Gezondheid
alle pijlers
hartoperatie , ervaringen?
dinsdag 3 november 2009 om 12:24
Hallo allemaal,
Na een periode van veel (pijn)klachten en ziekenhuisopnames is er vandaag duidelijk geworden dat mijn moeder een bypassoperatie en een hartklepvervanging moet ondergaan.
Ik ben best geschrokken van dit bericht en ben daarom opzoek naar mensen die dit ook in hun omgeving hebben meegemaakt. Mijn moeder is bijna 80, longpatiente en heeft suikerziekte en ik ben erg bang dat ze de hele ingreep niet overleefd. Mijn moeder is zelf ook best geschrokken van dit bericht terwijl ze normaal hartstikke positief, optimistisch en sterk is.
Ik ben alleen , dwz geen broers/zussen en andere familie (wel vrienden) en ervaar de zorg en dit hele traject (moeder ligt al paar weken in het ziekenhuis) ontzettend zwaar. Ik zoek dus ook een beetje steun hier , naast wellicht verhalen van mensen die dit ook van nabij hebben meegemaakt.
Alvast enorm bedankt!
(heb later deze week gesprek met arts, dan wordt wellicht ook meer duidelijk)
Na een periode van veel (pijn)klachten en ziekenhuisopnames is er vandaag duidelijk geworden dat mijn moeder een bypassoperatie en een hartklepvervanging moet ondergaan.
Ik ben best geschrokken van dit bericht en ben daarom opzoek naar mensen die dit ook in hun omgeving hebben meegemaakt. Mijn moeder is bijna 80, longpatiente en heeft suikerziekte en ik ben erg bang dat ze de hele ingreep niet overleefd. Mijn moeder is zelf ook best geschrokken van dit bericht terwijl ze normaal hartstikke positief, optimistisch en sterk is.
Ik ben alleen , dwz geen broers/zussen en andere familie (wel vrienden) en ervaar de zorg en dit hele traject (moeder ligt al paar weken in het ziekenhuis) ontzettend zwaar. Ik zoek dus ook een beetje steun hier , naast wellicht verhalen van mensen die dit ook van nabij hebben meegemaakt.
Alvast enorm bedankt!
(heb later deze week gesprek met arts, dan wordt wellicht ook meer duidelijk)
zaterdag 19 december 2009 om 14:29
zaterdag 19 december 2009 om 16:26
zaterdag 19 december 2009 om 16:38
zaterdag 19 december 2009 om 21:56
Oh nee!...ik schrik me kapot!.. mijn maag draait er van om.
Wat vindt ik dit erg voor je Tjilla...
Hier was ik heel de week al bang voor, maar hoopte met heel mijn hart dat ik geen gelijk zou krijgen...
Tjilla, gecondoleerd met je moeder, en ik hoop zo voor je, dat er nu mensen in je buurt zijn om je op te vangen, en te steunen. Mensen die een warme arm om je heen kunnen bieden, dat hebt je nu zo hard nodig....
Heel veel sterkte, en een dikke knuffel van mij.
En vergeet niet dat wij hier op je wachten, mocht je steun bij ons willen zoeken.
Wat vindt ik dit erg voor je Tjilla...
Hier was ik heel de week al bang voor, maar hoopte met heel mijn hart dat ik geen gelijk zou krijgen...
Tjilla, gecondoleerd met je moeder, en ik hoop zo voor je, dat er nu mensen in je buurt zijn om je op te vangen, en te steunen. Mensen die een warme arm om je heen kunnen bieden, dat hebt je nu zo hard nodig....
Heel veel sterkte, en een dikke knuffel van mij.
En vergeet niet dat wij hier op je wachten, mocht je steun bij ons willen zoeken.
zondag 20 december 2009 om 08:36
Ik ben helemaal kapot meiden, ik weet me geen raad. Ik kan haar toch helemaal niet missen!
