Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
donderdag 30 augustus 2007 om 00:06
Ha lieverds,
Even een update hoe het met mij gaat, naar aanleiding van jullie lieve berichtjes
Het gaat, ondanks het intense verdriet dat ik nog steeds voel, toch wel de goede kant op. Mijn psychologe is heel trots op mij! Dat zegt toch wel iets Ik heb voor het eerst sinds een maand een normaal gesprek met haar kunnen voeren vandaag in plaats van als een jankend hoopje tegenover haar te zitten.
Ik heb een aantal actieve stappen genomen om problemen op te lossen die met mijn lief te maken hebben (dingen die hij zou moeten oplossen). En ik ben bezig! Ik zit dus niet te wachten op een telefoontje.
Ik mis hem niet minder, dat niet Hij maakt een wezenlijk deel uit van mijn bestaan, hoe kan ik hem niet missen? Ik heb vannacht een erg slechte nacht gehad: vervelend gedroomd, veel wakker geworden, op een bepaald moment een scherpe pijn dwars over mijn buik die me de adem benam. Niet leuk Maar ik leef nog steeds.
liefs,
dubio
PS Zon, wat een wijze woorden heb je weer
Even een update hoe het met mij gaat, naar aanleiding van jullie lieve berichtjes
Het gaat, ondanks het intense verdriet dat ik nog steeds voel, toch wel de goede kant op. Mijn psychologe is heel trots op mij! Dat zegt toch wel iets Ik heb voor het eerst sinds een maand een normaal gesprek met haar kunnen voeren vandaag in plaats van als een jankend hoopje tegenover haar te zitten.
Ik heb een aantal actieve stappen genomen om problemen op te lossen die met mijn lief te maken hebben (dingen die hij zou moeten oplossen). En ik ben bezig! Ik zit dus niet te wachten op een telefoontje.
Ik mis hem niet minder, dat niet Hij maakt een wezenlijk deel uit van mijn bestaan, hoe kan ik hem niet missen? Ik heb vannacht een erg slechte nacht gehad: vervelend gedroomd, veel wakker geworden, op een bepaald moment een scherpe pijn dwars over mijn buik die me de adem benam. Niet leuk Maar ik leef nog steeds.
liefs,
dubio
PS Zon, wat een wijze woorden heb je weer
Ga in therapie!
donderdag 30 augustus 2007 om 00:13
Lieve Dubiootje, wat goed van jou!
Natuurlijk is het verdriet nog niet voorbij, dat kun je ook niet verwachten, na zo'n korte tijd. Maar dat het toch al een beetje de goede kant op gaat vind ik echt superfijn te lezen!
En ik ben dan wel geen psycholoog, maar ik ben ook hartstikke trots op je hoor...
Liefs!!
Natuurlijk is het verdriet nog niet voorbij, dat kun je ook niet verwachten, na zo'n korte tijd. Maar dat het toch al een beetje de goede kant op gaat vind ik echt superfijn te lezen!
En ik ben dan wel geen psycholoog, maar ik ben ook hartstikke trots op je hoor...
Liefs!!
donderdag 30 augustus 2007 om 02:05
Lemmy
Voor Thirza, en ineens durf ik even niet op jouw topic te schrijven, kan dat niet goed uitleggen, maar ik voel me hier vrij om alles te zeggen.
Ik maak me zorgen om je.
Het niet voor jezelf willen toegeven dat het echt gevaarlijk kan worden.
Die controle nog voelen, weten hoe je met bepaalde situaties om kan gaan, hoe ver je kunt gaan.
Maar toch, Thirz, ik ben erg ongerust, ook al heb jij het gevoel dat je weet wat je doet.
Die paniek, die je voelt, op het moment dat je beseft dat het niet overwaait, deze bui, dat je hem dichterbij ziet komen en echt de blik in zijn ogen ziet en weet dat het foute boel is, en dan geloof je het pas.
Neem in ieder geval alle maatregelen voor als je ineens dat moment dichtbij voelt komen.
Wees voorbereid, niet alleen dat je een vluchtadres hebt, maar ook dat je je mobiel altijd bij je hebt, tussen je kleding, in je zak. Dat je nummers voorgeprogrammeerd hebt. Code afgesproken.
Je tas, je sleutels, paspoort, belangrijke papieren.
Wees alert als hij dronken of onder invloed thuiskomt, ook al gaat hij slapen, denk je dat hij gaat slapen. De laatste grens kan hij wel eens overgaan onder invloed.
Je gelooft nog in een soort grenzen die hij heeft, maar iemand die ineens barst van de frustratie en alles wat hij heeft kwijt lijkt te zijn en alleen maar die woede voelt, en die laatste rem loslaat, daar kun je alles van verwachten.
Iemand die jou wil laten voelen wat hij voelt, iemand die voelt dat alles kapot is, die zichzelf misschien ineens wel haat en jou haat omdat jij hem dat gevoel geeft.
Ik twijfel over wat ik aan je moet schrijven, zou je het liefst geloven dat alles onder controle is, en misschien bezorg ik je onnodig een rotgevoel, snap je?
Het is zo raar, zelfs achteraf nadat ik bepaalde dingen had meegemaakt, kon ik het moeilijk geloven dat het echt zo was.
Ik had eerst een paar voorbeelden willen geven maar ze weer weggehaald, heb er geen zin meer in die op te schrijven.
Voor mij is het verleden tijd, maar als buitenstaander van jouw verhaal zie ik vanalles voor me.
Die man, die ineens kan doordraaien, op dat moment dat die brief komt, jij hem echt afwijst en het hem ineens wel raakt, misschien een dag waarop alles tegenzit, er iets anders is dat hem aanleiding geeft.
Het probleem is, dat ik nu eigenlijk zeg in dit stukje, wees alert, pas op, let op...
maar moet je dan elke avond als hij er is, wakker blijven liggen in bed? Op letten wat hij doet, of hij drinkt, waar hij zijn autosleutels neerlegt, of hij ineens naar je toekomt?
