Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
maandag 3 september 2007 om 23:05
quote:Iseo schreef op 03 september 2007 @ 22:48:
Die behoefte aan seks is al de tijd weggeweest, maar begint voorzichtig terug te komen en ik ben toch bang.
Hee lieve Iseo!
Ik hoop dat die angst voor je eigen seksuele gevoelens gauw wat minder wordt. Eigenlijk hoef je ook niet bang te zijn, hoewel ik me heel goed kan voorstellen dat het zo voelt voor je hoor. Maar nu heb jij het allemaal in de hand, het is aan jou hoe ver je gaat, het is nu aan jou om jezelf te delen met een ander - of niet.
Ikzelf heb qua seks in mijn toenmalige relatie geen echt extreme dingen meegemaakt. Wel was het zo, dat hij vond dat seks een plezier voor hem was, en niet voor mij. Hij deed niet zijn best om mij te laten genieten, het was mijn taak om hem te laten genieten. Wat het lastig maakte, is dat ik graag mijn best voor hem wilde doen, maar dat hij mij om het minste of geringste een ''hoer'' vond. Dus ja, vind daar maar eens een weg in, ik weet eigenlijk ook niet wat hij nou precies van me wilde wat dat betreft.
Voor mij heeft dat aspect van onze relatie niet heel veel impact gehad. Ik had voor hem ook al diverse relaties gehad, wist dat het ook anders kon, dat het niet aan mij lag. Maar naderhand voelde de eerste seksuele belevenis die ik na hem had, op de manier zoals het hoort - samen je liefde beleven, en niet één persoon wel laten genieten en de ander niet - wel als een bevrijding.
Hoe dan ook is seks iets wat bij je hoort, zoals het bij iedereen hoort, en dat je er nu weer over nadenkt is gewoon vooruitgang in je verwerkingsproces denk ik. En niets om je voor te schamen.
Die behoefte aan seks is al de tijd weggeweest, maar begint voorzichtig terug te komen en ik ben toch bang.
Hee lieve Iseo!
Ik hoop dat die angst voor je eigen seksuele gevoelens gauw wat minder wordt. Eigenlijk hoef je ook niet bang te zijn, hoewel ik me heel goed kan voorstellen dat het zo voelt voor je hoor. Maar nu heb jij het allemaal in de hand, het is aan jou hoe ver je gaat, het is nu aan jou om jezelf te delen met een ander - of niet.
Ikzelf heb qua seks in mijn toenmalige relatie geen echt extreme dingen meegemaakt. Wel was het zo, dat hij vond dat seks een plezier voor hem was, en niet voor mij. Hij deed niet zijn best om mij te laten genieten, het was mijn taak om hem te laten genieten. Wat het lastig maakte, is dat ik graag mijn best voor hem wilde doen, maar dat hij mij om het minste of geringste een ''hoer'' vond. Dus ja, vind daar maar eens een weg in, ik weet eigenlijk ook niet wat hij nou precies van me wilde wat dat betreft.
Voor mij heeft dat aspect van onze relatie niet heel veel impact gehad. Ik had voor hem ook al diverse relaties gehad, wist dat het ook anders kon, dat het niet aan mij lag. Maar naderhand voelde de eerste seksuele belevenis die ik na hem had, op de manier zoals het hoort - samen je liefde beleven, en niet één persoon wel laten genieten en de ander niet - wel als een bevrijding.
Hoe dan ook is seks iets wat bij je hoort, zoals het bij iedereen hoort, en dat je er nu weer over nadenkt is gewoon vooruitgang in je verwerkingsproces denk ik. En niets om je voor te schamen.
dinsdag 4 september 2007 om 00:45
Bedankt Lemmy
Jouw ex maakte je het ook wel echt onmogelijk het 'goed' te doen.
Soms vraag ik me wel eens af of deze mannen zelf wel wisten wat ze nu wilden. Mijn ex was altijd zo ontevreden eigenlijk, misschien maakten al die dingen waar hij het op gooide helemaal niet uit. Al was ik druk in de weer om ze beter te maken enzo.
Het heeft ook niet heel veel zin om het me nog steeds allemaal af te vragen.
Weer heb ik de neiging maar weer het verleden in te duiken omdat het heden/de toekomst wat eng en onzeker is.
Ik heb wel zin in morgen, heb wel zin in de nieuwe tijd die toch echt is begonnen. Nu nog gaan doen.
Even een voor Mamz, en veel liefs voor jullie allemaal!
Reina
Trusten meiden.
Jouw ex maakte je het ook wel echt onmogelijk het 'goed' te doen.
Soms vraag ik me wel eens af of deze mannen zelf wel wisten wat ze nu wilden. Mijn ex was altijd zo ontevreden eigenlijk, misschien maakten al die dingen waar hij het op gooide helemaal niet uit. Al was ik druk in de weer om ze beter te maken enzo.
Het heeft ook niet heel veel zin om het me nog steeds allemaal af te vragen.
Weer heb ik de neiging maar weer het verleden in te duiken omdat het heden/de toekomst wat eng en onzeker is.
Ik heb wel zin in morgen, heb wel zin in de nieuwe tijd die toch echt is begonnen. Nu nog gaan doen.
Even een voor Mamz, en veel liefs voor jullie allemaal!
Reina
Trusten meiden.
dinsdag 4 september 2007 om 15:04
quote:Lemmy schreef op 03 september 2007 @ 23:05:
[...]
Ikzelf heb qua seks in mijn toenmalige relatie geen echt extreme dingen meegemaakt. Wel was het zo, dat hij vond dat seks een plezier voor hem was, en niet voor mij. Hij deed niet zijn best om mij te laten genieten, het was mijn taak om hem te laten genieten. Wat het lastig maakte, is dat ik graag mijn best voor hem wilde doen, maar dat hij mij om het minste of geringste een ''hoer'' vond. Dus ja, vind daar maar eens een weg in, ik weet eigenlijk ook niet wat hij nou precies van me wilde wat dat betreft.
