Relaties
alle pijlers
Man workaholic, hoe daarmee om te gaan?
vrijdag 5 februari 2010 om 16:37
Hoi allemaal,
Ik zit met een probleem in mijn relatie.
Mijn man heeft een eigen zaak. Af en aan heeft hij het daar heel druk mee. Daar hebben we al behoorlijk wat discussies over gehad (doorwerken tot diep in de nacht, door de week en in het weekend, standaard elke nacht voor vakanties nog even een nacht doorwerken om de vakantie goed te beginnen, not!). Hij heeft al vaker beterschap beloofd.
Ik heb geaccepteerd dat hij af en toe 's avonds moet werken en soms in het weekend, dat hoort nu eenmaal bij een eigen zaak. Tijdens vakanties hebben we nu afgesproken dat hij elke dag op bepaalde tijd zijn werkmail/ telefoon checkt.
Nu komt daar alleen nog wat bij. Ongeveer 2 maanden geleden is mijn vader overleden. Hij weet niet hoe hij er voor me kan zijn zegt hij, hij schijnt niet te snappen dat ik soms verdrietig ben. Ik heb hem moeten vragen om er in de week van de begrafenis voor me te zijn en een dag vrij te nemen (naast de begrafenis)...
De laatste twee weken werkt hij bijna elke avond. Een aantal keren zei hij om een bepaalde tijd thuis te zijn. Als hij er dan niet is begin ik me zorgen te maken (mijn vader is plotseling overleden en dat zet je aan het denken). Ik krijg dan als antwoord: je kan je ook niet zorgen maken.. Tja..
Ik heb aangegeven dat zo'n antwoord pijn doet en aangegeven hoe hij er wel voor me kan zijn.
We zitten zo in een patroon van dat ik elke keer mijn ongenoegen uit en hij zich aangevallen voelt. Ik geef aan dat ik meer dingen samen wil doen. Ik kom meestal met ideeen voor uitjes, vakanties, samen een hobby oppakken etc. Als ik richting hem aangeef dat ik graag wil dat hij meer initiatief neemt dan zegt hij dat ik hem altijd voor ben.
Ik begin het behoorlijk zat te worden. Ik heb geen zin meer in ruzie, aangeven wat ik mis of wil werkt niet.
Op dit moment ga ik zoveel mogelijk mijn eigen gang, kijken wat ik wil, leuke dingen plannen met vriendinnen. Maar goed op lange termijn werkt dit natuurlijk niet. Ik neem steeds meer afstand en de kans is groot dat we zo uit elkaar groeien (daar ben ik bang voor). Aan de andere kant, krijgt hij zo alle ruimte om initiatief te nemen...
Hebben jullie tips? Hoe zouden jullie hiermee omgaan?
Ps: hoop dat mijn verhaal helder is.
Ik zit met een probleem in mijn relatie.
Mijn man heeft een eigen zaak. Af en aan heeft hij het daar heel druk mee. Daar hebben we al behoorlijk wat discussies over gehad (doorwerken tot diep in de nacht, door de week en in het weekend, standaard elke nacht voor vakanties nog even een nacht doorwerken om de vakantie goed te beginnen, not!). Hij heeft al vaker beterschap beloofd.
Ik heb geaccepteerd dat hij af en toe 's avonds moet werken en soms in het weekend, dat hoort nu eenmaal bij een eigen zaak. Tijdens vakanties hebben we nu afgesproken dat hij elke dag op bepaalde tijd zijn werkmail/ telefoon checkt.
Nu komt daar alleen nog wat bij. Ongeveer 2 maanden geleden is mijn vader overleden. Hij weet niet hoe hij er voor me kan zijn zegt hij, hij schijnt niet te snappen dat ik soms verdrietig ben. Ik heb hem moeten vragen om er in de week van de begrafenis voor me te zijn en een dag vrij te nemen (naast de begrafenis)...