Moet je dan elke keer als er iets fout gaat, met bonzend hart toekijken of hij weer rustig wordt? Moet je straks langs hem in de gang, de middag nadat hij de bewuste brief heeft gehad over de scheiding?
Moet je met hem in een ruimte zijn als hij net het nieuws heeft gehad dat hij het huis kwijt is, geld moet betalen, wat dan ook wat hem kwaad maakt, gefrustreerd?
Moet je hem de kans geven ineens het idee te geven dat je hem uitdaagt door op zijn huid te blijven zitten terwijl je alles van hem af neemt? Misschien vat hij het ineens heel anders op, slaat het in zijn bol dat jij hem krenkt, belachelijk maakt.
Ik heb mijn ex achter kunnen laten met geld, met alle spullen, we hadden geen koophuis.
Ik had mijn baby in mijn buik.
Ik had niets, wat kleren wat rommel.
Hij wilde de baby niet. Hij haatte me, hij haatte zichzelf. Hij verdoofde zichzelf, hij liet me gaan.
Hoe anders is het bij jou, dat huis, die geldkwesties, de kinderen, zijn gevoel voor status, zijn ego, alles bij elkaar.
Mijn ex leefde al teruggetrokken, dat maakt echt veel uit, hoefde zich niet op te houden.
Jouw ex wil je eigenlijk niet kwijt, hij gelooft het nog niet. Hij wil seks, hij zoekt nog reacties.
Mijn ex walgde van me omdat ik helemaal niets meer waard was, ik was een zielig hoopje, hij zag niets meer in mij op dat moment dat ik ging.
Jouw ex ziet een vurige strijdbare vrouw, bloedmooi en klaar voor een nieuw leven en hij weet dat jij dat krijgt, je geluk zal kunnen vinden. Jij bent niet kapot.
Mijn ex geloofde niet dat ik het zou redden, verwachtte mij terug, denk ik. Of dacht dat ik er echt doorheen zat.
Ik zag er niet uit, ik was mager en een dwaas.
Mijn ex geloofde niet echt dat er een baby was, kon zich er geen voorstelling van maken.
Jouw kinderen, ze zijn er, ze zijn geweldig en maken het hem zonder dat ze het weten ineens duidelijk dat hij er niet bijhoort, dat moment moet toch komen..
Wat ik hiermee wil zeggen, wat is het nou echt, dat je nu niet kiest voor jezelf? Wat is nou de echte reden om te blijven, ik zie het gewoon niet.
Ik kan er maar niet op vertrouwen dat het zo blijft gaan zoals het nu gaat, tot de laatste dag van de scheiding, de laatste dag dat jullie allemaal samen in dat huis wonen.
Hoe zie jij dat voor je?
Het is nu net te doen, al besef jij je niet hoe slopend dit allemaal is voor je, dat voel je pas als je eruit bent straks, en ga je wel weg als er iets bovenop komt?
Wat als hij gaat provoceren? De strijd aangaat om je gek te maken, je te willen breken voor het moment daar is dat de scheiding rond is?
Hij vermaakt zich nu nog, maar wat als hij dat gevoel kwijtraakt en ziet wat er eigenlijk aan het gebeuren is?
Wat maakt het nog uit allemaal, als je door weg te gaan meer zekerheid hebt op een veilig verloop van de laatste periode?
Thirz, lieverd, misschien zit ik er helemaal naast, en ik weet wel dat ik me erg druk maak en vind dit stukje ook erg genant want straks denk jij, denkt iemand die dit leest, jeetje, zij kan lekker overdrijven.
Maar ik heb jaren samengeleefd met iemand die nog wel de moeite nam zijn bizarre logica aan mij te verkondigen. Ik heb nog enig inzicht gekregen in hoe hij dacht, als ik even dwars door de opmerkingen heenkijk die hij alleen maakte om mij direct te kwetsen.
Voor Thirza, en ineens durf ik even niet op jouw topic te schrijven, kan dat niet goed uitleggen, maar ik voel me hier vrij om alles te zeggen.
Ik maak me zorgen om je.
Het niet voor jezelf willen toegeven dat het echt gevaarlijk kan worden.
Die controle nog voelen, weten hoe je met bepaalde situaties om kan gaan, hoe ver je kunt gaan.
Maar toch, Thirz, ik ben erg ongerust, ook al heb jij het gevoel dat je weet wat je doet.
Die paniek, die je voelt, op het moment dat je beseft dat het niet overwaait, deze bui, dat je hem dichterbij ziet komen en echt de blik in zijn ogen ziet en weet dat het foute boel is, en dan geloof je het pas.
Neem in ieder geval alle maatregelen voor als je ineens dat moment dichtbij voelt komen.
Wees voorbereid, niet alleen dat je een vluchtadres hebt, maar ook dat je je mobiel altijd bij je hebt, tussen je kleding, in je zak. Dat je nummers voorgeprogrammeerd hebt. Code afgesproken.
Je tas, je sleutels, paspoort, belangrijke papieren.
Wees alert als hij dronken of onder invloed thuiskomt, ook al gaat hij slapen, denk je dat hij gaat slapen. De laatste grens kan hij wel eens overgaan onder invloed.
Je gelooft nog in een soort grenzen die hij heeft, maar iemand die ineens barst van de frustratie en alles wat hij heeft kwijt lijkt te zijn en alleen maar die woede voelt, en die laatste rem loslaat, daar kun je alles van verwachten.
Iemand die jou wil laten voelen wat hij voelt, iemand die voelt dat alles kapot is, die zichzelf misschien ineens wel haat en jou haat omdat jij hem dat gevoel geeft.
Ik twijfel over wat ik aan je moet schrijven, zou je het liefst geloven dat alles onder controle is, en misschien bezorg ik je onnodig een rotgevoel, snap je?
