Relaties
alle pijlers
De weg van liefdesverdriet
dinsdag 19 januari 2010 om 21:20
Ik had een relatie van 2,5 jaar met een man die nog intensief contact met zijn exvriendin onderhield waardoor we veel ruzie hadden. Ook was hij jaloers, kleineerde hij me dagelijks, maar was de seks geweldig en passioneel.
Oktober 2008 is de relatie overgegaan. Voor die tijd was het aan en uit en kon ik me niet voorstellen dat ik ooit zonder hem zou kunnen leven. Tot die bewuste oktober, waarin ik een moment beleefde waarin ik dacht dat het perfect was. Alles was zoals het had moeten zijn. Maar voor hem was het niet genoeg.
Op dat moment besefte ik dat ik hem nooit meer kon geven dan ik toen deed. Ik was bij hem, maar heb mijn spullen gepakt en ben weggegaan. Niet van plan om nog terug te gaan, alleen besefte ik me dat nog niet echt. Het verlangen naar hem zou wel weer terugkomen, dacht ik. Weken met o.a. kerst en oudjaar zonder contact verstreken.
In januari belde hij me nog dat hij niet zonder me kon. Maar ik wilde niet meer. Zo onvoorstelbaar dat ik het toen zelf vond, het was alsof ik het niet zelf was die op hem reageerde. Mijn andere ik was op, leefde niet meer, kon niet meer. Ik hield de boot af, en op een manier die hij eindelijk snapte. Hij heeft geen contact meer opgenomen.
6 maanden na de breakup had ik het nog steeds moeilijk. Ik had gedacht dat na 6 maanden het wel over zou zijn, daar hield ik me aan vast. Maar niets was minder waar. Ik kon me niet voorstellen dat ik hem ooit los kon laten. Geen contact, maar toch zat hij in elke vezel van mijn bestaan. In mijn hoofd, in mijn buik, in mijn alles. Als een loodzware geketende bal sleepte ik hem mijn dagelijks leven door. Ik wilde hem zo graag loslaten, maar hoe?
Dat antwoord kan ik nog steeds niet geven, maar het heeft zeker met tijd te maken.
Vanaf het moment dat ik besefte dat het na 6 maanden verre van over was (ik heb toen nog veel gehuild en me depressief gevoeld), heb ik het qua tijd losgelaten. Geen 6 maanden dus, maar langer. Een jaar? Twee jaar?
Er is veel gebeurd, nieuwe baan, nieuw huis of interieur (bewust alles losgelaten van wat me aan hem vasthield) en contact met mannen aangegaan. Ik vergeleek iedereen met hem en zijn fotootje zat nog steeds in mijn portemonnee. Stiekem keek ik er soms naar.
Ik heb geen relatie meer gehad, maar ben seks ook niet uit de weg gegaan. Ik werd elke keer teleurgesteld, want want hij bij me los kon maken heb ik niet meer ervaren. Maar seks was wel mogelijk doordat ik had geaccepteerd dat geen man mij meer het gevoel kon geven wat hij wel kon. Berusting.
En door mijn drukke bestaan verdween hij langzaam naar de achtergrond.
Nu, bijna 1,5 jaar later, is het me gebeurd.
Na geen contact heb ik foto's van mijn ex onder ogen gekregen waarin hij terug is bij zijn ex waar alles bij begonnen is.
En ik voelde niets. Geen pijn, geen angst, maar vooral niet de wil om te strijden.
Het is voorbij. Eindelijk!
Inmiddels heb ik een man leren kennen met wie het meer dan klikt. Hoe de vooruitzichten zijn weet ik niet, maar een ding weet ik wel:
Mijn hart is weer vrij!
Mijn handtekening heeft zich waargemaakt....
Oktober 2008 is de relatie overgegaan. Voor die tijd was het aan en uit en kon ik me niet voorstellen dat ik ooit zonder hem zou kunnen leven. Tot die bewuste oktober, waarin ik een moment beleefde waarin ik dacht dat het perfect was. Alles was zoals het had moeten zijn. Maar voor hem was het niet genoeg.
