Relaties
alle pijlers
Brief aan mijn ex
zaterdag 2 januari 2010 om 11:58
Zolang je nog teveel bezit maakt van mijn gedachten, schrijf ik je een brief, die ik je niet zal versturen, het is mijn therapie voor dit moment.
Wat ooit als iets heel moois begon, is nu na 4 jaar voorbij. Ik leerde je kennen nadat ikzelf lang getrouwd was geweest en kort daarvoor gescheiden, en we zijn begonnen als vrienden.
Het was voor mij een goede afleiding, jij zat met veel dingen vanuit je verleden en je grootste verdriet was je liefdesverdriet, van een relatie die daarvoor uit was gegaan. Ik kon je helpen, uren met je praten, we deelden lief en lied, er was een match. Niet vreemd dat het daarna toch een relatie werd, ik heb lang getwijfeld want ik was nog maar een half jaartje single, maar het was te groot, te intens om voorbij te laten gaan. Ik had medelij want je moest je huis verkopen, en heb me toen laten overhalen je in huis te nemen, jij en ik konden samen alles aan.
Je gaf altijd aan dat je een sombere kijk had op het leven, met veel issues worstelde, het maakte me meestal niet uit, jij en ik, waren bedoeld voor elkaar en zouden alles overwinnen.
Na verloop van tijd werd de sfeer om te snijden in huis, je werd passief, had woedeaanvallen en oh wat heb ik lang op mijn tenen gelopen om de sfeer toch leuk te houden, de kinderen hadden er last van, en ik raakte mezelf al meer en meer kwijt. Op momenten dat ik het helemaal gehad had, gooide je alles in de strijd, verging je wereld, en ik? Ik die zo blij was dat iemand mij zo graag wilde als partner, was altijd toch weer verkocht als je zo deed, waardoor we toch weer doorgingen.
Na een jaar bleek het samenwonen geen succes, het heeft me maanden gekost om je dit te vertellen. Kort erna kreeg je een baan, die je leven zou veranderen! Althans zo beweerde je. Voor mij was het heel kwetsend, omdat ik de branche waarin je ging werken een hele foute vindt (uit angst voor herkenbaarheid hou ik voor me om welke baan het ging)
Je kon zelf een kleine kamer krijgen in de straat van je werk, en je geluk kon niet op. Je leek weg, je had me niet meer nodig.
Toch zagen we elkaar nog, en na een poosje wende alles weer, en hebben we leuke tijden beleefd. Totdat je vreemd ging……out off the blue! Je was wel zo eerlijk het op te biechten, maar voor mij was het de welbekende druppel. Ik maakte het uit. Wederom veranderde je in een gebroken man, die met gedichten, smeekbedes en een heleboel meer, me toch wist om te halen……Ik zakte al verder weg in een depressief gevoel, het leek alsof ik niet kon loskomen van je, terwijl al mijn alarmbellen al zo vaak waren afgegaan.
Er moest iets gebeuren vond je, het alleen wonen had je geen goed gedaan, ik was nog altijd bezeerd door je vreemdgaan-actie, en kreeg via mijn ouders de kans een geweldig huis te kopen…..we zouden dit samen gaan doen.
Het sprookje leek even terug, even……na enkele maanden hield je je bezig met je hobby, en was urenlang weg op zolder.
Je trok je al meer en meer terug, en ik heb me zo ontzettend dom gevoeld!
Lamgeslagen en kapot, ik kon niet meer. Nog altijd ben ik blij dat ik toch de kracht vond je eruit te zetten, weg van mij en mijn gezin, iedereen leed eronder en je erkende je problemen dan wel, maar aanvaarde geen hulp.
Daarna zijn we weer doorgegaan, lattend. Je ontdekte blowen…1 per week, tsja.
Die ene joint per week, werden er 7, totdat je dagelijks de behoefte had aan een vlucht, en je constant stoned was. Dan hoefde je niet te voelen.
Ik ben heel boos geweest, op mezelf vooral. Waarom pikte ik dit alles nog? Wat leverde de relatie mij nog op?
Helemaal niks, iemand die constant blowt, wordt een egoïst die geen oog meer heeft voor anderen. Mijn raad, zorg en hulp hierin, daar kon je niks mee.
Eindelijk zijn mijn ogen geopend, vlak voor het einde van dit jaar, ben ik gestopt met iets, wat me al jaren slecht deed. Ik ben mezelf totaal verloren, en dacht toch echt dat ik wist hoe het moest, wat ik wel en niet wilde.
Het zijn jaren geweest die me enorm veel hebben geleerd, in die zin is het goed dat ik hier doorheen ben gegaan. Ik koester en omarm mezelf, en neem de tijd hier overheen te komen.
Ik wens je wijsheid en kracht, voor je verdere leven.
Wat ooit als iets heel moois begon, is nu na 4 jaar voorbij. Ik leerde je kennen nadat ikzelf lang getrouwd was geweest en kort daarvoor gescheiden, en we zijn begonnen als vrienden.
Het was voor mij een goede afleiding, jij zat met veel dingen vanuit je verleden en je grootste verdriet was je liefdesverdriet, van een relatie die daarvoor uit was gegaan. Ik kon je helpen, uren met je praten, we deelden lief en lied, er was een match. Niet vreemd dat het daarna toch een relatie werd, ik heb lang getwijfeld want ik was nog maar een half jaartje single, maar het was te groot, te intens om voorbij te laten gaan. Ik had medelij want je moest je huis verkopen, en heb me toen laten overhalen je in huis te nemen, jij en ik konden samen alles aan.