De laatste twee weken werkt hij bijna elke avond. Een aantal keren zei hij om een bepaalde tijd thuis te zijn. Als hij er dan niet is begin ik me zorgen te maken (mijn vader is plotseling overleden en dat zet je aan het denken). Ik krijg dan als antwoord: je kan je ook niet zorgen maken.. Tja..
Ik heb aangegeven dat zo'n antwoord pijn doet en aangegeven hoe hij er wel voor me kan zijn.
We zitten zo in een patroon van dat ik elke keer mijn ongenoegen uit en hij zich aangevallen voelt. Ik geef aan dat ik meer dingen samen wil doen. Ik kom meestal met ideeen voor uitjes, vakanties, samen een hobby oppakken etc. Als ik richting hem aangeef dat ik graag wil dat hij meer initiatief neemt dan zegt hij dat ik hem altijd voor ben.
Ik begin het behoorlijk zat te worden. Ik heb geen zin meer in ruzie, aangeven wat ik mis of wil werkt niet.
Op dit moment ga ik zoveel mogelijk mijn eigen gang, kijken wat ik wil, leuke dingen plannen met vriendinnen. Maar goed op lange termijn werkt dit natuurlijk niet. Ik neem steeds meer afstand en de kans is groot dat we zo uit elkaar groeien (daar ben ik bang voor). Aan de andere kant, krijgt hij zo alle ruimte om initiatief te nemen...
Hebben jullie tips? Hoe zouden jullie hiermee omgaan?
Ps: hoop dat mijn verhaal helder is.
zondag 7 februari 2010 om 20:42
quote:Vl43inder schreef op 05 februari 2010 @ 17:11:
Als ik het zelf heel druk heb en mijn man gaat zitten mokken omdat ik ongezellig ben, dan is het feit dat ik me schuldig voel het enige dat verandert aan de situatie.
Precies. Of dat ik nóg gestrester word en het idee heb leuk te moeten gaan doen, wat op dat moment waarschijnlijk meer energie kost dan ik heb en waardoor ik feitelijk eerder ongezelliger dan gezelliger word.
Het enige wat je kunt doen is kijken of je de situatie zoals die nu is acceptabel vindt. Zo niet, dan zou ik de relatie verbreken. Ik zou er in ieder geval niet vanuit gaan dat hij verandert.
Als ik het zelf heel druk heb en mijn man gaat zitten mokken omdat ik ongezellig ben, dan is het feit dat ik me schuldig voel het enige dat verandert aan de situatie.
Precies. Of dat ik nóg gestrester word en het idee heb leuk te moeten gaan doen, wat op dat moment waarschijnlijk meer energie kost dan ik heb en waardoor ik feitelijk eerder ongezelliger dan gezelliger word.
Het enige wat je kunt doen is kijken of je de situatie zoals die nu is acceptabel vindt. Zo niet, dan zou ik de relatie verbreken. Ik zou er in ieder geval niet vanuit gaan dat hij verandert.
If at first you don’t succeed, call it version 1.0
zondag 7 februari 2010 om 21:30
Hier hetzelfde verhaal: man is workaholic, werkt minimaal 6 dagen per week minimaal 12 uur per dag, tijdens seizoensmaanden nog veel meer. Toen wij elkaar leerden kennen werkte hij al zoveel, maar 'stal' uurtjes tussendoor om met mij door te brengen, zo zijn we onze relatie begonnen. Door de jaren heen ben ik gewend geraakt aan het feit dat werk vaak prioriteit heeft. We zien elkaar 's ochtends bij het opstaan en ontbijt ongeveer een uur en 's avonds laat als hij thuiskomt nog een uur, of 2. Hij doet echt zijn best om zondags grotendeels thuis te zijn. Vaak moet hij als hij overdag dan thuis is geweest, 's avonds alsnog een paar uurtjes naar kantoor om de dingen voor de volgende dag te regelen, tijdens het seizoen. Daarbij gaat er -bijna- geen nacht voorbij zonder dat zijn telefoon minimaal 1, maar vaak meer, keer gaat met vragen over lopende zaken, die 's nachts gewoon doorgaan.
