Relaties
alle pijlers
Ik laat hem los....
dinsdag 2 februari 2010 om 09:42
Hoi allemaal,
2 weken terug opende ik mijn topic over mijn vriend die vertelde dat hij vroeger meerdere keren verkracht is, en daardoor niet in staat is een relatie aan te gaan. Het ging lang goed, maar de laatste 3 maanden liep hij op zn tenen..kon niet intiem zijn, alleen als hij gedronken had. Kon niet praten over zijn gevoelens, probeerde elke keer zich er weer overheen te zetten, maar ik kwam te dichtbij en hij is dus gevlucht. Hij wilde het zo graag, elke keer weer geprobeerd, maar hij kan het niet. Ik kom te dichtbij.
Voor mij rauw op mn dak, omdat tot 3 dagen voordat hij het uitmaakte alles koek en ei leek. We waren elk weekend samen, en hoewel ik zag dat hij meer dronk en zich dan pas openstelde..het was toch erg leuk samen!
Ik begrijp waarom hij geen relatie aan kan, hij heeft hulp nodig, veel dingen voor zichzelf te verwerken en op te lossen.
Ik begrijp het. Maar had/ heb toch moeite met alles. Hij is nu keihard gevlucht. Naar zn veilige leven van zonder relatie, zodat hij zn problemen niet onder ogen hoeft te zien. Het is een vlucht, de makkelijk weg vind ik. Hij heeft hulp nodig, zegt hij zelf ook, maar hij moet die stap zelf zetten!
Hij zegt het zelf ook erg te vinden van onze relatie, hij wilde het zo graag, maar het lukt niet....ik kom te dichtbij. Ik snap het, maar vind het toch moeilijk dat ik zo aan de kant wordt gegooid..zo denkt hij niet, maar zo voelt het voor mij wel een beetje eerlijk gezegd.
Heb zn beste vriend gesproken, die de enige is die alles van hem weet. En hij zegt dat ik de helft nog niet weet wat er in zijn hoofd omgaat, hij worstelt met meer dingen, gevoelens enz...die hij onmogelijk kan oplossen zolang hij in een relatie zit.
Ik ben al 2 weken aan het speculeren, wat kan het dan zijn? De ene dag denk ik dit, de andere dag dat. Ik accepteer dat het over is, ik laat hem los...want met iemand die zo met zichzelf worsteld kan ik ook geen relatie hebben. Zijn vriend beaamd ook dat het niets met mij te maken heeft, dat hij echt van me houdt, dus dat is een geruststelling aan de ene kant.
Hoe graag ik het ook wil, en hoe goed we ook bij elkaar passen. Want dat is eht hele probleem niet....ik heb daar ook over nagedacht, maar hij zegt dat het absoluut niet aan mij ligt, of dat hij niet verder wil met MIJ...het is dat iemand te dichtbij komt enz. Ik ben ook overtuigd dat hij het ook echt heeft gewild, niets heeft gespeeld!
En dit maakt het zo moeilijk te verkroppen...we passen zo goed bij elkaar. Klikte aan alle kanten, ook met biede families...we waren 4 handen op 1 buik, en zo ineens (voor mij dan, hij loopt al 2 maanden op zn tenen) is het over, vlucht hij weg en ik kom niet te weten wat er allemaal in hem omgaat en waar hij allemaal mee worstelt. Want het is blijkbaar niet alleen de verkrachting..dat is de oorzaak, maar het heeft blijkbaar (volgens zijn beste vriend ook) meer gevolgen dan ik nu weet of me kan bedenken.
Hij heeft gezegd tegen zn vriend dat hij wel kans ziet dat het goed komt, maar dit zal niet binnen een paar maanden zijn, zal eerder een jaar of 2 jaar zijn. Hij heeft nog veel op te lossen, en dat doe je niet zo ff.
Snap ik hem,. ik ga ook niet op hem zitten wachten. Maar het verkroppen, dat is zo lastig...omdat hij 2 weken nog geleden nog zegt zoveel van me te houden, dus daar is niks mis mee...en dan toch is het over..pff, moeilijk!
Ik laat hem wel los, heb geen keus. Alleen zo kan ik hem helpen nu! Het klinkt allemaal stoer als ik het zo zeg, maar wanneer ga ik het ook zo voelen?
Zijn er tips om dit voor mezelf wat makkelijker te maken, dat ik me er makkelijker bij neer kan leggen?
2 weken terug opende ik mijn topic over mijn vriend die vertelde dat hij vroeger meerdere keren verkracht is, en daardoor niet in staat is een relatie aan te gaan. Het ging lang goed, maar de laatste 3 maanden liep hij op zn tenen..kon niet intiem zijn, alleen als hij gedronken had. Kon niet praten over zijn gevoelens, probeerde elke keer zich er weer overheen te zetten, maar ik kwam te dichtbij en hij is dus gevlucht. Hij wilde het zo graag, elke keer weer geprobeerd, maar hij kan het niet. Ik kom te dichtbij.
Voor mij rauw op mn dak, omdat tot 3 dagen voordat hij het uitmaakte alles koek en ei leek. We waren elk weekend samen, en hoewel ik zag dat hij meer dronk en zich dan pas openstelde..het was toch erg leuk samen!
Ik begrijp waarom hij geen relatie aan kan, hij heeft hulp nodig, veel dingen voor zichzelf te verwerken en op te lossen.