Lemmy, zoals jij het hier beschrijft was het ook voor mij. Plezier voor hem, voor mij was het niet belangrijk. Tja, 'hoer' heeft mijn ex me niet genoemd, toch voelde ik me zo...misschien omdat hij me steeds afwees, als ik weer om aandacht vroeg? Dit werkt wel door in de huidige relatie, waardoor ik (nog steeds) niet openlijk durf uit te komen voor wat ik wil. Ik wil hem graag plezieren, en zet mijn gevoelens aan de kant....gelukkig stelt hij mij dan wél voorop, hij vindt het juist belangrijk, dat een vrouw ook kan genieten.
Iseo, ik hoop dat het voor jou dadelijk ook een andere lading krijgt, want het kan zo fijn zijn, en nogmaals...voor mij is het heel belangrijk in een relatie; denk dat dit voor veel mensen zo is; maakt het toch een stuk completer.
Ben trouwens zeer benieuwd naar je dag, las net dat je vandaag wel zou gaan...heel veel succes.
Groetjes,
Nicole
[...]
Ikzelf heb qua seks in mijn toenmalige relatie geen echt extreme dingen meegemaakt. Wel was het zo, dat hij vond dat seks een plezier voor hem was, en niet voor mij. Hij deed niet zijn best om mij te laten genieten, het was mijn taak om hem te laten genieten. Wat het lastig maakte, is dat ik graag mijn best voor hem wilde doen, maar dat hij mij om het minste of geringste een ''hoer'' vond. Dus ja, vind daar maar eens een weg in, ik weet eigenlijk ook niet wat hij nou precies van me wilde wat dat betreft.
Lemmy, zoals jij het hier beschrijft was het ook voor mij. Plezier voor hem, voor mij was het niet belangrijk. Tja, 'hoer' heeft mijn ex me niet genoemd, toch voelde ik me zo...misschien omdat hij me steeds afwees, als ik weer om aandacht vroeg? Dit werkt wel door in de huidige relatie, waardoor ik (nog steeds) niet openlijk durf uit te komen voor wat ik wil. Ik wil hem graag plezieren, en zet mijn gevoelens aan de kant....gelukkig stelt hij mij dan wél voorop, hij vindt het juist belangrijk, dat een vrouw ook kan genieten.
Iseo, ik hoop dat het voor jou dadelijk ook een andere lading krijgt, want het kan zo fijn zijn, en nogmaals...voor mij is het heel belangrijk in een relatie; denk dat dit voor veel mensen zo is; maakt het toch een stuk completer.
Ben trouwens zeer benieuwd naar je dag, las net dat je vandaag wel zou gaan...heel veel succes.
Groetjes,
Nicole
dinsdag 4 september 2007 om 15:37
Hoi ik ben er weer, gaat helemaal niet lekker en ik vraag me af wat ik ook allemaal dacht te gaan doen enzo. Goed, ik ga even uitwaaien en dan hoop ik straks wat opgefrist mijn dochtertje ophalen want ik mis haar vreselijk de hele dag en ik kan niet wachten tot ik haar weer zie, maar wil niet dat ze iets van mijn bui meekrijgt.
Voel me wel een enorme aansteller, maar ik kan wel janken maar heb daar ook helemaal geen zin in. Heb een -wil ik niet-kan ik niet- laat me met rust- gevoel.
Zo, dat is Iseo's (bijna echt naar)schooldag, gaat weer nergens over.
Voel me wel een enorme aansteller, maar ik kan wel janken maar heb daar ook helemaal geen zin in. Heb een -wil ik niet-kan ik niet- laat me met rust- gevoel.
Zo, dat is Iseo's (bijna echt naar)schooldag, gaat weer nergens over.
dinsdag 4 september 2007 om 16:33
Iseo, ik ben blij te lezen dat je wel gegaan bent. Ga je nu niet teveel afvragen en niet teveel graven hoor. Je moet wennen, je zet opnieuw je leven in je stroomversnelling, maar wel een positieve. Houd die gedachte vast!
En alles hoeft niet allemaal perfect te lopen! Ik hoop dat je lekker uitgewaaid bent zodat je nu weer fijn van je dochter kan genieten. (Ik deed het bijna weer fout )
liefs Zonlicht
En alles hoeft niet allemaal perfect te lopen! Ik hoop dat je lekker uitgewaaid bent zodat je nu weer fijn van je dochter kan genieten. (Ik deed het bijna weer fout )
liefs Zonlicht
dinsdag 4 september 2007 om 19:27
Ach meid toch -knuffel-
Adem in, adem uit, morgen niet meer denken aan vandaag.
Deze wee komt nooit meer terug.
Tuurlijk vliegt het je aan, omdat het nieuw is, omdat het zoveel tegelijk is.
Bijt er maar doorheen en verwacht niet van jezelf dat je alles al moet kunnen.
Je hebt vier jaar de tijd om te leren midden in die wereld te staan.
-herinnert zich een stagiaire in het verpleeghuis, best al ver in de studie, die geen enkele sjoege gaf naar de bewoners ..... niemand die haar daar over lastig viel-
Adem in, adem uit, morgen niet meer denken aan vandaag.
Deze wee komt nooit meer terug.
Tuurlijk vliegt het je aan, omdat het nieuw is, omdat het zoveel tegelijk is.
Bijt er maar doorheen en verwacht niet van jezelf dat je alles al moet kunnen.
Je hebt vier jaar de tijd om te leren midden in die wereld te staan.
-herinnert zich een stagiaire in het verpleeghuis, best al ver in de studie, die geen enkele sjoege gaf naar de bewoners ..... niemand die haar daar over lastig viel-
dinsdag 4 september 2007 om 22:00
Hee Iseo, meis, het is een studie. Als je niet gaat ga je niet dood hoor. Geef jezelf de keuze. Echt de vrijheid om eventueel niet te gaan. Dat is de enige manier om je motivatie terug te vinden en dan zie je vanzelf wel of die sterk genoeg is.