Vakantie hebben we in de 7 jaar dat we bij elkaar zijn niet anders gehad dan familiebezoeken. Minimaal 2x per jaar gaat hij een week op zakenreis naar het buitenland. Daarbij ben ik wel één keer mee geweest, en konden we na de zakelijke bijeenkomsten samen van de stad ter plaatse genieten.
Wij hebben een dochtertje van 1,5 die hij 's ochtends ziet bij het opstaan en ochtendritueel, hij probeert haar als het even kan 's ochtends haar ontbijt te geven en wat te spelen/stoeien. Overdag kom ik soms even met haar langs op kantoor om elkaar te zien, maar dan ben je ook beperkt in de omgang en gespreksmogelijkheden. 's Avonds als hij thuiskomt slaapt dochter al, en ik bijna.
Als ik mijn situatie zo lees vanuit andermans zichtpunt zou ik denken: oh my god, waarom kiés je voor zo'n relatie? En toch ben ik heel gelukkig met mijn man, want de tijd die we samen zijn is wel altijd heel goed. En hij werkt zo hard om ons als gezin een goede standaard te bieden, we hebben het mede dankzij zijn zaak zo goed. Ik baal ook regelmatig, maar als we dan even een avondje kunnen bijtanken met elkaar, kunnen we er weer tegenaan. We geven elkaar die energie.
Waarschijnlijk zouden velen van jullie hier niet voor kiézen, maar ik heb die keuze ook niet zo bewust genomen. Ik koos voor mijn Grote Liefde, en zijn werk kwam daarbij.
Vakantie hebben we in de 7 jaar dat we bij elkaar zijn niet anders gehad dan familiebezoeken. Minimaal 2x per jaar gaat hij een week op zakenreis naar het buitenland. Daarbij ben ik wel één keer mee geweest, en konden we na de zakelijke bijeenkomsten samen van de stad ter plaatse genieten.
Wij hebben een dochtertje van 1,5 die hij 's ochtends ziet bij het opstaan en ochtendritueel, hij probeert haar als het even kan 's ochtends haar ontbijt te geven en wat te spelen/stoeien. Overdag kom ik soms even met haar langs op kantoor om elkaar te zien, maar dan ben je ook beperkt in de omgang en gespreksmogelijkheden. 's Avonds als hij thuiskomt slaapt dochter al, en ik bijna.
Als ik mijn situatie zo lees vanuit andermans zichtpunt zou ik denken: oh my god, waarom kiés je voor zo'n relatie? En toch ben ik heel gelukkig met mijn man, want de tijd die we samen zijn is wel altijd heel goed. En hij werkt zo hard om ons als gezin een goede standaard te bieden, we hebben het mede dankzij zijn zaak zo goed. Ik baal ook regelmatig, maar als we dan even een avondje kunnen bijtanken met elkaar, kunnen we er weer tegenaan. We geven elkaar die energie.
Waarschijnlijk zouden velen van jullie hier niet voor kiézen, maar ik heb die keuze ook niet zo bewust genomen. Ik koos voor mijn Grote Liefde, en zijn werk kwam daarbij.
maandag 8 februari 2010 om 09:42
quote:superletje schreef op 07 februari 2010 @ 21:30:
Hier hetzelfde verhaal: man is workaholic, werkt minimaal 6 dagen per week minimaal 12 uur per dag, tijdens seizoensmaanden nog veel meer. Toen wij elkaar leerden kennen werkte hij al zoveel, maar 'stal' uurtjes tussendoor om met mij door te brengen, zo zijn we onze relatie begonnen. Door de jaren heen ben ik gewend geraakt aan het feit dat werk vaak prioriteit heeft. We zien elkaar 's ochtends bij het opstaan en ontbijt ongeveer een uur en 's avonds laat als hij thuiskomt nog een uur, of 2. Hij doet echt zijn best om zondags grotendeels thuis te zijn. Vaak moet hij als hij overdag dan thuis is geweest, 's avonds alsnog een paar uurtjes naar kantoor om de dingen voor de volgende dag te regelen, tijdens het seizoen. Daarbij gaat er -bijna- geen nacht voorbij zonder dat zijn telefoon minimaal 1, maar vaak meer, keer gaat met vragen over lopende zaken, die 's nachts gewoon doorgaan.