Ik begrijp het. Maar had/ heb toch moeite met alles. Hij is nu keihard gevlucht. Naar zn veilige leven van zonder relatie, zodat hij zn problemen niet onder ogen hoeft te zien. Het is een vlucht, de makkelijk weg vind ik. Hij heeft hulp nodig, zegt hij zelf ook, maar hij moet die stap zelf zetten!
Hij zegt het zelf ook erg te vinden van onze relatie, hij wilde het zo graag, maar het lukt niet....ik kom te dichtbij. Ik snap het, maar vind het toch moeilijk dat ik zo aan de kant wordt gegooid..zo denkt hij niet, maar zo voelt het voor mij wel een beetje eerlijk gezegd.
Heb zn beste vriend gesproken, die de enige is die alles van hem weet. En hij zegt dat ik de helft nog niet weet wat er in zijn hoofd omgaat, hij worstelt met meer dingen, gevoelens enz...die hij onmogelijk kan oplossen zolang hij in een relatie zit.
Ik ben al 2 weken aan het speculeren, wat kan het dan zijn? De ene dag denk ik dit, de andere dag dat. Ik accepteer dat het over is, ik laat hem los...want met iemand die zo met zichzelf worsteld kan ik ook geen relatie hebben. Zijn vriend beaamd ook dat het niets met mij te maken heeft, dat hij echt van me houdt, dus dat is een geruststelling aan de ene kant.
Hoe graag ik het ook wil, en hoe goed we ook bij elkaar passen. Want dat is eht hele probleem niet....ik heb daar ook over nagedacht, maar hij zegt dat het absoluut niet aan mij ligt, of dat hij niet verder wil met MIJ...het is dat iemand te dichtbij komt enz. Ik ben ook overtuigd dat hij het ook echt heeft gewild, niets heeft gespeeld!
En dit maakt het zo moeilijk te verkroppen...we passen zo goed bij elkaar. Klikte aan alle kanten, ook met biede families...we waren 4 handen op 1 buik, en zo ineens (voor mij dan, hij loopt al 2 maanden op zn tenen) is het over, vlucht hij weg en ik kom niet te weten wat er allemaal in hem omgaat en waar hij allemaal mee worstelt. Want het is blijkbaar niet alleen de verkrachting..dat is de oorzaak, maar het heeft blijkbaar (volgens zijn beste vriend ook) meer gevolgen dan ik nu weet of me kan bedenken.
Hij heeft gezegd tegen zn vriend dat hij wel kans ziet dat het goed komt, maar dit zal niet binnen een paar maanden zijn, zal eerder een jaar of 2 jaar zijn. Hij heeft nog veel op te lossen, en dat doe je niet zo ff.
Snap ik hem,. ik ga ook niet op hem zitten wachten. Maar het verkroppen, dat is zo lastig...omdat hij 2 weken nog geleden nog zegt zoveel van me te houden, dus daar is niks mis mee...en dan toch is het over..pff, moeilijk!
Ik laat hem wel los, heb geen keus. Alleen zo kan ik hem helpen nu! Het klinkt allemaal stoer als ik het zo zeg, maar wanneer ga ik het ook zo voelen?
Zijn er tips om dit voor mezelf wat makkelijker te maken, dat ik me er makkelijker bij neer kan leggen?
dinsdag 2 februari 2010 om 10:11
Heb ik ook voorgesteld, had ik ook echt gewild..maar op dit moment is het enige wat telt voor hem: weg!
Hij loopt op zn tenen, gaat aan zn eigen gevoel voorbij en trekt het niet meer. Hij weet dat hij hulp nodig heeft, maar moet dit zelf doen. Ik kan hem niet helpen, ik help alleen door hem los te laten (zegt hij zelf).
Als het alleen de verkrachting was had het misschien wel gekund. Maar nu ik zn vriend heb gesproken, die alles weet, begrijp ik dat hij met veel meer dingen worstelt. "jij weet de helft nog niet, en het is onmogelijk op te lossen in een relatie''. Zo zei hij het, en hij kent hem echt goed.
Zijn vriend is al heel lang bezig om dingen uit hem te krijgen, praat veel met hem. En hij zegt ook, binnen nu en een half jaar barst de bom helemaal! Dan beseft hij zich wat hij heeft gedaan, wat hij weggegooid heeft en dat hij dus absoluut hulp moet hebben om uiteindelijk wel een relatie aan te kunnen.
Denk echt dat ik hem nu moet loslaten....dat wil hij ook..dus tja...
Hij loopt op zn tenen, gaat aan zn eigen gevoel voorbij en trekt het niet meer. Hij weet dat hij hulp nodig heeft, maar moet dit zelf doen. Ik kan hem niet helpen, ik help alleen door hem los te laten (zegt hij zelf).
Als het alleen de verkrachting was had het misschien wel gekund. Maar nu ik zn vriend heb gesproken, die alles weet, begrijp ik dat hij met veel meer dingen worstelt. "jij weet de helft nog niet, en het is onmogelijk op te lossen in een relatie''. Zo zei hij het, en hij kent hem echt goed.
Zijn vriend is al heel lang bezig om dingen uit hem te krijgen, praat veel met hem. En hij zegt ook, binnen nu en een half jaar barst de bom helemaal! Dan beseft hij zich wat hij heeft gedaan, wat hij weggegooid heeft en dat hij dus absoluut hulp moet hebben om uiteindelijk wel een relatie aan te kunnen.