Op dat moment besefte ik dat ik hem nooit meer kon geven dan ik toen deed. Ik was bij hem, maar heb mijn spullen gepakt en ben weggegaan. Niet van plan om nog terug te gaan, alleen besefte ik me dat nog niet echt. Het verlangen naar hem zou wel weer terugkomen, dacht ik. Weken met o.a. kerst en oudjaar zonder contact verstreken.
In januari belde hij me nog dat hij niet zonder me kon. Maar ik wilde niet meer. Zo onvoorstelbaar dat ik het toen zelf vond, het was alsof ik het niet zelf was die op hem reageerde. Mijn andere ik was op, leefde niet meer, kon niet meer. Ik hield de boot af, en op een manier die hij eindelijk snapte. Hij heeft geen contact meer opgenomen.
6 maanden na de breakup had ik het nog steeds moeilijk. Ik had gedacht dat na 6 maanden het wel over zou zijn, daar hield ik me aan vast. Maar niets was minder waar. Ik kon me niet voorstellen dat ik hem ooit los kon laten. Geen contact, maar toch zat hij in elke vezel van mijn bestaan. In mijn hoofd, in mijn buik, in mijn alles. Als een loodzware geketende bal sleepte ik hem mijn dagelijks leven door. Ik wilde hem zo graag loslaten, maar hoe?
Dat antwoord kan ik nog steeds niet geven, maar het heeft zeker met tijd te maken.
Vanaf het moment dat ik besefte dat het na 6 maanden verre van over was (ik heb toen nog veel gehuild en me depressief gevoeld), heb ik het qua tijd losgelaten. Geen 6 maanden dus, maar langer. Een jaar? Twee jaar?
Er is veel gebeurd, nieuwe baan, nieuw huis of interieur (bewust alles losgelaten van wat me aan hem vasthield) en contact met mannen aangegaan. Ik vergeleek iedereen met hem en zijn fotootje zat nog steeds in mijn portemonnee. Stiekem keek ik er soms naar.
Ik heb geen relatie meer gehad, maar ben seks ook niet uit de weg gegaan. Ik werd elke keer teleurgesteld, want want hij bij me los kon maken heb ik niet meer ervaren. Maar seks was wel mogelijk doordat ik had geaccepteerd dat geen man mij meer het gevoel kon geven wat hij wel kon. Berusting.
En door mijn drukke bestaan verdween hij langzaam naar de achtergrond.
Nu, bijna 1,5 jaar later, is het me gebeurd.
Na geen contact heb ik foto's van mijn ex onder ogen gekregen waarin hij terug is bij zijn ex waar alles bij begonnen is.
En ik voelde niets. Geen pijn, geen angst, maar vooral niet de wil om te strijden.
Het is voorbij. Eindelijk!
Inmiddels heb ik een man leren kennen met wie het meer dan klikt. Hoe de vooruitzichten zijn weet ik niet, maar een ding weet ik wel:
Mijn hart is weer vrij!
Mijn handtekening heeft zich waargemaakt....
dinsdag 19 januari 2010 om 21:29
Goed zo! You go girl! Zal blij zijn als ik me over een tijd ook zo kan voelen....maar er is dus hoop! Het lijkt soms of het nooit overgaat,minder wordt..Kan me nu nog niet voorstellen dat ik me ooit weer aan een andere man kan geven of binden..maar de tijd zal het leren.Jouw verhaal geeft me wel weer hoop,thanx! Enneh,veel geluk en geniet ervan!
dinsdag 19 januari 2010 om 21:44
Hi 4wheelsand1heart, ik ben blij voor je!
Bij mij heeft het voor mijn huidige relatie een jaar en 4 maanden geduurd voordat ik van mijn ex los was gekomen (gevoelsmatig). Ongeveer even lang als bij jou dus. Soms lijkt het wel alsof iedereen er binnen een paar maanden weer volledig overheen is, maar het kan best wat langer zijn tijd nodig hebben.
Geniet van je vrije hart!
