Relaties
alle pijlers
Het is uit..
woensdag 27 januari 2010 om 02:24
dag allemaal,
om maar met de deur in het forum te vallen, ik voel mij zo verdrietig en ongelukkig.
Idd, mijn relatie is voorbij. En ik zie geen weg om hieruit te komen. Dit klinkt erg wanhopig, daar ben ik mij van bewust.
Ik weet ook niet wat ik op het forum kom doen, om maar even uiterst triest te doen is het omdat ik bij niemand anders terrecht kan.
Mijn vrienden ben ik stuk voor stuk kwijt geraakt de afgelopen jaren. Mijn ouders durf ik het niet te vertellen, omdat hun hem zo geweldig vinden, maar vooral omdat ik ze voor mijn gevoel dan weer eens moe teleurstellen. Zoiets van, zelfs zo n goed pakketje kan ze niet eens bij zich houden.
Ik heb wel een vriendin, die enigzins op de hoogte is, maar zij is pas de laatste tijd wat meer in mijn leven komen te staan. En mijn probleem is gewoon dat ik niemand wil lastig vallen. Zij zit hier ook niet op te wachten (mijns inziens). Ze is wel enigzins op de hoogte..maar toch, ergens schaam ik mij. Ik voel mij gewoon niet genoeg. En zij is net iemand aan het leren kennen, jullie kennen dat wel, dat aftasten, dat spannende. En dat lijkt teveel op hoe mijn relatie begon.
Ik zou graag jullie advies willen. Ik voel mij zo stom, en simpel. Als ik al voor iemand ga, dan ga ik er echt helemaal voor. Ik ben van mezelf best moeilijk met gevoelens. Althans, ik durf ze niet meteen direct te tonen. En probeer mijzelf altijd te beschermen, ergens bang gekwetst te worden. Deze jongen/man leek dat helemaal te begrijpen, en ik merkte dat hij voor mij bleef gaan.
Desondanks is mij wat ergs overkomen, persoonlijk. En dit heeft onze relatie uiteindelijk onderuit gehaald.
Maar waar het opneer komt is, dat ik niet zomaar voor iemand ga.
Dat heb ik ook nooit gedaan. Klinkt misschien oudbollig. Maar ik hoop dat iemand snapt wat ik bedoel. Ik roep bijv niet na een week al, ik hou van jou enz enz. En ik moet echt iemand vertrouwen eerdat ik bijv. gevoelige dingen bespreek..
Nja ik ben niet zo n moeilijke trut, maar hopelijk begrijpen jullie een beetje waar ik heen wil.
Voor hem ben ik gegaan. En hij is er klaar mee. ik voel mij nu echt een niemand. Vooral ook omdat ik mij niet zomaar laat kennen, niet zomaar met mijn gevoelens te koop loop. En nu heb ik weer iemand in mijn leven gelaten (hem) en uiteindelijk word je aan de kant gezet. Ik vind dat erg moeilijk te verkroppen.
Ook omdat we dingen hebben gedeeld die je niet zomaar met een ander deelt.
Maar goed, nu is dat dus weg. En heb ik het er heel moeilijk mee.
Door die ene gebeurtenis, wat erg beslag op mij heeft gelegt, ben ik ook (zowat al mijn vrienden) kwijt geraakt. Mijn leven even grof gezegd. In het begin trof mij dat niet zo, en had ik dat niet zo door. Maar nu word ik keihard met mijn neus op de feiten geduwd.
En ik vind het moeilijk om te zeggen. Ik zou het niet zo snel zeggen, maar ik voel mij erg eenzaam. Ben 24. En als ik eerlijk kijk, ben ik gewoon alleen.
Ik wil hem heel graag zijn rust/tijd wat dan ook geven. Maar dan moet ik wel het gevoel hebben dat het ergens voor nodig is..
Hij was mijn maatje, alles was hij.
