Relaties
alle pijlers
Hoe ga je daar mee om?
donderdag 4 februari 2010 om 20:18
* Voor de gelegenheid aan het dubbelnicken *
Voor mezelf ben ik er al zo goed als uit. Ik ben op een rijtje aan het krijgen hoe het gaat met woonruimte, woningverkoop etc. Vandaag wat vragen gesteld aan een bevriende juriste, die mij kan vertellen wat er allemaal bij komt kijken als je je relatie gaat verbreken. Voor mezelf is het duidelijk. Ik ben te vaak en te veel alleen gelaten. In praktische zaken als huishouden, in essentiële zaken als verzorging van kind, maar ook in steun en toeverlaat. Ik wil dit niet meer en wil zonder hem gelukkig worden.
Maar hoe ga je ermee om dat een kind de dupe is?
Ik worstel er vooral mee dat ik 'er nu nog bij ben' en straks dus niks meer in de hand heb. Vent heeft ADHD (big time) en kan daardoor ofwel super ongeinteresseerd zijn of ontploffen over niks. Nu ben ik erbij om in te grijpen waar nodig, maar als dit doorgaat en er sprake is van een zorgregeling, niet meer... Hoe doe je dat? Hoe ga je daar mee om?
Woonruimte; regel ik wel - maak ik me geen zorgen om.
Financien; regel ik wel - maak ik me geen zorgen om.
Praktische regelzaken, er alleen voorstaan: regel ik wel - maak ik me geen zorgen om.
Maar m'n kleine meisje. Het breekt m'n hart in een triljoen stukjes als ik daar aan denk.
Zijn er moeders die hier wat over kunnen zeggen?
Voor mezelf ben ik er al zo goed als uit. Ik ben op een rijtje aan het krijgen hoe het gaat met woonruimte, woningverkoop etc. Vandaag wat vragen gesteld aan een bevriende juriste, die mij kan vertellen wat er allemaal bij komt kijken als je je relatie gaat verbreken. Voor mezelf is het duidelijk. Ik ben te vaak en te veel alleen gelaten. In praktische zaken als huishouden, in essentiële zaken als verzorging van kind, maar ook in steun en toeverlaat. Ik wil dit niet meer en wil zonder hem gelukkig worden.
Maar hoe ga je ermee om dat een kind de dupe is?
Ik worstel er vooral mee dat ik 'er nu nog bij ben' en straks dus niks meer in de hand heb. Vent heeft ADHD (big time) en kan daardoor ofwel super ongeinteresseerd zijn of ontploffen over niks. Nu ben ik erbij om in te grijpen waar nodig, maar als dit doorgaat en er sprake is van een zorgregeling, niet meer... Hoe doe je dat? Hoe ga je daar mee om?
Woonruimte; regel ik wel - maak ik me geen zorgen om.
Financien; regel ik wel - maak ik me geen zorgen om.
Praktische regelzaken, er alleen voorstaan: regel ik wel - maak ik me geen zorgen om.
Maar m'n kleine meisje. Het breekt m'n hart in een triljoen stukjes als ik daar aan denk.
Zijn er moeders die hier wat over kunnen zeggen?
donderdag 4 februari 2010 om 20:26
... dat is een gevoelige snaar. Absoluut. Wellicht dat je eens met een kinderdeskundige moet gaan praten of wellicht een onafhankelijk jurist die gespecialiseerd is in scheidingen met kinderen erbij. Ik zou ook helemaal breken en gek worden bij de gedachten, mijn kindje te moeten achterlaten, wetende hoe je (ex) man is. Hebben jullie gezamelijke voogdij? Zo niet, dan kun je daar een beroep op doen.
donderdag 4 februari 2010 om 20:40
We zijn niet getrouwd, we wonen samen met een samenlevingscontract. Wat het gezag betreft, dat is voor hem nooit vastgelegd. Het gezag ligt dus volledig bij mij.
Het is niet zo dat hij fysiek ontploft. Het is meer zijn verbale houding, luid en duidelijk, dreigend en negatief. Het kind is 3,5 maar maakt in zijn ogen altijd teveel herrie, teveel zooi en is altijd lastig. Daarnaast komt de verzorging van haar in het geheel op mij neer. Hij vergeet haar gerust eten of drinken te geven als ik weg ben, omdat hij opgaat in een game of televisieprogramma. Boekje lezen, spelletje doen of gewoon grapjes maken, gebeurt nooit. En als het al gebeurt, dan gebeurt het op mijn uitdrukkelijke verzoek en dan eigenlijk met veel weerstand (zucht, steun, kreun).