Moppeke toch. Zoveel angst. Voor een gebouw met mensen die iets willen leren. Ik riep altijd tegen mijn studenten: als je het niet snapt, dan moet je het vertellen. Ik kan het niet ruiken. (ja misschien over 50 jaar als ik een hele goede docent geworden ben) Omgekeerd geldt natuurlijk ook: mensen kunnen niet aan jou zien waar je vandaan komt, wat je hebt meegemaakt. Je hebt een kans om je nieuwe ik te laten zien. De kant van jezelf die wij hier ook zien en waar we zoveel bewondering voor hebben. Geweldig toch?
Slaap lekker. Morgen weer een dag.
Moppeke toch. Zoveel angst. Voor een gebouw met mensen die iets willen leren. Ik riep altijd tegen mijn studenten: als je het niet snapt, dan moet je het vertellen. Ik kan het niet ruiken. (ja misschien over 50 jaar als ik een hele goede docent geworden ben) Omgekeerd geldt natuurlijk ook: mensen kunnen niet aan jou zien waar je vandaan komt, wat je hebt meegemaakt. Je hebt een kans om je nieuwe ik te laten zien. De kant van jezelf die wij hier ook zien en waar we zoveel bewondering voor hebben. Geweldig toch?
Slaap lekker. Morgen weer een dag.
dinsdag 4 september 2007 om 22:25
Hey lieve Iseo,
Wat goed dat je wel gegaan bent! Tóch weer een stapje voorwaarts, nietwaar?
Ik kan me overigens het gevoel dat jij jouw dochter mist zo goed voorstellen. Als ik mijn meiden eventjes niet zie dan heb ik dat ook heel erg. Wil ze het liefst constant bij me hebben, maar dat kan natuurlijk niet. Ik moet hen ook de ruimte gunnen. Maar ja, ze worden alweer zo groot en soms zijn hun vriendinnetjes net even belangrijker dan hun moeder. Daar heb ik soms wel moeite mee maar dat komt, denk ik ook, omdat mijn leventje om hen draait. Dat zal bij jou, vermoed ik, ook het geval zijn?
Ik vind het ook heel knap van je dat je zo vrij schrijft over wat je bezig houdt.
De seks met x voelde vroeger wel oke. Ik wist ook niet beter omdat hij mijn eerste vriendje was waarmee ik "het" echt deed. Dan ga je vanzelf denken dat het zo hoort. Toen we pas verkering hadden vergeleek hij mij vaak met een ex-vriendinnetje van hem. Deze meid had het uitgemaakt met hem en dat kon hij niet verkroppen. Als het destijds dan niet lukte in bed dan zei hij dat het niet aan hem lag want met E. ging het voorheen helemaal geweldig. Dan was ik een koude kikker. Later ging ik manieren bedenken om hem het gevoel te geven dat ik er van genoot, daar wordt je handig in. Soms voelde het ook wel oke, maar als ik nu terugkijk... het was nooit lief, nooit knuffelig en nooit echt intiem zoals je met iemand kan vrijen terwijl er echt sprake is van liefde. Zoenen deden we sowieso de laatste jaren al niet meer. Gewoon seks om de seks. De laatste jaren liep het helemaal uit de hand want als ik dan niet gewillig was, werd hij altijd agressief! Dan was ik geen echt wijf! Ik moest en ik zou, en gemakshalve gaf ik hem dan maar zijn zin. Meestal wist ik vantevoren wel wat me te wachten stond want dan kwamen er bijv. sms-jes over vanavond. Ik stelde me daar dan op in en dacht dan "ach, dat kwartiertje, dan heb ik weer rust". Gelukkig laat hij me nu, op dat gebied, met rust.
Een aantal weken geleden heb ik het gedaan met de (getrouwde) man waarop ik, helaas nog steeds, zo verliefd ben. Het was eenmalig en ik neem afstand van hem... Maar het was zo anders! Het was zoals ik me later ging voorstellen hoe het hoorde te zijn. Lief, zo vol aandacht, teder, hartstochtelijk en knuffelig. Hoe jammer en moeilijk ik het ook vind dat het geen vervolg zal of liever gezegd kan hebben. Hij heeft me wel doen inzien hoe het anders kan. Hoe het hoort.
Hoe voel je je nu lieve meid? De dag nog een beetje doorgekomen, lekker uitgewaaid en weer wat moed?
Dikke knuffel,
Thirza
Wat goed dat je wel gegaan bent! Tóch weer een stapje voorwaarts, nietwaar?
Ik kan me overigens het gevoel dat jij jouw dochter mist zo goed voorstellen. Als ik mijn meiden eventjes niet zie dan heb ik dat ook heel erg. Wil ze het liefst constant bij me hebben, maar dat kan natuurlijk niet. Ik moet hen ook de ruimte gunnen. Maar ja, ze worden alweer zo groot en soms zijn hun vriendinnetjes net even belangrijker dan hun moeder. Daar heb ik soms wel moeite mee maar dat komt, denk ik ook, omdat mijn leventje om hen draait. Dat zal bij jou, vermoed ik, ook het geval zijn?
Ik vind het ook heel knap van je dat je zo vrij schrijft over wat je bezig houdt.