Het is zo raar, zelfs achteraf nadat ik bepaalde dingen had meegemaakt, kon ik het moeilijk geloven dat het echt zo was.
Ik had eerst een paar voorbeelden willen geven maar ze weer weggehaald, heb er geen zin meer in die op te schrijven.
Voor mij is het verleden tijd, maar als buitenstaander van jouw verhaal zie ik vanalles voor me.
Die man, die ineens kan doordraaien, op dat moment dat die brief komt, jij hem echt afwijst en het hem ineens wel raakt, misschien een dag waarop alles tegenzit, er iets anders is dat hem aanleiding geeft.
Het probleem is, dat ik nu eigenlijk zeg in dit stukje, wees alert, pas op, let op...
maar moet je dan elke avond als hij er is, wakker blijven liggen in bed? Op letten wat hij doet, of hij drinkt, waar hij zijn autosleutels neerlegt, of hij ineens naar je toekomt?
Moet je dan elke keer als er iets fout gaat, met bonzend hart toekijken of hij weer rustig wordt? Moet je straks langs hem in de gang, de middag nadat hij de bewuste brief heeft gehad over de scheiding?
Moet je met hem in een ruimte zijn als hij net het nieuws heeft gehad dat hij het huis kwijt is, geld moet betalen, wat dan ook wat hem kwaad maakt, gefrustreerd?
Moet je hem de kans geven ineens het idee te geven dat je hem uitdaagt door op zijn huid te blijven zitten terwijl je alles van hem af neemt? Misschien vat hij het ineens heel anders op, slaat het in zijn bol dat jij hem krenkt, belachelijk maakt.
Ik heb mijn ex achter kunnen laten met geld, met alle spullen, we hadden geen koophuis.
Ik had mijn baby in mijn buik.
Ik had niets, wat kleren wat rommel.
Hij wilde de baby niet. Hij haatte me, hij haatte zichzelf. Hij verdoofde zichzelf, hij liet me gaan.
Hoe anders is het bij jou, dat huis, die geldkwesties, de kinderen, zijn gevoel voor status, zijn ego, alles bij elkaar.
Mijn ex leefde al teruggetrokken, dat maakt echt veel uit, hoefde zich niet op te houden.
Jouw ex wil je eigenlijk niet kwijt, hij gelooft het nog niet. Hij wil seks, hij zoekt nog reacties.
Mijn ex walgde van me omdat ik helemaal niets meer waard was, ik was een zielig hoopje, hij zag niets meer in mij op dat moment dat ik ging.
Jouw ex ziet een vurige strijdbare vrouw, bloedmooi en klaar voor een nieuw leven en hij weet dat jij dat krijgt, je geluk zal kunnen vinden. Jij bent niet kapot.
Mijn ex geloofde niet dat ik het zou redden, verwachtte mij terug, denk ik. Of dacht dat ik er echt doorheen zat.
Ik zag er niet uit, ik was mager en een dwaas.
Mijn ex geloofde niet echt dat er een baby was, kon zich er geen voorstelling van maken.
Jouw kinderen, ze zijn er, ze zijn geweldig en maken het hem zonder dat ze het weten ineens duidelijk dat hij er niet bijhoort, dat moment moet toch komen..
Wat ik hiermee wil zeggen, wat is het nou echt, dat je nu niet kiest voor jezelf? Wat is nou de echte reden om te blijven, ik zie het gewoon niet.
Ik kan er maar niet op vertrouwen dat het zo blijft gaan zoals het nu gaat, tot de laatste dag van de scheiding, de laatste dag dat jullie allemaal samen in dat huis wonen.
Hoe zie jij dat voor je?
Het is nu net te doen, al besef jij je niet hoe slopend dit allemaal is voor je, dat voel je pas als je eruit bent straks, en ga je wel weg als er iets bovenop komt?
Wat als hij gaat provoceren? De strijd aangaat om je gek te maken, je te willen breken voor het moment daar is dat de scheiding rond is?
Hij vermaakt zich nu nog, maar wat als hij dat gevoel kwijtraakt en ziet wat er eigenlijk aan het gebeuren is?
Wat maakt het nog uit allemaal, als je door weg te gaan meer zekerheid hebt op een veilig verloop van de laatste periode?
Thirz, lieverd, misschien zit ik er helemaal naast, en ik weet wel dat ik me erg druk maak en vind dit stukje ook erg genant want straks denk jij, denkt iemand die dit leest, jeetje, zij kan lekker overdrijven.
Maar ik heb jaren samengeleefd met iemand die nog wel de moeite nam zijn bizarre logica aan mij te verkondigen. Ik heb nog enig inzicht gekregen in hoe hij dacht, als ik even dwars door de opmerkingen heenkijk die hij alleen maakte om mij direct te kwetsen.
donderdag 30 augustus 2007 om 07:59
quote:ReinaAzura schreef op 30 augustus 2007 @ 03:05:
Laat maar staan meis. Ik deel je gut-feeling.
Thirza kan het voor kennisgeving en ter overdenking aannemen....
meer hoeft niet toch?Iseo, Reina heeft gelijk, laat maar staan, ook ik deel het gutfeeling. In tegenstelling tot jij kan ik me wel heel goed inleven in Thirza's probleem en is het heel herkenbaar, en ook ik maak me veel zorgen, die heb ik ook al eerder geuit. Ik kan er nu niet veel over schrijven maar in Thirza's situatie is het heel lastig om te bepalen wat je nu precies moet doen (net als voor Nicole met haar zoon). Ook ik heb van alles gelezen op haar topic en voor mijn gevoel voegt het weinig toe dat ik ook nog kom met allerlei adviezen, ze worden al gegeven. Het belangrijkste is dat ze zich uit en dat ze beseft dat mensen met haar meeleven en zich zorgen maken.
Laat maar staan meis. Ik deel je gut-feeling.