Ik maak me daar zorgen om, omdat ze nu 'voor z'n voeten' ligt en hij er dus geen manier voor heeft gevonden om mee om te gaan en dan straks maar af en toe (? hoe dat zal lopen is ook de vraag, vooralsnog ga ik er vanuit geen co-ouderschap, zeker gezien het bovenstaande).
Het is niet zo dat hij fysiek ontploft. Het is meer zijn verbale houding, luid en duidelijk, dreigend en negatief. Het kind is 3,5 maar maakt in zijn ogen altijd teveel herrie, teveel zooi en is altijd lastig. Daarnaast komt de verzorging van haar in het geheel op mij neer. Hij vergeet haar gerust eten of drinken te geven als ik weg ben, omdat hij opgaat in een game of televisieprogramma. Boekje lezen, spelletje doen of gewoon grapjes maken, gebeurt nooit. En als het al gebeurt, dan gebeurt het op mijn uitdrukkelijke verzoek en dan eigenlijk met veel weerstand (zucht, steun, kreun).
Ik maak me daar zorgen om, omdat ze nu 'voor z'n voeten' ligt en hij er dus geen manier voor heeft gevonden om mee om te gaan en dan straks maar af en toe (? hoe dat zal lopen is ook de vraag, vooralsnog ga ik er vanuit geen co-ouderschap, zeker gezien het bovenstaande).
donderdag 4 februari 2010 om 20:46
Bowie, ik begrijp je helemaal want de bezorgdheid om mijn kinderen was de grootste reden waarom ik niet al tien jaar eerder gescheiden was. Mijn ex was niet fysiek (hoewel, met de kinderen soms wel) gewelddadig, maar hij was het psychisch wel. Uitschelden, belachelijk maken, kleineren, enz.
Ik heb gewacht tot de jongste bijna volwassen was om te scheiden (en ben nu zeer gelukkig...).
Ik kan je verder geen raad geven. Sterkte!
Ik heb gewacht tot de jongste bijna volwassen was om te scheiden (en ben nu zeer gelukkig...).
Ik kan je verder geen raad geven. Sterkte!
donderdag 4 februari 2010 om 20:48
Hier niet iemand die zelf gescheiden is. Ik heb wel de scheiding van mijn ouders meegemaakt. Ik was zelf 14 en ik was er echt heel erg blij mee. Mijn broertje was toen ook rond de 3 jaar. Toen hij zo klein was heeft hij er geen moeite mee gehad. Wel een paar keer vragen waar zijn vader was, maar hij heeft zich heel snel aangepast.
Later kwamen er wel meer vragen, waarom ze dan uit elkaar waren gegaan en dat soort dingen. Mijn moeder is altijd wel erg open geweest, maar wel op zijn niveau. Ik denk niet dat hij er veel last van heeft gehad. Hij trok wel vaak naar mannen toe, op verjaardagen enzo. Nu is hij inmiddels 10 jaar en heeft mijn moeder al een tijd een nieuwe vriend. Mijn broertje gaat nu erg goed met hem om, en ziet hem als vaderfiguur.
Wij hebben allebei trouwens sinds de scheiding geen contact meer met onze vader.
Ik weet niet of je hier iets aan hebt hoor. Maar ik denk dat als ik het zo lees, je dochter beter af is met haar moeder die gelukkig is, dan met moeder en vader die ongelukkig zijn.
Veel sterkte de komende tijd!
Later kwamen er wel meer vragen, waarom ze dan uit elkaar waren gegaan en dat soort dingen. Mijn moeder is altijd wel erg open geweest, maar wel op zijn niveau. Ik denk niet dat hij er veel last van heeft gehad. Hij trok wel vaak naar mannen toe, op verjaardagen enzo. Nu is hij inmiddels 10 jaar en heeft mijn moeder al een tijd een nieuwe vriend. Mijn broertje gaat nu erg goed met hem om, en ziet hem als vaderfiguur.
Wij hebben allebei trouwens sinds de scheiding geen contact meer met onze vader.
Ik weet niet of je hier iets aan hebt hoor. Maar ik denk dat als ik het zo lees, je dochter beter af is met haar moeder die gelukkig is, dan met moeder en vader die ongelukkig zijn.