De week thuis was vreselijk, ze kon niet slapen, zijn nachten op geweest. Ze raakte steeds in paniek en in de war. Uiteindelijk moest ze naar het ziekenhuis ivm dat vocht. Van de een op de andere dag had ik een andere moeder. Helemaal in de war, met weggedraaide ogen zat ze in bed , kan bijna niet meer praten en wat ze zei klopte niet. Op een gegeven moment zei ze: ik ben zo bang. Ik zei: waarom ben je dan zo bang mama? Omdat ik nog zo graag met jou mee wil zei ze. Ze wilde steeds alle slangen eruit trekken en gooide zichzelf steeds bloot. Op een gegeven moment zei ze: en nu ga je naar huis en laat je me nou gaan Tan. Ik word niet meer beter. Ik hou heel veel van je. Ze aaide over mn gezicht en dat was het laatste.
De volgende dag kregen ze haar niet wakker en werd ik gebeld. Toen ik riep mama doe je ogen eens open zei ze: ik ben dood en doodziek en heb het benauwd en overal pijn. Toen hebben ze haar naar de IC gebracht en in slaap gehouden. Ze bleek een longontsteking te hebben en daar een bloedvergiftiging van te hebben gekregen. Ze is niet meer wakker geweest. Zaterdagochtend is besloten om de behandeling te staken want ze werd alleen maar slechter. na het staken van de medicijnen was ze binnen 20 min overleden.
Ik ben kapot, ik kan toch helemaal niet zonder haar! Ik kan haar niet missen! Wat moet ik nou???
De week thuis was vreselijk, ze kon niet slapen, zijn nachten op geweest. Ze raakte steeds in paniek en in de war. Uiteindelijk moest ze naar het ziekenhuis ivm dat vocht. Van de een op de andere dag had ik een andere moeder. Helemaal in de war, met weggedraaide ogen zat ze in bed , kan bijna niet meer praten en wat ze zei klopte niet. Op een gegeven moment zei ze: ik ben zo bang. Ik zei: waarom ben je dan zo bang mama? Omdat ik nog zo graag met jou mee wil zei ze. Ze wilde steeds alle slangen eruit trekken en gooide zichzelf steeds bloot. Op een gegeven moment zei ze: en nu ga je naar huis en laat je me nou gaan Tan. Ik word niet meer beter. Ik hou heel veel van je. Ze aaide over mn gezicht en dat was het laatste.
De volgende dag kregen ze haar niet wakker en werd ik gebeld. Toen ik riep mama doe je ogen eens open zei ze: ik ben dood en doodziek en heb het benauwd en overal pijn. Toen hebben ze haar naar de IC gebracht en in slaap gehouden. Ze bleek een longontsteking te hebben en daar een bloedvergiftiging van te hebben gekregen. Ze is niet meer wakker geweest. Zaterdagochtend is besloten om de behandeling te staken want ze werd alleen maar slechter. na het staken van de medicijnen was ze binnen 20 min overleden.
Ik ben kapot, ik kan toch helemaal niet zonder haar! Ik kan haar niet missen! Wat moet ik nou???
zondag 20 december 2009 om 10:46
Lieve Tjila, wat zou ik nu graag mijn armen om je heen slaan. Ik vind het echt heel erg voor je dat je je moeder bent verloren.
Ja, je zal haar vreselijk missen en je zal nu het gevoel hebben dat je niet zonder haar verder kan. Maar dan kan je wel Tjila.
Of je je moeder verlies op je 10, 20 of 50ste, het blijft een groot verlies. Maar het wel 'natuurlijk', iedereen moet op een gegeven moment verder zonder zijn of haar moeder. Dat hoort bij het leven.
Ik dacht hetzelfde toen mijn moeder overleed. Zelfs toen ze er nog was, was ik er al van overtuigd dat ik dood zou gaan van verdriet en eenzaamheid als ze er niet meer zou zijn.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik heel lang heb gedaan over het verwerken van het verlies, maar ik heb het uiteindelijk verwerkt en langzaam maar zeker vond ik het leven weer mooi en fijn. En nog steeds kan in mijn moeder missen, maar als ik nu aan haar denk is het met een glimlach op mijn gezicht in plaats van met de tranen in mijn ogen.
