Help!!! Is dit alles?!

Beste mede-forummers,



ik ben vandaag lid geworden van het forum hier, omdat ik echt de behoefte heb om even mijn hart te luchten, om te horen of er meer meiden met hetzelfde probleem te maken hebben gehad en tevens om advies te vragen.

Hier volgt mijn lange verhaal:



Ik ben al ruim zeven jaar samen met mijn partner, waarvan we meer dan vier jaar samen wonen.



Sinds ongeveer een jaar heb ik een duidelijk 'is dit alles?'-gevoel. Ik vraag me af of ik nog wel gelukkig ben, terwijl ik hiervoor nog nooit problemen of ellende heb gehad met mijn vriend.



Ik weet het, het klinkt als een 'seven year itch'; daarom loop ik er ook al een jaar mee rond. Ik doe mijn best, probeer te wachten of het overwaait en te kijken of het gewoon aan mij ligt.

Maar helaas, ik ben inmiddels bijna een jaar verder, en het gevoel gaat niet weg en blijft aan me knagen. Daarom jullie ervaringen en hulp gevraagd.





De situatie is als volgt:



we hebben het best nog leuk samen, alleen lijkt het meer of we leven als broer en zus.



De seks is vrijwel verdwenen (1x per maand, terwijl ik wel meerdere keren per week zou willen), en dat het zo weinig is, komt van hem uit, hij heeft er niet zoveel behoefte aan. Hier heb ik al ontzettend vaak met hem over gepraat, maar dit levert niets op. Hij zegt dat er dan alleen maar meer druk op de ketel komt en als we het dan doen ben ik bang dat hij het alleen voor mij doet...

Hij houdt niet van tongzoenen (ik wel!), dus dat doet hij zelden, maar hij knuffelt me ontzettend vaak; vertelt me vaak hoe gek hij op me is en zo, maar ik mis toch iets... daarom heb ik ook stiekem wel eens vlinders bij andere mannen die mij wel zoenen en seks kunnen bieden....



We gaan bijna nooit meer samen iets leuks doen, hij gaat naar zijn werk en komt thuis en wil alleen tv kijken, terwijl ik dat best wel saai vind, elke dag van de week...

Als ik een keer iets leuks organiseer, vindt hij het meestal maar stom, en zelf komt hij niet met een betere optie...



We hebben ruzie over onzin-dingen, zoals het huishouden en het feit dat ik zo vaak weg ben (vind je het gek als het thuis zo saai is).

Ik heb een grote kinderwens en wil graag ooit trouwen, hij ziet dat eigenlijk beide niet zo zitten...





Ik voel me een beetje gevangen, terwijl ik wil vliegen als een vogel!





Tot zover de dingen die problematisch zijn.



Als dit het enige verhaal zou zijn, dan had ik mijn spullen allang gepakt.

Maar er zijn ook zoveel dingen van hem waar ik vreselijk veel van houd.

We hebben het goed samen,

kunnen altijd bij elkaar terecht,

we zijn een echt team,

ik voel me veilig en fijn bij hem,

ik hou echt van hem,

we knuffelen zoveel dat de vonken ervanaf spatten,

als we elkaar een nacht niet zien, missen we elkaar enorm,

we houden van dezelfde dingen en hebben tot op zekere hoogte dezelfde dromen en idealen,

ik word nog steeds warm van binnen als ik naar hem kijk,

ik kan goed met hem praten en lachen

en hij hoort echt bij mij.



Daar is dus mijn dilemma.

Ik wil zo aan de ene kant niet met hem verder, aan de andere kant kan ik echt niet leven zonder hem...



En dan heb ik het nog niet eens gehad over de ellende die zou ontstaan als ik het uit zou maken (ons huis zou moeten worden verkocht, nieuwe woonruimte zoeken, familie over de zeik, vriendschappen die zullen verdwijnen...).

En praten met hem over dit probleem is eigenlijk ook niet echt een optie (zie het seks-verhaal, hij praat zelden over zijn gevoelens en vindt dat vreselijk om met mij te doen), ik wil hem ook niet bang maken want ik ben op dit moment echt niet van plan om bij hem weg te gaan, maar toch...



Ik hoop hier een beetje steun te vinden. Ik kan namelijk niet bij mijn eigen vriendinnen terecht, omdat die inmiddels ook vrienden van hem zijn geworden... ons leven is zo verweven met elkaar...



Kortom: help!