Veel sterkte de komende tijd!
donderdag 4 februari 2010 om 20:49
Vent is bij een psycholoog. Op mijn verzoek, nadat vorig jaar de bom gebarsten was. Na 3 jaar van sleuren en trekken of hij zich alsjeblieft betrokken wilde tonen bij zijn gezin en ik er meer dan klaar mee was, is hij dan eindelijk gegaan. Hij beloofde dat hij zou gaan en voordat hij daadwerkelijk ging, ging er nog 6 maanden overheen. Nu is hij daar en eigenlijk wordt alles op de adhd afgeschoven. Want voor adhd'ers is het wel een hele grote verandering, het krijgen van een kind. Ja, en voor mij was het peanuts zeker? En eigenlijk is hij wel heel goed bezig omdat hij al zo lang een relatie heeft. Ja, en hoe? Wij leven onder één dak, maar daar is ook alles mee gezegd. Hoe ik het ook probeer, om hem te betrekken bij z'n gezin. Ik heb eerlijk gezegd het idee dat het niet alleen aan de adhd gelegen is. Om aan te geven hoe bar weinig het hem kan schelen (in mijn ogen) is wel om aan te geven dat dochter laatst een aanval van pseudokroep had, ik niet wist wat dat was en bij god dacht dat ze er in bleef, in paniek hem heb wakker geschud en heb geroepen dat we naar de dokterspost moesten. Hij zei; dat kan je wel alleen he? Ik ga nog even liggen ik hoor het straks wel.
Laat staan als het dus gaat om 'gewone' dingen, als uitjes - bezoekjes etc.
Adhd verwante zaken als vergeetachtigheid etc, kan je allemaal op een memobord schrijven. Doe de bak buiten, stofzuig de kamer, schrob de wc etc.
Maar op een overzichtje zetten om zich betrokken te tonen bij z'n gezin?
Laat staan als het dus gaat om 'gewone' dingen, als uitjes - bezoekjes etc.
Adhd verwante zaken als vergeetachtigheid etc, kan je allemaal op een memobord schrijven. Doe de bak buiten, stofzuig de kamer, schrob de wc etc.
Maar op een overzichtje zetten om zich betrokken te tonen bij z'n gezin?
donderdag 4 februari 2010 om 20:57
donderdag 4 februari 2010 om 21:00
Ik weet het niet Jackie. Ik vraag het me af. Die totale desinteresse... Sja.
Aan de andere kant heeft hij me laatst laten weten, toen ik echt bijna zo ver was, dat als ik weg wilde met dochter, ik eerst langs hem moest.
Aan de andere kant heeft hij me laatst laten weten, toen ik echt bijna zo ver was, dat als ik weg wilde met dochter, ik eerst langs hem moest.
anoniem_100269 wijzigde dit bericht op 04-02-2010 21:02
Reden: te vlug op verstuur gedrukt
Reden: te vlug op verstuur gedrukt
% gewijzigd
donderdag 4 februari 2010 om 21:09
quote:Bowieneke schreef op 04 februari 2010 @ 21:00:
Ik weet het niet Jackie. Ik vraag het me af. Die totale desinteresse... Sja.
Aan de andere kant heeft hij me laatst laten weten, toen ik echt bijna zo ver was, dat als ik weg wilde met dochter, ik eerst langs hem moest.
Dreigen dus...het kan ook de 'paniek' zijn toen hij inzag dat je écht weg wilde gaan.
Als jij nu al overal alleen voor staat, dan kan je hem missen als kiespijn!
Ik weet het niet Jackie. Ik vraag het me af. Die totale desinteresse... Sja.
Aan de andere kant heeft hij me laatst laten weten, toen ik echt bijna zo ver was, dat als ik weg wilde met dochter, ik eerst langs hem moest.
Dreigen dus...het kan ook de 'paniek' zijn toen hij inzag dat je écht weg wilde gaan.
Als jij nu al overal alleen voor staat, dan kan je hem missen als kiespijn!
donderdag 4 februari 2010 om 21:10
Misschien kun je je ook afvragen wat ze dan gaat missen van haar vader. Zoals ik het nu lees geeft hij haar ook nauwelijks aandacht.
Tuurlijk stel je het je heel anders voor als je zwanger bent en eenmaal een kindje hebt. Maar soms gaat het gewoon niet meer. Ik denk dat jij nu erg ongelukkig bent in deze situatie. Je dochter heeft dan nu een moeder die niet gelukkig is en een vader die haar amper aandacht geeft. Ik denk dat ze er veel meer aan heeft als ze lekker met jou een nieuw leven begint. Dan sta je er wel helemaal alleen voor ( nu ook volgens mij) maar voel je je wel veel beter.
Daarbij denk ik dat het scheelt aangezien ze nog zo jong is. Ik denk dat het moeilijker is als een kind al iets ouder is.
Een goede vriendin van mij heeft ook een punt achter haar relatie gezet. Kind ziet zijn vader ook niet meer. In het begin vroeg hij er toch wel wekelijks even naar ( kind word deze week 3) maar na een maand of twee had hij het er nooit meer over.