Thirza kan het voor kennisgeving en ter overdenking aannemen....
meer hoeft niet toch?Iseo, Reina heeft gelijk, laat maar staan, ook ik deel het gutfeeling. In tegenstelling tot jij kan ik me wel heel goed inleven in Thirza's probleem en is het heel herkenbaar, en ook ik maak me veel zorgen, die heb ik ook al eerder geuit. Ik kan er nu niet veel over schrijven maar in Thirza's situatie is het heel lastig om te bepalen wat je nu precies moet doen (net als voor Nicole met haar zoon). Ook ik heb van alles gelezen op haar topic en voor mijn gevoel voegt het weinig toe dat ik ook nog kom met allerlei adviezen, ze worden al gegeven. Het belangrijkste is dat ze zich uit en dat ze beseft dat mensen met haar meeleven en zich zorgen maken.
donderdag 30 augustus 2007 om 08:04
Dubio, wat fijn dat het iets beter gaat. Verwacht niet dat je verdriet snel over is, maar goed dat je zelf weer de regie in handen neemt!
en over die wijze woorden ik moet ze eens wat vaker op mezelf toepassen zoals misschien wel meer mensen hier die wijze woorden schrijven, o.a. jij!
Gisteravond weer genoeg ter overdenking gehad, ook ik heb onrustig geslapen, maar niet slecht zoals een tijd terug. Wel blijft het moeizaam verlopen. Er is dus niets veranderd, daarom was die vakantie ook zo fijn, toen was alles echt naar de achtergrond.
Voor iedereen, een fijne dag
en over die wijze woorden ik moet ze eens wat vaker op mezelf toepassen zoals misschien wel meer mensen hier die wijze woorden schrijven, o.a. jij!
Gisteravond weer genoeg ter overdenking gehad, ook ik heb onrustig geslapen, maar niet slecht zoals een tijd terug. Wel blijft het moeizaam verlopen. Er is dus niets veranderd, daarom was die vakantie ook zo fijn, toen was alles echt naar de achtergrond.
Voor iedereen, een fijne dag
donderdag 30 augustus 2007 om 08:20
quote:zonlicht2 schreef op 30 augustus 2007 @ 07:59:
[...]
Iseo, Reina heeft gelijk, laat maar staan, ook ik deel het gutfeeling. In tegenstelling tot jij kan ik me wel heel goed inleven in Thirza's probleem en is het heel herkenbaar, en ook ik maak me veel zorgen, die heb ik ook al eerder geuit. Ik kan er nu niet veel over schrijven maar in Thirza's situatie is het heel lastig om te bepalen wat je nu precies moet doen (net als voor Nicole met haar zoon). Ook ik heb van alles gelezen op haar topic en voor mijn gevoel voegt het weinig toe dat ik ook nog kom met allerlei adviezen, ze worden al gegeven. Het belangrijkste is dat ze zich uit en dat ze beseft dat mensen met haar meeleven en zich zorgen maken.
Hoi lieve Zon!
Is het vooral dat het toch anders is als je kinderen hebt, bedoel je dat?
Wat bedoel je precies met dat jij wel in tegenstelling tot mij, je goed kan inleven in Thirza's probleem?
Kun je misschien nog meer schrijven over waarom het zo lastig is te bepalen wat je moet doen? Heeft het te maken met de kinderen nu zo moeilijk weg te kunnen halen uit de vertrouwde omgeving?
Ik denk dat je dat bedoelt.
Dat lijkt me echt heel moeilijk ja.
Wat ik vooral voor me zie, de hele tijd, is dat moment dat X gaat ontploffen. En daarom uit ik die zorg over het samen in een huis blijven. Ik snap dat het niet zomaar gedaan is om ergens anders heen te gaan, met kinderen en spullen. Is het dan verstandig echt een eindje uit de buurt te gaan logeren? Of niet, en waar kun je zo snel heen. Erg moeilijk.
In je eentje vertrekken is toch sneller gedaan.
Ik kon zo op een zoldertje slapen, was te doen.
Thirza, ik ben het eens met Zon, het belangrijkste is dat jij je uit, en dat je weet dat we er voor je willen zijn hier
[...]
Iseo, Reina heeft gelijk, laat maar staan, ook ik deel het gutfeeling. In tegenstelling tot jij kan ik me wel heel goed inleven in Thirza's probleem en is het heel herkenbaar, en ook ik maak me veel zorgen, die heb ik ook al eerder geuit. Ik kan er nu niet veel over schrijven maar in Thirza's situatie is het heel lastig om te bepalen wat je nu precies moet doen (net als voor Nicole met haar zoon). Ook ik heb van alles gelezen op haar topic en voor mijn gevoel voegt het weinig toe dat ik ook nog kom met allerlei adviezen, ze worden al gegeven. Het belangrijkste is dat ze zich uit en dat ze beseft dat mensen met haar meeleven en zich zorgen maken.
Hoi lieve Zon!
Is het vooral dat het toch anders is als je kinderen hebt, bedoel je dat?
Wat bedoel je precies met dat jij wel in tegenstelling tot mij, je goed kan inleven in Thirza's probleem?
Kun je misschien nog meer schrijven over waarom het zo lastig is te bepalen wat je moet doen? Heeft het te maken met de kinderen nu zo moeilijk weg te kunnen halen uit de vertrouwde omgeving?
Ik denk dat je dat bedoelt.
Dat lijkt me echt heel moeilijk ja.
Wat ik vooral voor me zie, de hele tijd, is dat moment dat X gaat ontploffen. En daarom uit ik die zorg over het samen in een huis blijven. Ik snap dat het niet zomaar gedaan is om ergens anders heen te gaan, met kinderen en spullen. Is het dan verstandig echt een eindje uit de buurt te gaan logeren? Of niet, en waar kun je zo snel heen. Erg moeilijk.
In je eentje vertrekken is toch sneller gedaan.
Ik kon zo op een zoldertje slapen, was te doen.
