Relaties
alle pijlers
Ik laat hem los....
dinsdag 2 februari 2010 om 09:42
Hoi allemaal,
2 weken terug opende ik mijn topic over mijn vriend die vertelde dat hij vroeger meerdere keren verkracht is, en daardoor niet in staat is een relatie aan te gaan. Het ging lang goed, maar de laatste 3 maanden liep hij op zn tenen..kon niet intiem zijn, alleen als hij gedronken had. Kon niet praten over zijn gevoelens, probeerde elke keer zich er weer overheen te zetten, maar ik kwam te dichtbij en hij is dus gevlucht. Hij wilde het zo graag, elke keer weer geprobeerd, maar hij kan het niet. Ik kom te dichtbij.
Voor mij rauw op mn dak, omdat tot 3 dagen voordat hij het uitmaakte alles koek en ei leek. We waren elk weekend samen, en hoewel ik zag dat hij meer dronk en zich dan pas openstelde..het was toch erg leuk samen!
Ik begrijp waarom hij geen relatie aan kan, hij heeft hulp nodig, veel dingen voor zichzelf te verwerken en op te lossen.
Ik begrijp het. Maar had/ heb toch moeite met alles. Hij is nu keihard gevlucht. Naar zn veilige leven van zonder relatie, zodat hij zn problemen niet onder ogen hoeft te zien. Het is een vlucht, de makkelijk weg vind ik. Hij heeft hulp nodig, zegt hij zelf ook, maar hij moet die stap zelf zetten!
Hij zegt het zelf ook erg te vinden van onze relatie, hij wilde het zo graag, maar het lukt niet....ik kom te dichtbij. Ik snap het, maar vind het toch moeilijk dat ik zo aan de kant wordt gegooid..zo denkt hij niet, maar zo voelt het voor mij wel een beetje eerlijk gezegd.
Heb zn beste vriend gesproken, die de enige is die alles van hem weet. En hij zegt dat ik de helft nog niet weet wat er in zijn hoofd omgaat, hij worstelt met meer dingen, gevoelens enz...die hij onmogelijk kan oplossen zolang hij in een relatie zit.
Ik ben al 2 weken aan het speculeren, wat kan het dan zijn? De ene dag denk ik dit, de andere dag dat. Ik accepteer dat het over is, ik laat hem los...want met iemand die zo met zichzelf worsteld kan ik ook geen relatie hebben. Zijn vriend beaamd ook dat het niets met mij te maken heeft, dat hij echt van me houdt, dus dat is een geruststelling aan de ene kant.
Hoe graag ik het ook wil, en hoe goed we ook bij elkaar passen. Want dat is eht hele probleem niet....ik heb daar ook over nagedacht, maar hij zegt dat het absoluut niet aan mij ligt, of dat hij niet verder wil met MIJ...het is dat iemand te dichtbij komt enz. Ik ben ook overtuigd dat hij het ook echt heeft gewild, niets heeft gespeeld!
En dit maakt het zo moeilijk te verkroppen...we passen zo goed bij elkaar. Klikte aan alle kanten, ook met biede families...we waren 4 handen op 1 buik, en zo ineens (voor mij dan, hij loopt al 2 maanden op zn tenen) is het over, vlucht hij weg en ik kom niet te weten wat er allemaal in hem omgaat en waar hij allemaal mee worstelt. Want het is blijkbaar niet alleen de verkrachting..dat is de oorzaak, maar het heeft blijkbaar (volgens zijn beste vriend ook) meer gevolgen dan ik nu weet of me kan bedenken.
Hij heeft gezegd tegen zn vriend dat hij wel kans ziet dat het goed komt, maar dit zal niet binnen een paar maanden zijn, zal eerder een jaar of 2 jaar zijn. Hij heeft nog veel op te lossen, en dat doe je niet zo ff.
Snap ik hem,. ik ga ook niet op hem zitten wachten. Maar het verkroppen, dat is zo lastig...omdat hij 2 weken nog geleden nog zegt zoveel van me te houden, dus daar is niks mis mee...en dan toch is het over..pff, moeilijk!
Ik laat hem wel los, heb geen keus. Alleen zo kan ik hem helpen nu! Het klinkt allemaal stoer als ik het zo zeg, maar wanneer ga ik het ook zo voelen?
Zijn er tips om dit voor mezelf wat makkelijker te maken, dat ik me er makkelijker bij neer kan leggen?