En ik hoor nu pas dat ik hem soms wat tekort heb gedaan. Ik neem mijzelf dat zo kwalijk, vooral omdat ik het (vanwege het voorval) niet gezien heb.
ik dacht dat hij aan de dingen die ik voor hem deed, op mijn manier, genoeg aan me had...
Maar nu ben ik hem kwijt...
Ik ben zo verdrietig.
natuurlijk had ik, en hij ook, dingen anders aan kunnen pakken.
Maar ik, en naar mijn weten hij ook, dachten dat dit HET was... klinkt heel puberig, maar zo voelde het echt. het voelde zo fijn.
Ik hoop dat dit alles een beetje overkomt, ik moet bekennen dat ik een aantal wijntjes op heb, en dat ik ws. niet zo helder over kom.
om maar met de deur in het forum te vallen, ik voel mij zo verdrietig en ongelukkig.
Idd, mijn relatie is voorbij. En ik zie geen weg om hieruit te komen. Dit klinkt erg wanhopig, daar ben ik mij van bewust.
Ik weet ook niet wat ik op het forum kom doen, om maar even uiterst triest te doen is het omdat ik bij niemand anders terrecht kan.
Mijn vrienden ben ik stuk voor stuk kwijt geraakt de afgelopen jaren. Mijn ouders durf ik het niet te vertellen, omdat hun hem zo geweldig vinden, maar vooral omdat ik ze voor mijn gevoel dan weer eens moe teleurstellen. Zoiets van, zelfs zo n goed pakketje kan ze niet eens bij zich houden.
Ik heb wel een vriendin, die enigzins op de hoogte is, maar zij is pas de laatste tijd wat meer in mijn leven komen te staan. En mijn probleem is gewoon dat ik niemand wil lastig vallen. Zij zit hier ook niet op te wachten (mijns inziens). Ze is wel enigzins op de hoogte..maar toch, ergens schaam ik mij. Ik voel mij gewoon niet genoeg. En zij is net iemand aan het leren kennen, jullie kennen dat wel, dat aftasten, dat spannende. En dat lijkt teveel op hoe mijn relatie begon.
Ik zou graag jullie advies willen. Ik voel mij zo stom, en simpel. Als ik al voor iemand ga, dan ga ik er echt helemaal voor. Ik ben van mezelf best moeilijk met gevoelens. Althans, ik durf ze niet meteen direct te tonen. En probeer mijzelf altijd te beschermen, ergens bang gekwetst te worden. Deze jongen/man leek dat helemaal te begrijpen, en ik merkte dat hij voor mij bleef gaan.
Desondanks is mij wat ergs overkomen, persoonlijk. En dit heeft onze relatie uiteindelijk onderuit gehaald.
Maar waar het opneer komt is, dat ik niet zomaar voor iemand ga.
Dat heb ik ook nooit gedaan. Klinkt misschien oudbollig. Maar ik hoop dat iemand snapt wat ik bedoel. Ik roep bijv niet na een week al, ik hou van jou enz enz. En ik moet echt iemand vertrouwen eerdat ik bijv. gevoelige dingen bespreek..
Nja ik ben niet zo n moeilijke trut, maar hopelijk begrijpen jullie een beetje waar ik heen wil.
Voor hem ben ik gegaan. En hij is er klaar mee. ik voel mij nu echt een niemand. Vooral ook omdat ik mij niet zomaar laat kennen, niet zomaar met mijn gevoelens te koop loop. En nu heb ik weer iemand in mijn leven gelaten (hem) en uiteindelijk word je aan de kant gezet. Ik vind dat erg moeilijk te verkroppen.
Ook omdat we dingen hebben gedeeld die je niet zomaar met een ander deelt.
Maar goed, nu is dat dus weg. En heb ik het er heel moeilijk mee.
Door die ene gebeurtenis, wat erg beslag op mij heeft gelegt, ben ik ook (zowat al mijn vrienden) kwijt geraakt. Mijn leven even grof gezegd. In het begin trof mij dat niet zo, en had ik dat niet zo door. Maar nu word ik keihard met mijn neus op de feiten geduwd.