De seks met x voelde vroeger wel oke. Ik wist ook niet beter omdat hij mijn eerste vriendje was waarmee ik "het" echt deed. Dan ga je vanzelf denken dat het zo hoort. Toen we pas verkering hadden vergeleek hij mij vaak met een ex-vriendinnetje van hem. Deze meid had het uitgemaakt met hem en dat kon hij niet verkroppen. Als het destijds dan niet lukte in bed dan zei hij dat het niet aan hem lag want met E. ging het voorheen helemaal geweldig. Dan was ik een koude kikker. Later ging ik manieren bedenken om hem het gevoel te geven dat ik er van genoot, daar wordt je handig in. Soms voelde het ook wel oke, maar als ik nu terugkijk... het was nooit lief, nooit knuffelig en nooit echt intiem zoals je met iemand kan vrijen terwijl er echt sprake is van liefde. Zoenen deden we sowieso de laatste jaren al niet meer. Gewoon seks om de seks. De laatste jaren liep het helemaal uit de hand want als ik dan niet gewillig was, werd hij altijd agressief! Dan was ik geen echt wijf! Ik moest en ik zou, en gemakshalve gaf ik hem dan maar zijn zin. Meestal wist ik vantevoren wel wat me te wachten stond want dan kwamen er bijv. sms-jes over vanavond. Ik stelde me daar dan op in en dacht dan "ach, dat kwartiertje, dan heb ik weer rust". Gelukkig laat hij me nu, op dat gebied, met rust.
Een aantal weken geleden heb ik het gedaan met de (getrouwde) man waarop ik, helaas nog steeds, zo verliefd ben. Het was eenmalig en ik neem afstand van hem... Maar het was zo anders! Het was zoals ik me later ging voorstellen hoe het hoorde te zijn. Lief, zo vol aandacht, teder, hartstochtelijk en knuffelig. Hoe jammer en moeilijk ik het ook vind dat het geen vervolg zal of liever gezegd kan hebben. Hij heeft me wel doen inzien hoe het anders kan. Hoe het hoort.
Hoe voel je je nu lieve meid? De dag nog een beetje doorgekomen, lekker uitgewaaid en weer wat moed?
Dikke knuffel,
Thirza
dinsdag 4 september 2007 om 22:35
Ben ik nog even
Mamz, deze wee komt nooit meer terug haha dat zei iemand tegen me vlak voor ik moest gaan bevallen en daar heb ik telkens aan gedacht toen!
Maar je hebt helemaal gelijk.
Morgen weer een dag, nieuwe kans.
Vandaag ben ik halverwege gekomen
Durf het bijna niet te zeggen.
Ik heb inderdaad 4 jaar de tijd.
Vraag me af waar ik in hemelsnaam de energie en durf en concentratie vandaan moet halen om dit te gaan doen.
En ik had er nog wel echt zoveel zin in, vandaag dacht ik, dit gaat weer iets zijn waar ik dan toch weer mee stop.
Maar dat wil ik echt niet.
Klinkt raar, maar deze opleiding past echt bij me, als ik maar eerst door dat begin heenkom.
Zon, ze heeft dan ook een mooie naam he!
Ik ben gaan uitwaaien en daarna ben ik te veel geld gaan uitgeven nieuwe jas gekocht want ik durfde me ineens niet meer te vertonen in mijn oude, en voor dochterlief een ton met duplo mede wegens schuldgevoel over dat ik haar de hele dag in de steek laat.
Ze vloog in mijn armen, kwam echt op me afrennen terwijl ze vanuit het niets meteen huilde, toen ze me zag. Dan ga ik ook weer even stuk hoor.
Hoe doet iedereen dat toch. Ik lees tegenwoordig wat meer op het forum en zie overal vrouwen die vanalles ondernemen en doen en pit hebben en die stukjes schrijven waar ik wat mee kan enzo, en die humor hebben.
En ik lees ook verder wel veel, weet ook wel hoe sommige dingen werken, net als hoe je naar jezelf kijkt en hoe onzekerheid werkt en wat je kunt doen etc. Maar als het erop aankomt verstop ik me nog steeds liever dan dat ik het aanga. Denk ik nog steeds, het is wel zo dat het om de binnenkant gaat, maar ik ben ondertussen nog wel steeds lelijk. Durf niet te lachen, en mijn huid ziet er niet uit.
Ja fijn, iedereen uit mijn klas ziet er hip en fris uit, en ik hecht wel waarde aan hele andere dingen, en mijn schoenen hebben gaten in de zolen whatever. Maar toch vergelijk ik mezelf met hun.
Ik kocht vandaag ook wat tijdschriften, las een artikel in Psycholgie Magazine, vond het wel wat van toepassing:
'Hoewel we aanhoudend negatief commentaar van anderen niet eeuwig tolereren, pakken we onszelf wel vaak stevig aan.
De meeste mensen zijn strenger voor zichzelf dan voor anderen. Maar waarom zou je wel mededogen hebben voor anderen en niet voor jezelf?
Behandel jezelf zoals je een goede vriend zou behandelen als dingen misgaan.
Door voor jezelf geen compassie te voelen en voor anderen wel, maak je een kunstmatig onderscheid tussen jezelf en anderen.
Mild zijn voor jezelf op het moment dat je faalt of vind dat je tekortschiet.
Maar zelf kritiek weerhoudt mensen er dikwijls van om mild voor zichzelf te zijn.
(Werd er aan het begin van het artikel een voorbeeld gegeven van even napraten als je eenmaal thuisgekomen bent. Je denkt te lezen dat de ene partner negatief commentaar geeft op de ander, waarop wordt geantwoord dat iedereen die persoon uiteindelijk wel de deur zou wijzen, lekker negatief. Maar wat als je dat tegen jezelf zou zeggen??)
Het commentaar van de innerlijke criticus is in te delen in drie categorien: kritiek op uiterlijk, prestaties en sociaal gedrag.'
(Zomaar even wat zinnen uit het artikel hoor)
Annemoon, je bent een schat.
Alleen heb ik het gevoel, dat ik toch wel door de mand ga vallen. Dat ik uiteindelijk toch onbetrouwbaar, onaardig, dom en niet leuk blijk te zijn.
Dat uiteindelijk mijn ex wel echt gelijk had alleen dat ik het nu beter kan verbergen.
Worden jullie al moe van me?
Ben bang dat die studie toch wat te hoog gegrepen is, in ieder geval voor dit moment, en ik haal er volgens mij van alles bij om dat maar in de praktijk te bevestigen.
Wat ik verder jammer vind, is dat ik niet zo open over het heden durf te schrijven hier, word toch wel steeds banger om herkend te gaan worden.