Thirza, ik ben het eens met Zon, het belangrijkste is dat jij je uit, en dat je weet dat we er voor je willen zijn hier
donderdag 30 augustus 2007 om 08:54
Weet je wat het nadeel is van vluchten: dat je toch ooit weer oog in oog staat, dat je je blijft afvragen of hij dán zal ontploffen. Vluchten betekent dat je op het scherpst van de snede geen confrontatie hoeft aan te gaan, maar later volgt die confrontatie onherroepelijk alsnog.
Vluchten neemt je angst dus niet weg. Na het vluchten ben je alsnog afhankelijk van de mood van je expartner als je je weer op je eigen terrein begeeft.
Ik weet niet wat wijsheid is voor Thirza. Vind haar man ook een naar, nietsontziend persoon, waarvan ik geen idee heb waartoe hij in staat is.
Maar vind haar eigenlijk wel dapper dat ze het gevecht voluit aan durft te gaan. En hoop dat ze daarbij niet in gevaar komt.
Vrees dat ze wel -om gevaar te ontwijken- het risico loopt om zichzelf weer te moeten compromiteren.
Vluchten neemt je angst dus niet weg. Na het vluchten ben je alsnog afhankelijk van de mood van je expartner als je je weer op je eigen terrein begeeft.
Ik weet niet wat wijsheid is voor Thirza. Vind haar man ook een naar, nietsontziend persoon, waarvan ik geen idee heb waartoe hij in staat is.
Maar vind haar eigenlijk wel dapper dat ze het gevecht voluit aan durft te gaan. En hoop dat ze daarbij niet in gevaar komt.
Vrees dat ze wel -om gevaar te ontwijken- het risico loopt om zichzelf weer te moeten compromiteren.
donderdag 30 augustus 2007 om 09:25
Hoi Mamz
Hoe is het met je?
Ja, Thirza is dapper, absoluut.
Ik besef me door hier zo mee bezig te zijn ook weer goed hoe veel geluk ik eigenlijk heb met een ex-partner die ons met rust laat. geen omgangsregelingen en afspraken, hij is uit ons leven, en als hij onverwachts zou opduiken is het trouwens duidelijk, dat het niet pluis is. Dan hoef ik niet te twijfelen, af te wachten op dat moment.
Ik ben zelf bang voor de confrontatie, die ik me voorstel van Thirza en ex.
Als ik daar aan denk zou ik die willen vermijden, ik ken situaties met mijn ex waarin hij zo niet voor rede vatbaar was.
Maar misschien stort hij wel in, als ze blijft, dat hij het niet aankan. En het opgeeft, in de hoop toch een band met zijn kids en hun moeder te kunnen hebben.
Het is zo moeilijk te voorspellen.
Nou, het bljift bij mij wel spoken hoor.
Misschien ook mdat ik bang ben voor een uiteindelijke confrontatie tussen mij en mijn ex.
Ik ben gevlucht, deze laatste keer. Hij heeft me laten gaan, heeft mijn spullen op straat gegooid..is me later niet achterna gekomen, heeft me niet opgezocht op mijn nieuwe adres. Heeft me wel bedreigd over de telefoon, heeft me vervloekt, proberen over te halen, heeft me uitgescholden en belachelijk gemaakt. Maar is daarna ook heel kalm op kraambezoek geweest.
Maar het voelt nog niet af zoals ik eerder eens schreef.
Alsof die dag nog een keer komt.
De ene keer heb je te maken met een verwarde man, die medelijden opwekt, niet gevaarlijk overkomt. De volgende keer heb je een idioot voor je die door middel van geweld, je vastgrijpen, je bij de keel te grijpen en spugend in je gezicht je duidelijk wil maken dat jij hem kapot maakt en dat hij jou daarom kapot wil maken.
Iemand die zo'n raar verhaal ervan heeft gemaakt waarin jij de hoofdschuldige bent aan zijn misère. En het gaat heel slecht met hem op dit moment.
Hoe is het met je?
Ja, Thirza is dapper, absoluut.
Ik besef me door hier zo mee bezig te zijn ook weer goed hoe veel geluk ik eigenlijk heb met een ex-partner die ons met rust laat. geen omgangsregelingen en afspraken, hij is uit ons leven, en als hij onverwachts zou opduiken is het trouwens duidelijk, dat het niet pluis is. Dan hoef ik niet te twijfelen, af te wachten op dat moment.
Ik ben zelf bang voor de confrontatie, die ik me voorstel van Thirza en ex.
Als ik daar aan denk zou ik die willen vermijden, ik ken situaties met mijn ex waarin hij zo niet voor rede vatbaar was.
Maar misschien stort hij wel in, als ze blijft, dat hij het niet aankan. En het opgeeft, in de hoop toch een band met zijn kids en hun moeder te kunnen hebben.
Het is zo moeilijk te voorspellen.
Nou, het bljift bij mij wel spoken hoor.
Misschien ook mdat ik bang ben voor een uiteindelijke confrontatie tussen mij en mijn ex.
Ik ben gevlucht, deze laatste keer. Hij heeft me laten gaan, heeft mijn spullen op straat gegooid..is me later niet achterna gekomen, heeft me niet opgezocht op mijn nieuwe adres. Heeft me wel bedreigd over de telefoon, heeft me vervloekt, proberen over te halen, heeft me uitgescholden en belachelijk gemaakt. Maar is daarna ook heel kalm op kraambezoek geweest.
Maar het voelt nog niet af zoals ik eerder eens schreef.
Alsof die dag nog een keer komt.
De ene keer heb je te maken met een verwarde man, die medelijden opwekt, niet gevaarlijk overkomt. De volgende keer heb je een idioot voor je die door middel van geweld, je vastgrijpen, je bij de keel te grijpen en spugend in je gezicht je duidelijk wil maken dat jij hem kapot maakt en dat hij jou daarom kapot wil maken.