Ja, je zal haar vreselijk missen en je zal nu het gevoel hebben dat je niet zonder haar verder kan. Maar dan kan je wel Tjila.
Of je je moeder verlies op je 10, 20 of 50ste, het blijft een groot verlies. Maar het wel 'natuurlijk', iedereen moet op een gegeven moment verder zonder zijn of haar moeder. Dat hoort bij het leven.
Ik dacht hetzelfde toen mijn moeder overleed. Zelfs toen ze er nog was, was ik er al van overtuigd dat ik dood zou gaan van verdriet en eenzaamheid als ze er niet meer zou zijn.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik heel lang heb gedaan over het verwerken van het verlies, maar ik heb het uiteindelijk verwerkt en langzaam maar zeker vond ik het leven weer mooi en fijn. En nog steeds kan in mijn moeder missen, maar als ik nu aan haar denk is het met een glimlach op mijn gezicht in plaats van met de tranen in mijn ogen.
zondag 20 december 2009 om 10:59
Gencondeeld Tjilla. Ik vind het zo ontzettend naar voor je. Ik weet even niet wat te zeggen.
Je kunt jezelf niets verwijten.
Je kunt jezelf niets verwijten.
We dont make mistakes here, we just have happy accidents. We want happy, happy paintings. If you want sad things, watch the news. Everything is possible here. This is your little universe -Bob Ross
zondag 20 december 2009 om 11:47
Tan, de wereld staat nu stil voor jou en straks komen de kerstdagen eraan en lijkt het nog somberder, maar ze zeggen ' de tijd heelt alle wonden' en je moet het dan ook echt de tijd geven. Je hoeft het overlijden van je moeder niet in een paar dagen te verwerken, dan kan ook niet.
Prober de komende dagen een zo fijn mogelijke begrafeniscrematie voor haar te regelen, focus je eerst daar op.
En daarna komen er nog genoeg regeldingen. En het zal zo vaak pijn doen. maar je houdt ook zo ontzettend veel van haar. En zij van jou!
Laat je tranen maar lekker gaan, als ze komen.
Prober de komende dagen een zo fijn mogelijke begrafeniscrematie voor haar te regelen, focus je eerst daar op.
En daarna komen er nog genoeg regeldingen. En het zal zo vaak pijn doen. maar je houdt ook zo ontzettend veel van haar. En zij van jou!
Laat je tranen maar lekker gaan, als ze komen.
zondag 20 december 2009 om 13:26
zondag 20 december 2009 om 14:36
Tjilla, ik vindt het echt verschrikkelijk voor je.
Als ik ook maar iets van je verdriet zou kunnen wegnemen, had ik dat gelijk gedaan. Maar dat is onmogelijk.....
Het enige wat ik je wel kan bieden is, een luisterend oor, en ik zal mijn best doen om je zo veel mogelijk te steunen, via dit forum. Dus, schrijf het verdriet hier een beetje van je af, als je daar behoefte aan hebt.
Er zal hier altijd iemand zijn die je opvangt als je dat nodig hebt, dat weet ik zeker.....
We zullen ons best doen om je zoveel mogelijk door deze moeilijke tijd heen te slepen, en je het gevoel te geven, dat je er niet helemaal alleen voor staat.
Een dikke knuffel van mij, en heel veel sterkte!
Als ik ook maar iets van je verdriet zou kunnen wegnemen, had ik dat gelijk gedaan. Maar dat is onmogelijk.....
Het enige wat ik je wel kan bieden is, een luisterend oor, en ik zal mijn best doen om je zo veel mogelijk te steunen, via dit forum. Dus, schrijf het verdriet hier een beetje van je af, als je daar behoefte aan hebt.
Er zal hier altijd iemand zijn die je opvangt als je dat nodig hebt, dat weet ik zeker.....