En ik vind het moeilijk om te zeggen. Ik zou het niet zo snel zeggen, maar ik voel mij erg eenzaam. Ben 24. En als ik eerlijk kijk, ben ik gewoon alleen.
Ik wil hem heel graag zijn rust/tijd wat dan ook geven. Maar dan moet ik wel het gevoel hebben dat het ergens voor nodig is..
Hij was mijn maatje, alles was hij.
En ik hoor nu pas dat ik hem soms wat tekort heb gedaan. Ik neem mijzelf dat zo kwalijk, vooral omdat ik het (vanwege het voorval) niet gezien heb.
ik dacht dat hij aan de dingen die ik voor hem deed, op mijn manier, genoeg aan me had...
Maar nu ben ik hem kwijt...
Ik ben zo verdrietig.
natuurlijk had ik, en hij ook, dingen anders aan kunnen pakken.
Maar ik, en naar mijn weten hij ook, dachten dat dit HET was... klinkt heel puberig, maar zo voelde het echt. het voelde zo fijn.
Ik hoop dat dit alles een beetje overkomt, ik moet bekennen dat ik een aantal wijntjes op heb, en dat ik ws. niet zo helder over kom.
woensdag 27 januari 2010 om 06:54
quote:lilllll schreef op 27 januari 2010 @ 02:24:
Mijn vrienden ben ik stuk voor stuk kwijt geraakt de afgelopen jaren.
Jammer. Was dit vanwege je relatie?
quote:lilllll schreef op 27 januari 2010 @ 02:24:
Mijn ouders durf ik het niet te vertellen, omdat hun hem zo geweldig vinden, maar vooral omdat ik ze voor mijn gevoel dan weer eens moe teleurstellen. Zoiets van, zelfs zo n goed pakketje kan ze niet eens bij zich houden.
Ik vraag me af waarom je je ouders teleur zou stellen als het over is tussen jou en je vriend. Dat ze misschien verdrietig zijn, voor jou, dat kan ik me voorstellen, maar ze zullen je toch niet veroordelen vanwege een verbroken relatie? En sowieso, een relatie of vriend is toch geen pakketje dat je vooral niet kwijt mag raken? Als het niet werkt, werkt het niet.
quote:lilllll schreef op 27 januari 2010 @ 02:24:
Ik heb wel een vriendin, die enigzins op de hoogte is, maar zij is pas de laatste tijd wat meer in mijn leven komen te staan. En mijn probleem is gewoon dat ik niemand wil lastig vallen. Zij zit hier ook niet op te wachten (mijns inziens). Ze is wel enigzins op de hoogte..maar toch, ergens schaam ik mij. Ik voel mij gewoon niet genoeg. En zij is net iemand aan het leren kennen, jullie kennen dat wel, dat aftasten, dat spannende. En dat lijkt teveel op hoe mijn relatie begon.
Wederom jammer. Je vult voor haar in wat zij denkt. Als vriendin zou ik het je kwalijker nemen dat je het me niet zou vertellen dan dat je met slecht nieuws komt. Juist dan wil je er toch voor iemand zijn? Ongeacht je eigen liefdesleven?
quote:lilllll schreef op 27 januari 2010 @ 02:24:
Ik zou graag jullie advies willen. Ik voel mij zo stom, en simpel. Als ik al voor iemand ga, dan ga ik er echt helemaal voor. Ik ben van mezelf best moeilijk met gevoelens. Althans, ik durf ze niet meteen direct te tonen. En probeer mijzelf altijd te beschermen, ergens bang gekwetst te worden. Deze jongen/man leek dat helemaal te begrijpen, en ik merkte dat hij voor mij bleef gaan.
Desondanks is mij wat ergs overkomen, persoonlijk. En dit heeft onze relatie uiteindelijk onderuit gehaald.