Denk echt dat ik hem nu moet loslaten....dat wil hij ook..dus tja...
dinsdag 2 februari 2010 om 10:15
Als dat is wat hij zegt hoe moeilijk het ook is.....zou ik het doen kun je wel blijven veecht maar is voor jezelf en voor hem ook niet goed... hij dit zo wil kun je je er beter aan toe geven denk ik en dan moet hij het een plekje voor hem zelf gaan geven en dat hij zegt dat jij hem moet laten gaan is denk ik meer om jou in bescherming te nemen en niet mee jou dit wil aan doen?
dinsdag 2 februari 2010 om 10:51
Ja ik denk dat hij mij ook spaart. Op dit moment is hij enorm opgelucht dat hij uit de relatie is, dat het hoge woord eruit is. Hij krijgt nu weer 'lucht' zoals zijn vriend het omschreef. En dat steekt ook wel, want voor mij lijkt het alsof hij verder gaat met zn leven, en mij zo weggooid. Hoewel ik geloof dat hij niet zo denkt.
Dus ja, loslaten moet nu!
Het lastige blijft gewoon dat de liefde er wel is, dat ik er totaal geen invloed op heb, en het gewoon jammer is dat het over is terwijl we beide het gevoel hadden van 'dit is het, we zijn voor elkaar gemaakt'.
Ik moet geen hoop hebben, toch diep in mn hart hoop ik dat hij beter wordt en alles een plek kan geven, en stiekem dat we elkaar weer tegenkomen.
Maar voor nu heb ik geen hoop, en moet ik accepteren dat het klaar is!
Dus ja, loslaten moet nu!
Het lastige blijft gewoon dat de liefde er wel is, dat ik er totaal geen invloed op heb, en het gewoon jammer is dat het over is terwijl we beide het gevoel hadden van 'dit is het, we zijn voor elkaar gemaakt'.
Ik moet geen hoop hebben, toch diep in mn hart hoop ik dat hij beter wordt en alles een plek kan geven, en stiekem dat we elkaar weer tegenkomen.
Maar voor nu heb ik geen hoop, en moet ik accepteren dat het klaar is!
dinsdag 2 februari 2010 om 10:55
is erg moeilijk en vervelend..!!! is het geen optie om aan de zijkant te gaan staan en af en toe wat van je laten horen om te vragen hoe het gaat en verder eerst als vrienden zodat je van jou kant laat zien dat je toch echt wel van hem houd en bezorgt bent??
als hij echt van je houd dan komt hij echt wel terug!!
als hij echt van je houd dan komt hij echt wel terug!!
dinsdag 2 februari 2010 om 10:58
Hij wil zelf ook contact houden, en ziet ons straks nog weleens afspreken. Als vrienden!
Ik heb ook gezegd dat ik graag wil weten hoe het met hem verder gaat, dus ja ik blijf wel aan de zijlijn. Maar ik laat het ook aan hem, als hij echt van me houdt dan neemt hij ook wel contact met me op, er moet een punt komen dat hij me echt gaat missen en gaat beseffen wat hij nu heeft gedaan.
Ik heb ook gezegd dat ik graag wil weten hoe het met hem verder gaat, dus ja ik blijf wel aan de zijlijn. Maar ik laat het ook aan hem, als hij echt van me houdt dan neemt hij ook wel contact met me op, er moet een punt komen dat hij me echt gaat missen en gaat beseffen wat hij nu heeft gedaan.
dinsdag 2 februari 2010 om 11:03
quote:granny27 schreef op 02 februari 2010 @ 10:58:
Hij wil zelf ook contact houden, en ziet ons straks nog weleens afspreken. Als vrienden!
Ik heb ook gezegd dat ik graag wil weten hoe het met hem verder gaat, dus ja ik blijf wel aan de zijlijn. Maar ik laat het ook aan hem, als hij echt van me houdt dan neemt hij ook wel contact met me op, er moet een punt komen dat hij me echt gaat missen en gaat beseffen wat hij nu heeft gedaan. En ga jij dan wachten op dat moment, granny? Je kunt je leven toch niet 'on hold' zetten voor een toekomst waarvan je niet weet hoe die gaat lopen?
Hij wil zelf ook contact houden, en ziet ons straks nog weleens afspreken. Als vrienden!
Ik heb ook gezegd dat ik graag wil weten hoe het met hem verder gaat, dus ja ik blijf wel aan de zijlijn. Maar ik laat het ook aan hem, als hij echt van me houdt dan neemt hij ook wel contact met me op, er moet een punt komen dat hij me echt gaat missen en gaat beseffen wat hij nu heeft gedaan. En ga jij dan wachten op dat moment, granny? Je kunt je leven toch niet 'on hold' zetten voor een toekomst waarvan je niet weet hoe die gaat lopen?
almosthappy wijzigde dit bericht op 02-02-2010 11:39
Reden: typfoutje
Reden: typfoutje
% gewijzigd
dinsdag 2 februari 2010 om 11:03
dinsdag 2 februari 2010 om 11:27
Zet je leven niet op pauze totdat hij 'eruit' is.
Je kan niet voorspellen wat er gaat gebeuren, wellicht is hij ook straks niet in staat jou te geven wat je wil.
Het idee 'als het echte liefde is komt het wel goed' is prachtig romantisch, maar de bedoeling is dan wel dat je apart van elkaar verder gaat, en er járen later achter komt dat het dan wel ineens het juist moment is voor jullie beiden.
Lieve Granny, ik denk dat stap 1 voor jou is dat je zult moeten accepteren dat het voorbij is...