Terwijl ik steeds heel erg die behoefte voel om alles met jullie te delen en vanalles te vragen over wat jullie meemaken, bezighoudt.
Mamz, deze wee komt nooit meer terug haha dat zei iemand tegen me vlak voor ik moest gaan bevallen en daar heb ik telkens aan gedacht toen!
Maar je hebt helemaal gelijk.
Morgen weer een dag, nieuwe kans.
Vandaag ben ik halverwege gekomen
Durf het bijna niet te zeggen.
Ik heb inderdaad 4 jaar de tijd.
Vraag me af waar ik in hemelsnaam de energie en durf en concentratie vandaan moet halen om dit te gaan doen.
En ik had er nog wel echt zoveel zin in, vandaag dacht ik, dit gaat weer iets zijn waar ik dan toch weer mee stop.
Maar dat wil ik echt niet.
Klinkt raar, maar deze opleiding past echt bij me, als ik maar eerst door dat begin heenkom.
Zon, ze heeft dan ook een mooie naam he!
Ik ben gaan uitwaaien en daarna ben ik te veel geld gaan uitgeven nieuwe jas gekocht want ik durfde me ineens niet meer te vertonen in mijn oude, en voor dochterlief een ton met duplo mede wegens schuldgevoel over dat ik haar de hele dag in de steek laat.
Ze vloog in mijn armen, kwam echt op me afrennen terwijl ze vanuit het niets meteen huilde, toen ze me zag. Dan ga ik ook weer even stuk hoor.
Hoe doet iedereen dat toch. Ik lees tegenwoordig wat meer op het forum en zie overal vrouwen die vanalles ondernemen en doen en pit hebben en die stukjes schrijven waar ik wat mee kan enzo, en die humor hebben.
En ik lees ook verder wel veel, weet ook wel hoe sommige dingen werken, net als hoe je naar jezelf kijkt en hoe onzekerheid werkt en wat je kunt doen etc. Maar als het erop aankomt verstop ik me nog steeds liever dan dat ik het aanga. Denk ik nog steeds, het is wel zo dat het om de binnenkant gaat, maar ik ben ondertussen nog wel steeds lelijk. Durf niet te lachen, en mijn huid ziet er niet uit.
Ja fijn, iedereen uit mijn klas ziet er hip en fris uit, en ik hecht wel waarde aan hele andere dingen, en mijn schoenen hebben gaten in de zolen whatever. Maar toch vergelijk ik mezelf met hun.
Ik kocht vandaag ook wat tijdschriften, las een artikel in Psycholgie Magazine, vond het wel wat van toepassing:
'Hoewel we aanhoudend negatief commentaar van anderen niet eeuwig tolereren, pakken we onszelf wel vaak stevig aan.
De meeste mensen zijn strenger voor zichzelf dan voor anderen. Maar waarom zou je wel mededogen hebben voor anderen en niet voor jezelf?
Behandel jezelf zoals je een goede vriend zou behandelen als dingen misgaan.
Door voor jezelf geen compassie te voelen en voor anderen wel, maak je een kunstmatig onderscheid tussen jezelf en anderen.
Mild zijn voor jezelf op het moment dat je faalt of vind dat je tekortschiet.
Maar zelf kritiek weerhoudt mensen er dikwijls van om mild voor zichzelf te zijn.
(Werd er aan het begin van het artikel een voorbeeld gegeven van even napraten als je eenmaal thuisgekomen bent. Je denkt te lezen dat de ene partner negatief commentaar geeft op de ander, waarop wordt geantwoord dat iedereen die persoon uiteindelijk wel de deur zou wijzen, lekker negatief. Maar wat als je dat tegen jezelf zou zeggen??)
Het commentaar van de innerlijke criticus is in te delen in drie categorien: kritiek op uiterlijk, prestaties en sociaal gedrag.'
(Zomaar even wat zinnen uit het artikel hoor)
Annemoon, je bent een schat.
Alleen heb ik het gevoel, dat ik toch wel door de mand ga vallen. Dat ik uiteindelijk toch onbetrouwbaar, onaardig, dom en niet leuk blijk te zijn.
Dat uiteindelijk mijn ex wel echt gelijk had alleen dat ik het nu beter kan verbergen.
Worden jullie al moe van me?
Ben bang dat die studie toch wat te hoog gegrepen is, in ieder geval voor dit moment, en ik haal er volgens mij van alles bij om dat maar in de praktijk te bevestigen.
Wat ik verder jammer vind, is dat ik niet zo open over het heden durf te schrijven hier, word toch wel steeds banger om herkend te gaan worden.
Terwijl ik steeds heel erg die behoefte voel om alles met jullie te delen en vanalles te vragen over wat jullie meemaken, bezighoudt.
dinsdag 4 september 2007 om 22:50
Hee lieve Thirz
Vind het heel erg, weer om te lezen dat je ex je zo behandelde. Agressief worden, seks eisen. Vreselijk.
Dat laatste gebeurde bij ons minder, het was meer de suggestie dat het uit de hand kon lopen, die maakte dat ik al toegaf. Ja daar kijk ik nu op terug en word niet goed van mezelf. Ik deed alles wat hij aangaf, wat ik al eerder schreef.
Maar de rest van je stukje, echt herkenbaar.
Dikke Thirza.
Heb helemaal niet naar jullie gevraagd vandaag, ben zo met mezelf maar bezig.
Hoe was jouw dag?
Ja, mijn leven draait om mijn kind. En nu gaat het toch wat anders worden, ik doe nu ook dit dan voor mezelf. Heb het daar moeilijk mee. Vind het ook moeilijk om anderen met haar te vertrouwen.
Het is echt moeilijk he, om ze los te laten.
Dochterlief is degene die me overal doorheen sleepte, die me om te beginnen dwong keuzes te maken die ik nooit kon maken toen ze er nog niet was.
