IJskonijn

Ben ik een "IJskonijn"?



Na een relatie van zeven jaar, samenwonen en leven als broer en zus, ben ik al vijf jaar vrijgezel. Mannen hoeven niet te dichtbij te komen, ik ben gelukkig en er is nog geen man geweest die dat geluk kon vergroten. Alle scharrels werden aan de kant gezet als het even lastig werd, want geen zin in gedoe en gezeur. Er was ook geen tijd voor lange relaties, want er moesten dromen nageleefd worden en dingen gedaan. Dus ben ik naar Santiago gelopen, ben ik op reis gegaan en heb ik mijn droombaan gezocht en gevonden. .



Na vijf jaar geen contact met Ex zijn we elkaar weer tegengekomen en bevriend geraakt. Hij is geweldig, we hebben veel lol samen, praten tot diep in de nacht en hij is de eerste die ik bel als er iets ergs of geweldigs is gebeurd. Hij is mijn Mr Perfect, leuker dan alle mannen die ik de afgelopen jaren tegen ben gekomen. Maar... geen vlinders.



Komt het omdat ik hem beter ken dan mijn linker broekzak? Zijn we het stadium van verliefd zijn al jaren geleden gepasseerd? Of is hij zo perfect dat het saai is? Is hij gewoon mijn beste vriend en wil ik er meer van maken? Of heeft hij me gekwetst en geef ik hem geen kans (we zijn uit elkaar gegaan omdat hij verliefd werd op een ander. Wel begrijpelijk, we leefden langs elkaar heen en ik wilde nog maar amper sex, dieptepunt was om het half jaar)? Of ben ik een ijskonijn geworden, geen enkele man de kans gevend mij te kwetsen?



We zijn geweldig samen, niemand snapt dat wij geen stel zijn. We lachen, praten, knuffelen. We vieren kerst samen, gaan over een paar maand op reis en denken er zelfs over om samen te gaan wonen, als vrienden wel te verstaan.



Ex laat me soms merken dat hij meer van me wil dan alleen vriendschap. Kruipt tegen me aan in bed of geeft me een net iets te lange knuffel of zoen. Subtiel, maar wel duidelijk. Gewoon knuffelen met hem vind ik heerlijk, maar als het naar meer neigt verstijf ik en weet ik niet wat ik moet doen. Mn hersenen werken dan op volle toeren tot de overload bereikt is...



Een half jaar geleden zijn we na een dronken nacht met elkaar naar bed geweest. Het was oke, niet geweldig, mar dat kan ook aan de hoeveelheid cocktails hebben gelegen. Ik ben er zo van geschrokken, dat ik hem direct duidelijk heb gemaakt dat dit niet handig en eenmalig was.



Om het nog ingewikkelder te maken: Ik wil een kind! En het liefst van hem. We zullen geweldige ouders zijn, zitten zo op één lijn. Het liefste wil ik natuurlijk een kind met die man die de aarde doet trillen, de Liefde van mijn Leven, de Man van mijn Dromen. Maar misschien komt die nooit. Of misschien is Ex dit wel, maar herken ik het niet omdat ik al mijn verliefde vlinders netjes heb opgeborgen...



Mijn verliefdheid komt vaak pas na een tijdje samen zijn. Soms denk ik dat ik het gewoon met Ex moet proberen, kijken of die rupsen in mijn buik zich gaan ontpoppen. Maar wat als dat niet zo is? Dan moet ik hem weer kwetsen met "Sorry, vanavond even geen zin". Ik ben bang hem pijn te doen. En onze vriendschap kwijt te raken, daar is hij te bijzonder voor. Aan de andere kant, als ze zich ontpoppen, kunnen we nog lang en gelukkig leven.



Dus dames en heren, uw advies is gevraagd! Hoe zet ik mijn verstand uit en gevoel aan? En hoe kom ik er dan achter wat ik voor hem voel?

Ons sexleven was in de eerste jaren erg goed; vaak, veel en heerlijk. Door een aantal nare dingen heb ik daarna een tijdje niet goed in mijn vel gezeten en was sex het laatste waar ik aan dacht. Toen maakte ik me er niet zo'n zorgen over, het lag aan de omstandigheden, maar toen die weer verbeterden, verbeterde mijn libido niet. We zijn uiteindelijk naar een sexuoloog gegaan. Het werkte een beetje, maar niet echt. Zij stuurde ons door naar een relatietherapeut, omdat het volgens haar vooral in onze relatie zat. We leefden langs elkaar heen. We zijn naar een therapeut gegaan, maar toen kwam die andere dame ons leven inwandelen en was het voorbij.



Ik hou wel van sex, heb de afgelopen jaren wilde onstuimige sex gehad. Alleen was dan de bijbehorende meneer niet zo goed voor me of bleek hij me toch niet zo leuk te vinden.

Ik heb ook de nodige one night stands gehad, maar zonder verliefdheid of liefde of in ieder geval iets van aantrekkingskracht is sex voor mij niet zo bijzonder en hoeft het niet zo.

Het zit inderdaad vol tegenstellingen, en dat is nou juist mijn probleem! Daarom vraag ik jullie om advies en lig ik niet met hem in bed of alleen op de bank RP af te struinen...

Normaal weet ik precies wat ik wil, en ga ik ervoor. Alleen weet ik het nu echt niet en wacht ik dus halfslachtig af, iets dat totaal niet bij me past, behalve als het om mannen gaat.

Ergens vrees ik dat ik te lang wacht, hij een nieuwe vrouw ontmoet en ik dan spijt ga krijgen...