Bij mij heeft het voor mijn huidige relatie een jaar en 4 maanden geduurd voordat ik van mijn ex los was gekomen (gevoelsmatig). Ongeveer even lang als bij jou dus. Soms lijkt het wel alsof iedereen er binnen een paar maanden weer volledig overheen is, maar het kan best wat langer zijn tijd nodig hebben.
Geniet van je vrije hart!
woensdag 20 januari 2010 om 11:15
Ja,dat loskomen is zooo moeilijk...verstandelijk weet ik het wel;als hij niet meer wil dan heb ik dat te accepteren..maar emotioneel loskomen valt me zo tegen! Omdat er bij mij nog wel heel veel gevoel voor hem zit. Weet dat de knop om moet voor mijn eigen bestwil ,maar het gaat gevoelsmatig zo langzaam,bah! Twijfel dan ook of mijn hart ooit weer 'vrij' zal zijn...wat moet dat bevrijdend voelen! Kan me er nu nog niks bij voorstellen,maar het is dus mogelijk 4wheels! Ach,moet de tijd z'n werk laten doen,denk ik. Eerst maar verder werken aan een goede relatie met mezelf..was mezelf toch een beetje verloren in m'n relatie.Teveel gefocust op hem..hij werd teveel invulling i.p.v aanvulling.En dat terwijl ik daar zo op tegen ben...raar wat liefde met je kan doen.en een goede (maar keiharde) les...
woensdag 20 januari 2010 om 11:38
Fijn voor je, 4Wheels! Ik heb ook ervaren dat het kan, van iemand houden die je niet gelukkig maakt, en uiteindelijk helemaal niets meer voelen, geen liefde, geen pijn enook geen wrok. Gewoon niets.
En dan het mooiste: van iemand houden die ook echt van jou houdt, en gelukkiger zijn dan je ooit voor mogelijk had gehouden.
En dan het mooiste: van iemand houden die ook echt van jou houdt, en gelukkiger zijn dan je ooit voor mogelijk had gehouden.
woensdag 20 januari 2010 om 11:40
Wat ik me afvraag: ben je door die nieuwe liefde over je ex heengekomen, of was je al weer gelukkig in 't leven zonder dat daar 'n nieuwe man aan te pas kwam? Dat lijkt me wel 'n belangrijk punt om eventueel over na te denken. Als je van man naar man moet leven om jezelf goed te kunnen voelen, lijkt het me niet erg gezond.
woensdag 20 januari 2010 om 12:55
Daar heb je een punt elninjoo...het is soms zo verleidelijk om maar weer te gaan daten om die leegte op te vullen.Maar weet dat dit niet de "oplossing'' is,zal het uit mezelf moeten halen...Is me eerder gelukt,dus weet dat ik het kan! En vertrouwen op mezelf,dat het punt vanzelf komt dat ik weer open sta voor wat anders en ik het moment dan ook herken,dat ik weet dat het dan zover is. Jeetje,klinkt wel warrig zo,hoop dat het te begrijpen is...
woensdag 20 januari 2010 om 13:57
Elninjo, Waarom zou het ongezond zijn om in je leven een gemis te ervaren als je geen liefdesrelatie (meer) hebt? Sommige mensen ervaren een gemis als ze om een of andere reden hun hobby niet meer kunnen beoefenen (reizen, paardrijden, fotografie...of dansen, lezen, muziek maken...noem maar op), andere als ze geen zinvolle baan hebben, of geen vrienden, of als hun moeder of vader overleden is. Is dat dan ook allemaal ongezond?
woensdag 20 januari 2010 om 14:25
quote:Reiger100 schreef op 20 januari 2010 @ 13:57:
Elninjo, Waarom zou het ongezond zijn om in je leven een gemis te ervaren als je geen liefdesrelatie (meer) hebt? Sommige mensen ervaren een gemis als ze om een of andere reden hun hobby niet meer kunnen beoefenen (reizen, paardrijden, fotografie...of dansen, lezen, muziek maken...noem maar op), andere als ze geen zinvolle baan hebben, of geen vrienden, of als hun moeder of vader overleden is. Is dat dan ook allemaal ongezond?Als iemand niet alleen kan zijn dan ziet ie z'n relatie als invulling en niet als aanvulling en dat lijkt mij 'n ongezond uitgangspunt. Als ik mijn hobby niet meer kan uitoefenen en blijf dan in 'n staat van verdriet hangen de verdere rest van mijn leven tot ik eventueel nog 'n keer 'n andere hobby vind waar ik wel toe in staat ben, dan zou ik ook niet gezond bezig zijn.