Vind het heel erg, weer om te lezen dat je ex je zo behandelde. Agressief worden, seks eisen. Vreselijk.
Dat laatste gebeurde bij ons minder, het was meer de suggestie dat het uit de hand kon lopen, die maakte dat ik al toegaf. Ja daar kijk ik nu op terug en word niet goed van mezelf. Ik deed alles wat hij aangaf, wat ik al eerder schreef.
Maar de rest van je stukje, echt herkenbaar.
Dikke Thirza.
Heb helemaal niet naar jullie gevraagd vandaag, ben zo met mezelf maar bezig.
Hoe was jouw dag?
Ja, mijn leven draait om mijn kind. En nu gaat het toch wat anders worden, ik doe nu ook dit dan voor mezelf. Heb het daar moeilijk mee. Vind het ook moeilijk om anderen met haar te vertrouwen.
Het is echt moeilijk he, om ze los te laten.
Dochterlief is degene die me overal doorheen sleepte, die me om te beginnen dwong keuzes te maken die ik nooit kon maken toen ze er nog niet was.
dinsdag 4 september 2007 om 22:51
Iseo, niet doen, niet toegeven aan die negatieve gedachten die zich nu in jouw ontwikkelen. Je ex heeft geen gelijk. Je bent zoveel meer. Gun hem nu niet opnieuw de macht teveel invloed te hebben op jouw progressie en jouw leven. Dit gebeurt allemaal in je hoofd en jij bent degene die dit kan (en moet) veranderen.
Je weet dat mijn studie ook niet soepel verloopt. Toch twijfel ik niet aan het kunnen. Het zijn de omstandigheden die ervoor gezorgd hebben dat het niet altijd lukte, maar ik heb nog niemand gesproken die daar geen begrip voor heeft, behalve ikzelf, want ik vind dat ik dat wel even moeten kunnen. Zo werkt het dus niet. Ik gun mezelf dus nog wat meer rust, doe een jaar over, en ik heb ongeveer de helft gehaald dus heb nu een relaxed jaar om mijn hoofd op orde te krijgen en omstandigheden nog beter aan te kunnen. Dan duurt het maar een jaar langer. Alsjeblieft geef het niet te snel op want het is een ontzettend leuke studie die volgens mij goed bij je past.
Natuurlijk is het lastig om je dochter achter te laten, maar daar wennen jullie echt alletwee aan. Toen ik weer begon met werken had ik dat ook. Er komt een dag dat je haar komt halen en ze je niet eens ziet staan omdat ze nog fijn aan het spelen is, echt waar. (dan voel je je overbodig maar bent dat natuurlijk nooit).
Geloof in jezelf, je hebt al zoveel bereikt.
Je weet dat mijn studie ook niet soepel verloopt. Toch twijfel ik niet aan het kunnen. Het zijn de omstandigheden die ervoor gezorgd hebben dat het niet altijd lukte, maar ik heb nog niemand gesproken die daar geen begrip voor heeft, behalve ikzelf, want ik vind dat ik dat wel even moeten kunnen. Zo werkt het dus niet. Ik gun mezelf dus nog wat meer rust, doe een jaar over, en ik heb ongeveer de helft gehaald dus heb nu een relaxed jaar om mijn hoofd op orde te krijgen en omstandigheden nog beter aan te kunnen. Dan duurt het maar een jaar langer. Alsjeblieft geef het niet te snel op want het is een ontzettend leuke studie die volgens mij goed bij je past.
Natuurlijk is het lastig om je dochter achter te laten, maar daar wennen jullie echt alletwee aan. Toen ik weer begon met werken had ik dat ook. Er komt een dag dat je haar komt halen en ze je niet eens ziet staan omdat ze nog fijn aan het spelen is, echt waar. (dan voel je je overbodig maar bent dat natuurlijk nooit).
Geloof in jezelf, je hebt al zoveel bereikt.
dinsdag 4 september 2007 om 22:58
Lieve Iseo,
Is er iemand in je buurt die je wat extra zou kunnen steunen op dit moment? Ik heb zo het gevoel dat je zo alleen er voor staat nu...
Kijk, als je schrijft ''hoe doet iedereen dat toch'', dan denk ik ook aan mezelf, hoe ik het deed toen ik nog alleenstaande moeder was. Ik werkte, had twee kinderen en regelde alles zelf. Misschien dat anderen ook van mij wel denken ''hoe deed zij dat toch''. Maar mijn kinderen werden wel opgevangen door mijn ouders, dat voelde voor mij toch beter dan een kinderdagverblijf omdat mijn moeder gewoon de hele dag alleen maar met hen bezig was en de kinderen zich daar even vertrouwd voelden als thuis, en vaak waren ze ook gewoon thuis trouwens, dan kwamen mijn ouders bij mij thuis oppassen. En dan deed mijn moeder ook vaak nog wel een wasje of iets anders huishoudelijks.... Ondanks dat ik mijn moeder altijd 100% vertrouwd heb als ze op de kinderen paste, vond ik het ook nog wel eens moeilijk om ze bij haar te laten, vooral als ze huilden als ik wegging... en ik miste ze, elke dag. En ja, schuldgevoel... dat ook.
Op mijn werk had ik fijne collega's, waar ik ook zo nu en dan wat zorgen mee kon delen, die net als ik een gezin hadden en begrepen hoe dingen in elkaar zitten. En die mij ook al kenden vóór mijn crisistijd. Hoe anders is jouw situatie, je kindje naar het kdv (ik bedoel niet dat dat slecht is of zo hoor, maar de overgang van thuis naar een kdv is natuurlijk wel wat groter, zowel voor jou als voor haar) - en dan een studie op je nemen, helemaal opnieuw beginnen, allemaal nieuwe mensen, veelal mensen die heel anders in het leven staan als jij als jonge moeder...