Vakantie hebben we in de 7 jaar dat we bij elkaar zijn niet anders gehad dan familiebezoeken. Minimaal 2x per jaar gaat hij een week op zakenreis naar het buitenland. Daarbij ben ik wel één keer mee geweest, en konden we na de zakelijke bijeenkomsten samen van de stad ter plaatse genieten.
Wij hebben een dochtertje van 1,5 die hij 's ochtends ziet bij het opstaan en ochtendritueel, hij probeert haar als het even kan 's ochtends haar ontbijt te geven en wat te spelen/stoeien. Overdag kom ik soms even met haar langs op kantoor om elkaar te zien, maar dan ben je ook beperkt in de omgang en gespreksmogelijkheden. 's Avonds als hij thuiskomt slaapt dochter al, en ik bijna.
Als ik mijn situatie zo lees vanuit andermans zichtpunt zou ik denken: oh my god, waarom kiés je voor zo'n relatie? En toch ben ik heel gelukkig met mijn man, want de tijd die we samen zijn is wel altijd heel goed. En hij werkt zo hard om ons als gezin een goede standaard te bieden, we hebben het mede dankzij zijn zaak zo goed. Ik baal ook regelmatig, maar als we dan even een avondje kunnen bijtanken met elkaar, kunnen we er weer tegenaan. We geven elkaar die energie.
Waarschijnlijk zouden velen van jullie hier niet voor kiézen, maar ik heb die keuze ook niet zo bewust genomen. Ik koos voor mijn Grote Liefde, en zijn werk kwam daarbij.Dit zou mijn verhaal kunnen zijn. Zulke mensen blijven gewoon hun hele leven workaholics en aan hun partners de keuze of ze daarmee kunnen leven of niet. Vind ik tenminste. Mijn man brengt zoveel mogelijk tijd met zijn kinderen door, we gaan er een paar keer per jaar een weekendje tussenuit en hebben zo nu en dan een avondje of zondag samen, maar daar houdt het mee op. Anderen zullen zich ook wel afvragen waarom ik in godsnaam bij hem ben of blijf, maar ik vind het meestal prima zo. Zou ik het niet prima vinden, dan zou ik bij hem weggaan, niet van hem gaan eisen dat hij minder gaat werken en meer tijd met mij doorbrengt.
Hier hetzelfde verhaal: man is workaholic, werkt minimaal 6 dagen per week minimaal 12 uur per dag, tijdens seizoensmaanden nog veel meer. Toen wij elkaar leerden kennen werkte hij al zoveel, maar 'stal' uurtjes tussendoor om met mij door te brengen, zo zijn we onze relatie begonnen. Door de jaren heen ben ik gewend geraakt aan het feit dat werk vaak prioriteit heeft. We zien elkaar 's ochtends bij het opstaan en ontbijt ongeveer een uur en 's avonds laat als hij thuiskomt nog een uur, of 2. Hij doet echt zijn best om zondags grotendeels thuis te zijn. Vaak moet hij als hij overdag dan thuis is geweest, 's avonds alsnog een paar uurtjes naar kantoor om de dingen voor de volgende dag te regelen, tijdens het seizoen. Daarbij gaat er -bijna- geen nacht voorbij zonder dat zijn telefoon minimaal 1, maar vaak meer, keer gaat met vragen over lopende zaken, die 's nachts gewoon doorgaan.
Vakantie hebben we in de 7 jaar dat we bij elkaar zijn niet anders gehad dan familiebezoeken. Minimaal 2x per jaar gaat hij een week op zakenreis naar het buitenland. Daarbij ben ik wel één keer mee geweest, en konden we na de zakelijke bijeenkomsten samen van de stad ter plaatse genieten.