Elninjo, Waarom zou het ongezond zijn om in je leven een gemis te ervaren als je geen liefdesrelatie (meer) hebt? Sommige mensen ervaren een gemis als ze om een of andere reden hun hobby niet meer kunnen beoefenen (reizen, paardrijden, fotografie...of dansen, lezen, muziek maken...noem maar op), andere als ze geen zinvolle baan hebben, of geen vrienden, of als hun moeder of vader overleden is. Is dat dan ook allemaal ongezond?Als iemand niet alleen kan zijn dan ziet ie z'n relatie als invulling en niet als aanvulling en dat lijkt mij 'n ongezond uitgangspunt. Als ik mijn hobby niet meer kan uitoefenen en blijf dan in 'n staat van verdriet hangen de verdere rest van mijn leven tot ik eventueel nog 'n keer 'n andere hobby vind waar ik wel toe in staat ben, dan zou ik ook niet gezond bezig zijn.
woensdag 20 januari 2010 om 15:06
quote:Reiger100 schreef op 20 januari 2010 @ 13:57:
Elninjo, Waarom zou het ongezond zijn om in je leven een gemis te ervaren als je geen liefdesrelatie (meer) hebt? Sommige mensen ervaren een gemis als ze om een of andere reden hun hobby niet meer kunnen beoefenen (reizen, paardrijden, fotografie...of dansen, lezen, muziek maken...noem maar op), andere als ze geen zinvolle baan hebben, of geen vrienden, of als hun moeder of vader overleden is. Is dat dan ook allemaal ongezond?
Vind ik toch nog wel iets anders Reiger. Merk het in mijn omgeving ook: mensen die absoluut niet alleen kunnen zijn en dat binnen korte tijd weer gaan opvullen met een volgende liefde. Ik zit zelf zo niet in elkaar en vind het ergens wel sneu. Tuurlijk kan je een relatie missen en met z'n tweetjes samenzijn in een fijne relatie is zoveel leuker, maar iemand persé moeten hebben omdat je je alleen niet goed voelt, dat klinkt in mijn oren niet gezond. Het gaat hier dan ook vooral om het feit dat sommigen van de ene relatie naar de andere hoppen. Niet persé dan alleen omdat ze een relatie missen, maar meer omdat ze iemand nodig hebben om weer gelukkig te worden. Daar ligt volgens mij de nuance.
@Elinjoo: voor mij werkt een volgende relatie pas als ik de vorige grotendeels verwerkt heb. Zal altijd nog wel iets blijven hangen, maar ik kan me pas weer in iets nieuw storten als het vorige een plekje heeft. De laatste restanten kunnen met een nieuwe geliefde wel nog weggewerkt worden.
Ik heb trouwens een beetje het idee dat TO door deze man ontdekt heeft dat ze haar weer open kan stellen. Dat is alleen maar fijn natuurlijk!
Elninjo, Waarom zou het ongezond zijn om in je leven een gemis te ervaren als je geen liefdesrelatie (meer) hebt? Sommige mensen ervaren een gemis als ze om een of andere reden hun hobby niet meer kunnen beoefenen (reizen, paardrijden, fotografie...of dansen, lezen, muziek maken...noem maar op), andere als ze geen zinvolle baan hebben, of geen vrienden, of als hun moeder of vader overleden is. Is dat dan ook allemaal ongezond?