Je gaf altijd aan dat je een sombere kijk had op het leven, met veel issues worstelde, het maakte me meestal niet uit, jij en ik, waren bedoeld voor elkaar en zouden alles overwinnen.
Na verloop van tijd werd de sfeer om te snijden in huis, je werd passief, had woedeaanvallen en oh wat heb ik lang op mijn tenen gelopen om de sfeer toch leuk te houden, de kinderen hadden er last van, en ik raakte mezelf al meer en meer kwijt. Op momenten dat ik het helemaal gehad had, gooide je alles in de strijd, verging je wereld, en ik? Ik die zo blij was dat iemand mij zo graag wilde als partner, was altijd toch weer verkocht als je zo deed, waardoor we toch weer doorgingen.
Na een jaar bleek het samenwonen geen succes, het heeft me maanden gekost om je dit te vertellen. Kort erna kreeg je een baan, die je leven zou veranderen! Althans zo beweerde je. Voor mij was het heel kwetsend, omdat ik de branche waarin je ging werken een hele foute vindt (uit angst voor herkenbaarheid hou ik voor me om welke baan het ging)
Je kon zelf een kleine kamer krijgen in de straat van je werk, en je geluk kon niet op. Je leek weg, je had me niet meer nodig.
Toch zagen we elkaar nog, en na een poosje wende alles weer, en hebben we leuke tijden beleefd. Totdat je vreemd ging……out off the blue! Je was wel zo eerlijk het op te biechten, maar voor mij was het de welbekende druppel. Ik maakte het uit. Wederom veranderde je in een gebroken man, die met gedichten, smeekbedes en een heleboel meer, me toch wist om te halen……Ik zakte al verder weg in een depressief gevoel, het leek alsof ik niet kon loskomen van je, terwijl al mijn alarmbellen al zo vaak waren afgegaan.
Er moest iets gebeuren vond je, het alleen wonen had je geen goed gedaan, ik was nog altijd bezeerd door je vreemdgaan-actie, en kreeg via mijn ouders de kans een geweldig huis te kopen…..we zouden dit samen gaan doen.
Het sprookje leek even terug, even……na enkele maanden hield je je bezig met je hobby, en was urenlang weg op zolder.
Je trok je al meer en meer terug, en ik heb me zo ontzettend dom gevoeld!
Lamgeslagen en kapot, ik kon niet meer. Nog altijd ben ik blij dat ik toch de kracht vond je eruit te zetten, weg van mij en mijn gezin, iedereen leed eronder en je erkende je problemen dan wel, maar aanvaarde geen hulp.
Daarna zijn we weer doorgegaan, lattend. Je ontdekte blowen…1 per week, tsja.
Die ene joint per week, werden er 7, totdat je dagelijks de behoefte had aan een vlucht, en je constant stoned was. Dan hoefde je niet te voelen.
Ik ben heel boos geweest, op mezelf vooral. Waarom pikte ik dit alles nog? Wat leverde de relatie mij nog op?
Helemaal niks, iemand die constant blowt, wordt een egoïst die geen oog meer heeft voor anderen. Mijn raad, zorg en hulp hierin, daar kon je niks mee.
Eindelijk zijn mijn ogen geopend, vlak voor het einde van dit jaar, ben ik gestopt met iets, wat me al jaren slecht deed. Ik ben mezelf totaal verloren, en dacht toch echt dat ik wist hoe het moest, wat ik wel en niet wilde.
Het zijn jaren geweest die me enorm veel hebben geleerd, in die zin is het goed dat ik hier doorheen ben gegaan. Ik koester en omarm mezelf, en neem de tijd hier overheen te komen.
Ik wens je wijsheid en kracht, voor je verdere leven.
zaterdag 2 januari 2010 om 12:06
Je klinkt idd erg sterk alleen voel ik een maar, je hebt al vaker op dit punt gestaan.
Ik begrijp dat er ook kinderen in het spel zijn, ik zou zeggen denk daaraan als je weer een zwak moment hebt, het doet hun geen goed als moeder verdrietig is, ze krijgen er altijd iets van mee.
Hoop echt dat je het nu volhoud, in ieder geval het beste voor 2010
Ik begrijp dat er ook kinderen in het spel zijn, ik zou zeggen denk daaraan als je weer een zwak moment hebt, het doet hun geen goed als moeder verdrietig is, ze krijgen er altijd iets van mee.
Hoop echt dat je het nu volhoud, in ieder geval het beste voor 2010
zaterdag 2 januari 2010 om 12:20
Ga voor je geluk! Haal je les hieruit, uit die vier jaar.
Als iemand je vooraf al waarschuwt over zijn karakter, luister daar dan naar. Als jij ergens niet achter kunt staan, ga er dan niet voor.
Succes. En hou vol. In ieder geval voor je kinderen, want die hebben het meest aan een gelukkige moeder die keuzes durft te maken.
Als iemand je vooraf al waarschuwt over zijn karakter, luister daar dan naar. Als jij ergens niet achter kunt staan, ga er dan niet voor.
Succes. En hou vol. In ieder geval voor je kinderen, want die hebben het meest aan een gelukkige moeder die keuzes durft te maken.
zaterdag 2 januari 2010 om 12:20