Haha, ik ken ook wel mensen die heel lang bij elkaar zijn hoor! Nu komt het misschien over alsof ik alleen maar mensen ken die uit elkaar gaan.
Probeer vast te houden dat je nu kiest voor wat het beste is voor jou, en voor je dochter! En als ik het zo lees gaan jullie straks veel gelukkiger worden!
Tuurlijk stel je het je heel anders voor als je zwanger bent en eenmaal een kindje hebt. Maar soms gaat het gewoon niet meer. Ik denk dat jij nu erg ongelukkig bent in deze situatie. Je dochter heeft dan nu een moeder die niet gelukkig is en een vader die haar amper aandacht geeft. Ik denk dat ze er veel meer aan heeft als ze lekker met jou een nieuw leven begint. Dan sta je er wel helemaal alleen voor ( nu ook volgens mij) maar voel je je wel veel beter.
Daarbij denk ik dat het scheelt aangezien ze nog zo jong is. Ik denk dat het moeilijker is als een kind al iets ouder is.
Een goede vriendin van mij heeft ook een punt achter haar relatie gezet. Kind ziet zijn vader ook niet meer. In het begin vroeg hij er toch wel wekelijks even naar ( kind word deze week 3) maar na een maand of twee had hij het er nooit meer over.
Haha, ik ken ook wel mensen die heel lang bij elkaar zijn hoor! Nu komt het misschien over alsof ik alleen maar mensen ken die uit elkaar gaan.
Probeer vast te houden dat je nu kiest voor wat het beste is voor jou, en voor je dochter! En als ik het zo lees gaan jullie straks veel gelukkiger worden!
donderdag 4 februari 2010 om 21:14
Dat is ook zo. Ik kan hem missen als kiespijn! Waar ik eerst nog bang was voor het onbekende, waar kom ik terecht, hoe ga ik het allemaal redden en meer van die paniek dingen, maakt dat me allemaal niet uit. Ik doe het alleen, dus ik kan het alleen. Waar dan ook. Maar ik ben ik en ik dop m'n eigen boontjes wel. En ik weet dat ik m'n dochter op zal vangen waar nodig en hierbij zal begeleiden zo goed als ik kan, maar ik worstel er vreselijk mee dat ik er dan niet meer bij ben als ze bij hem is. Dat is nog het enige wat mijn besluit in de weg staat...
donderdag 4 februari 2010 om 21:18
Misschien denk ik wel veel te simpel hoor, maar als hij haar niet erkend heeft, dan heeft hij toch ook geen recht op gedeeld ouderschap? Ik zeg niet dat je je dochter bij hem weg moet houden, maar kun je niet afspreken dat hij haar alleen onder begeleiding van jou ziet?
Probeer in ieder geval nooit negatief over papa te praten tegenover je dochter en probeer wel in contact te blijven, dat is heel belangrijk! Op een dag zal ze waarschijnlijk toch contact met hem willen om vragen beantwoord te krijgen enz.
Probeer in ieder geval nooit negatief over papa te praten tegenover je dochter en probeer wel in contact te blijven, dat is heel belangrijk! Op een dag zal ze waarschijnlijk toch contact met hem willen om vragen beantwoord te krijgen enz.
donderdag 4 februari 2010 om 21:18
Ik vind het zo moeilijk.
Want enerzijds denk ik inderdaad, weg gaan is beter, voor mij en mijn dochter. Meer rust in de tent.
En aan de andere kant hangt die donkere wolk van een omgangsregeling daarboven. Nee, begrijp me niet verkeerd, want ik wil het de vader absoluut niet ontzeggen. Hij heeft het recht en m'n dochter ook. Maar ik zou zo graag, zoals ik dat nu ook kan, 'ingrijpen' als dat nodig is.
Hoe ga ik daar nou mee om? De laatste drempel?
donderdag 4 februari 2010 om 21:43
Hoi Bowieneke,
wat een moielijke situatie. Zoals jij het beschrijft is je angst reëel ten aanzien van hem. je weet bij god nu niet waartoe hij in staat ois, omdat je dit niet eerder gedaan hebt. Als hij dingen gaat zeggen als "Als je weg wilt, moet eerst langs mij", zou ik dat persoonlijk wel opvatten als een vorm van bedreiging.
Ik denk dat ik toch weg zou gaan op een moment dat hij niet thuis is en vanuit een andere plek (misschien eerst bij familie en vrienden, die jou kunnen steunen?) de zaken gaan regelen. Kijk eerst maar eens op eem aftsandje wat er met hem gebeurt. Dan kun je ooik beoordelen wat je volgende stappen zijn t.o.v. je dochter. Als het te bedreigend is, kun je bij de rechter vragen om volledige voogdij. dan heeft hij alleen onder toezicht van iemand van de kinderbescherming beperkte omgangsregeling met je dochter.