2 weken terug opende ik mijn topic over mijn vriend die vertelde dat hij vroeger meerdere keren verkracht is, en daardoor niet in staat is een relatie aan te gaan. Het ging lang goed, maar de laatste 3 maanden liep hij op zn tenen..kon niet intiem zijn, alleen als hij gedronken had. Kon niet praten over zijn gevoelens, probeerde elke keer zich er weer overheen te zetten, maar ik kwam te dichtbij en hij is dus gevlucht. Hij wilde het zo graag, elke keer weer geprobeerd, maar hij kan het niet. Ik kom te dichtbij.
Voor mij rauw op mn dak, omdat tot 3 dagen voordat hij het uitmaakte alles koek en ei leek. We waren elk weekend samen, en hoewel ik zag dat hij meer dronk en zich dan pas openstelde..het was toch erg leuk samen!
Ik begrijp waarom hij geen relatie aan kan, hij heeft hulp nodig, veel dingen voor zichzelf te verwerken en op te lossen.
Ik begrijp het. Maar had/ heb toch moeite met alles. Hij is nu keihard gevlucht. Naar zn veilige leven van zonder relatie, zodat hij zn problemen niet onder ogen hoeft te zien. Het is een vlucht, de makkelijk weg vind ik. Hij heeft hulp nodig, zegt hij zelf ook, maar hij moet die stap zelf zetten!
Hij zegt het zelf ook erg te vinden van onze relatie, hij wilde het zo graag, maar het lukt niet....ik kom te dichtbij. Ik snap het, maar vind het toch moeilijk dat ik zo aan de kant wordt gegooid..zo denkt hij niet, maar zo voelt het voor mij wel een beetje eerlijk gezegd.
Heb zn beste vriend gesproken, die de enige is die alles van hem weet. En hij zegt dat ik de helft nog niet weet wat er in zijn hoofd omgaat, hij worstelt met meer dingen, gevoelens enz...die hij onmogelijk kan oplossen zolang hij in een relatie zit.
Ik ben al 2 weken aan het speculeren, wat kan het dan zijn? De ene dag denk ik dit, de andere dag dat. Ik accepteer dat het over is, ik laat hem los...want met iemand die zo met zichzelf worsteld kan ik ook geen relatie hebben. Zijn vriend beaamd ook dat het niets met mij te maken heeft, dat hij echt van me houdt, dus dat is een geruststelling aan de ene kant.
Hoe graag ik het ook wil, en hoe goed we ook bij elkaar passen. Want dat is eht hele probleem niet....ik heb daar ook over nagedacht, maar hij zegt dat het absoluut niet aan mij ligt, of dat hij niet verder wil met MIJ...het is dat iemand te dichtbij komt enz. Ik ben ook overtuigd dat hij het ook echt heeft gewild, niets heeft gespeeld!
En dit maakt het zo moeilijk te verkroppen...we passen zo goed bij elkaar. Klikte aan alle kanten, ook met biede families...we waren 4 handen op 1 buik, en zo ineens (voor mij dan, hij loopt al 2 maanden op zn tenen) is het over, vlucht hij weg en ik kom niet te weten wat er allemaal in hem omgaat en waar hij allemaal mee worstelt. Want het is blijkbaar niet alleen de verkrachting..dat is de oorzaak, maar het heeft blijkbaar (volgens zijn beste vriend ook) meer gevolgen dan ik nu weet of me kan bedenken.
Hij heeft gezegd tegen zn vriend dat hij wel kans ziet dat het goed komt, maar dit zal niet binnen een paar maanden zijn, zal eerder een jaar of 2 jaar zijn. Hij heeft nog veel op te lossen, en dat doe je niet zo ff.
Snap ik hem,. ik ga ook niet op hem zitten wachten. Maar het verkroppen, dat is zo lastig...omdat hij 2 weken nog geleden nog zegt zoveel van me te houden, dus daar is niks mis mee...en dan toch is het over..pff, moeilijk!
Ik laat hem wel los, heb geen keus. Alleen zo kan ik hem helpen nu! Het klinkt allemaal stoer als ik het zo zeg, maar wanneer ga ik het ook zo voelen?
Zijn er tips om dit voor mezelf wat makkelijker te maken, dat ik me er makkelijker bij neer kan leggen?
donderdag 4 februari 2010 om 17:06