Je kan niet voorspellen wat er gaat gebeuren, wellicht is hij ook straks niet in staat jou te geven wat je wil.
Het idee 'als het echte liefde is komt het wel goed' is prachtig romantisch, maar de bedoeling is dan wel dat je apart van elkaar verder gaat, en er járen later achter komt dat het dan wel ineens het juist moment is voor jullie beiden.
Lieve Granny, ik denk dat stap 1 voor jou is dat je zult moeten accepteren dat het voorbij is...
dinsdag 2 februari 2010 om 11:37
Hee Granny,
Ik denk idd dat er nog veel meer aan de hand is dan de vriend van je vriend verteld heeft. En ik denk dat hij ook nog eens niet alles weet. Grote kans dat het misbruik niet eenmalig is geweest. En grote kans dat (ook mede afhankelijk van de leeftijd waarop dit gebeurd is) hij geestelijk enorme schade heeft opgelopen. Hij heeft krampachtig geprobeerd een normaal leven te leiden. En het is hem opgebroken. Ik vermoed dat hij bijna ten onder gaat aan eenzaamheid (ja, ook binnen jullie relatie), omdat hij nergens heen kan met zijn probleem. Nee, ook niet bij jou. En dat ligt niet aan jou. Hij kan daar niets aan doen. Het probleem is te groot en te onbegrijpelijk en hij vind dat hij het alleen moet dragen.
Wat ik lees in je tekst is dat je er alles aan wilt doen om weer bij elkaar te komen. En dat is logisch. Maar, hij voelt dat jouw overweging om hem te helpen bedoeld is om weer bij elkaar te komen en daarom zal hij je hulp niet kunnen aanvaarden. En wat ik ook merk is dat het moeilijk is om je in zijn probleem te verplaatsen. Zijn wanhoop en eenzaamheid zijn heel groot. Als je dat kunt voelen en hem echt los kan laten, dan zal het hem mss lukken om jouw hulp (en die van zijn beste vriend) te aanvaarden. En ik denk dat jouw ex (ja zo noem ik hem maar vast) in deze periode van zijn leven heel veel steun en begrip kan gebruiken. Wat ik al eerder zei in mijn post op jouw vorige topic, denk ik dat het je heel erg kan helpen één of twee gesprekken te hebben met een kundig vertrouwenspersoon.
Ik denk idd dat er nog veel meer aan de hand is dan de vriend van je vriend verteld heeft. En ik denk dat hij ook nog eens niet alles weet. Grote kans dat het misbruik niet eenmalig is geweest. En grote kans dat (ook mede afhankelijk van de leeftijd waarop dit gebeurd is) hij geestelijk enorme schade heeft opgelopen. Hij heeft krampachtig geprobeerd een normaal leven te leiden. En het is hem opgebroken. Ik vermoed dat hij bijna ten onder gaat aan eenzaamheid (ja, ook binnen jullie relatie), omdat hij nergens heen kan met zijn probleem. Nee, ook niet bij jou. En dat ligt niet aan jou. Hij kan daar niets aan doen. Het probleem is te groot en te onbegrijpelijk en hij vind dat hij het alleen moet dragen.
Wat ik lees in je tekst is dat je er alles aan wilt doen om weer bij elkaar te komen. En dat is logisch. Maar, hij voelt dat jouw overweging om hem te helpen bedoeld is om weer bij elkaar te komen en daarom zal hij je hulp niet kunnen aanvaarden. En wat ik ook merk is dat het moeilijk is om je in zijn probleem te verplaatsen. Zijn wanhoop en eenzaamheid zijn heel groot. Als je dat kunt voelen en hem echt los kan laten, dan zal het hem mss lukken om jouw hulp (en die van zijn beste vriend) te aanvaarden. En ik denk dat jouw ex (ja zo noem ik hem maar vast) in deze periode van zijn leven heel veel steun en begrip kan gebruiken. Wat ik al eerder zei in mijn post op jouw vorige topic, denk ik dat het je heel erg kan helpen één of twee gesprekken te hebben met een kundig vertrouwenspersoon.
dinsdag 2 februari 2010 om 11:55
Nee ik ga niet wachten op hem, of mijn leven on hold zetten!
Dat kan ik niet, en dat wil ik niet...ik ben er ook nog, en mijn leven gaat door.
Nu is het allemaal nog vers, en zie ik veelal de mooie dingen die we hadden, dat we zo goed bij elkaar passen en hoe het allemaal klikte met iedereen om mij heen.
Het was gewoon zo van 'het klopt'. En dat had hij ook..we waren daar heel open in, dus het voelde zo goed. En we zeiden ook tegen elkaar, we gaan nooit meer iemand tegenkomen wat zo goed voelt als wat wij bij elkaar hebben.
Sommigen zeggen dat hij de schijn heeft opgehouden en het nep is geweest, maar dat geloof ik niet. Een verliefdheid acteer je niet zo, niet zolang, en ik weet wat ik voel!
Ik accepteer het, zijn vriend was ook heel duidelijk dat ik hem los moet laten, dus dat doe ik. Het belangrijkst is dat hij leert leven met alles, en idd er is nog meer dan dat ik weet!
Ik heb gewoon een beetje moeite dat hij toch kiest voor de makkelijke weg, vluchten en problemen niet onder ogen komen.