Het kan in dit geval ook zo zijn dat hij in positieve zin verandert zodra jij en jullie dochter weg zijn. Dan zou ik - tot uitspraak van de rechter geformuleerd is - kiezen voor omgang, maar alleen met z'n drieën en dan bijvoorbeeld naar het park gaan of andere leuke uitjes.
Maar eerst dus: de hoognodige spullen verzamelen en een ander plek gaan zoeken. Niet wachten tot je 'langs hem heen moet'. bereid het goed voor.
Sterkte, meid!
wat een moielijke situatie. Zoals jij het beschrijft is je angst reëel ten aanzien van hem. je weet bij god nu niet waartoe hij in staat ois, omdat je dit niet eerder gedaan hebt. Als hij dingen gaat zeggen als "Als je weg wilt, moet eerst langs mij", zou ik dat persoonlijk wel opvatten als een vorm van bedreiging.
Ik denk dat ik toch weg zou gaan op een moment dat hij niet thuis is en vanuit een andere plek (misschien eerst bij familie en vrienden, die jou kunnen steunen?) de zaken gaan regelen. Kijk eerst maar eens op eem aftsandje wat er met hem gebeurt. Dan kun je ooik beoordelen wat je volgende stappen zijn t.o.v. je dochter. Als het te bedreigend is, kun je bij de rechter vragen om volledige voogdij. dan heeft hij alleen onder toezicht van iemand van de kinderbescherming beperkte omgangsregeling met je dochter.
Het kan in dit geval ook zo zijn dat hij in positieve zin verandert zodra jij en jullie dochter weg zijn. Dan zou ik - tot uitspraak van de rechter geformuleerd is - kiezen voor omgang, maar alleen met z'n drieën en dan bijvoorbeeld naar het park gaan of andere leuke uitjes.
Maar eerst dus: de hoognodige spullen verzamelen en een ander plek gaan zoeken. Niet wachten tot je 'langs hem heen moet'. bereid het goed voor.
Sterkte, meid!
Only dead fish go with the flow
vrijdag 5 februari 2010 om 05:33
Ik vraag me het volgende af: WIL hij zijn dochter wel bij zich hebben als jullie uit elkaar zijn? Als ik zie hoe ongeintresseerd hij al kan doen bij een pseudokroep aanval!!!! Dus mss wil hij alleen maar af en toe op de koffie komen en zijn dochtertje even zien.
Co ouderschap al helemaaaaaal niet doen, tuurlijk! Dat mag ook alleen als beide ouders daar achter staan. Ik neem aan dat jij daar niet achter staat.
Wil hij zijn dochter bijv 1 weekend in de 14 dagen, probeer het dan kort te houden, van zaterdag laat in de ochtend tot zondag voor het warm eten ofzo.
Ik zou mijn zorgen ook bespreken met hem....
Verder...kan goed zijn als hij het ECHT alleen moet doen, hij het veel beter doet. Mijn ex was nooit betrokken bij de kinderen, maar vanaf de scheiding- 7 jaar geleden- is hij langzaam steeds betrokkener geworden! Hij is nu een super papa voor zijn kids!
Co ouderschap al helemaaaaaal niet doen, tuurlijk! Dat mag ook alleen als beide ouders daar achter staan. Ik neem aan dat jij daar niet achter staat.
Wil hij zijn dochter bijv 1 weekend in de 14 dagen, probeer het dan kort te houden, van zaterdag laat in de ochtend tot zondag voor het warm eten ofzo.
Ik zou mijn zorgen ook bespreken met hem....
Verder...kan goed zijn als hij het ECHT alleen moet doen, hij het veel beter doet. Mijn ex was nooit betrokken bij de kinderen, maar vanaf de scheiding- 7 jaar geleden- is hij langzaam steeds betrokkener geworden! Hij is nu een super papa voor zijn kids!
vrijdag 5 februari 2010 om 08:15
Het beste voorbeeld voor je dochter is bij hem weggaan. Je had je leven om heen heengebouwd, je hebt op je tenen gelopen, je bent jezelf verloren, je hebt je grenzen steeds verlegd om de lieve vrede te bewaren. Als je jezelf weer hervindt - en volgens mij ben je daar hard mee bezig - kan je dochter zich aan jouw kracht optrekken. Je laat je nu nog leiden door één angst die je in je hoofd heel groot maakt. En angst is een slechte raadgever.
vrijdag 5 februari 2010 om 10:56