Echt, ik kan best veel, dat durf ik wel van mezelf te zeggen, maar ik weet niet of ik dat aangekund had. Het is véél hoor, wat je op je neemt. Ik begrijp goed dat je twijfelt, dat je bang bent. Maar wat heb je te verliezen? Wat als tijdens je studie blijkt dat het toch echt te hoog gegrepen is? Dan heb je vast in ieder geval wat geleerd, weer wat nieuwe ervaringen opgedaan, je bent weer verder gekomen. Je hebt weer wat gedurfd. Zou je er alleen aan durven beginnen als je vooraf zeker zou weten dat je het aankan? Die garantie heb je toch nooit... en wie weet hoever je komt. Die lat hoeft niet zo hoog (moet ik ook eens wat vaker tegen mezelf zeggen trouwens...).
Ennehh.... jij lelijk? Echt echt echt echt echt niet. Dat wilde ik ook nog even zeggen.
Is er iemand in je buurt die je wat extra zou kunnen steunen op dit moment? Ik heb zo het gevoel dat je zo alleen er voor staat nu...
Kijk, als je schrijft ''hoe doet iedereen dat toch'', dan denk ik ook aan mezelf, hoe ik het deed toen ik nog alleenstaande moeder was. Ik werkte, had twee kinderen en regelde alles zelf. Misschien dat anderen ook van mij wel denken ''hoe deed zij dat toch''. Maar mijn kinderen werden wel opgevangen door mijn ouders, dat voelde voor mij toch beter dan een kinderdagverblijf omdat mijn moeder gewoon de hele dag alleen maar met hen bezig was en de kinderen zich daar even vertrouwd voelden als thuis, en vaak waren ze ook gewoon thuis trouwens, dan kwamen mijn ouders bij mij thuis oppassen. En dan deed mijn moeder ook vaak nog wel een wasje of iets anders huishoudelijks.... Ondanks dat ik mijn moeder altijd 100% vertrouwd heb als ze op de kinderen paste, vond ik het ook nog wel eens moeilijk om ze bij haar te laten, vooral als ze huilden als ik wegging... en ik miste ze, elke dag. En ja, schuldgevoel... dat ook.
Op mijn werk had ik fijne collega's, waar ik ook zo nu en dan wat zorgen mee kon delen, die net als ik een gezin hadden en begrepen hoe dingen in elkaar zitten. En die mij ook al kenden vóór mijn crisistijd. Hoe anders is jouw situatie, je kindje naar het kdv (ik bedoel niet dat dat slecht is of zo hoor, maar de overgang van thuis naar een kdv is natuurlijk wel wat groter, zowel voor jou als voor haar) - en dan een studie op je nemen, helemaal opnieuw beginnen, allemaal nieuwe mensen, veelal mensen die heel anders in het leven staan als jij als jonge moeder...
Echt, ik kan best veel, dat durf ik wel van mezelf te zeggen, maar ik weet niet of ik dat aangekund had. Het is véél hoor, wat je op je neemt. Ik begrijp goed dat je twijfelt, dat je bang bent. Maar wat heb je te verliezen? Wat als tijdens je studie blijkt dat het toch echt te hoog gegrepen is? Dan heb je vast in ieder geval wat geleerd, weer wat nieuwe ervaringen opgedaan, je bent weer verder gekomen. Je hebt weer wat gedurfd. Zou je er alleen aan durven beginnen als je vooraf zeker zou weten dat je het aankan? Die garantie heb je toch nooit... en wie weet hoever je komt. Die lat hoeft niet zo hoog (moet ik ook eens wat vaker tegen mezelf zeggen trouwens...).
Ennehh.... jij lelijk? Echt echt echt echt echt niet. Dat wilde ik ook nog even zeggen.
dinsdag 4 september 2007 om 23:02
quote:zonlicht2 schreef op 04 september 2007 @ 22:51:
Iseo, niet doen, niet toegeven aan die negatieve gedachten die zich nu in jouw ontwikkelen. Je ex heeft geen gelijk. Je bent zoveel meer. Gun hem nu niet opnieuw de macht teveel invloed te hebben op jouw progressie en jouw leven. Dit gebeurt allemaal in je hoofd en jij bent degene die dit kan (en moet) veranderen.
Je hebt zo gelijk... maar waarom kan ik het nou niet. En ik weet in theorie hoe het werkt. Oh god ik ben zo sociaal onhandig. Vandaag ook, weet me geen raad tijdens een gesprekje en kijk steeds de andere kant uit, word rood en mijn gesprekspartner krijgt geen antwoord omdat ik echt de vraag niet meer weet, vlak nadat die gesteld is.
Ik weet soms ineens niet wie ik ben en wat ik in hemelsnaam hier doe, en waar?? Okee, dan even aarden, heb iets bij me tegenwoordig, van thuis, in mijn broekzak, voor die momenten.
En ik ben nou al meer dan twee jaar weg bij hem, waarom kan ik hem niet loslaten?
Je weet dat mijn studie ook niet soepel verloopt. Toch twijfel ik niet aan het kunnen. Het zijn de omstandigheden die ervoor gezorgd hebben dat het niet altijd lukte, maar ik heb nog niemand gesproken die daar geen begrip voor heeft, behalve ikzelf, want ik vind dat ik dat wel even moeten kunnen. Zo werkt het dus niet. Ik gun mezelf dus nog wat meer rust, doe een jaar over, en ik heb ongeveer de helft gehaald dus heb nu een relaxed jaar om mijn hoofd op orde te krijgen en omstandigheden nog beter aan te kunnen. Dan duurt het maar een jaar langer. Alsjeblieft geef het niet te snel op want het is een ontzettend leuke studie die volgens mij goed bij je past.
Ik wil het ook echt niet opgeven.
Zo fijn om er even over te praten met je. het is echt een leuke studie, bere-interessant. En ik zie al helemaal dat leuke werk wat ik in de toekomst kan gaan doen enzo.
Maar wat goed van jou, dat je nu zo ver bent om het zo te zien Jij geeft het niet op. Echt goed.