Wij hebben een dochtertje van 1,5 die hij 's ochtends ziet bij het opstaan en ochtendritueel, hij probeert haar als het even kan 's ochtends haar ontbijt te geven en wat te spelen/stoeien. Overdag kom ik soms even met haar langs op kantoor om elkaar te zien, maar dan ben je ook beperkt in de omgang en gespreksmogelijkheden. 's Avonds als hij thuiskomt slaapt dochter al, en ik bijna.
Als ik mijn situatie zo lees vanuit andermans zichtpunt zou ik denken: oh my god, waarom kiés je voor zo'n relatie? En toch ben ik heel gelukkig met mijn man, want de tijd die we samen zijn is wel altijd heel goed. En hij werkt zo hard om ons als gezin een goede standaard te bieden, we hebben het mede dankzij zijn zaak zo goed. Ik baal ook regelmatig, maar als we dan even een avondje kunnen bijtanken met elkaar, kunnen we er weer tegenaan. We geven elkaar die energie.
Waarschijnlijk zouden velen van jullie hier niet voor kiézen, maar ik heb die keuze ook niet zo bewust genomen. Ik koos voor mijn Grote Liefde, en zijn werk kwam daarbij.Dit zou mijn verhaal kunnen zijn. Zulke mensen blijven gewoon hun hele leven workaholics en aan hun partners de keuze of ze daarmee kunnen leven of niet. Vind ik tenminste. Mijn man brengt zoveel mogelijk tijd met zijn kinderen door, we gaan er een paar keer per jaar een weekendje tussenuit en hebben zo nu en dan een avondje of zondag samen, maar daar houdt het mee op. Anderen zullen zich ook wel afvragen waarom ik in godsnaam bij hem ben of blijf, maar ik vind het meestal prima zo. Zou ik het niet prima vinden, dan zou ik bij hem weggaan, niet van hem gaan eisen dat hij minder gaat werken en meer tijd met mij doorbrengt.
woensdag 10 februari 2010 om 01:39
@ fener, gelukkig is je man met de schrik vrijgekomen. Heftig hoor.
Ik heb inmiddels een avondje samen met mijn man gehad, waarin we uit eten zijn geweest en behoorlijk goed gepraat hebben. Hij begon er zelf over dat de laatste weken te druk waren geweest. Dat bleek ook wel nadat hij door vermoeidheid verkeerd reed richting restaurant.
Hij heeft aangegeven meer te willen delegeren en niet meer overal ja op te zeggen.
Niet alleen om meer tijd samen te besteden,maar ook om tijd te hebben voor eigen hobby's.
Het is overigens helemaal niet zo dat ik elke avond met mijn man op de bank wil zitten. Ik heb zelf een drukke baan, sport 2-3x per week, hobby's ernaast en spreek regelmatig met vriendinnen af.
Ik wil gewoon goed contact met mijn partner en af en toe echt even aandacht voor elkaar hebben, niet even snel tussen de bedrijven door.
Ik heb inmiddels een avondje samen met mijn man gehad, waarin we uit eten zijn geweest en behoorlijk goed gepraat hebben. Hij begon er zelf over dat de laatste weken te druk waren geweest. Dat bleek ook wel nadat hij door vermoeidheid verkeerd reed richting restaurant.
Hij heeft aangegeven meer te willen delegeren en niet meer overal ja op te zeggen.
Niet alleen om meer tijd samen te besteden,maar ook om tijd te hebben voor eigen hobby's.
Het is overigens helemaal niet zo dat ik elke avond met mijn man op de bank wil zitten. Ik heb zelf een drukke baan, sport 2-3x per week, hobby's ernaast en spreek regelmatig met vriendinnen af.
Ik wil gewoon goed contact met mijn partner en af en toe echt even aandacht voor elkaar hebben, niet even snel tussen de bedrijven door.
woensdag 10 februari 2010 om 08:06
Rica, goed dat jullie een gesprek hebben gehad. Hopelijk heeft dat blijvend effect in positieve zin voor jou.