We zullen ons best doen om je zoveel mogelijk door deze moeilijke tijd heen te slepen, en je het gevoel te geven, dat je er niet helemaal alleen voor staat.
Een dikke knuffel van mij, en heel veel sterkte!
zondag 20 december 2009 om 18:30
zondag 20 december 2009 om 21:00
Hoi Tjilla,
Hoewel ik al rekening hield met slecht nieuws, is het toch schrikken om hier te lezen dat je moeder overleden is. Meid, ik zou willen dat ik bij je was, om een arm om je heen te slaan en je tranen te drogen.
Zelf heb ik vorig jaar mijn broertje verloren (ook hartpatiënt, alleen een stukje jonger) en ik kan me indenken dat het letterlijk pijn doet. Bovendien begreep ik uit je posts dat je alleen bent, in die zin dat er geen directe familie, partner of nabije vrienden zijn die samen met jou dit verdriet kunnen delen en de hoeveelheid werk die er gedaan moet worden met je kunnen verzetten. Dat moet heel zwaar zijn.
Je schrijft dat je niet zonder je moeder kunt. Natuurlijk willen we allemaal onze moeder, hoe oud je ook bent. Ze staat heel dicht bij je, kent je door en door en is vaak een van de eersten waar je je toe zult wenden als er wat is. Maar zoals Koko al schreef, de natuurlijke gang van zaken is dat je, hopelijk pas ergens als volwassene, je moeder verliest. Ik heb makkelijk praten, mijn moeder leeft nog, maar ik heb mee moeten maken hoe mijn moeder voor tweede keer een van haar kinderen moest begraven (we waren met 3 en ik ben dus nu alleen overgebleven) en geloof me, dat is niet goed. Een moeder sterft nu eenmaal voor haar kinderen, hoe hard en onwerkelijk dat nu ook voor je lijkt.
Je hebt nu niets aan tegeltjeswijsheden over besparen van verder leed en dergelijke, dus die zal ik je besparen, maar ik wil je alleen zeggen dat Koko gelijk heeft, je zult merken dat je de kracht hebt om met dit verlies te leren leven, ook al lijkt dat nu ondenkbaar.
Ik mis mijn broertje elke dag, en zeker nu in deze dagen waarin iedereen overloopt van familie-geluk, maar ik kan nu over hem praten of aan hem denken zonder meteen in een depressie te raken, het is praten met een glimlach en soms een dikke traan. Wat overblijft zijn de mooie herinneringen.
Ik hoop dat je mensen om je heen hebt die je helpen, en als je eenzaam bent, vraag dan aan de Angel mijn mailadres, mail me privé. Volgens mij woon ik niet zo ver van je moeders woonplaats vandaan en ik wil je met alle liefde komende dagen helpen, al is het maar met iets praktisch als enveloppen schrijven.
Hoewel ik al rekening hield met slecht nieuws, is het toch schrikken om hier te lezen dat je moeder overleden is. Meid, ik zou willen dat ik bij je was, om een arm om je heen te slaan en je tranen te drogen.
Zelf heb ik vorig jaar mijn broertje verloren (ook hartpatiënt, alleen een stukje jonger) en ik kan me indenken dat het letterlijk pijn doet. Bovendien begreep ik uit je posts dat je alleen bent, in die zin dat er geen directe familie, partner of nabije vrienden zijn die samen met jou dit verdriet kunnen delen en de hoeveelheid werk die er gedaan moet worden met je kunnen verzetten. Dat moet heel zwaar zijn.
Je schrijft dat je niet zonder je moeder kunt. Natuurlijk willen we allemaal onze moeder, hoe oud je ook bent. Ze staat heel dicht bij je, kent je door en door en is vaak een van de eersten waar je je toe zult wenden als er wat is. Maar zoals Koko al schreef, de natuurlijke gang van zaken is dat je, hopelijk pas ergens als volwassene, je moeder verliest. Ik heb makkelijk praten, mijn moeder leeft nog, maar ik heb mee moeten maken hoe mijn moeder voor tweede keer een van haar kinderen moest begraven (we waren met 3 en ik ben dus nu alleen overgebleven) en geloof me, dat is niet goed. Een moeder sterft nu eenmaal voor haar kinderen, hoe hard en onwerkelijk dat nu ook voor je lijkt.