Hoewel ik ook geloof, wat zijn vriend ook zegt, dat er een punt komt dat hij beseft echt hulp nodig te hebben en zo niet verder kan. Als hij het leven wilt hebben wat hij graag wil, en dat is een relatie, kinderen enz.
Dat punt moet hij bereiken, dat het genoeg is zo!
En ik vind het lastig dat ik het niet weet, dat ik niet weet wat hem allemaal dwarszit, waardoor het voor mij nog steeds vaag is wat de exacte reden is van de breuk.
Ik accepteer het!
Dat kan ik niet, en dat wil ik niet...ik ben er ook nog, en mijn leven gaat door.
Nu is het allemaal nog vers, en zie ik veelal de mooie dingen die we hadden, dat we zo goed bij elkaar passen en hoe het allemaal klikte met iedereen om mij heen.
Het was gewoon zo van 'het klopt'. En dat had hij ook..we waren daar heel open in, dus het voelde zo goed. En we zeiden ook tegen elkaar, we gaan nooit meer iemand tegenkomen wat zo goed voelt als wat wij bij elkaar hebben.
Sommigen zeggen dat hij de schijn heeft opgehouden en het nep is geweest, maar dat geloof ik niet. Een verliefdheid acteer je niet zo, niet zolang, en ik weet wat ik voel!
Ik accepteer het, zijn vriend was ook heel duidelijk dat ik hem los moet laten, dus dat doe ik. Het belangrijkst is dat hij leert leven met alles, en idd er is nog meer dan dat ik weet!
Ik heb gewoon een beetje moeite dat hij toch kiest voor de makkelijke weg, vluchten en problemen niet onder ogen komen.
Hoewel ik ook geloof, wat zijn vriend ook zegt, dat er een punt komt dat hij beseft echt hulp nodig te hebben en zo niet verder kan. Als hij het leven wilt hebben wat hij graag wil, en dat is een relatie, kinderen enz.
Dat punt moet hij bereiken, dat het genoeg is zo!
En ik vind het lastig dat ik het niet weet, dat ik niet weet wat hem allemaal dwarszit, waardoor het voor mij nog steeds vaag is wat de exacte reden is van de breuk.
Ik accepteer het!
dinsdag 2 februari 2010 om 12:24
Weet je wat misschien het moeilijkst is? Dat ik niets gemerkt heb. Dat is het nadeel van een weekend relatie, dan doe je toch vooral leuke dingen, en je krijgt wellicht minder tijd om elkaar echt goed te leren kennen.
Zijn vriend zei ook, als jullie elkaar doorde week zouden zien, om de hoek hadden gewoond, dan was dit al veel eerder naar boven gekomen. Dan had je ook zelf eerder gezien ‘hier klopt iets niet’.
Maar hij heeft elk weekend zn schouders er weer onder gezetm het proberen. Maar daardoor liep hij uiteindelijk op zn tenen, zo erg dat hij het niet meer trekt.
Begrijpelijk allemaal, maar dat ik niets gemerkt heb, alles leek goed, waardoor het zo rauw op mn dak is gekomen!
En hij zal idd voelen dat ik hem wil helpen, omdat ik wil dat we samenkomen. Ik heb er ook wel een belang in ja, hoewel ik ook van harte meen dat ik hoop dat hij alles een plek leert geven. Ik had er nog niet op deze manier aan gedacht. Dat ik hem los moet laten zodat hij echt klaar raakt om hulp te zoeken, en niet dat ik maar aan hem blijf ‘’hangen’ omdat ik wil dat het goedkomt.
Ben ik dan té romantisch als ik zeg, dat echte liefde alles overwint? Als hij echt zoveel van me houdt zoals hij zegt, dan vecht je er toch voor en ren je niet weg?
Of kunnen problemen zo heftig zijn dat je echt niet in staat bent voor een relatie?
Dat geloof ik wel, want ik geloof nu (na het gesprek met zn vriend) dat hij echt niet in staat is tot een relatie. Moet ik dit loszien van liefde?
Dat het idd, zoals hij steeds zegt dat het echt niet is dat hij met MIJ niet wil?
Ik probeer het voor mezelf op een rij te krijgen…
Zijn vriend zei ook, als jullie elkaar doorde week zouden zien, om de hoek hadden gewoond, dan was dit al veel eerder naar boven gekomen. Dan had je ook zelf eerder gezien ‘hier klopt iets niet’.
Maar hij heeft elk weekend zn schouders er weer onder gezetm het proberen. Maar daardoor liep hij uiteindelijk op zn tenen, zo erg dat hij het niet meer trekt.
Begrijpelijk allemaal, maar dat ik niets gemerkt heb, alles leek goed, waardoor het zo rauw op mn dak is gekomen!
En hij zal idd voelen dat ik hem wil helpen, omdat ik wil dat we samenkomen. Ik heb er ook wel een belang in ja, hoewel ik ook van harte meen dat ik hoop dat hij alles een plek leert geven. Ik had er nog niet op deze manier aan gedacht. Dat ik hem los moet laten zodat hij echt klaar raakt om hulp te zoeken, en niet dat ik maar aan hem blijf ‘’hangen’ omdat ik wil dat het goedkomt.
Ben ik dan té romantisch als ik zeg, dat echte liefde alles overwint? Als hij echt zoveel van me houdt zoals hij zegt, dan vecht je er toch voor en ren je niet weg?
Of kunnen problemen zo heftig zijn dat je echt niet in staat bent voor een relatie?
Dat geloof ik wel, want ik geloof nu (na het gesprek met zn vriend) dat hij echt niet in staat is tot een relatie. Moet ik dit loszien van liefde?