Vind ik toch nog wel iets anders Reiger. Merk het in mijn omgeving ook: mensen die absoluut niet alleen kunnen zijn en dat binnen korte tijd weer gaan opvullen met een volgende liefde. Ik zit zelf zo niet in elkaar en vind het ergens wel sneu. Tuurlijk kan je een relatie missen en met z'n tweetjes samenzijn in een fijne relatie is zoveel leuker, maar iemand persé moeten hebben omdat je je alleen niet goed voelt, dat klinkt in mijn oren niet gezond. Het gaat hier dan ook vooral om het feit dat sommigen van de ene relatie naar de andere hoppen. Niet persé dan alleen omdat ze een relatie missen, maar meer omdat ze iemand nodig hebben om weer gelukkig te worden. Daar ligt volgens mij de nuance.
@Elinjoo: voor mij werkt een volgende relatie pas als ik de vorige grotendeels verwerkt heb. Zal altijd nog wel iets blijven hangen, maar ik kan me pas weer in iets nieuw storten als het vorige een plekje heeft. De laatste restanten kunnen met een nieuwe geliefde wel nog weggewerkt worden.
Ik heb trouwens een beetje het idee dat TO door deze man ontdekt heeft dat ze haar weer open kan stellen. Dat is alleen maar fijn natuurlijk!
woensdag 20 januari 2010 om 15:28
Mellie, voor mij betekent 'alweer gelukkig in het leven zijn zonder een nieuwe man' dat je helemaal geen gemis meer ervaart en volkomen gelukkig bent.
Net voor ik mijn man ontmoette, was ik opgelucht en zelfs euforisch omdat ik net van een heel slechte relatie bevrijd was en eindelijk voor het eerst in mijn leven mijn eigen ding kon doen zonder constant kritiek over me heen te krijgen, maar toch was ik niet gelukkig. Dat laatste werd ik pas met mijn man.
Zonder een heel goede liefdesrelatie kan ik tevreden zijn en leuke momenten beleven, maar niet dat onderliggende, constante diepe geluksgevoel hebben dat ik nu sinds mijn 45e heb.
Het hangt er dus van af wat je onder 'gelukkig zijn' verstaat.
Net voor ik mijn man ontmoette, was ik opgelucht en zelfs euforisch omdat ik net van een heel slechte relatie bevrijd was en eindelijk voor het eerst in mijn leven mijn eigen ding kon doen zonder constant kritiek over me heen te krijgen, maar toch was ik niet gelukkig. Dat laatste werd ik pas met mijn man.
Zonder een heel goede liefdesrelatie kan ik tevreden zijn en leuke momenten beleven, maar niet dat onderliggende, constante diepe geluksgevoel hebben dat ik nu sinds mijn 45e heb.
Het hangt er dus van af wat je onder 'gelukkig zijn' verstaat.
woensdag 20 januari 2010 om 22:16
quote:mellie001 schreef op 20 januari 2010 @ 15:06:
Ik heb trouwens een beetje het idee dat TO door deze man ontdekt heeft dat ze haar weer open kan stellen. Dat is alleen maar fijn natuurlijk!
Klopt Mellie!
Ik heb hem nog maar 2 keer gezien, maar dat was genoeg om te merken dat er nog leven in mijn hart zit.
We willen het wel verder gaan onderzoeken, maar ik ben ook wel bang. Bang voor wat de vorige relatie met me gedaan heeft, want dat weet ik niet. Ik heb hem zelfs al laten weten dat we maar niet meer moeten afspreken, maar daar ging hij niet mee akkoord
Misschien heb ik er een flinke bindingsangst aan over gehouden, maar moet wel open staan om proberen te ontdekken wat er nog meer is/kan zijn.
Ik heb trouwens een beetje het idee dat TO door deze man ontdekt heeft dat ze haar weer open kan stellen. Dat is alleen maar fijn natuurlijk!
Klopt Mellie!
Ik heb hem nog maar 2 keer gezien, maar dat was genoeg om te merken dat er nog leven in mijn hart zit.