Je hebt nu niets aan tegeltjeswijsheden over besparen van verder leed en dergelijke, dus die zal ik je besparen, maar ik wil je alleen zeggen dat Koko gelijk heeft, je zult merken dat je de kracht hebt om met dit verlies te leren leven, ook al lijkt dat nu ondenkbaar.
Ik mis mijn broertje elke dag, en zeker nu in deze dagen waarin iedereen overloopt van familie-geluk, maar ik kan nu over hem praten of aan hem denken zonder meteen in een depressie te raken, het is praten met een glimlach en soms een dikke traan. Wat overblijft zijn de mooie herinneringen.
Ik hoop dat je mensen om je heen hebt die je helpen, en als je eenzaam bent, vraag dan aan de Angel mijn mailadres, mail me privé. Volgens mij woon ik niet zo ver van je moeders woonplaats vandaan en ik wil je met alle liefde komende dagen helpen, al is het maar met iets praktisch als enveloppen schrijven.
dinsdag 22 december 2009 om 08:31
dank je wel voor jullie lieve berichten.
ik ben zo ontzettend verdrietig, ik weet me geen raad.
ik vind het zo verschrikkelijk voor haar dat ze al die ellende van die hartoperatie nog heeft moeten doorstaan en dat allemaal voor niets. daar heeft ze zoveel stress en zorgen om gehad en nu is ze er niet meer. en ze wilde nog zo graag. zo graag. ik ben zo verdrietig. ik krijg dat beeld van mn lieve mama, helemaal in de war met weggedraaide ogen , in een ziekenhuisoverhemd (dat was makkelijker voor de verpleging...) niet uit mn hoofd. en dat ze zei dat ze zo bang was omdat ze nog zo graag met mij mee wilde. en mama op de IC. oh god ik ben zo intens verdrietig, ik weet me geen raad.
ben nu bij vrienden in huis maar die konden vandaag echt geen vrij krijgen dus ben alleen . ben sinds ze in het ziekenhuis lag niet meer in haar huisje geweest en durf ook niet meer maar moet wel. er moet zoveel gebeuren. al haar spulletjes. oh god mn mama, hoe moet ik nou verder?? ik kan haar toch helemaal niet missen. ik heb haar in mn leven nog nooit zo lang niet gesproken als nu en dat gaat nog veel langer duren.
wat moet ik nou?
ik ben zo ontzettend verdrietig, ik weet me geen raad.
ik vind het zo verschrikkelijk voor haar dat ze al die ellende van die hartoperatie nog heeft moeten doorstaan en dat allemaal voor niets. daar heeft ze zoveel stress en zorgen om gehad en nu is ze er niet meer. en ze wilde nog zo graag. zo graag. ik ben zo verdrietig. ik krijg dat beeld van mn lieve mama, helemaal in de war met weggedraaide ogen , in een ziekenhuisoverhemd (dat was makkelijker voor de verpleging...) niet uit mn hoofd. en dat ze zei dat ze zo bang was omdat ze nog zo graag met mij mee wilde. en mama op de IC. oh god ik ben zo intens verdrietig, ik weet me geen raad.
ben nu bij vrienden in huis maar die konden vandaag echt geen vrij krijgen dus ben alleen . ben sinds ze in het ziekenhuis lag niet meer in haar huisje geweest en durf ook niet meer maar moet wel. er moet zoveel gebeuren. al haar spulletjes. oh god mn mama, hoe moet ik nou verder?? ik kan haar toch helemaal niet missen. ik heb haar in mn leven nog nooit zo lang niet gesproken als nu en dat gaat nog veel langer duren.
wat moet ik nou?