Iemand die zo'n raar verhaal ervan heeft gemaakt waarin jij de hoofdschuldige bent aan zijn misère. En het gaat heel slecht met hem op dit moment.
donderdag 30 augustus 2007 om 10:03
donderdag 30 augustus 2007 om 10:33
Ik reageer ook maar even hier dan Ik denk dat Thirza's angst heel veel met geld te maken heeft. Daarom dring ik erop aan dat ze haar financiële situatie duidelijk krijgt, stappen neemt op dat gebied. Advocaat raadplegen, papieren uitzoeken, berekeningen maken, praten met mensen in je omgeving.
Mijn situatie is heel anders, ik ben kostwinner dus ik kon het me veroorloven mijn ex te vragen het huis te verlaten. Maar ook ik liet me regeren door angst voor de financiële gevolgen van de scheiding. Ik was bang dat ik niet in dit huis zou kunnen blijven wonen, dat ik geen geld zou hebben om mijn ex uit te kopen. Dat ik de kinderen moest weghalen uit hun vertrouwde omgeving, naar een andere school moest laten gaan. Ik was bang voor hoeveel alimentatie ik hem zou moeten betalen. Nu blijkt dat het allemaal heel erg meevalt, bijna alles pakt in mijn voordeel uit.
Wat angst aanjaagt, is de onzekerheid. Zelfs als het niet voordelig is, is duidelijkheid beter dan twijfel. Twijfel is ook hoop dat het wel mee gaat vallen. Het is ook hoop dat hij zich wel coulant zal opstellen. Je maakt je van hem afhankelijk, van zijn goede wil. Beter is weten waar je juridisch staat. Als hij dan niet meewerkt, maakt de rechter het uit, klaar. Dan kun je ook je maatregelen nemen om de financiële gevolgen te dragen.
liefs Thirza
dubio
Mijn situatie is heel anders, ik ben kostwinner dus ik kon het me veroorloven mijn ex te vragen het huis te verlaten. Maar ook ik liet me regeren door angst voor de financiële gevolgen van de scheiding. Ik was bang dat ik niet in dit huis zou kunnen blijven wonen, dat ik geen geld zou hebben om mijn ex uit te kopen. Dat ik de kinderen moest weghalen uit hun vertrouwde omgeving, naar een andere school moest laten gaan. Ik was bang voor hoeveel alimentatie ik hem zou moeten betalen. Nu blijkt dat het allemaal heel erg meevalt, bijna alles pakt in mijn voordeel uit.
Wat angst aanjaagt, is de onzekerheid. Zelfs als het niet voordelig is, is duidelijkheid beter dan twijfel. Twijfel is ook hoop dat het wel mee gaat vallen. Het is ook hoop dat hij zich wel coulant zal opstellen. Je maakt je van hem afhankelijk, van zijn goede wil. Beter is weten waar je juridisch staat. Als hij dan niet meewerkt, maakt de rechter het uit, klaar. Dan kun je ook je maatregelen nemen om de financiële gevolgen te dragen.
liefs Thirza
dubio
Ga in therapie!
donderdag 30 augustus 2007 om 10:52
Hoi,
Ik wil ook even reageren op de reacties voor Thirza.
Ze zegt dat haar x weet dat ze niet meer bang voor hem is, ze zegt zelf ook dat ze niet meer bang voor hem is.....Maar toch, denk ik dat ze het ook op deze manier allemaal regelt voor de lieve vrede! Bang voor de reactie van x als ze het toch helemaal op haar eigen manier zou doen. X heeft nu immers tot zover ingestemt met de scheiding, verkoop van het huis, maar ze woont nog steeds bij hem, dus heeft hij haar nog in zijn macht. Ik denk dat als ze toch voortijdig het huis verlaat met de kinderen en ergens anders gaat wonen, dat ze bang is voor de reactie van haar x. Misschien niet bewust, maar volgens mij speelt dat ook mee.
Ze heeft het ook in berichten bij haar eigen topic het regelmatig erover dat ze de kinderen niet uit de vertrouwde omgeving wil halen, dat de meiden het zo naar hun zin hebben in hun huis, in hun buurt, wat ook zeker heel logisch is, maar wanneer het huis verkocht is, zal ze toch het vertrouwde moeten verlaten. Dus waarom dan niet nu al, nu hij weg is en zij in alle rust haar spulletjes bij elkaar zou kunnen pakken....daarom denk ik toch onbewust dat het met een verborgen angst te maken heeft. En misschien ook wat Dubio zegt, het financiële. Ondanks dat x een rotzak is, heeft ze wat financiën betreft de volle vrijheid gehad om te kopen wat ze wil en in zoverre te gaan en staan waar ze wil. Dat is bij andere vrouwen ook wel is anders. Die krijgen net afgepast geld om boodschappen te doen en worden zelfs dan tot op de cent gecontroleerd.
Thirza,.....Sorry dat ik praat over haar en zij en niet persoonlijk tegen jou, maar ik denk niet dat je dat heel erg vind?
Ik denk namelijk dat ik jou in zoverre begrijp waarom je dit zo doet, omdat als ik denk dat er hier een moment komt dat ik het toch niet meer zie zitten hier en hem moet vertellen dat ik wil gaan scheiden, dat ik er alles aan zou doen om een uitbarsting te voorkomen van hem. Ik denk dat je en voorzichtig bent naar hem toe, en inderdaad ook zoals je op je eigen topic zegt, je zit er al 24 jaar in, dus je denkt te weten hoe hij reageert en hoever hij zal gaan.... Maar lieve Thirza, blijf alert en let inderdaad op zijn ogen, zijn lichaamstaal, jij weet als beste hoeveel tellen er dan nog tussen zitten tot de werkelijke uitbarsting, wacht die niet af, maar vlucht dan.......
