Hoezo ben je er zo zeker van dat het zo zit als jij zegt?gut feeling. Dat is meestal de basis van wat ik schrijf, en mijn ervaring heeft me geleerd dat mijn gut feeling redelijk betrouwbaar is.
wow rider das best n felle reaktie voor jouw doen (van wat ik van je gelezen hebt) dan heb je nog weinig van me gelezen hoor.quote:Hoezo ben je er zo zeker van dat het zo zit als jij zegt?gut feeling. Dat is meestal de basis van wat ik schrijf, en mijn ervaring heeft me geleerd dat mijn gut feeling redelijk betrouwbaar is.
woensdag 16 december 2009 om 13:32
woensdag 16 december 2009 om 14:58
quote:tijgermeisje schreef op 16 december 2009 @ 13:25:
En waar is TO? Meld je even voor je eigen geloofwaardigheid.
Ii ben er nog hoor. Ik heb jullie reacties met belangstellinggelezen en het is gewoon zo dat ik er overheen moet zien te komen.
Ik wil het contact met hem niet op het spel zetten, maar als ik het contact niet verbreek blijft dit doorsudderen, omdat mijn gevoelens voor hem niet zullen verminderen als ik hem blijf zien.
Ik voel me momenteel heel erg leeg en heel erg triest. Zo vrolijk als de wereld er eerst uitzag, zo grauw en onaangenaam is de werkelijkheid nu.
Ik kan eigenlijk alleen maar huilen, echt tranen met tuiten maar dat helpt ook niks, het lucht hooguit even op.
DOor de kids, die bij mij wonen, heb ik wat afleiding, maar om de zoveel uur komt de waarheid weer in volle vaart op me af en breekt de paniek weer uit van binnen.
Ik weet dat ik erg emotioneel ben, zeker voor een man, maar zo ben ik nu eenmaal. ALs ik eenmaal iemand graag mag dan raak ik daar heel snel emotioneel onder, zeker als het een situatie is die onmogelijk is, zoals deze.
Somberheid voert de boventoon en dat wil ik gewoon niet meer.
En waar is TO? Meld je even voor je eigen geloofwaardigheid.
Ii ben er nog hoor. Ik heb jullie reacties met belangstellinggelezen en het is gewoon zo dat ik er overheen moet zien te komen.
Ik wil het contact met hem niet op het spel zetten, maar als ik het contact niet verbreek blijft dit doorsudderen, omdat mijn gevoelens voor hem niet zullen verminderen als ik hem blijf zien.
Ik voel me momenteel heel erg leeg en heel erg triest. Zo vrolijk als de wereld er eerst uitzag, zo grauw en onaangenaam is de werkelijkheid nu.
Ik kan eigenlijk alleen maar huilen, echt tranen met tuiten maar dat helpt ook niks, het lucht hooguit even op.
DOor de kids, die bij mij wonen, heb ik wat afleiding, maar om de zoveel uur komt de waarheid weer in volle vaart op me af en breekt de paniek weer uit van binnen.
Ik weet dat ik erg emotioneel ben, zeker voor een man, maar zo ben ik nu eenmaal. ALs ik eenmaal iemand graag mag dan raak ik daar heel snel emotioneel onder, zeker als het een situatie is die onmogelijk is, zoals deze.
Somberheid voert de boventoon en dat wil ik gewoon niet meer.
woensdag 16 december 2009 om 15:12
Nounou het is ook nergens voor nodig om er zo'n groot drama van te maken. Je hebt gevoelens en je kan deze niet uiten. Overkomt de beste. Zoek dan afleiding, want volgens mij klamp je nu aan elke gedachte aan hem vast en daarmee voed je je gevoel.
Even afstand nemen, ga desnoods daten via internet, ga sporten, doe leuke dingen met je kids (die zullen dat ook wel fijn vinden zo na de scheiding). In ieder geval ga nu niet zwelgen. Is nergens voor nodig en leidt ook nergens naar toe.