Dit is geen garantie voor een werkende relatie natuurlijk. Goed, je hebt wat tijd nodig om op te warmen. Uit je verhaal lees ik dat je hem van je afstootte, maar dat hij niet opgaf. Nu wel. Dat het over is, is natuurlijk rot, maar ik lees niet dat hij je bewust pijn heeft gedaan.
Wat ik me afvraag is wat je overkomen is dan? Er is blijkbaar iets ernstigs gebeurd wat de relatie heeft laten springen. Had het met hem te maken?
quote:lilllll schreef op 27 januari 2010 @ 02:24:
Ik wil hem heel graag zijn rust/tijd wat dan ook geven. Maar dan moet ik wel het gevoel hebben dat het ergens voor nodig is..
Heeft hij specifiek daar om gevraagd? Eerder schrijf je dat het over is, dus die rust zal je hem dan hoe dan ook moeten geven, ook al leidt dat verder nergens toe.
quote:lilllll schreef op 27 januari 2010 @ 02:24:
En ik hoor nu pas dat ik hem soms wat tekort heb gedaan. Ik neem mijzelf dat zo kwalijk, vooral omdat ik het (vanwege het voorval) niet gezien heb.
Dat klinkt alsof er problemen waren met jullie communicatie. Wist hij wat er speelde bij jou? Wist jij hoe hij erover dacht? Of was het verwijt dat jij niet genoeg rekening met hem hield?
quote:lilllll schreef op 27 januari 2010 @ 02:24:
natuurlijk had ik, en hij ook, dingen anders aan kunnen pakken.
Maar ik, en naar mijn weten hij ook, dachten dat dit HET was... klinkt heel puberig, maar zo voelde het echt. het voelde zo fijn.
Dit snap ik niet zo goed. Dat zou dan toch juist een extra reden zijn om het goed aan te pakken? Om alles te geven en het niet te laten versloffen? Vanuit beide kanten?
De precieze reden waarom het over is, is mij niet helemaal duidelijk. Lees ik het goed als ik zeg dat jij vindt dat hij je vertrouwen beschaamd heeft door het uit te maken? Het feit dat jij lastig mensen vertrouwt betekent natuurlijk niet dat zijn gevoelens niet kunnen veranderen. In dat geval is het spijtig dat het zo verlopen is, maar dan valt hem weinig te verwijten.
Tenzij er iets speelde waar wij hier niet vanaf weten.
Mijn vrienden ben ik stuk voor stuk kwijt geraakt de afgelopen jaren.
Jammer. Was dit vanwege je relatie?
quote:lilllll schreef op 27 januari 2010 @ 02:24:
Mijn ouders durf ik het niet te vertellen, omdat hun hem zo geweldig vinden, maar vooral omdat ik ze voor mijn gevoel dan weer eens moe teleurstellen. Zoiets van, zelfs zo n goed pakketje kan ze niet eens bij zich houden.
Ik vraag me af waarom je je ouders teleur zou stellen als het over is tussen jou en je vriend. Dat ze misschien verdrietig zijn, voor jou, dat kan ik me voorstellen, maar ze zullen je toch niet veroordelen vanwege een verbroken relatie? En sowieso, een relatie of vriend is toch geen pakketje dat je vooral niet kwijt mag raken? Als het niet werkt, werkt het niet.
quote:lilllll schreef op 27 januari 2010 @ 02:24:
Ik heb wel een vriendin, die enigzins op de hoogte is, maar zij is pas de laatste tijd wat meer in mijn leven komen te staan. En mijn probleem is gewoon dat ik niemand wil lastig vallen. Zij zit hier ook niet op te wachten (mijns inziens). Ze is wel enigzins op de hoogte..maar toch, ergens schaam ik mij. Ik voel mij gewoon niet genoeg. En zij is net iemand aan het leren kennen, jullie kennen dat wel, dat aftasten, dat spannende. En dat lijkt teveel op hoe mijn relatie begon.