Ik heb een beetje zitten nadenken wat nu eigenlijk het meest beschadigd is in een ongelijkwaardige relatie, en ik denk als ik naar mezelf kijk dat het de veiligheid is, die je niet hebt. Want, ik denk dat dat een vereiste is in een relatie, je ten alle tijde veilig voelen bij de ander, ongeacht wat er gebeurt. Ook tijdens een woordenwisseling of erger nog, een schreeuwende ruzie, weten dat je je wel helemaal veilig kunt voelen op dat moment, omdat je weet dat hij jouw veilige haven is.....en voor mij is dat denk ik dat mij het meest heeft geschaad....
liefs Elf
Ik wil ook even reageren op de reacties voor Thirza.
Ze zegt dat haar x weet dat ze niet meer bang voor hem is, ze zegt zelf ook dat ze niet meer bang voor hem is.....Maar toch, denk ik dat ze het ook op deze manier allemaal regelt voor de lieve vrede! Bang voor de reactie van x als ze het toch helemaal op haar eigen manier zou doen. X heeft nu immers tot zover ingestemt met de scheiding, verkoop van het huis, maar ze woont nog steeds bij hem, dus heeft hij haar nog in zijn macht. Ik denk dat als ze toch voortijdig het huis verlaat met de kinderen en ergens anders gaat wonen, dat ze bang is voor de reactie van haar x. Misschien niet bewust, maar volgens mij speelt dat ook mee.
Ze heeft het ook in berichten bij haar eigen topic het regelmatig erover dat ze de kinderen niet uit de vertrouwde omgeving wil halen, dat de meiden het zo naar hun zin hebben in hun huis, in hun buurt, wat ook zeker heel logisch is, maar wanneer het huis verkocht is, zal ze toch het vertrouwde moeten verlaten. Dus waarom dan niet nu al, nu hij weg is en zij in alle rust haar spulletjes bij elkaar zou kunnen pakken....daarom denk ik toch onbewust dat het met een verborgen angst te maken heeft. En misschien ook wat Dubio zegt, het financiële. Ondanks dat x een rotzak is, heeft ze wat financiën betreft de volle vrijheid gehad om te kopen wat ze wil en in zoverre te gaan en staan waar ze wil. Dat is bij andere vrouwen ook wel is anders. Die krijgen net afgepast geld om boodschappen te doen en worden zelfs dan tot op de cent gecontroleerd.
Thirza,.....Sorry dat ik praat over haar en zij en niet persoonlijk tegen jou, maar ik denk niet dat je dat heel erg vind?
Ik denk namelijk dat ik jou in zoverre begrijp waarom je dit zo doet, omdat als ik denk dat er hier een moment komt dat ik het toch niet meer zie zitten hier en hem moet vertellen dat ik wil gaan scheiden, dat ik er alles aan zou doen om een uitbarsting te voorkomen van hem. Ik denk dat je en voorzichtig bent naar hem toe, en inderdaad ook zoals je op je eigen topic zegt, je zit er al 24 jaar in, dus je denkt te weten hoe hij reageert en hoever hij zal gaan.... Maar lieve Thirza, blijf alert en let inderdaad op zijn ogen, zijn lichaamstaal, jij weet als beste hoeveel tellen er dan nog tussen zitten tot de werkelijke uitbarsting, wacht die niet af, maar vlucht dan.......
Ik heb een beetje zitten nadenken wat nu eigenlijk het meest beschadigd is in een ongelijkwaardige relatie, en ik denk als ik naar mezelf kijk dat het de veiligheid is, die je niet hebt. Want, ik denk dat dat een vereiste is in een relatie, je ten alle tijde veilig voelen bij de ander, ongeacht wat er gebeurt. Ook tijdens een woordenwisseling of erger nog, een schreeuwende ruzie, weten dat je je wel helemaal veilig kunt voelen op dat moment, omdat je weet dat hij jouw veilige haven is.....en voor mij is dat denk ik dat mij het meest heeft geschaad....
liefs Elf
donderdag 30 augustus 2007 om 11:35
Hoi Iseo,
dat vraag ik me ook af, maar ik doe mijn best. Als ik zie dat hij er werkelijk voor gaat, en dat hij werkelijk zijn best doet om mij het gevoel te geven dat ik veilig bij hem ben, wie ben ik om het dan toch niet te proberen met alle redenen die ik in een voorgaande reactie al heb gegeven?
Het is voor mezelf ook allemaal een beetje dubbel hoor, en het ergste is dat ik mezelf niet meer helemaal begrijp. Als hij thuis is, net zoals de laatse 4 weken dat hij thuis is geweest, dan denk ik, zie het komt helemaal goed, ik pieker niet meer, ga me goed voelen. Ook denk ik dan, ik ga niet meer lezen bij wazen en oogkleppen, want dat is niet nodig. De dag voor dat hij weggaat denk ik al,.....morgen, als hij weg is, ga ik daar toch even lezen, onder het mom van op de hoogte blijven van jullie allemaal.... De dag dat hij de deur achter zich heeft dicht getrokken en wanneer ik zeker weet, nu is hij al ver weg, hij zal niet omdraaien om terug te komen omdat hij iets vergeten is, zoek ik dit topic al weer op. Maar dan wel met het idee, alleen even lezen, en even zeggen dat ik me goed voel, meer niet. En dan ben jij daar Iseo, en je vraagt..Elf hoe is het nu met je? En de eerste reactie is...met mij gaat het goed, en dan gebeurt er iets in me, waardoor ik echt ga nadenken over jouw vraag, hoe gaat het met me......en dan merk ik dat er toch veel twijfels zitten, en niet eens zozeer omdat ik me nu niet veilig bij hem voel, of omdat ik nu bang voor hem ben, maar het feit dat ik niet meer weet wat ik eigenlijk nog wel allemaal voel voor hem, en het feit dat ik het verleden maar niet kan vergeten. zoals ook in mijn dromen wordt weergegeven.
Elf
dat vraag ik me ook af, maar ik doe mijn best. Als ik zie dat hij er werkelijk voor gaat, en dat hij werkelijk zijn best doet om mij het gevoel te geven dat ik veilig bij hem ben, wie ben ik om het dan toch niet te proberen met alle redenen die ik in een voorgaande reactie al heb gegeven?