Dat het idd, zoals hij steeds zegt dat het echt niet is dat hij met MIJ niet wil?
Ik probeer het voor mezelf op een rij te krijgen…
dinsdag 2 februari 2010 om 12:38
Snap dat je het graag allemaal wil begrijpen...zoveel liefde en toch is het niet genoeg...ken dat. Als de ene "partij' niet meer wil of kan,houdt het op.That simple...heb hier zelf ook hard mee geworsteld,echt strijd met mezelf geleverd.Maar er zit niets anders op idd dan accepteren en loslaten....en das niet makkelijk! Vind het knap hoe je erin staat en wens jou heel veel sterkte bij dit proces! Zelf ben ik langzaam on my way back..maar wil de afgelopen 4 maanden nooit meer over doen,echt niet.Positieve is dan weer dat ik er vreselijk veel van geleerd heb over mezelf en hoe ik met dingen omga.Genoeg issues die nu aangepakt moeten worden,dus heeft blijkbaar allemaal een reden...
dinsdag 2 februari 2010 om 13:37
Hoi Mirre67,
was jij dan degene die de relatie niet meer wilde/ kon voortzetten? Zo ja, ook door teveel issues bij jezelf?
Begrijp heel goed dat je die maanden niet meer over wil doen, ik vind het nu al zo erg en het is pas 2 weken geleden.
Ik voel me zo machteloos, heb nergens schuld aan, het ligt niet aan mij, de liefde is er, en toch kan het niet....dat is zuur!
Ik leer idd wel over mezelf. Merk bijvoorbeeld dat ik een stuk sterker ben dan 2 jaar terug.
was jij dan degene die de relatie niet meer wilde/ kon voortzetten? Zo ja, ook door teveel issues bij jezelf?
Begrijp heel goed dat je die maanden niet meer over wil doen, ik vind het nu al zo erg en het is pas 2 weken geleden.
Ik voel me zo machteloos, heb nergens schuld aan, het ligt niet aan mij, de liefde is er, en toch kan het niet....dat is zuur!
Ik leer idd wel over mezelf. Merk bijvoorbeeld dat ik een stuk sterker ben dan 2 jaar terug.
dinsdag 2 februari 2010 om 13:55
Nee,dat ben ik niet...mijn ex wilde niet verder...ondanks veel liefde (van beide kanten) en alles wat m.i in een goede relatie thuis hoort.Was meer dat hij tegen issues uit zijn verleden aanliep.We waren al eerder een korte periode uit elkaar om eigenlijk dezelfde reden.Ik dacht dat we er samen uitkonden komen,not! Kijk zijn problemen kan en wil ik niet voor hem oplossen,dat is aan hem.Maar wilde er wel voor hem zijn en hem steunen hierbij.Maar..dat moet hij dan ook kunnen en willen toelaten..Kom hier nog wel terug maar moet nu naar werk! Sterkte!
woensdag 3 februari 2010 om 13:46
Het heeft geen zin om je bezig te houden met het hoe en waarom..
Als een mens beschadigd is door iets in zijn leven zal alleen hij/zij kunnen aangeven wanneer hij of zij jou dichterbij wil hebben.
Als iemand dat niet wil zul je dat moeten respecteren.
Bindingsangst (de angst om weer gekwetst te worden) kun je niet bij hem wegnemen.
Iedereen wordt in zijn leven gekwetst. En iedereen is bang om gekwetst te worden..Sommigen denken dat te voorkomen door een muur te bouwen...
Dat zie je ook vaak bij gescheiden mannen... Die willen niet meer samenwonen. Omdat ze weten dat het verkeerd kan gaan... En ja het kan verkeerd gaan. Maar het kan ook zeker goed gaan, mits je zo snugger bent dat je niet hetzelfde type kiest, anders is de kans reeel dat het mis gaat.
Ik denk wel dat een leven met een man met een verleden geen makkelijk leven zal zijn.
Je kunt je afvragen of je dat wel wilt.
Als een mens beschadigd is door iets in zijn leven zal alleen hij/zij kunnen aangeven wanneer hij of zij jou dichterbij wil hebben.
Als iemand dat niet wil zul je dat moeten respecteren.
Bindingsangst (de angst om weer gekwetst te worden) kun je niet bij hem wegnemen.
Iedereen wordt in zijn leven gekwetst. En iedereen is bang om gekwetst te worden..Sommigen denken dat te voorkomen door een muur te bouwen...
Dat zie je ook vaak bij gescheiden mannen... Die willen niet meer samenwonen. Omdat ze weten dat het verkeerd kan gaan... En ja het kan verkeerd gaan. Maar het kan ook zeker goed gaan, mits je zo snugger bent dat je niet hetzelfde type kiest, anders is de kans reeel dat het mis gaat.
Ik denk wel dat een leven met een man met een verleden geen makkelijk leven zal zijn.
Je kunt je afvragen of je dat wel wilt.
woensdag 3 februari 2010 om 14:08
Lieve granny27,
Ik wil je in ieder geval heel veel sterkte wensen, het is absoluut geen gemakkelijke situatie waarin je jezelf bevind.
Mijn vriend heeft hetzelfde mee gemaakt en is hiervoor dan wel in therapie gegaan vorig jaar maar de weg is erg zwaar en moeilijk. Uiteraard het moeilijkste voor hemzelf natuurlijk maar ook voor zijn omgeving is een dergelijk traject behoorlijk heftig.