We willen het wel verder gaan onderzoeken, maar ik ben ook wel bang. Bang voor wat de vorige relatie met me gedaan heeft, want dat weet ik niet. Ik heb hem zelfs al laten weten dat we maar niet meer moeten afspreken, maar daar ging hij niet mee akkoord
Misschien heb ik er een flinke bindingsangst aan over gehouden, maar moet wel open staan om proberen te ontdekken wat er nog meer is/kan zijn.
woensdag 20 januari 2010 om 22:28
quote:elninjoo schreef op 20 januari 2010 @ 11:40:
Wat ik me afvraag: ben je door die nieuwe liefde over je ex heengekomen, of was je al weer gelukkig in 't leven zonder dat daar 'n nieuwe man aan te pas kwam? Dat lijkt me wel 'n belangrijk punt om eventueel over na te denken. Als je van man naar man moet leven om jezelf goed te kunnen voelen, lijkt het me niet erg gezond.
Ik heb het zelf gedaan. En vond dat ik me niet in een relatie moest storten dat als rebound zou dienen. Dat is niet fair ten opzichte van de ander, maar ook zeker niet ten opzichte van mezelf. Ik had ook helemaal geen zin meer in een relatie, dat scheelt misschien ook.
Afspraakjes die uitdraaiden op seks vond ik geen probleem, want daar kon ik me goed voor afsluiten. Alleen de lusten, niet de lasten!
Na die eerste 6 maanden voelde ik me steeds sterker worden, ik was degene die de controle weer terugkreeg. Ik merkte dat ikzelf bepaalde wat ik deed zonder verantwoording af te leggen, en dat mijn zelfvertrouwen daardoor groeide. Als mijn broer zei dat hij voor iets moest overleggen met zijn vriendin, dan was ik me zo bewust van mijn vrijheid dat ik dat echt waardeer.
Dat is misschien ook wel heel belangrijk, juist niet iemand nodig hebben om leuk te kunnen leven. Alleen mezelf.
Wil ik dit? Vind ik dit leuk? Altijd mezelf op nr. 1. Ik heb geleerd om steeds makkelijker keuzes te maken, ook al schuilt het gevaar van afhankelijkheid in een klein hoekje.
Maar de praktijk heeft uitgewezen dat ik stop met iets wat ik niet leuk meer vind. Dat is toch wel een grote winst.
Wat ik me afvraag: ben je door die nieuwe liefde over je ex heengekomen, of was je al weer gelukkig in 't leven zonder dat daar 'n nieuwe man aan te pas kwam? Dat lijkt me wel 'n belangrijk punt om eventueel over na te denken. Als je van man naar man moet leven om jezelf goed te kunnen voelen, lijkt het me niet erg gezond.
Ik heb het zelf gedaan. En vond dat ik me niet in een relatie moest storten dat als rebound zou dienen. Dat is niet fair ten opzichte van de ander, maar ook zeker niet ten opzichte van mezelf. Ik had ook helemaal geen zin meer in een relatie, dat scheelt misschien ook.
Afspraakjes die uitdraaiden op seks vond ik geen probleem, want daar kon ik me goed voor afsluiten. Alleen de lusten, niet de lasten!
Na die eerste 6 maanden voelde ik me steeds sterker worden, ik was degene die de controle weer terugkreeg. Ik merkte dat ikzelf bepaalde wat ik deed zonder verantwoording af te leggen, en dat mijn zelfvertrouwen daardoor groeide. Als mijn broer zei dat hij voor iets moest overleggen met zijn vriendin, dan was ik me zo bewust van mijn vrijheid dat ik dat echt waardeer.
Dat is misschien ook wel heel belangrijk, juist niet iemand nodig hebben om leuk te kunnen leven. Alleen mezelf.
Wil ik dit? Vind ik dit leuk? Altijd mezelf op nr. 1. Ik heb geleerd om steeds makkelijker keuzes te maken, ook al schuilt het gevaar van afhankelijkheid in een klein hoekje.
Maar de praktijk heeft uitgewezen dat ik stop met iets wat ik niet leuk meer vind. Dat is toch wel een grote winst.