Wederom jammer. Je vult voor haar in wat zij denkt. Als vriendin zou ik het je kwalijker nemen dat je het me niet zou vertellen dan dat je met slecht nieuws komt. Juist dan wil je er toch voor iemand zijn? Ongeacht je eigen liefdesleven?
quote:lilllll schreef op 27 januari 2010 @ 02:24:
Ik zou graag jullie advies willen. Ik voel mij zo stom, en simpel. Als ik al voor iemand ga, dan ga ik er echt helemaal voor. Ik ben van mezelf best moeilijk met gevoelens. Althans, ik durf ze niet meteen direct te tonen. En probeer mijzelf altijd te beschermen, ergens bang gekwetst te worden. Deze jongen/man leek dat helemaal te begrijpen, en ik merkte dat hij voor mij bleef gaan.
Desondanks is mij wat ergs overkomen, persoonlijk. En dit heeft onze relatie uiteindelijk onderuit gehaald.
Dit is geen garantie voor een werkende relatie natuurlijk. Goed, je hebt wat tijd nodig om op te warmen. Uit je verhaal lees ik dat je hem van je afstootte, maar dat hij niet opgaf. Nu wel. Dat het over is, is natuurlijk rot, maar ik lees niet dat hij je bewust pijn heeft gedaan.
Wat ik me afvraag is wat je overkomen is dan? Er is blijkbaar iets ernstigs gebeurd wat de relatie heeft laten springen. Had het met hem te maken?
quote:lilllll schreef op 27 januari 2010 @ 02:24:
Ik wil hem heel graag zijn rust/tijd wat dan ook geven. Maar dan moet ik wel het gevoel hebben dat het ergens voor nodig is..
Heeft hij specifiek daar om gevraagd? Eerder schrijf je dat het over is, dus die rust zal je hem dan hoe dan ook moeten geven, ook al leidt dat verder nergens toe.
quote:lilllll schreef op 27 januari 2010 @ 02:24:
En ik hoor nu pas dat ik hem soms wat tekort heb gedaan. Ik neem mijzelf dat zo kwalijk, vooral omdat ik het (vanwege het voorval) niet gezien heb.
Dat klinkt alsof er problemen waren met jullie communicatie. Wist hij wat er speelde bij jou? Wist jij hoe hij erover dacht? Of was het verwijt dat jij niet genoeg rekening met hem hield?
quote:lilllll schreef op 27 januari 2010 @ 02:24:
natuurlijk had ik, en hij ook, dingen anders aan kunnen pakken.
Maar ik, en naar mijn weten hij ook, dachten dat dit HET was... klinkt heel puberig, maar zo voelde het echt. het voelde zo fijn.
Dit snap ik niet zo goed. Dat zou dan toch juist een extra reden zijn om het goed aan te pakken? Om alles te geven en het niet te laten versloffen? Vanuit beide kanten?
De precieze reden waarom het over is, is mij niet helemaal duidelijk. Lees ik het goed als ik zeg dat jij vindt dat hij je vertrouwen beschaamd heeft door het uit te maken? Het feit dat jij lastig mensen vertrouwt betekent natuurlijk niet dat zijn gevoelens niet kunnen veranderen. In dat geval is het spijtig dat het zo verlopen is, maar dan valt hem weinig te verwijten.
Tenzij er iets speelde waar wij hier niet vanaf weten.
If at first you don’t succeed, call it version 1.0
woensdag 27 januari 2010 om 07:49
Hoe heet dat ook alweer? Praten maar niks zeggen.
Kan ook in 3 zinnen:
"Ik heb het uitgemaakt, onder andere vanwege een voorval en nu voel ik me eenzaam. Ik ben band dat mijn ouders teleurgesteld zijn en daarom heb ik het hem niet verteld.
Ik ben verdrietig."
Ik weet er niks op te zeggen, als het niet goed voelt, voelt het gewoon niet goed. Kom op, je bent nog maar 24, er komt wel weer iemand langs!