Ik kan me voorstellen dat het voor je vriend een heel lastige stap is om zetten. Mijn vriend heeft er ook heel lang over gedaan voor hij uiteindelijk in therapie is gegaan.
Ik weet natuurlijk niet hoe het voor jouw (ex) vriend zit, maar bij mijn vriend was het ook de frustratie dat HIJ in therapie moet, terwijl hij feitelijk het slachtoffer is, hij moet maar en hij moet maar... terwijl een ander het heeft veroorzaakt.
Ook is het zo dat er bij mijn vriend andere dingen mee spelen dan alleen maar het misbruik.
Maar ik denk dat dit in veel gevallen zo zal zijn, aangezien iemand die iets dergelijks heeft mee gemaakt erg kwetsbaar is.
Ik weet niet of je er (nog) iets aan hebt, of dat je de website misschien al kent maar via deze site heb ik een heel goed beeld gekregen en veel meer inzicht in wat hij door maakt.
http://www.seksueelmisbruik.info/smm/?page_id=61/
Als je het op prijs stelt wil ik er best meer met je over praten, maar dan wel liever in een privé bericht.
heel veel sterkte en liefs
Ik wil je in ieder geval heel veel sterkte wensen, het is absoluut geen gemakkelijke situatie waarin je jezelf bevind.
Mijn vriend heeft hetzelfde mee gemaakt en is hiervoor dan wel in therapie gegaan vorig jaar maar de weg is erg zwaar en moeilijk. Uiteraard het moeilijkste voor hemzelf natuurlijk maar ook voor zijn omgeving is een dergelijk traject behoorlijk heftig.
Ik kan me voorstellen dat het voor je vriend een heel lastige stap is om zetten. Mijn vriend heeft er ook heel lang over gedaan voor hij uiteindelijk in therapie is gegaan.
Ik weet natuurlijk niet hoe het voor jouw (ex) vriend zit, maar bij mijn vriend was het ook de frustratie dat HIJ in therapie moet, terwijl hij feitelijk het slachtoffer is, hij moet maar en hij moet maar... terwijl een ander het heeft veroorzaakt.
Ook is het zo dat er bij mijn vriend andere dingen mee spelen dan alleen maar het misbruik.
Maar ik denk dat dit in veel gevallen zo zal zijn, aangezien iemand die iets dergelijks heeft mee gemaakt erg kwetsbaar is.
Ik weet niet of je er (nog) iets aan hebt, of dat je de website misschien al kent maar via deze site heb ik een heel goed beeld gekregen en veel meer inzicht in wat hij door maakt.
http://www.seksueelmisbruik.info/smm/?page_id=61/
Als je het op prijs stelt wil ik er best meer met je over praten, maar dan wel liever in een privé bericht.
heel veel sterkte en liefs
woensdag 3 februari 2010 om 22:30
Hey Mirre67,
ik heb geen idee hoe je hier een prive bericht kan versturen? Heb geprobeerd via jouw profiel, maar dat gaat niet. Hoe bereik je die viva Angels dan?
Elfje_73, ik stel het zeker op prijs als je wat meer met me wilt delen. Maar zoals je hierboven leest weet ik niet hoe je een prive bericht kan sturen. Weet jij dat? Zo ja, je mag me dan zeker een bericht sturen hoor! Dan praten we even verder, maar in ieder geval alvast bedankt voor je reactie!
Teen: in dit geval is het niet zozeer bindingsangst. Hij geeft zelf ook aan de relatie graag te hebben gewild, en eigenlijk wil hij het nog steeds wel.
Simpelweg kan hij het niet, omdat er zoveel herbelevingen en heftige gevoelens/emoties bij komen kijken zodra hij een relatie heeft, ik die dus te dichtbij komt...hij gaat daar aan onderdoor, en dus:wegvluchten!
Rationeel en realistisch gezien weet ik ook wel dat een relatie nu met hem onmogelijk zal zijn. Ik ben dan hulpverlener, en schuif mn eigen gevoelens aan de kant omdat ik hem wil sparen, hou me in om hem niet lastig te vallen enz. Ik ken mezelf! En ik zou hem elke week vragen of hij al naar ene psych is geweest enz..allemaal uit goede bedoelingen, maar het werkt niet.
Dus tja, ik weet dat geen relatie beter is....maar wat wil ik dan wel? Daar denk ik weleens over na, ik weet het niet...ik had z graag gewild dat hij eerder over was gaan praten, dat ik het dan als ware aan had kunnen zien komen. Dat rauw op mn dak vallen, dat val me heel zwaar. Daardoor haal ik alle mooie weekenden terug in mn hoofd, het weekend voor de beeïndiging waarin hij zegt zoveel van me te houden, zich zo verbonden te voelen met me en zo graag bij me is.
Dat was oprecht, daar twijfel ik niet aan..maar des te zuurder is het als het 3 dagen later voorbij is. En hij vlucht, hij is nu zo opgelucht dus momenteel gaat het goed met hem. En ik heb verdriet, dus dat strookt niet met elkaar
Ik geloof wel dat de klap bij hem nog komt, hij gaat me missen, en onze relatie. Al hij echt zo van me houdt als hij zegt, dan komt dat moment.
Niet dat ik daar dan hoop uit haal ofzo hoor, of ga wachten op hem. Ik ga verder, en accepteer dat het over is.