Natuurlijk is het lastig om je dochter achter te laten, maar daar wennen jullie echt alletwee aan. Toen ik weer begon met werken had ik dat ook. Er komt een dag dat je haar komt halen en ze je niet eens ziet staan omdat ze nog fijn aan het spelen is, echt waar. (dan voel je je overbodig maar bent dat natuurlijk nooit).
Geloof in jezelf, je hebt al zoveel bereikt.
Zonlicht!
(en nu even kijken of ik een beetje kan werken met quoten&kleuren )
Iseo, niet doen, niet toegeven aan die negatieve gedachten die zich nu in jouw ontwikkelen. Je ex heeft geen gelijk. Je bent zoveel meer. Gun hem nu niet opnieuw de macht teveel invloed te hebben op jouw progressie en jouw leven. Dit gebeurt allemaal in je hoofd en jij bent degene die dit kan (en moet) veranderen.
Je hebt zo gelijk... maar waarom kan ik het nou niet. En ik weet in theorie hoe het werkt. Oh god ik ben zo sociaal onhandig. Vandaag ook, weet me geen raad tijdens een gesprekje en kijk steeds de andere kant uit, word rood en mijn gesprekspartner krijgt geen antwoord omdat ik echt de vraag niet meer weet, vlak nadat die gesteld is.
Ik weet soms ineens niet wie ik ben en wat ik in hemelsnaam hier doe, en waar?? Okee, dan even aarden, heb iets bij me tegenwoordig, van thuis, in mijn broekzak, voor die momenten.
En ik ben nou al meer dan twee jaar weg bij hem, waarom kan ik hem niet loslaten?
Je weet dat mijn studie ook niet soepel verloopt. Toch twijfel ik niet aan het kunnen. Het zijn de omstandigheden die ervoor gezorgd hebben dat het niet altijd lukte, maar ik heb nog niemand gesproken die daar geen begrip voor heeft, behalve ikzelf, want ik vind dat ik dat wel even moeten kunnen. Zo werkt het dus niet. Ik gun mezelf dus nog wat meer rust, doe een jaar over, en ik heb ongeveer de helft gehaald dus heb nu een relaxed jaar om mijn hoofd op orde te krijgen en omstandigheden nog beter aan te kunnen. Dan duurt het maar een jaar langer. Alsjeblieft geef het niet te snel op want het is een ontzettend leuke studie die volgens mij goed bij je past.
Ik wil het ook echt niet opgeven.
Zo fijn om er even over te praten met je. het is echt een leuke studie, bere-interessant. En ik zie al helemaal dat leuke werk wat ik in de toekomst kan gaan doen enzo.
Maar wat goed van jou, dat je nu zo ver bent om het zo te zien Jij geeft het niet op. Echt goed.
Natuurlijk is het lastig om je dochter achter te laten, maar daar wennen jullie echt alletwee aan. Toen ik weer begon met werken had ik dat ook. Er komt een dag dat je haar komt halen en ze je niet eens ziet staan omdat ze nog fijn aan het spelen is, echt waar. (dan voel je je overbodig maar bent dat natuurlijk nooit).
Geloof in jezelf, je hebt al zoveel bereikt.
Zonlicht!
(en nu even kijken of ik een beetje kan werken met quoten&kleuren )
dinsdag 4 september 2007 om 23:15
Lieverd, jij hebt je ex allang losgelaten.
Nu kom je erachter dat je op jezelf moet vertrouwen en dat je dat prima kunt. Je komt de drempels in jezelf tegen, je eigen angsten en mindere eigenschappen. Daar kun je heel goed mee leren omgaan. Niemand is perfect, iedereen maakt fouten en misschien vond degene die tegenover je stond het wel net zo moeilijk als jij. En iedereen wil wel eens een keer wegkruipen op een veilig plekje waar alles perfect is, maar zo'n plekje bestaat niet. Gun jezelf en je dochter echt even de tijd om te wennen aan veranderingen.
Zonlicht
Nu kom je erachter dat je op jezelf moet vertrouwen en dat je dat prima kunt. Je komt de drempels in jezelf tegen, je eigen angsten en mindere eigenschappen. Daar kun je heel goed mee leren omgaan. Niemand is perfect, iedereen maakt fouten en misschien vond degene die tegenover je stond het wel net zo moeilijk als jij. En iedereen wil wel eens een keer wegkruipen op een veilig plekje waar alles perfect is, maar zo'n plekje bestaat niet. Gun jezelf en je dochter echt even de tijd om te wennen aan veranderingen.
Zonlicht
dinsdag 4 september 2007 om 23:18
Lemmy
Ja, ik heb hulp gevraagd, had ik al eerder moeten doen, nu moet ik nog even twee weken wachten, maar toch.
Verder vind ik heel goed wat je schrijft, over de vraag of ik er alleen aan zou beginnen als ik vooraf zekerheid zou hebben.
Doet me beseffen dat dit voor mij meer is dan alleen studeren, maar dat het vooral ook een stap is die ik echt moet gaan nemen. Hoe zeg je dat, er komt nu zoveel samen, dit is wel het moment.
Oja, en ik vond je bijdragen op een ander topic wat ik vannacht nog las, zo bijzonder om te lezen
Oja, en ik kies de foto's natuurlijk wel uit he, die ik laat zien
Ja, ik heb hulp gevraagd, had ik al eerder moeten doen, nu moet ik nog even twee weken wachten, maar toch.
Verder vind ik heel goed wat je schrijft, over de vraag of ik er alleen aan zou beginnen als ik vooraf zekerheid zou hebben.
Doet me beseffen dat dit voor mij meer is dan alleen studeren, maar dat het vooral ook een stap is die ik echt moet gaan nemen. Hoe zeg je dat, er komt nu zoveel samen, dit is wel het moment.
Oja, en ik vond je bijdragen op een ander topic wat ik vannacht nog las, zo bijzonder om te lezen
Oja, en ik kies de foto's natuurlijk wel uit he, die ik laat zien
dinsdag 4 september 2007 om 23:26