Het is voor mezelf ook allemaal een beetje dubbel hoor, en het ergste is dat ik mezelf niet meer helemaal begrijp. Als hij thuis is, net zoals de laatse 4 weken dat hij thuis is geweest, dan denk ik, zie het komt helemaal goed, ik pieker niet meer, ga me goed voelen. Ook denk ik dan, ik ga niet meer lezen bij wazen en oogkleppen, want dat is niet nodig. De dag voor dat hij weggaat denk ik al,.....morgen, als hij weg is, ga ik daar toch even lezen, onder het mom van op de hoogte blijven van jullie allemaal.... De dag dat hij de deur achter zich heeft dicht getrokken en wanneer ik zeker weet, nu is hij al ver weg, hij zal niet omdraaien om terug te komen omdat hij iets vergeten is, zoek ik dit topic al weer op. Maar dan wel met het idee, alleen even lezen, en even zeggen dat ik me goed voel, meer niet. En dan ben jij daar Iseo, en je vraagt..Elf hoe is het nu met je? En de eerste reactie is...met mij gaat het goed, en dan gebeurt er iets in me, waardoor ik echt ga nadenken over jouw vraag, hoe gaat het met me......en dan merk ik dat er toch veel twijfels zitten, en niet eens zozeer omdat ik me nu niet veilig bij hem voel, of omdat ik nu bang voor hem ben, maar het feit dat ik niet meer weet wat ik eigenlijk nog wel allemaal voel voor hem, en het feit dat ik het verleden maar niet kan vergeten. zoals ook in mijn dromen wordt weergegeven.
Elf
donderdag 30 augustus 2007 om 11:51
Oh Elf.... het raakt me zo. Wat je nu schrijft, kippenvel krijg ik ervan.
Alsjeblieft, zorg goed voor jezelf.
Zolang je niet weet wat je voelt en wat je wilt, met hem, met deze relatie...investeer dan in jezelf. Ga op onderzoek uit, ontdek meer van jou, wordt nog meer beste vrienden met jezelf.
Lees, praat, wees creatief, probeer nieuwe dingen, verdiep je in iets wat je altijd al boeiend leek, ga op yoga, neem een abonnement op een interessant tijdschrift, schrijf een verhaal, ga dagjes weg, naar een museum, naar een voorstelling. Blijf je concentreren op wat je nu al graag doet, en ontdek meer. Blijf investeren in echte vriendschappen, ga voor de echtheid en warmte in contacten.
Leef, en leer.. en heb lief als dat vanzelf gaat, als je het voelt, zoals bij de kinderen.
En neem de tijd voor iets wat je nu niet weet, laat het komen, de beslissing voor wat het beste is.
Volgens mij ben je bere-sterk.
Kies elke dag voor jezelf, en kijk wie er mee gaat. Kies voor wat jij belangrijk vindt, en zie wie er met je meegaat.
Zo leer je ook echt de mensen kennen, en dat geldt denk ik ook binnen een relatie, die dat ook voelen en daar voor willen zorgen, die daarvoor willen gaan.
Oh, even een dikke hoor!
Elf, je blijft wel langskomen toch, ik mis je als je er even niet bent.
Voel je nergens toe verplicht, ook als je niet wilt schrijven over hoe het gaat, als je dat even niet weet.
Alsjeblieft, zorg goed voor jezelf.
Zolang je niet weet wat je voelt en wat je wilt, met hem, met deze relatie...investeer dan in jezelf. Ga op onderzoek uit, ontdek meer van jou, wordt nog meer beste vrienden met jezelf.
Lees, praat, wees creatief, probeer nieuwe dingen, verdiep je in iets wat je altijd al boeiend leek, ga op yoga, neem een abonnement op een interessant tijdschrift, schrijf een verhaal, ga dagjes weg, naar een museum, naar een voorstelling. Blijf je concentreren op wat je nu al graag doet, en ontdek meer. Blijf investeren in echte vriendschappen, ga voor de echtheid en warmte in contacten.
Leef, en leer.. en heb lief als dat vanzelf gaat, als je het voelt, zoals bij de kinderen.
En neem de tijd voor iets wat je nu niet weet, laat het komen, de beslissing voor wat het beste is.
Volgens mij ben je bere-sterk.
Kies elke dag voor jezelf, en kijk wie er mee gaat. Kies voor wat jij belangrijk vindt, en zie wie er met je meegaat.
Zo leer je ook echt de mensen kennen, en dat geldt denk ik ook binnen een relatie, die dat ook voelen en daar voor willen zorgen, die daarvoor willen gaan.
Oh, even een dikke hoor!
Elf, je blijft wel langskomen toch, ik mis je als je er even niet bent.
Voel je nergens toe verplicht, ook als je niet wilt schrijven over hoe het gaat, als je dat even niet weet.
donderdag 30 augustus 2007 om 12:00
Iseo, ,
dank je wel voor je wijze woorden.......
Ik zou zooooo graag alles wat me is overkomen willen vergeten. Gewoon wakker worden en het verleden, (althans de nare herinneringen) is weg. Zo graag wil ik dat waar ik nu ben dat het slaagt.....Dat ik echt opnieuw zou kunnen beginnen....en dat is denk ik wat ik zou moeten accepteren, het verleden kan je niet wissen, dat is iets wat ik altijd bij me zal dragen.....
liefs Elf
dank je wel voor je wijze woorden.......
Ik zou zooooo graag alles wat me is overkomen willen vergeten. Gewoon wakker worden en het verleden, (althans de nare herinneringen) is weg. Zo graag wil ik dat waar ik nu ben dat het slaagt.....Dat ik echt opnieuw zou kunnen beginnen....en dat is denk ik wat ik zou moeten accepteren, het verleden kan je niet wissen, dat is iets wat ik altijd bij me zal dragen.....
liefs Elf