Edit: Ik herken wel iets van jou in mijzelf. Na mijn lange relatie projecteerde ik mijn eenzaamheid op de volgende. Toen dat over was deed het meer pijn dan toen mijn lange relatie overging. Gezwelgd heb ik! Voor het vaderland! Achteraf wist ik van te voren dat hij en ik het niet zouden worden, maar ik hield me krampachtig vast aan om niet meer dat gemis te hebben. Misschien is jouw situatie niet hetzelfde en misschien ben je wel echt verliefd, maar dan nog heb je geen reden om je zo afhankelijk op te stellen.
Even afstand nemen, ga desnoods daten via internet, ga sporten, doe leuke dingen met je kids (die zullen dat ook wel fijn vinden zo na de scheiding). In ieder geval ga nu niet zwelgen. Is nergens voor nodig en leidt ook nergens naar toe.
Edit: Ik herken wel iets van jou in mijzelf. Na mijn lange relatie projecteerde ik mijn eenzaamheid op de volgende. Toen dat over was deed het meer pijn dan toen mijn lange relatie overging. Gezwelgd heb ik! Voor het vaderland! Achteraf wist ik van te voren dat hij en ik het niet zouden worden, maar ik hield me krampachtig vast aan om niet meer dat gemis te hebben. Misschien is jouw situatie niet hetzelfde en misschien ben je wel echt verliefd, maar dan nog heb je geen reden om je zo afhankelijk op te stellen.
woensdag 16 december 2009 om 16:15
quote:peter99 schreef op 16 december 2009 @ 14:58:
[...]
Ii ben er nog hoor. Ik heb jullie reacties met belangstellinggelezen en het is gewoon zo dat ik er overheen moet zien te komen.
Ik wil het contact met hem niet op het spel zetten, maar als ik het contact niet verbreek blijft dit doorsudderen, omdat mijn gevoelens voor hem niet zullen verminderen als ik hem blijf zien.
Ik voel me momenteel heel erg leeg en heel erg triest. Zo vrolijk als de wereld er eerst uitzag, zo grauw en onaangenaam is de werkelijkheid nu.
Ik kan eigenlijk alleen maar huilen, echt tranen met tuiten maar dat helpt ook niks, het lucht hooguit even op.
DOor de kids, die bij mij wonen, heb ik wat afleiding, maar om de zoveel uur komt de waarheid weer in volle vaart op me af en breekt de paniek weer uit van binnen.
Ik weet dat ik erg emotioneel ben, zeker voor een man, maar zo ben ik nu eenmaal. ALs ik eenmaal iemand graag mag dan raak ik daar heel snel emotioneel onder, zeker als het een situatie is die onmogelijk is, zoals deze.
Somberheid voert de boventoon en dat wil ik gewoon niet meer.mid life crisis. Geef jezelf een schop onder je achterste en bedenk eens wat je gaat doen met de laatste helft van je leven.
[...]
Ii ben er nog hoor. Ik heb jullie reacties met belangstellinggelezen en het is gewoon zo dat ik er overheen moet zien te komen.
Ik wil het contact met hem niet op het spel zetten, maar als ik het contact niet verbreek blijft dit doorsudderen, omdat mijn gevoelens voor hem niet zullen verminderen als ik hem blijf zien.
Ik voel me momenteel heel erg leeg en heel erg triest. Zo vrolijk als de wereld er eerst uitzag, zo grauw en onaangenaam is de werkelijkheid nu.
Ik kan eigenlijk alleen maar huilen, echt tranen met tuiten maar dat helpt ook niks, het lucht hooguit even op.
DOor de kids, die bij mij wonen, heb ik wat afleiding, maar om de zoveel uur komt de waarheid weer in volle vaart op me af en breekt de paniek weer uit van binnen.
Ik weet dat ik erg emotioneel ben, zeker voor een man, maar zo ben ik nu eenmaal. ALs ik eenmaal iemand graag mag dan raak ik daar heel snel emotioneel onder, zeker als het een situatie is die onmogelijk is, zoals deze.
Somberheid voert de boventoon en dat wil ik gewoon niet meer.mid life crisis. Geef jezelf een schop onder je achterste en bedenk eens wat je gaat doen met de laatste helft van je leven.