Maar het moment dat hij echt gaat beseffen wat hij heeft gedaan, dat hij me mist, dat gaat komen! Ben benieuwd wanneer. Want dat zal ook het moment zijn dat het echt doordringt dat hij hulp nodig heeft, om ooit een relatie aan te kunnen gaan en kinderen wil (dat wil hij zooo graag)..en hopelijk ook het moment dat hij enorme drempel overgaat!
ik heb geen idee hoe je hier een prive bericht kan versturen? Heb geprobeerd via jouw profiel, maar dat gaat niet. Hoe bereik je die viva Angels dan?
Elfje_73, ik stel het zeker op prijs als je wat meer met me wilt delen. Maar zoals je hierboven leest weet ik niet hoe je een prive bericht kan sturen. Weet jij dat? Zo ja, je mag me dan zeker een bericht sturen hoor! Dan praten we even verder, maar in ieder geval alvast bedankt voor je reactie!
Teen: in dit geval is het niet zozeer bindingsangst. Hij geeft zelf ook aan de relatie graag te hebben gewild, en eigenlijk wil hij het nog steeds wel.
Simpelweg kan hij het niet, omdat er zoveel herbelevingen en heftige gevoelens/emoties bij komen kijken zodra hij een relatie heeft, ik die dus te dichtbij komt...hij gaat daar aan onderdoor, en dus:wegvluchten!
Rationeel en realistisch gezien weet ik ook wel dat een relatie nu met hem onmogelijk zal zijn. Ik ben dan hulpverlener, en schuif mn eigen gevoelens aan de kant omdat ik hem wil sparen, hou me in om hem niet lastig te vallen enz. Ik ken mezelf! En ik zou hem elke week vragen of hij al naar ene psych is geweest enz..allemaal uit goede bedoelingen, maar het werkt niet.
Dus tja, ik weet dat geen relatie beter is....maar wat wil ik dan wel? Daar denk ik weleens over na, ik weet het niet...ik had z graag gewild dat hij eerder over was gaan praten, dat ik het dan als ware aan had kunnen zien komen. Dat rauw op mn dak vallen, dat val me heel zwaar. Daardoor haal ik alle mooie weekenden terug in mn hoofd, het weekend voor de beeïndiging waarin hij zegt zoveel van me te houden, zich zo verbonden te voelen met me en zo graag bij me is.
Dat was oprecht, daar twijfel ik niet aan..maar des te zuurder is het als het 3 dagen later voorbij is. En hij vlucht, hij is nu zo opgelucht dus momenteel gaat het goed met hem. En ik heb verdriet, dus dat strookt niet met elkaar
Ik geloof wel dat de klap bij hem nog komt, hij gaat me missen, en onze relatie. Al hij echt zo van me houdt als hij zegt, dan komt dat moment.
Niet dat ik daar dan hoop uit haal ofzo hoor, of ga wachten op hem. Ik ga verder, en accepteer dat het over is.
Maar het moment dat hij echt gaat beseffen wat hij heeft gedaan, dat hij me mist, dat gaat komen! Ben benieuwd wanneer. Want dat zal ook het moment zijn dat het echt doordringt dat hij hulp nodig heeft, om ooit een relatie aan te kunnen gaan en kinderen wil (dat wil hij zooo graag)..en hopelijk ook het moment dat hij enorme drempel overgaat!
woensdag 3 februari 2010 om 22:50
Granny, je zegt dat je het los laat, maar het houd je constant bezig. Logisch, begrijpelijk, maar het gaat je niet helpen om los te laten.
En misschien is het daarom even verstandiger om te accepteren dat je het nog niet helemaal los kunt laten, dan te roepen dat je het los laat. Ik zie je vechten, maar probeer te accepteren. Dat zou je zoveel goed doen.
En misschien is het daarom even verstandiger om te accepteren dat je het nog niet helemaal los kunt laten, dan te roepen dat je het los laat. Ik zie je vechten, maar probeer te accepteren. Dat zou je zoveel goed doen.
woensdag 3 februari 2010 om 22:54
woensdag 3 februari 2010 om 22:56
Hoi Madhe,
jij hebt gelijk. Vechten, dat doe ik...maar waartegen? mezelf waarschijnlijk. Verstandelijk kan ik het loslaten, gevoelsmatig nog niet. Ik heb wel geaccepteerd dat het over is, en niet binnen aan jaar bijv goed zal komen.
Het houdt me veel bezig, dag en nacht..heb daarom vandaag en gesprek met onze bedrijfs maaschappelijk werker gehad, omdat ik tips moest krijgen om het los te laten, ruimte in mijn hoofd te krijgen.
Het is echter wel pas 2 weken geleden dat dit gebeurde, dus zo vers nog. Merk wel dat ik er beter in sta dan 2 weken terug, dus het gaat vooruit!
jij hebt gelijk. Vechten, dat doe ik...maar waartegen? mezelf waarschijnlijk. Verstandelijk kan ik het loslaten, gevoelsmatig nog niet. Ik heb wel geaccepteerd dat het over is, en niet binnen aan jaar bijv goed zal komen.
Het houdt me veel bezig, dag en nacht..heb daarom vandaag en gesprek met onze bedrijfs maaschappelijk werker gehad, omdat ik tips moest krijgen om het los te laten, ruimte in mijn hoofd te krijgen.
Het is echter wel pas 2 weken geleden dat dit gebeurde, dus zo vers nog. Merk wel dat ik er beter in sta dan 2 weken terug, dus het gaat vooruit!