Kan ook in 3 zinnen:
"Ik heb het uitgemaakt, onder andere vanwege een voorval en nu voel ik me eenzaam. Ik ben band dat mijn ouders teleurgesteld zijn en daarom heb ik het hem niet verteld.
Ik ben verdrietig."
Ik weet er niks op te zeggen, als het niet goed voelt, voelt het gewoon niet goed. Kom op, je bent nog maar 24, er komt wel weer iemand langs!
woensdag 27 januari 2010 om 09:32
Ik kan me je verdriet voorstellen. Het is ook niet leuk als een relatie over gaat. Maar dat soort dingen gebeuren nu eenmaal. Dat je je open hebt gesteld heeft daar niets mee te maken. Dat is een van de belangrijkste dingen in een relatie.
Je bent pas 24. Over en jaar kijk je hier al heel anders tegenaan.
Je bent pas 24. Over en jaar kijk je hier al heel anders tegenaan.
woensdag 27 januari 2010 om 10:21
Ik kan me natuurlijk vergissen, maar als je, weinig verhelderende openinsbericht eens doorlees, bekruipt mij het gevoel dat jouw echte probleem niet de verbroken relatie is, of liefdesverdriet, maat een totaal gebrek aan zelfvertrouwen en eigenwaarde.
Ik deel mijn verdriet niet met mijn ouders, want dan stel ik ze teleur?? Deze fout heb ik eenmaal in mijn leven gemaakt. Ik heb jarenlang verzwegen dat ik een abortus had ondergaan, met alle verdriet, stress, schuldgevoel en eenzaamheid die daarop volgde. Uiteindelijk kwam ik mezelf tegen en heb ik het ze toch verteld. Nou, de reactie is zoals je van iedere ouder mag verwachten: ze waren in tranen omdat ik zoveel verdriet alleen had proberen te bevechten, maar ze waren intens gekwetst en verdrietig dat ik ze niet in vertrouwen had durven nemen. Zit verdorie nog te janken terwijl ik dit schrijf. Mijn advies: betrek je ouders wel in jouw leven. Maak ze deelgenoot. Zowel van de hoogte- als van de dieptepunten. Mijn ervaring is dat je punt een wederzijds respect en waardering opbouwt door eerlijk te zijn (vanaf het begin!), maar ook dat je je eigen sociale vangnetje verstevigt. Je ouders zijn er toch altijd voor jou? Dat is althans mijn hoop voor je.
Dan het volgende punt: je wilt het je vriendin niet vertellen omdat die haar eigen leventje heeft? Vriendschap bestaat voorla uit eerlijk kunnen zijn. Wederom: maak haar wel deelgenoot, ook nu. Als we het spiegelen: hoe zou jij het vinden als je vriendin dit soort belangrijke wendingen voor je zou verzwijgen?
Het komt op me over alsof jij zaken verzwijgt uit een soort behoefte om jezelf weg te cijferen, onbelangrijker te maken dan de rest en vooral niet lastig te zijn. Neem van mij aan dat er niets zo lastig is als iemand die hard werkt om maar niet lastig te zijn.
Als we de bril van een buitenstaander even op zouden zetten, kan het namelijk zomaar lijken dat jij een gesloten, zwijgzame of zelfs leugenachtige persoon bent die niemand vertrouwt. dat vergt nogal wat energie, van bijvoorbeeld je ouders, je vriendin en je ex, om mee om te gaan.
Het hele verhaal over hoe je vriend zich tekortgedaan zou voelen, is mij geheel en al onduidelijk. Maar zoals ik je verhaal interpreteer (en ik kan er helemaal naast zitten!), ben jij iemand die niet snelt vertrouwt en niet snel geeft. Jij zegt dat in dit geval wel gedaan te hebben, maar schrijft het met een 'zie je wel nu gaat het toch mis, ik had er nooit aan moeten beginnen' insteek. Besef goed, dat jouw eigen inzet je resultaat bepaalt. Heb jij altijd al gedacht dat het mis zou gaan? Zeg je wel dat je je hebt opengesteld, maar was het in werkelijkheid juist wantrouwen dat de boventoon voerde? Klopt jouw beeld wel met zijn beeld over hoe zaken gingen tussen jullie? Nog erger: heeft er soms een soort emotionele chantage gespeeld?? (ik heb me opengesteld en nu moet jij ook... vul maar in?)