Voor mij geen vent die z'n werk structureel voor laat gaan op onze relatie. Een relatie vraagt inzet van beiden. Ik krijg de indruk dat jouw man je als een soort meubelstuk beschouwt dat er toch wel is als hij thuis komt, hoe laat dat ook is en wat hij ook doet / nalaat. En ik zou met hem zeker niet aan kinderen beginnen. Je kunt op je klompen aanvoelen dat je er alleen voor zult staan.
Voor mij geen vent die z'n werk structureel voor laat gaan op onze relatie. Een relatie vraagt inzet van beiden. Ik krijg de indruk dat jouw man je als een soort meubelstuk beschouwt dat er toch wel is als hij thuis komt, hoe laat dat ook is en wat hij ook doet / nalaat. En ik zou met hem zeker niet aan kinderen beginnen. Je kunt op je klompen aanvoelen dat je er alleen voor zult staan.
woensdag 10 februari 2010 om 08:21
Rica, ik snap je helemaal. Ik wil zelf ook geen man die iedere avond om 18 uur thuis komt. Daarvoor heb ik nu een te eigen leventje opgebouwd. Maar precies wat je zegt: Echt even goed contact hebben. Dat hebben we nu dus 1 avond in de week.
Die avond is ook echt van ons. Natuurlijk komt het nog wel eens voor door omstandigheden dat het niet doorgaat, maar dan moet het echt crisis zijn op het bedrijf.
Fijn dat hij zelf ook inziet dat hij wat meer rust moet hebben, want lichamelijk vergt dit ook veel van hem. Het zou alleen beter geweest zijn, als hij ingezien had, dat hij deze keuze gemaakt had om meer tijd in jou te steken en niet omdat hij het zelf even niet meer aankan. Of zie ik dit nu verkeerd?
In ieder geval, je krijgt in de toekomst meer aandacht van hem en dat is waar het je uiteindelijk om ging...
Die avond is ook echt van ons. Natuurlijk komt het nog wel eens voor door omstandigheden dat het niet doorgaat, maar dan moet het echt crisis zijn op het bedrijf.
Fijn dat hij zelf ook inziet dat hij wat meer rust moet hebben, want lichamelijk vergt dit ook veel van hem. Het zou alleen beter geweest zijn, als hij ingezien had, dat hij deze keuze gemaakt had om meer tijd in jou te steken en niet omdat hij het zelf even niet meer aankan. Of zie ik dit nu verkeerd?
In ieder geval, je krijgt in de toekomst meer aandacht van hem en dat is waar het je uiteindelijk om ging...
woensdag 10 februari 2010 om 09:49
Zinook, ik vraag me af of je in de toekomst meer aandacht krijgt van deze man. Mijn vriend zegt ook altijd, het is nu even druk maar dat verandert wel. Haha, niet dus. Maar gelukkig maakt het me nu niet veel meer uit. Ik vind het heerlijk om te zien hoe bewogen en betrokken hij is en hij zal altijd ondernemend blijven. Als hij deze zaak verkoopt, dan komt er wel weer wat nieuws op zijn pad. Hij wil graag richting het buitenland, dus de volgende ambitie staat alweer.
Wat betreft kids, mijn vriend heeft een zoon en als hij zijn zoon heeft dan gaat alle tijd en aandacht naar hem. Alleen in uiterste crisis zou hij zijn zoon laten voor zijn werk.
Een pluspunt, ik ben erg aangestoken door zijn enthousiasme voor het ondernemen, en nu net gestart met mijn eigen bedrijf. Dat was al langer een ambitie, maar nooit echt doorgezet.
@Rica je hebt helemaal gelijk: dat je zorgt dat de tijd die je samen hebt ook echt quality time is. Dus duidelijke afspraken maken, de ruimte geven en verder lekker je eigen ding doen. Succes ermee!
Wat betreft kids, mijn vriend heeft een zoon en als hij zijn zoon heeft dan gaat alle tijd en aandacht naar hem. Alleen in uiterste crisis zou hij zijn zoon laten voor zijn werk.
Een pluspunt, ik ben erg aangestoken door zijn enthousiasme voor het ondernemen, en nu net gestart met mijn eigen bedrijf. Dat was al langer een ambitie, maar nooit echt doorgezet.