Zucht, ik geloof dat jullie gelijk hebben. Net zoals mijn vrienden, die eigenlijk hetzelfde zeggen. Misschien toch eens wat beter m'n best doen niet te bevriezen als hij toenadering zoekt en mijn verstand eens uitzetten. Rest de vraag, hoe doe ik dat...?



Ik ga toch ook maar eens morgen een afspraak maken met de dokter ivm spiraaltje. Ik heb nog even gegoogled en schrik er toch wel een beetje van.

@ Kym: Dankje voor je lieve berichtje, ik sta er eigenlijk nooit zo bij stil hoe bijzonder het is wat we hebben. Dat maakt het juist ook zo eng om wel uit te proberen of er meer is dan alleen vriendschap.

We hebben het al wel vaker over kinderen gehad, we willen allebei graag kinderen en allebei niet te lang meer wachten. We zullen dan wel hele goede afspraken moeten maken, daar zijn we allebei wel van bewust, het is niet de standaard constructie en het zal niet altijd makkelijk zijn. Ik geloof wel dat het mogelijk is, maar dan wil ik wel duidelijk hebben wat we allebei voelen, ik wil niet dat één van ons gekwetst gaat worden.



@ Meds: Je hebt inderdaad gelijk, verliefdheid wordt vervangen door liefde en er zullen altijd verleidingen zijn. In de tijd dat we samen waren ben ik een paar keer verliefd geweest op een ander, gewoon kriebels, niet te heftig. Ik heb er nooit wat mee gedaan, ik moest er niet aan denken onze relatie voor wat kriebels op het spel te zetten.

Ik hoop echt dat de vlinders weer gereanimeerd worden als het spiraal weg is. Dat ik me druk maak om niks en dat het alleen wat chemicalien waren die in de weg stonden. Al lijkt me dat een beetje te mooi om waar te zijn. Het is wel zodat mijn libido sinds het spiraal behoorlijk verminderd is, al lag dat toendertijd ook aan de omstandigheden. Maandag maar eens naar de huisarts bellen voor advies.



Ik weet dat een relatie meer is dan sex, voor mij is de klik, vriendschap, lol hebben en lekker met elkaar kunnen kletsen minstens zo belangrijk. Maar toch, er moet wel een aantrekkingskracht zijn. Niet per se vuurwerk en kriebels tot aan mijn kleine teen, maar wel een vonkje hier of een kriebeltje daar. Het duurt sowieso bij mij altijd even voor het gefladder begint, ik ben nog nooit hals over kop op het eerste gzicht verliefd geweest. Dus misschien is dat nu ook weer zo en moet ik het tijd gunnen. Maar wat nou als ik het probeer, de vlinders uitblijven en ik hem moet kwetsen?

We hebben erg veel gepraat over wat er mis is gegaan. Door omstandigheden zat ik een tijd niet goed in mijn vel, en ging hij erg voor me zorgen. Later ging het met hem niet zo goed, en ging ik juist voor hem zorgen. Hierdoor werd onze relatie erg 'voorzichtig' van beide kanten.

Ik kreeg een geweldige nieuwe baan, met onregelmatige tijden. De baan vergde veel van me, we zagen elkaar minder en ik was veel met andere dingen bezig, waardoor we langs elkaar heen gingen leven. Echt samen waren we nog maar amper, misschien eens per maand een weekend. Ik denk dat we allebei eenzaam raakten in de relatie. De eenzaamheid, de afstand, het voorzichtig met elkaar omgaan en daardoor niet zeggen wat er echt speelde, alles heeft ertoe geleid dat de intimiteit verdween. En daarmee ook mijn zin in sex. Daar werd hij erg onzeker van, ik heb hem behoorlijk gekwetst met mijn afwijzingen.



Dat hij verliefd werd op een ander heeft mij erg gekwetst. Want ondanks dat ik niet meer verliefd was, hield ik wel ontzettend veel van hem. De vrouw waar hij een relatie mee kreeg maakte het onmogelijk nog bevriend te zijn (lang verhaal, ga ik jullie niet mee vermoeien) waardoor ik hem ook als vriend kwijt was. Ik denk soms wel dat ik toen onbewust heb gekozen mijn geluk niet meer af te laten hangen van een ander en me nooit meer zo te laten kwetsen.



We hebben er veel over gepraat toen we elkaar later weer ontmoetten. Ik snap zijn keuzes wel, het had denk ik zo moeten zijn, het kon bijna niet anders.



De kans is er inderdaad altijd, dat een relatie uit gaat. Dus ook bij ons. Alleen ben ik bang dat we onze vriendschap dan ook kwijt raken. Hij is mijn beste vriend, de persoon die je belt als je ziek bent, je opa is overleden of als je een nieuwe baan hebt gevonden. Maar het hoeft natuurlijk niet verkeerd te gaan, er kan ook een gelukkig leven met een geweldige man in het verschiet liggen.



Zucht, ik word soms zo moe van mezelf... Ik lees alles nog eens over en zie dan wat een ongelofelijke twijfelkont ik ben. Ik moet minder zeuren en een knoop door hakken.

@ Hercke: Geen misbruik hoor, gelukkig niet. Normaal gesproken ben ik juist vrij als het om sex gaat, als het maar met de juiste persoon is. Ik bevries vanwege de wetenschap dat als we verder gaan, er iets gaat veranderen tussen ons. Iets wat geweldig kan zijn, maar ook doodeng en niet zeker met een gelukkige afloop.

Eigenlijk wel ja, of beter gezegd het gebrek aan aantrekkingskracht. Er moet toch een vonkje zijn in je relatie? Je hoeft elkaar niet bij elke ontmoeting de kleren van het lijf te rukken, maar af en toe een kriebeltje in je buik is denk ik wel belangrijk voor je relatie. Door te leven als broer en zus geef je sleur volgens mij een goede kans...