Nou ja, misschien lees ik heel verkeerde dingen in je bericht, wellicht kun je de moeite nemen om concreet in te vullen wat er gebeurd is, en daarnaast hoe jij eea beleefd hebt.
Ik deel mijn verdriet niet met mijn ouders, want dan stel ik ze teleur?? Deze fout heb ik eenmaal in mijn leven gemaakt. Ik heb jarenlang verzwegen dat ik een abortus had ondergaan, met alle verdriet, stress, schuldgevoel en eenzaamheid die daarop volgde. Uiteindelijk kwam ik mezelf tegen en heb ik het ze toch verteld. Nou, de reactie is zoals je van iedere ouder mag verwachten: ze waren in tranen omdat ik zoveel verdriet alleen had proberen te bevechten, maar ze waren intens gekwetst en verdrietig dat ik ze niet in vertrouwen had durven nemen. Zit verdorie nog te janken terwijl ik dit schrijf. Mijn advies: betrek je ouders wel in jouw leven. Maak ze deelgenoot. Zowel van de hoogte- als van de dieptepunten. Mijn ervaring is dat je punt een wederzijds respect en waardering opbouwt door eerlijk te zijn (vanaf het begin!), maar ook dat je je eigen sociale vangnetje verstevigt. Je ouders zijn er toch altijd voor jou? Dat is althans mijn hoop voor je.
Dan het volgende punt: je wilt het je vriendin niet vertellen omdat die haar eigen leventje heeft? Vriendschap bestaat voorla uit eerlijk kunnen zijn. Wederom: maak haar wel deelgenoot, ook nu. Als we het spiegelen: hoe zou jij het vinden als je vriendin dit soort belangrijke wendingen voor je zou verzwijgen?
Het komt op me over alsof jij zaken verzwijgt uit een soort behoefte om jezelf weg te cijferen, onbelangrijker te maken dan de rest en vooral niet lastig te zijn. Neem van mij aan dat er niets zo lastig is als iemand die hard werkt om maar niet lastig te zijn.
Als we de bril van een buitenstaander even op zouden zetten, kan het namelijk zomaar lijken dat jij een gesloten, zwijgzame of zelfs leugenachtige persoon bent die niemand vertrouwt. dat vergt nogal wat energie, van bijvoorbeeld je ouders, je vriendin en je ex, om mee om te gaan.
Het hele verhaal over hoe je vriend zich tekortgedaan zou voelen, is mij geheel en al onduidelijk. Maar zoals ik je verhaal interpreteer (en ik kan er helemaal naast zitten!), ben jij iemand die niet snelt vertrouwt en niet snel geeft. Jij zegt dat in dit geval wel gedaan te hebben, maar schrijft het met een 'zie je wel nu gaat het toch mis, ik had er nooit aan moeten beginnen' insteek. Besef goed, dat jouw eigen inzet je resultaat bepaalt. Heb jij altijd al gedacht dat het mis zou gaan? Zeg je wel dat je je hebt opengesteld, maar was het in werkelijkheid juist wantrouwen dat de boventoon voerde? Klopt jouw beeld wel met zijn beeld over hoe zaken gingen tussen jullie? Nog erger: heeft er soms een soort emotionele chantage gespeeld?? (ik heb me opengesteld en nu moet jij ook... vul maar in?)
Nou ja, misschien lees ik heel verkeerde dingen in je bericht, wellicht kun je de moeite nemen om concreet in te vullen wat er gebeurd is, en daarnaast hoe jij eea beleefd hebt.