@Rica je hebt helemaal gelijk: dat je zorgt dat de tijd die je samen hebt ook echt quality time is. Dus duidelijke afspraken maken, de ruimte geven en verder lekker je eigen ding doen. Succes ermee!
woensdag 10 februari 2010 om 14:03
Hallo xxinixx, zoals de relatie met mijn man nu is, ben ik zeer tevreden. Ik weet dat hij een work-a-holic is en ook zal blijven. Alleen heeft het me wel veel pijn gedaan als dat we een afspraak hadden gemaakt en deze kon weer niet doorgaan omdat er iets op het werk was. Als dat nu sporadisch voorgekomen was, was dat geen probleem geweest, maar dat liep op een gegeven moment zo uit de hand dat een telefoontje van een mede-ondernemer onderhand nog belangrijker was dan een etentje met mij.
Ik heb toen ook duidelijk gemaakt dat hij prioriteiten moest stellen. Hij had bijvoorbeeld tegen die mede-ondernemer kunnen zeggen dat hij een andere keer terug zou bellen omdat er nu andere verplichtingen waren. Kijk, als er echt paniek is op het bedrijf, dan zal ik de laatste zijn om te zeggen dat hij toch maar naar huis moet komen omdat we dat afgesproken hebben, maar je moet wel kunnen onderscheiden wat echt belangrijk is en wat niet zo belangrijk is.
Dit heeft hij in die 10 jaar die we bij elkaar zijn, toch wel geleerd. Ik ben ook tevreden met de manier waarop onze relatie de laatste 2 jaar verloopt. Hij weet nu wel zijn prioriteiten te stellen, gelukkig...
Ik heb toen ook duidelijk gemaakt dat hij prioriteiten moest stellen. Hij had bijvoorbeeld tegen die mede-ondernemer kunnen zeggen dat hij een andere keer terug zou bellen omdat er nu andere verplichtingen waren. Kijk, als er echt paniek is op het bedrijf, dan zal ik de laatste zijn om te zeggen dat hij toch maar naar huis moet komen omdat we dat afgesproken hebben, maar je moet wel kunnen onderscheiden wat echt belangrijk is en wat niet zo belangrijk is.
Dit heeft hij in die 10 jaar die we bij elkaar zijn, toch wel geleerd. Ik ben ook tevreden met de manier waarop onze relatie de laatste 2 jaar verloopt. Hij weet nu wel zijn prioriteiten te stellen, gelukkig...
woensdag 10 februari 2010 om 22:45
Over een half uurtje komt mijn man thuis van zijn zakenreis en hebben we een dag of 4 samen: heerlijk! Ik moet hem helaas wel delen met mijn schoonfamilie dezer dagen, maar ja, hij is in ieder geval thuis, dus ik zie meer van hem dan thuis.
Fener: wat een schrik van je man in de auto! Gelukkig is het goed afgelopen. Als mijn man moet rijden als hij zo oververmoeid is hou ik ook altijd mijn hart vast! (Allah kurusun)
Fener: wat een schrik van je man in de auto! Gelukkig is het goed afgelopen. Als mijn man moet rijden als hij zo oververmoeid is hou ik ook altijd mijn hart vast! (Allah kurusun)
donderdag 11 februari 2010 om 14:17
Hoi Zinook, fijn dat jullie tevreden zijn met hoe jullie relatie gaat. Dat is ook wat ik bedoelde, maar anders omschreef. Duidelijke afspraken maken, elkaar de ruimte geven en lekker je eigen ding doen. Wat ik bedoelde met niet te veranderen is dat je naar mij mening een ondernemer bent in hart en nieren en dat komt in alles terug, dat zie ik in ieder geval bij mijn vriend. Hij zal altijd ondernemend blijven, denkt groot en ziet overal mogelijkheden en is daar dan ook veel mee bezig. Fijne bijkomstigheid is dat hij daarnaast ook moeite doet voor onze quality time en daar gaat het ook om!
donderdag 11 februari 2010 om 15:31
